De 6e chemo van gisteren was vooral op het mentale vlak een heel belangrijke. Ik kon nu eindelijk zeggen dat we in de helft zaten en het aftellen kon beginnen. Niets te vroeg want ik merk dat de chemo meer en meer van mij begint te vragen. Ik weet nog goed dat na mijn darmoperatie Dr. Jutten bij mij kwam om over de verdere behandeling te praten. Zo kwamen we bij chemo terecht. De dingen die ik over chemo had gezien en gelezen waren niet erg positief. Ik zag kale en uitgemergelde mensen voor mij die er meer dood dan levend uitzagen. Toen de dokter me dan nog eens zei dat ze me volledig gingen slopen om nadien terug op te bouwen werd ik er niet echt blijer van. Maar tot mijn grote verbazing gingen de eerste 3 chemo's redelijk vlot en ik dacht dan ook dan ik hier ook weer fluitend zou doorkomen. Die gedachten heb ik echter moeten bijstellen want vanaf chemo 5 begon ik te voelen dat de chemo mij echt stilaan aan het slopen was. Ook mijn bloedwaarden gaven het aan. Bij chemo 5 zaten die al op het randje en gisteren kreeg ik te horen dat ze weer wat gedaald waren. Niets abnormaal volgens de dokter en het kwam voor bij de meeste mensen. Ik had echter gehoopt dat ik hier een uitzondering zou op zijn en ik telkens genoeg gerecupereerd zou zijn. De dokter besliste om de hoeveelheid chemo aan te passen zodat ik er niet volledig onder door zou gaan. Liever dit dan dat er een chemo zou overgeslagen moeten worden, al besef ik ook wel dat de kans groot is dat dit wel eens zal gebeuren. Maar ja zoals altijd denk ik dan maar wat moet gebeuren moet gebeuren. Ik heb het toch niet in de hand en zal moeten luisteren naar mijn lichaam. Het heeft lang geduurd voor ik dat besefte maar uiteindelijk moet ik wel inzien dat ik niet onverwoestbaar ben. De chemo van gisteren was ook weer heel zwaar en zeker dat ik ipv een bed in een zaal moest gaan zitten. Een hele dag in een stoel tussen een hoop andere patiënten het is echt niets voor mij. Er zijn mensen die het nodig hebben om tussen andere patiënten te zitten om te kunnen praten zodat de tijd sneller vooruit gaat maar ik dus niet. Ik ben liever op mijn eigen zodat ik mij rustig kan concentreren en kan rusten als het nodig is. Maar ja ik besef ook wel dat het ziekenhuis zijn best doet om mij zo dikwijls mogelijk een kamer te geven maar het wel eens kan gebeuren dat er geen plaats meer is. Hoe jammer dat ook is je kan niets anders dan je erbij neerleggen. Net zoals ik mij erbij moet neerleggen dat me nog 6 zware chemo's te wachten staan. Maar het is zoals Kathleen gisteren nog tegen mij zij. Je weet waarvoor je het doet en ooit zal er een dag komen dat je je laaste chemo krijgt.
Ik denk dat ik nooit zo uitgekeken heb naar een vakantie als deze. En ik niet alleen. Ook mijn vrouwke en Yana hadden er evenveel behoefte aan als ik. We durfde er zelf niet te veel naar uitkijken uit schrik dat er toch nog iets zou tussen komen. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Vrijdag konden we zonder problemen vertrekken, buiten de lichte vermoeidheid van de chemo dan. En het werd een supervakantie. Stralende zon van de eerste tot de laatste dag, lekker eten of snoepen , lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
, lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
