De machine is er twee dagen en de poppen zijn aan het dansen...
Vorige week donderdag, nadat ik meermaals gebeld had, was de machine aangekomen bij onze leverancier. We zijn die avond nog gaan kijken. Er moesten daar nog enkele klein aanpassingen gebeuren en dan kon ze geleverd worden. "Maandag zal ze normaal klaar staan!" Zaterdagvoormiddag is Koen met Ruben opnieuw gaan kijken hoe ver het al stond, en de machine stond klaar. Dus onmiddelijk actie : Hij is naar huis gereden om mij en Thomas op te halen. Ik, omdat ik met de wagen terug naar huis moest rijden. Thomas, omdat die dan ook de uitleg kon volgen... Enfin, het nieuwe speelgoed was aangekomen en ze konden beginnen spelen, proberen hoe het ging voor dit, of dat... om al voor de middag tot de vaststelling te komen dat het niet zo evident zou zijn om met die machine uit te mesten, aangezien de beperkte plaats. Enfin, Koen kwam tot die ontdekking, want ik wist dit al lang! Ondertussen deed Thomas ook al zijn beklag : "Papa staat te roepen en te tieren hoe ik het moet doen, dat ik alles verkeerd doe, maar zelf kruipt hij niet achter het stuur!" Een goed begin, wetende dat hij Thomas heel vaak nodig zal hebben om met die machine te leren werken!
Koen wist dat in de namiddag een vriendinnetje, Cindy, zou langs komen voor Thomas. Logisch gezien wist hij dus ook dat hij op Thomas niet kon rekenen... Ruben was er wel. Het kon geen kwaad, zei Koen. Veel tijd had hij niet om met de machine bezig te zijn (zei hij zelf). Hij had ook zijn voederbak nog niet, maar de oude machine is hier nog, tot men tijd heeft om ze te komen halen. De nieuwe machine mag langs de openbare weg rijden, de vorige niet.
Ik ben met Evy de wekelijkse boodschappen gaan doen, en toen ik terug thuis kwam, zag ik aan Koen dat het niet juist zat : "Hoe belachelijk is dat nu weer! Ik heb aan Thomas gevraagd hoe je het uur juist moet instellen, en hij wil niet kijken. Hij zal vanavond wel eens kijken! En ik sta hier!" Of het uur nu juist ingesteld is, of niet, doet er gewoon niet toe om met de machine te werken. Het enige verschil is dat je dan weet hoe laat het is. Ik zag alvast dat het tijd was om in te grijpen, heb gezegd dat ik het wel zou oplossen, en ben met de boek naar de machine gegaan. Het vraagt wel even tijd om op te zoeken en om te bekijken hoe het moet, en ondertussen blijft Koen maar commentaar geven. "'t zal ook niet gaan zeker! Is dat nu zo moeilijk? Dat Thomas nu ook zijn voeten er niet aan veegde. En druk daar niet zo hard op! Moet het kapot??" Oren toe, en verder kijken, tot ik het gevonden had. Ondertussen wist ik ook hoe hij de snelheid van de machine, of het toerental,... en nog een aantal andere zaken, op het scherm kon krijgen. Uitgelegd. Eén keer, twee keer, drie keer,... in de hoop dat het er nu toch voor even in zit... Weer iets dat ik ook bij weet, maar er zijn nog heel veel knopjes aan die machine...
Zondagvoormiddag zou de voederbak geleverd worden. Vroeg, rond 9u, omdat het voorzien was dat ik rond 10u met de kinderen naar mijn broer zou vertrekken. Helaas, blijkbaar werkte dat ding niet naar behoren en vond de leverancier niet onmiddelijk het probleem... Naarmate de tijd vorderde werd Koen steeds nerveuzer. Ten opzichte van de leverancier laat hij dat niet blijken, maar op een moment dat hij alleen is vloog het eruit : "Heel die machine is kapot. Hij zal ze helemaal moeten demonteren. Dat komt NOOIT goed!" Enfin, na rondbellen, wist de leverancier hoe hij het dan toch moest oplossen. Terwijl hij daaraan bezig was (ondertussen was het al 10u30) vroeg ik aan Koen of hij ons nog nodig had (ik wist echt niet waarvoor wij moesten wachten om te vertrekken), waarop een kregelig "Ik weet dat niet! Kun je nu aan niets anders denken dan vertrekken, terwijl het hier niet lukt!" Om 10u40 lukte het dan toch, en zijn we vertrokken, zonder de demonstratie af te wachten.
Mij lukt het wel om op het ogenblik dat ik vertrek alles achter te laten. Genieten van wat komt, en de rest telt niet meer. In de auto werd alles wel nog eens besproken met de kinderen, hoe erg en belachelijk papa wel deed volgens hen. Praten is noodzakelijk om dit te overleven!
's Avonds waren we tijdig thuis en zijn we nog eens uitgebreid gaan kijken naar de machine, vooral om Koen tevreden te stellen, waarna hij nog eens moest proberen hoe het ging om maïs te scheppen. Enfin, Thomas moest het proberen... Het lukte... dus toch nog alles goed? Koen had in de namiddag geoefend om te manouvreren, dus morgen beter...
Deze morgen was Ruben al vroeg op. Hij wou er graag bij zijn als papa voor het eerst voederde met de nieuwe machine en nieuwe voederbak. Een kwartier later zie ik Ruben voor bij rijden naar de weide van de jonge vaarzen, terwijl papa het hekken open doet. Evy is op dat moment boven, met haar raam open aan de zijde van de weide. Ze komt naar beneden : "Typisch, papa staat te roepen en te tieren naar Ruben dat hij het allemaal verkeerd doet, maar hij doet het zelf wel niet! Ondertussen ziet niemand dat hij het zelf ook niet kan!" Thomas is een beetje later ook naar buiten getrokken : "Ik zal maar eens gaan kijken, zeker, zodat papa tevreden is, want ik zou deze namiddag willen gaan fietsen met Cindy. Ik moet vandaag niet werken (vakantiejob) en het is mooi weer." Koen heeft samen met de jongens in de loop van de voormiddag nog het één en ander geprobeerd, op dezelfde manier als de vorige dagen : Thomas of Ruben aan het stuur en Koen maar roepen en tieren. Het uiteindelijke probleem bij dergelijke zaken (bij alles wat wij moeten doen samen met Koen) is dat Koen in zijn hoofd heeft wat er moet gebeuren, maar nooit duidelijk verwoord wat hij wil. "Rij naar dat stro" Welk stro? Links, rechts, voor, boven, onder??? Vragen mag niet, want dan krijg je te horen dat je moet zwijgen, dat het toch logisch is, en dat je wel heel stom bent om dat niet te weten. Een antwoord krijg je toch niet! Dus is het gokken en hopen dat het is zoals Koen in zijn gedachten heeft, want anders krijg je opnieuw de lading. Enfin, Thomas mocht in de namiddag vertrekken, wel duidelijk tegen de zin van Koen, maar Thomas was blij dat hij weg kon. Hij kreeg wel de verwittiging dat hij zijn gsm moest bij hebben, voor het geval dat Koen iets niet wist... Ik maakte me onmiddelijk de bedenking dat het niet logisch is om telefonisch ondersteuning te geven over een machine die je zelf nauwelijks kent...
Rond 16u gingen de poppen helemaal aan het dansen. Ruben kwam naar binnen gelopen (Tiens, ik dacht dat hij bij mijn schoonouders was!) om te zeggen dat ik onmiddelijk met de handleiding moest komen, om te weten hoe die kraan moest staan! Bleek dat hij Ruben opgebeld had "Waar zit jij nu weer??? Zorg dat je hier onmiddelijk bent!" Ik ben onmiddelijk er naar toe gegaan, en Koen was al in alle staten. Het ging niet, de machine was al kapot. En Thomas weigerde te antwoorden als hij belde. 's Avonds hoord ik dat Koen gebeld had, gewoon gezegd had dat die snelkoppeling niet werkte en gevraagd hoe hij het moest oplossen, en toen Thomas antwoordde dat hij dat ook niet onmiddelijk wist, met het nodige gevloek de telefoon dicht gegooid had... Thomas had dus zelfs de kans niet gekregen om te horen wat er verkeerd liep! Koen had al zodanig veel die kraan verdraait, dat hij helemaal niet meer wist hoe ze moest staan. Ik ook niet! geen excuus. Ik moest maar zorgen dat ik het vond in de handleiding. Het stond er niet in! Ondertussen was hij wel maar aan het proberen, en bleek dat er effectief iets niet klopte : wanneer hij mais uitdraaide kwam de snelkoppeling van zijn voederbak los, met het risico om de bak te verliezen. "Hoe komt dat?" "Hoe moet ik dat weten?" Ik mocht trouwens niet kijken naar de machine en/of zijn gefoefel. "Kijk in dat boek, en zorg dat je het weet! En voor de rest moet je zwijgen!" "Het staat er niet in! Bel naar V. (de leverancier)" "Bellen naar V.? En wat moet ik zeggen? Dat ik te stom ben om er mee te werken? Dat ik ze al kapot gekregen heb?" "Wie zegt dat ze kapot is? Vermoedelijk is het een detail die je over het hoofd ziet!" "Wat weet jij daar nu weer van? Kijk in die boek en zorg dat je het weet!" Enfin, na nog een half uur gevloek en getier, heb ik voorgesteld om zelf te bellen naar V. Uitgelegd wat er niet ging, en omdat ik niet op alles kon antwoorden, de telefoon doorgegeven aan Koen. De technieker wist het ook niet en zou langs komen... Een kwartier later was die er en toen bleek dat twee olieleidingen verkeerd aangekoppeld waren en gewoon omgewisseld moesten worden. Een fout gebeurd door degenen die de snelkoppeling geplaatst hadden op de machine, voor de levering, en niet gezien... Niet gezien omdat we er niet op gelet hadden of omdat die snelkoppeling de eerste keren minder vlot open en toe ging. Koen had er vrij veel vet aan gedaan om dit soepeler te laten verlopen. Dus helemaal niets kapot, helemaal niets verkeerd gedaan,... en daarvoor staat hij dan meer dan een uur te roepen en te tieren. Ik heb dan ook nog een kaartje moeten maken, met de bediening van de snelkoppeling en de wieltjes van de joy-stick. Opgeschreven zoals hij het zei en kaartje in de machine bevestigd. Uiteindelijk gaat het wel om zaken, als je ze twee keer gedaan hebt, je toch zou moeten weten. Ik heb niet met die machine gewerkt en ik weet het gewoon door het op te schrijven... Maar als hij met dat kaartje tevreden is...
Zaterdag, zondag, maandag,... we zijn drie dagen ver, en eigenlijk heb ik het nu al gehad. Eigenlijk zou ik ook moeten leren rijden en werken met die machine. Ik zou het wel zien zitten, maar NIET op het moment dat Koen in de buurt is. We zien wel. Mocht het ooit nodig zijn, dan vraag ik wel aan Thomas of Ruben hoe het in elkaar zit!
De laatste tijd valt het nog sterker op dan vroeger : Er komt toch gewoon NOOIT een positief woord uit Koen. Geen enkel, maar dan ook geen enkel. Op alles en iedereen heeft hij commentaar en kritiek. Zelfs goed nieuws verdraait en verwringt hij tot er niets goeds meer overblijft in zijn ogen. Zelfs het feit dat hij voor het ogenblik gratis afval van aardappelen kan krijgen om de dieren te voederen, wat de voederkost een stuk drukt, draait hij in een negatief daglicht.
En van het in het lang en breed uitsmeren van negatieve kritiek op anderen, geniet hij. Zeker als hij die negatieve zaken van iemand ander gehoord heeft. Opblazen, uitsmeren, en met een waar genoegen vertellen om toch maar te bewijzen dat hij gelijk had. Gisteren hoorde hij negatief commentaar over diegene waar Evy haar vakantiejob zou doen. "Dikke nek, uitbuiter, slavendrijver,..." Ik ga daar niet over oordelen, maar hij gaat voorbij aan het feit dat sommige mensen niemand gunnen dat ze goed geld verdienen, ook al is dat met keihard werken. Daarnaast zijn er nog altijd mensen, ook studenten, die denken geld te verdienen zonder te werken. En dan ligt het niet aan hen als ze geen werk kunnen houden... Vaak zijn dergelijke geruchten gebaseerd op jaloezie. Het feit dat ik al hoorde dat die of die daar al meerdere jaren als jobstudent werkt, spreekt volgens mij die geruchten tegen. Maar enfin, voor het ogenblik werkt ze er niet, en laat ik dat dus gewoon los... Ondertussen is het wel nog eens een gelegenheid om zijn dochter door het slijk te sleuren : ze kan niets, ze doet niets, wat zou ze dan een vakantiejob kunnen doen??? Dit heb ik sinds gisteren tot vervelens toe mogen horen. Gelukkig heeft ze het zelf nog niet mogen horen, want het gaat nog steeds niet goed met haar. Ze vlucht de hele dag op haar kamer om papa te ontwijken, kan zijn negatieve houding niet aan. Ik zie haar enkel als we haar roepen om iets te doen (wat ze dan ook onmiddelijk en zonder protest doet), EN op de momenten dat Koen niet thuis is. Dan komt iedereen van alle kanten uitgekropen om samen te zijn.
Wat mij nog het meest verontrust dat zijn Koen zijn complottheoriën die steeds meer opduiken. Hij heeft dat altijd al gehad, maar voor het ogenblik is dat wel zeer sterk toegenomen : wanneer de wereld niet draait zoals hij het ziet, dan heeft "men" een complot tegen hem gesmeedt. En dan maar roepen en tieren dat hij het "ze" wel betaald zal zetten. Uiteindelijk doet hij wel niets, daar niet van, maar wij zitten wel met zijn gedrag dat hij dan maar op ons uitwerkt.
De aangekochte machine is nog steeds niet binnen, en dat is dus het gedroomde scenario voor een complottheorie. "Men" wil niet dat hij die machine heeft. De waarheid is een stuk minder dramatisch : De machine staat bij de hoofdleverancier omdat één optie niet in orde is : de luchtgeveerde stoel was niet geplaatst, en dus heeft men die besteld. Wegens het verlof loopt die levering vertraging op... Ondertussen hebben we wel al de inschrijvingspapieren, de nummerplaten,... Het is een kwestie van enkele dagen. Maar ondertussen stapelen zijn veronderstellingen wel op... Ze hebben ze nodig om te tonen op de landbouwbeurs in Libramont, maar op het ogenblik dat de landbouwbeurs liep, stond ze wel bij de hoofdverdeler, want we zijn gaan kijken... Ze hebben ze nodig voor demonstraties, maar de hoofdverdeler heeft wel dezelfde machine als demo, wat we ook zelf gezien hebben... En zo kunnen we blijven doorgaan. En ondertussen vangen wij wel de vlaag : ik moet maar rond bellen, want je denkt niet dat hij nog met zijn voeten zal laten spelen... Ondertussen hebben ze beloofd om te bellen als die stoel geleverd is. Dus krijg ik de volle lading omdat ik niet zie dat ze "gebeld" hebben, terwijl ik de kalveren aan het drinken geven was. Er was dus wel niet gebeld... Dan maar een hele theorie waarom ze niet bellen... terwijl dat eigenlijk simpel is : omdat de stoel nog niet geleverd is. Helaas breidt zijn paranoïde gedrag zich ook uit over al het andere : zo houdt hij de laatste tijd nauwgezet in de gaten wanneer de postbode langs komt, zodat hij de eerste bij de brievenbus is. Ik moet ze onmiddelijk open maken en alle post eerst aan hem geven, zodat hij ze kan nachecken : ik zou wel eens kunnen post wegmoffelen. ????????? Vraag me af waarom ik dat zou doen! In tegenstelling tot wat hij denkt heb ik niets te verbergen! Ook de uren dat ik werk, voor wie, of ze genoteerd zijn en of ik alle uren aanreken, wordt opnieuw gecontroleerd, want ik zou anders gratis werken voor iedereen ???????????? En leven van de liefde??? En zo zijn er nog zaken.
Dat, wanneer die machine over enkele dagen geleverd zal worden, het allemaal terug beter wordt, is iets waar ik niet in geloof. Ik heb hem bij de hoofdleverancier in die machine zien zitten, heel onwennig, en ik vrees dat het de nodige tijd zal vergen om er vlot mee te kunnen werken. Koen vergelijkt nog altijd de situatie met zijn vorige aankoop, 20 jaar geleden, maar toen was hij nog soepelder, moest die machine enkel dienen om boxen uit te mesten, dus dat kon op zijn tempo, en ik herinner me nog al te goed zijn uitvallen dat die machine niets waard was.... Nu voedert hij ook de dieren met die machine, dus zal hij er onmiddelijk tenvolle mee moeten werken, en dat dat niet van een leien dakje zal lopen is mij nu al duidelijk, want mijn inziens is ze een stuk minder handig dan de machine die hij nu heeft. Hij zal niet toegeven dat het niet lukt, want dat zou wel eens mijn gelijk kunnen betekenen. Ik heb hem dat altijd gezegd, dat die machine minder geschikt is voor dit bedrijf dan de vorige. Maar hij zal het dan wel op alle andere vlakken uitwerken. De komende weken zal niemand niets goeds kunnen doen...
Daarnaast wordt zijn "dubbel gezicht" steeds groter. Waar vroeger alleen zijn negatief gedrag ten dele verborgen werd, of in zijn voordeel gedraaid werd, ten opzichte van de omgeving, is dit nu veel sterker : Ondanks het feit dat hij vroeger bij alles en nog wat zijn broer er bij sleurde, zegt hij nu tegen hem geen woord meer over het hele verloop van het wachten op... Jammer genoeg, want dit is de enige die hem met de voeten op de grond kan houden... Dus lopen de complottheoriën steeds verder op. Zondag, toen we van bij mijn schoonouders vertrokken, vroeg hij zelfs nijdig wie het hem gelapt had om aan zijn broer te vertellen dat we bij de hoofdverdeler geweest waren. Hij zweeg toch, toen ik hem er op wees dat hij toestemming gegeven had aan Ruben om alles in geuren en kleuren te vertellen aan zijn ouders, en dat het logisch was dat ze dat verteld hadden aan zijn broer, die er diezelfde dag, enkele uren later, langs ging.
Het feit dat hij steeds meer zaken verdraait of verzwijgd naar buiten toe, maakt het voor ons alleen maar zwaarder. Ik sta er steeds duidelijker helemaal alleen voor, samen met de kinderen, dat wel, maar uiteindelijk is het mijn taak hen te ondersteunen, en niet omgekeerd. Ook in de begeleiding en zorg voor hen sta ik alleen. En ondertussen speelt Koen naar buiten toe wel voor de ideale papa. Voor het ogenblik zitten zowel Ruben als Evy compleet aan de grond, en houdt Thomas zich nog voor een deel recht aan zijn vakantiejob en zijn vrienden. Ik voel me daarin machteloos en vraag me af hoe het verder moet, want het tij moet dringend keren, willen ze normaal kunnen starten aan het volgend schooljaar. Professionele hulp inschakelen kan ik niet, want daar zal Koen het nooit mee eens zijn, en dan wordt het alleen maar erger. Daarnaast is dit alleen maar dweilen met de kraan open : hoe kan er een oplossing komen, als zijn gedrag, zijn negatieve denegrerende houding in het gezin, niet veranderd??? Hoe zou hij moeten zien dat het niet goed gaat met zijn kinderen, als hij zelfs niet beseft dat de pijn in de voeten van Ruben niet normaal is, en dat daar dringend hulp voor nodig is? Ruben neemt opnieuw regelmatig pijnstillers. En ondertussen zit Koen te zeuren dat zijn ene voet de laatste tijd af en toe pijn doet, dat hij dat best eens zou vermelden aan de huisarts... Waarom ik dan zelf de stappen niet zet? Als ik er durf over te beginnen, dan wordt zijn overtuiging dat het allemaal onzin is, dat er niets moet gebeuren steeds heviger, en krijgt het kind de volle lading dat hij een slapjanus is, dat hij zich dat allemaal maar inbeeld, dat hij gewoon belachelijk doet, dat als hij zo verder doet gepest zal worden op school, dat hij een moederkindje is,.... Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik dat kind help en niet dat het verder de put ingeduwd wordt. Wie dit zelf niet meemaakt, dag in, dag uit, kan moeilijk begrijpen hoe zwaar en ingrijpend dit is, en hoe machteloos we zijn om aan zijn gedrag te ontsnappen. Daarnaast heb ik het gevoel dat de huisarts niet de geschikte persoon is, dat hij, de keren dat het gemeld werd, veel te licht er over gaat. Ik vermoed dat de oplossing uit de richting van de ostheopatie zal moeten komen, te meer daar Ruben ook regelmatig klaagt over zijn rug die vast zit, en in ostheopatie gelooft de huisarts niet ... Enfin, hij geloofde ook niet in de therapeute van Thomas, en toch is die daar geholpen geweest, meer dan door de kinderpsychiater en medicatie, en is Evy daar nu ook in therapie, met positief resultaat, in zover de thuissituatie dat mogelijk maakt... Maar maak dat eens duidelijk aan Koen... Hulp zoeken zonder dat hij het weet? Dat heb ik wel eens gedaan als het echt niet anders kon, maar ik betrek daar niet graag de kinderen bij (iets achter papa's rug doen) en daarnaast is het zeker niet evident, aangezien zijn sterke controle over mijn doen en laten...
Ondertussen kan ik alleen maar blijven hopen, dat er een oplossing komt, dat er iets of iemand is die het tij kan doen keren. Als de nood het hoogst is... Maar voor de kinderen wordt dit wel vrij urgent...
Naar aanleiding van vragen van Ruben en Evy over het gedrag van hun vader heb ik opnieuw zitten googlen op persoonlijkheidsstoornissen. Vooral voor Evy, waar het vermoeden van autisme is, is het van belang dat er met haar vader duidelijk meer aan de hand is, dan louter autisme. Zo wil zij niet worden. Uiteindelijk heeft de psychiater van het cgz, waar zowel ik zelf als Thomas een tijd begeleiding kregen, het vermoeden geuit van "autisme, met daarop ontwikkelde persoonlijkheidsstoornissen, door niet begeleid autisme in de kinderjaren." Onder andere narcisme werd toen genoemd, maar dat was niet het enige. Toen dacht ik dat heel veel terug te brengen was tot autisme, maar de laatste jaren worden bepaalde zaken toch heel wat duidelijker zichtbaar. Helaas...
Ik zocht op en vond...
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Diagnostische criteria voor de paranoïde persoonlijkheidsstoornis (DSM-IV): De cliënt heeft een diepgaand wantrouwen en achterdocht ten opzichte van anderen waardoor beweegredenen van anderen geïnterpreteerd worden als kwaadwillig. Dit kan onder andere blijken uit het volgende. De cliënt:
vermoedt vaak, zonder gegronde redenen, dat anderen hem buitensluiten, schade berokkenen of bedriegen.
wordt gepreoccupeerd door ongerechtvaardigde twijfels aan de trouw of betrouwbaarheid van anderen.
neemt anderen met tegenzin in vertrouwen, op grond van de ongerechtvaardigde vrees dat de informatie tegen hem gebruikt zal worden.
zoekt achter onschuldige opmerkingen of gebeurtenissen verborgen vernederingen en bedreigingen.
is halsstarrig rancuneus, vergeeft geen vernederingen, aangedaan onrecht of kleineringen.
bespeurt kritiek op zijn karakter of reputatie en reageert dan snel met woede.
is terugkerend achterdochtig betreffende de trouw van de partner.
Dit is voor het ogenblik toch wel heel duidelijk herkenbaar...
Het gaat niet goed met Evy. Gisterenavond zat ze te huilen op haar kamer. Waarom wist ze niet. Ze gaf wel aan de laatste tijd nog nauwelijks te slapen... Ik vermoedde het dat dit in de vakantie de verkeerde kant zou opgaan. Thuis zitten, geen structuur, af en toe wel moeten helpen in het huishouden of met Koen, maar de hulp in het huishouden is miniem, en de hulp die Koen vraagt is weinig gestructureerd, en dat doet ze met het gevoel dat het toch nooit goed is wat ze doet... En ondertussen steeds maar vluchten naar haar kamer... voedingsbodem genoeg om een depressie terug te laten oplaaien. Wat zij nodig heeft is gestructureerde en begeleide actie. De vakantiejob die ze niet mag doen,was ideaal daarvoor. Volgens Koen zouden de beter betaalde vakantiejobs zomaar uit de lucht vallen, zouden er nog een heleboel mogelijkheden zijn. Tot nu toe is dat NIETS! Ik had ook niets anders verwacht. De betere vakantiejobs liggen ook niet zo voor het rapen.
Morgen gaat ze een dagje op stap met vrienden. Hopelijk kan ze zich daar een stuk aan optrekken, maar ik vrees ervoor. Ondertussen probeer ik een afspraak te maken met haar therapeute, in de hoop haar toch min of meer door deze vakantie heen te helpen. En dat terwijl het op een totaal andere manier had gekund...
Ruben klaagt steeds meer over zijn voeten. 's Morgens, het eerste half uur dat hij opstaat, geraakt hij nauwelijks weg. Daarna betert dat geleidelijk aan, alhoewel hij aangeeft dat de pijn nooit helemaal verdwijnt, en naarmate de avond nadert, laait de pijn steeds meer op.
Ik weet niet hoe dit op te lossen. Aangezien de oorzaak niet echt duidelijk is, vrees ik dat dit een zoektocht wordt naar hulp, naar een oplossing. Niet dat ik het er niet voor over heb, maar hoe moet ik dat klaarspelen??? Er mag al niet gezegd worden dat Ruben zijn voeten pijn doen. Ruben durft het helemaal niet meer aangeven aan papa. Liever op zijn tanden bijten, de pijn verbijten, en doen alsof er niets aan de hand is, dan opnieuw de volle lading over zijn hoofd krijgen hoe belachelijk en kinderachtig hij wel is. Met de go-cart rijdt hij niet meer... Papa geen reden geven om te zeggen dat het daar aan ligt. Met zijn nieuwe fiets heeft hij één keer gereden. Voor de rest staat hij daar. Beseft dan niemand dat dit voor een beweeglijk kind als Ruben gewoonweg niet normaal is, toch wel heel duidelijk maakt dat er meer aan de hand is? Niet klagen, maar dragen. Uiteindelijk zit er in dat kind meer volwassenheid dan in heel Koen. Alleen is hij daar niet mee geholpen.
Gewoon bellen, hulp zoeken, en Koen negeren. Was het maar zo eenvoudig. De laatste dagen, sinds het weekend, hebben we iets meer ademruimte, maar dan wordt het gewoon terug niet meer doenbaar. Wie dit zelf niet meegemaakt heeft, kan onmogelijk inschatten wat dit betekent.
Het is eenvoudig om vanaf de zijlijn te zeggen, wat ik moet doen, maar zonder ondersteuning kan ik niets bereiken. Het doet mij denken aan de vrouw uit de straat die zelfmoord pleegde : blijkbaar wist iedereen in de omgeving hoe ze door haar man geterroriseerd werd, maar iedereen keek toe van op afstand. Steun had ze niet. Nochtans is een narcist gemakkelijk te beïnvloeden van buitenaf, te sturen, want hij valt niet graag van zijn voetstuk, wil zijn imago naar buiten toe hoog houden. Eén iemand die hem duidelijk maakt dat het in zo'n geval normaal is dat je hulp zoekt voor Ruben, dat hij/zij het voor zijn eigen kinderen zeker niet zo zou laten, zou blijven afwachten maar zou zoeken naar een oplossing,... en ik krijg van hem carte blanche. Ik weet wel, die hulp zou dan wel zijn verdienste zijn, kan hij op zijn blazoen schrijven,... ik zou dan alleen maar uitvoeren wat hij zegt, maar dat hij met de pluimen gaat lopen, kan me niet schelen. Als er maar hulp zou komen... voor Ruben, voor Evy,...
Ik weet het wel : Koen wil, vanuit zijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen, vanuit zijn eigen onkunde, hoe dan ook zijn wereld overeind houden, tonen, naar de buitenwereld toe, dat hij iets is, dat hij iets betekent. De kinderen en ik moeten daar in mee draaien. Het feit dat we op bepaalde momenten boven hem uitstijgen, qua inzicht, qua sociale vaardigheden, qua intelligentie,... doet hem zijn eigen onkunde beseffen, en moet hij hoe dan ook vermijden. Zijn eigen angsten, zijn eigen onvermogen,... liggen aan de basis van zijn psychisch agressief gedrag. Kleineren, vernederen, overbulderen,... om toch maar niet zijn eigen onvermogen te moeten inzien. Niet dat er iemand moeite mee heeft met het feit dat hij heel veel niet alleen kan, dat hij hulp nodig heeft, maar zelf kan hij dit niet aan. Inzicht in de situatie heb ik genoeg, maar hoe ik dit moet oplossen, daar heb ik geen idee van? Hij accepteert niets van mij. Ik heb heimwee naar de tijd dat zijn vader hem stuurde. Niet dat die man alles kon oplossen, maar het was toch een stuk leefbaarder
Zijn eeuwig durend wantrouwen tegenover iedereen, heeft Koen nog meer eens doen besluiten, om nog maar eens een rekening te openen bij een nieuwe bank. Op zich heb ik daar geen problemen mee, ware het niet dat ik weet dat na een zekere tijd ook tegenover deze bankier een ongegrond (hoop ik toch ) wantrouwen zal ontstaan, waarbij ik zal bekogeld worden met alle verdenkingen, die ik zou moeten maar niet kan ongedaan maken.... Er is niets moeilijkers dan uit de lucht gegrepen hypothesen die hij als de waarheid zit, te ontmantelen... Als iemand er van overtuigd is dat iedereen klaar staat om hem pootje te lichten, hoe moet je dat uit zijn hoofd praten? Het enige effect is nog steeds dat ik ervan beschuldigd wordt mee te spelen met al die slechteriken, om hem pootje te lichten...
Enfin, vorige week is die man langs gekomen om een nieuwe spaarrekening te openen. Ik ervaar, hoe kleiner de bank, hoe meer er uit gehaald kan worden, maar ook hoe complexer het dan wordt. Voor mij geen probleem, maar Koen wil én het maximum én duidelijkheid, en aangezien er meestal aan een maximum rendement een "pakket" van diensten verbonden is, is dat moeilijk combineerbaar. Uiteindelijk legt hij de bal in mijn kamp...
Vandaag laat Koen mij bellen met de vraag of die man terug kan langskomen om een cheque. Hij weet dat hij nog een aantal documenten moet tekenen, want zoals gewoonlijk gaat het om "zijn" geld, en moet de rekening op "zijn" naam staan. Op zich heb ik daar geen probleem mee. Aangezien hij zich niets van alle bankzaken wil aantrekken (lees, niets wil doen, maar het moet wel gebeuren zoals hij het wil) krijg ik volmacht. Enfin, ik bel de bank, vraag of die man wil langskomen. Geen probleem! En op het ogenblik dat dit geregeld is, verklaart Koen doodleuk dat hij niet thuis zal zijn, dat hij dringender zaken te doen heeft... Alhoewel ik dit niet goedkeur, trek ik toch alles recht : ik geef aan dat Koen alles zal ondertekenen en dat ik die papieren zelf wel binnenbreng. Bij voorkeur zo vlug mogelijk, wordt gevraagd. Geen probleem voor mij.
Koen komt thuis, weigert eerst die papieren te tekenen, want hij heeft daarvoor geen tijd, en dat komt toch op geen week? We hebben de eerste uittreksels van de rekening toch al gehad? Mijn argument dat onder andere de volmacht niet in orde is, lokken alleen maar reactie uit over de zin of onzin van een volmacht, dus hou ik er over op. Uiteindelijk tekent hij ze 's avonds toch, met de opmerking dat ik niet speciaal naar de bank mag rijden, dat ik ze maar mag binnengooien als ik passeer. Normaal moet ik de komende dagen niet in de omgeving zijn...
En dan komt de vraag naar het schriftje. Omdat Koen, met "zijn" centen bij verschillende banken, helemaal niet meer kan volgen, moet ik alles noteren in een schriftje, zodat hij altijd en op gelijk welk moment kan zien hoe het in elkaar zit. Iets wat ik zeer zorgvuldig bijhou, want de kleinste onregelmatigheid is genoeg om de bom te doen barsten. Ik reken alles ook meer dan één keer na, want een rekenfout wordt door hem geïnterpreteerd als "zwaar bedrog". Enfin, ik toon hem alles, krijg verwijt omdat een cijfer volgens hem niet leesbaar is, en dat alles niet overzichtelijk genoeg is. Ik scheur het blad er uit, en herschrijf het, met extra aandacht aan mijn cijfers. Uiteindelijk heb ik wel een heel duidelijk en leesbaar geschrift, zodat zijn argumenten eigenlijk kant nog wal raken, maar als hij daar tevreden mee is... Hij ligt ondertussen in de zetel voor T.V en roept mij zeker drie keer om het totaal bedrag op zijn rekeningen te herhalen. Doe ik! Hij gaat een kwartier later terug naar buiten, en als hij terug binnen komt, begint het helemaal : schriftje moet terug boven gehaald worden. Hij moet weten wat er op 1 januari op zijn rekeningen stond. Ik moet tonen hoeveel er bij gekomen is, en dan moet ik opnieuw uitrekenen... Hij dicteert, en ik reken uit met de rekenmachine, om tot het resultaat te komen dat er ook in het schriftje staat. Dat is blijkbaar niet naar zijn zin, dus nog maar op een andere manier uit rekenen.... Het klopte perfect. Niet tot zijn tevredenheid, want tenslotte riep hij mij continue om cijfers te herhalen of te bevestigen. Ook al deed ik mijn best om dat te verbergen, het irriteerde mij enorm, want ik wou nog de keuken opruimen, een machine was uithangen en de opgeplooide was in de kinderen hun kasten leggen... Alles klopt, twintig keer of meer naar de living hollen om steeds hetzelfde te herhalen, en dan kwam toch de beschuldiging : "Waar zit het bedrog? Jij hebt iets te verbergen, want je holt nerveus heen en weer (hoe zou dat komen?????). Je bedriegt mij! Je bent niets waard!......" Ik heb hem gezegd dat ik doodop was, dat ik alleen maar mijn werk wou afmaken, om dan te kunnen gaan slapen, en ik heb me gewoon omgekeerd. Blijkbaar is het toch tot hem doorgedrongen, want hij kwam me niet achterna. Ik mag me in de komende tijd aan een grondige snuistering in mijn bureau verwachten, om te zien of ik niets verberg voor hem.... Ik heb niets te verbergen, maar uiteindelijk, als hij wil, vind het altijd wel iets om over door te drammen. Als het niet is dat ik "zijn" geld weggeef (waarom zou ik?), dan is het dat ik te weinig verdien... pffff
Het houdt toch nooit op. Gisteren heb ik de hele voormiddag geholpen om dieren te wisselen. Hij had het mooi gevraagd of ik daar tijd voor kon maken. Hoe lang was dat geleden? Het is allemaal niet dat ik dat niet wil doen. Indien de sfeer aangenaam is vind ik het zelfs leuk om te doen en gisterenvoormiddag viel dat mee. Vandaag vind hij het normaal dat ik er ben. Vaarsjes voor de eerste keer in de wei laten, nieuwe vaarsjes binden... Ik weet wel dat hij daarvoor hulp nodig heeft, maar de vanzelfsprekendheid waarmee hij aanneemt dat iedereen voor hem beschikbaar is... Ik moet wel zorgen dat ik genoeg verdien. Sterker nog : ik verdien nooit genoeg voor hem, maar ondertussen legt hij maar beslag op mij, volgens het hem past. Tegen eind van de week zouden vier dossiers afgewerkt moeten zijn. We zijn al donderdag. Ik weet niet hoe ik dat moet klaarspelen... Maar de sfeer is ondertussen toch ontvlambaar. Beter zwijgen en dan wat hij verlangt want het enige dat ik kan bereiken met mijn mond open te doen is een uitbarsting dat er niemand niets voor hem over heeft, dat iedereen te lui is om iets te doen...
Ondertussen is Ruben van uit zijn bed onmiddelijk moeten starten buiten. Hij kan 's morgens haast niet op zijn voeten staan van de pijn, maar wie moet dat aan Koen duidelijk maken? Zondag heeft mij alvast geleerd dat als ik er over begin, Koen alleen maar koppiger wordt en het voor Ruben alleen maar erger wordt. Ik heb heimwee naar de tijd dat ik nog steun had van mijn schoonvader. Hij bereikte wat ik niet kan : Koen doen inzien dat hij verkeerd bezig is.
Op bovenstaande link vond ik de kenmerken van narcistische ouders. Er staan zo'n 30 kenmerken op. Eén ervan klopt helemaal niet (fysieke en sexuele mishandeling van kinderen), enkelen zijn minder duidelijk bij Koen, maar al de rest is een volledige beschrijving van de situatie hier. Ik heb ze gisteren samen overlopen met Evy, om ook aan te tonen dat bij papa meer aan de hand is dan louter autisme. Ze is er nog steeds teveel mee bezig dat ze ook wel eens zou kunnen worden zoals papa, en dat wil ze niet.
Ruben sukkelt al maanden met zijn voeten. Soort groeipijnen, "syndroom van sever-clinch?" staat op het verslag van de radioloog van meer dan een half jaar terug. De huisarts hield het er toen op dat dit zal uitgroeien... Maar ondertussen zijn we nog steeds niet verder geraakt. Ruben heeft bijna het volledige schooljaar niet geturnd, reed niet meer met de fiets naar school... Voor wie Ruben kent, weet dat dit dingen zijn die Ruben niet zomaar zal laten... Volgend schooljaar is het de overstap naar het middelbaar onderwijs. Daar kent men hem niet en is het minder evident om "niet te turnen" terwijl er op het eerste zicht niets aan hem mankeert. Bijkomend is dat het de bedoeling is dat hij met de fiets naar school rijdt, ongeveer 10km ver, wat heel wat anders is dan de huidige 2km. Uiteindelijk vind ik het meer dan nodig dat er effectief verder gezocht wordt naar een oplossing van het probleem van zijn voeten, maar Koen weigert. Volgens hem ligt het probleem bij Ruben en moet die het dus zelf oplossen...
Omdat Koen een hele tijd terug de schuld op de steunverbanden legden die Ruben op aanraden van de huisarts droeg, draagt hij deze al een tijdje niet meer... Volgens dokter Koen wringen die steunverbanden zijn voeten in een abnormale houding en is het daardoor dat ze pijn doen...
Nu het vakantie is, en Ruben meer in beweging is, is de pijn opnieuw aan het escaleren. Hij geraakt 's morgens met moeite uit zijn bed naar beneden. Wanneer hij een eindje op is, gaat het wel steeds beter om te bewegen, maar tegen de avond vraagt hij om pijnstillers (die hij voorlopig nog niet krijgt) om dat zijn voeten zoveel pijn doen. Vanmorgen dacht ik dat het hoog tijd was, om dit nog eens aan te kaarten bij Koen. Helaas, het resultaat was dat Ruben gewoon uitgekafferd werd : Naast het ultimatum dat Ruben er voor moest zorgen dat hij in september met de fiets naar school kon, of dat hij op internaat zou vliegen, kafferde hij het kind volledig uit : Als hij zo belachelijk zou blijven doen, dan zou hij weggepest worden op school, belachelijk gemaakt, dan zou er nooit iets worden van hem, dan was hij een moederskindje,... Mijn reactie dat Ruben daar toch niets kan aan doen werd gewoon weggegoond : Moest hij eens stoppen om met de go-cart rond te rijden, dan zouden zijn voeten wel geen pijn meer doen???? Mijn argument dat hij maanden niet met de go-cart rondgereden had en dat dit dus niets geholpen had, waren niet correct : hij heeft al die tijd hele dagen niets anders gedaan dan met de go-cart rond gereden (en school???). Misschien had ik toch beter gezwegen, maar er moet iets gebeuren.
In de namiddag opperde mijn schoonvader dat Ruben nu wel veel tijd had om met de go-cart te rijden, was misschien wel een opening om er daar over te beginnen, maar onmiddelijk volgde een "dodelijke" blik van Koen naar Ruben en mij, die duidelijk genoeg was. Als we er durfden over te beginnen zouden we dat achteraf duidelijk moeten bekopen. En voor het ogenblik heeft niemand in het gezin reserve om dat te kunnen trotseren...
"Hoe donkerder de nacht, hoe dichter de dageraad."
Een gelezen spreuk, een povere poging om mezelf moed in te spreken, want ik ben op, gewoon op. Ik ben moe, ik voel me ellendig, zowel lichamelijk als emotioneel. Het is vechten tegen de bierkaai en ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta ... Of heb ik alleen maar die indruk omdat het me gewoon allemaal teveel is voor het ogenblik? Ik weet dat er slechts weinig zijn die invloed kunnen uitoefenen op Koen, naar wie hij luistert, maar misschien is het ook niet zo evident om op hem te reageren. Alleen, als hij geen reactie of opmerkingen krijgt, dan trekt hij de conclusie dat iedereen het met hem eens is, zijn hypocriet gedrag toejuicht. Vroeger trok Koen zijn vader veel recht, ook al zag hij maar het topje van de ijsberg. Uiteindelijk heb ik altijd al geweten dat dit voor ons een ramp zou zijn als zijn vader er niet meer was om op terug te vallen. Het feit dat er niemand meer is die af en toe "halt" toeroept aan zijn irreële gedachtenpatronen, zorgt ervoor dat deze steeds verder gaan en steeds grotere proporties aannemen.
Ik heb zo het gevoel dat wie Koen niet meemaakt tijdens zijn "kuren" of hoe moet ik het noemen, niet beseft hoe het er hier eigenlijk aan toe gaat en hoe zwaar dit doorweegt. De kinderen vluchten weg, aan alle kanten. Vanmiddag zaten ze allemaal op hun kamer. De computer mag daar wel een verleiding op zich zijn, het is toch opvallend dat als ze weten dat Koen er niet is (ook niet buiten), ze van alle kanten opnieuw mijn gezelschap opzoeken.
Voor het ogenblik zijn de vakantiejobs het "hot item". Thomas had vorig jaar een vakantiejob, vooral om niet de hele vakantie geconfronteerd te worden met zijn vader. Vakantiejob op 3km afstand, goed betaald, afwisselend werk,... Dit jaar mag hij er terug gaan. Evy wou dit jaar ook een vakantiejob, vooral ook om weg te zijn van thuis. Ze is 15, dus dat kan, maar aangezien het vermoeden van autisme heeft ze een plaats nodig waar ze in het begin iemand heeft die haar stuurt en begeleid. Ze had de kans mee te gaan met een marktkramer en te helpen bij de verkoop van fruit en groenten. Zijn vrouw begeleidt en helpt de jobstudenten. Ik ben met Evy bij hen langs geweest en ik had er het volle vertrouwen in dat dit de juiste plaats zou zijn voor haar. Het mag niet van Koen : te vroeg beginnen, te weinig betaald, volgens hem. Op mijn argumenten pro reageert hij "Je doet maar je zin!" "Kan ik niet, want dan maak je ons het leven onmogelijk tot jij je zin krijgt" (en dan zijn we allemaal het slachtoffer) "Je weet het toch!" En als hij zijn zin gekregen heeft voor wat betreft Evy, dan stapt hij over op Thomas. Thomas heeft in de paasvakantie twee dagen gewerkt waar hij nu ook zijn vakantiejob doet en is die nog niet betaald geweest. Thomas zit op dat geld niet te wachten. "Ik zou niet meer willen terug gaan om daar te werken. Hoe belachelijk is dat, dat hij nog niet betaald heeft? Wie denkt hij wel dat hij is?" Wat hij daar mee wil bereiken? Dat zijn kindjes altijd tot zijn beschikking staan in de vakantie! Thomas staat sterker dan Evy. In het geval van Evy kan hij naar buiten toe nog altijd acceptabele redenen aanhalen waarom ze niet mag starten. Voor Thomas ligt dat moeilijker. Iedereen weet dat hij een goede vakantiejob had vorig jaar, op alle gebied. Dus gooi je dat niet zomaar weg. En hij moet toch wel de schijn kunnen blijven ophouden naar de buitenwereld.
Ik heb meest schrik hoe Evy die twee maanden moet doorkomen als ze hele dagen thuis is. Ze heeft al niet veel reserve, heeft vorig jaar al op de rand van een depressie gestaan. Thuis zitten is vluchten naar haar kamer, en op haar kamer zitten is de woede van Koen opwekken of ze nu echt niets anders te doen heeft...
We waren er gisterenavond nog niet van af! Dat kon ik vermoeden, want hoe minder zijn uitbarstingen kant nog wal raken, hoe langer ze meestal duren. Hij moet er toch nog iets kunnen bijsleuren, om het allemaal een "reden" te geven.
Na de uitbarsting was hij gisterenavond plots weg. Tractor weg, dierenkar weg, zonder boe of ba. Toch nog weg met die koeien. Nee, die stonden nog in het koestal. ????????????? Dieren gaan halen kon ook al niet, want daarvoor heeft hij hulp nodig, dus... Bleek uiteindelijk dat hij iets gaan ophalen was bij zijn broer. Ruben was ook mee, wat ik niet wist. Ik dacht dat Ruben bij mijn schoonouders was, maar blijkbaar had Koen hem daar opgepikt. Bij hun thuiskomst komt Ruben vragen of zijn jeansbroek van zijn communiefeest gewassen is. Hij heeft maar één broek meer voor school. Van de andere zitten zijn knieën erdoor en hij had die schoolbroek nog aan. Dus die was vuil. Koen ziet Ruben bij mij aan de keukendeur staan. "Wat is er nu weer?" "Niets!" "Wat staan jullie daar dan te fezelen (fluisteren, wat dus niet het geval was. Maar het was wel een stuk stiller dan zijn getier). Mag ik het weer niet horen?" "Die jongen komt juist vragen of hij nog een gewassen broek heeft voor school morgen. Dat is alles!" Koen draait zich om en gaat weg.
Een kwartier later word ik geroepen om de kalveren drinken te geven. En plots is er van zijn boze bui niets meer te merken. Wel een hele vraagstelling over die koeien : wat zou jij doen? Zou je ze naar ginder of naar ginder voeren? En als we dan daar te weinig gras krijgen? En daar doen ze het normaal beter!... Daarom dus terug vriendelijk : hij heeft iemand nodig die voor hem beslist! Niet dat hij aan mij veel gehad heeft. Behalve ja, en neen, en ik weet het ook niet, geantwoord volgens dat wat ik dacht dat hij zou verwachten dat ik antwoordde, heb ik helemaal niets gezegd. Ik was niet in stemming om te luisteren, weet zelfs niet welke koeien hij naar waar zou voeren... Hij kan misschien de knop zo maar omdraaien, maar mij lukt dat niet. Vooral omdat ik weet, dat op het moment dat hij mijn "steun" niet meer als nodig ervaart, hij toch opnieuw gehakt van mij maakt.
En dat liet zoals verwacht, niet lang op zich wachten. Na het geven van de kalveren deed ik verder om het eten te bereiden. Net toen Koen binnen kwam, ging de telefoon : een mogelijke nieuwe klant voor mij. Ik heb een zelfstandig vrij beroep. Binnen mijn beroep is er een overaanbod, zodat een beperkte groep aan de officiële tarieven werkt, de middenmoot, waartoe ik mezelf reken, aan gematigde prijzen, en een resterende groep voor een te laag loon. Het cliché dat wie een vrij beroep uitoefent rijk wordt dat Koen nog steeds voor ogen heeft, klopt al lang niet meer. Ik heb voldoende werk, verdien goed mijn brood (genoeg om het hele gezin te onderhouden, want Koen komt daar niet in tussen. Hij spaart alleen maar.) dus wat wil een mens nog meer? Volgens Koen zou ik hem elk jaar een hectare land moeten kunnen cadeau doen, alle vijf jaar een nieuwe dure wagen kunnen kopen (de aankoop van onze auto was voor hem, het onderhoud en verbruik, de verzekering, autotaks,... is volledig voor mij!), en dan nog een grote som kunnen sparen....
Om terug te komen op het telefoontje : Koen staat woedend gebaren te maken dat ik de luidspreker moet aanleggen. Aangezien hij daarbij kabaal maakt (met de stoelen schuift), kan ik niet anders, wil ik zelf het gesprek ook nog kunnen volgen. Er zou eens iets moeten gezegd worden dat hij niet hoort!!! Op zich zeg ik niets dat niet mag gehoord worden, dus behalve het feit dat het niet hoort dat hij zich in gesprekken moeit die mijn job aan gaan,heb ik daar geen problemen mee. Tot het moment dat die man laat vallen aan de telefoon dat hij al bij een collega van mijn langs geweest is, maar dat hij daarmee niet wil werken omdat ze voor die opdracht XXXX euro vroeg, en dat hij dat toch te veel vond. De collega's die aan een dergelijke tarief werken, lopen zo dik rond, dat ik onmiddelijk weet over wie het gaat. Ik heb daar geen problemen mee : het is een keuze die je maakt : een beperkt aantal opdrachten voor een select kliënteel, of werken voor een doorsnee kliënteel. Het is mijn keuze waar ik me goed in voel. Indien je een select kliënteel wil, dan moet je je ook in die kringen bewegen. Het is een totaal ander milieu en die mensen komen niet vanzelf!
De telefoon lag net neer, of Koen begon : Dat hij het al lang wist dat ik "voor niets" werk, dat de mensen met me lachen omdat ik zo goedkoop ben, dat ik dan nog de uren niet durf te rekenen dat ik gewerkt heb,... Kortom : ik ben zo dom om niets te verdienen!!! "nee hoor, ik verdien niets : we leven van de liefde!!!" Dat mocht ik dus ook al niet zeggen! Zijn opmerkingen die ik hier in enkele zinnen neerschrijf, heb ik dus wel de rest van de avond mogen horen. En al wat ik er op zeg is verkeerd : ik heb hem meerdere keren gezegd dat ik zou informeren hoe die collega rekent, zodat ik ook meer kon aanrekenen, om hem te doen zwijgen. Ik heb er alleen de eerste keer aan toe gevoegd dat ik dan wel heel gemakkelijk zou zijn, want dat ik dan geen werk meer zou hebben, maar dat mocht ik precies ook niet zeggen. Het feit dat ik onlangs uitgerekend heb hoeveel hij per dag verdient de laatste jaren (70 à 80 euro) durf ik zelfs niet te vermelden. Ik besef al langer dat we van wat hij verdient niet kunnen leven, maar hij ziet enkel dat ik niet kan sparen (omdat ik alles betaal!) en dat hij dat wel kan!
En zo is de cirkel bijna rond. Vorig jaar, na het zich dronken drinken, waren de laatste verwijten die ik naar mijn hoofd gegooid kreeg, dat ik niet genoeg verdiende... Veertien dagen later lag hij in het ziekenhuis... en moest ik mijn werk aan de kant schuiven, om het werk op de boerderij op te vangen...
Woedende Koen die op het keukenvenster klopt, tot dat ik open doe. "Met wie was jij nu weer aan het bellen?" Ik val uit de lucht, dacht dat hij de telefoon een kwartier geleden had gehoord. Toen was er een engelstalige man aan het telefoon, die begon met "congratulations...". Ik had toen gewoon dicht gegooid. Maar daar ging het dus niet om. Hij had gebeld op mijn gsm en ik had niet opgenomen. Ik heb hem trouwens zelfs niet gehoord, alhoewel hij in mijn broekzak zit. Dat gebeurt nog wel eens de laatste tijd. Mijn gsm is aan vervanging toe, maar volgens Koen zeg ik dat gewoon omdat deze niet meer goed genoeg zou zijn voor mij. Aangezien ik terug bel als ik een telefoon gemist heb, is het voor mij niet zo urgent. Als Koen niet teveel tevergeefs belt tenminste." "smijt die gsm in de vuilbak als je te leeg bent om hem op te nemen;" "ik heb hem niet gehoord!!!" "waar is hij?" "in mijn broekzak!" en ik toon hem "Je moet daarvoor toch wel een echte domme koe zijn, om dat niet te horen! Zijn die koeien ontwormd?" "Welke koeien?" "Had je opgenomen, dan had je het geweten, maar aangezien je daar te stom voor bent!!!" "Als je zegt welke koeien het zijn, dan kan ik kijken." "Laat maar, als je niets wil doen, dan voer ik ze niet weg!!!" Gaat woedend weg, en klopt twee minuten later terug op het venster. "Je kunt maar zien dat je onmiddelijk in het koestal bent met de boek!"
Ik ga er naar toe. "Ik zou nu wel eens willen weten met wie je aan het bellen was!" "Met niemand" "'t zal met die ouwe trutte uit R. zijn!" (is mijn moeder) "ik heb haar al een hele tijd niet gehoord!" (mijn ouders zijn op reis, wat hij niet weet, ook niet hoeft te weten, want lokt alleen maar negatieve commentaar uit) "over welke koeien gaat het?" "Die daar!!!" "ze zijn niet ontwormd!" "weet jij dat wel zeker? Of ben je daar ook te stom voor?" "ik ben het zeker!" "schrijf op dat ik ze nu ontwormd heb! Dan ga je toch nog iets gedaan hebben vandaag!" "Ik ben al heel de dag aan het werk!" "Niets heb je uitgestoken van de hele dag. Je een beetje beziggehouden en de hele namiddag bij den anderen (is Thomas die aan het studeren is) boven gelegen." "Ik ben van de hele namiddag nog niet boven geweest. "(is dus ook effectief zo. Ik heb Thomas even gezien rond 16u toen hij zelf naar beneden kwam voor tien minuten) "Je moet niet liegen, denk je dat ik het niet weet, stomme trut. Je moet daarvoor een stomme trut zijn. Werken doe je niet en om te rekenen of facturen te maken ben je te dom." Ik ben gewoon weggegaan uit het koestal en werd nog terug geroepen. "Heb je die koeien opgeschreven dat ik ze weggevoerd heb?" "Neen, moet ik ze misschien opschrijven?" "Stomme trut, ze zijn nog niet weg!" "Daarom heb ik ze nog niet opgeschreven!" "Je ben nochtans achterlijk genoeg om het wel te doen!"
En ik die dacht dat het (hij) vandaag eens rustig was...
Ik weet het niet meer... Ik kan niet meer.... Ik heb gewoon zin om te huilen, te slapen,... Niemand beseft hoe sterk de drang is om 's avonds, als Koen nog even naar buiten gaat kijken naar de dieren, gewoon de sleutel om te draaien zodat hij niet meer binnen kan, zodat ik hem niet meer moet horen of zien...
Ik weet wel : ik loop op de toppen van mijn tenen en erger me aan alles, ook zaken die ik anders gewoon kan loslaten. Maar voor het ogenblik is het op... Ik kan er niet tegen dat hij met grote zwier en zwaai zit te vertellen hoe belachelijk het is dat sommige boeren overdrijven in hun voordeel, om er beter uit te komen, terwijl ze daar toch niets aan hebben. Hoe belachelijk is dat nu? En ondertussen doet hij de laatste tijd niets anders. Hij verkoopt een oude dekstier per kilo. De stier woog 1137kg, wat minder was dan hij gedacht had. Dus vertelt hij aan iedereen dat zijn stier meer dan 1200kg woog, en wordt dus verwacht dat ik en de kinderen daar in mee gaan... De koper woont aan de andere kant van het land, dus zal dat ook nooit uitkomen. Hij verkoopt zijn oude tractor, vroeg in het begin veel te veel, wat hij van heel wat mensen te horen kreeg, maar heeft hem toch voor een goede prijs kunnen verkopen, al was die een stuk lager. Die tractor is 140 km ver weg, dus vertelt hij dat hij 1000 euro meer gekregen heeft dan wat hij ontvangen heeft... Hij heeft een verreiker gekocht, die binnenkort geleverd wordt, en ik ben nu al gezegd dat ik niet mag antwoorden op de vraag hoeveel hij gekost heeft, want ik ben toch te dom om dat te weten....
Sinds het communiefeest van Ruben lukt het me niet meer om mezelf op te krikken. Ik ben bekaf, mijn bloeddruk staat te hoog, ik tril inwendig van de zenuwen,... Mijn lichaam wil niet meer mee.. In plaats van het gezin te kunnen ondersteunen, heb ik alle moeite om mezelf recht te houden. En zoals gewoonlijk is het alsof Koen dat ruikt, alsof hij het de gelegenheid vindt om me nog wat dieper te duwen : Ik kan niets goeds doen. Iedere gelegenheid is goed genoeg om me te kleineren en zijn "kunnen" sterk in de verf te zetten. Helaas enkel wanneer er niemand bij is. Bij anderen loopt hij nog regelmatig hoog op met mij. Kwestie van zijn gezinsblazoen te kunnen oppoetsen. Alhoewel hij steeds meer mijn prestaties op zijn rekening schrijft : Ik besef al meer dan een jaar dat het de verkeerde kant uit gaat met mijn schoonmoeder : ze mist te regelmatig, probeert het weg te stoppen, doet soms eigenaardige dingen,... Hoe erg ik dat ook vind, ik zag duidelijk de eerste signalen van dementie, zaken die mij herinnerende aan mijn eigen dement geworden grootmoeder. Koen heeft dat nooit willen accepteren en wanneer ik dan toch hulp probeer te bieden bij mijn schoonouders, kreeg ik van Koen de verwijten dat ik een onmogelijke moeial was, die mezelf opdrong bij mijn schoonouders, en dat ik daar niets te zoeken had... Twee weken geleden is mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen omwille van zware hoofdpijn en hallucinaties. Het verslag van de arts vermeld dat er duidelijke signalen zijn van beginnende dementie... Niet dat dat gelijk zo van belang is. Ik had liever gehad dat het anders was... Koen verkondigt ondertussen dat hij het al lang gezien had dat er daar heel veel niet klopte, dat hij het al lang wist... De dag voor de opname werd ik, in verband met mijn schoonmoeder, nog verweten de air te hebben van een dokter te zijn, het altijd beter te willen weten, me te moeien met zaken waar ik me beter uit zou houden,... Totaal ander verhaal : Koen heeft enkele dagen geleden een dekstier verkocht aan een goede kennis. Het gaat om een topstier, waarvan ik zelf niet zou twijfelen om die aan te kopen. Zelf kunnen we hem als dekstier niet gebruiken omwille van inteelt. Die man wist dat ik die stier heel goed vind, heeft gevraagd aan mij waarom ik niet zou twijfelen om die stier te gebruiken als dekstier, en heeft aangegeven op mijn advies te vertrouwen. Dat hij die stier dus gekocht heeft ligt voor het grootste stuk bij mij. Maar owee, als ik of de kinderen daar durven gewag van te maken. Het is enkel en alleen aan de overtuigingskracht van Koen te danken...
En ik mag blijkbaar alleen nog zwijgen... Gisterenavond kwam er onverwachts een neef langs. Ik was bezig met het eten klaar te maken en Koen zat in de keuken, met het schrift waarin de gewichten van de gewogen dieren vermeld staan, en zijn rekenmachine. Vraag me niet met wat hij bezig was. Die man komt binnen. Koen nodigt hem uit te gaan zitten, en Ruben haalt iets om te drinken. En dan, in plaats van een gesprek aan te knopen, zegt Koen : "een momentje. Ik ben juist bezig. En hij kijkt gewoon verder in dat schrift (waar dus niets speciaals in staat...), tokkelt af en toe op zijn rekenmachine, en zegt niets... Ik knoop een gesprek aan. Je kunt toch zomaar niet iemand laten wachten voor niets... Want ik kan me onmogelijk indenken wat het nut van wat Koen aan het doen was, zou kunnen zijn. Na een tiental minuten, slaat hij het schrift dicht en begint te praten tegen zijn neef. Ik ben ondertussen aan het koken en doe gewoon mee met het gesprek... Op een bepaald ogenblik vraag ik iets aan Koen en krijg een heftige reactie, dat ik niet moet denken dat ik het weet, want dat ik er niets van ken. ???? Ik vroeg gewoon wie een aanpalende akker gebruikte, omdat ik het niet wist. Ik had toch niet gezegd dat HIJ het niet wist???? Enfin, hij draait bij, met zijn neef bij ons.
Zijn neef vertrekt, we eten, en hij vraagt me, na het eten, om melk op te warmen voor twee pasgeboren kalfjes die nog moesten drinken. Dit is altijd mijn job, dus geen probleem. Hij komt ook naar de stallen om mee te helpen en plots krijg ik de volle lading : dat ik me niet te moeien heb als hij aan het praten is, dat ik me in een gesprek niet moet tussen wringen.... Ik viel niet uit de lucht, alleen al omdat dit voor de zoveelste keer is dat ik de laatste weken dergelijke verwijten kreeg. De vorige keren vooral omdat ik "dingen" vertelde die ik volgens hem niet hoorde te vertellen (bvb. dat het om jonge dieren gaat, als hij vertelt aan de veearts voor welke prijs hij zijn koeien verkocht heeft.). Nu wikte en woog ik mijn woorden en toch was het weer niet goed... Wat moet ik dan doen? Gewoon zwijgen?
Er moet iets gebeuren... Waarom niet gewoon weg gaan? Weggaan is geen oplossing. Hij zal me niet loslaten. En zijn fascinatie voor mannen die hun ex-vrouw afstraffen (vermoorden) is enorm groot, ook al laat hij dat enkel aan mij blijken. Enkele weken terug hoorde hij nog iets beters : een vrouw die zelfmoord gepleegd had omwille van het feit dat ze geen uitweg meer zag uit de terreur van haar huwelijk... Heeft ze zelf gezocht... Had ze gedaan wat ze moest doen dat zou ze daar geen reden toe gehad hebben... Doen wat ze moest doen... Ik hoor zo vaak dat ik beter zou doen wat ik moet doen, en méér werken. Nog steeds geen idee wat hij daaronder verstaat... Er moet iets gebeuren, maar ik weet niet wat... Als de nood het hoogst is... Jaren terug, toen ik geen uitweg meer zag, is hij opgenomen voor een open hart operatie. Vorig jaar, na zijn drinkgelag, is hij drie weken later opnieuw opgenomen : 18 dagen ziekenhuis. Opnieuw de borstkast open omwille van een lek aan een kroonslagader. Verdict : beschadigd hart en zwakke aorta, dat totaal geen stress, geen bloeddrukpieken meer mag hebben. En ondertussen briest en raast hij al lang weer de hele dag door, want geen enkele arts die wil geloven hoe het er hier aan toe gaat... Voor de buitenwereld is hij een totaal ander mens...
Vorige week was ik razend : Koen had dus, zonder iets te zeggen, het onkruid tussen mijn planten op plaatsen doodgesproeid. Ten minste, dat was zijn bedoeling, want op verschillende plaatsen waren mijn planten dus compleet dood. Nochtans weet hij dat hij daar af moet blijven. "Het was zo'n schandaal met dat onkruid! Dan had je het maar moeten uittrekken!"Ik had al een deel onkruid getrokken, maar dat kan voor Koen enkel in het weekend, en als er dan van alles anders tussenkomt... Zo'n ramp was dat onkruid trouwens ook niet, want met nieuwe planten aanplanten en onkruid wieden ben ik een goeie twee uur bezig geweest...
Enfin, daar gaat het niet om : "Wanneer zou ik dat onkruid kunnen wieden hebben? Je had me de voorbije weekends continue nodig!" "Oh, 's avonds achter "familie" (feuilleton op vtm)" Dat is dus na 20u45. Meestal ruim ik dan de keukentafel af, want we eten meestal net voor "familie".
Twee dagen later vond hij het niet kunnen dat mijn poetsvrouw ook een deel van de was doet. Ik zou moeten zorgen dat de was tegen de donderdagmorgen volledig opgeruimd en weg is. "Wanneer moet ik dat doen? Want tussen zondag en donderdag is er een hoop nieuwe was." "Oh, dat houdt toch niets in! Doe dat voor je gaat slapen, na "familie"."
Sinds zondag is mijn afwasmachine kapot. Ik ben maandagmorgen een nieuwe gaan kopen, want zaterdag doet Ruben zijn plechtige communie, en is het hier feest. Een afwasmachine is dan wel handig . Op dat punt geen commentaar.
Maar de voorbije dagen heb ik dus zelf mogen afwassen, met Ruben die spontaan kwam helpen, na "familie". Gisterenavond : "Als je die nieuwe vaatwas hebt, dan zul je tijdens de week die toch niet gebruiken zeker. Dat houdt toch niets in om dat beetje na 'familie" af te wassen!!!"GRRRRRRRRRRRR. En wat doet hij na "familie"? Nog even kijken of alles in orde is buiten in de stallen, in het geniep (hij rookt niet meer!) een sigaretje roken buiten (alsof ik dat niet ruik!!!), en voor de T.V. liggen tot hij naar zijn bed
gaat...Dat kleine beetje dat hij van mij verwacht houdt toch niets in????
Voor iemand zich zorgen gaat maken om mijn avonden : het onkruid is voor het ogenblik gewied, vanmorgen hebben ze de nieuwe vaatwas komen installeren, en een machine was instoppen en uithangen doe ik zowieso al jaren elke avond (alleen geraak ik daar mee niet rond). Laat hem dus maar zeuren.
Daarnet komt Thomas naar beneden, omdat papa hem nodig heeft : "Kan die nu echt niets zonder dat ik zijn handje vasthou?????" "Jawel, maar dan heeft hij het mijne nodig!!!"
En toch blijft Koen er van overtuigd dat hij de enige is die echt werkt!!!
Ik heb het gevoel dat Koen hoe langer hoe meer van de realiteit weg aan het zweven is, dat zijn hoofd vol komt te zitten met "waarheden" die zo ireëel zijn dat ze me wel zorgen baren. Het feit dat hij ervan overtuigd is dat mijn familie mij opstookt tegen hem, dat mijn broers grote sommen geld gekregen hebben van mijn ouders en ik niets, dat ik niet werk, dat ik te weinig verdien, dat het normaal is dat hij niets bijdraagt aan het huishouden,... zijn al jaren bezig, en aangezien niemand daar iets op aan merkt, niemand het tegendeel laat merken, is dit voor hem "de waarheid". Niet dat ik daar niet tegenin ga, maar hoe meer ik er tegen in ga, hoe meer hij overtuigd is van zijn gelijk.
Waar ik me meer zorgen om maak is het feit dat hij ook andere zaken als "normaal" gaat zien : Dat een man zijn ex vermoord : Hij zal daar wel een gegronde reden voor gehad hebben. Had ZIJ zich gedragen zoals het hoorde, dan was dit niet gebeurd! Geen rechtstreekse dreiging naar mij, maar hij maakt mij wel regelmatig duidelijk dat ik mij volgens hem niet gedraag zoals het hoort : ik werk te weinig, verdien te weinig, heb niets voor hem over... Zijn eigen waarheden heeft hij altijd al gehad, maar vroeger was dit niet zo extreem. Zo lang zijn vader hier regelmatig op de hoeve was, werd hij bij dergelijke uitspraken wel terecht gewezen. Onopvallend, nooit rechtstreeks, maar wel duidelijk aangevend dat bvb partnergeweld niet kan. En aangezien hij toen tegen zijn vader opkeek, werd dit gewoon als de waarheid geaccepteerd. Ik heb het altijd geweten dat het er voor ons niet eenvoudiger op zou worden als zijn vader op de hoeve wegviel. Niemand reageert nog, ook niet de keren dat men vindt dat hij geen gelijk heeft. En als er niemand reageert, of de keren dat Koen iets laat vallen men er lachend op reageert, dan wordt Koen steeds meer overtuigd van zijn gelijk.
De enige die dezelfde invloed op Koen heeft als zijn vader is zijn broer. Toen Thomas jaren terug in een depressie vast liep was hij het die Koen duidelijk maakte dat dit niets te maken had met niet willen, dat Thomas hulp nodig had, dat we niet rond een kinderpsychiater heen konden... Alleen vrees ik dat die man er geen idee van heeft hoeveel kromme waarheden in Koen zijn hoofd vast zitten...
Wat voor mij het belangrijkste is voor 2010 is dat ik dit jaar definitief afscheid genomen heb van Koen. Ja, hij is er nog, met zijn goede en slechte momenten. En toch heb ik afscheid genomen
Zijn nieuwe opname in februari, maar ook zijn houding de weken daarvoor, het feit dat ik toch heel wat reacties kreeg dat, als hij niet verandert, dit vroeg of laat slecht zal aflopen, maar vooral de radicale houding van Thomas hebben dit in mij teweeg gebracht. Ik heb meer dan ooit de keuze voor mezelf gemaakt én voor mijn kinderen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid op voor mezelf en voor hen, en als Koen ditniet voor zichzelf wil doen, dan is dat mijn zaak niet meer.
Na zijn hartoperatie heb ik geprobeerd om de nodige medicatie (risperdal) te verkrijgen, om hem nog een kans te geven.De maand dat hij ze genomen heeft was een opluchting voor ons allemaal, maar hij wou ze niet verder nemen. Hij weigert pillen te nemen omwille van mij en de kinderen. Hij is gestopt met risperdal en in een depressie belandt. Toen kon antidepressiva plots wel en moesten ik en de kinderen zijn opgefokt gedrag er maar bij nemen.
Ondertussen rookt hij ook terug stiekem. Ik wordt geacht hetniet te weten, maar ondanks alle kauwgum voor een frisse adem, ruik ik het vaak wel.Thomas weet het ook, heeft hem maanden terug betrapt met een sigaret, die hij vlug wegstak. Hij weet dat de artsen hem nogmaals uitdrukkelijk verboden hebben om te roken. Een hart moet 25% meer inspanning leveren bij een roker dan bij een niet-roker en hij heeft die reserve niet Thomas reageert daar laconiek op : het is zijn leven, het is zijn keuze, en hij moet er dan maar de gevolgen van dragen Ik begrijp hem en neem het ook zo op. Ik heb genoeg gedaan.
Ik heb wel geprobeerd om de medicatie voor zijn depressie te laten aanpassen, omdat het op bepaalde momenten voor ons gewoon niet meer leefbaar was. Maar artsen snappen het niet, begrijpen niet waar wij mee geconfronteerd worden. Dat is dus niet gelukt. Ondertussen heb ik geleerd dat als de nood het hoogst is, de redding nabij is:Sinds drie weken loopt Koen rond met een hernia. Hij zou moeten rusten om een operatie te kunnen vermijden. Met zware pijnstillers doet hij gewoon zijn werk verder. Ik laat hem. Het is zijn keuze. En ondertussen doet die zware verdovende medicatie ook iets positiefs : het heeft de heftige toppen weer afgezwakt, zodat het weer allemaal een stuk rustiger geworden is.
Mijn voornemens voor 2011 heb ik wel : nog meer kiezen voor mezelf en zelfrealisatie. Dit is mijn doel. En voor wat betreft Koen leef ik gewoon van dag tot dag. We zien wel wat 2011 brengt, maar ik vrees, als hij niet anders in het leven gaat staan, dat het komende jaar voor hem weinig goeds zal brengen. En ik weet maar al te goed, dat hij nooit zal veranderen Het is mijn probleem niet meer.
Ik ga niet bij hem weg (of er zou iets onverwachts moeten gebeuren), maar emotioneel laat ik hem volledig los. Ik weet dat ik sterk genoeg ben om mijn eigen leven te leiden, met of zonder hem, en dat is voor het ogenblik voor mij voldoende.
Ik wens iedereen heel veel kleine momenten van geluk, eigen keuzes en positieve momenten. En natuurlijk ook een goede gezondheid, want is dat toch wel zeer belangrijk.
Ik maakte me vanmorgen de bedenking dat het leven hier vaak veel heeft van een goed geoliede machine : 's Morgens de koeien binnen doen, melken, ik geef de kalveren melk, ontbijten, Koen heeft de kalveren voeder, en op het ogenblik dat we de tractor horen starten is het het ogenblik om de jonge dieren in de weide mais bij te geven. Ik ga naar buiten het hekken opendoen, Ruben gaat mee naar buiten om op de tractor te stappen en rijdt met de tractor door de weide, terwijl Koen de groene maïsstalen in het gras gooit. Daarna geeft Koen de rest van de dieren eten, en gaat hij met Ruben naar de akker om maïs voor morgenochtend... Het loopt soepel, zonder enig probleem, wat voor Koen goed is. Vooral voor het ogenblik is die goed lopende routine datgene wat hem nog recht houdt. De laatste weken, sinds hij gestopt is met zijn risperdal (in juni) is hij steeds verder aan het wegzinken in een depressie.
Alles is teveel, hij ziet niets meer zitten, bij alles panikeert hij, zonder enige reden,... Hij heeft vorige week bij de huisarts zelf aan de alarmbel getrokken. De huisarts heeft hem antidepressiva voorgeschreven. Sipralexa (bekent onder de naam Lexapro in Nederland). Ik heb er zelf weinig vertrouwen in... Het is nog maar een week dat hij ze neemt, maar hij zegt dat hij er niets van merkt, dat hij nog steeds tegen alles opziet, niets ziet zitten... Wij merken wel het verschil : Ruben, die niet op de hoogte was van het feit dat papa iets nam, kwam gisteren vragen of papa misschien terug risperdal nam, want dat hij rustiger is, meer geduld heeft,... Ik merk zelf ook dat zijn lange doordrammen over alles en nog wat dat volgens hem nooit zal lukken,... verdwenen is. Hij is veel aangenamer in de omgang, maar ik vrees dat hij zijn negatieve gedachten voor het ogenblik gewoon opkropt.
Daarnaast heb ik er weinig vertrouwen in dat een pilletje zijn problemen zal oplossen, als de onderliggende oorzaak niet aangepakt wordt. Antidepressiva kunnen ondersteunend werken, daar geloof ik wel in. Alleen is de onderliggende oorzaak hier wel heel complex. Koen ziet geen oorzaak, voor hem komt het zomaar uit de lucht gevallen en snapt hij niet waarom. De huisarts legt de link met zijn hartoperatie, want het gebeurt wel vaker dat mensen na zo'n zware operatie het niet meer zien zitten, hun leven in vraag stellen. Voor Koen is het het eenvoudigst om daarin mee te gaan : het ligt dan immers niet aan hem, want hij kon er toch niet aan doen dat hij geopereerd moest worden. Alleen snapt hij niet waarom het over zes jaar niet en nu wel gebeurt??? Ik vrees helaas dat de oorzaak veel dieper ligt. Ik zag al duidelijke signalen vorige winter, wat volgens mij al te gemakkelijk op het geen waarvoor hij onder het mes moest geschoven werd, door zowel de artsen als de omgeving, als Koen zelf. Vanuit het autisme van Koen zie ik een totaal andere verklaring : Koen heeft tot nu toe nog nooit op eigen benen kunnen staan, steunde tot vorige zomer nog altijd voor een groot stuk op zijn vader, en sinds de trombose van zijn vader is dat weggevallen. Ik kan die plaats niet innemen, want van zijn vader neemt hij alles aan, bij mij stelt hij alles in vraag. En ik WIL ook die plaats NIET innemen.
Vorig jaar had hij de maanden na de trombose van zijn vader Thomas, het was vakantie. En na de vakantie, naarmate de winter kwam, ging het steeds meer bergaf, tot hij, in de zwaarste periode op het bedrijf, opgenomen werd. Dit jaar heeft Thomas een vakantiejob. Koen roept al jaren uit, dat de kinderen, van zodra ze oud genoeg zijn, in de vakantie zullen moeten gaan werken. Thomas is blij dat hij die vakantiejob heeft. Hij heeft het er naar zijn zin : werken in een motiverende omgeving, en weten dat je werk gewaardeerd wordt, is heel wat anders dan thuis helpen met papa, waar er telkens kans is op een drama als er iets niet gebeurt zoals Koen het in gedachten heeft, en waar Koen steeds ziet wat ze niet doen, maar nooit wat ze wel allemaal doen... Alleen, pas nu Thomas ook effectief een vakantiejob doet, beseft Koen dat hij Thomas niet meer heeft om hem te helpen...
Zoals ik al zei, voor het ogenblik lukt het allemaal nog wel, ook al ziet Koen het zwart in. De goed geoliede machine draait, zonder haperingen. Het is zomer. De werkdruk is voor Koen laag. En ook al weiger ik om het gewicht van Koen te torsen om hem overeind te houden, als het over kleine zaken gaat, spring ik graag bij. Zolang ik maar niet verantwoordelijk ben, gesteld wordt, voor zijn doen en laten. Ik heb tien jaar hard gewerkt, om mezelf terug te vinden, om mezelf voorop te stellen, om mijn eigen leven in handen te nemen, en mijn grenzen opnieuw af te bakenen. Ik heb leren loslaten, en ik merk nu het resultaat, voel me goed in mijn vel, heb het gevoel mijn eigen leven terug in handen te hebben. En dat wil ik zo houden!!!
En ondertussen zijn de eerste haperingen op komst : nog drie weken en de kinderen zijn terug naar school. Ook Ruben en Evy zijn er dan niet meer. De routine moet terug gewijzigd worden, en hij staat er terug meer alleen voor...
Vorige week woensdag schoot er iets in Koen zijn rug, waardoor hij totaal niets meer kon.Hij raakte met moeite van in de stalin huis. De injectie en medicatie van de huisarts had nauwelijks effect. Op mijn aanraden zijn we s avonds naar een osteopaat geweest. Volgens hem waren een aantal rugspieren geblokkeerd, totaal samengetrokken, door overbelasting.
Overbelasting??? Het was gebeurt bij gewoon voor over buigen, om zijn koe uit te melken.Maar aan de hand van de vragen en opmerkingen van de osteopaat, en mijn vragen naar hem toe, werd mij al gauw duidelijk waar het schoentje knelt :waarschijnlijk zijn de diepere rugspieren die de ruggegraat recht houden, al een tijdje inactief, waardoor de buitenste brede rugspieren die taak overgenomen hebben. Helaas zijn die daar niet op voorzien, waardoor ze dus plots, overbelast helemaal toeslaan. Meestal gebeurt dit bij het vooroverbuigen, omdat ze dan net het hele gewicht moeten torsen.
Oorzaak van de inactiviteit van zijn rugspieren : zijn operatie, de langere ziekenhuisopname, de moeilijker herstelperiode waarbij hij de eerste weken nauwelijks actief was buiten, én het voortijdig stoppen van de kinesitherapie die voorgeschreven was omwille van zijn herstel. Normaal is dit minimaal 30 keren een half uur, vaak verlengd tot 60 keren.Bij zijn operatie zes jaar geleden heeft hij het opgegeven aan 29 keer (vraag me niet waarom die laatste keer er niet meer bij kon!), nu had hij na twee weken al door hoe hij de kinesiste kon afleiden, om zo weinig mogelijk oefeningen te moeten doen, en is hij het na zon twintig keer gestopt. De oefeningen waren volgens hem belachelijk. Hij had ze niet nodig.In dat oefenpakket zitten naast het fietsen om de hartactiviteit op te bouwen, ook eenvoudige oefeningen voor borstkast en rug. Het verschil bij de vorige keer was mij wel al duidelijk : zes jaar terug liep hij na zijn revalidatie terug correct recht. Toen was het ook een man die kwam voor de revalidatie, die hij niet zo gemakkelijk in de luren kon leggen. Nu liep hij niet alleen nog duidelijk voorovergebogen (rechtstreeks gevolg van de operatie), maar begon ook steeds meer naar de ene kant over te hellen. Bijkomend had hij een hint gehad van de chirurg, eind april, toen hij voor het laatst op controle ging : deze had gezegd dat hij misschien toch wel beter eens een osteopaat zou opzoeken, omdat zijn rugspieren abnormale spanningen vertoonden en schijnbaar grote inspanning moesten doen om hem recht te houden.Vooral angst voor het onbekende (wat zou die osteopaat doen?)deden hem een second opinion vragen aan de huisarts. Die dacht dat het probleem zat in de verschillende lengte van zijn benen, en zou opgelost worden met een verhoog in zijn schoen. De huisarts is een heel bekwaam man, maar heeft weinig geloof in de randgebieden van de geneeskunde.Osteopathie ligt daar ook in.Zo gelooft hij ook niet in het effect van de therapie die Thomas destijds uit zijn depressie geholpen heeft. Ik heb daar geen problemen mee, want niemand is alwetend, en ik ben flexibel genoeg om mijn eigen keuzes te maken.
Voor Koen ligt dat natuurlijk anders. Het voordeel van een dergelijk uiteenlopend advies voor hem is dat hij het eenvoudigste er uit neemt :
osteopathie helpt niet volgens de huisarts?Dus zal hij daar zeker geen geld en tijd aan hangen. En de lengte van zijn benen? Dat is niet iets dat er nu plots is, en het ging altijd al zonder verhoogde schoen, dus De oplossing volgens hem was gewoon verder doen zoals hij bezig was Ik trek het me al lang niet meer aan.Zijn lichaam is zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne.Naar mij luistert hij toch niet.
Ik verwachtte natuurlijk niet dat Koen van het ene moment op het andere zou uitvallen, waardoor ik terug moest bijspringen op de boerderij. Op zich vind ik dat niet zo erg.Ondertussen zijn de meeste dieren buiten, is het werk dus veel minder dan deze winter, en het is aangenaam weer buiten, Ik genoot er dan maar van, in de mate van het mogelijk dan toch. Niet dat Koen erg lastig was. Dat hij, omwille van de pijn, valium kreeg, zal er wel toe bijgedragen hebben dat hij extra kalm was. Maar toch is er op zon momenten onmiddellijk een beklemmend gevoel : niet ik bepaal mijn leven en voorzie daarin plaats om bij te springen : onmiddellijk legt hij zijn poot op mij, op een manier dat ik het gevoel heb geen adem meer te hebben : hij bepaalt wat ik doe, wanneer ik het doe, en op welke manier ik het doe. Niet alleen voor wat betreft zijn eigen werk, maar ook voor de rest van de dag.Het feit dat hij continue in huis was, lag, deed mij zijn hete adem in mijn nek voelen, voelde mij continue bekeken of ik wel deed wat hij wou, op de manier zoals het volgens hem hoorde.De spanningen bouwden zich op in mijn lijf, en mijn arm en schouders gaven het terug op.
Sinds maandag doet hij zijn werk terug alleen, en ik kan terug herstellen van de spanningen. Ik heb hem gezegd dat dit zal terug keren als hij niet voor zichzelf zorgt en niet het nodige doet om zijn scheve houding te doen corrigeren, want de osteopaat is al stopgezet. Volgens Koen was het slechter in plaats van beter, maar volgens mij was het wel het enige dat effect had Hij heeft beloofd de draad bij de osteopaat terug op te nemen, als hij herstelt is. Helaas vrees ik dat hij er dan het nut niet meer zal van in zien En ik ben me ervan bewust dat van zodra het van hem enige inspanning zal vragen (rugoefeniningen, ) en hij niet onmiddellijk een duidelijk waarneembaar effect merkt, hij al gauw terug de pijp aan Maarten zal geven .
En een rug corrigeren is volgens mij wel een werk van lange adem, waar je niet onmiddellijk het effect van ziet. Ik probeer los te laten. Het is en blijft zijn verantwoordelijkheid, en de mate waar in ik erin mee gesleurd word, dat zien we dan wel.
Vanmorgen waren we een half uur later wakker dan voorzien. Ik ben terug in slaap gevallen en heb gedroomd. Het heeft geen zin om hier mijn droom te vertellen, maar die droom maakte me wel duidelijk dat Koen niet alleen in de voorbije week, maar ALTIJD compleet mijn leven bepaald.Hij bepaald wat ik doe, met wie ik contact heb, op welke manier, Niet altijd rechtstreeks zoals de voorbije week, maar vaak onrechtstreeks : ik doe alles zoals ik denk dat het volgens hem hoort, om toch maar de rust en vrede te bewaren.
Wat ik voor mezelf doe, gebeurt in het geniep,zonder zijn medeweten Mijn droom heeft naast het zicht op het patroon waarin ik vast zit, een heleboel pijn losgemaakt, en de conclusie dat ik hier uit wil, dat ik mijn eigen leven in handen wel hebben.
) wantrouwen zal ontstaan, waarbij ik zal bekogeld worden met alle verdenkingen, die ik zou moeten maar niet kan ongedaan maken.... Er is niets moeilijkers dan uit de lucht gegrepen hypothesen die hij als de waarheid zit, te ontmantelen... Als iemand er van overtuigd is dat iedereen klaar staat om hem pootje te lichten, hoe moet je dat uit zijn hoofd praten? Het enige effect is nog steeds dat ik ervan beschuldigd wordt mee te spelen met al die slechteriken, om hem pootje te lichten...
. Op dat punt geen commentaar.
