Heel af en toe (een keer in de vijf jaar gemiddeld) schraap ik de moed eens bij mekaar om de grote "kijk en vergelijk je rijk"-oefening te doen. Ik verzamel alle facturen van de vaste telefoon, het internet, de mobiele telefoon, de gas, de elektriciteit en ik zet me achter de computer. Het nobele doel: kijken hoeveel ik betaal en of dat bij een andere leverancier goedkoper kan.
Lang duurt het niet om te merken dat het links en rechts een stuk goedkoper kan. De grote vraag is dan: wat doe ik? Kiezen voor de gemakkelijkheidsoplossing en de boel toch maar de boel laten? Of de ene leverancier inruilen voor een andere, met alle ongemakken van dien?
Ik besloot de zaken meteen grondig aan te pakken en voor optie twee te kiezen. Immers: waarom zou je je de moeite getroosten om alle tarieven te gaan vergelijken als je nadien toch beslist om niks met die informatie te doen? Buiten dus met een aantal leveranciers! Andere en betere. De leverancier is dood, leve de leverancier!
Beginnen maar bij Mobistar. Bij Euphony kan ik mobiel bellen voor de helft van de prijs. Niet getalmd, dus. Op naar de Mobistar-winkel.
"Ik wil mijn abonnement opzeggen."
"Dat kan. Wilt u dat we dat nu onmiddellijk voor u doen".
"Daarom ben ik hier, ja."
"Dat is geen probleem, maar dat is dan een contractverbreking. Daar rekenen we 150 euro voor aan."
"Wablief? 150 euro? Vindt gij dat normaal?"
"Maar u kunt ook gebruik maken van onze promotarieven ..."
"Niet geïnteresseerd. Ik kom wel terug van zodra mijn contract beëindigd is."
De stoom kwam al ongeveer uit mijn oren toen ik, terug thuis, naar Luminus belde. Ik had berekend dat ik met Nuon een stukje goedkoper gesteld zou zijn. Weg dus met die Luminus-handel. Snel even regelen. Via mijn te dure Mobistar-abonnement.
"Uw contract loopt nog tot in mei", klinkt het aan de andere kant, een dik kwartier nadat ik een ellenlang keuzemenu heb doorlopen en een ingesproken stem mij heeft voorgerekend dat de wachttijd "meer dan drie minuten" zou bedragen. (Niet gelogen trouwens: een dik kwartier is inderdaad meer dan drie minuten).
"U kunt het contract alleen schriftelijk opzeggen en dat moet minstens drie maanden voor het beëindigen van het contract gebeuren."
"Allez vooruit. Dat zal ik dan doen."
Onmiddellijk in de pen gekropen om het contract op te zeggen en meteen de brief verstuurd. Na enkele dagen kreeg ik al bericht van Luminus.
"We hebben uw schrijven goed ontvangen. Maar aangezien uw contract nog loopt tot in mei, zullen we een boete moeten aanrekenen van 75 euro."
Heb je het ooit zo bruin gegeten? Eerst zeggen ze dat je drie maanden op voorhand moet opzeggen en als je dat dan doet, pleeg je contractbreuk omdat je drie maanden te vroeg hebt opgezegd! Ik krijg het vliegend heen en weer van die oplichterspraktijken.
Bende schurken! Stelletje dieven! Bedriegers!
(Voilà, daar hebben ze niet van terug).

"Ik heb goesting om nog eens onverantwoord te blijven hangen," zei hij. Zijn ogen fonkelden. Hoopvol keek hij in mijn richting, wetende dat hij in mij wel een bondgenoot kon vinden.
Het was zondagavond, hij zat aan de toog van zijn stamkroeg en hij wist dat hij maandagochtend op tijd op zijn werk moest zijn. Maar dat waren zorgen voor morgen. En daar wilde hij vandaag niet aan denken. Hij werd gered door zijn vriendin, die hem bijna smekend rond de hals vloog. "We zullen op een vrijdagavond wel eens onverantwoord blijven hangen. Dan moeten we er 's anderendaags niet zo vroeg  uit".
Heel verstandig, natuurlijk. Alleen kun je het niet meer 'onverantwoord' noemen, als je eerst in je agenda hebt gekeken om te zien of je 's anderendaags kunt uitslapen. En 'verantwoord blijven hangen' is toch een heel andere discipline. Ze vergt minder uithouding, doorzettingsvermogen, en niet zo'n hoge pijngrens achteraf.

Parijs-Dakar is een autorally die in Buenos Aires start en in Buenos Aires aankomt. Leg het maar uit.

Ik vind dat voor Jackie Mathijssen hetzelfde geldt als voor Yves Leterme.
Het valt maar af te wachten of iemand anders het beter kan, maar als je na anderhalf jaar de boel nog altijd niet in de wiggel hebt gekregen, moet je je conclusies trekken.
Voetbal en politiek: 't is eigenlijk juist hetzelfde.

Je zit op 20 meter van een café, in een auto met de ramen en de deuren dicht. Je hoort de zware bassen van de cafémuziek nog net, en af en toe klinkt er een trompet of een sax zo schel dat ook die toon tot in de auto te horen is. Maar daar blijft het bij. Alles wat tussen de bassen en de blazers ligt, is één onherkenbare en onontwarbare doffe brij. Zo klonk Madness in Vorst Nationaal.
Boven, beneden, links, rechts: ik ben minstens vijf keer verhuisd in de hoop dat het aan de andere kant van de zaal iets beter zou klinken, en dat ik bijvoorbeeld eens een gitaar of een piano zou kunnen horen. Helaas.
De Britse pretband had er duidelijk geen zin in. De playlist waarop een aantal klassiekers ontbraken, werd routineus afgehaspeld. Een goed concert zou het dus toch al nooit geworden zijn. Maar wat de geluidsmensen ervan brouwden, was du jamais vu. Uitvluchten zijn er niet: Vorst Nationaal heeft een voortreffelijke akoestiek.
Voor de eerste keer in mijn leven heb ik na een concert uit volle borst "boe" geroepen. Er was niet één fan die me daarvoor kwaad aankeek.
"Dit behoort tot de top-vijf van de slechtste concerten die ik ooit gezien heb", zei mijn kameraad, die toch al ettelijke honderden optredens op zijn teller heeft staan. Hij had overschot van gelijk. Al moet ik daar volledigheidshalve aan toevoegen dat Madness zowel bij hem als bij mij ook in het lijstje van de béste vijf concerten ooit voorkomt.
Hoe dan ook: er zijn concerten waarvoor ze je je geld zouden moeten teruggeven.