Mijn eerste stappen uit bed waren verschrikkeklijk: ik moest me vasthouden aan het stapelbed om vooruit te geraken. Ik zie het eerst niet meer zitten....Gelukkig gaat het dan wat beter. En we trekken de wandelschoenen weer aan. Het ontbijt in de jeugdherberg valt wat tegen: oud, wit brood. We vertrekken om 8.50 u en zoeken weer de rechteroever van de Schelde op. We zien aan de overkant de kerktoren, eerst van Allain, dan van Vaulx. We zijn in le Pays Blanc, van de kalkindustrie. Aan Antoing veranderen we van oever, kopen onze picknick in een bakkerij. Plots horen we het geluid, precies van een motorcross. Aan Le Grand Large van Péronnes zien we het: er is een jetski-race aan de gang. Het weer is prachtig en we installeren ons aan een picknicktafel te midden de toeschouwers en de families van de piloten. Eerst onze drank halen en in de tent en dan even de schoenen uit. We gaan hier picknicken, al is het nog maar half twaalf. We stappen verder langs het oude kanaal tot aan het oud station van Maubray, waar we in oktober 2008 met een GR-bustocht gestart zijn. Op een terras is het aperitief van het feest van Sint-Hubert aan de gang: men is nieuwsgierig naar onze rugzakken. Vier jachthoornspelers spelen, speciaal een 'airke' voor ons. En we krijgen een glas champagne in de hand gestoken: een aangename verrassing! Helaas, we kunnen niet blijven. We genieten ook van het bomengewelf op het jaagpad: lekker in de schaduw. Aan Callenelle, nog even op onverhard op dezelfde oever. Wat verder komen we uit op het grote kanaal, veranderen van oever en voorbij een treinbrug, verlaten we de kanaaloever. We stappen door het gehucht Gros Mont en aan een van de laatste huizen vragen we aan een meneer die buiten staat, om onze drinkfles te vullen. We krijgen anderhalve liter water... (we hadden de camelbak maar voor drie kwart gevuld die ochtend). Aan Verquessies stappen we rechtdoor op grint en een veldweg brengt ons tot aan Ravel:: betonnen fietspad op oude spoorwegbedding. We komen uit aan het begin van Peruwelz en verlaten de GR. We rusten nog even aan de kerk van Peruwelz en stappen dan rechtstreeks naar de Basiliek van Bonsecours. Vlakbij ligt Hotel Mélissa, onze pleisterplaats. Het eten is er lekker en we eindigen met een 'petite glace'. Het was een kanjer van een ijscoupe!
Na het ontbijt op het terras bij de ouders van Els voert haar broer Marc ons terug naar Rollegem waar we de wit-rode draad weer opnemen. We verlaten de GR 5A Zuid en volgen het verbindingsstuk naar de GR 122-123. Dit tracé loopt langs rustige weggetjes naar Tombroek en zo Henegouwen in. We ontmoeten er plots Jean-Luc Bertel en zijn vrouw Chantal ( ze wonen daar in de buurt): Jean-Luc heeft het schoollied voor het laatste schoolfeest bij Els gecomponeerd en ze blijken ook stappers te zijn. We steken achtereenvolgens de N58, de N512 en de N511 over. Zo komen we in Evregnies, een klein, rustig dorpje. We bereiken het kanaal van Spiere, stappen onder de A17 en vinden aan het ophaalbruggetje de GR 122 die nu voor een hele tijd onze leidraad wordt. In Estaimbourg vinden we op het dorpsplein een leuke terras: tijd voor de middagpauze. Een toffe veldweg brengt ons naar Pecq en we zoeken dan de Schelde op: we volgen het jaagpad op de rechteroever. Het begint te miezeren en we trekken onze jas aan. In Esquelmes bezoeken we het mooie kerkje (in de steigers): een oase van stilte. Een kop koffie in het restaurant er vlak naast doet deugd. We keren terug naar ons jaagpad. Wat later wordt het weer droog. Als de GR het kanaal verlaat voor een lus naar de Mont St-Aubert, stappen we gewoon rechtdoor tot in het centrum van Doornik. Net voor we aan de Grote Markt zijn, komt een echtpaar uit een winkel gestapt. De vrouw ziet onze rugzakken en vraagt of we onderweg zijn naar Compostela. We vertellen van onze plannen en zegt dat ze zelf pas een week terug is van Santiago. Edith en Francis willen ons trakteren op de Grote Markt: het wordt een gezellige babbel. Dan naar de jeugdherberg waar we een kamer hebben voor ons alleen met het nodige sanitair. Na de platte rust en de douche, keren we terug naar de Grote Markt om te eten: er is veel ambiance! We gaan vroeg onder de wol. Het wordt een beetje bang afwachten voor de voeten!!!!
We hebben vrij goed geslapen in de mobilhome, en dat voor een eerste keer. Het is wel even wennen in de smalle ruimte boven. In huis is bijna iedereen al op, alleen de zoon des huizes heeft alle tijd. Het is al behoorlijk warm als we buiten op terras ontbijten. We nemen afscheid van ons vriendelijk gastgezin en vertrekken rond 8.30 u. We lopen nog een heel klein eindje in de Zandvoordestraat: niet te geloven maar er bloeien hier zwanebloemen in de eerder vuile gracht! Via rustige binnenwegen stappen we naar het centrum van Wervik en kopen droge worstjes voor bij onze picknick in een slagerij bij de kerk. Net voor de brug naar Wervicq-Sud dalen we naar het jaagpad langs de Leie. Er komt net een boot voorbij. Af en toe wat fietsers, met bel of meestal zonder. We ontdekken een mooie rustbank met een gedicht van Rita Decramer, een facebookvriendin. Tof! Het is de eerste in een hele reeks telkens met een mooi vers. Het asfalt van het jaagpad verhit de voeten. Eerste pleister. Bij Laag-Vlaanderen komen we opnieuw aan de GR 5A Zuid. Het wordt van langsom warmer: meer dan 30° in de schaduw. Hoeveel in de zon? De site van Galloo veplicht ons het jaagpad te verlaten en even om te lopen. Plots is de Sluizenkaai in zicht. We bellen evan aan op nummer 47 en jawel, Willy is thuis. Het wordt een leuk weerzien en gezien het ongeveer middag is, eten we bij hem onze broodjes op. Na het afscheid volgen we de Leie tot in Lauwe. Via het Kraaiveld komen we in de Dronckaertstraat, vlakbij het voetbalveld. Hier wonen Herman en Réjane op 2 huizen van het GR-pad. Ook hier bellen we aan. Jammer, Herman is er niet want naar Gent. Réjane zorgt voor de kleinkinderen. We zitten buiten op terras in de schaduw en drinken er veel...water! We stappen verder via de Sjouwer, de molen van Aalbeke en zo naar Rollegem. We drinken een pintje op het terras van Elckerlys, vlakbij de ingang van de school van Els. We bellen schoonbroer Marc op die ons komt ophalen. Na een half uurtje platte rust en de douche voel ik de ongemakken van hielspoor: het is behoorlijk inlopen We overnachten in Zwevegem bij de familie. We zien er ook nog de "Amerikanen" Filip en Jo, Jeroen, Hannelore en Ruben die in het land zijn voor het jubileumfeest van de ouders van Jo. Een bui maakt het buiten wat frisser!
De zon staat al aan de blauwe hemel als we rond 9.40 u de deur achter ons dicht trekken en de klassieke vertrekfoto's nemen. De start van onze wandelroute is een deel van de toekomstige Streek-GR Heuvelland: Scherpenberg en Monteberg. We genieten van de korenbloemen en van een laatste terugblik op ons huis. We stappen gezwind: het wordt warm maar we hebben elk drie liter water in de camelbak en een volle drinkfles van 1 liter. Is vier kilo extra in de rugzak. Via de Gremmerslinde trekken we naar de Pool of Peace voor de middagpauze. We krijgen er gezelschap van een Nederlands fietspaar en een koppel uit Poperinge, Jan B. en zijn vrouw, dat met twee Britten op stap is. Waterlelies drijven op het water. We stappen verder naar de Kruisstraat en via Sentier 100 en een tarweveld komen we aan de weg naar Mesen. De kerk van Wijtschate wordt kleiner als we aan de Wambeke een korte pauze nemen. Wat later zijn we in Houthem: de straatnamen zijn er tweetalig omwille van de faciliteiten in Komen-Waasten. Het is er heet. We moeten even wachten want er komt een trein voorbij. Hier pikken we de wit-rode tekens op van de GR 5A Zuid. Onze eindbestemming is de Zandvoordestraat in Komen-ten-Brielen waar we gastvrij ontvangen worden door Kristin en Brecht en C°. Terras in de schaduw, een pintje, een babbel met de jeugd en dan komen de ouders toe. Het wordt een gezellige avond: lekkere BBQ en bijpraten bij een glas frisse, lichte rode wijn. We slapen in de mobilhome die ze uit de garage rijden. Wel te rusten!
Els en ik zijn weer thuis na een negendaagse ontsnapping. We gingen een zestal weken stappen richting Rome op de Via Francigena, de oude pelgrimsweg van Canterbury naar Rome. De route vertrekt in Canterbury, steekt het Kanaal over en loopt via Arras, Reims, Besançon, Lausanne in Zwitserland en steekt de Alpen over op de Col du Grand St-Bernard en trekt dan de vallei van Aosta in.... Wij gingen de GR-paden volgen die zo goed mogelijk aansloten bij de historische route maar dat is niet tussen Reims en Besançon niet evident. Daarom opteerden we om hoofdzakelijk langs de GR 122 naar Reims te trekken. In La Chaussée-sur-Marne zouden we de GR 654 verwisselen voor de GR 14, in Bar-le-Duc de GR 714 nemen tot in Vittel en vandaar zou de GR 7 ons leiden naar de Ballon d'Alsace. En met de bekende GR 5 naar Pontarlier om dan de dag nadien de Zwitserse grens over te steken naar Ste-Croix. Genoeg wandelstof dus, maar helaas ... Een kleine twee weken voor ons vertrek begon ik 's morgens bij het opstaan pijn te voel in mijn hiel. Maar dat verbeterde vlug telkens als ik wat in beweging was. Was er een verband met het breukje in mijn knieschijf na mijn val in februari? De orthopedist beweerde van niet maar de conclusie van zijn onderzoek was wel degelijk 'hielspoor'. Ik wist van wandelvriend(inn)en dat het pijnlijk kon zijn. Steunzolen zouden het probleem kunnen verhelpen. Ik had er nog liggen van een tijd geleden. Thuis een paar keer die steunzolen in mijn wandelschoenen getest en ik was gerustgesteld. Op donderdag 1 juli hebben we onze voordeur achter ons dichtgetrokken.
Het regent lichtjes als we om 7.00 verzamelen aan het station in Ieper. Als de bus Calais nadert zien we een eerste streepje blauw in de lucht: het belooft nog goed te worden. Na een koffie en een boterham in Brasserie La Paix in Ste-Cécile-Plage zijn we er klaar voor. Dani leidt de lange tocht van 24,6 km, ik neem de korte van 20,8 km voor mijn rekening en er zijn enkele individuele stappers. Buiten op het plein is het tijd voor brocante: rommel zoals overal. De langetochters zijn eerst weg: we zien meteen hun voetsporen in het zand. Het water trekt af en we kunnen net onder de duinenrand blijven die verstevigd is met rotsblokken. Na 2,5 km strand trekken we links het Réserve Naturelle de la Baie de Canche in. Slangenkruid en vleugeltjesbloem trekken de aandacht. En plots zitten we te midden een groene oase: wat een verschil in biotoop. We steken de D 940 over en lopen langs de Etang du Roi naar Camiers. Even op één rij op een secundaire weg en een tweede natuurgebied wacht op ons We klimmen in het zand en worden beloond met een prachtig zicht op de duinengordel, de zee en Le Touquet. Opnieuw de D 940 over en wat later komen we aan de rand van het estuarium van de Canche. Mensen komen hier zeekraal plukken: ze leggen die in azijn, net als augurken. Het lamsoor, alias de bekende Zwinbloem, is bijna klaar om te bloeien. Dit groene gebied noemen ze 'mollières'. Etaples nadert: tijd voor de middagpauze. Na de boterhammetjes gaan de kortetochters even op de bus, tot aan het hippodroom van Le Touquet. Net op dat moment verschijnen daar ook de langetochters en samen stappen we verder. Naar de Pointe du Touquet en dan naar de lelijke dijk. We zoeken het strand op en genieten van het zicht op de zee. Stella-Plage lijkt eerst zo klein, zo ver en toch....we geraken er. En we lessen de dorst in de Brasserie La Capitainerie. We rijden de autoweg af in Veurne en file... wegens werken een eind verder. Snel overleg met de chauffeur en José loodst de bus langs Veurnestad en de Lovaart tot in Lo. Zo ervaren we wat stuurkunst is en geraken we weer op de N8 naar Ieper....
Vrijdagmorgen kwamen de eerste GR-medewerkers al toe voor het ontbijt in het wegrestaurant van Wanlin. Een wandeling naar Mirwart stond op het programma van de eerste dag. De gîte Les Trois Sangliers in Chanly, een deelgemeente van Wellin, was pas beschikbaar vanaf 17 u. Net toen de groep aan het aperitief begonnen was, rond 19 u, kwamen Els (zij had nog les tot drie uur) en ik toe. Net op tijd dus. Het avondmaal was heerlijk: gourmet werd gourmand! Er werd daarna nog gezellig gekeuveld bij een streekbier. Zaterdag: een luswandeling naar Wellin, Lavaux Ste-Anne een Resteigne op basis van de GR 577 stond op het programma. Na een heerlijk ontbijt vertrokken we welgezind. Het weer was niet de max na de blauwe hemel van de vrijdag. Net voor we in Lavaux toekwamen voor de middagpauze begon het te regenen. Hier kwamen ook Greet en Jef bij de groep. De rest van de namiddag was het paraplu open en eventjes dicht. Het klaarde uit toen we het kasteel van Resteigne naderden. Het laatste stuk langs de Lesse tussen Resteigne en Chanly kon iedereen bekoren. Ondertussen was ook Luc toegekomen, jammer gnoeg zonder Renée. Opnieuw aperitief en barbecue. Karel en Jenny hadden iets te vieren en trakteerden et een glaasje cava. Jaklien dirigeerde in de keuken én in het canonzingen. De sfeer was opperbest. Zondagmorgen: wij keren terug want we willen stemmen in Westouter. Els is immers kandidaat op de lijst van Groen!. De meeeste anderen gaan stappen. Sommigen bleven nog tot na maandagmiddag. Het was een geslaagd weekend en vraagt om een vervolg. Een GRote dank aan allen die dit mogelijk maakten en vooral de keukenploeg die zelfs een attentie had voor de vaders op zondagmorgen. Bravo!
Het weer beloort en 50 GR-stappers verzamelen aan het kerkje van Orroir aan de Waalse kant van de Kluisberg. Tochtleider Luc geeft een korte indleiding over deze dagstapper. Als snel stappen we op onverhard en begint het te klimmen. Via de Tri Ponchau komen we uit op de weg op de zuidflank en klimmen we verder met GR 5A naar de Wandelboom boven op de top van de Kluisberg.Waar is de tijd dat die wandelboom daar geplant werd? Wat gaat het leven rap voorbij: verschillende mensen van toen zijn al gestorven.! We genieten van het licht in het Kluisbos en aan de Vierschaar dalen we links een bosweg af. Uit het bos krijgen we zicht op Kwaremontdorp op de heuvel. Via Pensemont gaat het richting Berchem maar nog voor het dorp steken we de drukke weg naar Ronse over en wat verder vinden we de oude spoorwegbedding: een woestijnlint van asfalt. Aan voetgangers is hier niet gedacht. Je moet steevast opzij voor fietsers, meestal zonder bel aan de fiets. Ze roepen dan, precies als naar hun hond! De locatie van de middagpauze is een echte oase: groen, water, zon en een blonde Ename, meer moet dan niet zijn. En het onthaal is hartelijk! We stappen verder, eerst langs de oude Scheldearme en dan dan verder onder de Scheldedijk. We komen voorbij de plas van de Scheytteput van ANB, het Agentschap voor Natuur en Bos. Het is heerlijk wandelen op die onverharde veldwegen. Kort voor Kerkhove komen we uit aan de Schelde en steken we de grote weg over op de brug. Enkele plezierbootjes liggen in het jachthaventje. We trekken verder op de rechteroever van de Schelde: links valt de elektricitieitscentrale van Ruien op: die zie je van heinde en ver in het landschap. Ik zie liever windturbines dan hoogspanningsmasten. We steken de brug van Mira over en zien opnieuw de wit-rode tekens van de GR 5A. We vinden een andere spoorwegbedding: het contrast met die van deze morgen kan niet groter! We passeren Enclus du Bas en klimmen via een holle weg naar boven. Maar al gauw slaan we rechts af en zetten we de afdaling in naar Orroir. Het café is gesloten en we rijden door naarAvelgem, toch op onze terugweg, om onze dorst te lessen. Het was mooi! Bedankt Luc
Vandaag lopen de twee groepen afzonderlijk in de voormiddag en samen in de namiddag. Rond 9.20 u zijn we vertrokken. Het landschap ademt een en al rust uit. Het weer is buitengewoon en de omgeving kan ons bekoren: een weide vol paardebloemen of een prachtig vergezicht. Ter hoogte van de skipiste van Ovifat beginnen we aan de afdaling naar de Bayehon. Het gaat vrij steil naar beneden. De flora is gewoon schitteend: vrouwenmantel, goudveil zoveel als je wilt, bittere veldkers, varens, mossen.... Beneden, aan de Moulin de Bayehon, steken we de weg over en dalen verder. Bruggetjes over. We komen aan de samenvloeiing van de Bayehon en de Pouhon en pauzeren even. Dan kiezen we voor het valleitje van de Pouhon. We laten de afslag naar Longfaye rechts liggen, en wat verder klimmen we naar de bosrand. We komen in open veld in de buurt van Xhoffraix. We genieten van het open landschap op het plateau: salomonszegel in de wegberm en weilanden overvol pinksterbloemen. We dalen dan af naar de samenvloeiing van de Warche met de Bayehon. Brug over en klimmen naar het hoogste kasteel van het land: Reinhardstein. De naam alleen al doet ons van Wagner dromen. We blijven op hoogte en bereiken de Barrage van Robertville. Maar verrassing alom: het stuwmeer staat droog!!! Picknick op terras in Robertville. Dan komt ook de grote groep toe van de lange tocht: zij hadden nog een stuk langs de Warche op hun menu. Na de middag stappen we weer allemaal samen. Vrij snel komen we aan de Brug van Haelen: toch een bijzonder vreemd gezicht: een meer zonder water! Net zo erg als een café zonder bier. Het pad kronkelt langs de oever van een brede, bruine vlakte met daar midden in wat stromend water. We komen voorbij een camping en steken nog eens het meer over. We klimmen naar Outrewarche waar we een passief huis bewonderen. Prachtige groene landschappen met veel hagen, bomenrijen ... Alles ademt rust op het platteland. Het is warm en het einde van de tocht nadert. Tevreden proeven we van een biertje vooraleer we weer huiswaarts rijden. Adieu Ovifat! Het was mooi: de tochten, het weer, de gîte, het gezelschap. Om de voorbereiding door Johan niet te vergeten!
Zaterdag 22 mei 2010: Tegen half tien zijn alle 46 deelnemers aan het Pinksterweekend present. Na een deugddoende kop koffie staan we klaar voor de start. Iedereen welgezind want de meteo staat op 'le grand beau'. Al snel zijn we weg van de drukte en stappen we door het kleine gehucht Bosfagne. Bosanemoon laat zich nog bewonderen en vlakbij staat de sloot vol dotterbloemen. We komen voorbij aan een vreemd monument: een propeller van een vliegtuig. We trekken het bos in en stappen over de Rour. Schitterend hoe het licht in het bos valt. Beneden op de bodem verrassen hele vlekken klaverzuring. Leuke naamgeving: de blaadjes hebben de vorm van klaver maar smaken naar zuring of zurkel. Moet je proeven! We klimmen naar Kaltenborn. Hier pikken we de wit-rode bewegwijzering op. De rode vlag hangt uit! Gelukkig blijven we op de brandgang op de rand van de Fagne Walonne. Echt een open landschap: dit veenlandschap is uniek voor ons land. Na een lange rechte lijn komen we uit op de grote weg en we vinden aan de overkant het Natuurcentrum Botrange voor de middagpauze. We splitsen ons op: een grote groep voor de grote tocht van 25,5 km met Johan, ik neem de mensen mee voor de korte tocht van 21 km. We stappen eerst naar het Signal de Botrange en klimmen tot op 700 m. Knuppelpaden leiden naar de Fagne de Polleur: hier zijn we niet alleen want het weer lokt veel dagjesmensen en ... er is een terras en een parking in de buurt. We komen voorbij het Weerstation: het is 18° onder thermometerhut. We genieten volop!!! Na de grote kring volgen we, nog steeds op plakjesvloer, de Polleur stroomafwaarts. Zo komen we aan de Pont de Beleu: einde wit-rood maar tijd voor een knabbeltje. Een rustig asfaltwegje leidt ons opnieuw naar de weg naar Malmédy die we dwarsen. We blijven op 'hoogte' en bereiken opnieuw het Natuurcentrum. Nog een streepje GR 56 en we komen aan bij onze gîte. Die van de lange tocht maken een ommetje langs de Bayehon en de Ghaster, twee schilderachtige riviertjes... Na een verfrissende douche is het genieten van een streekbier: Superdesfagnes, Orval of La Chouffe... Het is heerlijk in de zon. Omhalf zeven is het avondmaal en we laten het ons smaken....
Donderdag 6 mei verzamelden de West-Vlaamse GR-stappers aan de Sint-Jan-de-Doperkerk in Buysscheure, in het hart van het Frans-Vlaamse bocagelandschap. Na een korte inleiding door tochtleider Jaak Perneel, trokken we meteen naar de bron van de IJzer met de bekende infohut. Daarna volgden we een stukje GR IJzer tot voorbij een grote hoeve. We stapten over de blauwe PR 'Vers le paradis'. Als dat niet belooft. Nog even op de rand van de cuvette en we daalden af met de GR 128, de Frans-Vlaanderenroute'. Nieurlet lieten we rechts liggen en we zoeken stilaan het Marais de Booneghem op. Een smal pad leidt ons binnen. Weldra bereiken we de Zieux, een brede sloot die we met een bac à chaînes oversteken. Weldra staan we aan de ingang van de Etang de Romelaere maar dat bezoek is voor een volgende keer. Ondertussen merken we op dat hier ook aan slechtzienden wordt gedacht. Tijd voor onze picknick aan de tafels bij de Grange-Nature, het infocentrum is echter gesloten. Na de middag trekken we het bos van Clairmarais in. Eventjes en we zijn aan de majestueuze 'Ferme de l'Abbaye'. Een kijkje op de binnenplaats is de moeite waard. En dan verder het bos in. Opvallendste bloeier is hier de stengelloze sleutelbloem. We maken een zijsprongetje naar een vijver die niet op de stafkaart te vinden is. Een fata morgana? Een mooi bosparcours brengt ons naar de vijver van Harchelles. We stappen nu in een rechte lijn op Chemin Royal, eerste klimmen en dan dalen naar het Kruispunt van 8 Wegen. Stilaan verlaten we het bos en we komen uit op de D209. Eventjes maar en we slaan links in, richting Le Coin Perdu. Daar gaat het linksaf eerst naar de Ferme De Schoubrock en dan naar de Ferme du Paradis. We komen weer uit op de GR 128 en klimmen in een groene tunnel in de buurt van de hoeve Devulder. GR IJzer en GR 128 leiden ons broederlijk Buysscheure binnen. We zijn welkom in Café-Rando Chez Marcel voor een pint of een picon. En het recept was: sirop de citron, picon, een scheutje cointreau en aanvullen met droge witte wijn. En toch ging het zoet binnen! Voorwaar opnieuw een schitterende luswandeling op donderdag. Bedankt Jaak.
Nog twee keer slapen: zondag 9 mei worden de nieuwe knuppelpaden in De Broekelzen feestelijk ingewandeld. En het werk mag gezien worden!!!!! Het heeft lang, veel te lang geduurd: eerst moest de financiering rond geraken, dan een bouwvergunning aangevraagd en dan konden eind maart de werken starten. Het was al een hele karwei om met de materialen en de machines ter plekke te geraken. Eerst kwam de Sulferberg aan de beurt: het lange stuk langsheen het uiterst waardevolle Brandersbos tot aan de hoek van de bronweide.In het begin was het nog even zoeken maar geleidelijk aan schoot het werk op. Dan kwam De Broekelzen: een ingewikkeld karwei want veel bochtenwerk en veel hoogteverschil te overbruggen tot aan de poel. Verder in het gebied de trap naar en de brug over de Broekelzenbeek en tenslotte het eindstuk aan de kant van de Langedreef. Ploegleider Klaas mag fier zijn op zijn mannen en op het geleverde werk. Zondagmorgen wordt het knuppelpad in De Broekelzen feestelijk ingewandeld vanuit het Wijnhuis Entre-Deux-Monts aan de grote weg tussen Rodeberg en Zwarteberg. In de namiddag volgen geleide wandelingen, voor het brede publiek. Nakaarten kan in de bar! Het zal er gezellig zijn! Wees WELKOM!
Met de GR 4 naar de gorges du Verdon en de Mont Ventoux
Paaszaterdag 3 april 2010: Met z'n twaalven, Agnes, Christa, Els, Myriam, Trees, Bernard, Dani, Filips, José, Leslie, Marc en ikzelf, vertrekken we met de TGV richting de Gorges du Verdon en de Mont Ventoux. Tot in Aix-en-Provence en dan met de bus naar Digne-les-Bains en verder naar Castellane. Stapdag 1 Castellane -Rougon Na de groepsfoto aan de gîte in Castellane (724 m) zijn we startklaar: de raincover steekt op de rugzakken. Een eerste klimmetje leidt naar de Col de la Chapelle St-Jean op 950 m. Even verder komen we tegen de middag aan in Chasteuil en krijgen we een 'onderdak' om uit de regen te picknicken. In de namiddag verandert de regen in sneeuw: op 1200 m genieten we van een witte Pasen! Afdaling naar Rougon. In de gîte Le Mur des Abeilles brandt de houtkachel en kunnen we alles laten drogen. Stapdag 2 Rougon - Refuge de la Maline We hebben geluk: het weer is goed en de zon laat zich al vroeg zien. Via een raccourci bereiken we snel le Point Sublime: uitkijkpunt op de Gorges du Verdon. We dalen af naar de Gorges. Trappen en tunnels overbruggen moeilijke passages: de tunnel 'dit du Baou' is 670 m lang. Het pad zelf, le sentier Martel, golft op en neer. 6 ladders helpen de rots van Mescla te overstijgen. Een fikse klim leidt uiteindelijk naar de Refuge de la Maline op de bovenrand van de Gorges. Van de terras geniet je van het uitzicht en van een welverdiend drankje. Stapdag 3 Refuge de la Maline - Moustiers-Ste-Marie We stappen een twee uur langs de weg naar La Palud-sur-Verdon met zicht op de Gorges. Daarna volgt een afdaling van 500m hoogteverschil in de 'barres rocheuses'. Die laat ik aan mij voorbijgaan: mijn knieschijf ziet het niet zitten. Gezien de eerste autobus pas over twee dagen komt, probeer ik te liften. Het lukt goed: 22 km met drie auto's in een uur en een kwart. In de namiddag verken ik het toeristische dorp en geniet van een dame blanche op een terras. Plots zie ik achter mij het Zwitserse koppel van mijn eerste lift-auto: ik bedank ze met een glaasje wijn! De groep komt toe om 17.30: voor hen zit de langste etappe er ook op. We logeren in een gezellig hotelletje Le Relais en genieten van het lekkere avondeten. Stapdag 4 Moustiers-S-Marie - Château de Pontfrac Het weer blijft goed en welgezind maken we eerste een ommetje door het dorp van de faience, want de etappe is eerder kort. De lavendelvelden komen er aan. We picknicken in open lucht. Een geluk dat we niet gewacht hebben tot in Roumoules: de 2 cafés waren toch niet open. In Riez gaan we even terrassen en trekken dan door langs de 4 Romeinse zuilen op zoek naar het Château de Pontfrac. Een uniek liggging maar een beetje vergane glorie. We aperitieven in de woonkamer. De baas kweekt er een jong everzwijntje op met de papfles: Léon is de attractie van de dag. De benen zijn goed want er wordt nog even gedanst na het avondeten. Stapdag 5 Château de Pontfrac - Gréoux-les-Bains We lopen in de voormiddag hoofdzakelijk op een 'chemin de la crête' en hebben uitzicht op de vallei van de Colostre. We dalen af naar St-Martin-de-Brômes voor de picknick op de terras van het dorpscafé. In de namiddag eindigen we met een pittige afdaling en een ommetje langs een wandelpad op de oevers van de Verdon. Zo komen we in het kuuroord Gréoux-les-Bains: de naam zegt het zelf. We verblijven in het heel moderne Hôtel des Alpes met comfortabele kamers. Na het avondeten trakteert de baas met een rondje Génépy. Niemand weigert! Stapdag 6 Gréoux-les-Bains - Manosque De kortste etappe. We trekken over enkele heuvelruggen en komen uit aan de Durance. We moeten de autoweg, het water en de spoorweg over. De binnenstad van Manosque mag er zijn. Na een terras en een kleine wandeling in stad gaan we naar de Jeugdherberg. Die is pas heropend en dat merken we aan de bediening. Maar we klagen niet. Stapdag 7 Manosque - Céreste We verlaten Manosque met een fikse klim naar de Chapelle St-Pancrace. Vandaar gaat het heuvel op en heuvel af naar het mooie dorpje Pierrevert, bekend om zijn wijn en een mooie kerk (ze is open). Een lange klim leidt dan naar het volgende dorp Montfuron: picknick in de zon op het terras van een plaatselijke antiquair. Bij het verlaten van het dorp komen we aan een molen, zo weggelopen uit 'Lettres de mon Moulin' van Alphonse Daudet. In de namiddag is het een lange wandeling op het 'sentier en balcon' tot aan Montjustin. Ze vieren daar nog een soort karnaval na Pasen. We kunnen niet blijven en stappen door naar Céreste. Filps is jarig en de waardin zorgt voor een vuurwerkje op het dessert. Tournée générale. Stapdag 8 Céreste - Gîte de Chaloux We verlaten Céreste als de klokken luiden. We stappen over een mooie Romaanse brug en klimmen naar de ruïnes van de abdij Grand-Carluc. Het volgende dorp Ste-Croix-à-Lauze kan ons niet bekoren. We moeten nog een heuvel over en dalen af naar Oppedette aan de rand van de Gorges d'Oppedette. Het is een gezellig dorpje mar het café is uitzonderlijk gesloten op zondag. Dus trekken we verder naar de Gîte de Chaloux. Een leuk paadje langs een beekje leidt ons naar onze slaapplaats. De waard is eerst wat afstandelijk maar valt dan best mee. We hebben de hele eetkamer voor ons alleen en het vuur wordt aangestoken in de haard. Stapdag 9 Gîte de Chaloux - Ferme-Auberge Les Esfourmiaux Een leuk paadje, eerst naar beneden, dan langs een beekje en verder omhoog: we zien Simiane-la-Rotonde al van ver liggen. In het dorp is het behoorlijk klimmen. De ronde kapel (vandaar -la-Rotonde) is niet open. De smalle straatjes en steegjes stralen een bepaalde sfeer uit. Maar het is nog te vroeg om te aperitieven. We stappen verden en... het weer slaat om. Het begint te regenen. Gelukkig kunnen we schuilen op en overdekte terras van een niet-bewoond huis voor de picknick. We klimmen verder en boven gaat de regen over in smeltende sneeuw. We komen uit aan de grote ferme du Château du Bois. Op asfalt stappen we verder naar Lagarde d'Apt: een gehucht van 7 huizen met een mairie! We slaan de weg in naar de ferme (ze kweken er herten!)-auberge, op 1 km van het GR-pad: we worden er vriendelijk ontvangen. Het avondeten is lekker en de wijn ook. Stapdag 10 Ferme-Auberge Les Esfourmiaux - Sault Het heeft gevroren die nacht : er ligt een fijn laagje ijs op de plassen. We zijn op 1112 m! De huisbaas wijst ons een binnenweg om weer op de GR 4 te komen. Het wordt een tocht door verschillende bospartijen. Het pad golft op en neer. Picknick in een verlaten open stal: een donkere hemel dreigt: gaan we nog regen krijgen. In ieder geval de raincover op de rugzak. Het blijft voorlopig droog. Het pad loopt nog door het bos en eindigt met een scherpe afdaling om uit te komen op de D 943, op 1 km van Sault. En dan vallen de eerste druppels. Als we aan osn hotel, Le Signoret aankomen, is de straat nauwelijks nat. Na een goede douche gaan we op verkenning en vinden een café met een prachtig zicht op de Mont Ventoux! Ze hebben er zelfs de Pietra, het lekkere bier uit Corsica. Stapdag 11 Sault - Mont Serein We staan vroeg op en vertrekken al om 7.45 u voor de koninginne-etappe. We dalen eerst nog wat m beter te kunnen klimmen. Even rusten in Verdolier, een klein maar leuk dorp. En dan volgt een serieuze klim naar het oude Maison Forestière van Jas Forest: op korte afstand van 754 naar 1131 meter. Picknick in de zon onder de bomen, aan de afslag van de GR 91B.We klimmen verder en aan de Belvédère ( er is niet veel te zien) steken we de D164 over die naar de Chalet Reynard loopt, bekend in wielermiddens. We zitten al volop in de sneeuw: 1361 m. Het pad verlaat de hoofddreef, maakt een haakse bocht naar links en dan naar rechts en verdwijnt onder de sneeuw. Waar zijn nu de wit-rode tekens? Even overleggen en we klimmen verder op kaart en vinden tot ons genoegen de open plek van Pas de la Frache op 1586 m. Het klimt nu recht toe, recht aan. De top komt steeds naderbij maar het is toch nog een eind te gaan. De Col des Tempêtes ligt op 1841 m en zo bereiken we de top op 1911 m. Het is er bar koud! Na de groepsfoto, met dank aan een Ingelmunsterse familie, dalen we af naar de Mont Serein. De asfaltbaan ligt onder de sneeuw: af en toe steken de vangrails een beetje uit de sneeuw. De bende valt uiteen en we komen in groepjes toe aan het café op de Mont Serein. Na een warme kop koffie of een tisane of een pint zoeken we onze slaapplaats op in het Chalet Interclub. Stapdag 12 Mont Serein - Malaucène Na een stevig ontbijt start de groep voor de laatste etappe zonder mij. De topogids vermeldt: "le sentier traverse le ravin du Grand Vallat: cirque impressionnant d'éboulis que dominent des rochers escarpés". Mijn knieschijf heeft een hekel aan éboulis! Ik ga met de auto mee van Richard, de huisbaas van het Chalet, naar Malaucène. Ten afscheid drinken we nog een kopje koffie (ik een grote, hij een kleine) op een zonnige terras. Wat later ontdek ik dat onze gîte op 2 km ligt van het centrum en verwittig Dani dat hij niet naar het centrum moet komen om dan weer te klimmen. Het wordt voor mij een lees-namiddag. Tegen 16 u komt de groep toe. De vrouw des huizes moet onverwacht werken en heeft een restaurantje voor ons gereserveerd in het centrum. Eerst nemen we de tijd voor een terras en tegen 19 u gaan we naar het restaurant. Het laatste avondmaal is lekker. We stappen in de vallende duisternis terug naar onze gîte Terugreis: Malaucène-Carpentras-Orange-Avignon-Lille Europe We staan vroeg op en want de bus naar Carpentras is al om 7u15 en we slapen op 2 km van het centrum. Om 8.00 u hebben we daar de bus naar Orange. Als we in het station aankomen is de verrassing compleet: wegens staking rijdt er geen enkele trein in Orange. Wat nu? Aan het loket horen we dat er die dag slechts 1 TGV naar Rijsel rijdt: vanuit Avignon en dat is op circa 30 km. Dan maar met twee grote taxi's naar de stad van de Bekende Brug. Het TGV-station ligt enkele km buiten stad. We konden op de trein maar die was overvol. Toch vonden we nog enkle plaatsen in Eerste Klasse en konden we vrij comfortabel sporen naar Rijsel. Met een paar uur vertraging kwamen we aan in Rijsel. Toen kwam de aswolk...
De foto's zijn een selectie van de foto's van José Millecam waarvoor mijn GRote dank. Je kunt de hele reeks zien op zijn blog 'k lere were te voete lopen!
De revalidatie van de 'barst' in mijn knieschijf verloopt behoorlijk. Nog iedere dag een half uur kine. Gisteren heb ik voor het eerst een tripje gemaakt van 5 km, op asfalt, kwestie van een vlakke ondergrond. Het gaat natuurlijk hier in de streek af en toe wat omhoog en wat omlaag. Omhoog gaat vlotter. Vandaag een tripje van 5, 5 km doorheen een stuk van het Sulferbergnatuurgebied en dan tot tegen Westouterdorp. Ik heb er de werken rechts laten liggen. Zo gaat het iedere dag een beetje beter.
Eindelijk!!! Het is ervan gekomen. De terreinploeg van Natuurpunt is begonnen aan het nieuwe knuppelpad naast het Brandersbos op de Sulferberg. Dit knuppelpad ligt op het tracé van het Tweebergenpad, en van het Wandelnetwerk. Het hout is den maar het is thermisch behandeld. De groevetjes liggen aan de bovenkant tegen het uitglijden in de winter... Na de Sulferberg komen ook de Broekelzen (Broekelzenpad) en de Hellebeek (Scherpenbergpad) aan de beurt. De knuppelpaden worden officieel ingewandeld tijdens de Open Bronnendag van zondag 9 mei. Je bent welkom!
Toen ik maandag op controle ging, had de orthopedist goed nieuws voor me: ik mocht de brace aflaten. En kan ik beginnen opbouwen aan mijn conditie: ongelooflijk hoe snel je spieren afnemen. Ik ga al de trap omhoog, maar afdalen is nog voetje voor voetje. Straks ga ik naar de kine... Ondertussen is de lente aangekomen in de tuin: als je het winterakoniet ziet bloeien, weet je dat de lente definitief in aantocht is.
Nog één keer slapen! Morgen mag ik op controle naar de orthopedist in Ieper. Ik zit nu al vier weken gekluisterd aan mijn brace. Ik hoop dat ik morgen 'groen licht' krijg om hem ddefinitief af te laten zodat ik weer kan beginnen opbouwen. Ondertussen kwam de kinesiste ieder dag om een half uur oefeningen te doen. Het gaf altijd een leuk gevoel als ze de brace afnam: precies of mijn been weer de vrijheid kreeg. De spiermassa van mijn rechterbeen is duidelijk verminderd. Er is nog werk aan. Nog drie weken ...op 3 april vertrekt GR West-Vlaanderen naar de Gorges du Verdon en de Ventoux. Hopelijk kan ik mee!!!
Na een vlotte treinreis met overstap in Lyon kwamen we al om 16 uur aan in het kleine station van Landry. Schoonzoon Frank kwam ons ophalen. Met ons erbij, was de groep compleet. We logeerden in een flat van L'Oréé des Cimes of Aan de Rand van de Bergtoppen. De flat was heel comfortabel en we genoten van een schitterend uitzicht van uit twee hoekvensters. Nog dezelfde avond wordt het skimateriaal en de raketten opgehaald: Els beslist om uiteindelijk toch te skiën. Zondagmorgen: het is bijzonder aangenaam als je de zon ziet klimmen op de bergtoppen. Iedereen wel gemutst. Tegen 9 uur is de flat leeg. Ik ga nog eerst wat info ohalen bij het Office de Tourisme, de ESF of Ecole de ski français en Darentasia, een andere vereniging die rakettentochten aanbiedt. Ik schreef me in bij ESF voor de namiddagtocht, kwestie van niet te overdrijven de eerste dag. Het viel best mee. Met de Télébenne de la Lonzagne, die open bakjes van op de foto's daalden we 300 m af tot in Le Villaret. Dan met een gratis 'navette' naar le site nordique. Bij de deelnemers nog twee Belgische vrouwen Sigrid en Marie-Charlotte. Het werd een heel gevarieerde tocht langs Les Lanches, een dorp waar niemand woont in de winter wegens te veel lawinegevaar. We stapten tot aan Rosuel met het Maison du Parc de la Vanoise. De gids erkt twee steenbokken op. We keerden terug langs een bevroren waterval. Dinsdagvoormiddag maakte ik in mijn eentje een wandeling naar de Chapelle des Vermettes in een betoverend decor... Over de middag schreef ik me in bij Darentasia voor de tochten tot en met donderdag. In de namiddag was ESF weer aan de beurt. Dit keer ging het naar Pracompuet: klimmen en dan door de flank afdalen in diepsneeuw, daar zijn raketten voor. De groep was minder homogeen dan de eerste namiddag. Om 16.45 kwamen we aan in Nancroix, juist aan de bushalte van de navette. En het busje stond er ook. We konden nog mee. Vlug de raketten uitdoen maar ik glij uit op een ijsplaat op straat die ik niet opgemerkt had. En val pardoes op mijn rechterknie. Ik voel een pijnscheut. Maar geen nood: raketten af en de bus op. Ik ga mee met de paniers en dan nog tevoet naar de flat. Dan voel ik dat het toch niet helemaal in orde is. 's Anderendaags voert mijn zoon me naar de dokter: radiografie....en het verdict luidt: breukje in de knieschijf en het rechterbeen wordt geïmmobiliseerd....Wat met de tocht naar de Verdon???? flitst door mijn hoofd. Voorlopig red ik me met twee krukken. Ik zeg mijn andere reservaties af en volg de winterspelen in Vancouver op TV.
Zondag 7 februari 2010: Bierbeek-Huldenberg: GR 512: 23 km
Voor één keer start de groep voor de korte tocht het eerst. Wij genieten nog even na van onze koffie in café 'In de Molen' in Bierbeek. We verlaten meteen het dorp en ter hoogte van een mooie vierkantshoeve pikken we de wit-rode bewegwijzering van de GR 512 op. Een paar veldwegen leiden ons naar het bos. Het eerste deel is het Mollendaalbos. De vele beuken maken indruk. Nu eens langs statige dreven, dan langs smallere paadjes. Afwisseling troef. En er hangt een nevelige sfeer in het bos. We steken de drukke weg naar Hamme-Mille (= Leuven - Namen) over en nu is het Meerdaalbos aan de beurt. De beuken zijn even indrukwekkend. We dalen een holle weg naar het centrum van Sint-Joris-Weert voor de middagpauze in café 'In de Rapte'. We hebben tijd. We lopen ongeveer een km langs de spoorlijn en trekken dan links het mooie natuurpuntgebied De Doode Bemde in. We steken de Dijle over, lopen op een knuppelpad en steken ook de IJse over. We laten Neerijse rechts liggen en volgen een rechte dreef tussen kerselaren. We zijn even tussen de huizen maar vinden een schitterende holle weg: het klimt. Even verder trekken we rechts het Margijsbos. Het pad krinkelt leuk en we dalen af tot bij de oude watermolen van Loonbeek. We volgen de IJse, eerst langs een kaarsrecht stuk en dan heel mooi, langs de meanders. Uiteindelijk komen we aan in Huldenberg. Op de kerktoren prijkt een zonnewijzer met een wijze tekst eronder. We zijn welkom bij Herman en zijn vrouw in café Casino. Het pintje smaakt.
Al van in het begin van de week kwamen de inschrijvingen toe voor de donderdagtocht in Berthen, aan de voet van de Katsberg. Woensdag middag waren er al voorbij de 40 en er kwamen er nog steeds bij zodat we afsloten op 61. Een geluk dat de Auberge du Catsberg voor de middagpauze voldoende groot was... Iedereen was behoorlijk stipt niettegenstaande er heel wat wegenwerken waren, net voor de grens. Een lange sliert trok zich op gang en we waren nog maar pas het dorp uit of we sloegen rechts een veldweg in in de richting van de Katsberg. De antenne en de abdij lonkten al maar moesten nog even wachten op bezoek. Aan het einde van de mooie veldweg linksaf, nog een zigzag en we daalden de Chemin du Noyer af. En dan begon de eigenlijke klim. De moeite om even om te kijken en te genieten van het weidse landschap. De echte vergezichten met de terrils waren ons niet gegund. Na een nijdig klimmetje kwamen we in de buurt van de antenne en gingen even tot bij de abdij voor het mooie uitzicht op de heuvels. We daalden af, we klommen weer en daalden opnieuw, nu in de richting van de oude spoorwegbedding vande lijn Poperinge-Hazebroek. Hier pikten we wit-rood op van de GR 128.We stapten gezwind door het dorp Godewaersvelde (Gode, zeggen de Fransen, met de g van Gand, de rest is veel te moeilijk). We verlieten de spoorweg en stapten voorbij een Brits kerkhof waar de zerken in dichte drommen stonden. Een modderige veldweg leidde naar boven. Nog door een stukje bos en we konden afdalen naar de Auberge du Catsberg. We werden er heel vriendelijk ontvangen, de haard brandde en de soep was uitstekend. Ook de fles Trois Monts. Kortom een ideale plek voor de middagpauze en ... je kunt er lekker tafelen. Als dat geen Valentijntip is! Na de middag trokken we verder, eerst naar de Col de Berthen dan naar de Boeschepeberg van waar je aan beide kanten een schitterend zicht hebt op de streek. De kustlijn was wel niet te zien maar dat kon ons niet deren. De zon kwam er door! Vandaar via een mooie veldweg naar de Kokereleberg. We slalomden door het landschap en zochten de schreve op. Even hielden we halt voor een appeltje of een koekje bij een bijzonder fraai huisje met kapelletje van O.L.Vrouw van de Speute. We maakten een zijsprongetje en kwamen voorbij een grenspaal uit 1819 F/N. Nog uit de tijd van vóór de Stomme van Portici. Enkele mooie onverharde wegen voerden ons terug la Douce France binnen.Nu ging het naar de Zwarteberg of de Mont Noir met het bekende Parc Yourcenar: hier bracht de kleine Marguerite Cleenewerck de Crayencour acht zomers door. Als Marguerite Yourcenar (anagram van Crayencour min 1 c) werd ze in 1980 als eerste vrouw opgenomen in de Académie Française. Ze hield enorm veel van de blauwe hyacinten uit het park. Een smalle holle wegel leidde de afdaling in naar Berthen. Er werd nog genoten van een pintje in het plaatselijke kleine Café de la Commune. Sommigen zullen de vriendelijke bazin niet snel vergeten. Deze dagstapper belooft voor de StreekGR Heuvelland-Monts de Flandre die in aantocht is tussen Palingbeek en Cassel én voor de nieuwe Dagstappergids voor Frans-Vlaanderen die in de maak is. Voor nog méér foto's (en ze zijn heel mooi) verwijs ik naar http://blog.seniorennet.be/freddy . De fotograaf heet Freddy Lesage. Welbekend ondertussen en zijn blog ook. Kijken dus!
