Ik weet het niet meer... Ik kan niet meer.... Ik heb gewoon zin om te huilen, te slapen,... Niemand beseft hoe sterk de drang is om 's avonds, als Koen nog even naar buiten gaat kijken naar de dieren, gewoon de sleutel om te draaien zodat hij niet meer binnen kan, zodat ik hem niet meer moet horen of zien...
Ik weet wel : ik loop op de toppen van mijn tenen en erger me aan alles, ook zaken die ik anders gewoon kan loslaten. Maar voor het ogenblik is het op... Ik kan er niet tegen dat hij met grote zwier en zwaai zit te vertellen hoe belachelijk het is dat sommige boeren overdrijven in hun voordeel, om er beter uit te komen, terwijl ze daar toch niets aan hebben. Hoe belachelijk is dat nu? En ondertussen doet hij de laatste tijd niets anders. Hij verkoopt een oude dekstier per kilo. De stier woog 1137kg, wat minder was dan hij gedacht had. Dus vertelt hij aan iedereen dat zijn stier meer dan 1200kg woog, en wordt dus verwacht dat ik en de kinderen daar in mee gaan... De koper woont aan de andere kant van het land, dus zal dat ook nooit uitkomen. Hij verkoopt zijn oude tractor, vroeg in het begin veel te veel, wat hij van heel wat mensen te horen kreeg, maar heeft hem toch voor een goede prijs kunnen verkopen, al was die een stuk lager. Die tractor is 140 km ver weg, dus vertelt hij dat hij 1000 euro meer gekregen heeft dan wat hij ontvangen heeft... Hij heeft een verreiker gekocht, die binnenkort geleverd wordt, en ik ben nu al gezegd dat ik niet mag antwoorden op de vraag hoeveel hij gekost heeft, want ik ben toch te dom om dat te weten....
Sinds het communiefeest van Ruben lukt het me niet meer om mezelf op te krikken. Ik ben bekaf, mijn bloeddruk staat te hoog, ik tril inwendig van de zenuwen,... Mijn lichaam wil niet meer mee.. In plaats van het gezin te kunnen ondersteunen, heb ik alle moeite om mezelf recht te houden. En zoals gewoonlijk is het alsof Koen dat ruikt, alsof hij het de gelegenheid vindt om me nog wat dieper te duwen : Ik kan niets goeds doen. Iedere gelegenheid is goed genoeg om me te kleineren en zijn "kunnen" sterk in de verf te zetten. Helaas enkel wanneer er niemand bij is. Bij anderen loopt hij nog regelmatig hoog op met mij. Kwestie van zijn gezinsblazoen te kunnen oppoetsen. Alhoewel hij steeds meer mijn prestaties op zijn rekening schrijft : Ik besef al meer dan een jaar dat het de verkeerde kant uit gaat met mijn schoonmoeder : ze mist te regelmatig, probeert het weg te stoppen, doet soms eigenaardige dingen,... Hoe erg ik dat ook vind, ik zag duidelijk de eerste signalen van dementie, zaken die mij herinnerende aan mijn eigen dement geworden grootmoeder. Koen heeft dat nooit willen accepteren en wanneer ik dan toch hulp probeer te bieden bij mijn schoonouders, kreeg ik van Koen de verwijten dat ik een onmogelijke moeial was, die mezelf opdrong bij mijn schoonouders, en dat ik daar niets te zoeken had... Twee weken geleden is mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen omwille van zware hoofdpijn en hallucinaties. Het verslag van de arts vermeld dat er duidelijke signalen zijn van beginnende dementie... Niet dat dat gelijk zo van belang is. Ik had liever gehad dat het anders was... Koen verkondigt ondertussen dat hij het al lang gezien had dat er daar heel veel niet klopte, dat hij het al lang wist... De dag voor de opname werd ik, in verband met mijn schoonmoeder, nog verweten de air te hebben van een dokter te zijn, het altijd beter te willen weten, me te moeien met zaken waar ik me beter uit zou houden,... Totaal ander verhaal : Koen heeft enkele dagen geleden een dekstier verkocht aan een goede kennis. Het gaat om een topstier, waarvan ik zelf niet zou twijfelen om die aan te kopen. Zelf kunnen we hem als dekstier niet gebruiken omwille van inteelt. Die man wist dat ik die stier heel goed vind, heeft gevraagd aan mij waarom ik niet zou twijfelen om die stier te gebruiken als dekstier, en heeft aangegeven op mijn advies te vertrouwen. Dat hij die stier dus gekocht heeft ligt voor het grootste stuk bij mij. Maar owee, als ik of de kinderen daar durven gewag van te maken. Het is enkel en alleen aan de overtuigingskracht van Koen te danken...
En ik mag blijkbaar alleen nog zwijgen... Gisterenavond kwam er onverwachts een neef langs. Ik was bezig met het eten klaar te maken en Koen zat in de keuken, met het schrift waarin de gewichten van de gewogen dieren vermeld staan, en zijn rekenmachine. Vraag me niet met wat hij bezig was. Die man komt binnen. Koen nodigt hem uit te gaan zitten, en Ruben haalt iets om te drinken. En dan, in plaats van een gesprek aan te knopen, zegt Koen : "een momentje. Ik ben juist bezig. En hij kijkt gewoon verder in dat schrift (waar dus niets speciaals in staat...), tokkelt af en toe op zijn rekenmachine, en zegt niets... Ik knoop een gesprek aan. Je kunt toch zomaar niet iemand laten wachten voor niets... Want ik kan me onmogelijk indenken wat het nut van wat Koen aan het doen was, zou kunnen zijn. Na een tiental minuten, slaat hij het schrift dicht en begint te praten tegen zijn neef. Ik ben ondertussen aan het koken en doe gewoon mee met het gesprek... Op een bepaald ogenblik vraag ik iets aan Koen en krijg een heftige reactie, dat ik niet moet denken dat ik het weet, want dat ik er niets van ken. ???? Ik vroeg gewoon wie een aanpalende akker gebruikte, omdat ik het niet wist. Ik had toch niet gezegd dat HIJ het niet wist???? Enfin, hij draait bij, met zijn neef bij ons.
Zijn neef vertrekt, we eten, en hij vraagt me, na het eten, om melk op te warmen voor twee pasgeboren kalfjes die nog moesten drinken. Dit is altijd mijn job, dus geen probleem. Hij komt ook naar de stallen om mee te helpen en plots krijg ik de volle lading : dat ik me niet te moeien heb als hij aan het praten is, dat ik me in een gesprek niet moet tussen wringen.... Ik viel niet uit de lucht, alleen al omdat dit voor de zoveelste keer is dat ik de laatste weken dergelijke verwijten kreeg. De vorige keren vooral omdat ik "dingen" vertelde die ik volgens hem niet hoorde te vertellen (bvb. dat het om jonge dieren gaat, als hij vertelt aan de veearts voor welke prijs hij zijn koeien verkocht heeft.). Nu wikte en woog ik mijn woorden en toch was het weer niet goed... Wat moet ik dan doen? Gewoon zwijgen?
Er moet iets gebeuren... Waarom niet gewoon weg gaan? Weggaan is geen oplossing. Hij zal me niet loslaten. En zijn fascinatie voor mannen die hun ex-vrouw afstraffen (vermoorden) is enorm groot, ook al laat hij dat enkel aan mij blijken. Enkele weken terug hoorde hij nog iets beters : een vrouw die zelfmoord gepleegd had omwille van het feit dat ze geen uitweg meer zag uit de terreur van haar huwelijk... Heeft ze zelf gezocht... Had ze gedaan wat ze moest doen dat zou ze daar geen reden toe gehad hebben... Doen wat ze moest doen... Ik hoor zo vaak dat ik beter zou doen wat ik moet doen, en méér werken. Nog steeds geen idee wat hij daaronder verstaat... Er moet iets gebeuren, maar ik weet niet wat... Als de nood het hoogst is... Jaren terug, toen ik geen uitweg meer zag, is hij opgenomen voor een open hart operatie. Vorig jaar, na zijn drinkgelag, is hij drie weken later opnieuw opgenomen : 18 dagen ziekenhuis. Opnieuw de borstkast open omwille van een lek aan een kroonslagader. Verdict : beschadigd hart en zwakke aorta, dat totaal geen stress, geen bloeddrukpieken meer mag hebben. En ondertussen briest en raast hij al lang weer de hele dag door, want geen enkele arts die wil geloven hoe het er hier aan toe gaat... Voor de buitenwereld is hij een totaal ander mens...
