Ik heb nog nooit een
slechte Argentijnse film gezien. Je kunt dat toeval noemen, maar daar
geloof ik niet in. Er is altijd wel iets dat de Argentijnse film
verheft tot een ferm stuk boven de middelmaat: als het niet de
overweldigende natuur is (de pampa's, de Andes, het regenwoud, Buenos
Aires, Patagonië, ...) dan is het wel de passionele muziek of de
tragische recente geschiedenis (de gevluchte nazi's, de dictatuur, de
Falklandoorlog, de Dwaze Moeders, Evita Perron, de economische
crisis, ...).
In Argentinië liggen
de dramatische verhalen, de zwoele muziek en de schitterende beelden
zomaar voor het oprapen. Ik denk dat zelfs Jan Verheyen daar een
goeie film zou kunnen maken, al steek ik er mijn hand niet voor in 't
vuur.
Ik heb al jaren de
gewoonte om naar elke Argentijnse film te gaan kijken die Open Doek
programmeert en daar wijk ik op dit festival niet van af. 'El secreto
de sus ojos', 'La cantate de tango' en 'El último verano de la
boyita' staan dus op het menu.
Daarnet heb ik 'El
secreto de sus ojos' gezien, over hoe een misdaad als een rode draad
door een (liefdes)leven kan lopen. Goed gevonden, die dubbele bodem,
want het maakt van 'El secreto' een thriller en een romantisch drama
tegelijkertijd.
Knappe film, sterk
geacteerd, mooi verhaal, verrassend slot... Naar Argentijnse normen
mag deze film van mij een 7 op 10 krijgen. En voor u gaat denken dat
ik niet bijzonder gul ben met mijn punten ... omgerekend naar de
normen die in de rest van de wereld gelden, is dat 9,5 op 10.
Onvoorziene omstandigheden
Wat een festivalbezoeker
al niet lijden kan. Het filmfestival is nog geen volledige dag bezig
en mijn minutieus uitgestippelde filmschema kan al integraal naar de
prullenmand.
Om halfzes naar de film
gegaan. Niet gezien dat er een zaalwissel was. In de verkeerde zaal
gezeten. Naar buiten gewandeld. Juiste zaal binnen gelopen. Te laat
gekomen. Terug buiten gelopen. Filmticketje gehaald voor een film om
acht uur. Frietje gaan eten.
En gelieve nu even goed
op te letten. Omdat ik door deze onverwachte omstandigheden vanavond
om acht uur 'El secreto de sus ojos' zal zien, kan ik die film
donderdagavond van mijn lijstje schrappen. En omdat ik donderdag niet
naar 'El secreto de sus ojos' moet, kan ik dan wél naar
'Lebanon' gaan kijken, die ik eigenlijk voor woensdagavond had
gepland. En omdat ik woensdagavond niet naar 'Lebanon' moet, kan ik
dan naar 'Dawson 10'. Volgt u nog? Goed, we zijn er bijna. Omdat ik
woensdagavond naar 'Dawson 10' kan, hoef ik die zondagnamiddag om
halfvier niet te zien. En als ik zondagnamiddag niet naar de cinema
moet, kan ik thuis naar Luik-Bastenaken-Luik kijken.
Heerlijk, die onvoorziene
omstandigheden die zo af en toe opduiken tijdens het filmfestival.
24-04-2010
Niet zo Brillante Mendoza
Zaterdagnamiddag. Het is lente in Turnhout. De zon schijnt, de vogels fluiten, de kat is krols en de buurman maait met een gezonde dosis tegenzin, maar onder goedkeurend oog van zijn vrouw, het gras. Er zijn, kortom, een heleboel dingen om vrolijk van te worden. En toch ga ik mijn tijd verdoen in een pikdonkere cinemazaal. Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel. De prent die ik zal zien, is 'Lola' van Brillante Mendoza. Geen familie trouwens van Andres Mendoza, de vroegere linksbuiten van Club Brugge die tot groot ongenoegen van alle spelers en supporters een heel seizoen stond te neuspeuteren op de linkerflank om dan -juist als zijn C4 in de enveloppe werd gestoken- met buitenkantje links een bal in de rechterwinkelhaak te jassen tegen AC Milan. Even getalenteerd is-ie wel, naar 't schijnt, die Brillante Mendoza. Maar dus geen familie. 'Lola' is een film over twee hoogbejaarde vrouwen en alsof dat nog niet genoeg is, regent het nog de helft van de tijd oudewijven ook. Het verhaal op zich deugt wel: twee oma's proberen om te gaan met hun verdriet en verder te gaan met hun sombere leven in de sloppenwijken van de hoofdstad. De ene zoekt geld om haar vermoorde kleinkind een menswaardige begrafenis te kunnen geven. De andere heeft geld nodig om haar kleinzoon, die de moord pleegde, vrij te krijgen en de nabestaanden van de slachtoffers te vergoeden. Mendoza neemt geen standpunt in en registreert beide verhalen objectief. De film is bijna een documentaire. Maar naar mijn gevoel net iets té. Net iets te traag. Een net iets te zenuwachtige handcamera. Net iets te veel 'Het Leven Zoals Het Is'. Net iets teveel regen. Of net iets teveel oudewijven in het algemeen. Enfin: niet helemaal mijn ding dus, deze film, maar laat dat je vooral niet afschrikken. Ik heb nog minder verstand van film dan van voetbal. En nu we het daar toch over hebben: Andres Mendoza was geniaal, maar hij koos zijn momenten zorgvuldig. Ik denk dat het ook voor Brillante geldt. Trouwens: kan iemand mij vertellen waarom deze film 'Lola' heet?
Vriend van Zrinka
Als eerste daar en als laatste terug buiten: de openingsreceptie van Open Doek was in orde. Er was veel schoon volk, drank genoeg en navenant geen zatlapperij. Zelfs Jos Geysels en Tine Van Den Brande geraakten nog veilig de trappen af, toen ze om een uur of twee de tent verlieten; de hoofden rechtop, maar lichtjes beneveld. Tine vertrouwde de zaak toch niet helemaal, zag ik. Ze was Kaffee Kopenhagen (de officiële naam van het festivalcafé) nog maar net buiten en ze vroeg een pitstop. Even van schoenen wisselen voor ze de trap af ging. De hoge hakken uit, de botinnen aan. Ik zou nu grapjes kunnen maken over Botinne Van Den Brande, maar ik ga dat niet doen. De bevallige meter van het festival verdient beter. Laat ik het dus maar over de openingsfilm hebben. 'Na putu' heette die en de regisseuse kwam vóór de film vertellen dat dat 'Onderweg' betekent. En na de film zong ze een liedje. Om eerlijk te zijn, hou ik mijn hart altijd vast bij die openingsfilm van Open Doek. Logisch ook: de overige negen festivaldagen kies je je films zelf uit, maar op de openingsavond moet je eten wat de pot schaft. En dus valt het altijd maar af te wachten of de door de organisatie uitgekozen openingsfilm jou iets zal zeggen. Geloof me: het is ooit anders geweest, maar dit jaar vond ik de openingsfilm bijzonder goed. Ik ben absoluut geen filmkenner (ik vraag me nog altijd af waarom ze mij gevraagd hebben om een filmblog te schrijven), maar dat is het nu juist. Als zelfs een compleet filmanalfabeet als ik kan zien dat er werkelijk onwaarschijnlijk goed geacteerd wordt, dan wil dat iets zeggen. Hoofdrolspeelster Zrinka Cvitesic (leve Google) was verdorie straf. De rest van de cast trouwens ook, maar vooral Zrinka -ik mag Zrinka zeggen- blies me zowat van mijn sokken. Een karakteractrice van amper 30 jaar oud; ik heb nooit geweten dat dat bestond. Ik dacht dat je daar rimpels voor moest hebben. Ik zou ook nog kunnen schrijven over het aangename tempo van de film, over de mooie beelden en over de thematiek. Maar ik ga dat niet doen. Een mens moet prioriteiten stellen. Ik ga Facebooken. Vriend worden van Zrinka Cvitesic.
Open Doek
Ik kampeer tien dagen in Utopolis, voor filmfestival Open Doek. De organisatie heeft me gevraagd om er dagelijks over te bloggen. De dagboekstukjes zullen terechtkomen op www.opendoek.be, maar ik zal ze ook hier posten. Kwestie van mijn eigen blog geen tien dagen lam te leggen. Hou er dus wel rekening mee dat het de komende tien dagen al cinema is wat de klok slaat, op deze blog.
Een gouden tip voor wie overdag tijd heeft. In Suiker nummer 7 (dat is de 'blauwe' editie van april) staat helemaal onderaan blz 14 een bon waarmee je gratis naar een filmvoorstelling kan komen. In Utopolis zélf liggen nog honderden van die Suikers. De bon is geldig voor alle films die van maandag tot en met vrijdag gespeeld worden, om halfvier. Nog nooit het filmfestival bezocht? Dan is zo'n gratis filmticket de ideale manier om te zien of het iets voor jou is. Wat heb je te verliezen?
19-04-2010
Lachwekkend
Anderlechtvoorzitter Roger Vanden Stock tijdens de kampioenenviering zondagavond: "We zijn het natuurlijk gewoon om kampioen te spelen, maar toch doet het nog altijd deugd. Vorig jaar verdienden we de titel ook al." Soms wordt het gewoon lachwekkend, die arrogantie van Anderlecht.
18-04-2010
Beste platendraaier
Gisteren naar de uitreiking van de 3FM Awards gekeken op Nederland 3. In de categorie "Beste Live Act" werd onder anderen Armin Van Buuren genomineerd. Hij kwam gelukkig niet als winnaar uit de bus, maar dan nóg. Dat een disc jockey in aanmerking komt om de prijs voor de beste live act in de wacht te slepen, is toch wel van de zotte. Ik kan daar met mijn verstand niet bij. Als je per se een discjockey wil nomineren, mij niet gelaten. Maar verzin er dan een aparte categorie voor. Die van "Beste Platendraaier", bijvoorbeeld.
12-04-2010
Ik denk het niet
Ik denk niet dat Cancellara doping gebruikt. Een brommer inslikken staat volgens mij niet op de verboden lijst.
04-04-2010
Een dag te vroeg
Dat ze de laatste 50km van een wielerwedstrijd uitzenden op tv vind ik normaal. Dat ze de laatste 100km uitzenden, kan ik ook nog begrijpen:: dat kost immers nauwelijks of niet meer tijd, moeite en geld. Dat ze de belangrijkste wielerwedstrijden -zoals bijvoorbeeld het wereldkampioenschap- zelfs van bij de start uitzenden: kan ik inkomen. Maar dat ze een koers, zelfs al gaat het om de Ronde van Vlaanderen, een dag voordien al beginnen uitzenden? Dat gaat mijn verstand te boven.
01-04-2010
De kans is kleiner dan dat ze groot is
Stijn Devolder vandaag, op de vraag of hij de Ronde Van Vlaanderen kan winnen: "Ik denk dat de kans kleiner is dan dat ze groot is". Vroeger waren koereurs duidelijker. In 1992 beweerde Hendrik Redant: "In mijn eerste Tour werd ik 150ste, in de tweede 140ste en nu 130ste. Over twaalf jaar kan ik de Tour winnen." Een foute berekening, dat wel. Want over 12 jaar zou hij nog altijd maar tiende zijn. Maar het was tenminste duidelijk.
21-03-2010
De redactiekroeg
Het VPRO-programma 'Buitenhof' ging zondagmiddag over 'de toekomst van de krant'. Ook in Nederland hebben dagbladen het steeds moeilijker om de kop boven water te houden. Minder reclame-inkomsten, minder lezers, duurder papier en meer concurrentie van nieuwe media zorgen ervoor dat kranten steeds minder rendabel worden. Ondernemers, investeerders en/of uitgeverijen zijn steeds minder geneigd om te investeren in een krant. Of zoals mediaondernemer Willem Sijthoff het stelde: "Investeren in een papieren krant moet je beschouwen als een risicovolle investering. En de intresten op risicokapitaal zijn nu eenmaal hoog. Ik vind 15% intrest om het risico te compenseren zeker niet overdreven". Anders gezegd: geldschieters willen een krant nog wel 'sponsoren', maar de return moet hoger zijn dan ze ooit was... Waardoor de kranten in een vicieuze cirkel terechtkomen, natuurlijk. Ze moeten nog meer van hun omzet (niet eens van hun winst, want die is er niet altijd) afgeven aan hun geldschieter. En daardoor krijgen ze het alleen nog moeilijker. Het is moeilijk om die negatieve spiraal te doorbreken, maar Bart Brouwers (verantwoordelijke voor de onlineversie van de Telegraaf) had op studiereis in Tsjechië een heel creatieve oplossing gezien voor het probleem. Een Tsjechische krant overweegt om 90 cafés te kopen in Tsjechie. De 90 cafés zijn strategisch gekozen: ze staan netjes verdeeld over heel het land en ze coveren dus heel Tsjechië. Elke kroeg wordt een plaatselijke afdeling van de krant en overal worden vijf redacteurs tewerkgesteld. Het is nog maar een denkpiste, maar volgens Brouwers zijn de plannen al ver gevorderd en gaat het er ook écht van komen. Hij zag er ook de voordelen wel van in. De 'redactielokalen' betalen zichzelf terug door de inkomsten van het café, de journalisten komen uit hun ivoren toren en weten perfect wat er gebeurt en wat er leeft, er ontstaat een rechtstreekse band tussen de lezer en de krant, er is geen dure hoofdredactie voor 500 personeelsleden meer nodig in Praag, ... Kortom: de krant zou inhoudelijk sterker worden, een band smeden met zijn publiek én ook nog eens winstgevender zijn. Alles hangt natuurlijk af van de discipline van de journalisten. Dat aspect werd in Buitenhof buiten beschouwing gelaten. Het journalistengild in België kennende denk ik dat het idee van de 'redactiekroegen' bij ons niet zou werken. Zet vijf journalisten samen in een kroeg en je kan de polonaise inzetten. Van schrijven komt gegarandeerd niks meer in huis. De inkomsten van de kroeg zouden voor 90% van de journalisten zelf komen, die dus in feite hun eigen redactielokaal zouden betalen. Nee, in België zou het niet werken, dat systeem.
18-03-2010
De kopjes naar beneden met opgeheven hoofd
De VRT zal volgend jaar geen verslag uitbrengen van de Belgische voetbalcompetitie. Dat heeft een hoop nadelen, maar ook één groot voordeel: we zullen niet meer moeten luisteren naar livecommentaar van Frank Raes. Tijdens de wedstrijd Anderlecht - Hamburg maakte hij het weer bont. Toen de uitgeschakelde thuisploeg moe en ontgoocheld van het veld stapte, bestond Raes het om dat te omschrijven als: "Met de kopjes naar beneden verlaten ze het veld. Maar ze doen dat letterlijk en figuurlijk met opgeheven hoofd."
16-03-2010
persconferentie vanuit het bed
Vlaams minister-president Peeters heeft vanuit zijn ziekenbed een persconferentie gegeven. Met gsm en webcam. En tegen mij hebben ze altijd gezegd dat je in een ziekenhuis niet mocht bellen... Laat staan andere patiënten storen. Of zou hij alleen op een kamer liggen?
10-03-2010
Groene auto
Zelfs de groenste auto (de Toyota Prius) is niet groen genoeg. Hij stoot 140 gram CO2 uit per kilometer. Om in aanmerking te komen voor een groene premie mag een auto maximum 105 gram CO2 per km uitstoten. Dat is zo maar eventjes 25% minder. Van alles wat er rondrijdt, komt er dus niet één auto zelfs maar in de buurt van de vereiste norm. "Kan niet. Dit is belachelijk", zegt Groen!, "De norm moet dringend opgetrokken worden". Zodat de premies voor auto's die niet groen genoeg zijn toch uitbetaald kunnen blijven worden. De principes van groen: ik snap ze niet altijd. Het zal aan mij liggen.
02-03-2010
Boussoufa
"Ik begrijp niet dat Lukaku zo goed met de voeten op de grond kan blijven bij zijn succes", zei Mbarek Boussoufa in De Laatste Show. Ik begrijp dat Boussoufa dat niet begrijpt. Met de voeten op de grond blijven is niet zijn sterkste kant. In geen enkele betekenis.
01-03-2010
Verdiende kampioen
Anderlecht mag kampioen worden. Ze hebben het verdiend. Ik ben altijd al een fel tegenstander geweest van de play-offs. Wie na de reguliere competitie een punt of tien voorsprong heeft op de eerste achtervolger, verdient een ereronde en geen eindronde waarin hij zich nog eens opnieuw moet bewijzen. Als onvoorwaardelijke supporter van Club vind ik het natuurlijk jammer om naast de eerste plaats te grijpen. Vooral omdat het echt wel had gekund. In de onderlinge confrontaties met Anderlecht was Club zelfs twee keer de betere ploeg. Waar dan wél het verschil lag tussen Anderlecht en Club? Als Club een mindere dag had, verloor het gegarandeerd punten. Anderlecht slaagde er op mindere dagen toch nog in om te winnen. En dat is ook een verdienste. Meer zelfs: dat is waar het om draait. Zo, en zo alleen, word je kampioen. Ik heb het altijd al gezegd: "Het is niet moeilijk om wedstrijden te winnen als je goed speelt. Als je goed speelt, win je je wedstrijden bijna vanzelf. Dat geldt voor Anderlecht, Club, Standard, Genk, Gent, GBA... als zij écht top zijn, winnen ze hun matchen. Daar maken ze het verschil niet. Het verschil wordt gemaakt in de wedstrijden dat het voor geen meter loopt. Wie ook dán zijn wedstrijden kan blijven winnen, wordt kampioen. En verdiend kampioen. Als de ploeg niet draait, moet je kunnen terugvallen op één of twee klasseflitsen om een wedstrijd te beslissen. Anderlecht kon dat. Club Brugge kon dat een paar keer, maar niet vaak genoeg. Al hebben ze zeker wel een grote inhaalbeweging gemaakt. De vorige jaren waren er bij Club -op de betreurde Sterchele na- bijna geen spelers aanwezig die zo'n flits in huis hadden. Met Dirar, Vargas (okee, zij waren er vorig jaar ook al, maar braken toen nog geen potten), Kouemaha en Perisic is de achtervolging ingezet. Dat belooft voor volgend seizoen, wanneer er nog één of twee versterkingen bij komen. Ik kijk er al naar uit. En ondertussen houden we ons maar warm met die compleet overbodige play-offs. Er zit niks anders op.
26-02-2010
Exit Vrij-Dagen
De Turnhoutse Vrij-Dagen gaan niet meer door. Het betalen van 85.000 euro btw was er te veel aan. Een zesde van de totale kostprijs van het feestje, dat dus elk jaar op een half miljoen euro wordt geraamd. Nu ja, dat geld kwam niet uit de zakken van de belastingbetaler. Het werd opgehoest door privésponsors. Wat ik niet helemaal begrijp, is dat je 'verrast' kan worden door een btw-aanslag. Je weet toch op voorhand of je btw-plichtig bent en in welke categorie je zit... De stad kijkt nu boos naar de fiscus, alsof die plots nieuwe wetten heeft uitgevonden. Als ik indertijd als zelfstandige hetzelfde zou hebben meegemaakt, zou ik zijn bestempeld als "onbekwaam om zelfstandige te zijn of om zaken te doen"... Wat natuurlijk ook wel zo was. Schrijven ging me altijd beter af dan boekhouden.
14-02-2010
Olympische Winterkitsch
"Feeëriek", noemde de ene journalist het, terwijl een andere het had over een "fantastisch licht- en klankspel". Ik snap er niks van. Ik vind de openingsplechtigheden van Olympische Spelen en Olympische Winterspelen elke keer kitscheriger worden. Groot is grotesk geworden. Dat artiesten als Bryan Adams, Sarah McLaughlin en K.D. Lang werden gesommeerd om het feest in Canada op te luisteren, zegt alles. Ze zijn even melig en zeemzoet als de openingsshow zelf en passen perfect in het plaatje. Als zo'n ceremoniële plechtigheid echt klasse zou hebben, zouden Neil Young, The Tragically Hip en Leonard Cohen er wel hebben opgetreden. Gelukkig waren zij in geen kilometers te bespeuren en werd hen deze vernedering bespaard. Mijn ogen vielen al half dicht toen 'echte' bokrijkindianen en -eskimo's de show openden en een veel te grote, gatlelijke ijsbeer -die meer weg had van een mislukte Arc de Triomphe- het spektakel bleek gade te slaan. Toen even later plastieken rocky mountains uit het niets verrezen, skiërs en snowboarders aan een touwtje naar beneden werden gelaten en K.D. Lang het prachtige 'Halleluja' van Leonard Cohen vakkundig de nek mocht omwringen, zijn mijn ogen voor zo'n lange tijd dichtgegaan dat ik blij was dat ik nog wakker werd.
05-02-2010
Bomen op het binnenplein
De gevangenisdirectie van Hasselt heeft beslist om bomen te planten op het binnenplein van de gevangenis. "Er zijn veel middelen om te beletten dat er een helikopter kan landen, maar bomen zijn het goedkoopst," luidt de motivatie. Kan ik inkomen. Maar ik zou de bomen toch niet de dicht tegen de gevangenismuren zetten. En voor laagstam kiezen. Of er zijn zelfs geen helikopters meer nodig.
01-02-2010
Nultolerantie, zinloos geweld en kleine criminaliteit
Vandaag werd in het journaal uitgelegd wat 'nultolerantie' nu precies inhoudt. "Nultolerantie betekent dat criminelen zo snel mogelijk opgepakt én berecht worden," zei een woordvoerder van het parket. Ik heb nooit begrepen en ik zal ook nooit begrijpen wat iemand daartegen kan hebben. Ik vind nultolerantie de normaalste zaak van de wereld. Er zijn geen rellen in Anderlecht nodig om het principe te huldigen dat wie de regels overtreedt gestraft moet worden. 'Nultolerantie' is zo logisch, dat de term zélf geen betekenis heeft, tenzij een onnozele. In feite is het een taalfout. Net als 'zinloos geweld'. En 'kleine criminaliteit'. Correctie: die laatste uitdrukking begrijp ik wél. Men spreekt van 'kleine' criminaliteit als de feiten bij een ander zijn gebeurd.
Als eerste daar en als laatste terug buiten: de openingsreceptie van Open Doek was in orde. Er was veel schoon volk, drank genoeg en navenant geen zatlapperij. Zelfs Jos Geysels en Tine Van Den Brande geraakten nog veilig de trappen af, toen ze om een uur of twee de tent verlieten; de hoofden rechtop, maar lichtjes beneveld. Tine vertrouwde de zaak toch niet helemaal, zag ik. Ze was Kaffee Kopenhagen (de officiële naam van het festivalcafé) nog maar net buiten en ze vroeg een pitstop. Even van schoenen wisselen voor ze de trap af ging. De hoge hakken uit, de botinnen aan. Ik zou nu grapjes kunnen maken over Botinne Van Den Brande, maar ik ga dat niet doen. De bevallige meter van het festival verdient beter.
"Feeëriek", noemde de ene journalist het, terwijl een andere het had over een "fantastisch licht- en klankspel". Ik snap er niks van. Ik vind de openingsplechtigheden van Olympische Spelen en Olympische Winterspelen elke keer kitscheriger worden. Groot is grotesk geworden. Dat artiesten als Bryan Adams, Sarah McLaughlin en K.D. Lang werden gesommeerd om het feest in Canada op te luisteren, zegt alles. Ze zijn even melig en zeemzoet als de openingsshow zelf en passen perfect in het plaatje. Als zo'n ceremoniële plechtigheid echt klasse zou hebben, zouden Neil Young, The Tragically Hip en Leonard Cohen er wel hebben opgetreden. Gelukkig waren zij in geen kilometers te bespeuren en werd hen deze vernedering bespaard.
