Gisteren "Heuvelland Magazine 21" (zomer 2010) ontvangen. Met veel aandacht het dossier over 'Heuvelland Tranquillizer' op pagina's 8 tot 11 gelezen. Etienne Cloet, voorzitter van het Stilte- en Rustplatform van VVV heuvelland zegt: "Dit is echt een schitterend product geworden". Hoe is het gegroeid? Els maakt deel uit van hetzelfde platform en op haar vraag heb ik 10 stilteplekken uitgekozen en voor iedere plek een korte wandeling voorzien. We hebben ze de voorbije winter samen ingewandeld (of voor-voorgeproefd!). Sommige leden van het platform hadden niet het minste vermoeden van het bestaan van die plekken. Acht locaties blijken nu in het project opgenomen. Verder lees ik: 'Even belangrijk als de stille plekken is de weg er naartoe" Volledig akkoord. En verder:" Elke stille plek heeft een instappunt waar u de auto of fiets kunt achterlaten en vanwaar u na een korte wandeling, variërend van 100 meter tot 1,5 kilometer, aankomt op de stille plek." Dat vind ik minder goed. Die weg is tekort want je komt op die manier niet in de juiste stemming om van die stille plek te genieten. Het ruikt naar stilte-consumeren. Productiehuis Madoc heeft dan het project uitgewerkt. Het product zelf heb ik nog niet gezien, het zal wel goed zijn. Maar wie de basis heeft geleverd voor dit project, dat is men bij de VVV vergeten. Lees het hele artikel er maar op na. Niemand is sant in eigen land. Wel zijn er die gaarne pronken met de veren van een ander!
Na het ontbijt met een lekkere fruitsalade, trekken we richting station. Het ligt aan de rand van het stadje, vlak bij de N2. Als we er aankomen, lezen we dat wegens werken aan de elektriciteitsleidingen er vervangbussen zijn en de uurregeling komt nogal verwarrend over. We denken dat een eerste trein pas na 11 uur is (het is zaterdag!). We besluiten om te liften naar Laon en daar de trein te nemen naar Rijsel. We staan dus aan de N2 te liften en vrij snel (na 5 minuten) kunnen we mee met een mevrouw in een Peugeot-monovolume. Ze is aan het telefoneren. We stappen in en ze rijdt verder en telefoneert verder. Na het telefoontje informeert ze waar we moeten zijn. We zeggen dat we naar Laon willen om daar de trein te nemen naar Rijsel. We zijn blijkbaar niet in de goede richting. De vriendelijke madam, ze is chef d'établissement van een school, zet ons af bij het station van Laon. We informeren in het station hoe we in Rijsel kunnen geraken. We moeten de trein nemen naar Hirson: deze trein stopt ondermeer in Vervins vanwaar we komen. In Hirson nemen we een andere boemel naar Rijsel: de trein stopt in plaatsen waarvan ik niet wist dat ze bestonden, af en toe een bekende naam als St-Amand-les-Eaux, Valenciennes, Orchies... In Rijsel hebben we de tijd om een pint tee pakken op een terras bij het station. Dan naar Belle. Het gaat nu vlug, alleen een halte in Armentiers. In Belle stappen we te voet naar de markt: aan de St-Amandskerk is er net een trouw! Voorbij de markt beginnen we te liften en we hebben meteen prijs: de vierde auto heeft een wit-rode nummerplaat. Het is bij toeval onze huisarts. Ward voert ons meteen naar huis. Alles ziet er ok uit.
Ontbijt om 7.00u en startom 7.23u. We duiken meteen het bos in en volgen de rechtlijnige dreef die de boswachter de avond voordien ons aanbevolen had. We moegen alle zijdreven negeren tot we na 1 uur op een T-kruispunt arriveren en we gaan rechtsaf. Het begint te druppelen maar het is grotendeels vals alarm. We komen uit het bos, pikken de GR 122 weer op en we vinden al snel het centrum van Buironfosse. We rusten even op de trappen van de kerk terwijl een cafémadam haar terras buiten zet. het centrum is niet zo aantrekkelijk. We dwarsen de D1029 en we zijn weer volop in het platteland. We passeren het gehucht Le Boujon en komen aan het Forêt du Régnaval. Het is niet de voorspelde 'canicule' maar het is bijzonder drukkend. We verlaten de GR om rechtstreeks door het bos te stappen en zo de dorpen Lerzy en Sorbais af te snijden.. We komen uit het bos en vonden opnieuw de GR 122. We stappen over de Oise (er komen net enkel kajakkers toe) en komen aan de axe vert, vlak voor Autreppes. In het dorp geen café, geen winkel. Gelukkig zijn er 2 picknicktafels aan het begin van deze oude spoorwegbedding: tijd voor onze portie Prince-koeken met chocoladevulling. Na de middagpauze stappen we verder op de axe vert maar missen de afslag naar Solmont. Geen nood, bij de eerste dwarsstraat gaan we rechtsaf, omhoog naar Solmont. Net voor de GR de grote weg N2 oversteekt, kiezen we een rechtreeks parcours naar Vervins voor onze overnachting. Het is warm en het wegdek is asfalt. Onze voeten beginnen het serieus te voelen. Als wa aan de NS uitkomen kunnen we bijna meteen weer er van af, richting Fontaine-les-Vervins. Het is er rustig stappen. De eerste strata links moet naar Vervins lopen maar het gaat bergop en het blijft maar duren. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Bij het binnenkomen van het centrum van Vervins zien we meteen ons Hôtel du Cheval Noir. We zijn ver de enige klanten. Dit keer hebben we een TV op onze kamer die wel speelt: Cavendish wint zijn tweede rit. We gaan nog heel even het stadje in maar zijn snel weer terug.Het eten laat wat op zich wachten en het is niet bepaald de fijnste keuken. Bij het etenrijzen de vragen: heeft het nog wel zin om verder te doen want mijn rechter voet doet van langsom meer pijn. Is het wel verstandig? Het genieten van het stappen zit er voor mij niet meer in. We beslissen om 's anderendaags te stoppen met onze tocht en om met de trein terug te keren: er is een stationnetje in Vervins.
Ontbijt om 7u15 maar daarna wat blijven babbelen met gastvrouw. In Maroilles kopen we koeken en stokbrood en verlaten het dorp via de site van La Maison du Parc. We stappen over de Helpe Mineure en volgen geel-rood. Kleine binnenwegen en twee prachtige, lange veldwegen. Een boer op zijn traktor kruist ons op het pad: hij informeert naar onze tocht. Al om 11.35 u zijn we in Priches: het dorpsplein ademt ruimte uit. Het Café des Sports is open: tijd om te picknicken want het is ondertussen heel warm geworden. Volgens de meteo, een stuk in de dertig graden! De bazin snapt niet dat wij in zulke temperaturen nog op stap gaan... Na de middag verlaten we de GR de Pays Avesnois-Thiérache en stappen via rustige binnenbaantjes naar Le Nouvion. Nog voor Barzy-en-Thiérache wisselen we het Département du Nord (59) voor het Département de l'Aisne (02). In Barzy rusten we even uit onder een treurberk vlak bij het kerkje. De kinderen van de basisschool hebben koeien in hardboard gemaakt en gekleurd en promoten zo hun veestapel. Langs Mon Idée stappen we verder: het asfalt is gesmolten en de blaasjes spokken onder onze voetzolen. De punt van onze wandelstokken blijft plakken in het zwartje goedje. We komen uit op de grote weg, kort voor Le Nouvion-en-Thiérache: gelukkig kunnen we snel op een soort stoep stappen. Aan de kerk vragen we naar het Hotel de la Plage en dat blijkt 1 km buiten het stadje te liggen, eerst wat dalen en dan omhoog tot boven. We spoelen de ontgoocheling door in het café op de hoek van het plein. En dan weer de hitte in. Ons hotelkamer valt best mee. De ligging van het hotel komt nu goed uit want het ligt aan het Forêt de Nouvion: onze start voor morgen. Rond zes uur gaan we even op verkenning naar de Base de Loisirs (leuk ingericht) en om te zien langswaar precies we morgen wegmoeten. We botsen toevallig op de jachtwachter, een heel vriendelijke man die ons gerust stelt: de weg door het bos die we op het oog hadden is toegankelijk. Het avondeten is laat, pas om 20 u. Maar heel lekker en goedkoop. Voor 13 euro krijgen we: kalfsniertjes (ik) of salade maroilles (els), rundsvlees of parelhoen met bloemkool, pommes dauphinoises en nog iets(?), en sorbet au citron. We lieten het ons smaken!
Ontbijt om 7u10 en we vertrekken om 7u50. Het zal warm worden maar we hebben een heel stuk door het bos: moet te doen zijn. We volgen een rustig asfaltje tot aan het mooie kasteel van Potelle uit de 14de eeuw om kort daarna weer op de GR 122 uit te komen, vlak bij een watertoren. Een mooie veldweg tussen twee hagen leidt naar het Forêt de Mormal. Rond tienen houden we even halt voor een stukje fruit. Ons pad dwarst een paar dreven en steekt een spoorweg over, we hadden kort ervoor een trein zien passeren. De GR zigzagt door het bos en we komen uit aan de kapel Notre Dame de la Flaquette. Een rechte dreef leidt naar de D33 aan de andere kant van Locquignol. 200 meter terug, richtting centrum ligt er een cafeetje en het is open: Chez Mado. Picknick om 12.05u. Gezien de GR 122 een hele lus maakt naar Wassigny, kiezen we hier voor geel-rood van de GR de Pays Avesnois-Thiérache. Na 500 meter op de D33 trekken we rechts het bos in. Eeen kaarsrechte dreef, op en neer, leidt naar de Auberge du Croisil. Perrier en Vittel op het terras onder de bomen: meer moet dat niet zijn. Nog een rechte dreef brengt ons over nog een spoorlijn, aan de rand van het bos. Aan het Maison Forestière stappen we weer in volle zon. Wat verder slaan we linksaf en stappen over de Samber: jongeren in bootjes spelen zeeslag. Langs een rustig weggetje bereiken we Maroilles. We komen uit in de rue des Juifs en onze chambre d'hôte ligt op nr 555. Als we rond 17 u naar het dorp gaan, blijken alle restos gesloten. Het Maison du Parc gaat net sluiten als we toekomen. We drinken een pression in het pmu-café (op TV geen Tour de France maar paardenrennen en tiercé) en kopen wat in de plaatselijke superette om het op te eten in de 'coin de détente' van onze gîte. In de winkels veel 'produits du terroir': kaas van Maroilles, bokalen pastei, bier... We zitten hier volop Chez les Ch'ti!!!
Ontbijt om 7u10 en we vertrekken om 7u50. Het zal warm worden maar we hebben een heel stuk door het bos: moet te doen zijn. We volgen een rustig asfaltje tot aan het mooie kasteel van Potelle uit de 14de eeuw om kort daarna weer op de GR 122 uit te komen, vlak bij een watertoren. Een mooie veldweg tussen twee hagen leidt naar het Forêt de Mormal. Rond tienen houden we even halt voor een stukje fruit. Ons pad dwarst een paar dreven en steekt een spoorweg over, we hadden kort ervoor een trein zien passeren. De GR zigzagt door het bos en we komen uit aan de kapel Notre Dame de la Flaquette. Een rechte dreef leidt naar de D33 aan de andere kant van Locquignol. 200 meter terug, richtting centrum ligt er een cafeetje en het is open: Chez Mado. Picknick om 12.05u. Gezien de GR 122 een hele lus maakt naar Wassigny, kiezen we hier voor geel-rood van de GR de Pays Avesnois-Thiérache. Na 500 meter op de D33 trekken we rechts het bos in. Eeen kaarsrechte dreef, op en neer, leidt naar de Auberge du Croisil. Perrier en Vittel op het terras onder de bomen: meer moet dat niet zijn. Nog een rechte dreef brengt ons over nog een spoorlijn, aan de rand van het bos. Aan het Maison Forestière stappen we weer in volle zon. Wat verder slaan we linksaf en stappen over de Samber: jongeren in bootjes spelen zeeslag. Langs een rustig weggetje bereiken we Maroilles. We komen uit in de rue des Juifs en onze chambre d'hôte ligt op nr 555. Als we rond 17 u naar het dorp gaan, blijken alle restos gesloten. Het Maison du Parc gaat net sluiten als we toekomen. We drinken een pression in het pmu-café (op TV geen Tour de France maar paardenrennen en tiercé) en kopen wat in de plaatselijke superette om het op te eten in de 'coin de détente' van onze gîte. In de winkels veel 'produits du terroir': kaas van Maroilles, bokalen pastei, bier... We zitten hier volop Chez les Ch'ti!!!
Het wordt een korte etappe vandaag. Lekker ontbijt om 8 u en leuke babbbel met Madame Martine, de vrouw des huizes. Philippe hebben we net voor ons ontbijt zien vertrekken en hem een goede tocht toegewenst. We vertrekken langs de Aunelle, een klein riviertje: het paadje slingert zich in een bosje. Een prachtige veldweg leidt ons naar Wargnies-le-Grand. Plots zien we dat de GR-bewegwijzering niet meer klopt met onze kaart. Korte rustpauze op de trappen aan de voet van de kerk. Een gemeentewerker komt de bloemkorven water geven. De GR maakt nu een hele omleiding rond het dorp, voorbij de Tombeau du Philantrope, wie zou dat kunnen zijn? We zien opnieuw de kerk en als de GR helemaal naar rechts uitwijkt, begrijpen we het niet meer. We zoeken zelf een uitweg om over de drukke D2649 te geraken en botsen ....op de tot autoweg omgebouwde D649 die niet op onze kaart stond! Wat nu? We keren op onze stappen terug en kunnen wat verder met de D129 over beide hindernissen stappen. We nemen de eerste straat links in de hoop weer op het oude tracé uit te komen. Van côte 107 naar côte 109. En na enkele km is het zover en zijn we voorbij Wargnies-le-Petit. We komen aan een klein watervalletje op de Warpe. Een mooie veldweg klimt tot aan een Duits kerkhof: een oase van rust. Even later steken we de D95 over en via Lorgnies klimmen we naar Le Quesnoy. Bij het binnenkomen van het stadje vragen we naar het station want daar ligt ons hotelletje 'Chez Ahmed'. Het is nog maar 14.15 u. We hebben nog een hele dag voor ons. Rond 17 u gaan we het stadje in en zien we de vestingen van Vauban. We ontdekken opnieuw wit-rood en in het Office du Tourisme vragen we naar het tracé van die GR: het blijkt de GR 121C te zijn. De vriendelijke jonge man vertelt over het kasteel van Potelle voor de etappe van morgen... Nog bellen naar Marijke, mijn zus in Amsterdam vor haar verjaardag: ze krijgt een nieuwe voordeur: 60!
De rechter voet voelde redelijk aan bij het opstaan. We kregen het ontbijt om 7 u in het hotel en vertrokken om 7.30 u. Het was heerlijk stappen op dit uur in het Forêt Domaniale de Bonsecours en we kenden nog het tracé van op de bustocht. Aan de kleine chapelleSt-Hubert trokken we rechts met GR 122 Frankrijk in, richting Condé-sur-l'Escaut. De GR 123 loopt links richting Bernissart en Harchies. Een prachtige kasseiweg, rue des Molineaux of zoiets, we volgen de GR naar rechts, het natuurgebied in. Hoofdzakelijk een pioniersvegetatie met berken. Een oude mijnsite? Al snel klopt er iets niet met de bewegwijzering. En we zien precies meer dan één vijver. Plots komen we aan een grasvlakt met in het midden de toren van een mijnschacht, le chevalier de l'ancienne Fosse Ledoux. We keren lnags een andere weg op onze stappen terug en komen aan een café La Roselière, het is toe. Er komt een auto voorbij, we vragen de weg maar worden niet veel wijzer. We volgen een dreef die naar een dijk loopt en vinden daar een GR-X. We volgen de dijk naar rechts en botsen na ruim 1 km op twee vissers. We keren terug aan de andere kant van die waterpartij en stappen in de richting van de grens. Kort ervoor moet er een brug zijn. Geen tekens, niets, alleen af en toe een opvliegende reiger. We zijn niet gerust in de afloop tot plots de brug verschijnt met de wit-rode bewegwijzering. Oef! Zo komen we in St-Aybert. Korte rustpauze in bushokje. We stappen over de E19 naar Crespin voor de middagpauze. Na de middag blijven we lang min of meer op de grens lopen, tussen Quiévrain (B) en Quiéchevrain (F). Vandaar naar Marchipont en Rombies en zo naar Sebourg. We verlaten de GR en maken een nodeloze omweg naar de chambre d'hôte want die ligt op de GR. Het is een vriendelijke mevrouw die ons ontvangt. Ze zegt dat er nog een Belgische pelgrims is die naar Compstela stapt. We gaan in een frituur eten en maken kennis met Philippe uit Machelen. De wereld is klein: zijn zus is een vriendin van de zus van Els. We brengen samen gezellig de avond door bij een fles wijn en enkele droge worstjes.
Mijn eerste stappen uit bed waren verschrikkeklijk: ik moest me vasthouden aan het stapelbed om vooruit te geraken. Ik zie het eerst niet meer zitten....Gelukkig gaat het dan wat beter. En we trekken de wandelschoenen weer aan. Het ontbijt in de jeugdherberg valt wat tegen: oud, wit brood. We vertrekken om 8.50 u en zoeken weer de rechteroever van de Schelde op. We zien aan de overkant de kerktoren, eerst van Allain, dan van Vaulx. We zijn in le Pays Blanc, van de kalkindustrie. Aan Antoing veranderen we van oever, kopen onze picknick in een bakkerij. Plots horen we het geluid, precies van een motorcross. Aan Le Grand Large van Péronnes zien we het: er is een jetski-race aan de gang. Het weer is prachtig en we installeren ons aan een picknicktafel te midden de toeschouwers en de families van de piloten. Eerst onze drank halen en in de tent en dan even de schoenen uit. We gaan hier picknicken, al is het nog maar half twaalf. We stappen verder langs het oude kanaal tot aan het oud station van Maubray, waar we in oktober 2008 met een GR-bustocht gestart zijn. Op een terras is het aperitief van het feest van Sint-Hubert aan de gang: men is nieuwsgierig naar onze rugzakken. Vier jachthoornspelers spelen, speciaal een 'airke' voor ons. En we krijgen een glas champagne in de hand gestoken: een aangename verrassing! Helaas, we kunnen niet blijven. We genieten ook van het bomengewelf op het jaagpad: lekker in de schaduw. Aan Callenelle, nog even op onverhard op dezelfde oever. Wat verder komen we uit op het grote kanaal, veranderen van oever en voorbij een treinbrug, verlaten we de kanaaloever. We stappen door het gehucht Gros Mont en aan een van de laatste huizen vragen we aan een meneer die buiten staat, om onze drinkfles te vullen. We krijgen anderhalve liter water... (we hadden de camelbak maar voor drie kwart gevuld die ochtend). Aan Verquessies stappen we rechtdoor op grint en een veldweg brengt ons tot aan Ravel:: betonnen fietspad op oude spoorwegbedding. We komen uit aan het begin van Peruwelz en verlaten de GR. We rusten nog even aan de kerk van Peruwelz en stappen dan rechtstreeks naar de Basiliek van Bonsecours. Vlakbij ligt Hotel Mélissa, onze pleisterplaats. Het eten is er lekker en we eindigen met een 'petite glace'. Het was een kanjer van een ijscoupe!
Na het ontbijt op het terras bij de ouders van Els voert haar broer Marc ons terug naar Rollegem waar we de wit-rode draad weer opnemen. We verlaten de GR 5A Zuid en volgen het verbindingsstuk naar de GR 122-123. Dit tracé loopt langs rustige weggetjes naar Tombroek en zo Henegouwen in. We ontmoeten er plots Jean-Luc Bertel en zijn vrouw Chantal ( ze wonen daar in de buurt): Jean-Luc heeft het schoollied voor het laatste schoolfeest bij Els gecomponeerd en ze blijken ook stappers te zijn. We steken achtereenvolgens de N58, de N512 en de N511 over. Zo komen we in Evregnies, een klein, rustig dorpje. We bereiken het kanaal van Spiere, stappen onder de A17 en vinden aan het ophaalbruggetje de GR 122 die nu voor een hele tijd onze leidraad wordt. In Estaimbourg vinden we op het dorpsplein een leuke terras: tijd voor de middagpauze. Een toffe veldweg brengt ons naar Pecq en we zoeken dan de Schelde op: we volgen het jaagpad op de rechteroever. Het begint te miezeren en we trekken onze jas aan. In Esquelmes bezoeken we het mooie kerkje (in de steigers): een oase van stilte. Een kop koffie in het restaurant er vlak naast doet deugd. We keren terug naar ons jaagpad. Wat later wordt het weer droog. Als de GR het kanaal verlaat voor een lus naar de Mont St-Aubert, stappen we gewoon rechtdoor tot in het centrum van Doornik. Net voor we aan de Grote Markt zijn, komt een echtpaar uit een winkel gestapt. De vrouw ziet onze rugzakken en vraagt of we onderweg zijn naar Compostela. We vertellen van onze plannen en zegt dat ze zelf pas een week terug is van Santiago. Edith en Francis willen ons trakteren op de Grote Markt: het wordt een gezellige babbel. Dan naar de jeugdherberg waar we een kamer hebben voor ons alleen met het nodige sanitair. Na de platte rust en de douche, keren we terug naar de Grote Markt om te eten: er is veel ambiance! We gaan vroeg onder de wol. Het wordt een beetje bang afwachten voor de voeten!!!!
We hebben vrij goed geslapen in de mobilhome, en dat voor een eerste keer. Het is wel even wennen in de smalle ruimte boven. In huis is bijna iedereen al op, alleen de zoon des huizes heeft alle tijd. Het is al behoorlijk warm als we buiten op terras ontbijten. We nemen afscheid van ons vriendelijk gastgezin en vertrekken rond 8.30 u. We lopen nog een heel klein eindje in de Zandvoordestraat: niet te geloven maar er bloeien hier zwanebloemen in de eerder vuile gracht! Via rustige binnenwegen stappen we naar het centrum van Wervik en kopen droge worstjes voor bij onze picknick in een slagerij bij de kerk. Net voor de brug naar Wervicq-Sud dalen we naar het jaagpad langs de Leie. Er komt net een boot voorbij. Af en toe wat fietsers, met bel of meestal zonder. We ontdekken een mooie rustbank met een gedicht van Rita Decramer, een facebookvriendin. Tof! Het is de eerste in een hele reeks telkens met een mooi vers. Het asfalt van het jaagpad verhit de voeten. Eerste pleister. Bij Laag-Vlaanderen komen we opnieuw aan de GR 5A Zuid. Het wordt van langsom warmer: meer dan 30° in de schaduw. Hoeveel in de zon? De site van Galloo veplicht ons het jaagpad te verlaten en even om te lopen. Plots is de Sluizenkaai in zicht. We bellen evan aan op nummer 47 en jawel, Willy is thuis. Het wordt een leuk weerzien en gezien het ongeveer middag is, eten we bij hem onze broodjes op. Na het afscheid volgen we de Leie tot in Lauwe. Via het Kraaiveld komen we in de Dronckaertstraat, vlakbij het voetbalveld. Hier wonen Herman en Réjane op 2 huizen van het GR-pad. Ook hier bellen we aan. Jammer, Herman is er niet want naar Gent. Réjane zorgt voor de kleinkinderen. We zitten buiten op terras in de schaduw en drinken er veel...water! We stappen verder via de Sjouwer, de molen van Aalbeke en zo naar Rollegem. We drinken een pintje op het terras van Elckerlys, vlakbij de ingang van de school van Els. We bellen schoonbroer Marc op die ons komt ophalen. Na een half uurtje platte rust en de douche voel ik de ongemakken van hielspoor: het is behoorlijk inlopen We overnachten in Zwevegem bij de familie. We zien er ook nog de "Amerikanen" Filip en Jo, Jeroen, Hannelore en Ruben die in het land zijn voor het jubileumfeest van de ouders van Jo. Een bui maakt het buiten wat frisser!
De zon staat al aan de blauwe hemel als we rond 9.40 u de deur achter ons dicht trekken en de klassieke vertrekfoto's nemen. De start van onze wandelroute is een deel van de toekomstige Streek-GR Heuvelland: Scherpenberg en Monteberg. We genieten van de korenbloemen en van een laatste terugblik op ons huis. We stappen gezwind: het wordt warm maar we hebben elk drie liter water in de camelbak en een volle drinkfles van 1 liter. Is vier kilo extra in de rugzak. Via de Gremmerslinde trekken we naar de Pool of Peace voor de middagpauze. We krijgen er gezelschap van een Nederlands fietspaar en een koppel uit Poperinge, Jan B. en zijn vrouw, dat met twee Britten op stap is. Waterlelies drijven op het water. We stappen verder naar de Kruisstraat en via Sentier 100 en een tarweveld komen we aan de weg naar Mesen. De kerk van Wijtschate wordt kleiner als we aan de Wambeke een korte pauze nemen. Wat later zijn we in Houthem: de straatnamen zijn er tweetalig omwille van de faciliteiten in Komen-Waasten. Het is er heet. We moeten even wachten want er komt een trein voorbij. Hier pikken we de wit-rode tekens op van de GR 5A Zuid. Onze eindbestemming is de Zandvoordestraat in Komen-ten-Brielen waar we gastvrij ontvangen worden door Kristin en Brecht en C°. Terras in de schaduw, een pintje, een babbel met de jeugd en dan komen de ouders toe. Het wordt een gezellige avond: lekkere BBQ en bijpraten bij een glas frisse, lichte rode wijn. We slapen in de mobilhome die ze uit de garage rijden. Wel te rusten!
Els en ik zijn weer thuis na een negendaagse ontsnapping. We gingen een zestal weken stappen richting Rome op de Via Francigena, de oude pelgrimsweg van Canterbury naar Rome. De route vertrekt in Canterbury, steekt het Kanaal over en loopt via Arras, Reims, Besançon, Lausanne in Zwitserland en steekt de Alpen over op de Col du Grand St-Bernard en trekt dan de vallei van Aosta in.... Wij gingen de GR-paden volgen die zo goed mogelijk aansloten bij de historische route maar dat is niet tussen Reims en Besançon niet evident. Daarom opteerden we om hoofdzakelijk langs de GR 122 naar Reims te trekken. In La Chaussée-sur-Marne zouden we de GR 654 verwisselen voor de GR 14, in Bar-le-Duc de GR 714 nemen tot in Vittel en vandaar zou de GR 7 ons leiden naar de Ballon d'Alsace. En met de bekende GR 5 naar Pontarlier om dan de dag nadien de Zwitserse grens over te steken naar Ste-Croix. Genoeg wandelstof dus, maar helaas ... Een kleine twee weken voor ons vertrek begon ik 's morgens bij het opstaan pijn te voel in mijn hiel. Maar dat verbeterde vlug telkens als ik wat in beweging was. Was er een verband met het breukje in mijn knieschijf na mijn val in februari? De orthopedist beweerde van niet maar de conclusie van zijn onderzoek was wel degelijk 'hielspoor'. Ik wist van wandelvriend(inn)en dat het pijnlijk kon zijn. Steunzolen zouden het probleem kunnen verhelpen. Ik had er nog liggen van een tijd geleden. Thuis een paar keer die steunzolen in mijn wandelschoenen getest en ik was gerustgesteld. Op donderdag 1 juli hebben we onze voordeur achter ons dichtgetrokken.
Het regent lichtjes als we om 7.00 verzamelen aan het station in Ieper. Als de bus Calais nadert zien we een eerste streepje blauw in de lucht: het belooft nog goed te worden. Na een koffie en een boterham in Brasserie La Paix in Ste-Cécile-Plage zijn we er klaar voor. Dani leidt de lange tocht van 24,6 km, ik neem de korte van 20,8 km voor mijn rekening en er zijn enkele individuele stappers. Buiten op het plein is het tijd voor brocante: rommel zoals overal. De langetochters zijn eerst weg: we zien meteen hun voetsporen in het zand. Het water trekt af en we kunnen net onder de duinenrand blijven die verstevigd is met rotsblokken. Na 2,5 km strand trekken we links het Réserve Naturelle de la Baie de Canche in. Slangenkruid en vleugeltjesbloem trekken de aandacht. En plots zitten we te midden een groene oase: wat een verschil in biotoop. We steken de D 940 over en lopen langs de Etang du Roi naar Camiers. Even op één rij op een secundaire weg en een tweede natuurgebied wacht op ons We klimmen in het zand en worden beloond met een prachtig zicht op de duinengordel, de zee en Le Touquet. Opnieuw de D 940 over en wat later komen we aan de rand van het estuarium van de Canche. Mensen komen hier zeekraal plukken: ze leggen die in azijn, net als augurken. Het lamsoor, alias de bekende Zwinbloem, is bijna klaar om te bloeien. Dit groene gebied noemen ze 'mollières'. Etaples nadert: tijd voor de middagpauze. Na de boterhammetjes gaan de kortetochters even op de bus, tot aan het hippodroom van Le Touquet. Net op dat moment verschijnen daar ook de langetochters en samen stappen we verder. Naar de Pointe du Touquet en dan naar de lelijke dijk. We zoeken het strand op en genieten van het zicht op de zee. Stella-Plage lijkt eerst zo klein, zo ver en toch....we geraken er. En we lessen de dorst in de Brasserie La Capitainerie. We rijden de autoweg af in Veurne en file... wegens werken een eind verder. Snel overleg met de chauffeur en José loodst de bus langs Veurnestad en de Lovaart tot in Lo. Zo ervaren we wat stuurkunst is en geraken we weer op de N8 naar Ieper....
Vrijdagmorgen kwamen de eerste GR-medewerkers al toe voor het ontbijt in het wegrestaurant van Wanlin. Een wandeling naar Mirwart stond op het programma van de eerste dag. De gîte Les Trois Sangliers in Chanly, een deelgemeente van Wellin, was pas beschikbaar vanaf 17 u. Net toen de groep aan het aperitief begonnen was, rond 19 u, kwamen Els (zij had nog les tot drie uur) en ik toe. Net op tijd dus. Het avondmaal was heerlijk: gourmet werd gourmand! Er werd daarna nog gezellig gekeuveld bij een streekbier. Zaterdag: een luswandeling naar Wellin, Lavaux Ste-Anne een Resteigne op basis van de GR 577 stond op het programma. Na een heerlijk ontbijt vertrokken we welgezind. Het weer was niet de max na de blauwe hemel van de vrijdag. Net voor we in Lavaux toekwamen voor de middagpauze begon het te regenen. Hier kwamen ook Greet en Jef bij de groep. De rest van de namiddag was het paraplu open en eventjes dicht. Het klaarde uit toen we het kasteel van Resteigne naderden. Het laatste stuk langs de Lesse tussen Resteigne en Chanly kon iedereen bekoren. Ondertussen was ook Luc toegekomen, jammer gnoeg zonder Renée. Opnieuw aperitief en barbecue. Karel en Jenny hadden iets te vieren en trakteerden et een glaasje cava. Jaklien dirigeerde in de keuken én in het canonzingen. De sfeer was opperbest. Zondagmorgen: wij keren terug want we willen stemmen in Westouter. Els is immers kandidaat op de lijst van Groen!. De meeeste anderen gaan stappen. Sommigen bleven nog tot na maandagmiddag. Het was een geslaagd weekend en vraagt om een vervolg. Een GRote dank aan allen die dit mogelijk maakten en vooral de keukenploeg die zelfs een attentie had voor de vaders op zondagmorgen. Bravo!
Het weer beloort en 50 GR-stappers verzamelen aan het kerkje van Orroir aan de Waalse kant van de Kluisberg. Tochtleider Luc geeft een korte indleiding over deze dagstapper. Als snel stappen we op onverhard en begint het te klimmen. Via de Tri Ponchau komen we uit op de weg op de zuidflank en klimmen we verder met GR 5A naar de Wandelboom boven op de top van de Kluisberg.Waar is de tijd dat die wandelboom daar geplant werd? Wat gaat het leven rap voorbij: verschillende mensen van toen zijn al gestorven.! We genieten van het licht in het Kluisbos en aan de Vierschaar dalen we links een bosweg af. Uit het bos krijgen we zicht op Kwaremontdorp op de heuvel. Via Pensemont gaat het richting Berchem maar nog voor het dorp steken we de drukke weg naar Ronse over en wat verder vinden we de oude spoorwegbedding: een woestijnlint van asfalt. Aan voetgangers is hier niet gedacht. Je moet steevast opzij voor fietsers, meestal zonder bel aan de fiets. Ze roepen dan, precies als naar hun hond! De locatie van de middagpauze is een echte oase: groen, water, zon en een blonde Ename, meer moet dan niet zijn. En het onthaal is hartelijk! We stappen verder, eerst langs de oude Scheldearme en dan dan verder onder de Scheldedijk. We komen voorbij de plas van de Scheytteput van ANB, het Agentschap voor Natuur en Bos. Het is heerlijk wandelen op die onverharde veldwegen. Kort voor Kerkhove komen we uit aan de Schelde en steken we de grote weg over op de brug. Enkele plezierbootjes liggen in het jachthaventje. We trekken verder op de rechteroever van de Schelde: links valt de elektricitieitscentrale van Ruien op: die zie je van heinde en ver in het landschap. Ik zie liever windturbines dan hoogspanningsmasten. We steken de brug van Mira over en zien opnieuw de wit-rode tekens van de GR 5A. We vinden een andere spoorwegbedding: het contrast met die van deze morgen kan niet groter! We passeren Enclus du Bas en klimmen via een holle weg naar boven. Maar al gauw slaan we rechts af en zetten we de afdaling in naar Orroir. Het café is gesloten en we rijden door naarAvelgem, toch op onze terugweg, om onze dorst te lessen. Het was mooi! Bedankt Luc
Vandaag lopen de twee groepen afzonderlijk in de voormiddag en samen in de namiddag. Rond 9.20 u zijn we vertrokken. Het landschap ademt een en al rust uit. Het weer is buitengewoon en de omgeving kan ons bekoren: een weide vol paardebloemen of een prachtig vergezicht. Ter hoogte van de skipiste van Ovifat beginnen we aan de afdaling naar de Bayehon. Het gaat vrij steil naar beneden. De flora is gewoon schitteend: vrouwenmantel, goudveil zoveel als je wilt, bittere veldkers, varens, mossen.... Beneden, aan de Moulin de Bayehon, steken we de weg over en dalen verder. Bruggetjes over. We komen aan de samenvloeiing van de Bayehon en de Pouhon en pauzeren even. Dan kiezen we voor het valleitje van de Pouhon. We laten de afslag naar Longfaye rechts liggen, en wat verder klimmen we naar de bosrand. We komen in open veld in de buurt van Xhoffraix. We genieten van het open landschap op het plateau: salomonszegel in de wegberm en weilanden overvol pinksterbloemen. We dalen dan af naar de samenvloeiing van de Warche met de Bayehon. Brug over en klimmen naar het hoogste kasteel van het land: Reinhardstein. De naam alleen al doet ons van Wagner dromen. We blijven op hoogte en bereiken de Barrage van Robertville. Maar verrassing alom: het stuwmeer staat droog!!! Picknick op terras in Robertville. Dan komt ook de grote groep toe van de lange tocht: zij hadden nog een stuk langs de Warche op hun menu. Na de middag stappen we weer allemaal samen. Vrij snel komen we aan de Brug van Haelen: toch een bijzonder vreemd gezicht: een meer zonder water! Net zo erg als een café zonder bier. Het pad kronkelt langs de oever van een brede, bruine vlakte met daar midden in wat stromend water. We komen voorbij een camping en steken nog eens het meer over. We klimmen naar Outrewarche waar we een passief huis bewonderen. Prachtige groene landschappen met veel hagen, bomenrijen ... Alles ademt rust op het platteland. Het is warm en het einde van de tocht nadert. Tevreden proeven we van een biertje vooraleer we weer huiswaarts rijden. Adieu Ovifat! Het was mooi: de tochten, het weer, de gîte, het gezelschap. Om de voorbereiding door Johan niet te vergeten!
Zaterdag 22 mei 2010: Tegen half tien zijn alle 46 deelnemers aan het Pinksterweekend present. Na een deugddoende kop koffie staan we klaar voor de start. Iedereen welgezind want de meteo staat op 'le grand beau'. Al snel zijn we weg van de drukte en stappen we door het kleine gehucht Bosfagne. Bosanemoon laat zich nog bewonderen en vlakbij staat de sloot vol dotterbloemen. We komen voorbij aan een vreemd monument: een propeller van een vliegtuig. We trekken het bos in en stappen over de Rour. Schitterend hoe het licht in het bos valt. Beneden op de bodem verrassen hele vlekken klaverzuring. Leuke naamgeving: de blaadjes hebben de vorm van klaver maar smaken naar zuring of zurkel. Moet je proeven! We klimmen naar Kaltenborn. Hier pikken we de wit-rode bewegwijzering op. De rode vlag hangt uit! Gelukkig blijven we op de brandgang op de rand van de Fagne Walonne. Echt een open landschap: dit veenlandschap is uniek voor ons land. Na een lange rechte lijn komen we uit op de grote weg en we vinden aan de overkant het Natuurcentrum Botrange voor de middagpauze. We splitsen ons op: een grote groep voor de grote tocht van 25,5 km met Johan, ik neem de mensen mee voor de korte tocht van 21 km. We stappen eerst naar het Signal de Botrange en klimmen tot op 700 m. Knuppelpaden leiden naar de Fagne de Polleur: hier zijn we niet alleen want het weer lokt veel dagjesmensen en ... er is een terras en een parking in de buurt. We komen voorbij het Weerstation: het is 18° onder thermometerhut. We genieten volop!!! Na de grote kring volgen we, nog steeds op plakjesvloer, de Polleur stroomafwaarts. Zo komen we aan de Pont de Beleu: einde wit-rood maar tijd voor een knabbeltje. Een rustig asfaltwegje leidt ons opnieuw naar de weg naar Malmédy die we dwarsen. We blijven op 'hoogte' en bereiken opnieuw het Natuurcentrum. Nog een streepje GR 56 en we komen aan bij onze gîte. Die van de lange tocht maken een ommetje langs de Bayehon en de Ghaster, twee schilderachtige riviertjes... Na een verfrissende douche is het genieten van een streekbier: Superdesfagnes, Orval of La Chouffe... Het is heerlijk in de zon. Omhalf zeven is het avondmaal en we laten het ons smaken....
Donderdag 6 mei verzamelden de West-Vlaamse GR-stappers aan de Sint-Jan-de-Doperkerk in Buysscheure, in het hart van het Frans-Vlaamse bocagelandschap. Na een korte inleiding door tochtleider Jaak Perneel, trokken we meteen naar de bron van de IJzer met de bekende infohut. Daarna volgden we een stukje GR IJzer tot voorbij een grote hoeve. We stapten over de blauwe PR 'Vers le paradis'. Als dat niet belooft. Nog even op de rand van de cuvette en we daalden af met de GR 128, de Frans-Vlaanderenroute'. Nieurlet lieten we rechts liggen en we zoeken stilaan het Marais de Booneghem op. Een smal pad leidt ons binnen. Weldra bereiken we de Zieux, een brede sloot die we met een bac à chaînes oversteken. Weldra staan we aan de ingang van de Etang de Romelaere maar dat bezoek is voor een volgende keer. Ondertussen merken we op dat hier ook aan slechtzienden wordt gedacht. Tijd voor onze picknick aan de tafels bij de Grange-Nature, het infocentrum is echter gesloten. Na de middag trekken we het bos van Clairmarais in. Eventjes en we zijn aan de majestueuze 'Ferme de l'Abbaye'. Een kijkje op de binnenplaats is de moeite waard. En dan verder het bos in. Opvallendste bloeier is hier de stengelloze sleutelbloem. We maken een zijsprongetje naar een vijver die niet op de stafkaart te vinden is. Een fata morgana? Een mooi bosparcours brengt ons naar de vijver van Harchelles. We stappen nu in een rechte lijn op Chemin Royal, eerste klimmen en dan dalen naar het Kruispunt van 8 Wegen. Stilaan verlaten we het bos en we komen uit op de D209. Eventjes maar en we slaan links in, richting Le Coin Perdu. Daar gaat het linksaf eerst naar de Ferme De Schoubrock en dan naar de Ferme du Paradis. We komen weer uit op de GR 128 en klimmen in een groene tunnel in de buurt van de hoeve Devulder. GR IJzer en GR 128 leiden ons broederlijk Buysscheure binnen. We zijn welkom in Café-Rando Chez Marcel voor een pint of een picon. En het recept was: sirop de citron, picon, een scheutje cointreau en aanvullen met droge witte wijn. En toch ging het zoet binnen! Voorwaar opnieuw een schitterende luswandeling op donderdag. Bedankt Jaak.
Nog twee keer slapen: zondag 9 mei worden de nieuwe knuppelpaden in De Broekelzen feestelijk ingewandeld. En het werk mag gezien worden!!!!! Het heeft lang, veel te lang geduurd: eerst moest de financiering rond geraken, dan een bouwvergunning aangevraagd en dan konden eind maart de werken starten. Het was al een hele karwei om met de materialen en de machines ter plekke te geraken. Eerst kwam de Sulferberg aan de beurt: het lange stuk langsheen het uiterst waardevolle Brandersbos tot aan de hoek van de bronweide.In het begin was het nog even zoeken maar geleidelijk aan schoot het werk op. Dan kwam De Broekelzen: een ingewikkeld karwei want veel bochtenwerk en veel hoogteverschil te overbruggen tot aan de poel. Verder in het gebied de trap naar en de brug over de Broekelzenbeek en tenslotte het eindstuk aan de kant van de Langedreef. Ploegleider Klaas mag fier zijn op zijn mannen en op het geleverde werk. Zondagmorgen wordt het knuppelpad in De Broekelzen feestelijk ingewandeld vanuit het Wijnhuis Entre-Deux-Monts aan de grote weg tussen Rodeberg en Zwarteberg. In de namiddag volgen geleide wandelingen, voor het brede publiek. Nakaarten kan in de bar! Het zal er gezellig zijn! Wees WELKOM!
