Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
09-09-2015
Nog wat foto's
Beste Lezers,
Hierbij nog wat fotokes van het onvergetelijke vertrek op 1 mei. De rest is voor een andere gelegenheid, misschien via een PP. (werk er al aan!)
Zoals beloofd heb ik vandaag goed nieuws. Niet dat ik goed had nieuws beloofd. Wel dat ik zodra het resultaat van de sponsoring binnen kwam dit zou meedelen via mij blog en mail.
Het totaal opgehaald bedrag is 2768.78 , waarvan 718.78 via de spaarpotjes. Eerlijk gezegd en geschreven sta ik hiervan wel even paf. (en dan moet er al wat gebeuren!) Hier past enkel een woord van dank aan de vele sponsors, groot en klein.
Ook in naam van A Touch Of Rose : dank.
De eerste opdracht deze morgen was dan ook met, enige trots, de overschrijving te verrichten.
Hiermee sluit ik mijn blog nog niet af, het is al een kleine verslaving geworden. Steeds ben ik op zoek naar items of gebeurtenissen die de moeite kunnen zijn om te schrijven. Regelmatig hoor ik personen naar mijn blog verwijzen, dat ze uitkijken naar nieuwe berichten. En ik moet toegeven dat het wel leuk is. Niet dat ik nu elke dag iets te melden heb of iets spannends meemaak. Wel ben ik content dat ik de camino naar Santiago heb mogen en kunnen meemaken en dat er vele contacten zijn geweest. Ik lees dan ook veel meer blogs van andere, collega's pelegrinos.
Vandaag ontmoet ik Jan die op 15 september afreist naar Sevilla voor een camino naar Santiago, te volgen via de link op mijn blog, zie de Zilverroute (rechts). Hierbij veel succes gewenst aan Jan voor wellicht de moeilijkste route doorheen Spanje. Ik volg je zeker op je humoristische en leerrijke blog.
Verder zal ik niet meer met peregrinus ondertekenen maar gewoontjes met Hugo, misschien dat er in de toekomst wie weet.....
Vanmorgen kon je tijdens de vrijdagsmarkt de gespaarde dopjes droppen aan het tentje van DROP JE DOPJE achter de kerk. Het was een gezellige drukte aan de stand, waar meter en peter van de actie "Anna en Albert" uit familie, foto's signeerden.
Uiteraard was CAI de vedette van het gebeuren. Cai is de blindegeleidehond van Miranda Pauwels. Het gemeentebestuur betoonde met een talrijke aanwezigheid (Burgemeester en drie Schepenen) een grote steun voor de actie.
De vrijwilligers van het Belgisch Centrum voor Blindegeleidehonden hebben een actie opgestart om de vereniging op een milieuvriendelijke manier te helpen.
Dit initiatief bestaat uit de verkoop van ingezamelde plastic dopjes aan een recyclagebedrijf dat er duurzame paletten van maakt. Alleen plastic dopjes van drankflessen komen hiervoor in aanmerking! Iedereen kan hieraan meewerken. U verzamelt thuis de dopjes en brengt deze naar een ophaalpunt in uw buurt. (zie website dopjesactie - o.a. het containerpark)
Het BCG heeft enkele vrijwillers die ervoor zorgen dat de dopjes opgehaald worden bij de verschillende verzamelpunten. Wekelijks komt een groep van vrijwilligers te Tongeren samen om de opgehaalde dopjes te sorteren. Daarna worden de dopjes proper afgeleverd.
Dankzij de solidaritei van velen heeft de dopjesactie dit jaar al (op 30/06/2015) 152.348 kg opgeleverd.
Nog enkele gegevens:Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Sint-Truidersteenweg 309
3700 Tongeren
tel: 012 / 23 43 19
www.geleidehond.be
Het moet niet altijd een grote inspanning zijn, ook kleine steentjes zijn belangrijk.
grtjs
Hugo
Foto's: De vedette CAI; Met Mirande na de overhandiging van mijn dopjes; Eliane, "Albert", Miranda, "Anna" en Herman en vooraan Cai.
Afgelopen weekend zijn we (ik en Agnes) met de Oud-Scouts Tereken op kamp geweest. In tegenstelling tot vroeger jaren is ook deze vereniging aangepast aan de moderne tijden. Alle ex leden, die dus geen leiding meer geven aan de jeugd, kunnen aansluiten. En dus gebeurd het dat de leeftijd varieert van 79 tot 2 jaar. En eigenlijk is het leuker om met de jonge gezinnen en hun spelende kroost op uitstap te gaan.
In lang vervlogen tijden gingen de OS dus enkel maar met oud leden op kamp, een echt kamp met tenten, sjorren van vuren, tafels en zithoeken. Er werden spelen georganiseerd net zoals bij de jeugd, wat niet altijd van een leien dakje liep. Een vrijwiller kok deed zijn best (met hier en daar wel een helpend handje) terwijl de groep (of patrouille) de streek verkende of Puytvoet onveilig maakte. Gelukkig zijn de tijden dat moeder de vrouw zondag s'middags eens met de kinderen op bezoek mocht komen voorbij. (Vaste prik was wel op zondagmiddag mosselen à volonté.)
Hasselt was de plaats van afspraak en vrijdagavond was iedereen present, zij de ene al vroeger dan de andere, file weet je wel. Je moet je echter niet te veel voorstellen van de lokalen waar we meestal verblijven. Mensen die van veel comfort houden kunnen zich beter afzijdig houden want alles is rudimentair maar daarom niet minder plezant.
En voor de jonge gasten rond de 14 à 16 jaar deed het een beetje pijn omdat ze niet enkele kilometerkes verder konden verblijven op Pukkelpop. (grote broer of zus wel al)
En vermits Bokrijk maar op enkele passen (ong 2365) afstand van ons lokaal ligt zijn we zaterdag daar naartoe getrokken. Via een ingenieus spelletje konden we de "Kempen" verkennen. Door middel van opgaven en redeneren kon je een sleutel vinden en daarmee de schatkist openen. Mijn ploeg had echter zonder al de opdrachten uit te voeren al uitgevist waar die sleutel zich bevond. En tijdens de heerlijke picnic werd er dan ook heel wat gediscussieerd over wie al dan niet gewonnen had. Ook het oprichten van een eerlijkheids comitee, uitvoeren van disciplinaire straffen en dergelijke kwamen aan de orde. In de namiddag werden de geesten gekalmeerd doordat iedereen op eigen ritme en behoefte de andere provincies in Bokrijk kon verkennen. Dat het jonge grut zich hierbij niet onbetuigd liet doet hopen voor de toekomst. En bij een BBQ en bijhorende pint werden s'avonds de plooien gladgestreken. Des zondags s'morgens werden de weekend kranten in alle vroegte verslonden alvorens de jongsten zich aan tafel vervoegden. Daarna ging het richting Arboretum (juist naast Bokrijk) om aldaar het klassieke spelletje van smokkelaar en douane te spelen. Mijn ploeg heeft hier het onderspit moeten delven, maar wie loopt er nu zijn ziel uit het lijf bij zulke temperaturen. Met een afsluitende picnic tussen de bomen en bloemen werd het kamp beëindigd. Het leven op de boerderie was voorbij, de dassen worden gewassen en bij de vorige herinneringen opgeborgen.
En volgende week begint alweer een nieuw schooljaar, een nieuw scoutsjaar, een nieuw biljart seizoen, kortom de vacantie is bijna voorbij alsook de zomer. Niet getreurd want de laatste jaren zijn zowel september als october prachtige maanden met veel zonneschijn.
grtjs
Hugo
Foto's: zand, zon en spelende kinderen; boerenfamilie op stap; puzzelstukjes zoeken en raadseltjes oplossen; lekkere picnic onder de bomen; even uitblazen; naar de mis geweest en een uitbrander gekregen van menheer pastour, BBQ eerst de groten, dan een hele avond de kleinderen; en maar racen, onvermoeibaar; smokkelaarsbende
Het woord palm is al verscheidene keren gebruikt in een bericht op mijn blog. Wel vorige week vrijdagnacht, of beter nog zaterdag morgen ben ik doorheen de brouwerij gestapt. En wat ik al vanaf het begin heb gedaan tijdens de DDTen heb ik nu zeker niet gelaten: het drinken van een Palmke. En dat smaakt ook al is het dan rond zevenen in de morgen.
En dit hebben de leden van vriendenkring BW Temse zeker onthouden. Zie foto in bijlage. Maar ook bij mijn afscheid van de BW hebben ze me getrakteerd op een aantal flessen van een andere godendrank, whiskey. (met of zonder Y) En zoals ik had beloofd, deze flessen werden en worden met mate geproefd. Jaja, "worden" want er resten nog twee flessen. Ook mijn helm staat hier op mijn bureel, die zie ik in de winter meer dan in de zomer.
Vanmorgen nog een toerke met de fiets gedaan, via veldwegels over Bazel naar Kruibeke, den overzet naar Hoboken en via Schelle terug. Prachtige omgeving bij een schitterend weertje, wat moet ne mens meer. Juist ja, eten en drinken en...
Dit weekend weeral op weg, met de oud-scouts naar Hasselt. Ik weet niet of het iets te maken heeft met Pukkelpop, maar het thema is Boerie. Dus klompen aan, een rode sjaal in de nek en een Palmke drinken.
7777 slaat op het feit dat ik na enkele wijzigingen in mijn opmaak de zevenduizendzevenhonderdzevenzeventigste bezoeker was. Dit is al zeker een mooi getal voor deze eenvoudige blog.
Gisteren ben ik al een uurtje gaan fietsen, ongeveer een 20 km, voldoende om de weinige stijfheid te verdrijven. Daarna ben ik, na weken nog eens gaan kaarten, eveneens met goed resultaat (3-0 winst is plezant). Voor de rest van de dag niet veel meer uitgevoerd. En deze morgen wou ik nogmaals gaan fietsen maar de regen nodigde hier niet toe uit. Wandelen is dan een goede oplossing, onderwijl boodschappen doend. Maar eerst nog enkele huishoudelijke taken verrichten. (moet ook gebeuren niet)
Ook de groetjes aan Nicole in Oostenrijk, eveneens een trouwe fan.
De Dodentocht zit er op, nummer dertien is binnen. Eindelijk! Ik ben helemaal niet bijgelovig maar ben toch tevreden dat het voorbij is. Deze editie (nr 46) zag er niet veel belovend uit vrijdagnamiddag. De weersvooruitzichten waren niet eenduidig positief. Maar daar laten we ons, stappers, niet door afschrikken. De enkele buien, al dan niet hevig, waren niet van dien aard dat je als een verzopen kieken rond liep. Wel heb ik urenlang met een paraplu open rondgelopen. Met gesloten paraplu heb ik dat ook gedaan. Vooral op het einde, de laatste 20 kilometer, heb ik deze stok gebruikt om het ritme aan te geven. En dat heeft goed gewerkt. Ik zat er eigenlijk een beetje door maar de plu deed me denken aan de wandelstokken die ik heb gebruikt tijdens mijn tocht doorheen Frankrijk en Spanje. Door het getik ging ik beter en regelmatiger lopen en hierdoor ging de snelheid weer crescendo.
De temperatuur was zeer gematigd, 18° à 19° C is niet min. Zo tegen de middag en zeker in de namiddag was het zelfs frisser, door de wind en de nattigheid misschien. In ieder geval is het weer, althans voor mij, een meevaller geweest.
Het is natuurlijk ook een meevaller als je altijd een privé begeleider tot je beschikking hebt, dank aan Filip en Agnes. Dank ook aan de trouwe supporters.
Ik wens ook alle collega stappers uit Temse een dikke proficiat, het is ondanks alles een knappe prestatie. (www.dodentocht.be/tracking)
Vanaf nu worden de spaarpotjes verzamelt en zal het geld worden overgemaakt aan A Touch of Rose. Ator stond ook opgesteld met een standje langsheen het parcours, dit om wandelaars voor het goede doel bij te staan. Ook hiervoor dank. Ik denk dat in September de resultaten van de geldinzameling bekend zullen zijn, in ieder geval houdt ik jullie zeker op de hoogte, via blog en mail.
Dit wil dan ook zeggen dat ik mijn blog nog wel eventjes dien bij te houden.
grtjs
Hugo
Foto's: Bij Ator is de humor niet ver weg; Al jaren mijn begeleider; Een Palmke op tijd en stond (07u s'morgens!); trouwe supporters (3 foto's); Fris en monter (!) aan de finisch; Fris en stijf aan de finisch); Ondanks de regen veel volk aan de aankomst.
De naam alleen al doet je huiveren, wie gaat er nu naar zijn eigen dodentocht?
Wel ik heb jaren lang gezegd tegen mezelf, in mijn leven wil ik minstens één keer deelnemen aan deze 100 km lange tocht. Het is geen wedstrijd en als je een klein beetje kan stappen ben je binnen de 24 uur terug.
Het jaar dat ik vijftig werd zou het dan eindelijk gaan gebeuren, geen uitvluchten meer van weekends, vergeten, geen goesting.... En zo begint mijn DDT avontuur. Begin 2002 zou ik dan ook beginnen met het wandelen een beetje ernstiger te nemen. Mijn eerste tochtje, amper 5 km ver is er eentje om nooit te vergeten. Anderhalf uur na mijn vertrek plofte ik thuis in de zetel, deed met moeite mijn schoenen uit en heb het eerste halfuur niet meer bewogen. Daarna stond ik als een zeer oud peeke op om naar de douche te strompelen. Met stijve spieren en pijnlijke voeten dacht ik erover na hoe ik in godsnaam aan die 100 km kon geraken. Midweek was de pijn al vergeten en werd zonder al te veel animo weer gewandeld en waarempel, ik was nog wel moe maar de thuiskomst was een ietsje beter. En zo ging het week na week verder tot je op een moment makkelijk 16 à 20 km kan wandelen zonder noemenswaardige mankementen.
En zo gebeurd het dat ik rond half mei in contact kom met mensen die al ruime ervaring hebben met de DDT. Ik mocht met deze mensen zondagsmorgen's eens meegaan naar enkele tochtjes in de buurt, meestal Klein Brabant. En ja hoor, de eerste wandeling (?) met deze mensen was het vooral aanklampen en niks laten blijken. Maar ik was wel zeer tevreden als er een rustpauze was van enkele minuten. En eens thuis was enkele uurtjes rust en stramme spieren s'ochtends het gevolg. Ook hier was er een positieve wending want een maandje voor het zou gebeuren kon ik rustig een 35 km aan een goed tempo (6 km/u) afwerken zonder gevolgen.
De eerste DDT dan had ik het geluk om samen met één van deze oude rotten in het vak te mogen starten. Deze man, Karel Suykens - 42 deelnames met succes) heeft me letterlijk aan mijn mouw tegengehouden. De meeste deelnemers gaan te vlug van start zei hij me, morgenvroeg kom je die allemaal terug tegen, als ze nog op de been zijn. En zo is geschied.
Vandaag doe ik dus mijn dertiende tocht maar jammer genoeg zonder Karel. De dokter heeft een einde gemaakt aan de lange reeks. Ga eens kijken op de website naar de Walk of Fame, daar zie je het aantal personen die meer dan 30 keer of meer de DDT hebben uitgelopen. Ik start wel niet alleen, Karel zal aanwezig zijn (ook als ik aankom!) en Agnes volgt samen met Filip.
De weersvoorspelling spreekt van buien, dat schrikt met niet af, zolang ik mijn paraplu maar kan gebruiken.
Dan nu nog opfrissen, aankleden en pasta eten en opweg voor .....
Weeral iets verkeerd ingetikt in 7033 en dus konden de voorgeselecteerde foto's er niet meer bij. Vandaar deze BIS met foto's van Bergen, Temse en omgeving.
grtjs
DDT man
In Bergen/Mons was het zaterdag ook warm; Bergenpapier - in de digitale tijd overbodig?; de Mozart "stoomt" de Schelde op zonder ons ; Agnes kent de weg al; hoogwater en de nieuwe brug (nee, niet het café): gemeentehuis na de opkuis, geboortehuis (Wilfried zeker, ik niet maar mijn ouders woonder er wel, dus....); het nieuwe Temse; Er terug bij zijn en aankomen zoals in 2013, moet geen tekeningetje bij!
Nog enkele dagen en na twee jaar kan ik weer deelnemen aan de Dodentocht. Het is ook zoiets als een verslaving, na elke tocht denk je wel eens, het is genoeg geweest. Eens thuis en je voelt je niet te belabberd de volgende morgen denk je al heel anders. Ook hier geldt het gegeven dat het eigenlijk wel een mooie belevenis is.
Wel gaat het hier meer om de fysieke uitdaging, 100 km non stop, hopen dat je geen blijnen krijgt en dat de spieren niet te strak komen te staan. Ik heb nog eens nageteld, het tochtje van vorige week donderdag telde 38 km. Vrijdagmorgen voelde het helemaal niet stijf aan, het ziet er dus veelbelovend uit voor het weekend.
Omdat ik nu ook voor A Touch of Rose stap wil dit niet zeggen dat mensen die me al hebben gesteund voor mijn camino nog maals in hun beugel moeten tasten. Iedereen blijft altijd vrij in zijn doen en laten. Ook de vriendschap zal er niet door veranderen. Ik ben altijd tevreden als mensen (naar eigen vermogen) iets willen doen om de maatschappij op te vrolijken.
Het voorbije weekend is niet zo rustig geweest. Vrijdagavond naar Velle kermis geweest om de grote prijs Debby Vermeiren bij te wonen, wielerkoers voor recreanten en toeristen. Wel, ik val achterover als ik zie en meemaak dat die gasten tegen bijna 40 km/u voor de recreanten en 43 km/u voor de toeristen rond de Vierstraat vliegen. En ik dacht om eens mee te doen, ik haal met moeite 25 km/u en over een afstand van maximum 50 km!
Allé, ik zal het maar bij het stappen en occasioneel fietsen houden.
Zaterdag ben ik dan met de Nauwe Band naar Bergen getrokken (voetbal uitslag in de jaren 1950 - Bergen-Mons drei-drei - die stad dus waar Elio burgemeester is).
En zondag was er weer geen kaart dag. Een tweetal feestjes stonden op het programma. Vermits we ondeelbaar zijn zijn we op het 35 jarig huwelijks jubileum van K&V even langs geweest om ze uit te wuiven. De stroming zat goed evenals de sfeer aan boord van de Verdi.
Iets later zaten we dan aan de dis in Salons den Oever voor het 60 jarig huwelijks jubileum van nonkel Wilfried en tante Irene. Met de familie eens samenkomen is altijd leuk, zeker als het wordt opgeluisterd door HOT (Harmonie Orkest Temse), Strooien Hoedjes en nog vele muziekanten. Zeker het huisorkest dat s'morgens de buurt al overhoop had gezet mag hier vermeld worden.
Dus deze namiddag zullen we (Agnes en A&R) eens rond de dijken fietsen, via Tielrode naar Driegoten en over de Weert terug. Snelheid speelt hier minder een rol wel het genieten van de prachtige streek rond de Schelde en de overzetten.
Voor de rest van de week hou ik me rustig, enkel de spieren soepel houden en vooral veel rusten.
grtjs
DDT - man
Hugo
Foto's : zie 7033 bis, hier al een oude foto van de OLV Kerk ingepakt, niet door Christo!
Belofte maakt schuld, dus vandaag een oefentochtje gemaakt doorheen het Waasland. Via den dijk naar Steendorp en Rupelmonde gestapt. Onderweg al mensen ontmoet waarmee een klapke werd gedaan. In Rupelmonde heb ik mijn broekspijpen uitgedaan want het was al behoorlijk warm. Via de nieuwe baan en enkele kleine straatjes en voet/fietswegels tot Haasdonk gegaan alwaar ik het middagmaal in de Zwaan heb genuttigd. De boterhammekes met het Palmke smaakten opperbest. Via de Melselestraat tot Station Beveren gelopen en verder doorheen het koopcentrum. Op de middag is er met deze warmte niet veel te beleven. Na nog een kleine halte bij enkele familieleden de terugweg aangevat. En ik moet zeggen, de warmte in combinatie met de lange afstand begon in de bossen van het Ster wel degelijk door te wegen. Gelukkig tapt men op de Velle ook al eens een Palmke zodat ik toch nog ben thuisgeraakt. Nu, reeds een tweetal uurtjes later voel ik de moeite en de stijfheid alweer verdwijnen. Het zit dus wel snor voor de dodentocht.
Alweer heb ik op deze tocht door het Waasland genoten van de vele mooie zichten. Als je langs de velden wandelt, en zeker in deze tijd van het jaar, valt de pracht en de overweldigende schoonheid van onze eigen streek bijzonder mee.
Ook gisteren morgen trof me de schoonheid van de natuur langs de Schelde, met zicht op Rupelmonde, ook vanwege de bijzonder lichtinval.
En vandaag kon ik de verleiding niet weerstaan om eens midden op de sporen te staan in het station van Temse.
Gisteren hebben de jongelui van de brandweer, tussen 12 en 18 jaar, een gezamelijke oefening gehouden met twee andere jeugdkorpsen uit de buurt. Zelf kon ik niet meer getuige zijn van deze uitvoering aangezien ik al om 16u in Elversele werd verwacht.
Gelukkig kon ik zaterdag al zien wat de bedoeling zou zijn. De jonge mensen hadden in Holsthum een dam gelegd in de rivier de Prüm om voldoende waterdiepte te verkrijgen zodat de aanzuigmond van de pomp zeker water ter beschikking zou hebben. Samen met de andere korpsen zou er een aanjaagverband gerealiseerd worden met twee tussenstations. Op een hoger gelegen plaats diende er dan een opstelling van enkele diameters 45 te worden uitgelegd. Aan dit laatste zouden dan ook van elke jeugdbrandweer enkele leden instaan voor de goede afhandeling. En wat ik heb gezien lijkt me niet alleen maar werken en leren maar ook de goesting om deze opdracht met plezier en vriendschap uit te voeren.
Ook dezelfde instelling waargenomen op de kampplaats, boven op het plateau, waar ook het sportveld is gelegen. De jeugdbrandweer krijgt hier geen kat in een zak wat betreft accomodatie. Het blijft uiteraard een kamp met tenten een een rudimantaire keuken maar het zijn grote slaaptenten en bij regen kunnen vele activiteiten in den droge plaatsvinden.
Als je op kamp de beschikking hebt over douches (daar zijn ze weer!), een mooie bosrijke omgeving en zoals deze week prachtig weer dan denk ik dat we volgende week niks anders dan blije gezichten zullen weerzien.
Dus deze week een warmte test over dertig kilometerkes, slecht kan dat niet zijn als voorbereiding. De tijd tot de dodentocht kan je aflezen op de rechterkant van het scherm.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: dammetje bouwen zoals de bevers; pompje verplaatsen, kracht genoeg; natte voeten geen probleem; dit doen de grote pompiers ook wel eens graag; verpozen en opdrogen; slaapvertrekken; magazijn, geen doorgang!; gestampte petatten; de zeven (of meer) aan de tafel, gezellig
Ik weet het, er is niet veel verkeer op de blog. Ik hoop na de middag normaal verkeer te hebben op de wegen naar Holsthum en vooral geen blokkades van boze boeren tegen te komen. Niet dat ik iets tegen staken heb en al helemaal niet voor de eisen van de landbouwers. Iedereen verdient graag zijn boterham en voor niks gaat de zon op.
Wat de blog betreft denk ik dat niemand zit te wachten op verhalen over wat ik bij het ontbijt heb gegeten. (Honig is daar in ieder geval zeker bij)
Wel kan ik melden dat in verband met de konditie er weinig training is gebeurd, enkel een 30 km fietsen tussen de buien door.
Maar de isolatie die al jaren, op rollen, lag te wachten is eindelijk geplaatst in mijn werkmanspaleis. Dit betekend ook dat alles van de zolder diende gehaald en na het aanbrengen van de piekwol terug naar boven gebracht. Van de gelegenheid dan ook geprofiteerd om te sorteren en het containerpark met een bezoekje te vereren. Het voortdurende op en af de ladders en trapjes kruipt niet in de kleren. De glaswol daarentegen wel degelijk. En net zoals op de camino deed de douche weeral heel veel deugd.
En dan vertrekken we zo dadelijk naar Duitsland om een bezoekje te brengen aan het kamp van de jeugdbrandweer van Kruibeke.
En echt waar, volgende week ga ik zeker nog een 30 km te voet trainen want de DDT wil ik alleszins uitlopen. (en niet al zittend zoals vorig jaar!)
Zoals jullie al konden lezen zijn Agnes en ondergetekende een weekje weggeweest naar de Sudeifel. Eigenlijk is dit niet eens zover, een goede drie uur (met rustig verkeer) ofwel ongeveer 270 km rijden. Omdat het goed tot uitstekend weer was hebben we dan ook genoten van de omgeving. Ik heb daar dan ook enkele kilometerkes wandelplezier aan vestgeknoopt.
De jeugd brandweer van Kruibeke gaat al vele jaren in Holsthum op kamp. Vorig jaar had ik beloofd eens op bezoek te komen maar dat is toen niet door gegaan wegens val met de fiets. Hierdoor had ik een breukje in mijn voet opgelopen waardoor ik mijn belofte niet kon nakomen. (ook den DDT is toen gevallen - geen 13e) Daarom trek ik er met Agnes volgende week twee dagjes naartoe om even gedag te zeggen aan de jeugd en hun begeleiders. We zijn zelf jarenlang in de jeugdbeweging geweest en zijn twintig jaar mee geweest op sportkamp met turnkring Jeroen, we weten dat er dus heel wat inzet en vrije tijd aan besteed wordt en dat ondersteuning altijd welkom is.
Voor de dodentocht zal ik volgende week toch wel eens een tochtje van een 30-tal kilometers moeten doen, kwestie van te weten in hoeverre die voeten nog wel willen. De week erop is het enkel nog wat loslopen om de week vóór niks te doen dan te rusten.
Maar zoals elk jaar is het wel een beetje afwachten o.a. naar de weersomstandigheden. Remember vorig jaar, om klokslag negen uur gingen de hemelsluizen open zodat vele deelnemers al voor twaalfen met blijnen zaten. Regen is voor stappers nooit een zegen maar een goede schoen en een goede waterafvoer zijn alvast uitstekende hulpmiddelen. Een goede schoen laat geen water binnen. Met de afvoer bedoel ik een goede broek die het water niet opzuigt maar gewoon over de schoenrand naar beneden laat lopen. En natuurlijk een paraplu is het middel om vooral het bovenlichaam droog te houden. Eens het daar nat wordt mag je het eigenlijk vergeten, tenzij je graag ziek wordt.
Maar ook de warmte kan weleens nefast zijn voor een goede afloop. Regelmatig drinken en eten met mate is belangrijk om het gestel in optimale konditie te houden. Ook hier geldt weer hetzelfde, bescherm jezelf tegen de zon, een hoed of zelfs een paraplu zijn hiervoor uiterst geschikt, om zonnecreme factor (?) niet te vergeten.
Zo, in bijlagen nog enkele vakantie kiekjes die Agnes wel verdiend heeft.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: ook in de Sudeifer zijn er steile paadjes; En moeilijke doorgangen; Burcht? eigenlijk een mooie uitkijktoren; Hoe blijft die (dikke) boom daar staan?; Pinzgauer gebouwd door drie venoten: Steyr, Puch en ???; Brandweer kazerne van Holsthum, verbroederd met Kruibeke; Rochus kapel hetstelt met hulp van BW Kruibeke; bloementje in de weide;
Zoals al gemeld ben ik samen met Agnes op verlof. Hier in Sudeifel is het ook zuiders warm. Ofwel zijn ze dit hier gewoon maar het is bij momenten zeker warmer dan in Spanje. Gisteren een beetje den toerist uitgehangen in Bitburg, jeweetwel "Bitte ein Bit" als je een lekker pilsje wilt. Vandaag echter hebben we onze stapschoenen aangetrokken. Via Erzen naar het Naturparkzentrum gereden om daar een tochtje te ondernemen door de bossen en bergen van Klein Zwitserland. Ook al is er de laatste tijd weinig water gevallen, er is nog genoeg in de Prüm om aan de Irreler Wasserfälle nog wat lawaai te maken. Vandaar terug naar het Zentrum om iets te drinken en te eten. En net zoals de meeste mensen trokken we ook naar binnen wegens te veel wespen. Maar ja, al die zoetigheid zal voor deze beestjes wellicht niet te weerstaan zijn.
Na de middag nog een toerke gedaan rond Irrel om de Nims in de Prüm te zien duiken. Vandaar ben ik dan nog tot Prümzerlay gestapt (met een tankstop) om de voeten en de benen het stappen niet te verleren, de DDT is niet ver meer af.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Boekenwinkel is moeilijk te passeren; Eselsohr is naam van de Boekenwinkel; In Bitburg is geen caminoweg; Teufelsslucht; Als dat blokje maar blijft zitten!; Klein Zwitserland; Even rusten aan de Wasserfälle; Ook bij ons goed bekend;
Vanmorgen al om 05u wakker en een prachtige zonsopgang kunnen meemaken.
Wegens dus vroeg wakker ook het klokkenspel van de nabij gelegen kerk mogen meemaken, vanaf 06u slaat dit spel het uur en het halfuur. Om 07 doen ze er nog een schepje bovenop door heel het dorp met alle klepels tegelijk uit bed te jagen. Het kan natuurlijk ook komen doordat het raam openstond. Het was een warme nacht en zoals al aangehaald een prachtige morgen.
Holsthum ligt in de Eifel en telt 618 inwoners. Eén van de dagen zullen we zeker een wandeltocht maken in Naturpark Südeifel om de monding van de Enz in de Prüm te ontdekken. Maar vanmorgen eerst toch eens het VVV kantoor opzoeken want dat was gisteren al gesloten, we moeten dan ook maar vroeger komen hé.
Allé den Bitburger smaakt niet slecht, evenmin de vele soorten geestrijke dranken.
Met al de festivals die bezig zijn of in het verschiet liggen hebben Agnes en mezelf ons even teruggetrokken om in alle stilte een weekje samen te zijn. Het nabije Eifel leek ons een goede keuze om in de natuur enkele wandelingen te doen, hand in hand en met een klein rugzakje. We zitten nu in Holsthum in een rustige landelijke omgeving in het familie hotel Oberbillig.
We kunnen hier maar één nachtje blijven, maar dat zijn we gewoon. Morgen zoeken we iets anders en ondertussen brengen we een bezoekje aan de Teufels Schlucht. Eigenlijk ken ik die al lang van naam omdat kajakkers hier graag eens de zot komen uithangen. Het is te zeggen, ik heb ook gekajakd (?) en heb deze kloof al gezien vanop de bruggen boven de kloof. Ge moet goed zot zijn om je hierin te smijten met een bootje niet groter of langer dan je benen?. Maar er zijn er velen die het proberen. Alhoewel ik denk dat het nu wel iets moeilijker zal gaan met het gebrek aan water. In ieder geval hoop ik dat de watervallen toch nog een beetje lawaai maken.
Verder zal een kleine Tagestour/Rundweg van 17 km met een Schwierigkeitsgrad "leicht" ons wel een beetje helpen richting Dodentocht. Stilzitten is geen optie! (Ook hier weer is de Teufel niet ver verwijderd. Ik heb me laten vertellen dat drank en vrouwen geen echte voorbereiding zijn.)
Und jetz gehgen wir noch eine Teressa bezuchen, ein Bitt ist wie ihm Himmel.
Het is nu al vijf dagen dat ik terug thuis ben en moet eerlijk bekennen dat het terug aanpassen is. Niet zozeer waar alles ligt in huis maar meer het aanpassen aan het ritme. Eigenlijk hoef ik niet om 05u30 wakker te zijn, de krant komt toch maar tegen zevenen. Ook de benen zijn vanaf maandag tot gisteren eigenlijk meer gespannen geweest dan tijdens de weken voorheen. Decompressie zullen we het maar noemen zeker. En in verband met de blog is het zo dat ik nog vele ideeën heb voor het schrijven maar dat de tijd verwonderlijk genoeg ontbreekt. Enkele bezoekjes overdag, aardappelen uitdoen bij mijn schoonouders, en s'avonds al om zeven uur geen goesting meer om iets te doen. MOE!
Vanmorgen weeral vroeg op en als het opklaart zou ik graag al eens gaan fietsen (of wandelen). Dus de goesting keert al were. Er is nog leven na Compostela, gelukkig maar!
Maar eerst en vooral wil ik de vele sympatisanten bedanken voor de ontvangst zondagmorgen. Ik die dacht een kaartje te gaan leggen mocht gewoon thuisblijven en me voor tienen al gaan douchen. Ja, dan weet ge het al, er komt iets op me af. En weer was het van Jawadde, wat een ontvangst. (nu deel II)
Felicitaties voor de tocht die in dank aanvaard zijn. Alleen ikzelf blijf er nogal rustig onder, eigenlijk is het maar de ene voet voor de andere zetten. Maar bij het bekijken van de gelopen route, steden en dorpen, de plaatsen waar ik mijn tent heb opgesteld (wild of camping), de Camino Norte en vooral Primitivo denk ik dat de tocht wel iets is die niet iedereen zal willen doen. En nogmaals, het geluk te hebben gehad om niet te veel regen te verduren, geen blessures of ziektes op te lopen en vooral uitstekend stapweer te mogen ondervinden hebben zeker bijgedragen tot een goede afloop van de bedevaartstocht. De kans om vele mensen te leren kennen in omstandigheden die je anders niet hebt, iedereen heeft zijn redenen voor de camino, is een rijke ervaring die ik zal koesteren.
Ook de ervaring van de mensen op het thuisfront zijn herinneringen die ik zal blijven koesteren. Bedankt voor de vele reacties op gelijk welke wijze, het geeft warmte en blijheid om verder te gaan.
Een synthese van de tocht staat op het programma en die zal uiteraard op de blog verschijnen, alleen moet ik die in het Spaans, Duits, Engels en Frans laten vertalen. Jaja, ook daar zijn er volgers. Ik weet enkel niet of die tot op heden al veel hebben meegedragen van mijn schrijfsels. We doen ons best om dit niet te lang uit te stellen, tot zeker midden augustus doe ik voort met de blog.
En nu hop naar de Dodentocht van 14 augustus e.k. Mijn startnummer is 7033 en ja kan me die dag/nacht volgen via de website van de dodentocht. Ook wil ik nog eens het nummer meegegeven waar je een steun bijdrage kan doen voor A Touch of Rose.
Rekeningnummer A Touch of Rose:
BE56 0016 4511 9188 (BIC GEBABEBB) met vermelding A Touch of Rose en uw naam.
Als U een fiscaal attest wil voor uw gift kan dit via de Koning Boudewijnstichting :
Rekeningnummer Koning Boudewijnstichting:
BE10 0000 0000 0404 (BIC BPOTBEB1) met vermelding
gestruktureerde vermelding 128/2513/00049
In bijlage nog enkele foto's van de laatste dagen op Spaanse bodem.
Foto's: Een vol plein in de avondzon rond 19u30; Oude binnenstad rond 20u; Pracht en Praal binnen in de kathedraal van Santiago; Sepulcrum Sancti Jacobi gloriosum - het graf waar veel mensen een moment van bezinning en gebed doorbrengen; en het zijn er véél; de hoofdingang gesloten voor renovatie werken; wachten op het diploma - geduld is een schone eigenschap; openingsuren voor de stempelaars; ook dit is een stad, een eenzame bedelaar die in de regen ligt te slapen, een kwartiertje later was hij al verdwenen maar zijn pet lag er nog, die heb ik hem gegeven iets verderop onder de arcaden van een gebouw.
Het avontuur zit erop. Het is alleszins wel een geweldige ervaring die ik, dankzij Agnes en Jorg en Evert, heb mogen beleven.
Het is ook dankzij het geweldige startschot met de vele sympatisanten dat ervan opgeven in de versteverte geen sprake kon zijn, het woord staat trouwens niet in mijn woordenboek.
Het is ook uitstekend verlopen. Ik ben gespaard gebleven van kwetsuren en ziektes, soms eens een beetje hoofdpijn (!). Mijn spieren en voeten hebben zich onder de intense druk uitstekend van hun taak gekweten. Het kleine bleintje aan de kleine teen heeft me zeker allert gehouden om ook te letten op de nederige onderdanen. De weergoden zijn me zeer gunstig geweest, meestal uitstekend stapweer mogen beleven. Dit spiegelt zich dan ook af in de afstanden die ik regelmatig per dag kon afleggen, meer dan ik oorspronkelijk in gedachten had.
Afijn, het doet deugd weer thuis te zijn ook al zal ik de camino wel een beetje missen. Het is zalig om door het landschap te wandelen en aan eigenlijk niks te moeten denken. Ook de vele ontmoetingen en fijne contacten zullen me bijblijven.
Vanmorgen in de vroegte nog eens tot aan de kathedraal gegaan. Rond 08u is er nog geen volk tenzij enkele pelegrinos. Een mooie kans om foto's te maken zonder veel volk. Of dit lukt met een gsmeke beoordelen jullie maar.
Maar 14°C en licht motregen, je moet het maar kunnen uitkienen hé. Na de blog inpakken, betalen en wegwezen naar de luchthaven.
foto's: verlaten zij ingang kant pelgrims bureel, verlaten; schittering alom; hieraan hangt het vat; dit is de butafumero; stilte; de resten van St-Jacob; stempelen van 08u tot 20u door vrijwilligers van over de hele wereld.
; Agnes kent de weg al; hoogwater en de nieuwe brug (nee, niet het café): gemeentehuis na de opkuis, geboortehuis (Wilfried zeker, ik niet maar mijn ouders woonder er wel, dus....); het nieuwe Temse; Er terug bij zijn en aankomen zoals in 2013, moet geen tekeningetje bij!
