Vorige week woensdag schoot er iets in Koen zijn rug, waardoor hij totaal niets meer kon.  Hij raakte met moeite van in de stal  in huis. De injectie en medicatie van de huisarts had nauwelijks effect. Op mijn aanraden zijn we ’s avonds naar een osteopaat geweest. Volgens hem waren een aantal rugspieren geblokkeerd, totaal samengetrokken, door overbelasting.

Overbelasting??? Het was gebeurt bij gewoon voor over buigen, om zijn koe uit te melken.  Maar aan de hand van de vragen en opmerkingen van de osteopaat, en mijn vragen naar hem toe, werd mij al gauw duidelijk waar het schoentje knelt :  waarschijnlijk zijn de diepere rugspieren die de ruggegraat recht houden, al een tijdje inactief, waardoor de buitenste brede rugspieren die taak overgenomen hebben. Helaas zijn die daar niet op voorzien, waardoor ze dus plots, overbelast helemaal toeslaan. Meestal gebeurt dit bij het vooroverbuigen, omdat ze dan net het hele gewicht moeten torsen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Oorzaak van de inactiviteit van zijn rugspieren : zijn operatie, de langere ziekenhuisopname, de moeilijker herstelperiode waarbij hij de eerste weken nauwelijks actief was buiten, én het voortijdig stoppen van de kinesitherapie die voorgeschreven was omwille van zijn herstel. Normaal is dit minimaal 30 keren een half uur, vaak verlengd tot 60 keren.  Bij zijn operatie zes jaar geleden heeft hij het opgegeven aan 29 keer (vraag me niet waarom die laatste keer er niet meer bij kon!), nu had hij na twee weken al door hoe hij de kinesiste kon afleiden, om zo weinig mogelijk oefeningen te moeten doen, en is hij het na zo’n twintig keer gestopt. De oefeningen waren volgens hem belachelijk. Hij had ze niet nodig.  In dat oefenpakket zitten naast het fietsen om de hartactiviteit op te bouwen, ook eenvoudige oefeningen voor borstkast en rug. Het verschil bij de vorige keer was mij wel al duidelijk : zes jaar terug liep hij na zijn revalidatie terug correct recht. Toen was het ook een man die kwam voor de revalidatie, die hij niet zo gemakkelijk in de luren kon leggen. Nu liep hij niet alleen nog duidelijk voorovergebogen (rechtstreeks gevolg van de operatie), maar begon ook steeds meer naar de ene kant over te hellen. Bijkomend had hij een hint gehad van de chirurg, eind april, toen hij voor het laatst op controle ging : deze had gezegd dat hij misschien toch wel beter eens een osteopaat zou opzoeken, omdat zijn rugspieren abnormale spanningen vertoonden en schijnbaar grote inspanning moesten doen om hem recht te houden.  Vooral angst voor het onbekende (wat zou die osteopaat doen?)  deden hem een second opinion vragen aan de huisarts. Die dacht dat het probleem zat in de verschillende lengte van zijn benen, en zou opgelost worden met een verhoog in zijn schoen. De huisarts is een heel bekwaam man, maar heeft weinig geloof in de randgebieden van de geneeskunde.  Osteopathie ligt daar ook in.  Zo gelooft hij ook niet in het effect van de therapie die Thomas destijds uit zijn depressie geholpen heeft. Ik heb daar geen problemen mee, want niemand is alwetend, en ik ben flexibel genoeg om mijn eigen keuzes te maken.

Voor Koen ligt dat natuurlijk anders. Het voordeel van een dergelijk uiteenlopend advies voor hem is dat hij het eenvoudigste er uit neemt :

osteopathie helpt niet volgens de huisarts?  Dus zal hij daar zeker geen geld en tijd aan hangen. En de lengte van zijn benen? Dat is niet iets dat er nu plots is, en het ging altijd al zonder verhoogde schoen, dus…  De oplossing volgens hem was gewoon verder doen zoals hij bezig was… Ik trek het me al lang niet meer aan.  Zijn lichaam is zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne.  Naar mij luistert hij toch niet.

Ik verwachtte natuurlijk niet dat Koen van het ene moment op het andere zou uitvallen, waardoor ik terug moest bijspringen op de boerderij. Op zich vind ik dat niet zo erg.  Ondertussen zijn de meeste dieren buiten, is het werk dus veel minder dan deze winter, en het is aangenaam weer buiten,… Ik genoot er dan maar van, in de mate van het mogelijk dan toch. Niet dat Koen erg lastig was. Dat hij, omwille van de pijn, valium kreeg, zal er wel toe bijgedragen hebben dat hij extra kalm was. Maar toch is er op zo’n momenten onmiddellijk een beklemmend gevoel : niet ik bepaal mijn leven en voorzie daarin plaats om bij te springen : onmiddellijk legt hij zijn poot op mij, op een manier dat ik het gevoel heb geen adem meer te hebben : hij bepaalt wat ik doe, wanneer ik het doe, en op welke manier ik het doe. Niet alleen voor wat betreft zijn eigen werk, maar ook voor de rest van de dag.  Het feit dat hij continue in huis was, lag, deed mij zijn hete adem in mijn nek voelen, voelde mij continue bekeken of ik wel deed wat hij wou, op de manier zoals het volgens hem hoorde.  De spanningen bouwden zich op in mijn lijf, en mijn arm en schouders gaven het terug op.

Sinds maandag doet hij zijn werk terug alleen, en ik kan terug herstellen van de spanningen. Ik heb hem gezegd dat dit zal terug keren als hij niet voor zichzelf zorgt en niet het nodige doet om zijn scheve houding te doen corrigeren, want de osteopaat is al stopgezet. Volgens Koen was het slechter in plaats van beter, maar volgens mij was het wel het enige dat effect had… Hij heeft beloofd de draad bij de osteopaat terug op te nemen, als hij herstelt is. Helaas vrees ik dat hij er dan het nut niet meer zal van in zien… En ik ben me ervan bewust dat van zodra het van hem enige inspanning zal vragen (rugoefeniningen,…) en hij niet onmiddellijk een duidelijk waarneembaar effect merkt, hij al gauw terug de pijp aan Maarten zal geven….

En een rug corrigeren is volgens mij wel een werk van lange adem, waar je niet onmiddellijk het effect van ziet. Ik probeer los te laten. Het is en blijft zijn verantwoordelijkheid, en de mate waar in ik erin mee gesleurd word, dat zien we dan wel.

Vanmorgen waren we een half uur later wakker dan voorzien. Ik ben terug in slaap gevallen en heb gedroomd. Het heeft geen zin om hier mijn droom te vertellen, maar die droom maakte me wel duidelijk dat Koen niet alleen in de voorbije week, maar ALTIJD compleet mijn leven bepaald.  Hij bepaald wat ik doe, met wie ik contact heb, op welke manier,… Niet altijd rechtstreeks zoals de voorbije week, maar vaak onrechtstreeks : ik doe alles zoals ik denk dat het volgens hem hoort, om toch maar de rust en vrede te bewaren.

Wat ik voor mezelf doe, gebeurt in het geniep,zonder zijn medeweten…  Mijn droom heeft naast het zicht op het patroon waarin ik vast zit, een heleboel pijn losgemaakt, en de conclusie dat ik hier uit wil, dat ik mijn eigen leven in handen wel hebben.

Alleen weet ik niet hoe…