Wat Filmfestival Open Doek zo interessant maakt, is dat het je blik verruimt en dat het je doet nadenken over De Dingen. En dat hoeven niet noodzakelijk maatschappelijke problemen of filosofische vraagstukken te zijn. Het kunnen evengoed terloopse en gratuite opmerkingen of citaten zijn, die even in je hoofd blijven spoken en je doen afvragen: "Wacht eens efkes, klopt dat wel?" In "A thousand years of good prayers", een film over een moeilijke dochter-vaderrelatie, meent de dochter te weten waarom haar vader wil dat ze aan kinderen begint. Ze denkt dat hij als grootvader wil goedmaken wat hij als vader tekortkwam. Ze onderbouwt die stelling met een erg opmerkelijke redenering. "Grootouders zijn liever tegenover kinderen dan ouders. Iedereen zou eerst grootouder moeten kunnen worden voor hij ouder wordt. Dat zou de opvoeding van de kinderen ten goede komen." Ik hou wel van die manke redeneringen, die met haken en ogen aan mekaar hangen, maar die toch niet zo krakkemikkig zijn als ze er op het eerste gezicht uitzien.
27-04-2009
Zievon
Oh ja, en nu ik het er toch over heb. Zevon wordt wel degelijk uitgesproken als Zievon en niet als Zevven. 't Is te zeggen: ik ga ervan uit dat Jackson Browne het kan weten.
De juiste keuze
Een mens maakt een hoop verkeerde keuzes in zijn leven, en af en toe ook eens een juiste. Vorige week concerteerden zowel Bob Dylan als Jackson Browne in België. Dylan op woensdag, Browne op vrijdag. Met de dure tickets voor The Eagles, Ry Cooder en Pinkpop nog op de kast verplichtte ik mezelf om te kiezen. De nukkige, geniale, maar onvoorspelbare Dylan of de melancholieke stilist Browne? Ik koos voor Browne. Gelukkig, want Jackson Browne speelde bijna het perfecte concert. "Bijna" omdat je, als je naar Browne gaat luisteren nu eenmaal ook wel het obligate The Load Out/Stay wil horen, en dat kwam er niet van. Maar Jackson Browne was in grote vorm én in een geweldig vrolijke bui. "Zeg maar wat je wilt horen. Wij vinden het leuk om eens iets anders te doen en onze setlist overhoop te gooien." Hij speelde een berg verzoeknummers. Zelfs "Take it easy" van The Eagles (waarvan hij co-auteur is) speelde hij met zichtbaar genoegen. En toen wat later iemand naar een nummer van wijlen Warren Zevon vroeg, ging Browne ook daar op in. Zevon en Browne waren altijd al beste maatjes en Browne zag een bescheiden eerbetoon wel zitten. Alleen had de band natuurlijk geen Zevon-nummers ingestudeerd en moest er even worden overlegd. Jackson Browne koos uiteindelijk voor het mooie 'Carmelita'. En op zo'n momenten zie je de pure klasse van de bandleden. Browne zette de song in. Zonder het één keer te hebben gerepeteerd viel gitarist Mark Goldenberg meteen in. Ook bassist Kevin McCormick vond direct de juiste toon. Pianist Jeff Young gunde zichzelf één strofe de tijd om te zien en te luisteren welke akkoorden de gitaristen namen en speelde vanaf dan ook foutloos mee. Drummer Mauricio Lewak zat al van in het begin helemaal 'juist'. Alleen de twee zwarte achtergrondzangeressen moesten passen. Ze haalden verontschuldigdend de schouders op toen Browne hen tijdens het nummer zachtjes kwam aansporen om in te vallen. "We don't know it", was duidelijk te liplezen. Begrijpelijk ook: ze hadden de kleindochters van Jackson Browne kunnen zijn. Carmelita dateert van 1972. Terug thuis van het bijzonder goed concert, googlede ik uit curiositeit eens naar de bandleden omdat ik nog maar zelden zoveel klasbakken op één podium had zien staan. Het resultaat van mijn zoekactie verklaarde veel. Drummer Mauricio Lewak speelde eerder al samen met Melissa Etheridge. Bassist Kevin McCormick nam al platen op met onder anderen Melissa Etheridge, John Mayall, Ted Hwakins, Nils Lofgren en Don Henley (The Eagles). Pianist Jeff Young werkte samen met de perfectionisten Sting, Bonnie Raitt, Vonda Shepard, Curtis Stigers en Donald Fagen (Steely Dan). Gitarist Mark Goldenberg had nog de indrukwekkendste curriculum van allemaal: Bonnie Raitt, Linda Ronstadt, Eels, Peter Frampton, Willie Nelson, Chris Isaak. De twee achtergrondzangeresjes, Charonne Morris en Aletehea Mills, konden als youngsters vanzelfsprekend de minste adelbrieven voorleggen. Hoewel: ze zongen het laatste album van Ray Charles (uit 2004) mee in. Ondertussen heb ik vernomen dat Bob Dylan in Vorst weer zijn eigen arrogante zelf geweest is. Zijn eigen nummers verkrachten, het publiek niet één blik gunnen en zelfs na het concert geen "Thank you" over de lippen kunnen krijgen. Exact zoals ik hem al zes keer gezien heb. Ik zei het al: af en toe maakt een mens eens de juiste keuzes.
24-04-2009
Tussen vier muren
Voor de verandering (én voor een reportage) ben ik gisteren een film van Open Doek gaan bekijken in de gevangenis van Merksplas, samen met een stuk of tien gedetineerden en geïnterneerden die als gevangenisjury de "Behind The Scenes Award" zullen uitreiken. Op mijn vraag of zij als gevangenen anders naar films kijken dan anderen, kreeg ik een antwoord dat even bleef nazinderen. "Wij hebben andere dingen meegemaakt dan andere mensen. We hebben al een leven vol miserie achter de rug en daar dragen we nu de gevolgen van. De meesten van ons hebben veel verschillende levens geleid. Als winners én als losers. We hebben dus veel ooghoeken van waaruit we films kunnen bekijken. Meer dan andere mensen. Vooral films over eenzaamheid zullen wij anders beoordelen dan vrije mensen. Want over eenzaamheid weten wij veel meer. Je moet hier maar eens een paar jaar tussen vier muren komen zitten."
23-04-2009
Reis rond de wereld in tien dagen
Joehoe, het is weer zo ver! Morgen begint mijn jaarlijkse wereldreis van tien dagen. Ik begin in Groot-Brittannië, en van daar gaat de tocht verder naar China, Turkije, Korea, Zuid-Afrika, Brazilië, Mexico, Japan, Argentinië, Kazachstan, Bosnië en Estland. Op het eerste gezicht is dat een hele hoop om op tien dagen te doen. Maar met de fiets valt dat allemaal wel mee. Utopolis is niet zo ver.
Win-winsituatie
Somalische criminelen eisen 4 miljoen dollar voor de ontvoerde medewerkers van Artsen Zonder Grenzen. En de kapers van de Pompei zullen ook al wel een leuk bedrag in het hoofd hebben voor de geënterde Pompei en zijn bemanning. En bijna tegelijkertijd beslist de Europese Unie om Somalië -minstens- 60 miljoen euro te geven "voor het verbeteren van de veiligheid." De oplossing lijkt me voor de hand te liggen. Er is een win-winsituatie waar je niet naast kunt kijken. Alle gegijzelden komen veilig vrij, het schip blijft ongeschonden, de criminelen krijgen al het geld dat ze willen en het kost ons geen cent extra. Iedereen gelukkig. Betaal die bandieten gewoon wat ze vragen en trek het bedrag af van de 60 miljoen "ontwikkelingshulp" aan die schurkenstaat. Hoe moet je anders een land noemen waar ontvoerders doodleuk vanuit een radiostation in de hoofdstad hun eisen kenbaar mogen maken. En waar een door piraten gekaapt schip -65 meter lang, je kunt er echt niet naast kijken- simpelweg koers zet naar een havenstad aan de kust en daar door de eigen regering en politiediensten ongemoeid wordt gelaten?
19-04-2009
Koers, ik mag er graag naar kijken
Zo'n Amstel Gold Race, je moet dat toch niet onderschatten. Het begint 's middags met het leeglepelen van een lekker bord spaghetti. En tijdens de uitzending volgt er een halve zak Mama Mia's (kaas/paprika), drie Choco-assen, vier Prince-koeken (witte crème), een suikerwafel, een groot paasei (witte chocolade) en een klein paasei (puur). Telkens met een volwassen glas cola ertussen. Je moet wat kunnen hebben om het einde te halen. Dat is alleen weggelegd voor sterke mannen met sterke magen.
17-04-2009
Pop en rock
Springsteen staat op Pinkpop en Milk Inc op Rock Werchter. Ik stel voor dat we voortaan van Pop Werchter en Pinkrock spreken.
En omdat het zo plezant is: nog een eerbetoon
Kijk en geniet: The great Tommy Cooper!!!
Tommy Cooper: een eerbetoon (1)
Zoals al gezegd: Tommy Cooper stierf 25 jaar geleden. De hoogste tijd voor een gepast eerbetoon aan een geweldig groot vakman. De vleesgeworden perfectie. Merk op hoe oud en afgeleefd de moppen van Cooper in feite zijn, maar hoe hij ze op een niet te evenaren manier weet te brengen. Je ziet zijn grappen van mijlenver aankomen en toch lig je elke keer opnieuw in een deuk. Het geheim? De schitterende mimiek, de perfecte timing, het sublieme acteerwerk, de directe taal, de juiste intonatie, het aanstekelijke dialect ... Vakmanschap in de zuiverste betekenis van het woord. Kijk en geniet!
Tommy Cooper's final act
Nog een memorabel moment, woensdag in De Wereld Draait Door. Het was exact 25 jaar geleden dat de Britse komiek Tommy Cooper overleed. Hij stierf op het podium. Zijn dood werd vastgelegd door draaiende camera's en gadegeslagen door een luid applaudisserend publiek. Het zal wel de droom zijn van elke komiek om op het podium te mogen sterven. Maar een mens zien doodgaan, is toch nog altijd bijzonder akelig. Ik wist van het bestaan van de beelden, maar had ze nog nooit gezien. En ik was er toch even niet goed van.
De beste beffer van Vlaanderen
Laat me om te beginnen zeggen dat ik helemaal geen fan ben van Herman Brusselmans. Maar ik hou wel van tv-programma's waar iets in gebeurt, en waar -als het even kan- de zaken lichtjes uit de hand lopen. Dat was woensdagavond het geval in De Wereld Draait Door, het net iets té nerveuze praatprogramma van Matthijs Van Nieuwkerk.
Brusselmans heeft het uitvoerig over zijn status als "beste beffer van Vlaanderen". Niks nieuws onder de zon, dus. Zo kennen we hem al dertig jaar. Van Nieuwkerk geeft Brusselmans ruim de tijd om erover uit te weiden. De presentator zit zich duidelijk kostelijk te amuseren met de typische Brusselmans-praat. Iets té kostelijk, zelfs. Naar het einde toe verliest Van Nieuwkerk de controle en verlaat hij gierend van de pret de tafel.
En Brusselmans of niet, zoiets levert toch altijd leuke televisie op.
15-04-2009
Coureurs zonder vel
Tom Boonen was weer helemaal zijn eigen, nuchtere, Kempense zelf na zijn valpartij in de Scheldeprijs in Schoten. "Er zijn mooiere manieren om je voorseizoen af te sluiten dan in een nadarhek. De schade valt gelukkig nog mee. Ik zag al lang aankomen dat het niet goed ging aflopen en ging van tevoren al in de remmen". Wie er dan wel in de fout gegaan was? "Och, niemand valt expres. Het hoort nu eenmaal bij de sport. Alleen jammer dat er weer een hoop coureurs zonder vel naar huis moeten."
Stijn & het heelal & de manier waarop het wordt verteld
Sterrenkunde heeft me nooit geïnteresseerd. Ik word er niet warm of koud van. Ik word niet lyrisch van een sterrenhemel, en ik mis de sterren niet als ze nergens te bespeuren zijn. Sterren en planeten? I couldn't care less. Een sterrenkijker is aan mij niet besteed. Ik heb er als kind trouwens ooit eentje gehad. Nooit iets mee gedaan. En dus is het best wel merkwaardig dat ik het Canvasprogramma "Stijn en het heelal" zowat het beste vind dat er tegenwoordig op tv te zien is. 300 minuten lang, hapklaar versneden tot zes afleveringen van 50 minuten, vertelt Stijn Meuris met een zelden geziene passie over de kosmos en onze plaats daarin. Pure wetenschap wordt afgewisseld met diepgaande filosofie, goeie humor en leuke weetjes. Na afloop van het programma ben ik nog precies even apathisch en ongeïnteresseerd als ik voor de aanvang was. Maar tijdens de uitzending heb ik wel de hele tijd met open mond en ingehouden adem zitten luisteren. Het toont nog maar eens aan wat we eigenlijk al lang weten. Niet het verhaal is belangrijk, maar de manier waarop het wordt verteld.
12-04-2009
Vijf sterren
Ik heb op deze blog al vaker de lof bezongen van het Nederlandse wielercommentaar. Co-commentator Maarten Ducrot, zondag tijdens Parijs-Roubaix: "Deze kasseienstrook heeft vijf sterren. Dat betekent dat de stenen niet tegen mekaar zijn gelegd, maar dat ze vanuit een helikopter naar beneden zijn gegooid."
09-04-2009
Allez vooruit.
Ze willen dus aanvallend voetbal bij Brugge. Allez vooruit. Met veel volk voor de bal. Naar voren voetballen. Agressief. Met lef. Jagen op de bal. Flankverdedigers die de achterlijn halen. Druk zetten. Voetbal op z'n Hollands. En er is een Nederlandse trainer binnengehaald van wie ze denken dat hij dat allemaal kan waarmaken. Niet iemand uit het rijtje Advocaat, Koeman, Van Gaal, Van Basten, Cruyff, Beenhakker, Hiddink, Van Marwijk, ... want die zijn allemaal te duur en/of niet geïnteresseerd in Belgisch voetbal. Maar iemand uit een rijtje daaronder: Adrie Koster, trainer van het beloftenteam van Ajax. Mij niet gelaten. 't Is niet omdat we de man niet kennen dat we hem al moeten afschieten voor hij begonnen is. Integendeel, als iedereen die met hem gewerkt heeft (Buffel, Martens, Swerts, Vermaelen, Vertonghen, ...) vol lof is over hem, moeten we dat maar geloven. Veeleer dan mezelf af te vragen of Koster een goede trainer is, vraag ik me af of het wel verstandig is van Club Brugge om voluit de Nederlandse kaart te trekken. Natuurlijk is het Nederlandse voetbal erg attractief... in Nederland! Maar daar zijn de tegenstrevers ook allemaal offensief ingesteld. Hoe efficiënt zal dat 'Nederlands model' werken als je bijna elke week opnieuw door een dubbele afweergordel van negen mensen rond het strafschopgebied moet zien te geraken? Als je tegen ploegen speelt die juist de opdracht hebben gekregen om vooral niet mee te voetballen... De avonturen van het Nederlandse voetbal in België: het zal mij benieuwen! Heeft het Nederlands voetbal slaagkansen in België? Het is in elk geval iets om naar uit te kijken. Los daarvan ben ik gewoon als supporter ongelooflijk blij dat Club niet heeft gevist in hetzelfde vijvertje waarin alle clubs al jaren vissen. Niks tegen het kliekje Leekens, Broos, Preud'homme, Anthuenis, Scifo, Meeuws, Vandereycken, Mathijssen, ... hoor. Maar het is toch al vaak gebleken dat vooral vers trainersbloed het Belgisch voetbal nieuwe en erg welgekomen injecties geeft. Denken we maar aan Bölöni en Sollied, en in een veel verder verleden aan Ernst Happel. Niet dat ik hoop dat Koster Happel gaat evenaren. Als hij er regelmatig in slaagt om met mooi voetbal een muur van negen mensen te slopen, zal ik al heel tevreden zijn.
08-04-2009
Een pilleke voor den Herman
Milk Inc. op Rock Werchter. Niet dat het mij veel kan schelen, want ik was toch al niet van plan om te gaan. Maar heeft er iemand nog een pilleke voor Herman Schuermans? 't Gaat er denk nie goe mee.
Leonard Cohen: Live in London
Grappig en aangrijpend tegelijk. De dubbellive-cd van Leonard Cohen "Live in London" is even hartverwarmend als zijn concertreeks was. "Thank you so much. It's so very kind of you to come to the show", begint de vriendelijke zeventiger zijn concert in de O²-arena in Londen. De concertzaal is Sportpaleisgroot (bijna het dubbele zelfs: 20.000 mensen) en dus per definitie ongezellig. Kaartjes hadden heel veel geld gekost, maar uit alle uithoeken van Engeland waren er fans naar Londen afgezakt. Cohen weet dat en gaat erop in. "It's wonderful to be gathered here at just the other side of intimacy". Zelden werd een betonnen bunker zo mooi omschreven. "I'm so pleased. I know that some of you have undergone financial and geographical inconvenience. We are honoured to play for you tonight." Het megaconcert krijgt meteen het karakter van een vriendenreünie. Cohen laat zijn publiek niet meer los. "It's been a long time since I stood on the stage in London. It was about 14 or 15 years ago. I was only 60 years old. Just a kid with a crazy dream". Hij blijft zijn publiek vereren: "Thank you friends, for your warm hospitality this evening. We are so grateful to play for you. I was having a drink with my old teacher. He's 102 now. He was 97 at the time. He clicked my glass and said: "Excuse me for not dying". I kind of feel the same way now. I wanna thank you. Not just for this evening, but for the many years that you've kept my songs alive. I appreciate that." Beetje melig misschien, maar wel terecht. Wanneer hoor je tegenwoordig nog een bandje zijn publiek écht en welgemeend danken? Veel jonge, arrogante groepjes zouden eens moeten beseffen dat ze alleen bestaan bij de gratie van hun fans.
Leonard Cohen: een grote meneer, maar vooral ook een stijlvolle, ouwe, wijze, grijze, vriendelijke opa. Op 4 juli staat hij in het Sportpaleis in Antwerpen. Een must voor wie hem vorig jaar niet zag in Brussel of Brugge.
07-04-2009
Lekker verrukkelijk
Gisteren voor de verandering eens een hapje gaan eten in Nederland. Baarle-Nassau. Vlakbij en toch kom je er bijna nooit. Aan de tafel naast me zat een Nederlands koppel. Na de maaltijd vroeg de ober hun of alles naar wens was. "Verrukkelijk", antwoordden ze. Tja, je moet wel iets verzinnen als 'lekker' al jaren alleen nog gebruikt wordt wanneer er 'mooi' wordt bedoeld, zoals in 'een lekkere pot voetbal'. Ze hadden rijst gegeten met vis. Het zal wel niet slecht geweest zijn. Maar ik denk toch dat ze het eerder lekker dan verrukkelijk vonden.
03-04-2009
Pocognoli buiten!
Twee keer verliezen tegen Bosnië is iets dat kan gebeuren. Maar daar, zoals Pogonoli deed, vlak na de wedstrijd in de kleedkamer nog een beetje mee staan lachen ook, is erover en nog geen klein beetje. Hij hoeft voor mijn part nooit meer voor de Rode Duivels te spelen. Je zult maar een paar dagen verlof nemen en flink wat duiten van je spaarrekening halen om je amechtig spelende nationale ploeg 1.500 kilometer achterna te reizen en tegen beter weten in toch maar te gaan supporteren. Om daar dan door een eigen speler uitgelachen te worden, want anders kan je dat niet noemen. Een echte kaakslag. Terwijl voetbalminnend België het écht wel spijtig vindt dat ons land voor de vierde keer op rij een groot tornooi mist, staat hij in zijn vuistje te lachen. Onvergeeflijk. Hij is schatrijk, rotverwend, rancuneus (hij had al problemen met Vandereycken toen hij nog bij Racing Genk speelde) en hij moet nog 22 worden. Misschien komt het verstand met de jaren, maar in het geval van Pocognoli zou ik daar niet op wachten. Buiten met Pocognoli. Voorgoed. De Rode Duivels hebben het al moeilijk genoeg als er elf spelers op het veld staan die wél willen winnen.
