Ruben sukkelt al maanden met zijn voeten. Soort groeipijnen, "syndroom van sever-clinch?" staat op het verslag van de radioloog van meer dan een half jaar terug. De huisarts hield het er toen op dat dit zal uitgroeien... Maar ondertussen zijn we nog steeds niet verder geraakt. Ruben heeft bijna het volledige schooljaar niet geturnd, reed niet meer met de fiets naar school... Voor wie Ruben kent, weet dat dit dingen zijn die Ruben niet zomaar zal laten... Volgend schooljaar is het de overstap naar het middelbaar onderwijs. Daar kent men hem niet en is het minder evident om "niet te turnen" terwijl er op het eerste zicht niets aan hem mankeert. Bijkomend is dat het de bedoeling is dat hij met de fiets naar school rijdt, ongeveer 10km ver, wat heel wat anders is dan de huidige 2km. Uiteindelijk vind ik het meer dan nodig dat er effectief verder gezocht wordt naar een oplossing van het probleem van zijn voeten, maar Koen weigert. Volgens hem ligt het probleem bij Ruben en moet die het dus zelf oplossen...
Omdat Koen een hele tijd terug de schuld op de steunverbanden legden die Ruben op aanraden van de huisarts droeg, draagt hij deze al een tijdje niet meer... Volgens dokter Koen wringen die steunverbanden zijn voeten in een abnormale houding en is het daardoor dat ze pijn doen...
Nu het vakantie is, en Ruben meer in beweging is, is de pijn opnieuw aan het escaleren. Hij geraakt 's morgens met moeite uit zijn bed naar beneden. Wanneer hij een eindje op is, gaat het wel steeds beter om te bewegen, maar tegen de avond vraagt hij om pijnstillers (die hij voorlopig nog niet krijgt) om dat zijn voeten zoveel pijn doen. Vanmorgen dacht ik dat het hoog tijd was, om dit nog eens aan te kaarten bij Koen. Helaas, het resultaat was dat Ruben gewoon uitgekafferd werd : Naast het ultimatum dat Ruben er voor moest zorgen dat hij in september met de fiets naar school kon, of dat hij op internaat zou vliegen, kafferde hij het kind volledig uit : Als hij zo belachelijk zou blijven doen, dan zou hij weggepest worden op school, belachelijk gemaakt, dan zou er nooit iets worden van hem, dan was hij een moederskindje,... Mijn reactie dat Ruben daar toch niets kan aan doen werd gewoon weggegoond : Moest hij eens stoppen om met de go-cart rond te rijden, dan zouden zijn voeten wel geen pijn meer doen???? Mijn argument dat hij maanden niet met de go-cart rondgereden had en dat dit dus niets geholpen had, waren niet correct : hij heeft al die tijd hele dagen niets anders gedaan dan met de go-cart rond gereden (en school???). Misschien had ik toch beter gezwegen, maar er moet iets gebeuren.
In de namiddag opperde mijn schoonvader dat Ruben nu wel veel tijd had om met de go-cart te rijden, was misschien wel een opening om er daar over te beginnen, maar onmiddelijk volgde een "dodelijke" blik van Koen naar Ruben en mij, die duidelijk genoeg was. Als we er durfden over te beginnen zouden we dat achteraf duidelijk moeten bekopen. En voor het ogenblik heeft niemand in het gezin reserve om dat te kunnen trotseren...
