Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
14-10-2015
Winter
Beste Lezers,
De herfst is pas begonnen en het voelt al precies of het is winter. Gelukkig hebben we vorig weekend nog enkele mooie dagen kunnen beleven in de bossen rond Vlodrop.
Niet alleen het weer zat goed, ook het gezelschap was uitstekend. Dit gecombineerd met een goed hotel en dito eten/drank geeft meestal een goed gevoel. Het enige is weeral de uitslag van het geroemde en beroemde gezelschapspel dat voor de nodige commotie zorgde. In het andere geval zou het niet goed geweest zijn.
Agnes is voor het vertrek op haar kin gevallen bij het dragen van de bagage. Ik had dit niet gezien maar ik moest al horen of ik haar had geslagen. In ieder geval is een grote blauwe kin het resultaat van de tuimelperte.
Niettegenstaande de mindere vooruitzichten begeven we ons nu zaterdag richting Karlsruhe, meer bepaald naar Ettlingen-Oberweier. Het is een goede 500 km ver waarvan 497 km snelweg. Dat zal dus bij niet te veel verkeer of ongevallen vrij vlot moeten verlopen. In Ettlingen gaan we een koppel bezoeken dat ik heb leren kennen in Frankrijk tijdens mijn pelgrimstocht.
Deze mensen, Peter und Gisela, gaan al jaren op verlof in mei met hun mobilhome. Ik heb hun ontmoet eind mei (30/5 om precies te zijn) voorbij Soulac-sur-Mer. Het was aan de kust waar de camping "Le Gup" nog gesloten was omdat die pas op1 juni opengaat. Het is daar ook dat ik aan een soort go-cart baan heb geslapen, in de controle hut zeg maar.
Vermits ze spontaan aanboden om te aperitieven, samen met nog een jong koppeltje fietstoeristen, heb ik dus kennis met hen gemaakt. Ook de afspraak om volgende morgen bij vertrek de gegevens uit te wisselen werd toen gemaakt, Peter is immers steeds voor zeven wakker. Helaas was dit bij hoge uitzondering de volgende morgen niet zo. En vermits ik al om 6u30 gepakt en gezakt stond en nog tot 7u heb getreuzeld maar nog geen beweging hoorde of zag ben ik dan maar vertrokken met een pijn in het hart.
Bestaat toeval? In ieder geval ben ik een week later een beetje aan het rusten enkele kilometers na Parentis-en-Born (weer een tube zonnecrème leeg) juist toen ik terug uit het bos op de baan terechtkom. En bovendien stond ik met mijn rug naar de weg toe, ge weet wel, als een mobilhome zich draait en langs de weg parkeert. Dan hoor ik de kreet: er ist die Hugo! En Peter en Gisela komen me tegemoet gelopen en nemen me vast.
Heel de uitleg dat Gisele me had erkend tijdens het voorbij rijden op het moment dat ik het bos verlaat, ook de nodige verontschuldigingen dat ze zich hadden overslapen ...... Afijn, we spreken af om op de volgende camping vier kilometerkes verder in Gastes samen te overnachten. Meer nog, ze nemen me mee met de belofte om me morgen terug op het juiste pad af te zetten. Die avond was er na het petanqen uiteraard weer tijd voor een apero moment. De spreuk van Peter:"Ihr ist communication nicht WIFI sonder Apero" heb ik dan opgeschreven vermits ik deze de eerste maal al vergeten was.
Tijdens de avondmaaltijd wordt over vanalles gesproken en uiteraard ook over eten. Zo kwamen we onder andere terecht bij witloof. Deze groente kennen ze wel maar zoals wij het klaarmaken op rolletjes met hesp en overgoten met een kaassaus was hun onbekend. Vandaar de afspraak om dit eens te komen bereiden ter plaatse.
En dus zijn we zaterdag weeral eens in Duitsland, eigenlijk vrijdag al maar dan in Hornbach voor een overnachting, inclusief ontbijt en gastronomisch diner in een luxehotel. Als dat maar goed afloopt.
Dagelijks ontvang ik een mail van mijn vriend Jan. Jan is bezig aan zijn camino tussen Sevilla en Santiago, de Zilverroute genaamd, zie nog steeds rechts op mijn pagina de knop. Vandaag heeft hij gestapt van Salamanca naar Calzade de Valduciel. Het betekent ook dat hij over halfweg is, dus iets meer dan 500 km heeft afgehaspeld. Het weer is de laatste paar dagen omgeslagen, het regent veel en er staat een sterke wind. Het gaat steeds verder naar het noorden over de hoogvlakte en dat is al goed voelbaar aan de temperatuur, 5°C des morgens is niet bijster veel. Gelukkig ligt Jan wel in Albergo's waar je beschutting hebt tegen onguur weer. Niettemin zal het s'morgens wel even "pieke" om te starten.
Ook is het volgens de verslagen best moeilijk om geschikte overnachtingsplaatsen te vinden. Deze route is weinig belopen en het aantal albergo's daardoor eerder beperkt. De beschikbare zijn soms ongeschikt wegens ongedierte in de matras. Ofwel komt men doorheen kleine dorpjes waar de enige herberg met slaapgelegenheid ook de enige is waar je eten kan krijgen. Bijgevolg moet je ook het voorgeschotelde eten maar nuttigen en dat kan dan soms te vettig of eentonig zijn, steeds maar bonen... s'anderdaags.....
Afijn, Jan heeft de moed nog niet verloren in tegenstelling tot andere pelgrims. Een Ier heeft er na een week genoeg van (blaren over de hele voet), twee Fransen zijn te moe en uitgeput, een Amerikaan heeft al een paar keer de bus genomen of een taxi maar haakt toch af. Enkel een Koreaan die geen jota verstaat of spreekt van een andere taal weet blijkbaar goed de weg en hoe men aan voedsel geraakt. Gisteren diende men gij een gewoon huis aan te bellen om aan brood te geraken. Maar het blijkt dat die Koreanen, die met velen komen, een goed roadbook hebben, waarschijnlijk van voorgangers die nauwkeurig alles hebben genoteerd.
Dus Jan, ge zijt goed bezig en ik ben ervan overtuigd dat ge binnen een maand in Santiago zult aankomen.
Nog even dit, De Nauwe Band in Temse met de actie ten voordele van KOTK is erin geslaagd om 2000 plantjes aan de man/vrouw te brengen. Over heel Vlaanderen zijn er meer dan 288.000 azalea's verkocht.
Het is met deze groep mensen dat ik en Agnes dan morgen op weekend gaan, op onze eigen kosten hé!
Het gaat vlug, Tempus Fugit, er is weeral een week voorbij. En wat voor één. Het is buitengewoon prachtig weer en hiervan heb ik gebruik gemaakt om de hagen aan beide zijden kort te zetten. Met kort bedoel ik dan ook links een 40 centimeter lager. Aan de rechterzijde van de tuin zijn het sparrebomen en die heb ik ongeveer 25 centimeter ingekort. Hier was heel wat werk aan maar met de snoeischaar van mijn schoonvader (met grotere openingen) kon ik de dikke takken makkelijker doorknippen. Niettemin heb ik het vele snoeisel pas de volgende dag (dinsdag) bijeen geharkt en in zakken gestoken voor transport naar het containerpark. Op Woensdag was het dan ook aanschuiven om het fijn snoeihout aan 0.05 /kg te kunnen deponeren. Totaal diende ik aan het MIWA 3.75 te betalen. Het was dan ook even duwen om alles in de koffer te krijgen.
Het begin van de week was vooral des nachts de moeite waard. Met zachte temperaturen en praktisch geen wind heb ik genoten van de maans verduistering. Het kost je wel een halve nachtrust maar het was de moeite waard. De volgende kegel die de aarde over de maan laat vallen is nog ver weg, misschien is het dan wel bewolkt, vandaar deze keer zeker gekeken.
Omdat de week toch bijna om is nu dan even tijd vrij maken om aan mijn blog iets te doen.
Helpen zit me een beetje in het bloed (of is het iets anders), vandaar dat ik al enkele dagen vrienden help bij de voorbereiding van een tuinfeestje. Dit is uiteraard met veel plezier gedaan.
Dit weekende dan ook gene tijd wegens feesten: verjaardagsfeestje en kampioenviering van het biljartclubke waar ik al vele jaren met plezier op dinsdag ga spelen. Ik noem het nog altijd spelen want het biljarten zelf laat ik over aan mensen die weten wat effect, piqueren enzoverder is en het ook kunnen uitvoeren. Ik blijf graag amateur die af en toe de pro's het vuur aan de schenen kan leggen.
Deze week heb ik ook een fotoboek samengesteld en besteld gaande over het vertrek naar Compostela per 1 mei dit jaar. Het is een wikken en wegen, welke foto wel of op welke plaats, afijn, ge zijt er een tijdje mee bezig. Het resultaat is gisteren toegekomen en het lijkt me in orde. (kleine foutjes zitten er nog wel in maar hier heb ik dan al weer mee geleerd)
Het is tijd om dan ook het vervolg te maken, dus weer enkele uren foto's bekijken, proberen en de juiste data opzoeken. Het is dan ook al een goede vingeroefening voor het maken van een PP voorstelling die ik graag in oktober zou afwerken. We zien wel, Tempus Fugit nietwaar.
grtjs
Hugo
foto's: maan in de schaduw en de korte versie van de haag.
Zowel eind juli als begin augustus verbleven we enkele dagen in Prümzurlay en Holstum (gelegen in Felsenland Südeifel) in een Landgasthaus. Mooie wandelingen langs de rivieren de Prüm, Nims en Enz of doorheen de Teufelsschlucht deden deugd.
Voorbije weekend hebben ik en Agnes wederom doorgebracht te Holsthum, nu in het teken van "50 Jahre Verbrüderung der Feuerwehren Kruibeke / Holsthum". Ik mocht meereizen met de afvaardiging van brandweer Kruibeke (waarvoor dank) én omdat we ondertussen ter plaatse al enige mensen hadden leren kennen.
Holsthum is niet zo ver verwijderd, in een goede 3u30' ben je ter plaatse (als het verkeer meezit en je niet te veel moet gaan plassen). Dus om 06u30' zaterdagmorgen vertrok de delegatie met de bus (met pak en zak én het brandweer uniform) richting Duitsland. Een omleiding zorgde er echter voor dat het geplande aankomst uur met ruim een 50 minuten overschreden werd. Gelukkig voor het welkomst komitée was het weer geen spelbreker en waren er al een aantal Kruibeekse spuitgasten met eigen vervoer aanwezig. Het latere uur mocht de pret niet drukken en al vlug na de Begrüssung en enkele woorden van de Wehrfürher Günther Oberbillig werd het glas geheven op de vriendschap.
Na de begroeting en kennismaking werden we onder een aantal gastgezinnen verdeeld daar het Landgasthaus te klein is om iedereen te herbergen.
Agnes en mezelf kwamen terecht bij Heck Karl-Heinz und Susi. Bij dit gastgezin kon je overnachten en ontbijten.
Iets na de middag mochten we aanschuiven voor een maaltijd waarna we rond 14u00' klaar stonden voor "Hofbesichtigung Hopfenbauer Dick mit Bierbrauer-Seminar". Hoe hop groeit en waarvoor het meest gebruikt wordt werd door Dick goed naar voor gebracht terwijl een korte wandeling tot op een hopveld deugd deed voor de spijsvertering. Daarna volgde dan de proeverij waar enkele speciale biertjes werden voorgesteld. Over smaak kan je dus palaberen tot morgenvroeg maar smaken deden deze probeersels alvast. Maar het vriendschaps biertje "Gebraut zum Jubiläum" mocht er zeker en vast wel zijn. Licht bruin, hoppig en met alcohol gehalte van 5.6 % Vol. deed dit bier zijn naam alle eer aan. Proficiat aan de brouwer.
s'Avonds volgde er een eetfestijn met alles erop en eraan und anschliessend Tanz und Unterhaltung mit der Tanzband "Sterio". Ik moet eerlijk bekennen dat er van dansen niet veel terecht kwam.
Een uitgebreid ontbijt zorgde ervoor dat we tegen 10u30' gezond en wel aan de Kerk stonden. Na de dienst in de Pfarrkirche volgde een Kranzniederlegung/Totenehrung op het kerkhof. Het kerkhof ligt naast de kerk en wordt prachtig onderhouden door vrijwilligers van de brandweer én je kan er geen sprietje te veel aantreffen. Iets later verzamelden alle gasten op het pleintje voor de kazerne voor de onthulling van een straatnaambord. Vanaf nu heeft dit pleintje de naam "Kruibeekerplatz". Daarna volgde nog de klassieke groepsfoto.
"Frühschoppen" stond als volgende punt op het programma. Ik wist niet goed wat dit zou betekenen, het woord shoppen zit erin ziet ge, en daar huiver ik van. Maar eigenlijk is het gewoon receptie en daar hou ik van. Onder een zonnetje liep dit wel even uit zodat Gunther iedereen moest aanmanen zich richting tent te begeven voor het middagmaal. Weer werd het een eetfestijn met ditmaal nog een aantal heerlijke zelfgebakken taarten als toemaatje. Blikvanger bij de taarten was evenwel de 50 Jahre Verbrüderungstaart met chocolade die de hoofdprijs wegkaapte. In de late namiddag werd dan onder het nuttigen van een Jubiläum pintje verder verbroederd met de gastgevers en werden de nodige gegevens uitgewisseld. Als extra voor onderweg werden nog de nodige boterhammetjes meegegeven en de drankvoorraad aangevuld.
Op de bus werden door enkelen al de nodige uiltjes gevangen en na een veilige rit stapten we rond 10u af aan de kazerne te Kruibeke.
Bedankt SPEF, bedankt Feurwehr Holsthum, bedankt Karl-Heinz und Susi.
Zoals gemeld in vorige bericht is het nu het plantjes weekend. Dit is een actie om Azalea's te verkopen ten voordele van Kom op Tegen Kanker. Dit wordt in Temse georganiseerd door "De Nauwe Band". Zoals gewoonlijk sta ik met nog enkele vrijwillegers aan de Lidl in de Pastoor Boelstraat. En dit is wel een plezante én vooral interessante bezigheid. Je ontmoet veel bekenden en een gezellige babbel is veelal het resultaat. Ook onbekenden zijn vlug te vinden voor een gesprek, dikwijls over de ziekte zelf. Ik denk dat vele familie's van ver of dichtbij te maken hebben of gehad hebben met kanker. Gelukkig kan er over dit onderwerp openlijk gesproken worden. Het is niet meer de ver van mijn bed show. En dat is goed, door het plantje den azalee of azaalea is het taboe grotendeels doorbroken. Het onderzoek naar de oorzaken én remedies wordt dan ook mee gesteund door KOTK. Het resultaat is dat vele mensen met de diagnose van kanker niet meer automatisch veroordeeld zijn.
Een ander resultaat is dat er buiten KOTK acties nog vele initiatieven bestaan om ex-patienten te ondersteunen, zoals ATOR. Het leeft dus, om het een beetje oneerbiedig te zeggen, er wordt over gesproken en ervaringen meedegedeeld waarvan dan weer anderen hun voordeel kunnen doen.
Koop een AZALEA en help helpen.
Gisteren een gesprekje gehad met een jonge moeder. Omdat ze ook steunkaarten koopt voor o.a. de voetbalclub vroeg ik of ze zelf aan sport deed. En al vlug ging het over haar gezin met twee kinderen, over hoe je met ziekte omgaat. Haar zoontje van vijf heeft de ziekte van Duchenne. De openheid en de onbevangenheid waarmee deze dame sprak over haar kind, over de ziekte en de toekomst (met vele problemen) overtuigden me enkel nog meer om vrijwilligers werk te ondersteunen of zelf te doen.
Noot:
- de ziekte van Duchenne treft ongeveer 1 op 3500 jongens
- de aandoening komt vrijwel alleen bij mannen voor
- wordt ontdekt voor 4e levensjaar
- een ziekte waardoor je spieren geleidelijk achteruit gaan
- vanaf ongeveer 12e in rolstoel
- uiteindelijk overlijden door hartfalen of longontsteking
- op vrij jonge leeftijd (nu maximum 27 jaar)
- een variant is de ziekte van Becker: milde variant met 1 op 8000 mannen
- (deze variant wordt soms pas ontdekt als een kind of kleinkind de verschijnselen vertoond)
grtjs
Hugo
Foto's, verkoop punten Aldi en Colruyt met enkele vrijwilligers in actie.
Kom op tegen Kanker wordt dit jaar voor de 21e maal georganiseerd. Een 300 tal comités verspreid over Vlaanderen organiseren mee het plantjesweekend op 18, 19 en 20 september 2015. In Temse is dit comité de vriendenkring "De Nauwe Band" die plantjes zal verkopen aan enkele grootwarenhuizen (Lidl, Colruyt, Delhaize) en op de vrijdagse markt. Huis aan huis verkoop staat gepland voor zaterdag.
De plantjesverkoop is slechts één van de vele acties die worden opgezet. KOTK organiseerd buiten het plantjesweekend nog evenementen zoals Lopen tegen Kanker en de 1000 km fietsen. Maar het merendeel van de acties worden opgezet door lokale comités. Dit gaat van een volksbal, duivenverkoop, familiale wandeltochten, lachen voor leukemie, ontbijt picnic over wenskaarten verkoop en zoveel meer. Wie meer wil weten over deze evenementen kan eens kijken op : www.komoptegenkanker.be/acties.
Gisteren is te Kruibeke de 14e herdenkings plechtigheid gehouden voor alle slachtoffers van hulpdiensten. Naar aanleiding van de aanslagen op 9 september 2001 op de WTC torens te New York, het Pentagon en de neergestorte vlucht United 93, op weg naar Washigton, wordt er aan de Holsthumstraat jaarlijks even stilgestaan bij de slachtoffers die het leven lieten tijdens bevolen dienst.
Ook dit jaar is het aantal trieste verliezen bij mensen die Hulp bieden bij rampen en conflicten aanzienlijk. Ik denk hierbij aan de ontploffing in de haven van Tianjin (China) waarbij minstens 12 brandweerlieden het leven lieten.
Het is goed om af en toe eens stil te staan bij de wereldwijde inzet van vrijwilligers die bereid zijn hun medeburgers bij te staan in moeilijke omstandigheden.
Zoals beloofd heb ik vandaag goed nieuws. Niet dat ik goed had nieuws beloofd. Wel dat ik zodra het resultaat van de sponsoring binnen kwam dit zou meedelen via mij blog en mail.
Het totaal opgehaald bedrag is 2768.78 , waarvan 718.78 via de spaarpotjes. Eerlijk gezegd en geschreven sta ik hiervan wel even paf. (en dan moet er al wat gebeuren!) Hier past enkel een woord van dank aan de vele sponsors, groot en klein.
Ook in naam van A Touch Of Rose : dank.
De eerste opdracht deze morgen was dan ook met, enige trots, de overschrijving te verrichten.
Hiermee sluit ik mijn blog nog niet af, het is al een kleine verslaving geworden. Steeds ben ik op zoek naar items of gebeurtenissen die de moeite kunnen zijn om te schrijven. Regelmatig hoor ik personen naar mijn blog verwijzen, dat ze uitkijken naar nieuwe berichten. En ik moet toegeven dat het wel leuk is. Niet dat ik nu elke dag iets te melden heb of iets spannends meemaak. Wel ben ik content dat ik de camino naar Santiago heb mogen en kunnen meemaken en dat er vele contacten zijn geweest. Ik lees dan ook veel meer blogs van andere, collega's pelegrinos.
Vandaag ontmoet ik Jan die op 15 september afreist naar Sevilla voor een camino naar Santiago, te volgen via de link op mijn blog, zie de Zilverroute (rechts). Hierbij veel succes gewenst aan Jan voor wellicht de moeilijkste route doorheen Spanje. Ik volg je zeker op je humoristische en leerrijke blog.
Verder zal ik niet meer met peregrinus ondertekenen maar gewoontjes met Hugo, misschien dat er in de toekomst wie weet.....
Vanmorgen kon je tijdens de vrijdagsmarkt de gespaarde dopjes droppen aan het tentje van DROP JE DOPJE achter de kerk. Het was een gezellige drukte aan de stand, waar meter en peter van de actie "Anna en Albert" uit familie, foto's signeerden.
Uiteraard was CAI de vedette van het gebeuren. Cai is de blindegeleidehond van Miranda Pauwels. Het gemeentebestuur betoonde met een talrijke aanwezigheid (Burgemeester en drie Schepenen) een grote steun voor de actie.
De vrijwilligers van het Belgisch Centrum voor Blindegeleidehonden hebben een actie opgestart om de vereniging op een milieuvriendelijke manier te helpen.
Dit initiatief bestaat uit de verkoop van ingezamelde plastic dopjes aan een recyclagebedrijf dat er duurzame paletten van maakt. Alleen plastic dopjes van drankflessen komen hiervoor in aanmerking! Iedereen kan hieraan meewerken. U verzamelt thuis de dopjes en brengt deze naar een ophaalpunt in uw buurt. (zie website dopjesactie - o.a. het containerpark)
Het BCG heeft enkele vrijwillers die ervoor zorgen dat de dopjes opgehaald worden bij de verschillende verzamelpunten. Wekelijks komt een groep van vrijwilligers te Tongeren samen om de opgehaalde dopjes te sorteren. Daarna worden de dopjes proper afgeleverd.
Dankzij de solidaritei van velen heeft de dopjesactie dit jaar al (op 30/06/2015) 152.348 kg opgeleverd.
Nog enkele gegevens:Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Sint-Truidersteenweg 309
3700 Tongeren
tel: 012 / 23 43 19
www.geleidehond.be
Het moet niet altijd een grote inspanning zijn, ook kleine steentjes zijn belangrijk.
grtjs
Hugo
Foto's: De vedette CAI; Met Mirande na de overhandiging van mijn dopjes; Eliane, "Albert", Miranda, "Anna" en Herman en vooraan Cai.
Afgelopen weekend zijn we (ik en Agnes) met de Oud-Scouts Tereken op kamp geweest. In tegenstelling tot vroeger jaren is ook deze vereniging aangepast aan de moderne tijden. Alle ex leden, die dus geen leiding meer geven aan de jeugd, kunnen aansluiten. En dus gebeurd het dat de leeftijd varieert van 79 tot 2 jaar. En eigenlijk is het leuker om met de jonge gezinnen en hun spelende kroost op uitstap te gaan.
In lang vervlogen tijden gingen de OS dus enkel maar met oud leden op kamp, een echt kamp met tenten, sjorren van vuren, tafels en zithoeken. Er werden spelen georganiseerd net zoals bij de jeugd, wat niet altijd van een leien dakje liep. Een vrijwiller kok deed zijn best (met hier en daar wel een helpend handje) terwijl de groep (of patrouille) de streek verkende of Puytvoet onveilig maakte. Gelukkig zijn de tijden dat moeder de vrouw zondag s'middags eens met de kinderen op bezoek mocht komen voorbij. (Vaste prik was wel op zondagmiddag mosselen à volonté.)
Hasselt was de plaats van afspraak en vrijdagavond was iedereen present, zij de ene al vroeger dan de andere, file weet je wel. Je moet je echter niet te veel voorstellen van de lokalen waar we meestal verblijven. Mensen die van veel comfort houden kunnen zich beter afzijdig houden want alles is rudimentair maar daarom niet minder plezant.
En voor de jonge gasten rond de 14 à 16 jaar deed het een beetje pijn omdat ze niet enkele kilometerkes verder konden verblijven op Pukkelpop. (grote broer of zus wel al)
En vermits Bokrijk maar op enkele passen (ong 2365) afstand van ons lokaal ligt zijn we zaterdag daar naartoe getrokken. Via een ingenieus spelletje konden we de "Kempen" verkennen. Door middel van opgaven en redeneren kon je een sleutel vinden en daarmee de schatkist openen. Mijn ploeg had echter zonder al de opdrachten uit te voeren al uitgevist waar die sleutel zich bevond. En tijdens de heerlijke picnic werd er dan ook heel wat gediscussieerd over wie al dan niet gewonnen had. Ook het oprichten van een eerlijkheids comitee, uitvoeren van disciplinaire straffen en dergelijke kwamen aan de orde. In de namiddag werden de geesten gekalmeerd doordat iedereen op eigen ritme en behoefte de andere provincies in Bokrijk kon verkennen. Dat het jonge grut zich hierbij niet onbetuigd liet doet hopen voor de toekomst. En bij een BBQ en bijhorende pint werden s'avonds de plooien gladgestreken. Des zondags s'morgens werden de weekend kranten in alle vroegte verslonden alvorens de jongsten zich aan tafel vervoegden. Daarna ging het richting Arboretum (juist naast Bokrijk) om aldaar het klassieke spelletje van smokkelaar en douane te spelen. Mijn ploeg heeft hier het onderspit moeten delven, maar wie loopt er nu zijn ziel uit het lijf bij zulke temperaturen. Met een afsluitende picnic tussen de bomen en bloemen werd het kamp beëindigd. Het leven op de boerderie was voorbij, de dassen worden gewassen en bij de vorige herinneringen opgeborgen.
En volgende week begint alweer een nieuw schooljaar, een nieuw scoutsjaar, een nieuw biljart seizoen, kortom de vacantie is bijna voorbij alsook de zomer. Niet getreurd want de laatste jaren zijn zowel september als october prachtige maanden met veel zonneschijn.
grtjs
Hugo
Foto's: zand, zon en spelende kinderen; boerenfamilie op stap; puzzelstukjes zoeken en raadseltjes oplossen; lekkere picnic onder de bomen; even uitblazen; naar de mis geweest en een uitbrander gekregen van menheer pastour, BBQ eerst de groten, dan een hele avond de kleinderen; en maar racen, onvermoeibaar; smokkelaarsbende
Het woord palm is al verscheidene keren gebruikt in een bericht op mijn blog. Wel vorige week vrijdagnacht, of beter nog zaterdag morgen ben ik doorheen de brouwerij gestapt. En wat ik al vanaf het begin heb gedaan tijdens de DDTen heb ik nu zeker niet gelaten: het drinken van een Palmke. En dat smaakt ook al is het dan rond zevenen in de morgen.
En dit hebben de leden van vriendenkring BW Temse zeker onthouden. Zie foto in bijlage. Maar ook bij mijn afscheid van de BW hebben ze me getrakteerd op een aantal flessen van een andere godendrank, whiskey. (met of zonder Y) En zoals ik had beloofd, deze flessen werden en worden met mate geproefd. Jaja, "worden" want er resten nog twee flessen. Ook mijn helm staat hier op mijn bureel, die zie ik in de winter meer dan in de zomer.
Vanmorgen nog een toerke met de fiets gedaan, via veldwegels over Bazel naar Kruibeke, den overzet naar Hoboken en via Schelle terug. Prachtige omgeving bij een schitterend weertje, wat moet ne mens meer. Juist ja, eten en drinken en...
Dit weekend weeral op weg, met de oud-scouts naar Hasselt. Ik weet niet of het iets te maken heeft met Pukkelpop, maar het thema is Boerie. Dus klompen aan, een rode sjaal in de nek en een Palmke drinken.
7777 slaat op het feit dat ik na enkele wijzigingen in mijn opmaak de zevenduizendzevenhonderdzevenzeventigste bezoeker was. Dit is al zeker een mooi getal voor deze eenvoudige blog.
Gisteren ben ik al een uurtje gaan fietsen, ongeveer een 20 km, voldoende om de weinige stijfheid te verdrijven. Daarna ben ik, na weken nog eens gaan kaarten, eveneens met goed resultaat (3-0 winst is plezant). Voor de rest van de dag niet veel meer uitgevoerd. En deze morgen wou ik nogmaals gaan fietsen maar de regen nodigde hier niet toe uit. Wandelen is dan een goede oplossing, onderwijl boodschappen doend. Maar eerst nog enkele huishoudelijke taken verrichten. (moet ook gebeuren niet)
Ook de groetjes aan Nicole in Oostenrijk, eveneens een trouwe fan.
De Dodentocht zit er op, nummer dertien is binnen. Eindelijk! Ik ben helemaal niet bijgelovig maar ben toch tevreden dat het voorbij is. Deze editie (nr 46) zag er niet veel belovend uit vrijdagnamiddag. De weersvooruitzichten waren niet eenduidig positief. Maar daar laten we ons, stappers, niet door afschrikken. De enkele buien, al dan niet hevig, waren niet van dien aard dat je als een verzopen kieken rond liep. Wel heb ik urenlang met een paraplu open rondgelopen. Met gesloten paraplu heb ik dat ook gedaan. Vooral op het einde, de laatste 20 kilometer, heb ik deze stok gebruikt om het ritme aan te geven. En dat heeft goed gewerkt. Ik zat er eigenlijk een beetje door maar de plu deed me denken aan de wandelstokken die ik heb gebruikt tijdens mijn tocht doorheen Frankrijk en Spanje. Door het getik ging ik beter en regelmatiger lopen en hierdoor ging de snelheid weer crescendo.
De temperatuur was zeer gematigd, 18° à 19° C is niet min. Zo tegen de middag en zeker in de namiddag was het zelfs frisser, door de wind en de nattigheid misschien. In ieder geval is het weer, althans voor mij, een meevaller geweest.
Het is natuurlijk ook een meevaller als je altijd een privé begeleider tot je beschikking hebt, dank aan Filip en Agnes. Dank ook aan de trouwe supporters.
Ik wens ook alle collega stappers uit Temse een dikke proficiat, het is ondanks alles een knappe prestatie. (www.dodentocht.be/tracking)
Vanaf nu worden de spaarpotjes verzamelt en zal het geld worden overgemaakt aan A Touch of Rose. Ator stond ook opgesteld met een standje langsheen het parcours, dit om wandelaars voor het goede doel bij te staan. Ook hiervoor dank. Ik denk dat in September de resultaten van de geldinzameling bekend zullen zijn, in ieder geval houdt ik jullie zeker op de hoogte, via blog en mail.
Dit wil dan ook zeggen dat ik mijn blog nog wel eventjes dien bij te houden.
grtjs
Hugo
Foto's: Bij Ator is de humor niet ver weg; Al jaren mijn begeleider; Een Palmke op tijd en stond (07u s'morgens!); trouwe supporters (3 foto's); Fris en monter (!) aan de finisch; Fris en stijf aan de finisch); Ondanks de regen veel volk aan de aankomst.
De naam alleen al doet je huiveren, wie gaat er nu naar zijn eigen dodentocht?
Wel ik heb jaren lang gezegd tegen mezelf, in mijn leven wil ik minstens één keer deelnemen aan deze 100 km lange tocht. Het is geen wedstrijd en als je een klein beetje kan stappen ben je binnen de 24 uur terug.
Het jaar dat ik vijftig werd zou het dan eindelijk gaan gebeuren, geen uitvluchten meer van weekends, vergeten, geen goesting.... En zo begint mijn DDT avontuur. Begin 2002 zou ik dan ook beginnen met het wandelen een beetje ernstiger te nemen. Mijn eerste tochtje, amper 5 km ver is er eentje om nooit te vergeten. Anderhalf uur na mijn vertrek plofte ik thuis in de zetel, deed met moeite mijn schoenen uit en heb het eerste halfuur niet meer bewogen. Daarna stond ik als een zeer oud peeke op om naar de douche te strompelen. Met stijve spieren en pijnlijke voeten dacht ik erover na hoe ik in godsnaam aan die 100 km kon geraken. Midweek was de pijn al vergeten en werd zonder al te veel animo weer gewandeld en waarempel, ik was nog wel moe maar de thuiskomst was een ietsje beter. En zo ging het week na week verder tot je op een moment makkelijk 16 à 20 km kan wandelen zonder noemenswaardige mankementen.
En zo gebeurd het dat ik rond half mei in contact kom met mensen die al ruime ervaring hebben met de DDT. Ik mocht met deze mensen zondagsmorgen's eens meegaan naar enkele tochtjes in de buurt, meestal Klein Brabant. En ja hoor, de eerste wandeling (?) met deze mensen was het vooral aanklampen en niks laten blijken. Maar ik was wel zeer tevreden als er een rustpauze was van enkele minuten. En eens thuis was enkele uurtjes rust en stramme spieren s'ochtends het gevolg. Ook hier was er een positieve wending want een maandje voor het zou gebeuren kon ik rustig een 35 km aan een goed tempo (6 km/u) afwerken zonder gevolgen.
De eerste DDT dan had ik het geluk om samen met één van deze oude rotten in het vak te mogen starten. Deze man, Karel Suykens - 42 deelnames met succes) heeft me letterlijk aan mijn mouw tegengehouden. De meeste deelnemers gaan te vlug van start zei hij me, morgenvroeg kom je die allemaal terug tegen, als ze nog op de been zijn. En zo is geschied.
Vandaag doe ik dus mijn dertiende tocht maar jammer genoeg zonder Karel. De dokter heeft een einde gemaakt aan de lange reeks. Ga eens kijken op de website naar de Walk of Fame, daar zie je het aantal personen die meer dan 30 keer of meer de DDT hebben uitgelopen. Ik start wel niet alleen, Karel zal aanwezig zijn (ook als ik aankom!) en Agnes volgt samen met Filip.
De weersvoorspelling spreekt van buien, dat schrikt met niet af, zolang ik mijn paraplu maar kan gebruiken.
Dan nu nog opfrissen, aankleden en pasta eten en opweg voor .....
Weeral iets verkeerd ingetikt in 7033 en dus konden de voorgeselecteerde foto's er niet meer bij. Vandaar deze BIS met foto's van Bergen, Temse en omgeving.
grtjs
DDT man
In Bergen/Mons was het zaterdag ook warm; Bergenpapier - in de digitale tijd overbodig?; de Mozart "stoomt" de Schelde op zonder ons ; Agnes kent de weg al; hoogwater en de nieuwe brug (nee, niet het café): gemeentehuis na de opkuis, geboortehuis (Wilfried zeker, ik niet maar mijn ouders woonder er wel, dus....); het nieuwe Temse; Er terug bij zijn en aankomen zoals in 2013, moet geen tekeningetje bij!
Nog enkele dagen en na twee jaar kan ik weer deelnemen aan de Dodentocht. Het is ook zoiets als een verslaving, na elke tocht denk je wel eens, het is genoeg geweest. Eens thuis en je voelt je niet te belabberd de volgende morgen denk je al heel anders. Ook hier geldt het gegeven dat het eigenlijk wel een mooie belevenis is.
Wel gaat het hier meer om de fysieke uitdaging, 100 km non stop, hopen dat je geen blijnen krijgt en dat de spieren niet te strak komen te staan. Ik heb nog eens nageteld, het tochtje van vorige week donderdag telde 38 km. Vrijdagmorgen voelde het helemaal niet stijf aan, het ziet er dus veelbelovend uit voor het weekend.
Omdat ik nu ook voor A Touch of Rose stap wil dit niet zeggen dat mensen die me al hebben gesteund voor mijn camino nog maals in hun beugel moeten tasten. Iedereen blijft altijd vrij in zijn doen en laten. Ook de vriendschap zal er niet door veranderen. Ik ben altijd tevreden als mensen (naar eigen vermogen) iets willen doen om de maatschappij op te vrolijken.
Het voorbije weekend is niet zo rustig geweest. Vrijdagavond naar Velle kermis geweest om de grote prijs Debby Vermeiren bij te wonen, wielerkoers voor recreanten en toeristen. Wel, ik val achterover als ik zie en meemaak dat die gasten tegen bijna 40 km/u voor de recreanten en 43 km/u voor de toeristen rond de Vierstraat vliegen. En ik dacht om eens mee te doen, ik haal met moeite 25 km/u en over een afstand van maximum 50 km!
Allé, ik zal het maar bij het stappen en occasioneel fietsen houden.
Zaterdag ben ik dan met de Nauwe Band naar Bergen getrokken (voetbal uitslag in de jaren 1950 - Bergen-Mons drei-drei - die stad dus waar Elio burgemeester is).
En zondag was er weer geen kaart dag. Een tweetal feestjes stonden op het programma. Vermits we ondeelbaar zijn zijn we op het 35 jarig huwelijks jubileum van K&V even langs geweest om ze uit te wuiven. De stroming zat goed evenals de sfeer aan boord van de Verdi.
Iets later zaten we dan aan de dis in Salons den Oever voor het 60 jarig huwelijks jubileum van nonkel Wilfried en tante Irene. Met de familie eens samenkomen is altijd leuk, zeker als het wordt opgeluisterd door HOT (Harmonie Orkest Temse), Strooien Hoedjes en nog vele muziekanten. Zeker het huisorkest dat s'morgens de buurt al overhoop had gezet mag hier vermeld worden.
Dus deze namiddag zullen we (Agnes en A&R) eens rond de dijken fietsen, via Tielrode naar Driegoten en over de Weert terug. Snelheid speelt hier minder een rol wel het genieten van de prachtige streek rond de Schelde en de overzetten.
Voor de rest van de week hou ik me rustig, enkel de spieren soepel houden en vooral veel rusten.
grtjs
DDT - man
Hugo
Foto's : zie 7033 bis, hier al een oude foto van de OLV Kerk ingepakt, niet door Christo!
Belofte maakt schuld, dus vandaag een oefentochtje gemaakt doorheen het Waasland. Via den dijk naar Steendorp en Rupelmonde gestapt. Onderweg al mensen ontmoet waarmee een klapke werd gedaan. In Rupelmonde heb ik mijn broekspijpen uitgedaan want het was al behoorlijk warm. Via de nieuwe baan en enkele kleine straatjes en voet/fietswegels tot Haasdonk gegaan alwaar ik het middagmaal in de Zwaan heb genuttigd. De boterhammekes met het Palmke smaakten opperbest. Via de Melselestraat tot Station Beveren gelopen en verder doorheen het koopcentrum. Op de middag is er met deze warmte niet veel te beleven. Na nog een kleine halte bij enkele familieleden de terugweg aangevat. En ik moet zeggen, de warmte in combinatie met de lange afstand begon in de bossen van het Ster wel degelijk door te wegen. Gelukkig tapt men op de Velle ook al eens een Palmke zodat ik toch nog ben thuisgeraakt. Nu, reeds een tweetal uurtjes later voel ik de moeite en de stijfheid alweer verdwijnen. Het zit dus wel snor voor de dodentocht.
Alweer heb ik op deze tocht door het Waasland genoten van de vele mooie zichten. Als je langs de velden wandelt, en zeker in deze tijd van het jaar, valt de pracht en de overweldigende schoonheid van onze eigen streek bijzonder mee.
Ook gisteren morgen trof me de schoonheid van de natuur langs de Schelde, met zicht op Rupelmonde, ook vanwege de bijzonder lichtinval.
En vandaag kon ik de verleiding niet weerstaan om eens midden op de sporen te staan in het station van Temse.
Gisteren hebben de jongelui van de brandweer, tussen 12 en 18 jaar, een gezamelijke oefening gehouden met twee andere jeugdkorpsen uit de buurt. Zelf kon ik niet meer getuige zijn van deze uitvoering aangezien ik al om 16u in Elversele werd verwacht.
Gelukkig kon ik zaterdag al zien wat de bedoeling zou zijn. De jonge mensen hadden in Holsthum een dam gelegd in de rivier de Prüm om voldoende waterdiepte te verkrijgen zodat de aanzuigmond van de pomp zeker water ter beschikking zou hebben. Samen met de andere korpsen zou er een aanjaagverband gerealiseerd worden met twee tussenstations. Op een hoger gelegen plaats diende er dan een opstelling van enkele diameters 45 te worden uitgelegd. Aan dit laatste zouden dan ook van elke jeugdbrandweer enkele leden instaan voor de goede afhandeling. En wat ik heb gezien lijkt me niet alleen maar werken en leren maar ook de goesting om deze opdracht met plezier en vriendschap uit te voeren.
Ook dezelfde instelling waargenomen op de kampplaats, boven op het plateau, waar ook het sportveld is gelegen. De jeugdbrandweer krijgt hier geen kat in een zak wat betreft accomodatie. Het blijft uiteraard een kamp met tenten een een rudimantaire keuken maar het zijn grote slaaptenten en bij regen kunnen vele activiteiten in den droge plaatsvinden.
Als je op kamp de beschikking hebt over douches (daar zijn ze weer!), een mooie bosrijke omgeving en zoals deze week prachtig weer dan denk ik dat we volgende week niks anders dan blije gezichten zullen weerzien.
Dus deze week een warmte test over dertig kilometerkes, slecht kan dat niet zijn als voorbereiding. De tijd tot de dodentocht kan je aflezen op de rechterkant van het scherm.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: dammetje bouwen zoals de bevers; pompje verplaatsen, kracht genoeg; natte voeten geen probleem; dit doen de grote pompiers ook wel eens graag; verpozen en opdrogen; slaapvertrekken; magazijn, geen doorgang!; gestampte petatten; de zeven (of meer) aan de tafel, gezellig
Ik weet het, er is niet veel verkeer op de blog. Ik hoop na de middag normaal verkeer te hebben op de wegen naar Holsthum en vooral geen blokkades van boze boeren tegen te komen. Niet dat ik iets tegen staken heb en al helemaal niet voor de eisen van de landbouwers. Iedereen verdient graag zijn boterham en voor niks gaat de zon op.
Wat de blog betreft denk ik dat niemand zit te wachten op verhalen over wat ik bij het ontbijt heb gegeten. (Honig is daar in ieder geval zeker bij)
Wel kan ik melden dat in verband met de konditie er weinig training is gebeurd, enkel een 30 km fietsen tussen de buien door.
Maar de isolatie die al jaren, op rollen, lag te wachten is eindelijk geplaatst in mijn werkmanspaleis. Dit betekend ook dat alles van de zolder diende gehaald en na het aanbrengen van de piekwol terug naar boven gebracht. Van de gelegenheid dan ook geprofiteerd om te sorteren en het containerpark met een bezoekje te vereren. Het voortdurende op en af de ladders en trapjes kruipt niet in de kleren. De glaswol daarentegen wel degelijk. En net zoals op de camino deed de douche weeral heel veel deugd.
En dan vertrekken we zo dadelijk naar Duitsland om een bezoekje te brengen aan het kamp van de jeugdbrandweer van Kruibeke.
En echt waar, volgende week ga ik zeker nog een 30 km te voet trainen want de DDT wil ik alleszins uitlopen. (en niet al zittend zoals vorig jaar!)
; Agnes kent de weg al; hoogwater en de nieuwe brug (nee, niet het café): gemeentehuis na de opkuis, geboortehuis (Wilfried zeker, ik niet maar mijn ouders woonder er wel, dus....); het nieuwe Temse; Er terug bij zijn en aankomen zoals in 2013, moet geen tekeningetje bij!
