De kleine localiteit van Aynechon bezat een indrukwekkende donjon van de heren van Hamal. Zij maakte deel uit van het Brabantse leen van Rutten maar was gesitueerd in de invloedzone van de heerlijkheid van Hamal.
Beschrijving.
Zijn toren met een lengte van 7,50 meter en een breedte van 6,80 meter, situeert zich in een diepte van een terrein dat door de afvoer van de Ezelsbeek, een zijrivier van de Jeker, somtijds overstroomd is. In zijn "Miroir des Nobles" van Jacques de Hemricourt vermeldt hij een plat huis, inhoudend twee bovenelkaar gestelde verdiepingen waarvan het plafond in hout, rust op balken verbonden met de bulstergaten in de muur van 1,20 meter dikte. Het binnenste gelijkvloers was volledig afgesloten terwijl de verdieping hierboven slecht licht ontving door een spleet beschermd in mijtervorm (foto 2). De originele ingang bevond zich aan de oostelijke zijde, op de tweede verdieping. Aan de buitenzijde zijn nog een paar restanten van een trap bewaard (foto 3). Onder de deuropening bemerkt men de sporen van een platform (foto 3) dat kon verbonden zijn met de stenen trap onderaan door een verplaatsbare houten ladder. De deur, met zijn linteel in mijtervorm (foto 2 en 4), was afgesloten door een houten balk. Deze verblijfsruimte was verlicht door één enkele grote venster met twee zitbanken 5 (foto 1) en langs twee kleinere vensters. Een haard zorgde voor de verwarming van de ruimte. Een gotische nis houdt een lavabo of wastafel in. Een kleine deur leidde naar de latrines (foto 4) in uitstek terwijl een houten trap naar de derde verdieping leidde. Wij vinden er eveneens rechts onder het haardvuur, de overblijfselen terug van een kleinere die de ruimten voor de vrouwen en de kinderen voorzag van warmte en vanwaar men de verdediging kon leiden.
Bronnen. - Raymond Ritter in Châteaux, Donjons et Places Fortes; Librairie Larousse - Paris 1953. - J-F. Fino in Forteresses de la France Médiévale; Editions A. et J. Picard Paris 1970. - André Châtelain in Châteaux forts, image de pierre des guerres médiévales; Rempart Editions Desclée de Brouwer Paris 1990. - Pierre Sailhan in La fortifications, histoire et dictionnaire; Paris 1991.
De Sint-Laurentiuskerk te Ename was de hoofdkerk van de handelsnederzetting in de schaduw van de aanwezig zijnde Benedictijnenabdij. De afmetingen van de driebeukige kerk wijzen op het belang van de groeiende stad, die echter door de ontmanteling van de Ottoonse burcht en de stichting van de abdij door de graaf van Vlaanderen geleidelijk aan wegkwijnde tot een verstild dorp. De kerk is abnormaal geöriënteerd : Het koor is naar het zuidwesten gericht en de hoofdtoren, die verwant is aan de westertorens uit de Maasromaanse architectuur is dus in feite een oostertoren (foto 1). Deze vierkante toren is op iedere verdieping geleed door rondboogvormige blindnissen (foto 3). De smalle vensters in de zijgevels op de eerste verdieping zijn sleutelgatvormig (foto 2); een overblijfsel van het gebruik van houten formelen voor het slaan van de bogen, gevormd met heel platte stenen. De vijf traveeën van de buitengevels (foto 4 ) van het zeer brede, ongeveer 11 meter, en hoge schip en van de zijbeuken zijn door lisenen geritmeerd foto 5). De grote rondboogvensters, benadrukt door een boognis, zorgen voor een goede lichtinval in het wit bepleisterde interieur (foto 6), waar de wanden volledig vlak ( foto 7) zijn gehouden. De kerk kende meerdere verbouwingen. Zo dateert de portaalomlijsting van 1748. In 1907 leidde architect S. Mortier de grondige restauratiewerken, waarbij de klokkenverdieping van de toren, de zijbeuken en het koorgedeelte, volledig gereconstrueerd werden. De datering van de kerk stelt problemen. Sommigen menen dat ze in de 12de eeuw tot stand kwam. Anderzijds pleiten de stijlverwantschappen met de Maasromaanse architectuur uit de eerste helft van de 11de eeuw en de nog onbeholpen metseltechnieken in Doornikse kalksteen voor een vroegere datering, in een periode toen dit gebied tot het Ottoonse Rijk behoorde.
Bronnen.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; Verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België, Klasse der Kunsten n° 6, Brussel 1952. - Barral i Altet X in Belgique Romane et Grand-Duché de Luxembourg; Editions "La Nuit des Temps" n° 71, Zodiaque, La Pierre-qui-Vire 1989. - Jacqueline Leclercq-Marx in L'Art Roman en Belgique; Editions J-M. Collet 1997.
De omvangrijke driebeukige kruiskerk toegewijd aan Sint-Petrus en Urbanus in Huise (Zingem) werd in 1903 ingrijpend gerestaureerd. Volgens de overlevering zou de Heilige Adellardus (+ 740), abt van de beroemde Benedictijnenabdij van Corbie aan de Somme bij Amiens, de bouw van een kerk in zijn geboorteplaats mogelijk hebben gemaakt. De Romaanse kruiskerk met een vierkante vieringstoren ( foto 1) kwam in de 12de of 13de eeuw tot stand. Aan iedere zijde van de klokkenverdieping steken twee gedeelde galmgaten (foto 2), ongeveer van dezelfde vorm als die van de toren in Asper. Vanaf de bovenste lijst gaat de toren over in een achtkant (foto 3). De rondboogvensters van midden- en zijbeuken (foto 4), benadrukt door een nisvorm, zijn gescheiden door de lisenen. De grotere rondboogvensters in de transeptgevels zitten middenin een spaarveld (foto 6), bekroond door een boogfries op lisenen. Ook de oostgevels zijn versierd met boognissen en friezen (foto 6).
Het witgekalkte, eenbeukige Sint-martinuskerkje te Volkegem (foto 1), gesitueerd boven op een heuveltop, biedt door de spitsboogvensters een Gotische aanblik. De dakruiter dateert uit het einde van de 17de of het begin van de 18de eeuw. Maar in het kleine schip in Doornikse kalksteen dateert uit het einde van de 11de of begin 12de eeuw. Oorspronkelijk was het zaalkerkje verlicht door tweemaal vier rondboogvenstertjes, geplaatst tegen de dakrand (foto 2). In beide zijgevels merk je nog telkens twee sporen van deze vroegere lichtopeningen (foto 3). Deze uiterst eenvoudige vormgeving is kenmerkend voor de Romaanse zaalkerkjes in de Zwalmstreek. Belangrijk is hier dat men hier het witte kleuraspect (foto 4)van de buitengevels geëerbiedigd heeft; een element dat vaak verloren is gegaan.
In de streek van Velzeke zijn bijna alle kerkhoven nog omringd met een ommuurd kerkhof. Wordt dit kerkhof als dusdanig niet meer gebruikt, speelt de ruimte rond het kerkgebouw toch nog een essentiële rol in relatie tot de kerkarchitectuur. Lovenswaardige initiatieven als de aanleg van een gazon met behoud van merkwaardige grafkruisen verdienen zeker de aandacht. Onvergeeflijk is het wanneer het het kerkhof dat het kerkgebouw omringd, gedegradeerd is tot een geasfalteerde autoparkeerplaats. Dit is jammerlijk genoeg het geval bij deze Sint-Martinuskerk te Velzeke (foto 1). Als beschermd monument met een geschiedenis die opklimt tot in de 10de eeuw, verdient deze kerk wel wat beter. Het was een zaalkerk met recht afgesloten koor, daterend uit het midden van de 11de eeuw en in de 12de eeuw uitgebreid met een halfronde absis (foto 2). Het schip werd in de loop van de 13de eeuw vervangen. Van de oude situatie zijn nog sporen terug te vinden naast de westertoren (foto 5). De oostpartij, opgetrokken in een mengeling van verschillende soorten natuursteenblokken (foto 4) en hergebruikte Romeinse pannen, bleef bewaard en vertoont nog sporen van gedichte rondboogvensters (foto 3). Aan de zuidelijke kant van de halfronde absis vinden we nog een dichtgestopte deur waarschijnlijk de dodendeur (foto 6) zoals deze werd genoemd.
Raeren een oud dorp van pottenbakkers en steenhouwers, bevindt zich aan de voet van de Hoge Venen, in de oostelijke oostkantons, op de samenvloeiing van de Iter en de Periol. Met zijn oppervlakte van 7045 ha is het één van de meest uitgestrekte van de streek. Het is gelegen nabij de Duitse grens op ongeveer zo'n 10 km ten oosten van Eupen en zo'n 16 km ten westen van Aken. Raeren houdt een heel mooi kasteel in, welk nu als museum is ingericht voor een tentoonstelling van pottenbakken en andere specialiteiten van de streek.
Geschiedenis
De geschiedenis van het kasteel gaat terug naar de 15de eeuw en zijn bouw werd verricht in opdracht van de eerste gekende heer, Jean d'Alsemberg. Het is voor de eerste maal geciteerd in 1474 toen het afging van het kapittel van Onze-Lieve-Vrouw van Aken. In 1500 werd het domein gecontroleerd door Jean Krummel de Nechtersheim. Zijn dochter Anne, gehuwd met Jean de Lomont, erft het en in 1583 is de zoon van deze laatsten, bijgenaamd Philippe drossard de Walhorn, er de erfgenaam van. Hij werd uitgehuwelijkt aan Jeanne de Bock. Naar het schijnt zou hij het domein laten uitbreiden hebben en twee generaties van Lamont volgen hierop. Maar één van de erfgenamen gaat over tot het protestantisme en het kapittel Onze-Lieve-Vrouw van Aken weigert hierdoor de investituur. De kleinzoon van Philippe werd hierom verbannen van het domein. In de tweede helft van de 17de eeuw vond men aanknopingspunten in deze verstoorde geschiedenis; op dat moment is Elisabeth de Colyn (Beusdael) dame van Raeren. Zij was de dochter van Jeanne-Marie de Lomont en volgt er een eerherstel voor de domeinen van Raeren. Elisabeth treedt in het huwelijk met Charles-Melchior de Broich. Hun erfgename werd de zuster van Monsieur, Isabelle de Broich. Getrouwd met Jean-Gaspard Gilles, liet zij haar dochter, Catharine trouwen met Mathias de Flamige en kwam deze familie in Raeren. De Flamige hielden Raeren in hun bezit tot op 27 januari 1790. Op dat moment werd het verkocht aan Jean-Henri de Schwarzenberg maar niet voor lange tijd. Een Broich liet zijn afstamming gelden en het in zijn bezit gekomen domein, liet hij spoedig ten gelde maken aan baron Philippe de Witte de Lumminghe. Deze laatste behield Raeren slechts één jaar en verkocht het in 1791 aan Pierre-Joseph de Nys getrouwd met Anne-Thérèse van der Gracht. Hun afstammelingen behielden het kasteel tot in 1916 en verkochten het aan Aloïs Wilden. In 1921 verkocht deze zijn bezittingen door aan Joseph-Matthieu Reul die het in 1952 nog steeds bezat. Later werd het verkocht en werd het een heel gekend museum voor keramiek.
Beschrijving.
Het kasteel opgericht in breukstenen in kalksteen stelt de vorm voor van een brede donjon gezet op vijf traveeën en met twee verdiepingen en een half onder het hellend dak van leistenen. De hoeken van de westelijke gevel naar de ingang gericht, zijn vergezeld van twee uitstekende traptorentjes. De ene gaat tot net boven het dak en beëindigd zich op een afdak voorzien van kantelen. De andere is op de middenhoogte onderbroken en heeft ruimte aan een verdieping met een terras dat over de watergracht helt. Deze beide torens zouden in 1902 toegevoegd geweest zijn. De gevel uitkijkend naar het noorden en langs de straat loopt, is ook doorbroken met een watergracht. Hij strekt zich uit over zes traveeën maar stelt een onderbreking voor daar het om twee toegevoegde en verlengde gebouwen naar het oosten gaat. Deze werden nog verlengd met een omheiningsmuur. Met de toevoeging van deze beide elementen komt uit een kleine ronde toren het water. De binnenkoer is gevormd door lage gebouwen vroeger in dienst van de landbouw en op enkele hoeken afgewerkt door ronde torentjes voorzien van kantelen of overdekt met een dak in peperbus met zes zijden. Men betreedt de koer langs een mooie portaal in rondboog waarbij het fronton is begrensd met een steen met wapenschild en versierd met krulmotieven, kanonkogels en een vuurpot. De wapens zijn deze van de de Nys en van der Gracht. De vlakke muur telt nog cijfers met wapenschilden van "JB" voor de Bock en "FL" voor de Lomont. Bovenaan de ingangspoort vindt men nog een gegraveerde steen terug met het jaartal 1583.
Bronnen : - Châteaux-forts et Fortifications entre Meuse et Rhin; Les Editions de l'Octogone 2002.
De toren van Poulseur, "la Tour Reinardstein", situeert zich op een heuvel aan de rue d'Anthisnes en de rue du Vieux Château. Poulseur zelf is een dorp gelegen aan de Ourthe en is gefusioneerd met Comblain-au-Pont waar we in de omgeving de samenvloeiing van de Ourthe met de Ambléve aantreffen. Het dorp zelf situeert zich op ongeveer 25 km ten oosten van Luik en 6 km en westen van Comblain-au-Pont. Hieraan verbonden zou ook een legende bestaan "L'histoire des quatre fils Aymon les très nobles et très vaillants chevaliers". Laat deze legende ons aan geen andere denken van bij ons ?
Geschiedenis.
"Li vî tchéstè" of le "vieux château" zou opgericht zijn tussen 1292 en 1302 door Eustache II de Many. Het domein van de Many behoort aan de graaf van Limbourg. Om hun veiligheid te verzekeren willen de heren de Many ook leenmannen worden van de hertog van Luxemburg. Eustache II gaat aldus zijn terrein aan de hertog van Luxemburg aanbieden om er een toren op te richten. Het Luxemburgse versterkte kasteel wordt vervolgens een leen van het feodale hof van Stavelot. De toren gaat zijn naam ontlenen aan een kasteel uit de omgeving van Stavelot, genoemd Reinardstein, namelijk te Weismes gesitueerd. In 1388 wordt Jean de Weismes geciteerd als heer van Poulseur. Het geheel gaat heel vlug over van de ene naar de andere familie, steeds verkocht aan de meest biedende. Het is Alice Mottard die een huis laat oprichten aan de voet van de toren. Zij laat eveneens de muren verstevigen door het met beton te laten overdekken wat de staat van bewaring van het monument verklaart. De huidige eigenaar heeft stappen ondernomen en is begonnen met de restauratie van de toren. Ondanks een lange procedure om het gebouw als geklasseerd monument te laten erkennen, zijn de werken in maart 2010 begonnen en hierna zal de toren opnieuw bewoond worden door de huidige eigenaars.
Beschrijving.
Het bestaat uit een stevige vierkante donjon, aan drie zijden omringd door een kleine omheiningsmuur en aan de vier zijden door een diepe gracht. Dit ontwerp zou een gevorderd ontwerp zijn van het oude versterkte fort van Montfort, gesitueerd aan de andere oever van de Ourthe en afgebroken voor het hergebruik van de stenen. De eerste gekende heer was Makaire de Dammartin, 14de eeuw en was van de familie van Soheit, geallieerd met de La Marck. De vierkante toren bestaat uit breukstenen van lokale leistenen en hij beslaat een zestal verdiepingen. De dikte van de muren meet tussen de 1,85 tot 2,15 meter. De zijden beslaan zo'n 9 meter op 9,65 meter. Aan de westelijke zijde vinden we nog een erker terug, waarschijnlijk van een vroegere latrine. Een legende vertelt dat een onderaardse gang zou lopen van de site van de toren tot en met het vroegere kasteel van Montfort.
Bronnen : - Châteaux-forts et Fortifications entre Meuse et Rhin; Les Editions de l'Octogone 2002
Anthisnes is een landelijke gemeente en situeert zich op zo'n 25 km ten zuidwesten van Luik. De gemeente telt ongeveer een 4000 tal inwoners en is voor 61% van zijn grondgebied gevormd door landbouwgronden en 26% door bossen. Het is gesitueerd in de Condroz en in de nabijheid van de vallei van de Ourthe. Anthisnes is ook gekend omwille van zijn "Procureurschap" of "Avouerie". Ik kan niet exact garanderen dat dit de juiste Nederlandse vertaling is maar is een term ingevoerd tijdens de Karolingische periode. Vroeger was "l'Avouerie" een beschermingstitel van een kerkelijk goed waarbij "l'Avoué" of "de Procureur?" geen bezitting had maar een instituut van militaire en juridische bescherming. Deze functie was voor iemand van hoge rang en onvereinigbaar met een adellijke titel.
Geschiedenis.
Aan de rand van de weg benadrukt het indrukwekkende architecturale geheel zich rond een donjon. De datum van zijn oprichting blijft in twijfel. Voor enkele historici zoals Thomas-Corbéal d'Antine zou het opgericht geweest zijn op het einde van de 13de eeuw. Voor anderen werd hij verheven einde 12de eeuw, begin 13de eeuw.
Beschrijving.
Met zijn vierkante plan, een hoogte van vijf verdiepingen, muren van onregelmatige kalksteen in breuksteen, en een dikte van ongeveer twee meter is de donjon van Anthisnes bijna nooit gewijzigd geweest in de loop der eeuwen. Bij zijn oprichting was het dak op twee zijden van steen. Men ziet hiervan nog de sporen zowel aan de binnenzijde als aan de noordelijke en zuidelijke muren. Na zijn in beslag name die hij onderging onder Jean de Bohême in 1334, werd de donjon verhoogd met kantelen onder een dak met vier zijden. Het hedendaagse dag in de stijl van Lodewijk XIII dateert van 1757; de gegraveerde balken van het gebinte bewijzen het. Het gelijkvloers is overdekt met een tongewelf en wordt bediend langs een poort, daterend van de 17de of de 18de eeuw, of misschien aangebracht met de recuperatieelementen van deze periode. Om de eerste verdieping te betreden neemt men de geheime trap uitgespaard in de dikte van de noordelijke muur. De oorspronkelijke toegang van de donjon was op de eerste verdieping. Deze gecentreerde poort langswaar men de donjon binnenging met behulp van een trap, is nog zichtbaar vanaf de koer. De vier bovenste verdiepingen waren spaarzaam verlicht langs de kleine bogen waarvan er enkele nu dichtgestopt zijn. Men kan nog aan de zijde van de kantelen en de schietgaten, de ingewerkte banken in het metselwerk zien, die dienst deden voor de wachters. De kelders waren toegankelijk onder de donjon in de richting van de herenboederij en langs de verdwenen voorposten op de genoemde plaats "Entre les murs".
Bronnen : - Châteaux-forts et Fortifications entre Meuse et Rhin; Les Editions de l'Octogone 2002.
Deze kerk was reeds in de Middeleeuwen versterkt. In het midden van de 13de eeuw, is men begonnen met het toevoegen van een indrukwekkende toren doorbroken met schietgaten en hij is toegevoegd geweest aan de noordelijke zijbeuk van de kerk. Rond 1345-1370 zijn de daken versterkt geweest en de top van de toren is bekroond geweest met een houten rondgang. Zoals de versterkte kerk Saint-Pierre van Bastogne, die dateert van het einde van de 14de eeuw, vormt de kerk van Theux de enige getuige in België van een aldus versterkte kerk. Het dak van het schip is op hetzelfde moment uitgebreid geweest met hoektorentjes. De muur rond de kerk was ook verdedigd met torentjes. Men moet het einde van de godsdienstoorlogen en de vredesverdragen bij het begin van de 18de eeuw afwachten om een deel van deze verdedigingsconstructies te zien verdwijnen. Nog één enkel element, opgericht in 1626 bevindt zich rechts in de vorm van een dubbele opening voor het kanongeschut.
Bronnen : - Pierre Barbier in La France Féodale; tome I Châteaux-forts et Eglises Fortifiées, les Presses Bretonnes - Saint-Brieuc 1968. - Barral i Altet X in Belgique Romane et Grand-Duché de Luxembourg; Editions "La Nuit des Temps" n° 71, Zodiaque, La Pierre-qui-Vire 1989. - Châteaux-forts et Fortifications entre Meuse et Rhin; Les Editions de l'Octogone 2002.
Het
kleine dorp Toulouse-le-Château is gesitueerd op zo'n 10-tal km ten
oosten van Poligny en zo'n 20-tal km ten noorden van Lons-le-Saunier.
Op de heuvels die in Toulouse-le-Château overdekt zijn met wijngaarden
ontwaart men deze ruïne, op vrijwel het hoogste gedeelte van het dorp in
de onmiddellijke omgeving van de kerk.
Geschiedenis.
Van deze plaats, Toulouse-le-Château zijn heel weinig gegevens terug te vinden. Echter
in 1477 bij de dood van Karel de Stoute, hertog van Bourgondië,
ontstond er heel wat rivaliteit in de streek tussen de verschillende
heren onderling. De troepen van Lodewijk XI, koning van Frankrijk,
vallen op dit moment ook de Franché-Comté binnen en vernielen talrijke
dorpen en verschillende kastelen zoals deze van Toulouse-le-Château. De gemeente neemt echter pas in 1938 de naam aan van Toulouse-le-Château. De ruïne is vrij te bezichtigen.
Beschrijving.
Het
is een gebroken ruïne, welke het voordeel heeft dat men deze aan de
binnenzijde beter kan ontdekken. Vooreerst heeft deze woontoren, een
vierkante donjon, nogal bescheiden afmetingen. De dikte van de muren
verraadt echter een oude oorsprong (foto 1). In het laagste gedeelte is er een
opening verwijzend naar een venster met linteel (foto 2 ). Dit
bescheiden venster bevond zich waarschijnlijk niet in het woongedeelte
van de heer. Rechts bemerken we een soort van opening in de muur (foto 3), die
het idee laat veronderstellen van een soort van lavabo doorlopend naar
een gat rechts onderaan. De venster bovenaan is mooier en houdt het
restant in van een zitbank (foto 4). De boog hierboven doet vermoeden van de
romaanse periode. Er is geen enkele trap merkbaar, uitgespaard in
de muur, enkel en alleen de kraagstenen laten de indeling per verdieping
zien. Zoals het in veel gevallen de gewoonte was bij dit soort
woontorens, kon men de woontoren betreden vanop de eerste of tweede
verdieping door middel van een ladder. Of misschien was hieraan ooit een
traptoren toegevoegd. De bescheidenheid van deze ruïne valt hierdoor
nogmaals op.
Bronnen. -
Salch Charles-Laurent in Dictionnaire des Châteaux et des
Fortifications du Moyen Age en France; Editions Publitotal Strasbourg
1979. - Raymond Ritter in Châteaux, Donjons et Places Fortes; Librairie Larousse - Paris 1953 - Salch Charles-Laurent in Atlas des Châteaux Forts en France; Editions Publitotal Strasbourg 1977. - J-F. Fino in Forteresses de la France Médiévale; Editions A. et J. Picard Paris 1970.
Fagnolles Het kleine dorp van Fagnolle situeert zich op zo'n 15 km ten zuiden van Philippeville waarmee het gefusionneerd werd en zo'n 30 km ten zuidwesten van Dinant.
Geschiedenis.
Waarschijnlijk is de constructie van dit waterkasteel begonnen in de 13de eeuw door Hugues I de Remigny. De oudste vermelding zou teruggaan tot 1249. Het grootste gedeelte kwam echter tot stand in de 14de eeuw. Door huwelijk ging het geheel over naar de familie d'Enghien. Met de oorlog tussen Karel V, koning van Spanje en Hendrik II, koning van Frankrijk, werd de burcht belegerd en in 1555 werd ze gedeeltelijk afgebroken door Willem van Oranje (de Zwijger). Begin 17de eeuw worden de prinsen de Ligne er eigenaar van. In 1649 wordt het kasteel verlaten en vervalt ze stilaan tot ruïne. Deze ruïne is op dit moment in privé bezit. Ze kende reeds een restauratiecampagne voor 2006. Het was de bedoeling om het geheel gedeeltelijk een nieuwe bestemming te geven als restaurant, feestzaal en brasserie. Recentelijk werd deze verkocht aan een zweeds zakenman, Rold Nordstrom, die er waarschijnlijk een nieuwe bestemming zal aan geven.
Beschrijving.
De plattegrond van het kasteel is in de vorm van een savoyard-vierkant wat betekent dat de plattegrond een vierkant is met op de hoeken, rond, uitspringende hoektorens. Het geheel werd grotendeels opgetrokken in kalksteen en de best bewaarde toren is de zuidertoren. De ingang bevond zich aan de zuid-oostelijke flank waar je in de toren nog schietgaten kan terugvinden. De gevels verdedigd door korte en langwerpige schietgaten hebben openingen die veel schade hebben opgelopen door de tand des tijds maar eveneens sporen van erkers zijn er nog aan te treffen. De schietgaten in de hoektoren hebben wel een merkwaardig langwerpige grote. Binnenin het kasteel kan men de sporen terugvinden van de gestarte restauratiecampagne welke echter nooit voltooid werd. Men kan er eigenlijk spreken over een ware chaos waarbij het moeilijk wordt om de oorspronkelijke delen nog te ontwaren tussen de gedeeltelijke verbouwingen en het aangebrachte puin. Aan de overkant van de slotgracht stond op het einde van de 15de eeuw, een poortgebouw. Verder naar buiten moest er nog een tweede slotgracht bestaan hebben.
Het kasteel van Crupet is gelegen in het kleine dorpje Crupet, op ongeveer 12 km ten noorden van Dinant en zo'n 10 km ten zuiden van Namen. Het maakt deel uit van de gemeente Assesse. Het dorpje is gekend om zijn culinaire hoogstandjes en zijn forellenkwekerij. Ook het kasteel behoort tot de toeristische attracties doch het is in privé-bezit en niet te bezoeken.
.Geschiedenis.
De oorsprong zou teruggaan tot de 11de of de 12de eeuw volgens sommige auteurs maar meer waarschijnlijker tot de eerste helft van de 13de eeuw afleidend naar zijn architectuur. De heerlijkheid van Crupet is reeds vermeld in 1278 terwijl de eerste vermelding van een gebouw (mannoir de Cripeit) dateert van 1304. Oorspronkelijk vinden we op de site enkel een machtige toren terug omringd met diepe grachten afhangend van de graaf van Luxemburg, waarbij spoedig ook andere gebouwen worden aan toegevoegd. In de 14de eeuw wordt het versterkte domein overgedragen aan de prinsbisschop van Luik. In 1549 gaat het over in handen van de familie Carondelet die aan de donjon een verdieping in uitstek toevoegen overdekt met een dak in de vorm van een piramide. Vervolgens worden er gebouwen aan toegevoegd vormend de basse-cour en verandert de plaats in een versterkte hoeve. In 1629 of 1669 gaat volgens de bronnen de eigendom over aan de familie de Mérode; door erfenis en door huwelijk komt het tenslotte in handen van de familie van de graaf van Thiennes en vervolgens aan de familie van de markies de la Boëssière. Lange tijd verlaten geweest, is het kasteel in 1925 opgekocht geweest door architect Adrian Blomme die het opnieuw in staat van bewoning brengt. Volgens de laatst beschikbare gegevens, na een gesprek met een aantal inwoners, is het kasteel nog steeds in handen van nazaten van A. Blomme.
Beschrijving.
De woontoren is omgeven door een grote vijver, nog verwijzend naar de grachten van voorafgaande periode. Het is voorafgegaan door een brug met drie bogen die eertijds een ophaalbrug moest inhouden. Zouden de rechthoekige sporen misschien nog een overblijfsel hiervan zijn ? Het beschikt ook over een erker boven het water welk waarschijnlijk de latrine zou kunnen zijn. De kleine ronde toren zal waarschijnlijk een traptorentje zijn. Als men eenmaal vooraan achter de struiken gaat, ontdekt men nog een versterkte muur waarbij men een versterkte ingang ontdekt met nauwe spleten van een vroegere ophaalbrug. Bovenaan de ingang moesten de kraagstenen een klassieke erker ondersteunen.
Een castrum bestaande uit een houten donjon, "Garde Chemin" genaamd, verschijnt voor de eerste maal in 1056 in de teksten van de abdij van Baume-les-Messieurs. Abt Odon heeft het voor de helft, twee eeuwen later aan Jean de Chalon, graaf van Bourgondië. Deze laatste laat op enige afstand van de oude versterking, een massieve donjon in steen bouwen. Le Pin is dooe huwelijk overgedragen aan de heren van Vienne in 1334. Etienne du Pin, schildknaap van Huguenin de Vienne, laat in 1364 de omheining met torens bijbouwen. In januari 1444 doet Guillaume d Vaudray, heer van Courlans, de ontvangst van het kasteel, bourg, heerlijkheden en bijbehoren van Le Pin. Met de oprichting van de verblijven heeft hij het kasteel het aspect zoals we het nog tot op de dag van vandaag kennen. In 1477, bij de dood van Karel de Stoute, hertog van Bourgondië, valt de Franse koning, Lodewijk XI, de Bourgondische bezittingen aan. Om de bezittingen van Maria van Bourgondië te verdedigen, brengt Guillaume het kasteel in staat van verdediging met het gebruik van vuurwapens. In 1595 verklaart Hendrik IV de oorlog aan Spanje en dringt de Franché-Comté binnen. In juli is Le Pin bezet door Franse troepen. Met de definitieve verovering van de Franché-Comté door de Franse kroon is de ontmanteling van het fort bevolen met de afbraak van de oostelijke vestingsmuren. In de 18de eeuw is het kasteel nog enkel een landgoed waar met het verbouwen van wijnbouw wordt begonnen na 1585. Tussen 1923 en 1933 onderneemt de familie de Watteville de restauratie van het kasteel.
Beschrijving.
Het kasteel verheft zich op een lichte helling van de heuvels in de Jura op enkele kilometers van Lons-le-Saunier. Het kasteel is samengesteld met een grote donjon, aan de zuidwestelijke hoek, en een polygonale ommuring geflankeerd met vijf halfronde torens waarvan er twee geopend zijn aan de heuvelengte, aan de oostelijke flank van de omheining. Een rondgang liep gans rond op de gevelmuren. De verblijven die in de 20ste eeuw gerestaureerd werden, steunen zich aan de westelijke gevels. Men betreedt het kasteel langs een overdekte ingang, vroeger voorzien van een ophaalbrug en in de zuidelijke gevel doorbroken. Deze ingang is geflankeerd door een enorme rechthoekige woontoren met een hoogte van 22 meter en van vijf verdiepingen voorzien. Een binnenste traptoren bedient de vijf verdiepingen. Het verblijf van de heer situeert zich op de tweede verdieping. De grote zaal met monumentaal haardvuur uit de 17de eeuw, grenst aan de kapel, verlicht door een drievuldigheidsvenster. Een rondgang overdekt met machicoulis op kraagstenen en hoektorentjes bezetten de bovenste verdieping. De verblijven verlicht door vensters met tussendeeltje, laat zich op twee verdiepingen zien, bediend door een traptoren aan de zuidelijke hoek. Tussen de donjon en de verblijven verheft zich het deel waar de huisbewaarder verblijft, een deel dat in de 20ste eeuw op een neo-middeleeuwse manier gerestaureerd werd.
Bronnen : - Salch Charles-Laurent in Dictionnaire des Châteaux et des Fortifications du Moyen Age en France; Editions Publitotal Strasbourg 1979. - Raymond Ritter in Châteaux, Donjons et Places Fortes; Librairie Larousse - Paris 1953 - Salch Charles-Laurent in Atlas des Châteaux Forts en France; Editions Publitotal Strasbourg 1977. - J-F. Fino in Forteresses de la France Médiévale; Editions A. et J. Picard Paris 1970. - Pierre Barbier in La France Féodale; tome I, Châteaux-Forts et Eglises Fortifiées, Les Presses Bretonnes Saint-Brieuc 1968.
Torenruïne bij de kerk Sint-Pieters-Banden van Dudzele
Het Westvlaamse Dudzele situeert zich in de omgeving van Lissewege en zo'n 10 km van Brugge. Op het kerkhof van de kerk van Sint-Pieters-Banden van Dudzele herinnert de torenruïne aan de vroegere driebeukige basicale kruiskerk uit de tweede helft van de 12de eeuw. Wat nog overblijft, is een deel van de zuidelijke flankeertoren van de westbouw, die sterke gelijkenissen vertoonde met die van de Sint-Pieterskerk in Ieper. Ruw veldstenen metselwerk, een sterke geslotenheid en trapsgewijze verjongende steunberen kenmerken deze architectuur. De massiviteit van het volumespel werd nog vermeerderd door een vierkante vieringstoren. Het bakstenen klokkentorentje bovenop de ruïne dateert van 1713.
Bronnen.
- F. De Smidt in De Romaansche kerkelijke bouwkunst in West-Vlaanderen; Gent 1940. - R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; Verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België, Klasse der Kunsten n° 6, Brussel 1952.
Het kasteel van Mousson is gesitueerd te Mousson in het departement van Meurthe-et-Moselle, in Lotharingen. Het werd tot in de 13de eeuw het versterkte fort en het verblijf van de graven van Mousson. Geplaatst op de top van de heuvel, kijkt het neer op de vallei van de Seille en de Moezel. Het heeft niet kunnen weerstaan aan de grillen van de natuur, de oorlogen en vooral niet aan kardinaal Richelieu.
Geschiedenis.
Op de top van de heuvel van Mousson, deze dagen bekroond met de indrukwekkende ruïnes van het kasteel van de middeleeuwen, bevond zich een versterkt fort, een dorp, een parochiale kerk en een castrale kapel Tijdens de late Oudheid bevond er zich reeds een fort; het Romeinse puin dat men er heeft terug gevonden, van verschillende perioden, hebben een versterkte nederzetting laten vermoeden, dat zich reeds op deze plaats bevond en naar men vermoedt is de naam gekomen van het Latijnse Monsio wat enkel een afkorting was van de primitieve naam van Mons Jovis. Reeds in de 11de eeuw speelt het kasteel van Mousson een belangrijke rol in de geschiedenis van de streek. Op Louis de Montbéliard volgt Thierry II, die de titel van graaf van Mousson draagt, van het huis van Bar waarmee hij verbonden is door het huwelijk van Louis met Sophie, dochter van Frédéric II. In 1113 komt keizer Hendrik V, die graaf Renaud I, de opvolger van Thierry gevangen heeft genomen, het kasteel van Mousson belegeren. De gravin Gillette, dochter van graaf Sigrid de Briey, was er ingesloten. Zij weerstond moedig aan de aanvallen van de keizerlijke troepen. Hendrik V liet vervolgens een galg plaatsen voor het kasteel en bedreigde de gravin om haar gemaal te laten opknopen als ze de plaats niet overgaf. Dezelfde nacht echter beviel Gillette van een zoon, de latere graaf Hugues, en in de ochtend liet ze mededelen aan de keizer dat er een nieuwe graaf van Bar was en dat hij met de oude graaf zijn zin mocht doen. De monarch, woedend, wou de graaf Renaud laten opknopen maar al de Heren die hem vergezelden, drongen er bij de keizer op aan in het voordeel van de gevangene, zodat deze het leven kon behouden. In 1492 woedde er een brand in het poedermagazijn van het kasteel van Mousson dat ongeveer volledig uitbrandde. Men richtte het opnieuw op en in 1567 gaf het kasteel asiel aan de prins de Condé en aan admiraal de Coligni. Het onderging tenslotte hetzelfde lot als alle andere versterkte plaatsen van Lotharingen en werd zo in 1670 door de Fransen afgebroken.
Beschrijving.
Geplaatst op de top van de heuvel en omhord door muren van 10 meter hoogte en met 1,65 meter dikte, werd dit versterkte kasteel tot in de 13de eeuw de verblijfplaats van de graven van Mousson. De ingang bevond zich aan de oostelijke zijde langs de "Porte Haulte" en de "Porte Basse" waarbij de ophaalbruggen en de zware valhekken de toegang konden ontzeggen en in de nabijheid van deze bevond zich een portiershuis. De "Porte Haulte" was geflankeerd met twee massieve torens die dienden voor het verdedigen van de toegang tot het kasteel en waaraan een ophaalbrug was toegevoegd. De linkse toren noemde "Tour Mandeguerre" en deze rechts "Tour Loups". Twee enorme torens bekroonden het kasteel, in het westen in de richting van Pont-à-Mousson; de ene genoemd "Grosse Tour", de andere genaamd "Tour de la Grand' Salle". Allebei, van de vierkante vorm, waren overdekt met een bolvormig dak, heel ongewoon in de kastrale architectuur van de middeleeuwen, en doorbroken met enkele nauwe verticale openingen. Op de top, gans omringd met puntgevels, bevond zich een borstwering voorzien van kantelen en versierd met afgeronde punttorentjes, voorbestemd om de schildwachten onder te brengen. Bij deze vier torens moet men ook twee uitkijkposten rekenen; de "petit guet" en de "guet de costé". Al deze constructies alsook de rest van het kasteel waren overdekt met platte leistenen daken, komende van de bekende mijn van Atton. Deze elementen van overdekking waren de "middelen" om weerstand te kunnen bieden aan de krachtige winden die het hoge plateau in hun greep hadden. De verblijven voor de kasteelheer en zijn familie bevonden zich op de binnenste rondgang van de vestingmuren. Zij hielden verschillende ceremoniële -en hele ruime en mooi versierde gebruikszalen in met oa. "la chambre de Châtelain, Salle d'en bas, Longue Chambre".
Bronnen. - Salch Charles-Laurent in Dictionnaire des Châteaux et des Fortifications du Moyen Age en France; Editions Publitotal Strasbourg 1979. - Raymond Ritter in Châteaux, Donjons et Places Fortes; Librairie Larousse - Paris 1953 - Salch Charles-Laurent in Atlas des Châteaux Forts en France; Editions Publitotal Strasbourg 1977. - J-F. Fino in Forteresses de la France Médiévale; Editions A. et J. Picard Paris 1970. - Notice PA00106097, sur la base Mérimée, ministerie van Cultuur Frankrijk.
Het kasteel van Prény is een versterkt middeleeuws kasteel, gesitueerd in Prény, in het huidige departement van Meurthe-et-Moselle waarvan men over de oorsprong in het duister tast. Het vormde het laatste fort van de hertogen van Lotharingen tov de bisschoppen van Metz. Het was niet ver van het kasteel van Dieulouard gesitueerd dat toebehoorde aan de bisschoppen van Verdun en het kasteel van Mousson, een bezit van de hertogen vervolgens van de hertogen van Bar. Het kasteel werd als historische geklasseerd sedert 1862 door de afdeling "Monument historiques".
Geschiedenis.
Het eerste kasteel van Prény werd opgericht op de gronden van de abdij Saint-Pierre-aux-Nonnains waarvan de hertog van Lotharingen de beschermheer was. Verder werd het toevertrouwd aan de getrouwen van de dynastie van Lotharingen waarbij de Conflans heren werden van Prény en het kasteel werd in de 12de eeuw de hoofdverblijfplaats van de hertogen van Lotharingen voor hun installatie in Nancy in 1298. Terwijl Mathieu I de Lorraine, hertog van 1139 tot 1176 was, werd het kasteel aangevallen door Etienne de Bar, bisschop van Metz die de bisschoppelijke stoel bezette van 1121 tot 1162. In 1207 werd het ingenomen en gedeeltelijk verwoest door de graaf van Bar, Thiébaut I. Opnieuw opgericht werd het een meesterlijk militair ontwerp en werd onneembaar tot en met de opkomst van de artillerie. De graven van Bar en hertogen van Lotharingen, verenigd in de 15de eeuw onder de vlag van Réne I d'Anjou, is zijn strategisch gebruik verminderd en zijn onderhoud slecht verzekerd door de geringe financiële bijdragen hiertoe van de hertogen. In 1437 is het kasteel bezet door een Bourgondisch garnizoen bij wijze van garantie voor het betalen van een losgeld opgedragen aan de hertog van Lotharingen aan de hertog van Bourgondië, Filips de Goede en net hetzelfde in 1473 maar dit maal aan Karel de Stoute om de vrije doortocht van zijn leger te garanderen. Maar in 1477 viel deze laatste het kasteel van Prény aan die de doorgang van zijn leger trachtte te verhinderen met kanongeschut. In 1632 is het kasteel en zijn arsenaal inhoudend een verouderde bewapening, bezet door de Franse troepen. Richelieu, de belangrijkste minister van koning Lodewijk XII, beveelt in 1636, denkend dat de kastelen in Lotharingen als steunpunt dienen voor de troepen van de hertog van Lotharingen die enkele successen kende op bepaalde terreinen, de ontmanteling van het kasteel. Het kasteel zal geen enkele militaire rol meer vervullen. In 1797 is het verkocht per opbod aan een burger van Nancy. Tijdens de Duitse bezetting van 1914-1918, schakelen de bezetters het in bij hun verdedigingssysteem daar het werd omringd door bunkers en diverse verdedigingsontwerpen. Om deze reden werden verschillende gedeelten vernield tijdens de bloedige gevechten van het Duitse leger tegen de Amerikanen in de maand november 1918, net voor de wapenstilstand.
Beschrijving.
Bij de heroprichting na de nederlaag van 1027 had het kasteel een omvang van om en bij de 3 hectaren zonder de slotgrachten, 170 meter in het noorden en het zuiden, en 185 meter naar het westen en oosten. Om zich meester te kunnen maken van het kasteel moesten de aanvallers de aangeplante doornen hagen en een rij van rotsen trachten voorbij te komen, vervolgens de gracht en de omheining van het kasteel, opnieuw een gracht aan de voet van de donjon, de omheining van de donjon en tenslotte de "Tour de Mandeguerre" die met een hoogte van 70 meter een werkelijke donjon binnen een donjon was. Dit ontwerp was als meesterwerk van de middeleeuwse militaire verdediging, onneembaar voor wie niet over een omvangrijk leger beschikte en enkel een belegering met het zicht op het uithongeren van het garnizoen. Maar het was te rekenen zonder de waterputten, de kelders en de voorraadschuren waarvan de "ville de Prény" zoals men het in de 15de eeuw noemde. In geval het fort verloren zou gaan, konden de bezetters nog steeds vluchten langs de ondergrondse gewelven die uitkwamen in het bos, te zeggen in de richting van Jaulny waar zich een ander steunpunt van de hertog van Lotharingen bevond. Ondanks de verschijning van het vuurwerk, kon men zich met geen enkel wapen dan met geweld, meester maken van het fort dat zelf met vuurmonden was uitgerust. Aldus zijn in 1617 en 1634, negen stukken artillerie vermeld in het arsenaal van het kasteel : Twee lange vuurstukken op wielen geplaatst, wel verouderd twee middelmatig gesmolten stukken waarvan de rijstukken niets waard waren; en kleine kanonnen welke men in de 15de en 16de eeuw "klauwieren" noemde, hetzij twee zware klauwieren op rijtuigen gezet en drie klauwieren op paardrijtuigen. Drie haakbussen met ijzeren haken, 33 haakbussen met gesmede haken, 300 ijzeren ballen, 400 kleinere, 300 pond poeder voor de haakbussen, 700 pond poeder voor de kanonnen, 500 pond loden balletjes en 12 staanders voor haakbussen waren ondergebracht in de "Tour du Magasin" voor de wapens. Vooraleer het kasteel binnen te treden moest de bezoeker langs het westen een bewaakte brug voorbij komen in de eerste toren van het "Petit-Huix" omkaderd door de toren van de "Petit-Huix" in het noorden en de "Tour l'Abbé" in het zuiden. Vervolgens kwam hij op de "Boulevard du Baille", in het noorden beschermd door een omheining met in het midden de "Tour d'Enfer" en in het zuiden door de zware muur. Deze boulevard eindigde in het westen door de "Demy-rond". Vervolgens kwam de vreemdeling in het kasteel langs de "Grande Porte", op iedere zijde beschermd door de muren doorbroken met schietgaten. Verder gaand langs het westen kon hij de gebouwen "Grand Corps" van de wachten, "d'Artillerie" en de kapel aan de zware muur toegevoegd, bemerken. Het huis van de kasteelheer bevond zich in het westen tov de "Tour du Colombier". De westelijke gevel aan de voet vanwaar zich de grote gracht uitstrekte, was versterkt in het noorden als het zuiden door de "Tour l'Abbé", de "Tour du Colombier" en de kleine toren genaamd "la Sentinelle" en de "Tour Malgalle" die zijn naam kreeg van een familie van metselaars waaraan hertog René zijn kalkoven had te danken. In het zuidwesten beheerste de "Tour le Haut-toit" de kleine ingangspoort op de grote gracht. De zuidelijke omheining was verdedigd door de "Tour basse de la Pouilleuse" en in het zuidoosten door de "Tour de la Héville" waarvan de wacht was toegedragen geweest door Jehan de La Héville. De bezoeker kon vervolgens de donjon binnen treden langs twee poorten : In het zuiden langs de "Porte basse", in het noorden langs de overwelfde ingang van de donjon waarbij men een kleine brug moest overschrijden die in 1504 enkele kleine herstellingen moest ondergaan door de metselaars en houtbewerkers wonende te Prény. De westelijke gevel van de donjon was beschermd door de gracht van de donjon. De "Tour Mandeguerre" waarin zich bovenaan een zware klok bevond waarvan de wachters bij het naderen van een vijand zich bedienden om alzo de bevolking van de omliggende dorpen te verwittigen. Aan iedere zijde van deze beschermden twee torentjes de omheining. In het noorden was de donjon bewaakt door de "Tour du Magasin", in het noordoosten door de "Tour de la Charbonnière" en tenslotte in het zuiden door de "Tour des Moynes". Al deze constructies spreidden zich uit van de 12de tot 17de eeuw en werden een symbool van soevereiniteit van de hertog van Lotharingen tot en met de ontmanteling van het kasteel in 1363. "Priny" was de oorlogskreet van de legers van de hertogen van Lotharingen. Op het toernooi van Chauvency in 1285 lanceerden volgens Jacques Bretel, twee ridders deze wapenkreet.
Bronnen. - Salch Charles-Laurent in Dictionnaire des Châteaux et des Fortifications du Moyen Age en France; Editions Publitotal Strasbourg 1979. - Salch Charles-Laurent in Atlas des villes et villages fortifiés en France début du Ve siècle à la fin du XVe siècle, Editions Publitotal Strasbourg 1978. - Salch Charles-Laurent in Atlas des Châteaux Forts en France; Editions Publitotal Strasbourg 1977. - J-F. Fino in Forteresses de la France Médiévale; Editions A. et J. Picard Paris 1970. - Notice PA00106353, sur la base Mérimée, ministerie van Cultuur Frankrijk.
Dit is de enige versterkte kerk in de Ardennen, uitsluitend in baksteen, dus buitenaan homogeen en heel sterk verwant met deze in de Aisne, in de onmiddellijke nabijheid. Nochtans op het chronologische plan dateren schip en koor van de 19de eeuw terwijl het oostelijke gedeelte ouder is, waarschijnlijk van de 16de eeuw en de romaanse restanten binnenin, getuigen van de oudheid van het gebouw.
Hij bestaat uit een westelijke vierkante donjon van twee verdiepingen met daarop een dak van vier zijden in leisteen en geflankeerd door twee ronde torens doorbroken met verschillende schietgaten op de twee verdiepingen. Een afwezigheid van schietgaten aan de westelijke zijde met daar tegenover de aanwezigheid van drie koppels van kraagstenen, met evenredige tussenruimten, komen overeen met drie verdwenen erkers : De middelste beheerste het portaal, de beide andere aan weerszijden beheersten de twee dichtgestopte ronde vensters. Het huidig hedendaags rozetvenster werd heel recentelijk doorbroken. Aan de noordelijke en zuidelijke zijde van dit deel bevinden zich verschillende schietgaten op verschillende niveaus. De traditionele toevluchtsplaats die zich waarschijnlijk bovenaan het schip bevond, is verdwenen. De weinig geïsoleerde kerk is over het algemeen gesloten, een sleutel bevindt zich bij Mademoiselle Lefebvre.
De lokale patroonheilige, Saint-Christophe, wordt ieder jaar einde juli vereerd in de loop van een pelgrimstocht waaraan verschillende automobilisten deelnemen. Men houdt eraan een legende te vertellen waarbij Christophe een doorwaadbare plaats zou overgestoken hebben met Christus op zijn schouder.
Anderzijds dan de kerk, Rocquigny beschikt nog over een uitgestrekte kermis met een heel erg beroemde beestenmarkt en een kasteel van de 17de eeuw, in baksteen met een omkadering van de ingangspoort in maatsteen, geheel kenmerkend voor de periode en de lokale technieken. De muren in baksteen zijn zijn overhangend met een dakgoot in hetzelfde materiaal, en houden zij ontwerpen in uitgevoerd met de hulp van gebrande bakstenen. Het linteel van de hoofdingang is versierd met twee wapenschilden. Dit gebouw stelt vooral de bijzonderheid voor daar het afhing van Jean Mermoz. Deze toekomstige vliegenier, in Aubenton geboren, op de grens van de Aisne en de Ardennen, bracht gans zijn kindertijd door bij zijn grootmoeder te Mainbressy, op 3 km van Rocquigny en waarschijnlijk het leen geweest van een oude commanderij van de Tempeliers. Op het kerkhof van Mainbressy, op de graftombe van zijn moeder, overleden in 1952 en zijn grootmoeder, verhaalt een steel in marmer zijn vliegtuigavonturen van deze jonge, vroeg gestorven held. Wanneer zijn taken bij de luchtpost hem een groot inkomen hadden opgeleverd, kwam hij in het bezit van dit kasteel te Rocquigny, waar hij zijn moeder huisvestte. Hijzelf kwam op deze plaats terug wanneer zijn beroepsactiviteiten dit hem toelieten. Geregeld vervoegden zijn vrienden van de luchtpost hem. De ouderlingen van het dorp herinneren zich nog geregeld dat zij Antoine de Saint-Exupéry, Joseph Kessel en anderen voorbij liepen. Sedert een vijftigtal jaren laten de huidige eigenaars dit domein het opgerichte deel verkommeren. Vandaag laat het betreurenswaardige verval van deze plaats, overdadig beladen met recente geschiedenis en nationale glorie, zich nog met moeite zien. De recente aankoop van deze eigendom door le Conseil Municipal laat een betere toekomst gelden. De installatie van een museum van Mermoz, is vooruitgezien. Een eerste dringende restauratie is op het eerste punt nodig voor het meest kwetsbare zoals de daken en de lijsten.
In de nabijheid bezit het dorp van Saint-Jean-aux-Bois een prachtige halle zien van de 18de eeuw en is vooral gekend voor een verschijning van de Maagd Maria op 18 december 1948 voor twee volwassen personen.
Merkwaardig genoeg droeg dit oord, en nu nog trouwens de naam van Flaignes-les-Oliviers. Deze herbenoeming is te wijden aan het feit dat een inwoner van Flaignes, gedurende een kruistocht, prior werd benoemd van de Tuin der Olijven te Jeruzalem. Herwerkt met verschillende hernemingen tussen de 14de en de 17de eeuw, is de gotische kerk van de 13de eeuw opgericht in mooi regelmatige gele blokken met een heel mooie uitstraling en perfect onderhouden.
Het schip, ondersteund door de zware steunberen, draagt een kleine vierkante klokkentoren. Het versterkte gedeelte situeert zicht bovenaan het koor, wat toelaat om de financiële bijdragen enkel te laten geschieden door de geestelijkheid en zou teruggaan gedeeltelijk tot de 15de eeuw, gedeeltelijk tot de 17de eeuw.
De donjon is aan de noordelijke zijde geflankeerd met een transeptarm waar men de aanwezigheid kan bemerken van drie geïsoleerde kraagstenen bedoeld voor een machicoulis om de boog onderaan te verdedigen. Deze arm doorbroken met vier geschutsgaten, is van eenzelfde toevoeging, aan het kooreinde met een zware ronde toren. Het schip aan de noordelijke zijde houdt drie verdiepingen in met schietgaten. De huidige afwezigheid van verdediging aan de zuidelijke zijde schijnt abnormaal en laat wijzigingen veronderstellen gedaan in voorgaande perioden ttz een volledige reconstructie aan deze zijde. Aan de wand van het zuidelijke transept figureert een zonnewijzer, ook uitzonderlijk in de regio dat wat het bestaan laat vermoeden van en bijzonder microklimaat.
De toegang tot de vluchtzaal, onder het weinig ingewerkte nok, laat zich lang een trap vertrekkende van de linker kapel. Te midden het binnenste meubilair, bemerkt men mooi houtsnijwerk, een polychrome Christus vermoedelijk van de 15de eeuw en de restanten van muurschilderingen aan de wanden van de kapel links. Het hoofdaltaar is uit hout gesneden geweest in 2004 door een inwoner van het dorp, Monsieur Claude Saingeny. Het rechtse zijdelingse altaar, toegewijd aan de Heilige Maagd, houdt twee platte colonetten met inkervingen in, dit van links, toegewijd aan de plaatselijke patroon heeft ronde colonetten.
Reeds geruime tijd was het mijn bedoeling om in navolging van mijn interesse voor romaanse kunst en architectuur en middeleeuwse versterkingen met de hierbij horende bezoeken met fotomateriaal op één of andere manier dit met mede-geïnteresseerden te kunnen delen. Het is er nu eindelijk van gekomen, een eigen blog, tot stand gekomen en zal weldra met fotomateriaal en informatie ter beschikking staan voor iedereen die hierin geïnteresseerd is. Staat jouw favoriete plaats er nog niet bij, wees niet getreurd, uw dienaar zal weldra ook deze plaatsen opzoeken en uitspitten. Ik wens aan iedereen met zijn bezoek aan deze site veel leesgenot en leergierigheid toe. Opmerkingen, verbeteringen, aanvullingen,vragen of andere reacties zijn ook steeds van harte welkom en zullen steeds beantwoord worden. Deze blog is nog maar pas tot stand gekomen (begin juli 2011) en zal waarschijnlijk nog een tijdje onder een voorlopige constructie staan tot de weg wat gevonden is, in dit bos doorkliefd van virtuele snelwegen, om alles op een geordende manier te kunnen aanbieden. Hiebij dan reeds op voorbaat dank voor de interesse in mijn nieuwe onderneming.
Rutten : De toren van Aynechon
De Sint-Laurentiuskerk te Ename
De Sint-Petrus en Urbanuskerk in Huise
Sint-Martinuskerkje te Volkegem
De Sint-Martinuskerk te Velzeke-Ruddershove
Raeren
Poulseur : La Tour Reinardstein
Anthisnes
Toulouse-le-Château
Torenruïne bij de kerk Sint-Pieters-Banden van Dudzele
Mousson
Reeds geruime tijd was het mijn bedoeling om in navolging van mijn interesse voor romaanse kunst en architectuur en middeleeuwse versterkingen met de hierbij horende bezoeken met fotomateriaal op één of andere manier dit met mede-geïnteresseerden te kunnen delen.
