"Hoe donkerder de nacht, hoe dichter de dageraad."
Een gelezen spreuk, een povere poging om mezelf moed in te spreken, want ik ben op, gewoon op. Ik ben moe, ik voel me ellendig, zowel lichamelijk als emotioneel. Het is vechten tegen de bierkaai en ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta ... Of heb ik alleen maar die indruk omdat het me gewoon allemaal teveel is voor het ogenblik? Ik weet dat er slechts weinig zijn die invloed kunnen uitoefenen op Koen, naar wie hij luistert, maar misschien is het ook niet zo evident om op hem te reageren. Alleen, als hij geen reactie of opmerkingen krijgt, dan trekt hij de conclusie dat iedereen het met hem eens is, zijn hypocriet gedrag toejuicht. Vroeger trok Koen zijn vader veel recht, ook al zag hij maar het topje van de ijsberg. Uiteindelijk heb ik altijd al geweten dat dit voor ons een ramp zou zijn als zijn vader er niet meer was om op terug te vallen. Het feit dat er niemand meer is die af en toe "halt" toeroept aan zijn irreële gedachtenpatronen, zorgt ervoor dat deze steeds verder gaan en steeds grotere proporties aannemen.
Ik heb zo het gevoel dat wie Koen niet meemaakt tijdens zijn "kuren" of hoe moet ik het noemen, niet beseft hoe het er hier eigenlijk aan toe gaat en hoe zwaar dit doorweegt. De kinderen vluchten weg, aan alle kanten. Vanmiddag zaten ze allemaal op hun kamer. De computer mag daar wel een verleiding op zich zijn, het is toch opvallend dat als ze weten dat Koen er niet is (ook niet buiten), ze van alle kanten opnieuw mijn gezelschap opzoeken.
Voor het ogenblik zijn de vakantiejobs het "hot item". Thomas had vorig jaar een vakantiejob, vooral om niet de hele vakantie geconfronteerd te worden met zijn vader. Vakantiejob op 3km afstand, goed betaald, afwisselend werk,... Dit jaar mag hij er terug gaan. Evy wou dit jaar ook een vakantiejob, vooral ook om weg te zijn van thuis. Ze is 15, dus dat kan, maar aangezien het vermoeden van autisme heeft ze een plaats nodig waar ze in het begin iemand heeft die haar stuurt en begeleid. Ze had de kans mee te gaan met een marktkramer en te helpen bij de verkoop van fruit en groenten. Zijn vrouw begeleidt en helpt de jobstudenten. Ik ben met Evy bij hen langs geweest en ik had er het volle vertrouwen in dat dit de juiste plaats zou zijn voor haar. Het mag niet van Koen : te vroeg beginnen, te weinig betaald, volgens hem. Op mijn argumenten pro reageert hij "Je doet maar je zin!" "Kan ik niet, want dan maak je ons het leven onmogelijk tot jij je zin krijgt" (en dan zijn we allemaal het slachtoffer) "Je weet het toch!" En als hij zijn zin gekregen heeft voor wat betreft Evy, dan stapt hij over op Thomas. Thomas heeft in de paasvakantie twee dagen gewerkt waar hij nu ook zijn vakantiejob doet en is die nog niet betaald geweest. Thomas zit op dat geld niet te wachten. "Ik zou niet meer willen terug gaan om daar te werken. Hoe belachelijk is dat, dat hij nog niet betaald heeft? Wie denkt hij wel dat hij is?" Wat hij daar mee wil bereiken? Dat zijn kindjes altijd tot zijn beschikking staan in de vakantie! Thomas staat sterker dan Evy. In het geval van Evy kan hij naar buiten toe nog altijd acceptabele redenen aanhalen waarom ze niet mag starten. Voor Thomas ligt dat moeilijker. Iedereen weet dat hij een goede vakantiejob had vorig jaar, op alle gebied. Dus gooi je dat niet zomaar weg. En hij moet toch wel de schijn kunnen blijven ophouden naar de buitenwereld.
Ik heb meest schrik hoe Evy die twee maanden moet doorkomen als ze hele dagen thuis is. Ze heeft al niet veel reserve, heeft vorig jaar al op de rand van een depressie gestaan. Thuis zitten is vluchten naar haar kamer, en op haar kamer zitten is de woede van Koen opwekken of ze nu echt niets anders te doen heeft...
