"Meneer? Mevrouw? Heeft iemand nog een papier over om films te beoordelen?" Het moeten Koerden of Turken geweest zijn, die na afloop van 'Min Dit' per se nog een beoordelingsformulier wilden bemachtigen. Aan het belang dat ze er aan hechtten, viel duidelijk af te lezen dat hun quotering 'uitstekend' of 'zwak' zou zijn, maar niks er tussenin. 'Uitstekend' als het Koerden waren, ben ik geneigd te denken, 'zwak' als het Turken waren. Niet dat regisseur Miraz Bezar in 'Min Dit' een standpunt inneemt. Integendeel: hij doet geen enkele uitspraak over wie goed of fout is in de oorlog; zijn film is een aanklacht tegen het oorlogsgeweld in het algemeen.

Ik sta nogal huiverachtig tegenover films met kinderen in de hoofdrol omdat kinderen meestal niet 's werelds beste acteurs zijn, maar de twee hoofdrolspelertjes in 'Min Dit' leveren een ronduit schitterende prestatie af. Gülistan en Firat zitten op de achterbank van de auto wanneer voor hun ogen hun vader en moeder doodgeschoten worden door een Turkse privémilitie. Plots staan ze helemaal alleen in het leven. Of nee, niet alleen. Er is ook nog het schreiende babyzusje in de handen van de vermoorde moeder.

De film gaat over het lot van ouderloze oorlogskinderen. Het is geen kinderfilm (terecht dat Open Doek hem bij 'Stories' catalogeerde en niet bij 'Kidz'), maar ook geen oorlogsfilm. Het geweld is zeer nadrukkelijk aanwezig, maar wordt nooit getoond. Dat is op zich al een sterke zet van de regisseur. Bij mij heeft dit sluimerend, immer aanwezig, maar nooit in beeld gebracht geweld in elk geval een veel grotere impact dan een streep bloed op het scherm. Het dringt veel dieper door. 'Min dit' laat niemand onberoerd.

Neem daar nog bij dat 'Min Dit' een vernuftige, erg realistische en geloofwaardige ontknoping kent. De moordenaar van Gülistan en Firat ontloopt zijn straf niet. Een film met een happy end, dus? Neen, zo simpel is het ook weer niet. Want zelfs al alle geweren zwijgen, zijn de problemen van de door het leven getekende oorlogskinderen niet opgelost.

Machtig mooie film. Een van de beste die ik dit festival gezien heb. Van mij zou hij een 'uitstekend' gekregen hebben als ik mijn blad niet had afgegeven aan een Koerd of een Turk.

Filipijnse seks: we kunnen ons daar niet veel bij voorstellen. Toch wordt het al jaar en dag gedaan. Anders waren er allang geen Filipino's meer geweest. Om mezelf in te wijden in de materie ben ik vrijdagavond naar 'Boatman' gaan kijken. Een erotische film uit 1984 waarover nu in de Filipijnen nog altijd schande gesproken wordt. Noem het de 'Turks fruit' van de Filipijnen.

Felipe wil hogerop in het leven. Hij is het beu om voor een schamel loon toeristen te vervoeren in zijn bootje. Hij gaat in Manila zijn geluk beproeven en komt daar terecht in de seksindustrie. Het geldt verblindt hem en doet hem steeds meer grenzen overschrijden en daar komen de nodige vodden van.

Het verhaal heeft tweehonderd keer meer om het lijf dan een doorsnee seksfilm en de film overstijgt ook zonder enige twijfel dat niveau. De dramatische en zelfs spannende verhaallijn zou je zelfs even kunnen ontroeren, ware het niet dat er zo tenenkrullend slecht geacteerd werd.

"Da's typisch voor deze bombafilms, die in de jaren tachtig razend populair waren in de Filipijnen", legde Marc Boonen me achteraf uit. "Vergis je niet. De acteurs zijn in eigen land supersterren. Maar

mensen kijken ginder op een andere manier naar film en er wordt dus ook op een andere manier geacteerd. Je kunt het een beetje vergelijken met de Bollywoodfilms. Het is de taak van een breed programmerend filmfestival om ook eens een film uit zo'n ongekend genre te tonen."

Daar kunnen we in komen. Wij, Europeanen, zijn allergisch voor overacting, maar dat is inderdaad lang niet overal in de wereld zo. Point taken.

Waar we het een stuk moeilijker mee hadden, waren enkele van de seksstandjes die uitgebreid getoond werden. Dat de 'Around the world' in de praktijk uit te voeren is, wil ik met veel goeie wil nog geloven. Maar de 'Ferris wheel' is volgens mij en volgens iedereen die ik het gevraagd heb, simpelweg ondoenbaar. Alleen Marc Boonen maakte enig voorbehoud.

Het kan niet altijd feest zijn. Ik vond 'White material' geen goeie film. En daarmee bedoel ik dat ik het niet geloofde. Als je 102 minuten lang de Franse eigenares van een Afrikaanse koffieplantage volgt, die moedig probeert te redden wat er te redden valt en die weigert op de vlucht te slaan voor het alsmaar toenemende oorlogsgeweld, dan zou je normaal gesproken begrip moeten kunnen opbrengen voor haar situatie en voor haar standpunt. Haar verhaal zou in de loop van de film ook het jouwe moeten zijn. Je zou onder haar huid moeten gekropen zijn.

Maar niks hoor, wel integendeel. Ik heb de hele film gedacht: "Maar mens, ga nu toch lopen!" Bijna heb ik dat zelfs geroepen. Zoals vroeger met de poppenkast: "Pas op, Jan Klaasen, achter u!" Maar ik heb het niet gedaan. Ik was blij dat ik het na een uur en drie kwartier uiteindelijk zélf kon afbollen.

Jammer, maar niet getreurd. Op naar de volgende.

Bart Gaublomme vermoedt dat de appel-rabarbersap nog beter is als je er rum bij kapt. Ik heb er al dagen over nagedacht en ben, na eliminatie van alle alternatieven, tot de conclusie gekomen dat er maar één manier is om erachter te komen.

De geniaalste vondsten zijn bijna altijd heel simpel. Hoe kun je de beklemmende sfeer in een legertank filmisch beter weergeven dan de volledige film in de tank zelf te draaien? Het enige wat je in 'Lebanon' van de buitenwereld te zien krijgt, zie je door het vizier van het kanon.

In de tank zitten vier soldaten die absoluut niet klaar zijn voor de opdrachten die ze krijgen. De commandant heeft geen gezag, de schutter heeft nog nooit op een levend wezen geschoten, de chauffeur panikeert bij de minste tegenslag, ... De film maakt al snel duidelijk dat niets zo onveilig is als 'veilig in een tank zitten'. Je zit tussen vier stalen platen, je hebt geen flauw benul van wat er rond je gebeurt, je bent overgeleverd aan info die je via de radio krijgt, maar hoe betrouwbaar is die?

'Lebanon' doet nauwelijks of niet onder voor de legendarische en al even claustrofobische film 'Das boot' uit 1981. Indrukwekkend.

1964. Australië test enkele raketten, die moeten dienen om satelieten te lanceren. De raketten zullen worden afgeschoten in Woomera en boven een verlaten woestijn in het westen van Australië tot ontploffing worden gebracht.

Iedereen gaat ervan uit dat de woestijn verlaten is, maar er wordt voor alle zekerheid een delegatie op uitgestuurd om eventueel nog mensen te evacueren. Wat dan gebeurt, is nauwelijks te omschrijven. Enkele wetenschappers stoten tot onverwacht en onvoorbereid op een groep van twintig Martu-aboriginals. Een cultuurschok kan onmogelijk nog groter zijn: een gemeenschap die letterlijk nog in het stenen tijdperk leeft komt in contact met raketgeleerden. De Martu's hebben nog nooit een whitefella gezien. En waarom dragen die whitefella's 'schotels' (hoeden) op hun hoofd? En vanwaar komen die 'bewegende rotsen (vrachtwagens) die zoveel lawaai maken? Van de ene seconde op de andere belanden de Martu's van de prehistorie in de twintigste eeuw. De verbijstering! De doodsangst! De Martu's zetten het op een lopen, want de whitefella's met hun bewegende monsters kunnen niet anders dan menseneters zijn. Mensenetende duivels.

Ik heb zelden -of nooit?- een straffere documentaire gezien. Alsof het verhaal op zich nog niet boeiend genoeg zou zijn, worden deze waar gebeurde feiten ook nog eens geïllustreerd met authentiek film- en fotomateriaal uit 1964, met getuigenissen van Yuwali en Thelma, die nu zestigers zijn maar 17 en 8 jaar oud waren toen zij door de blanken werden 'ontdekt', en met verklaringen van de wetenschappers die 46 jaar geleden plots oog in oog stonden met de Martu's.

De werkelijkheid overtreft soms de verbeelding. Deze documentaire bewijst dat nog maar eens.

Het is puur toeval, maar dit jaar zie ik de helft van de competitiefilms. Andere jaren zijn het er altijd minder geweest. 'Lola' heb ik al gezien, 'The loners', 'Kinshasa Symphony' en 'Dawson, Isla 10' ook. 'El vuelco del cangrejo' ('de krabbenval') is de vijfde en voorlaatste competitiefilm waar ik naar ga kijken. 'Harragas' zie ik morgen nog.

'El vuelco del cangrejo' kon me wel bekoren, moet ik zeggen. 't Is een film die bol staat van de symboliek en nauwelijks een verhaal vertelt. Een vreemdeling belandt in een vissersdorp, waar de rust en de traditionele manier van leven worden verstoord door een hotel met discobar. De vooruitgang is niet te stoppen, zo blijkt. Zelfs niet in een afgelegen vissersdorp in Columbia. Maar of het leven er beter op wordt, is maar de vraag. Het dorpje krijgt voor het eerst elektriciteit, maar dat brengt meer ellende dan wat anders met zich mee. Een blanke man ruikt geldt en wil een hotel en discobar met zicht op zee openen. De muziek knalt al door de boxen en in het plekje waar eeuwenlang alleen het fluiten van de vogels en het ruisen van de zee te horen was, valt dat niet in goede aarde. Leve de moderniteit!

We volgen de oplopende spanningen tussen de oudere dorpsbewoners en de nieuwe hotelbaas door de ogen van een toerist. Een goede vondst van de regisseur. Want als toerist kan je wel zien wat er gebeurt, je kan zelfs partij kiezen, maar je kan niet tussenkomen omdat je toch een buitenstaander bent en blijft.

De toerist wil weg uit Columbia. Het kan hem niet schelen waarheen, als het maar weg is van al die problemen die hij toch niet kan oplossen. Maar hij zit gevangen. Hij kan alleen per boot weg, en die wil maar niet komen. Zoals een krab weerloos is als ze op haar rug ligt en moet wachten op een golf om overeind te kunnen komen, zo moet de toerist zijn tijd maar zien te verdoen in een levenloos dorp, wachtend op een boot.

Goed gedaan, deze film. Een verhaal over niks, op het eerste gezicht. Maar als je beter kijkt een verhaal over migratie, over criminaliteit, over alcoholisme, over de strijd tussen het traditionele en moderne leven en over rassenconflicten,... kortom: over alles wat er gaande is in Columbia.

'Dawson, Isla 10' speelt zich af in 1973. Het leger van Pinochet heeft net een staatsgreep gepleegd en president Allende van de troon gestoten. Er vallen veel doden, onder wie Allende zelf. Wie de coup overleeft, komt op Dawson terecht: een eiland in het barre en ijskoude Patagonië. Het einde van de wereld. Het Siberische alternatief voor Chili. Het strafkamp -ontworpen door nazivluchteling Walter Rauff- op Dawson heeft maar één doel: de gevangenen breken tot op het bot, op geestelijk en lichamelijk vlak. Bij aankomst begint het al: de gevangenen verliezen hun identiteit. Ze krijgen een nieuwe naam: die van de barak waarin ze moeten slapen en een volgnummer.

De voormalige minister van mijnbouw Sergio Bitar -de man leeft nog steeds, hij is bijna 70- kreeg de naam 'Isla 10'. Hij overleefde het concentratiekamp en begon meteen na zijn vrijlating aan een boek over het leven op Dawson Island. Opdat die geschiedenis nooit meer doodgezwegen of vergeten zou kunnen worden.

Beklijvende cinema, met op het einde een kippenvel-lied met de letterlijke tekst van een speech van Allende. Zo mooi dat ik bij thuiskomst direct heb gegoogeld om dat nummer terug te vinden. Zonder resultaat. Doodjammer.

Cynische humor, ik hou er wel van. En Rik Mercelis, gitarist van Eddy en de Schellekens, blijkbaar ook. "Véél plezier met deze film' fluisterde hij me toe in zaal 8, waar "Dawson, Isla 10" begon: een film over een concentratiekamp in Chili, gebaseerd op waargebeurde feiten.

Bloggers hebben glijdende uren. Dat heeft het grote voordeel dat je 's nachts al eens zwaar in de Gageleer kan vliegen zonder dat je 's morgens moet vrezen dat Marc Boonen aan de lijn hangt om te vragen waar je artikel blijft. Gisteren was het van dattum. Te veel Gageleer en te weinig karakter: een dodelijke combinatie. Maar het gaat al beter, dank u. Er is niet eens een Dafalgan Forte bij te pas moeten komen. Een boterham met Camembert en appel-rabarbersap in Kaffee Kopenhagen volstond. En het zien van een goeie film kan natuurlijk ook nooit kwaad.

'The loners' is veel meer dan zomaar een gevangenisfilm. Twee Russische soldaten in het Israelisch leger belanden in de cel omdat ze ervan worden verdacht wapens te hebben verkocht. Alsof dat nog niet erg genoeg is, is een van de geweren terechtgekomen bij de Palestijnse militante verzetsbeweging Hamas, die het gebruikte voor een aanslag waarbij vijf Israelische slachtoffers vielen.

De Russische vrienden gaan van de ene seconde op de andere van hemel naar hel. Terwijl ze wilden strijden en vechten voor hun vaderland, worden ze nu plots beschuldigd van landsverraad. Ze doen alles om aan hun lot -een strenge veroordeling voor een burgerlijke rechtbank- te ontkomen, maar bij elke stap die ze zetten, werken ze zichzelf dieper in de miserie, tot er zelfs in de verste verte geen uitweg meer te zien is.

Schitterende film, mooi -op waargebeurde feiten gebaseerd- verhaal, prachtig uitgetekende karakters van de hoofdpersonages. Ja, 'The loners' is veel meer dan zomaar een gevangenisfilm. Of had ik dat al gezegd?

Ik vind het altijd erg moeilijk om films te beoordelen meteen nadat ik ze gezien heb. Soms moet een film de tijd krijgen om te bezinken. Soms gaat-ie een eigen leven leiden, lang nadat je hem gezien hebt. Bij middelmatige of slechte films heb je dat niet. Die ben je na een dag al vergeten. Goeie films spoken rond in je hoofd. Blijven even nazinderen.

Vandaag heb ik gemerkt dat dat het geval is met de film 'Honey' die ik gisteren heb gezien. Die is blijven hangen. Mag ik bij deze mijn recensie van gisteren nog corrigeren en mijn fout rechtzetten?

Ik, de ondergetekende Roel Sels, verklaar bij deze officieel dat ik de film 'Honey' niet middelmatig vind, maar goed. En nu ik toch bezig ben met correcties: ik verklaar ook dat festivalmeter Tine Van den Brande niet lichtjes beneveld was na de openingsreceptie, maar bloednuchter. Tot slot wens ik ook officieel mede te delen dat je niet alles moet geloven wat ik zeg. Wie dat nog niet wist, weet het nu.

"Vrolijker word je er niet van, van die films van Open Doek. Ze hebben bijna nooit een happy end". Het is een opmerking die je vaak hoort. Ze is niet onterecht, maar moet toch wel genuanceerd worden.

Ten eerste snap ik de kritiek niet. Heel de wereld houdt van tearjerkers. Hoe meer zakdoeken er bovengehaald moeten worden, hoe beter de film. Er mag een hele film lang gesnotterd en gebleit worden, als het maar niet op het einde is. Dan moet alles ineens wel koek en ei zijn.

Ten tweede vind ik de kritiek niet echt kritiek. Geef mij maar een tragisch einde of een 'open einde' in plaats van een geforceerd en ongeloofwaardig happy end dat er nog snel aan gebreid werd omdat het nu eenmaal zo hoort. In het dagelijks leven is het ook niet altijd dolle pret, en voor mijn part mag een film daar gerust een weerspiegeling van zijn. De harde realiteit hoeft niet altijd verbloemd te worden met een 'en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig'-slot. Bovendien kan je het regisseurs moeilijk kwalijk nemen dat ze via het medium film wantoestanden in hun land onder de aandacht willen brengen.

Maar ik laat me afleiden. Wat ik eigenlijk maar wilde zeggen, is dat in het Open Doek-aanbod ook een hoop films zitten waar je wél vrolijk van wordt. 'Unmade beds' is er zo eentje. Een jonge knaap gaat op zoek naar zijn vader en komt in een feestende jongerengemeenschap terecht in bruisend Londen.

Leuk, fris, speels, jong, vrolijk. Genieten van begin tot eind. Een feelgoodmovie volgens het boekje. En weet je wat je dan meemaakt? Dat je bij het verlaten van de zaal beseft dat het al een halve eeuw geleden is dat je zelf nog zo zorgeloos feestend door het leven ging en dat je een ouwe knar bent geworden. Eigenlijk word ik van die feelgoedmovies véél slechter dan van die dieptragische verhalen.

Maandag is de dag van de middelmaat geworden. Drie films heb ik gezien, toevallig allemaal in dezelfde zaal. Ik heb vandaag meer tijd doorgebracht in Zaal 6 van Utopolis dan thuis. Eerst 'Liberté', dan 'Rabia' en tot slot 'Honey'.

Drie goeie films. Niet minder maar ook niet meer dan dat. Daarmee bedoel ik dat ik geen spijt heb dat ik ze gezien heb, maar dat ze niet in mijn geheugen gegrift staan als memorabele prenten. 'Honey' van de Turk Semih Kaplanoglu kwam wellicht nog het meest in de buurt. Het is een bijzonder trage film en daar hou ik wel van. Niet alleen ontbreekt elke vorm van actie, er is bovendien ook geen filmmuziek om de beelden te ondersteunen. Een film in al zijn naaktheid, dus. Niet geschikt voor iedereen. Je moet daar voor open staan, vandaar dat de Open Doekers er ook de kwalificatie 'discovery' aan gegeven hebben. 'Film voor gevorderden', vrij vertaald.

'Honey' kwam wel degelijk in de buurt van een fantastische film, maar voor een film die het vooral moet hebben van de prachtige beelden had ik net iets meer ... euh ... prachtige beelden verwacht. En dan heb ik het over de indrukwekkende Turkse natuur. Die kwam wel aan bod, maar niet nadrukkelijk genoeg. Er werd naar mijn goesting te veel binnenshuis en in de school gefilmd en te weinig buiten.

Het zal wel aan mij liggen. Te veel in de school, te weinig buiten. Dat vond ik vroeger ook al.

Maandag. Een speciale dag. Vandaag krijgt Open Doek een ander karakter. Het wordt niet beter of slechter. Het wordt gewoon anders. Het openingsweekend zit erop. De bezoekersaantallen worden, op de schoolvoorstellingen na, zowat gehalveerd. Met een beetje zin voor overdrijving zou je kunnen zeggen dat de weekendtoeristen weg zijn en dat de cinefielen overblijven. De sfeer verandert daardoor lichtjes. Wie op een zaterdagavond naar de film komt, heeft niks anders omhanden. Wie op een dinsdagnamiddag naar de film gaat, heeft een missie. 't Is een ander niveau van beleving. Maar er zijn meer verschillen. De filmtoerist opereert doorgaans in groepjes van vier, de filmkenner is alleen of per uitzondering met twee. De filmtoerist maakt er na de film een gezellig onderonsje van met zijn vrienden; de filmkenner blijft gefocust, in afwachting van zijn volgende film. De kenner vindt pas rust na de laatste vertoning van de dag en is te moe om dan nog lang te blijven hangen. Filmtoeristen begroeten mekaar hartelijk, filmkenners geven mekaar beleefde knikjes van herkenning. Wie de bezoekers van Open Doek even gadeslaat, kan ze er zo uithalen: de toeristen en de kenners. En dat leidt onvermijdelijk tot misverstanden. Want er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen: ik, bijvoorbeeld. Ik ga heel graag op een doordeweekse namiddag naar Open Doek. Maar dat maakt van mij nog geen filmkenner. Ik ben gewoon een filmtoerist met veel tijd, al zal je dat aan mij niet zien: ik laat me de beleefde knikjes van herkenning welgevallen en knik hoffelijk terug.

Een mens maakt keuzes in zijn leven. Soms de juiste, soms de verkeerde. Tot op het laatste moment heb ik getwijfeld of ik zondag om halfzes naar 'From a whisper' zou gaan of naar 'The loners'. Het verhaal van 'The loners' sprak me meer aan, maar als onvoorwaardelijk Afrikaliefhebber koos ik uiteindelijk toch voor het Keniaanse alternatief. En daar heb ik nu spijt van, want ik vond 'From a whisper' 'gene vette' om het maar eens veel te bruut te zeggen, want zo erg was het nu ook weer niet. Ik denk gewoon dat 'The loners' beter was geweest, valla. Kiezen met het hart en niet met het hoofd: het is wel dapper, maar veel schiet je er niet mee op. Die les heb ik ooit nog eens gehad, maar ik was ze alweer vergeten. Een mens leert nooit.

Niet getreurd overigens, want om acht uur zag ik een documentaire waar ik zo vrolijk van werd dat ik nog dagen fluitend door het leven zal gaan. 'Kinshasa Symphony' is zo opgewekt, relativerend, frivool, humoristisch en hoopgevend dat je er met plezier een zonnige lenteavond voor opoffert. De camera volgt het 'Orchestre Symphonique Kimanguiste' in Kinshasa. Het orkest bereidt zich voor op de grootste happening uit zijn geschiedenis: een openluchtconcert in thuishaven Kinshasa voor enkele duizenden bezoekers.

De repetities verlopen niet van een leien dakje. De violist is tegelijkertijd de electricien die zijn instrument moet weg zetten als de stroom weer eens uitvalt. De orkestleider -een autodidact die nooit muziek gestudeerd heeft- maakt en herstelt zelf instrumenten, maar is het beu om gaten in een contrabas te moeten dichten met stopverf. En violen met remkabels van fietsen klinken niet zo goed als violen met échte snaren. De koorleden hebben het al niet makkelijker. Waar haal je de kracht vandaan om 's avonds te gaan zingen als je vijftien uur gewerkt hebt, je uitgemolken wordt door je huisbaas en je je zoontje naar het ziekenhuis hebt gebracht voor een herniaoperatie?

Toch is het niet de armoede die regeert, maar de hoop en de vastberadenheid om er ondanks alles iets van te maken. Op en top Afrikaans is dat. Als er problemen zijn, moet je er niet over zagen; je moet ze oplossen. Met de middelen die je hebt, ook al zijn er dat bijna geen.

Regisseur Claus Wishmann volgt vooral het instuderen van de Negende Symfonie van Beethoven. Dat zal wel een bewuste keuze geweest zijn, want de Negende is de 'Ode aan de vreugde'. Een toepasselijker lied was voor deze film simpelweg niet denkbaar. Hoewel de orkestleden die logica niet volgen; maak je geen illusies. Of zoals een van de koorleden het treffend formuleert: "Ze noemen de Negende Symfonie van Beethoven een 'Ode aan de vreugde'. Ik vind het gewoon een schoon liedje."

Zondag 25 april. De langste dag van het festival. Wie zin heeft om zich eens goed te laten gaan, kan vandaag zes films zien: om halfelf, halftwee, halfvier, halfzes, acht en halfelf. Ik ken niemand die dat doet. Vier wel. Da's voor zo ver ik weet het record.

Zelf hou ik het bij twee films. 'From a whisper' om halfzes en aansluitend 'Kinshasa Symphony. Afrika boven, vandaag! Joepie!

Ik zou er gemakkelijk nog een derde filmpje kunnen bijnemen, maar ik doe het niet. Een tiendaags festival is een beetje zoals een wielerklassieker van bijna 300 kilometer. Je moet doseren. Niet te veel krachten verspelen in het begin. 't Is nog lang. Wie na tien dagen Open Doek zegt dat hij toch wel blij is dat het gedaan is, heeft het volgens mij niet goed aangepakt: te enthousiast geweest in het begin en nadien leeggelopen als een platte 'tuup'.

Alleen de organisatoren en de vrijwilligers mogen op zondagavond 2 mei moegestreden zeggen dat ze content zijn dat het erop zit. De rest heeft geen recht van spreken.

Ik heb nog nooit een slechte Argentijnse film gezien. Je kunt dat toeval noemen, maar daar geloof ik niet in. Er is altijd wel iets dat de Argentijnse film verheft tot een ferm stuk boven de middelmaat: als het niet de overweldigende natuur is (de pampa's, de Andes, het regenwoud, Buenos Aires, Patagonië, ...) dan is het wel de passionele muziek of de tragische recente geschiedenis (de gevluchte nazi's, de dictatuur, de Falklandoorlog, de Dwaze Moeders, Evita Perron, de economische crisis, ...).

In Argentinië liggen de dramatische verhalen, de zwoele muziek en de schitterende beelden zomaar voor het oprapen. Ik denk dat zelfs Jan Verheyen daar een goeie film zou kunnen maken, al steek ik er mijn hand niet voor in 't vuur.

Ik heb al jaren de gewoonte om naar elke Argentijnse film te gaan kijken die Open Doek programmeert en daar wijk ik op dit festival niet van af. 'El secreto de sus ojos', 'La cantate de tango' en 'El último verano de la boyita' staan dus op het menu.

Daarnet heb ik 'El secreto de sus ojos' gezien, over hoe een misdaad als een rode draad door een (liefdes)leven kan lopen. Goed gevonden, die dubbele bodem, want het maakt van 'El secreto' een thriller en een romantisch drama tegelijkertijd.

Knappe film, sterk geacteerd, mooi verhaal, verrassend slot... Naar Argentijnse normen mag deze film van mij een 7 op 10 krijgen. En voor u gaat denken dat ik niet bijzonder gul ben met mijn punten ... omgerekend naar de normen die in de rest van de wereld gelden, is dat 9,5 op 10.

Wat een festivalbezoeker al niet lijden kan. Het filmfestival is nog geen volledige dag bezig en mijn minutieus uitgestippelde filmschema kan al integraal naar de prullenmand.

Om halfzes naar de film gegaan. Niet gezien dat er een zaalwissel was. In de verkeerde zaal gezeten. Naar buiten gewandeld. Juiste zaal binnen gelopen. Te laat gekomen. Terug buiten gelopen. Filmticketje gehaald voor een film om acht uur. Frietje gaan eten.

En gelieve nu even goed op te letten. Omdat ik door deze onverwachte omstandigheden vanavond om acht uur 'El secreto de sus ojos' zal zien, kan ik die film donderdagavond van mijn lijstje schrappen. En omdat ik donderdag niet naar 'El secreto de sus ojos' moet, kan ik dan wél naar 'Lebanon' gaan kijken, die ik eigenlijk voor woensdagavond had gepland. En omdat ik woensdagavond niet naar 'Lebanon' moet, kan ik dan naar 'Dawson 10'. Volgt u nog? Goed, we zijn er bijna. Omdat ik woensdagavond naar 'Dawson 10' kan, hoef ik die zondagnamiddag om halfvier niet te zien. En als ik zondagnamiddag niet naar de cinema moet, kan ik thuis naar Luik-Bastenaken-Luik kijken.

Heerlijk, die onvoorziene omstandigheden die zo af en toe opduiken tijdens het filmfestival.