|
Beste lezers,
Er is niet van te verschieten, DT die het licht van de zon ontkent.
Zo ging het er vier jaar geleden aan toe:
"Gisteravond heb ik Donald Trump gebeld, en ik heb hem aangeboden om samen te werken voor het goed van ons land. Ik hoop dat hij een succesvolle president voor alle Amerikanen zal worden. Met die woorden gaf Hillary Clinton vier jaar geleden, daags na de presidentsverkiezingen, haar nederlaag toe. Zo wil de traditie in de Verenigde Staten het: eens duidelijk wordt dat een bepaalde kandidaat een meerderheid in het kiescollege heeft veroverd, volgt een telefoontje van de verliezer naar de winnaar, en vervolgens een zogeheten concession speech.
Die traditie ontstond toen de technologie een steeds snellere bekendmaking van de verkiezingsresultaten mogelijk maakte. Vroeger kon het wel dagen of weken duren voor de winnaar van een belangrijke verkiezing nationaal bekend was, maar in 1896 zette de Democraat William Jennings Bryan een nieuwe trend door zijn nederlaag meteen te erkennen in een telegram aan de winnaar, de latere president William McKinley. Sindsdien volgen kandidaten in nationale verkiezingen hetzelfde patroon: een privételefoontje aan de winnaar, gevolgd door een toespraak aan de eigen kiezers en de rest van het land, die het einde van de campagne symboliseert. Op die manier erkent de verliezer ritueel de zege van de tegenstander als een nobele daad in dat grote epos dat we democratie noemen, omschrijft professor John R. Vile van de Middle Tennessee State University het poëtisch.
De vraag is natuurlijk of Donald Trump zich straks ook nobel zal gedragen bij een eventuele nederlaag. De kiezers hebben die erkenning nodig: het symboliseert een vreedzame overdracht van de macht, zegt professor Vile.
Maar president Trump heeft al meermaals herhaald dat hij die vreedzame machtsoverdracht niet kan garanderen. Well see, klonk het.
Zolang hij niet toegeeft en processen wil uitlokken zit de lont in het kruitvat.
Grtjs
Hugo Peregrinus
|
