Speeldag 32: - Anderlecht mag tot de 96ste minuut voetballen om gelijk te komen tegen Tubeke. - De wedstrijd Zulte Waregem - Standard wordt afgefloten twee seconden voor Zulte alleen voor de Standard-keeper komt.
Speeldag 33: - Anderlecht wint makkelijk van Roeselare. - Standard krijgt de hulp van de scheidsrechter om 1-0 voor te komen tegen Club Brugge.
Speeldag 34: - Is er iemand in dit land die er nog aan twijfelt dat Standard dit weekend zal winnen op Gent, en Anderlecht op Genk?
13-05-2009
Averechts effect
Vanmiddag gehoord op tv. "Hoe zit het met de stoelgang van deze motorrijders?" - "Ene keer per dag minimum". - "Een keer per week gemiddeld". - "Drie tot vier keren per dag". "Ze eten twee weken lang probiotische yoghurt. Zal hun darmstransit versnellen? Wij doen de test!" ... Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar op mij heeft zo'n trailer een averechts effect. Alles is beter dan straks naar tv kijken. Ik hoef absoluut niet te weten hoe vaak de doorsnee motorrijder moet kakken.
Het imago van de wielersport
Tom Boonen wordt geschorst omdat hij in zijn vrije tijd onnozeliteiten uithaalt. En dan nog "omdat hij het imago van de wielersport schade toebrengt". Wat een flauwekul. Dat zijn werkgever hem schorst, kan ik begrijpen. Dat zijn sponsor vraagt om hem te schorsen ook. Maar de internationale wielerbond? Hoe lijdt die schade omdat een wielrenner die er tijdelijk de riem heeft afgelegd in zijn vrije tijd aan de drugs, de drank of voor mijn part aan de vrouwen zit? Ten eerste heeft het drugsgebruik van Boonen buiten competitie niks te maken met de wielersport. Ten tweede telt het volledige wielerpeloton geen vijf coureurs meer als er niemand meer in mag zitten die de wielersport ooit schade heeft toegebracht. Als je het imago van de wielersport wil herstellen, moet je als inrichtende macht vooral niet met twee maten en gewichten meten.
11-05-2009
Maandag Dave Allen-dag
Een paar weken geleden heb ik op deze blog een paar filmpjes van Tommy Cooper gezet. Tot groot plezier van vooral mezelf ga ik vanaf nu ook regelmatig een filmpje van Dave Allen laten zien. Eentje per week. Laten we zeggen: op maandag. Kwestie van de week goed te beginnen. Ik heb altijd een enorm grote bewondering gehad voor komieken en cabaretiers. Als kind was ik helemaal wég van de Nederlandse grootmeesters. Toon Hermans, Wim Kan, André Van Duin, Jos Brink, Paul Van Vliet, Herman Van Veen, later ook Freek De Jonge, Youp Van 't Hek, Koot en Bie... Ik zat met open mond voor de tv als een van hun shows werd uitgezonden (en gelukkig gebeurde dat regelmatig). Ik vond alles en iedereen geweldig. Zelfs al begreep ik in de verste verte niet waarover het ging -bijvoorbeeld vanwege mijn gebrekkige kennis van de Nederlandse politieke actualtiteit- dan nog bleef ik in blinde bewondering. Ik kon maar niet begrijpen dat ik avonden werk had om een spreekbeurt van amper drie minuten (180 seconden) voor te bereiden en dat die cabaretiers schijnbaar moeiteloos twee uur aan de gang konden blijven. Hoe lang moet hun tekst wel niet zijn als je die zou uitschrijven? Hoe hebben ze die ooit uit het hoofd kunnen leren? Dat vroeg ik me af. Zelfs voor de slechtste cabaretier had ik nog het diepste respect. De grote liefde voor cabaret is altijd gebleven, en er was één cabaretier die alle anderen overtrof: de Ier Dave Allen. Heel af en toe werd op de Nederlandse tv een show van hem uitgezonden. Het moet in de jaren tachtig geweest zijn. Wie veertig is of ouder, herinnert het zich misschien nog. Ik was een onvoorwaardelijke fan van Dave Allen, vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Dave Allen was anders dan alle anderen. Hij ontdeed het cabaret van alle mogelijke franjes en kleedde het uit tot op het bot. Geen indrukwekkende decors, geen toeters en bellen, geen smoelentrekkerij, geen verkleedpartijen, zelfs geen muziek. Hij had dat allemaal niet nodig. Hij kwam het podium op, zette zich op een kruk, stak een sigaret op (dat mocht toen nog) en begon te vertellen, af en toe met smaak van een glas single malt nippend. En twee uur lang hing het publiek aan zijn lippen. Ik heb Dave Allen altijd de strafste komiek ooit gevonden. Juist omdat hij zo puur was en consequent geen enkel hulpmiddel gebruikte om zijn shows op te smukken. Ik was hem uit het oog verloren, Dave Allen. Maar toen ik een paar weken geleden op Youtube naar filmpjes van Tommy Cooper zocht om de blog te zetten, moest ik ineens ook aan Dave Allen denken. Wikipedia leerde me dat de briljante komiek helaas al overleden is. Hij stierf in 2005. Hij was 68. En vanaf vandaag komt er dus -voor onbepaalde duur- elke maandag een fragment uit een Dave Allen-show op deze blog. Voor mij persoonlijk een eerbetoon. Voor velen een middel om kennis met hem te maken. Voor iedereen een manier om de werkweek aangenaam te starten. Om de reeks te beginnen, laat ik een filmpje van Dave Allen zien dat perfect illustreert dat hij niks nodig had om grappig te zijn. Er zijn op Youtube nog leukere conferences van Dave Allen te zien (geen paniek: die krijg je de volgende weken nog wel te zien op deze blog), maar als eerste fragment heb ik dit gekozen omdat het hem zo perfect typeert als een verteller pur sang. Een verteller, die bovendien niet te beroerd is om met zichzelf en zijn eigen handicap te lachen, ... Enjoy!
10-05-2009
De feiten alstublieft
Tom Boonen is dus weer aan de coke gegaan. Wat moet je daarover zeggen? "Ne mens mee geld is iet arig", zeggen ze in Retie, en ze hebben gelijk. Of het nu om doping gaat dan wel om drugs: wielrenners die tegen de lamp lopen, hebben de wonderlijke gave om de zaken nog erger te maken dan ze al zijn. Remember Jan Ullrich: "Ik heb de doping niet bewust genomen. Ik dacht dat het XTC was." In gewonemensentaal betekent dat: "Ik dopeer me niet alleen, ik zit nog aan de XTC ook". Tom Boonen dribbelde zichzelf al op even belachelijke wijze het drijfzand in. "Ik zat op een terras, ik heb wat gedronken, ik kreeg een black-out en nadien heb ik blijkbaar cocaïne gesnoven, maar daar weet ik niks meer van. Vrij vertaald: "Ik heb aan de coke gezeten, maar niet voordat ik mezelf eerst in een coma gezopen had." Zo'n dom excuus. Je kunt dat zelfs geen leugentje om bestwil noemen. Alsof de coke spontaan naar Tom Boonen komt gevlogen van zodra hij niet meer bij zijn volle verstand is. Even niet opletten en hoppa... er ligt een lijn coke voor je neus. En wat doe je dan? Snuiven, zeker? Zo gaat dat tegenwoordig. 't Is de moderne tijd, meneer. Drie zaken storen me enorm in heel de Boonen-affaire. Eerst Boonen zelf. Dat hij coke gebruikt, moet hij zelf weten. Dat hij zijn carrière op het spel wil zetten ook. Maar dat hij denkt dat wij allemaal onnozelaars zijn die zijn idiote uitleg over een uit de hand gelopen terrasje geloven, kan ik niet goed verdragen. Nog kwader maak ik me in het commentaar dat Saxo-ploegarts Joost De Maeseneer geeft: "Cocaïne hoort er tegenwoordig gewoon bij. Vroeger zat de jeugd aan de alcohol, nu aan de cocaïne. De jeugd beschouwt dat niet als een drug, maar als een product dat bij het uitgaansleven hoort" Wablief? En dat noemt zichzelf dokter? Heeft die vent eigenlijk kinderen? Kan iemand De Maeseneer terug naar planeet aarde roepen? Het kan nog erger. Sportjournalist Hans Vandeweghe heeft zich met groot gemak tot de meest hatelijke tv-figuur in de Boonen-affaire gekroond. Wat hij in het VTM-nieuws aan halve waarheden en pure speculaties durfde verkondigen, grenst aan het ongelooflijke. "Het zou wel eens kunnen dat de moeder van Boonen nu zegt dat hij moet stoppen met wielrennen. Dat zei ze vorig jaar ook al, maar toen heeft hij niet geluisterd. Het zou me niet verbazen dat hij dat nu wel doet. De kans bestaat dat Parijs-Roubaix zijn laatste grote overwinning was." Of Patrick Lefevere hem nog zal beschermen, wilde de VTM-redactie weten. Vandeweghe verplaatste zich moeiteloos in het hoofd van Lefevere. "Dat betwijfel ik. Lefevere is een vergevingsgezinde man, maar er zijn grenzen. Twee keer is te veel, denk ik. Als Boonen wielrenner blijft, vermoed ik dat het in buitenlandse loondienst zal zijn." Dat is in enkele zinnen wel héél erg veel "het zou me niet verbazen", "het zou wel eens kunnen", "de kans bestaat", "ik betwijfel", "ik denk" en "ik vermoed". Bah! Onder het mom "ik ken Boonen beter dan zijn eigen lief" een hoop flauwe zever de wereld insturen en in naam van Lefevere, Boonen én de moeder van Boonen vragen beantwoorden: daar word ik mottig van. Da's trouwens geen kritiek op Vandeweghe alleen, maar ook op de VTM-nieuwsredactie die zo'n praatjesmaker een forum geeft. Kunnen we het in het vervolg bij de feiten houden, alstublieft?
07-05-2009
Bloed geroken
Ze hebben bloed geroken, bij Toyota. Ik ben ineens niet meer 'Roel Sels'. Ik ben 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft'. Dat is een groot verschil. Wanneer 'Roel Sels' vroeger in de garage kwam, werd hij altijd vriendelijk en correct geholpen door de baliebediende. De eerstelijnshulp, zeg maar. De baliebediende luistert aandachtig naar je noden of wensen, noteert ze soms zelfs, en roept dan de persoon die je het beste kan helpen. Is niks mis mee. Werkt perfect. Maar nu 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft' de garage binnenkomt, gaat het er compleet anders aan toe. De eerstelijnshulp is onbereikbaar geworden. Op weg ernaartoe word ik tegengehouden door de verkoopsadvidseur, zo staat te lezen op het naamkaartje dat hij me al meteen in mijn hand drukt. - "Meneer Sels?" Het is mij een raadsel hoe hij me kent. Ik heb hem nooit eerder gezien. Is er een briefing geweest bij Toyota? Hebben ze in elk bureel mijn foto opgehangen? Het kan haast niet anders. Ik beeld me grote witborden in. Met een rode viltstift hebben ze er "Onze volgende auto verkopen we aan ..." geschreven, en daaronder hangt mijn foto. - "Meneer, ik heb gehoord dat uw wagen stuk is. Ik heb eens met de techniekers gebabbeld. De reparatiekosten zullen 3.000 euro bedragen. Nu heb ik de vrijheid genomen om na te gaan hoeveel uw auto nog waard is. In herstelde toestand zou dat nog 4.000 euro zijn. Zoals hij er nu bij staat dus nog 1.000 euro." Ondertussen heeft ook de technieker naast mij postgevat. "Hey Roel". Hij tutoyeert me, maar ook hem heb ik nooit eerder gezien. Zijn overall verraadt zijn functie. "Ik heb je auto eens van dichtbij bekeken. Dat ziet er niet goed uit, jom. We kunnen die culasse wel vervangen, maar wie zegt dat ge volgende maand geen nieuwe amortisseurs nodig hebt? En die motor heeft toch ook het beste gehad, hé." De verkoopsadviseur staat de hele tijd een redelijk irritant "zie-je-wel-ik-heb-het-toch-gezegd"-gezicht te trekken. Ik probeer het te negeren. Maar het amateurtoneel is nog niet afgelopen. De grote middelen worden nu ingezet. Tijd voor la grande finale. Voor het derde bedrijf komt zelfs de grote baas uit zijn hok. Hem ken ik wel. Hij zit normaal in een glazen kooi. Ik heb hem er nog nooit uit zien komen. Normaal knikken we mekaar goeiedag of steken we onze hand op. Maar nu heeft hij dus zijn troon verlaten. "Meneer Sels. We vrezen het ergste voor uw auto. Op is op. En ik vind dat het onze plicht is om u goeie raad te geven. Wel, ons advies is dat de herstelkosten te hoog oplopen. Ik zou hem niet meer laten maken als ik u was." De drie hebben hun zegje gedaan. Ze kijken mij aan en wachten op een reactie. Ik heb immers nog altijd geen woord gezegd. En dat blijft ook zo. Het is de verkoopsadviseur die de pijnlijke stilte verbreekt. "Ik kan u een paar goeie occasies laten zien als u wilt". Als zij opdringerig mogen zijn, dan mag ik het ook. Ik ga in de tegenaanval. "Zoals hij er nu bij staat, is mijn auto nog 1.000 euro waard, zeg jij. Okee. Laat me dan maar eens een paar goeie occasies zien voor 1.000 euro." Het wordt opnieuw stil. De zaakvoerder moet de meubelen redden. "We hebben dit weekend opendeurdagen. En speciale condities. Kom eens af." Maar ook daar reageer ik niet op. De toon wordt grimmiger. "We hebben gezegd dat uw auto hier gerust mag blijven staan, zolang u geen beslissing hebt genomen. Dat is ook zo... Tenminste ... als u nadien bij ons een auto koopt. Anders kost het stationeren van je auto hier 5 euro per dag." Vandaag laat ik een takelwagen mijn auto weghalen bij de garage. Dat zal een stuk goedkoper zijn dan de wagen er nog een tijd laten staan. En zelfs al zou het duurder zijn: alles is beter dan je te laten chanteren. Dan kennen ze 'Roel Sels' nog niet. En 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft', evenmin.
05-05-2009
Zonder auto
Daar sta je dan. Zonder auto. Op weg naar Brugge val je in panne. Je hoopt het beste, maar je vreest het ergste, want je Toyota is bijna 11 jaar oud en heeft 170.000 km op de teller. Enkele dagen later valt het verdict. "Het is de cilinderkop. Dat valt te repareren, maar de kosten zullen al rap 3.000 euro bedragen. Denk er gerust eens over na en laat maar iets weten. We beginnen niet aan de herstellingen voor we iets van jou gehoord hebben." "Er gerust eens over nadenken": daar ben ik nu dus al een paar dagen mee bezig. Het is een moeilijke keuze. 3.000 euro is veel om aan een bejaarde wagen te geven. Maar voor 3.000 heb je ook geen deftig alternatief. Daarmee zit je zo ongeveer in de prijsklasse van wagens van 11 jaar oud met 170.000 kilometer op de teller, en dan kan ik al veel beter mijn eigen sympathieke Japannertje laten herstellen. Ik denk dat ik er écht eens rustig over ga nadenken. Héél rustig. Een paar weken. Misschien zelfs een paar maanden. En ondertussen het openbaar vervoer en de fiets gebruiken. Zien wat dat geeft. Testen of ik echt zonder auto zou kunnen leven.
04-05-2009
Weer een Hollander!
Robert Vuijsje heeft de Gouden Uil voor literatuur gewonnen. Het was de meesten van u ongetwijfeld al opgevallen, maar voor de enkeling die er nog minder verstand van heeft dan ik: ik ben een compleet onbenul als het over literatuur gaat. Schrijven doe ik graag, maar aan lezen heb ik een broertje dood. Vraag mij wie "Kaas" schreef en ik twijfel tussen Piet Huysentruyt en Willem Elsschot. Het mag u dus niet verbazen dat ik tot voor de nieuwsuitzending van daarnet nog nooit van Robert Vuijsje gehoord had. En ik kan het u garanderen: ik zal zijn naam ook weer snel vergeten zijn. Is het morgen niet, dan toch zeker overmorgen. Vuijsje is de zesde Nederlander op rij die de Gouden Uil wint. De laatste Vlaming die deze Vlaamse cultuurprijs won was Tom Lanoye, in 2003. Eén Vlaming op het hoogste schavotje, tegenover zes Nederlanders. Is dat een juiste weergave van de waardeverhouding? Is het zoals met de sport: zijn de Nederlanders gewoon beter? Ik vraag het mij gewoon af. Niet dat het me voor de rest veel kan schelen, hoor. Het is hem gegund, die Robert ... dingeske ... 't was iets met een V.
Voeten op de grond
Gedaan met het dagdromen. Voeten op de grond. Weg met de onmetelijke vlaktes van de Kazachse steppe, de levensgevaarlijke favela's rond Rio de Janeiro, de indrukwekkende Zuid-Afrikaanse valleien, het troosteloze Koerdistan, het hectische Seoel. Vanaf vandaag ligt het centrum van de wereld weer in de Oranjemolenstraat. De mitrailleurs, de zwaarden, de boerka's, de kamelen, de arenden, het goud en de cocaïne hebben plaats gemaakt voor een harde schijf, een scherm en een klavier.
01-05-2009
Bezinken
... Dan kom je tussen twee films door eens snel naar huis om de verhalen over moord, geweld, armoede en blinde haat even te laten bezinken, je schuift een bord eten in de microgolfoven, je zet je tv aan en je ziet een losgeslagen mafkees zijn auto voor de ogen van de koninklijke familie het publiek in boren ...
28-04-2009
Niet zo krakkemikkig
Wat Filmfestival Open Doek zo interessant maakt, is dat het je blik verruimt en dat het je doet nadenken over De Dingen. En dat hoeven niet noodzakelijk maatschappelijke problemen of filosofische vraagstukken te zijn. Het kunnen evengoed terloopse en gratuite opmerkingen of citaten zijn, die even in je hoofd blijven spoken en je doen afvragen: "Wacht eens efkes, klopt dat wel?" In "A thousand years of good prayers", een film over een moeilijke dochter-vaderrelatie, meent de dochter te weten waarom haar vader wil dat ze aan kinderen begint. Ze denkt dat hij als grootvader wil goedmaken wat hij als vader tekortkwam. Ze onderbouwt die stelling met een erg opmerkelijke redenering. "Grootouders zijn liever tegenover kinderen dan ouders. Iedereen zou eerst grootouder moeten kunnen worden voor hij ouder wordt. Dat zou de opvoeding van de kinderen ten goede komen." Ik hou wel van die manke redeneringen, die met haken en ogen aan mekaar hangen, maar die toch niet zo krakkemikkig zijn als ze er op het eerste gezicht uitzien.
27-04-2009
Zievon
Oh ja, en nu ik het er toch over heb. Zevon wordt wel degelijk uitgesproken als Zievon en niet als Zevven. 't Is te zeggen: ik ga ervan uit dat Jackson Browne het kan weten.
De juiste keuze
Een mens maakt een hoop verkeerde keuzes in zijn leven, en af en toe ook eens een juiste. Vorige week concerteerden zowel Bob Dylan als Jackson Browne in België. Dylan op woensdag, Browne op vrijdag. Met de dure tickets voor The Eagles, Ry Cooder en Pinkpop nog op de kast verplichtte ik mezelf om te kiezen. De nukkige, geniale, maar onvoorspelbare Dylan of de melancholieke stilist Browne? Ik koos voor Browne. Gelukkig, want Jackson Browne speelde bijna het perfecte concert. "Bijna" omdat je, als je naar Browne gaat luisteren nu eenmaal ook wel het obligate The Load Out/Stay wil horen, en dat kwam er niet van. Maar Jackson Browne was in grote vorm én in een geweldig vrolijke bui. "Zeg maar wat je wilt horen. Wij vinden het leuk om eens iets anders te doen en onze setlist overhoop te gooien." Hij speelde een berg verzoeknummers. Zelfs "Take it easy" van The Eagles (waarvan hij co-auteur is) speelde hij met zichtbaar genoegen. En toen wat later iemand naar een nummer van wijlen Warren Zevon vroeg, ging Browne ook daar op in. Zevon en Browne waren altijd al beste maatjes en Browne zag een bescheiden eerbetoon wel zitten. Alleen had de band natuurlijk geen Zevon-nummers ingestudeerd en moest er even worden overlegd. Jackson Browne koos uiteindelijk voor het mooie 'Carmelita'. En op zo'n momenten zie je de pure klasse van de bandleden. Browne zette de song in. Zonder het één keer te hebben gerepeteerd viel gitarist Mark Goldenberg meteen in. Ook bassist Kevin McCormick vond direct de juiste toon. Pianist Jeff Young gunde zichzelf één strofe de tijd om te zien en te luisteren welke akkoorden de gitaristen namen en speelde vanaf dan ook foutloos mee. Drummer Mauricio Lewak zat al van in het begin helemaal 'juist'. Alleen de twee zwarte achtergrondzangeressen moesten passen. Ze haalden verontschuldigdend de schouders op toen Browne hen tijdens het nummer zachtjes kwam aansporen om in te vallen. "We don't know it", was duidelijk te liplezen. Begrijpelijk ook: ze hadden de kleindochters van Jackson Browne kunnen zijn. Carmelita dateert van 1972. Terug thuis van het bijzonder goed concert, googlede ik uit curiositeit eens naar de bandleden omdat ik nog maar zelden zoveel klasbakken op één podium had zien staan. Het resultaat van mijn zoekactie verklaarde veel. Drummer Mauricio Lewak speelde eerder al samen met Melissa Etheridge. Bassist Kevin McCormick nam al platen op met onder anderen Melissa Etheridge, John Mayall, Ted Hwakins, Nils Lofgren en Don Henley (The Eagles). Pianist Jeff Young werkte samen met de perfectionisten Sting, Bonnie Raitt, Vonda Shepard, Curtis Stigers en Donald Fagen (Steely Dan). Gitarist Mark Goldenberg had nog de indrukwekkendste curriculum van allemaal: Bonnie Raitt, Linda Ronstadt, Eels, Peter Frampton, Willie Nelson, Chris Isaak. De twee achtergrondzangeresjes, Charonne Morris en Aletehea Mills, konden als youngsters vanzelfsprekend de minste adelbrieven voorleggen. Hoewel: ze zongen het laatste album van Ray Charles (uit 2004) mee in. Ondertussen heb ik vernomen dat Bob Dylan in Vorst weer zijn eigen arrogante zelf geweest is. Zijn eigen nummers verkrachten, het publiek niet één blik gunnen en zelfs na het concert geen "Thank you" over de lippen kunnen krijgen. Exact zoals ik hem al zes keer gezien heb. Ik zei het al: af en toe maakt een mens eens de juiste keuzes.
24-04-2009
Tussen vier muren
Voor de verandering (én voor een reportage) ben ik gisteren een film van Open Doek gaan bekijken in de gevangenis van Merksplas, samen met een stuk of tien gedetineerden en geïnterneerden die als gevangenisjury de "Behind The Scenes Award" zullen uitreiken. Op mijn vraag of zij als gevangenen anders naar films kijken dan anderen, kreeg ik een antwoord dat even bleef nazinderen. "Wij hebben andere dingen meegemaakt dan andere mensen. We hebben al een leven vol miserie achter de rug en daar dragen we nu de gevolgen van. De meesten van ons hebben veel verschillende levens geleid. Als winners én als losers. We hebben dus veel ooghoeken van waaruit we films kunnen bekijken. Meer dan andere mensen. Vooral films over eenzaamheid zullen wij anders beoordelen dan vrije mensen. Want over eenzaamheid weten wij veel meer. Je moet hier maar eens een paar jaar tussen vier muren komen zitten."
23-04-2009
Reis rond de wereld in tien dagen
Joehoe, het is weer zo ver! Morgen begint mijn jaarlijkse wereldreis van tien dagen. Ik begin in Groot-Brittannië, en van daar gaat de tocht verder naar China, Turkije, Korea, Zuid-Afrika, Brazilië, Mexico, Japan, Argentinië, Kazachstan, Bosnië en Estland. Op het eerste gezicht is dat een hele hoop om op tien dagen te doen. Maar met de fiets valt dat allemaal wel mee. Utopolis is niet zo ver.
Win-winsituatie
Somalische criminelen eisen 4 miljoen dollar voor de ontvoerde medewerkers van Artsen Zonder Grenzen. En de kapers van de Pompei zullen ook al wel een leuk bedrag in het hoofd hebben voor de geënterde Pompei en zijn bemanning. En bijna tegelijkertijd beslist de Europese Unie om Somalië -minstens- 60 miljoen euro te geven "voor het verbeteren van de veiligheid." De oplossing lijkt me voor de hand te liggen. Er is een win-winsituatie waar je niet naast kunt kijken. Alle gegijzelden komen veilig vrij, het schip blijft ongeschonden, de criminelen krijgen al het geld dat ze willen en het kost ons geen cent extra. Iedereen gelukkig. Betaal die bandieten gewoon wat ze vragen en trek het bedrag af van de 60 miljoen "ontwikkelingshulp" aan die schurkenstaat. Hoe moet je anders een land noemen waar ontvoerders doodleuk vanuit een radiostation in de hoofdstad hun eisen kenbaar mogen maken. En waar een door piraten gekaapt schip -65 meter lang, je kunt er echt niet naast kijken- simpelweg koers zet naar een havenstad aan de kust en daar door de eigen regering en politiediensten ongemoeid wordt gelaten?
19-04-2009
Koers, ik mag er graag naar kijken
Zo'n Amstel Gold Race, je moet dat toch niet onderschatten. Het begint 's middags met het leeglepelen van een lekker bord spaghetti. En tijdens de uitzending volgt er een halve zak Mama Mia's (kaas/paprika), drie Choco-assen, vier Prince-koeken (witte crème), een suikerwafel, een groot paasei (witte chocolade) en een klein paasei (puur). Telkens met een volwassen glas cola ertussen. Je moet wat kunnen hebben om het einde te halen. Dat is alleen weggelegd voor sterke mannen met sterke magen.
17-04-2009
Pop en rock
Springsteen staat op Pinkpop en Milk Inc op Rock Werchter. Ik stel voor dat we voortaan van Pop Werchter en Pinkrock spreken.
En omdat het zo plezant is: nog een eerbetoon
Kijk en geniet: The great Tommy Cooper!!!
Tommy Cooper: een eerbetoon (1)
Zoals al gezegd: Tommy Cooper stierf 25 jaar geleden. De hoogste tijd voor een gepast eerbetoon aan een geweldig groot vakman. De vleesgeworden perfectie. Merk op hoe oud en afgeleefd de moppen van Cooper in feite zijn, maar hoe hij ze op een niet te evenaren manier weet te brengen. Je ziet zijn grappen van mijlenver aankomen en toch lig je elke keer opnieuw in een deuk. Het geheim? De schitterende mimiek, de perfecte timing, het sublieme acteerwerk, de directe taal, de juiste intonatie, het aanstekelijke dialect ... Vakmanschap in de zuiverste betekenis van het woord. Kijk en geniet!
