Accepteer je verleden zonder spijt. Behandel je heden met vertrouwen.En kijk naar de toekomst zonder angst.
Beste vrienden, als jullie deze blog lezen denken jullie misschien dat je op de verkeerde bent terechtgekomen . Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze . Zweef ik hier dan constant op wolkjes en met een vastgeroeste tandpasta glimlach op mijn gezicht? Nee hoor, zeker en vast niet. Ook ik heb nog steeds mijn momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik weet nu hoe ik het moet benaderen en dat maakt een enorm verschil. Heb ik niet meer diep gezeten de laatste weken? Om eerlijk te zijn wel. Op 8 oktober kreeg ik mijn 1 ste chemo van de nieuwe soort. Een datum die ik niet snel zal vergeten want zelden heb ik mij zo ellendig gevoeld. Het leek alsof mijn lichaam me wou zeggen stop met mij te vergiftigen en luister. Nu weet ik ook wel dat je nooit impulsieve beslissingen mag nemen en ik besloot dan ook om geen conclusies te trekken uit mijn gevoel, hoe ellendig het ook was. Ik wist uit ervaring van vorige chemo's dat ik me de volgende dag wel beter zou voelen. Maar deze keer was het anders. Ik bleef met dat gevoel zitten dat ik bezig was met mezelf te vergiftigen. Dat dit niet de oplossing was voor mij. Niets van heel deze behandeling voelde goed. Dan keek ik even terug op het voorbije jaar. Wat hadden al die behandelingen mij opgebracht : 2 operaties, een stuk of 17 chemo's, een trombose, een klaplong, nog eens mislukte operatie, een week hoge koorts..... Om dan te horen te krijgen :"Mijnheer De Vos u kan niet meer genezen". Tiens zou mijn lichaam me toch iets duidelijk willen maken? Dan bekijk ik het zo. Ofwel laat je je leven leiden door de dokters en luister je braaf naar hen en laat je je verder vergiftigen tot je te horen krijgt de chemo werkt niet meer we zullen er maar mee stoppen en het beste ermee. Ofwel neem je zelf je leven in handen en gooi je het over een andere boeg. Luister je naar je lichaam en voel je wat het nodig heeft. Natuurlijk moet je dan ook zorgen dat het krijgt wat het nodig heeft anders heeft het weinig zin. Voor de enthousiastelingen ik heb het hier niet over bier of lekker eten ; al moet dat ook kunnen. Heb ik nooit twijfels? Ja hoor elke keer ik in een kliniek kom of met een dokter gepraat heb is er zo een stemmetje dat zegt "zou je beter niet naar hen luisteren, zij weten toch alles beter!). Het leuke is dat dit stemmetje steeds stiller en stiller wordt. Ik ben ervan overtuigd dat heel binnenkort dit stemmetje zal zwijgen en ik zal doen wat mijn gevoel zegt dat ik moet doen. Ok ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn die dit lezen en denken die heeft vast en zeker de verkeerde paddestoelen gegeten. Natuurlijk begrijp ik dat volkomen maar ik geef gewoon hier mijn gevoel zoals ik dat in al mijn vorige blogs heb gedaan. En als ik iets geleerd heb is het dat je je gevoel moet volgen en niet je verstand. ;-)
Je kunt niet aan een volgend hoofdstuk in je leven beginnen als je het vorige hoofdstuk blijft herhalen.
Als ik mijn vorige blog nog eens lees besef ik hoe diep ik de voorbije weken heb gezeten. Dat is ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voor ik terug iets kon schrijven. Zelf toen ik thuis was had ik totaal geen energie en kon ik het mentaal niet aan. Ik moest me elke keer verplichten om uit de zetel te komen om toch maar iets van beweging te hebben. Ook de drain waar ze me mee naar huis stuurde was letterlijk en figuurlijk een blok aan mijn been. Gewoon het gedacht dat ik een douche moest nemen terwijl er een darmpje uit mijn buik hing maakte me misselijk. Ik voelde alsof ik een piloot was in een vliegtuig en aan het neerstorten was, loodrecht naar beneden. Of om het in bokstermen te zeggen. Ik lag tegen het canvas en de scheidsrechter had reeds tot 8 geteld. Ik kan me best voorstellen als je er op dat moment alleen voor staat je je laat gaan en is het gedaan. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en dat heeft er voor gezorgd dat ik op een moment een klik kon maken. Hoe slecht alles verlopen was, hoe somber de toekomst er ook uitzag er was nog genoeg om door te gaan. Ook het moment dat de drain eruit mocht was voor mij heel belangrijk Eindelijk kon ik terug vrij bewegen, ook mentaal maakte het een serieus verschil. Dag per dag voelde ik mij sterker worden en ook de beslissing om niet maniakaal meer bezig te zijn met gezonde voeding zorgde ervoor dat mijn levenslust terug kwam. Fysiek was ik serieus verzwakt. Ik was namelijk 7 kg verloren en woog nog slecht 63.5kg. Gedaan met enkel verse groenten, fruit en vetarme producten te eten. Het was hoog tijd om caloriekes op te doen. Vandaag voel ik mij een heel ander persoon. Hoe slecht de vooruitzichten ook zijn, ik ben klaar om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik een gesprek gehad met mijn oncoloog. Het was een goed en eerlijk gesprek. Volgens hem kon ik er niet meer van genezen. Maar hij gaf mij tenminste niet de indruk dat ik in de korte keren mijn begrafenis moest regelen zoals enkele verpleegsters in het ziekenhuis. Op 8 oktober beginnen ze met een ander soort chemo om de ziekte zo lang mogelijk onder controle te houden. Ook vond hij het normaal dat ik eventueel een 2e opinie zou willen. Dat was eigenlijk iets waar ik vanaf gestapt was omdat volgens het volgens mijn huisdokter niet veel verschil zal maken. Toch stelde Dr. Demey (mijn oncoloog) voor om mij door te verwijzen naar een specialist in het UZA. Aangezien ik niets te verliezen heb, heb ik besloten om daar op in te gaan. Elke strohalm moet je grijpen. Het klinkt misschien raar maar ondanks dat de dokter mij gezegd heeft dat genezen uitgesloten was, wil ik nog altijd gaan voor een volledige genezing. Het is misschien naïef maar in mijn binnenste heb ik het gevoel dat het nog niet voorbij is. Op alle gebied ga ik er tegen vechten. Wat voeding betreft ga ik naar een gezond evenwicht streven. Gezonde voeding is belangrijk maar af en toe eens zondigen moet kunnen. Er bestaat een boek "uw brein als medicijn", wel voor mij is voeding mijn medicijn . Ook wil ik terug gaan lopen omdat ik weet dat lichaamsbeweging heel belangrijk is. Zondag zei ik zelf tegen mijn vrouw dat ik de hoop om ooit terug een marathon te lopen nog niet opgegeven had. Het blijft een doel en ik zal er alles aan doen om dat doel te verwezenlijken. Zeg nu nog dat dit niet kan tellen als uitdaging . En dan is er het mentale aspect. Ik heb mij vandaag ingeschreven voor een workshop met Sandra Deakin. Ook andere dingen staan nog op mijn lijstje en deze moeten er voor zorgen dat ik mentaal alle rust vind om mijn levenskracht te verhogen. Ik weet dat mijn situatie niet goed is en de toekomst heel onzeker maar zoals ik gisteren tegen de dokter zei, ik ben niet van plan om mijn hoofd er zo maar bij neer te leggen.
De laatste dagen beginnen de 4 muren van mijn kamer echt op mij af te komen. Ik ben het beu, heb het totaal gehad. Spijtig genoeg blijft het wondvocht uit mijn lichaam komen. Iets wat ik niet goed begrijp maar volgens de dokter is het allemaal normaal. Ik vind eerlijk gezegd van niet, maar ik heb dan ook niet voor chirurg gestudeerd. De kans is groot dat ze me met een drain naar huis laten gaan en dat ik dan een verpleegster moet laten komen. Niet ideaal maar alles is beter dan nog langer in deze kamer te moeten blijven. Mentaal heb ik dieper dan ooit gezeten. De negatieve gedachten blijven in mijn hoofd spelen. Je hoort spreken van een levensverwachting tot maximum 6 jaar en dat de mogelijkheid om terug te gaan werken niet vanzelfsprekend is. Ik heb hier de laatste dagen met tranen in mijn ogen gezeten. Als ik denk aan mijn gezin wordt het me soms echt teveel. Ik wil ons Yana zien opgroeien, haar zien trouwen, kleinkinderen, samen met mijn vrouwke genieten van ons pensioen. Wat voor iedereen vanzelfsprekend is, is voor ons een verre droom. God wat haat ik deze ziekte! Ik wou dat ik er tegenover kon gaan staan en het voor eens en voor altijd uitvechten. Er zit zoveel woede in mij dat ik het totaal zou verpulveren! Maar nu trekt het zich terug op een plekje waar niemand bij kan. Gelukkig komt er regelmatig een psychologe op bezoek waar ik mijn uitleg kan doen. Ze geeft me verschillende relaxatie oefeningen en oefeningen om het piekeren tegen te gaan. Het is voor ons een heel zware periode, zeker voor ons Pascale, die ook beseft dat de toekomst heel onzeker is. Er staan ons belangrijke weken te wachten waar we alles op een rijtje zullen moeten zetten. Ikzelf moet terug de kracht vinden om toch een manier te vinden om terug recht te krabbelen en dat monster nog maar eens te tonen dat ik niet opgeef. Tientallen keren ben ik neer gemept, altijd ben ik terug opgestaan. Ik ben nog nooit zo groggy geweest als nu, maar groggy is nog niet KO. Misschien wordt het nu tijd om de ultieme aanval aan te gaan. Gelukkig heb ik sinds gisteren het gevoel dat mijn koppig karakter stilaan terug begint te groeien. Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet, waarschijnlijk ook via alternatieve weg. Een levensverwachting van maximum 6 jaar is voor mij totaal geen optie. No way dat ik me daar bij neerleg!
De laatste dagen heb ik erg diep gezeten. De koorts die me al van zondag teisterde had me volledig uitgeput. Voor een gesprek van 15 minuten had ik nadien 2 uur nodig om te recupereren. Zelfs gewoon luisteren was een marteling en dat had heus niets te maken met de gesprekspartner. Geen energie betekent ook geen mentale kracht, met als gevolg dat dipjes niet lang uitbleven. Op een moment kwam het zo ver dat ik me afvroeg of dit allemaal wel nut had. Je moet eens even het volgende lijstje bekijken: - vorig jaar vaststelling kanker + uitzaaiing naar lever - operatie dikke darm - start 3 maal chemo - operatie lever - vervolg 9 maal chemo - alles weg en in januari terug gaan werken - op controle in mei waar ze vaststellen dat er terug een letsel is op de lever - start 4 maal chemo - augustus operatie lever - operatie mislukt, letsel kan niet weggenomen worden omdat het op een bloedvat zit - verwikkelingen met hoge koorts
Op dergelijke momenten zeg je: "Foert, laat ons gewoon leven zonder behandelingen en kijken hoeveel je nog gegund is." Ook het gesprek met mijn oncoloog was niet echt positief. Hij was niet zo'n voorstander van bestralingen. Het zou klonters kunnen geven en dat was heel gevaarlijk. Alles zou nog besproken moeten worden met verschillende specialisten. Ook vertelde hij dat de kans op volledige genezing heel klein, zelfs miniem was. Ook niet echt het nieuws dat je wil horen als je daar ligt als een gekookt ei. Momenteel hebben ze de dader van de koorts gevonden. Op een scan bleek dat er nog veel vocht vast zat dat ondanks het plaatsen van een drain niet afgevoerd was. Na het steken van een nieuwe drain zat er op enkele minuten een halve liter oud bloed, pancreasvocht en nog verschillende andere afvalstoffen in de zak. Niet moeilijk dat ik koorts maakte. Heel die troep duwde tegen mijn organen. Daardoor voelde het alsof er soms een olifant op mijn borst stond. Gelukkig weten ze het nu en kan er iets aan gedaan worden. Al blijf ik toch met het gevoel zitten dat dit niet had hoeven te gebeuren. Dit heeft me zeker en vast 5 dagen van mijn herstel gekost om nog maar te zwijgen van de mentale klop. Maar het is wat het is en we moeten verder. Eerst terug op kracht komen om nadien de mentale kracht terug te vinden. Al hangen die 2 ongetwijfeld aan elkaar. En als de alternatieve geneeskunde mij niet kan helpen moet ik het zelf maar doen. Ik geloof nog altijd in de zelfgenezende kracht van het lichaam.
De laatste dagen zijn voor mij echt frustrerend geweest. Vanaf zondagavond loop ik constant met koorts rond. Het gaat hier om koortsaanvallen van, in het beste geval, 38.2 tot pieken van 39.4. Gevolg is dat ik totaal uitgeput ben en ik eigenlijk niet kan werken aan mijn recuperatie. Het meest frustrerende is dat ze niet weten van waar het komt. Eerst was het een overblijfsel van een stukje orgaan dat ze hadden afgesneden en dat nu aan het vergaan was. Dan was het weer een mogelijke ontsteking op een deel van mijn lever. Uiteindelijk heeft de dokter beslist om morgen een bloed- en urineonderzoek te laten doen en indien nodig vrijdag een scan van de lever. Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me momenteel voel, constant gekluisterd aan bed en niets kunnen lezen omdat ik te moe ben of me niet kan concentreren. 's Nachts gaat het al niet veel beter. Gelukkig krijg ik van de lieve nachtverpleegster regelmatig een pijnstiller en natte washandjes of een ijspak om mijn temperatuur te doen dalen. Ik had gehoopt om binnen de 10 dagen thuis te zijn maar ik vrees dat ik door deze verwikkelingen toch zeker een week ga verliezen. Ze zeggen dat koorts een teken van weerstand is. Dus ik denk momenteel dat al mijn cellen in "Syrie" modus staan. Met een beetje geluk wordt elke kankercel in mijn lichaam weggebrand. Maar dat is toch voorlopig het enige van positiviteit dat ik er kan in zien.
Toen ik donderdagavond wakker werd en merkte dat ze toch ongeveer 6 uur met mij bezig waren geweest, had ik daar een optimistisch gevoel bij. Zo lang bezig, dat kon toch bijna niet anders dan goed nieuws zijn. Spijtig genoeg werd mijn gevoel snel tegengesproken toen Dr. D. verslag kwam uitbrengen. "Mijnheer De Vos, de operatie is niet verlopen zoals gepland. Het letsel zit vlak tegen het bloedvat en we kunnen het onmogelijk wegnemen." Als ze dat zouden doen, zou ik gewoon doodbloeden. Het was natuurlijk niet het nieuws waar ik op gehoopt had, maar ik had er wel rekening mee gehouden, zodat de slag al bij al nog meeviel. Ik denk dat mijn vrouwke het er moeilijker mee had toen ik haar het nieuws vertelde. Net zoals de meeste mensen dacht zij dat we na de operatie wel wat licht aan het eind van de tunnel zouden zien. De dokter zei me ook dat het letsel niet zo groot was en dat ze volgende week aan tafel zouden gaan zitten om andere mogelijkheden te bespreken. Ik vroeg hem achter een levertransplantatie, maar dat was geen optie omdat ze dat bloedvat, waar het letsel tegen lag, nodig hebben. Op dit moment denken ze vooral aan bestralingen om het zo klein mogelijk te maken. Maar verdere uitleg zal ik later nog allemaal krijgen. Momenteel lig ik terug op mijn gewone kamer en kan ik me wat bezig houden met mijn blog en boeken te lezen. Spijtig genoeg is de internetverbinding hier geen succes zodat ik niet altijd kan antwoorden op jullie berichtjes. Maar wees gerust, Pascale brieft alles door en ik ben er heel blij mee. Bedankt allemaal!!! Zo nu ga ik lekker uitkijken naar mijn eerste ontbijtje .
Als je ergens voor gaat,heb je kans om te verliezen.Als je niet gaat,heb je al verloren.
Nog een laatste berichtje voor ik naar de kliniek vertrek. Het is raar dat ik juist nu eigenlijk heel rustig ben terwijl ik de laatste dagen toch wat stress had, iets wat natuurlijk normaal is. Ook mijn vertrouwen in een goede afloop is groot. Ik heb er de voorbije weken dan ook alles aan gedaan om in de best mogelijke conditie naar de kliniek te kunnen. Met dank aan mijn dokter die echt alles uit de kast heeft gehaald. En met alles bedoel ik echt wel alles. Het was soms zo veel dat ik door het bos de bomen niet meer zag . Kortom ik ben er klaar voor. Zelfs als ik donderdag na de operatie wakker zal worden en ze me zeggen dat ze niets hebben kunnen weghalen zal dat mijn geloof in een goede afloop niet aantasten. Dat is dan gewoon een optie minder, maar er zijn er nog . Nu wordt het dus aftellen tot wanneer ik vanavond om 17 uur binnen moet. Nog enkele laatste uren met mijn gezin, die het de komende dagen of weken ook niet eenvoudig gaan hebben. Maar ik weet hoe sterk ze zijn en ben dan ook 100% zeker dat ze hier goed gaan doorkomen. Ikzelf ga proberen zo snel mogelijk thuis te zijn. Want hoe lief en knap de verpleegsterkes daar ook zijn er is no place like home . Ik ga ook proberen om vanuit mijn ziekenbed regelmatig verslag uit te brengen en als ik dat niet doe zal Pascale dat zeker en vast in mijn plaats doen. Voor diegene die kaarsjes willen branden, wees voorzichtig want ik wil geen brandschade op mijn geweten ;-).
Ware optimisten zijn er niet van overtuigd dat alles goed zal gaan.Maar ze zijn er wel van overtuigd dat niet alles fout zal gaan.
Zo, onze vakantie zit er weer op en nu begint het aftellen naar woensdagavond, de dag dat ik binnen moet in de kliniek. Donderdag zal ik dan geopereerd worden. Onze vakantie was super maar toch bleef de operatie in mijn hoofd spelen. De eerste dagen liep ik er zelf "ambetant" bij omdat ik te veel op mijn eten wou letten en bezig was met de verschillende supplementen die ik moest nemen. Ik wou het echt allemaal doen zoals voorgeschreven maar ik kwam er na enkele dagen achter dat dit niet de goeie manier was. Toen heb ik de knop even omgedraaid en beslist dat het vooral belangrijk was om te genieten en te doen waar ik me goed bij voelde. Het kan niet de bedoeling zijn dat je tijdens je vakantie stress hebt. Dus heb ik tijdens dat weekje wel wat gezondigd , maar ik voelde me er wel veel beter bij. Het was een super week met fantastisch mooi weer, veel lichaamsbeweging en lekker eten. De dagen die nu volgen zullen best wel stresserend worden maar ik hoop in zo goed mogelijke conditie aan mijn avontuur te beginnen. Voor de operatie zelf heb ik niet veel schrik, wat me wel bezig houdt is wat er achteraf zal gebeuren. Zal ik er eindelijk voor goed vanaf zijn of heeft men nog enkele onprettige zaken in petto. Ik weet dat ik vol zelfvertrouwen naar de kliniek moet gaan maar het hervallen heeft een serieuse knauw in mijn zelfvertrouwen gegeven. Ik probeer daar wel aan te werken. Ik besef ook dat onzekerheid een negatieve invloed kan hebben op mijn herstel en genezing. Spijtig genoeg bestaat er geen knopje waar je je hoofd volledig mee kan leegmaken. Maar hoe moeilijk het ook is ik werk eraan. Ik heb verschillende boeken gekocht over de zelfgenezende kracht van de geest en een boek over de juiste voeding om kanker te voorkomen of te genezen. Morgen heb ik nog een afspraak met een gezondheidstherapeute in Meerhout. Ik hoop dat die er voor kan zorgen om de laatste twijfels in mijn hoofd weg te krijgen. Ik besef ook dat wat er ook gebeurd ik er alles aan gedaan heb om mijn strijd tot een goed eind te brengen. Dinsdag ga ik mijn collega's op het werk nog eens een goeiendag zeggen, dat is toch weeral een tijdje geleden en ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Ik wil iedereen ook nog eens bedanken voor hun steun, gebedjes, kaarsjes...... ze geven me de kracht om door te zetten en te blijven vechten !
. Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze 
