We waren er gisterenavond nog niet van af! Dat kon ik vermoeden, want hoe minder zijn uitbarstingen kant nog wal raken, hoe langer ze meestal duren. Hij moet er toch nog iets kunnen bijsleuren, om het allemaal een "reden" te geven.
Na de uitbarsting was hij gisterenavond plots weg. Tractor weg, dierenkar weg, zonder boe of ba. Toch nog weg met die koeien. Nee, die stonden nog in het koestal. ????????????? Dieren gaan halen kon ook al niet, want daarvoor heeft hij hulp nodig, dus... Bleek uiteindelijk dat hij iets gaan ophalen was bij zijn broer. Ruben was ook mee, wat ik niet wist. Ik dacht dat Ruben bij mijn schoonouders was, maar blijkbaar had Koen hem daar opgepikt. Bij hun thuiskomst komt Ruben vragen of zijn jeansbroek van zijn communiefeest gewassen is. Hij heeft maar één broek meer voor school. Van de andere zitten zijn knieën erdoor en hij had die schoolbroek nog aan. Dus die was vuil. Koen ziet Ruben bij mij aan de keukendeur staan. "Wat is er nu weer?" "Niets!" "Wat staan jullie daar dan te fezelen (fluisteren, wat dus niet het geval was. Maar het was wel een stuk stiller dan zijn getier). Mag ik het weer niet horen?" "Die jongen komt juist vragen of hij nog een gewassen broek heeft voor school morgen. Dat is alles!" Koen draait zich om en gaat weg.
Een kwartier later word ik geroepen om de kalveren drinken te geven. En plots is er van zijn boze bui niets meer te merken. Wel een hele vraagstelling over die koeien : wat zou jij doen? Zou je ze naar ginder of naar ginder voeren? En als we dan daar te weinig gras krijgen? En daar doen ze het normaal beter!... Daarom dus terug vriendelijk : hij heeft iemand nodig die voor hem beslist! Niet dat hij aan mij veel gehad heeft. Behalve ja, en neen, en ik weet het ook niet, geantwoord volgens dat wat ik dacht dat hij zou verwachten dat ik antwoordde, heb ik helemaal niets gezegd. Ik was niet in stemming om te luisteren, weet zelfs niet welke koeien hij naar waar zou voeren... Hij kan misschien de knop zo maar omdraaien, maar mij lukt dat niet. Vooral omdat ik weet, dat op het moment dat hij mijn "steun" niet meer als nodig ervaart, hij toch opnieuw gehakt van mij maakt.
En dat liet zoals verwacht, niet lang op zich wachten. Na het geven van de kalveren deed ik verder om het eten te bereiden. Net toen Koen binnen kwam, ging de telefoon : een mogelijke nieuwe klant voor mij. Ik heb een zelfstandig vrij beroep. Binnen mijn beroep is er een overaanbod, zodat een beperkte groep aan de officiële tarieven werkt, de middenmoot, waartoe ik mezelf reken, aan gematigde prijzen, en een resterende groep voor een te laag loon. Het cliché dat wie een vrij beroep uitoefent rijk wordt dat Koen nog steeds voor ogen heeft, klopt al lang niet meer. Ik heb voldoende werk, verdien goed mijn brood (genoeg om het hele gezin te onderhouden, want Koen komt daar niet in tussen. Hij spaart alleen maar.) dus wat wil een mens nog meer? Volgens Koen zou ik hem elk jaar een hectare land moeten kunnen cadeau doen, alle vijf jaar een nieuwe dure wagen kunnen kopen (de aankoop van onze auto was voor hem, het onderhoud en verbruik, de verzekering, autotaks,... is volledig voor mij!), en dan nog een grote som kunnen sparen....
Om terug te komen op het telefoontje : Koen staat woedend gebaren te maken dat ik de luidspreker moet aanleggen. Aangezien hij daarbij kabaal maakt (met de stoelen schuift), kan ik niet anders, wil ik zelf het gesprek ook nog kunnen volgen. Er zou eens iets moeten gezegd worden dat hij niet hoort!!! Op zich zeg ik niets dat niet mag gehoord worden, dus behalve het feit dat het niet hoort dat hij zich in gesprekken moeit die mijn job aan gaan,heb ik daar geen problemen mee. Tot het moment dat die man laat vallen aan de telefoon dat hij al bij een collega van mijn langs geweest is, maar dat hij daarmee niet wil werken omdat ze voor die opdracht XXXX euro vroeg, en dat hij dat toch te veel vond. De collega's die aan een dergelijke tarief werken, lopen zo dik rond, dat ik onmiddelijk weet over wie het gaat. :wink: Ik heb daar geen problemen mee : het is een keuze die je maakt : een beperkt aantal opdrachten voor een select kliënteel, of werken voor een doorsnee kliënteel. Het is mijn keuze waar ik me goed in voel. Indien je een select kliënteel wil, dan moet je je ook in die kringen bewegen. Het is een totaal ander milieu en die mensen komen niet vanzelf!
De telefoon lag net neer, of Koen begon : Dat hij het al lang wist dat ik "voor niets" werk, dat de mensen met me lachen omdat ik zo goedkoop ben, dat ik dan nog de uren niet durf te rekenen dat ik gewerkt heb,... Kortom : ik ben zo dom om niets te verdienen!!! "nee hoor, ik verdien niets : we leven van de liefde!!!" Dat mocht ik dus ook al niet zeggen! :roll: Zijn opmerkingen die ik hier in enkele zinnen neerschrijf, heb ik dus wel de rest van de avond mogen horen. En al wat ik er op zeg is verkeerd : ik heb hem meerdere keren gezegd dat ik zou informeren hoe die collega rekent, zodat ik ook meer kon aanrekenen, om hem te doen zwijgen. Ik heb er alleen de eerste keer aan toe gevoegd dat ik dan wel heel gemakkelijk zou zijn, want dat ik dan geen werk meer zou hebben, maar dat mocht ik precies ook niet zeggen. Het feit dat ik onlangs uitgerekend heb hoeveel hij per dag verdient de laatste jaren (70 à 80 euro) durf ik zelfs niet te vermelden. Ik besef al langer dat we van wat hij verdient niet kunnen leven, maar hij ziet enkel dat ik niet kan sparen (omdat ik alles betaal!) en dat hij dat wel kan!
En zo is de cirkel bijna rond. Vorig jaar, na het zich dronken drinken, waren de laatste verwijten die ik naar mijn hoofd gegooid kreeg, dat ik niet genoeg verdiende... Veertien dagen later lag hij in het ziekenhuis... en moest ik mijn werk aan de kant schuiven, om het werk op de boerderij op te vangen...
