|
Beste Lezers,
De herfst is pas begonnen en het voelt al precies of het is winter. Gelukkig hebben we vorig weekend nog enkele mooie dagen kunnen beleven in de bossen rond Vlodrop.
Niet alleen het weer zat goed, ook het gezelschap was uitstekend. Dit gecombineerd met een goed hotel en dito eten/drank geeft meestal een goed gevoel. Het enige is weeral de uitslag van het geroemde en beroemde gezelschapspel dat voor de nodige commotie zorgde. In het andere geval zou het niet goed geweest zijn.
Agnes is voor het vertrek op haar kin gevallen bij het dragen van de bagage. Ik had dit niet gezien maar ik moest al horen of ik haar had geslagen. In ieder geval is een grote blauwe kin het resultaat van de tuimelperte.
Niettegenstaande de mindere vooruitzichten begeven we ons nu zaterdag richting Karlsruhe, meer bepaald naar Ettlingen-Oberweier. Het is een goede 500 km ver waarvan 497 km snelweg. Dat zal dus bij niet te veel verkeer of ongevallen vrij vlot moeten verlopen. In Ettlingen gaan we een koppel bezoeken dat ik heb leren kennen in Frankrijk tijdens mijn pelgrimstocht.
Deze mensen, Peter und Gisela, gaan al jaren op verlof in mei met hun mobilhome. Ik heb hun ontmoet eind mei (30/5 om precies te zijn) voorbij Soulac-sur-Mer. Het was aan de kust waar de camping "Le Gup" nog gesloten was omdat die pas op1 juni opengaat. Het is daar ook dat ik aan een soort go-cart baan heb geslapen, in de controle hut zeg maar.
Vermits ze spontaan aanboden om te aperitieven, samen met nog een jong koppeltje fietstoeristen, heb ik dus kennis met hen gemaakt. Ook de afspraak om volgende morgen bij vertrek de gegevens uit te wisselen werd toen gemaakt, Peter is immers steeds voor zeven wakker. Helaas was dit bij hoge uitzondering de volgende morgen niet zo. En vermits ik al om 6u30 gepakt en gezakt stond en nog tot 7u heb getreuzeld maar nog geen beweging hoorde of zag ben ik dan maar vertrokken met een pijn in het hart.
Bestaat toeval? In ieder geval ben ik een week later een beetje aan het rusten enkele kilometers na Parentis-en-Born (weer een tube zonnecrème leeg) juist toen ik terug uit het bos op de baan terechtkom. En bovendien stond ik met mijn rug naar de weg toe, ge weet wel, als een mobilhome zich draait en langs de weg parkeert. Dan hoor ik de kreet: er ist die Hugo! En Peter en Gisela komen me tegemoet gelopen en nemen me vast.
Heel de uitleg dat Gisele me had erkend tijdens het voorbij rijden op het moment dat ik het bos verlaat, ook de nodige verontschuldigingen dat ze zich hadden overslapen ...... Afijn, we spreken af om op de volgende camping vier kilometerkes verder in Gastes samen te overnachten. Meer nog, ze nemen me mee met de belofte om me morgen terug op het juiste pad af te zetten. Die avond was er na het petanqen uiteraard weer tijd voor een apero moment. De spreuk van Peter:"Ihr ist communication nicht WIFI sonder Apero" heb ik dan opgeschreven vermits ik deze de eerste maal al vergeten was.
Tijdens de avondmaaltijd wordt over vanalles gesproken en uiteraard ook over eten. Zo kwamen we onder andere terecht bij witloof. Deze groente kennen ze wel maar zoals wij het klaarmaken op rolletjes met hesp en overgoten met een kaassaus was hun onbekend. Vandaar de afspraak om dit eens te komen bereiden ter plaatse.
En dus zijn we zaterdag weeral eens in Duitsland, eigenlijk vrijdag al maar dan in Hornbach voor een overnachting, inclusief ontbijt en gastronomisch diner in een luxehotel. Als dat maar goed afloopt.
|
