Accepteer je verleden zonder spijt. Behandel je heden met vertrouwen.En kijk naar de toekomst zonder angst.
Beste vrienden, als jullie deze blog lezen denken jullie misschien dat je op de verkeerde bent terechtgekomen . Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze . Zweef ik hier dan constant op wolkjes en met een vastgeroeste tandpasta glimlach op mijn gezicht? Nee hoor, zeker en vast niet. Ook ik heb nog steeds mijn momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik weet nu hoe ik het moet benaderen en dat maakt een enorm verschil. Heb ik niet meer diep gezeten de laatste weken? Om eerlijk te zijn wel. Op 8 oktober kreeg ik mijn 1 ste chemo van de nieuwe soort. Een datum die ik niet snel zal vergeten want zelden heb ik mij zo ellendig gevoeld. Het leek alsof mijn lichaam me wou zeggen stop met mij te vergiftigen en luister. Nu weet ik ook wel dat je nooit impulsieve beslissingen mag nemen en ik besloot dan ook om geen conclusies te trekken uit mijn gevoel, hoe ellendig het ook was. Ik wist uit ervaring van vorige chemo's dat ik me de volgende dag wel beter zou voelen. Maar deze keer was het anders. Ik bleef met dat gevoel zitten dat ik bezig was met mezelf te vergiftigen. Dat dit niet de oplossing was voor mij. Niets van heel deze behandeling voelde goed. Dan keek ik even terug op het voorbije jaar. Wat hadden al die behandelingen mij opgebracht : 2 operaties, een stuk of 17 chemo's, een trombose, een klaplong, nog eens mislukte operatie, een week hoge koorts..... Om dan te horen te krijgen :"Mijnheer De Vos u kan niet meer genezen". Tiens zou mijn lichaam me toch iets duidelijk willen maken? Dan bekijk ik het zo. Ofwel laat je je leven leiden door de dokters en luister je braaf naar hen en laat je je verder vergiftigen tot je te horen krijgt de chemo werkt niet meer we zullen er maar mee stoppen en het beste ermee. Ofwel neem je zelf je leven in handen en gooi je het over een andere boeg. Luister je naar je lichaam en voel je wat het nodig heeft. Natuurlijk moet je dan ook zorgen dat het krijgt wat het nodig heeft anders heeft het weinig zin. Voor de enthousiastelingen ik heb het hier niet over bier of lekker eten ; al moet dat ook kunnen. Heb ik nooit twijfels? Ja hoor elke keer ik in een kliniek kom of met een dokter gepraat heb is er zo een stemmetje dat zegt "zou je beter niet naar hen luisteren, zij weten toch alles beter!). Het leuke is dat dit stemmetje steeds stiller en stiller wordt. Ik ben ervan overtuigd dat heel binnenkort dit stemmetje zal zwijgen en ik zal doen wat mijn gevoel zegt dat ik moet doen. Ok ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn die dit lezen en denken die heeft vast en zeker de verkeerde paddestoelen gegeten. Natuurlijk begrijp ik dat volkomen maar ik geef gewoon hier mijn gevoel zoals ik dat in al mijn vorige blogs heb gedaan. En als ik iets geleerd heb is het dat je je gevoel moet volgen en niet je verstand. ;-)
Je kunt niet aan een volgend hoofdstuk in je leven beginnen als je het vorige hoofdstuk blijft herhalen.
Als ik mijn vorige blog nog eens lees besef ik hoe diep ik de voorbije weken heb gezeten. Dat is ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voor ik terug iets kon schrijven. Zelf toen ik thuis was had ik totaal geen energie en kon ik het mentaal niet aan. Ik moest me elke keer verplichten om uit de zetel te komen om toch maar iets van beweging te hebben. Ook de drain waar ze me mee naar huis stuurde was letterlijk en figuurlijk een blok aan mijn been. Gewoon het gedacht dat ik een douche moest nemen terwijl er een darmpje uit mijn buik hing maakte me misselijk. Ik voelde alsof ik een piloot was in een vliegtuig en aan het neerstorten was, loodrecht naar beneden. Of om het in bokstermen te zeggen. Ik lag tegen het canvas en de scheidsrechter had reeds tot 8 geteld. Ik kan me best voorstellen als je er op dat moment alleen voor staat je je laat gaan en is het gedaan. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en dat heeft er voor gezorgd dat ik op een moment een klik kon maken. Hoe slecht alles verlopen was, hoe somber de toekomst er ook uitzag er was nog genoeg om door te gaan. Ook het moment dat de drain eruit mocht was voor mij heel belangrijk Eindelijk kon ik terug vrij bewegen, ook mentaal maakte het een serieus verschil. Dag per dag voelde ik mij sterker worden en ook de beslissing om niet maniakaal meer bezig te zijn met gezonde voeding zorgde ervoor dat mijn levenslust terug kwam. Fysiek was ik serieus verzwakt. Ik was namelijk 7 kg verloren en woog nog slecht 63.5kg. Gedaan met enkel verse groenten, fruit en vetarme producten te eten. Het was hoog tijd om caloriekes op te doen. Vandaag voel ik mij een heel ander persoon. Hoe slecht de vooruitzichten ook zijn, ik ben klaar om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik een gesprek gehad met mijn oncoloog. Het was een goed en eerlijk gesprek. Volgens hem kon ik er niet meer van genezen. Maar hij gaf mij tenminste niet de indruk dat ik in de korte keren mijn begrafenis moest regelen zoals enkele verpleegsters in het ziekenhuis. Op 8 oktober beginnen ze met een ander soort chemo om de ziekte zo lang mogelijk onder controle te houden. Ook vond hij het normaal dat ik eventueel een 2e opinie zou willen. Dat was eigenlijk iets waar ik vanaf gestapt was omdat volgens het volgens mijn huisdokter niet veel verschil zal maken. Toch stelde Dr. Demey (mijn oncoloog) voor om mij door te verwijzen naar een specialist in het UZA. Aangezien ik niets te verliezen heb, heb ik besloten om daar op in te gaan. Elke strohalm moet je grijpen. Het klinkt misschien raar maar ondanks dat de dokter mij gezegd heeft dat genezen uitgesloten was, wil ik nog altijd gaan voor een volledige genezing. Het is misschien naïef maar in mijn binnenste heb ik het gevoel dat het nog niet voorbij is. Op alle gebied ga ik er tegen vechten. Wat voeding betreft ga ik naar een gezond evenwicht streven. Gezonde voeding is belangrijk maar af en toe eens zondigen moet kunnen. Er bestaat een boek "uw brein als medicijn", wel voor mij is voeding mijn medicijn . Ook wil ik terug gaan lopen omdat ik weet dat lichaamsbeweging heel belangrijk is. Zondag zei ik zelf tegen mijn vrouw dat ik de hoop om ooit terug een marathon te lopen nog niet opgegeven had. Het blijft een doel en ik zal er alles aan doen om dat doel te verwezenlijken. Zeg nu nog dat dit niet kan tellen als uitdaging . En dan is er het mentale aspect. Ik heb mij vandaag ingeschreven voor een workshop met Sandra Deakin. Ook andere dingen staan nog op mijn lijstje en deze moeten er voor zorgen dat ik mentaal alle rust vind om mijn levenskracht te verhogen. Ik weet dat mijn situatie niet goed is en de toekomst heel onzeker maar zoals ik gisteren tegen de dokter zei, ik ben niet van plan om mijn hoofd er zo maar bij neer te leggen.
. Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze 
