Ruben klaagt steeds meer over zijn voeten. 's Morgens, het eerste half uur dat hij opstaat, geraakt hij nauwelijks weg. Daarna betert dat geleidelijk aan, alhoewel hij aangeeft dat de pijn nooit helemaal verdwijnt, en naarmate de avond nadert, laait de pijn steeds meer op.
Ik weet niet hoe dit op te lossen. Aangezien de oorzaak niet echt duidelijk is, vrees ik dat dit een zoektocht wordt naar hulp, naar een oplossing. Niet dat ik het er niet voor over heb, maar hoe moet ik dat klaarspelen??? Er mag al niet gezegd worden dat Ruben zijn voeten pijn doen. Ruben durft het helemaal niet meer aangeven aan papa. Liever op zijn tanden bijten, de pijn verbijten, en doen alsof er niets aan de hand is, dan opnieuw de volle lading over zijn hoofd krijgen hoe belachelijk en kinderachtig hij wel is. Met de go-cart rijdt hij niet meer... Papa geen reden geven om te zeggen dat het daar aan ligt. Met zijn nieuwe fiets heeft hij één keer gereden. Voor de rest staat hij daar. Beseft dan niemand dat dit voor een beweeglijk kind als Ruben gewoonweg niet normaal is, toch wel heel duidelijk maakt dat er meer aan de hand is? Niet klagen, maar dragen. Uiteindelijk zit er in dat kind meer volwassenheid dan in heel Koen. Alleen is hij daar niet mee geholpen.
Gewoon bellen, hulp zoeken, en Koen negeren. Was het maar zo eenvoudig. De laatste dagen, sinds het weekend, hebben we iets meer ademruimte, maar dan wordt het gewoon terug niet meer doenbaar. Wie dit zelf niet meegemaakt heeft, kan onmogelijk inschatten wat dit betekent.
Het is eenvoudig om vanaf de zijlijn te zeggen, wat ik moet doen, maar zonder ondersteuning kan ik niets bereiken. Het doet mij denken aan de vrouw uit de straat die zelfmoord pleegde : blijkbaar wist iedereen in de omgeving hoe ze door haar man geterroriseerd werd, maar iedereen keek toe van op afstand. Steun had ze niet. Nochtans is een narcist gemakkelijk te beïnvloeden van buitenaf, te sturen, want hij valt niet graag van zijn voetstuk, wil zijn imago naar buiten toe hoog houden. Eén iemand die hem duidelijk maakt dat het in zo'n geval normaal is dat je hulp zoekt voor Ruben, dat hij/zij het voor zijn eigen kinderen zeker niet zo zou laten, zou blijven afwachten maar zou zoeken naar een oplossing,... en ik krijg van hem carte blanche. Ik weet wel, die hulp zou dan wel zijn verdienste zijn, kan hij op zijn blazoen schrijven,... ik zou dan alleen maar uitvoeren wat hij zegt, maar dat hij met de pluimen gaat lopen, kan me niet schelen. Als er maar hulp zou komen... voor Ruben, voor Evy,...
Ik weet het wel : Koen wil, vanuit zijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen, vanuit zijn eigen onkunde, hoe dan ook zijn wereld overeind houden, tonen, naar de buitenwereld toe, dat hij iets is, dat hij iets betekent. De kinderen en ik moeten daar in mee draaien. Het feit dat we op bepaalde momenten boven hem uitstijgen, qua inzicht, qua sociale vaardigheden, qua intelligentie,... doet hem zijn eigen onkunde beseffen, en moet hij hoe dan ook vermijden. Zijn eigen angsten, zijn eigen onvermogen,... liggen aan de basis van zijn psychisch agressief gedrag. Kleineren, vernederen, overbulderen,... om toch maar niet zijn eigen onvermogen te moeten inzien. Niet dat er iemand moeite mee heeft met het feit dat hij heel veel niet alleen kan, dat hij hulp nodig heeft, maar zelf kan hij dit niet aan. Inzicht in de situatie heb ik genoeg, maar hoe ik dit moet oplossen, daar heb ik geen idee van? Hij accepteert niets van mij. Ik heb heimwee naar de tijd dat zijn vader hem stuurde. Niet dat die man alles kon oplossen, maar het was toch een stuk leefbaarder
