Ik maakte me vanmorgen de bedenking dat het leven hier vaak veel heeft van een goed geoliede machine : 's Morgens de koeien binnen doen, melken, ik geef de kalveren melk, ontbijten, Koen heeft de kalveren voeder, en op het ogenblik dat we de tractor horen starten is het het ogenblik om de jonge dieren in de weide mais bij te geven. Ik ga naar buiten het hekken opendoen, Ruben gaat mee naar buiten om op de tractor te stappen en rijdt met de tractor door de weide, terwijl Koen de groene maïsstalen in het gras gooit. Daarna geeft Koen de rest van de dieren eten, en gaat hij met Ruben naar de akker om maïs voor morgenochtend... Het loopt soepel, zonder enig probleem, wat voor Koen goed is. Vooral voor het ogenblik is die goed lopende routine datgene wat hem nog recht houdt. De laatste weken, sinds hij gestopt is met zijn risperdal (in juni) is hij steeds verder aan het wegzinken in een depressie.

Alles is teveel, hij ziet niets meer zitten, bij alles panikeert hij, zonder enige reden,... Hij heeft vorige week bij de huisarts zelf aan de alarmbel getrokken. De huisarts heeft hem antidepressiva voorgeschreven. Sipralexa (bekent onder de naam Lexapro in Nederland). Ik heb er zelf weinig vertrouwen in... Het is nog maar een week dat hij ze neemt, maar hij zegt dat hij er niets van merkt, dat hij nog steeds tegen alles opziet, niets ziet zitten... Wij merken wel het verschil : Ruben, die niet op de hoogte was van het feit dat papa iets nam, kwam gisteren vragen of papa misschien terug risperdal nam, want dat hij rustiger is, meer geduld heeft,... Ik merk zelf ook dat zijn lange doordrammen over alles en nog wat dat volgens hem nooit zal lukken,... verdwenen is. Hij is veel aangenamer in de omgang, maar ik vrees dat hij zijn negatieve gedachten voor het ogenblik gewoon opkropt.

Daarnaast heb ik er weinig vertrouwen in dat een pilletje zijn problemen zal oplossen, als de onderliggende oorzaak niet aangepakt wordt. Antidepressiva kunnen ondersteunend werken, daar geloof ik wel in. Alleen is de onderliggende oorzaak hier wel heel complex. Koen ziet geen oorzaak, voor hem komt het zomaar uit de lucht gevallen en snapt hij niet waarom. De huisarts legt de link met zijn hartoperatie, want het gebeurt wel vaker dat mensen na zo'n zware operatie het niet meer zien zitten, hun leven in vraag stellen. Voor Koen is het het eenvoudigst om daarin mee te gaan : het ligt dan immers niet aan hem, want hij kon er toch niet aan doen dat hij geopereerd moest worden. Alleen snapt hij niet waarom het over zes jaar niet en nu wel gebeurt??? Ik vrees helaas dat de oorzaak veel dieper ligt. Ik zag al duidelijke signalen vorige winter, wat volgens mij al te gemakkelijk op het geen waarvoor hij onder het mes moest geschoven werd, door zowel de artsen als de omgeving, als Koen zelf. Vanuit het autisme van Koen zie ik een totaal andere verklaring : Koen heeft tot nu toe nog nooit op eigen benen kunnen staan, steunde tot vorige zomer nog altijd voor een groot stuk op zijn vader, en sinds de trombose van zijn vader is dat weggevallen. Ik kan die plaats niet innemen, want van zijn vader neemt hij alles aan, bij mij stelt hij alles in vraag. En ik WIL ook die plaats NIET innemen.

Vorig jaar had hij de maanden na de trombose van zijn vader Thomas, het was vakantie. En na de vakantie, naarmate de winter kwam, ging het steeds meer bergaf, tot hij, in de zwaarste periode op het bedrijf, opgenomen werd. Dit jaar heeft Thomas een vakantiejob. Koen roept al jaren uit, dat de kinderen, van zodra ze oud genoeg zijn, in de vakantie zullen moeten gaan werken. Thomas is blij dat hij die vakantiejob heeft. Hij heeft het er naar zijn zin : werken in een motiverende omgeving, en weten dat je werk gewaardeerd wordt, is heel wat anders dan thuis helpen met papa, waar er telkens kans is op een drama als er iets niet gebeurt zoals Koen het in gedachten heeft, en waar Koen steeds ziet wat ze niet doen, maar nooit wat ze wel allemaal doen... Alleen, pas nu Thomas ook effectief een vakantiejob doet, beseft Koen dat hij Thomas niet meer heeft om hem te helpen...

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zoals ik al zei, voor het ogenblik lukt het allemaal nog wel, ook al ziet Koen het zwart in. De goed geoliede machine draait, zonder haperingen. Het is zomer. De werkdruk is voor Koen laag. En ook al weiger ik om het gewicht van Koen te torsen om hem overeind te houden, als het over kleine zaken gaat, spring ik graag bij. Zolang ik maar niet verantwoordelijk ben, gesteld wordt, voor zijn doen en laten. Ik heb tien jaar hard gewerkt, om mezelf terug te vinden, om mezelf voorop te stellen, om mijn eigen leven in handen te nemen, en mijn grenzen opnieuw af te bakenen. Ik heb leren loslaten, en ik merk nu het resultaat, voel me goed in mijn vel, heb het gevoel mijn eigen leven terug in handen te hebben. En dat wil ik zo houden!!!

En ondertussen zijn de eerste haperingen op komst : nog drie weken en de kinderen zijn terug naar school. Ook Ruben en Evy zijn er dan niet meer. De routine moet terug gewijzigd worden, en hij staat er terug meer alleen voor...