Wat voor mij het belangrijkste is voor 2010 is dat ik dit jaar definitief afscheid genomen heb van Koen. Ja, hij is er nog, met zijn goede en slechte momenten. En toch heb ik afscheid genomen…

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zijn nieuwe opname in februari, maar ook zijn houding de weken daarvoor, het feit dat ik toch heel wat reacties kreeg dat, als hij niet verandert, dit vroeg of laat slecht zal aflopen,… maar vooral de radicale houding van Thomas hebben dit in mij teweeg gebracht. Ik heb meer dan ooit de keuze voor mezelf gemaakt én voor mijn kinderen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid op voor mezelf en voor hen, en als Koen dit  niet voor zichzelf wil doen, dan is dat mijn zaak niet meer.

Na zijn hartoperatie heb ik geprobeerd om de nodige medicatie (risperdal) te verkrijgen, om hem nog een kans te geven.  De maand dat hij ze genomen heeft was een opluchting voor ons allemaal, maar hij wou ze niet verder nemen. Hij weigert pillen te nemen omwille van mij en de kinderen. Hij is gestopt met risperdal en in een depressie belandt. Toen kon antidepressiva plots wel en moesten ik en de kinderen zijn opgefokt gedrag er maar bij nemen.

Ondertussen rookt hij ook terug stiekem. Ik wordt geacht het  niet te weten, maar ondanks alle kauwgum voor een frisse adem, ruik ik het vaak wel.  Thomas weet het ook, heeft hem maanden terug betrapt met een sigaret, die hij vlug wegstak. Hij weet dat de artsen hem nogmaals uitdrukkelijk verboden hebben om te roken. Een hart moet 25% meer inspanning leveren bij een roker dan bij een niet-roker en hij heeft die reserve niet… Thomas reageert daar laconiek op : het is zijn leven, het is zijn keuze, en hij moet er dan maar de gevolgen van dragen… Ik begrijp hem en neem het ook zo op. Ik heb genoeg gedaan.

Ik heb wel geprobeerd om de medicatie voor zijn depressie te laten aanpassen, omdat het op bepaalde momenten voor ons gewoon niet meer leefbaar was. Maar artsen snappen het niet, begrijpen niet waar wij mee geconfronteerd worden. Dat is dus niet gelukt. Ondertussen heb ik geleerd dat als de nood het hoogst is, de redding nabij is:  Sinds drie weken loopt Koen rond met een hernia. Hij zou moeten rusten om een operatie te kunnen vermijden. Met zware pijnstillers doet hij gewoon zijn werk verder. Ik laat hem. Het is zijn keuze. En ondertussen doet die zware verdovende medicatie ook iets positiefs : het heeft de heftige toppen weer afgezwakt, zodat het weer allemaal een stuk rustiger geworden is.

Mijn voornemens voor 2011 heb ik wel : nog meer kiezen voor mezelf en zelfrealisatie. Dit is mijn doel. En voor wat betreft Koen leef ik gewoon van dag tot dag. We zien wel wat 2011 brengt, maar ik vrees, als hij niet anders in het leven gaat staan, dat het komende jaar voor hem weinig goeds zal brengen. En ik weet maar al te goed, dat hij nooit zal veranderen… Het is mijn probleem niet meer.

Ik ga niet bij hem weg (of er zou iets onverwachts moeten gebeuren), maar emotioneel laat ik hem volledig los. Ik weet dat ik sterk genoeg ben om mijn eigen leven te leiden, met of zonder hem, en dat is voor het ogenblik voor mij voldoende.

Ik wens iedereen heel veel kleine momenten van geluk, eigen keuzes en positieve momenten. En natuurlijk ook een goede gezondheid, want is dat toch wel zeer belangrijk.

Moge 2011 een prachtjaar worden.