|
Beste Lezers,
De naam alleen al doet je huiveren, wie gaat er nu naar zijn eigen dodentocht?
Wel ik heb jaren lang gezegd tegen mezelf, in mijn leven wil ik minstens één keer deelnemen aan deze 100 km lange tocht. Het is geen wedstrijd en als je een klein beetje kan stappen ben je binnen de 24 uur terug.
Het jaar dat ik vijftig werd zou het dan eindelijk gaan gebeuren, geen uitvluchten meer van weekends, vergeten, geen goesting.... En zo begint mijn DDT avontuur. Begin 2002 zou ik dan ook beginnen met het wandelen een beetje ernstiger te nemen. Mijn eerste tochtje, amper 5 km ver is er eentje om nooit te vergeten. Anderhalf uur na mijn vertrek plofte ik thuis in de zetel, deed met moeite mijn schoenen uit en heb het eerste halfuur niet meer bewogen. Daarna stond ik als een zeer oud peeke op om naar de douche te strompelen. Met stijve spieren en pijnlijke voeten dacht ik erover na hoe ik in godsnaam aan die 100 km kon geraken. Midweek was de pijn al vergeten en werd zonder al te veel animo weer gewandeld en waarempel, ik was nog wel moe maar de thuiskomst was een ietsje beter. En zo ging het week na week verder tot je op een moment makkelijk 16 à 20 km kan wandelen zonder noemenswaardige mankementen.
En zo gebeurd het dat ik rond half mei in contact kom met mensen die al ruime ervaring hebben met de DDT. Ik mocht met deze mensen zondagsmorgen's eens meegaan naar enkele tochtjes in de buurt, meestal Klein Brabant. En ja hoor, de eerste wandeling (?) met deze mensen was het vooral aanklampen en niks laten blijken. Maar ik was wel zeer tevreden als er een rustpauze was van enkele minuten. En eens thuis was enkele uurtjes rust en stramme spieren s'ochtends het gevolg. Ook hier was er een positieve wending want een maandje voor het zou gebeuren kon ik rustig een 35 km aan een goed tempo (6 km/u) afwerken zonder gevolgen.
De eerste DDT dan had ik het geluk om samen met één van deze oude rotten in het vak te mogen starten. Deze man, Karel Suykens - 42 deelnames met succes) heeft me letterlijk aan mijn mouw tegengehouden. De meeste deelnemers gaan te vlug van start zei hij me, morgenvroeg kom je die allemaal terug tegen, als ze nog op de been zijn. En zo is geschied.
Vandaag doe ik dus mijn dertiende tocht maar jammer genoeg zonder Karel. De dokter heeft een einde gemaakt aan de lange reeks. Ga eens kijken op de website naar de Walk of Fame, daar zie je het aantal personen die meer dan 30 keer of meer de DDT hebben uitgelopen. Ik start wel niet alleen, Karel zal aanwezig zijn (ook als ik aankom!) en Agnes volgt samen met Filip.
De weersvoorspelling spreekt van buien, dat schrikt met niet af, zolang ik mijn paraplu maar kan gebruiken.
Dan nu nog opfrissen, aankleden en pasta eten en opweg voor .....
grtjs
DDT man Hugo
|
