De verkiezingscampagne komt nu volop op kruissnelheid. We serveren u graag ons vierde campagnejournaal. Daarin hebben we uiteraard aandacht voor de dramatische schietpartij in Brussel waarbij een rechter en een griffier om het leven kwamen. Filip Dewinter en Filip De Man drukken hun verontwaardiging uit. We tonen u een flits uit Hasselt, waar de SP.a-burgemeester een verkiezingsmeeting van het Vlaams Belang verbood. Onze Limburgse mandatarissen en militanten voerden op de trappen van het stadhuis actie voor de vrije meningsuiting. En het Vlaams Belang protesteerde deze week ook aan het gesloten asielcentrum van Steenokkerzeel. Filip Dewinter legt uit waarom.
In onze reportage komt de onwerkbaarheid van België aan bod. Wie na de recente uitlatingen van Joëlle Milquet denkt dat er snel een nieuwe staatshervorming zal komen of droomt van confederalisme, mag die droom nu wel opbergen. Alleen Vlaamse onafhankelijkheid kan een einde maken aan de Waalse chantage en de Belgische knoeiboel.
Onze interviewgast is Anke Van dermeersch. En als lijsttrekker stellen we u graag Gerolf Annemans voor. Veel kijkplezier!
Begin mei stak de buurman van Eddy De Groote uit Melsen het huis waar hij en zijn vrouw al 30 jaar woonden in brand. Het resultaat is dat ze alle hebben en houden kwijt waren.
Deze avond organiseerden vrienden een benefietetentje. Aangezien Eddy al jaren lid is van het Vlaams Belang bezochten de afdelingen Merelbeke en Gavere het benefiet. Gemeenteraadsleden Erik Hebbelijnck,Paul De Ganck en Hugo Vandewalle en OCMW-raadslid Marie-Jeanne Mathys lieten niet na hun steun te laten blijken voor het getroffen gezin.
Vanmiddag kostte een schietpartij in het Brusselse Vredegerecht aan twee mensen het leven. Uit respect voor de slachtoffers zal het Vlaams Belang vanaf vannacht en gedurende 24 uur zijn verkiezingscampagne opschorten. Dat betekent onder meer dat niet zal worden geplakt, geen pamfletten worden bedeeld en geen markten worden bezocht. Ook de campagnetoer van Senaatslijsttrekker Filip Dewinter die dezer dagen doorheen Vlaanderen trekt, zal worden opgeschort.
Zelfs een instelling als het Vredegerecht symbolischer kan haast niet blijkt in dit land niet meer veilig voor criminelen van alle slag. In een persbericht reageren Bruno Valkeniers en Filip Dewinter scherp op de schietpartij van deze middag: Een en ander bevestigt in ieder geval nog eens dat de jarenlang onder de mat geveegde en de facto straffeloze misdaad - van kleine criminaliteit tot groot banditisme - volkomen is losgeslagen. Het Vlaams Belang is van mening dat de ernst van de situatie alle partijen moet aanzetten tot het vaste voornemen om de criminaliteit keihard aan te pakken. Het is genoeg geweest.
Een man uit de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek is gewond geraakt bij een steekpartij voor de ingangsdeur van zijn appartementsgebouw. De dader was een jongere die zonder toestemming rondhing in de hal van het gebouw. De jonge dader is opgepakt en ter beschikking gesteld van het Brusselse parket. Het slachtoffer liep lichte verwondingen op aan de rug en de linkerarm. Dat meldt het Brusselse parket.
De hal van het appartementsgebouw op de Jean Dubrucqlaan in Sint-Jans-Molenbeek vormt sinds enige tijd de verzamelplaats voor jongeren uit de buurt die er komen roken en rondhangen. Het slachtoffer was daarover al verschillende keren in discussie gegaan met de jongeren, zonder dat er enig incident was voorgevallen.
Dader opgepakt Toen de man dinsdagavond opnieuw een jongere in de hal betrapte, sprak hij die aan, maar ditmaal reageerde de jongen agressief en daagde hij de bewoner uit hem te slaan. Die reageerde niet en vertrok. Eenmaal op straat voelde hij plots een stekende pijn bovenaan de rug en in de linkerarm. Net op dat moment liep de jongere hem voorbij met een mes in de hand. Het slachtoffer verwittigde de politie en die kon de jonge dader oppakken.
Dag na dag blijkt dat er van enige bereidheid om te praten over een grote staatshervorming aan Franstalige zijde helemaal geen sprake is, in tegenstelling tot wat hier en daar wordt gesuggereerd. Nadat gisteren de vier grote Franstalige partijen in Le Soir eensgezind pleitten voor onder meer een uitbreiding van Brussel, doet cdH-voorzitster Joëlle Milquet dat vandaag nog eens in La Libre Belgique.
Wij hebben recht op een homogeen Franstalig territorium, aldus Milquet, waarmee ze een geografische verbinding bedoelt tussen Brussel en Wallonië. Een uitbreiding van het Brussels Gewest dus, met de gemeenten van de Vlaamse Rand. Een kwestie van rechtvaardigheid, zoals Milquet het verwoordt. Nog volgens Milquet moet er zo snel mogelijk een regering gevormd worden, zonder een voorakkoord over een staatshervorming. Die onderhandelingen moeten volgens haar in een afzonderlijk orgaan, los van de regering gevoerd worden. Lees: een zoveelste praatbarak.
Joëlle Milquet zet de Vlaamse partijen weer met de beide voeten op de grond, aldus Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers in een reactie. Wie dacht dat de Franstaligen zich redelijk zouden opstellen, is alweer een illusie armer. Voor het Vlaams Belang is het dan ook onaanvaardbaar dat de Vlaamse partijen op basis van dergelijke uitgangspunten met Milquet aan tafel zouden gaan zitten.
'Nooit kan ik meer mensen voor de Vlaamse zaak warm maken dan Verhulst onbedoeld deed met zijn schotschrift.' En andersgezinden bestrijd je niet door met modder te gooien. Dat stelt Peter De Roover in een opiniestuk in De Standaard (2 juni) als reactie op de lofzang van Dimitri Verhulst op kandidaat-premier Elio Di Rupo.
Het is niet de eerste keer dat De Roover reageert op politieke 'kipkap' van Verhulst. Verderop verwijzen we naar een opiniestuk in De Morgen (2006)
Maar eerst hieronder de tekst van De Roover in De Standaard van 2 juni.
Dimitri Verhulst vindt dat België een meerwaarde biedt; ik niet. Dimitri Verhulst gelooft niet dat (meer) Vlaamse zelfstandigheid enig soelaas zou bieden; ik wel. Als het over de institutionele toekomst gaat van het kleine stukje aardkloot dat we gemeenzaam Vlaanderen noemen, gaapt tussen ons een kloof die geen Lange Wapper kan overbruggen.
Die confrontatie kan boeiende debatstof bieden. Du choc des idées jaillit la lumière. In deze troebele tijden kan er geen verhelderend licht genoeg schijnen. Als Verhulst dan op de voorpagina aangekondigd wordt als leeslamp van dienst, kunnen we de krant niet snel genoeg openen op bladzijde 24.
De directe aanleiding tot zijn ontboezeming vormt de vraag naar di Rupo's premierfähigkeit. Van Verhulst mag het, waarmee hij verrassend genoeg aansluiting vindt bij het pleidooi dat Vlaamse Bewegers terzake al geruime tijd afsteken. Bien étonnés de se trouver ensemble?
Maar dat ogenschijnlijke pleidooi voor de PS-voorzitter als Belgisch opperbestierder, blijkt slechts een aanleiding om af te rekenen met het Vlaamse zelfstandigheidsstreven. Verhulst ontwaart in het debat daarover niet zozeer mede- en tegenstanders, dan wel beschaafde lieden (aan zijn kant) en beotiërs (aan de overzijde). Wie zijn visie niet deelt, maakt zich schuldig aan 'pathetische jankerigheid'; hij noemt andersdenkenden 'de luidste blaffers'; ziet Vlaamsgezinden hun 'moddervette pens in een geel maillot wringen'; lanceert het minder geslaagde neologisme 'verkarikatuurden' als typering van de andere en verwijt wie zich niet aan zijn zijde schaart een 'lofzang op de eigen navel' aan te heffen.
Aristoteles noemt pathos in zijn Ars Rhetorica een van de drie middelen van overtuiging, waarbij de emoties van het publiek bespeeld worden. Verhulsts tekst leert dat hij die techniek beter beheerst dan een aftandse flamingant. Bij mij thuis blaft alleen de hond, maar dat beest wil als beagle tricolor zijn en verjaart op 21 juli (dat is uiteraard toeval). In mijn kleerkast hangt één gele das en in de lade ligt een te weinig gedragen sportbroekje van dezelfde kleur mottenballengeur te vergaren. Geen maillot te bespeuren. Moeder natuur heeft ervoor gezorgd dat elke karikatuur van mijn smoel alleen maar een verbetering kan inhouden. Men moet zich een eindje van mijn navel verwijderen om iets van enig belang te ontwaren. Kortom, ik voel me allerminst aangesproken door Verhulsts schets.
Ik hou van mijn kerktoren (bij wijze van spreken, want in mijn geval betreft het een draak). Maar ik vind het beeld van de bij nacht verlichte Aya Sofia beklijvend en wanneer ik me dan 180 graden keer, laat ik me graag overweldigen door de prachtige minaretten van de Sultan Ahmetmoskee. Zo pathetisch wil ik nog zijn. Want élke identiteit boeit. Ik hecht zelfs zo weinig belang aan mijn navel dat ik de Engelsman Ian McEwan als auteur verkies boven de Vlaming Dimitri Verhulst, de onmiskenbare stilistische talenten van die tweede ten spijt.
En toch geloof ik in Vlaams zelfbestuur. Omdat België niet meer werkt, zoals we met z'n allen kunnen vaststellen. Omdat ik geloof dat samenwerken geen synoniem is van wederzijds blokkeren. Omdat een niveau van 10 miljoen inwoners geen schaalvoordelen biedt tegenover één van 6 miljoen. Omdat er te veel echte uitdagingen wachten om tijd te vermorsen aan communautair gebakkelei. Omdat de splitsing van bevoegdheden voor politieke ontspanning zorgt en ruimte voor inhoudelijk debat schept. Omdat politieke grenzen geen prikkeldraden meer spannen en Europa voor overkoepeling zorgt. Omdat verrijkende en uitdagende diversiteit ook in Vlaanderen een feit is, zoals ik dagelijks in mijn klas mag vaststellen. Omdat mijn opvoeding me leerde dat verzet tegen (taal)imperialisme een zaak van beschaving is. Omdat surrealisme een boeiende kunststroming is, maar een luizige basis voor staatsvorming. Omdat democratie beter werkt als gebieden met te grote verschillen in publieke opinies zichzelf kunnen besturen. Omdat ik geloof in respect voor andersheid. Omdat gezagsargumenten op mij geen indruk maken. Kortom, omdat Aristoteles logos en ethos naast de pathos plaatste.
Verzuurde oprispingen
Heb ik gelijk? Ja denk ik. Wie er een andere mening op nahoudt, dwaalt denk ik. Maar verdient respect. Hoe weinig het Belgicistische discours me ook aanspreekt, hoezeer ik het ook bestrijd, toch betreft het een eerbaar standpunt. Maar wel fout denk ik. Wie er anders over denkt, gelieve het te laten weten. Die Gedanken sind frei.
Het ware voor het debat heilzaam, mocht Verhulst zijn scheldtirade inruilen voor argumenten. Ik heb er begrip voor dat de beweging die waargenomen wordt bij de Vlaamse publieke opinie richting de autonomiegedachte Verhulst zenuwachtig maakt. Maar is dat een reden om het debat te laten afglijden tot onder de fatsoensgrens? Waarom andersdenkenden degraderen tot niet-denkenden? Waarom ruilt Verhulst het inhoudelijke debat in voor een partijtje moddergooien? Waarom degenen die een andere mening huldigen neerbuigend afzeiken? Waarom werkt een schrijver als Verhulst actief mee aan de verruwing van de intellectuele gedachtewisseling?
Nu wekt Verhulst de indruk dat zijn Belgische project alleen kan gestaafd worden met verbale brutaliteiten en verzuurde oprispingen. Vanuit pragmatisch oogpunt kan ik dat alleen toejuichen. Nooit kan ik meer mensen voor de Vlaamse zaak warm maken dan Verhulst onbedoeld deed met zijn schotschrift. Maar ik hou ook van een fris debat. Spits, ironiserend, pittig, stout zelfs én met inhoud; graag. Als liefhebber van de inhoudelijke polemiek buig ik dan ook bedroefd het hoofd na het lezen van Verhulsts paskwil. Ach, het behoort wellicht tot de helaasheid der dingen. Het weze zo, maar wellicht was ik niet de enige die maandag dacht: verdomme, dit is weer zo'n godverdomse dag op deze godverdomse bol.
Makker Verhulst, staak uw wild geraas en voer het debat zoals het hoort. Plus est en vous j'espère.
Naar aanleiding van ons verkiezingscongres pakken we uit met een extra campagnejournaal. In het beeldverslag (zie bijlage) brengen we een greep uit de congrestoespraken van Anke Van dermeersch, Filip Dewinter en voorzitter Bruno Valkeniers. De televisiejournaals berichtten min of meer correct over het Vlamingen eerst-congres, maar in de meeste kranten werd amper aandacht besteed aan het feit dat het Vlaams Belang de Antwerpse Zuiderkroon in Antwerpen opnieuw tot de nok vulde met enthousiaste militanten. Het mediacordon is steviger dan ooit, dus brengen wij onze boodschap met het campagnejournaal zélf tot in de Vlaamse huiskamers.
We stellen u ook nog wat jonge kandidaten en vrouwen voor op de lijst. Waarom kiezen zij voor Vlaams Belang? Ons gewone campagnejournaal is er terug op zaterdag. Veel kijkplezier.
Eind vorige week werden twee allochtone gangsters uit Seraing en Luik ingerekend na een mislukte overval annex carjacking. Aangezien het om twee minderjarigen ging, moesten zij voor de jeugdrechter verschijnen. Veel indruk zal dat niet gemaakt hebben, want omdat er nog maar eens geen plaats was in de gesloten jeugdinstellingen, besloot die het duo te laten gaan, met het vriendelijke verzoek zich s maandags opnieuw aan te bieden. Daarmee waren de twee amper negen uur nadat ze een overval hadden gepleegd! opnieuw op vrije voeten.
Het ging nochtans niet bepaald om doetjes, want voor de feiten die zij pleegden diefstal met geweld, bedreiging met een wapen, slagen en verwondingen riskeert een volwassene een celstraf van tien jaar. Eén van hen was bovendien niet aan zijn proefstuk toe en was reeds twee maanden voortvluchtig na een gewapende overval in Luik, waarbij kalasjnikovs werden gebruikt.
Of er ook maar iemand is die écht zo naïef om te denken dat de twee zich spontaan zouden aanmelden om alsnog te worden doorgestuurd naar een gesloten instelling, blijft een open vraag. Wat in ieder geval buiten kijf staat, is dat opnieuw twee criminelen aan hun straf ontsnappen én dat het hier niet gaat om een eenmalig feit. Jarenlang reeds gaan minderjarige criminelen de facto vrijuit wegens een chronisch gebrek aan plaatsen in de gesloten instellingen. En dan zwijgen we nog maar over het feit dat dit land opgezadeld blijft met een compleet verouderd en laks jeugdbeschermingsrecht, waarbij jongeren beschouwd worden als lammeren die geen verantwoordelijkheid moeten opnemen, geen misdrijven kunnen plegen en die eigenlijk alleen maar beschermd moeten worden.
Drie jaar geleden heeft men de bevolking beloofd dat er een veel strenger jeugdsanctierecht zou komen, terwijl met voorvallen als dit telkens weer het omgekeerde wordt bewezen. Hoelang nog?
De Volksunie beïnvloedde al van in mijn prille jeugd het collectieve denken van mezelf, mijn familie, vrienden, kennissen. De partij was meer dan zomaar een kiesvereniging. VUer zijn was bijna een levenshouding. De Volksunie was een smeltkroes van politieke ideologieën. Elke stroming trachtte dan ook haar invloed uit te oefenen en uit te breiden: links en rechts, gematigd en extreem, behoudsgezind en progressief, gelovig en vrijzinnig. Intussen waardeerden heel wat leden de fratsen van Bert Anciaux steeds minder. Het werd pijnlijk duidelijk dat zijn voortdurende geschipper zou leiden tot Der Untergang van de Volksunie. Als afdelingsvoorzitter,arrondissementeel bestuurs- en partijraadslid maakte ik van op de eerste rij heel wat knallende disputen mee. Toen een deel van de partij de links-liberale toer op wou, was dit de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Dit schimmige concept was voor de rechtgeaarde Vlaams-nationalisten binnen de partij onaanvaardbaar. Na een lange en hevige doodsstrijd spatte de Volkunie uiteen in 3 kampen: de Toekomstgroep (Bert Anciaux), Vlaams-Nationaal (Geert Bourgeois) en Niet Splitsen (Johan Sauwens, Kris Van Dijck en Nelly Maes). Heel wat van mijn toenmalige politieke vrienden kozen voor de Toekomstgroep. Persoonlijk zag ik dat progressieve project absoluut niet zitten. Ik laste dan maar een bezinningsperiode in en werd lid van de vzw Middengroep. Deze Middengroep erfde een flink stuk van de financiële middelen van de Volksunie. Toen Sauwens richting CD&V trok, begon de exodus. Ik besefte dat deze onderneming geen lang leven beschoren was en raakte al snel gecharmeerd door de embryonale partij rond Bourgeois. Vooral het radicale communautaire discours kon op mijn goedkeuring rekenen. Als lid van de vzw Middengroep zorgde ik er mede voor dat bij de vereffening een belangrijk deel van de middelen alsnog bij Vlaams-Nationaal terechtkwam. Kort daarna werd ik lid van wat later de N-VA zou worden. Ik werd al vlug afdelingsvoorzitter (de afdeling Nevele telde op een bepaald ogenblik 175 leden, behoorlijk meer dan de Gentse afdeling), partijraadslid en arrondissementeel ondervoorzitter. We hebben toen met een aantal oude getrouwen 2 jaar dag en nacht gewerkt (en dit mag letterlijk genomen worden) om de N-VA in de Regio Gent-Eeklo op de politieke kaart te zetten. Maar ook hier sloeg snel de onvermijdelijke politieke logica toe: eerst komen de idealisten, dan de specialisten en uiteindelijk de opportunisten. De interne tegenstellingen tussen de traditionele Vlaams-nationalisten (waaronder ik mijzelf reken) en een groepje jonge academici van het VNSU, zwollen snel aan. De onafhankelijksgedachte verwaterde, de radicale standpunten werden afgezwakt. Dit kliekje won al gauw het vertrouwen van Geert Bourgeois en de partijtop. Zo herinner ik mij dat op een bepaald ogenblik de partijraad het homohuwelijk wegstemde met 1 of 2 stemmen verschil. Geert Bourgeois verliet toen geheel toevallig de zaal zodat hij niet hoefde mee te stemmen. De volgende dag vernamen we tot onze verbazing in de pers dat de N-VA het homohuwelijk had goedgekeurd. Het begon bij mij te dagen
Toen volgden de desastreuze verkiezingen van 2003. Enkel Geert Bourgeois veroverde een zitje in het federale parlement. In volle paniek werden ijlings gesprekken aangeknoopt met zowel de VLD als de CD&V. De tegenstellingen tussen de roedel jonge wolven en onszelf bereikten een hoogtepunt. Wij slaagden er niet in door te dringen tot de ontoegankelijke partijvoorzitter Bourgeois. Eind 2003 schreven 12 bestuursleden van de Regio Gent-Eeklo als ultiem drukkingmiddel tegen het op stapel staande kartel met de CD&V een open brief naar De Tijd waarin onze strategie in vier punten samengevat werd:
1.Vlaamse onafhankelijkheid, uitgangspunt voor al ons politiek handelen
2.Vlaamse onafhankelijkheid plaatsen in Europese context
3.Uitdrukkelijk centrumrechts positioneren
4.Duidelijk maken waarvoor we staan, zonder aarzeling, zonder dubbelzinnigheid
Enkele dagen later werden we via een tuchtprocedure richting uitgang begeleid. De rest is geschiedenis. Naar aanleiding van een aantal uitspraken van de N-VA in het kader van de komende federale verkiezingen diepte ik een aantal documenten uit die jaren nog eens op. De 4 hierboven aangehaalde punten zijn verrassend genoeg nog steeds brandend actueel. De N-VA bezondigt zich klaarblijkelijk nog altijd aan dezelfde strategische fouten als in 2003.
Zo lees ik in de beginselverklaring van de N-VA: In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie, kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor een onafhankelijk Vlaanderen, lidstaat van een democratisch Europa (te lezen op http://www.n-va.be/programma/wiewatwaarom/beginselverklaring.asp). De 4 punten die wij toen aanhaalden zijn blijkbaar nog steeds onverminderd van kracht.
1.Wit Konijn Siegfried Bracke verklaart in Terzake: Ik ben toegetreden tot de N-VA om een zo groot mogelijke staatshervorming te helpen realiseren met als uiteindelijk doel het in stand houden van een confederaal België. Bart De Wever zat naast hem instemmend te knikken. De Vlaamse onafhankelijkheid is dus plots geen issue meer. De N-VA opteert voor een stappenplan dat moet resulteren in een confederaal België. Hoog tijd dus dat ze open kaart spelen en hun beginselverklaring aanpassen!
2.Bart De Wever stelt dat het Belgische niveau verdampt en dat Vlaanderen zal opgaan in een Europese context. Terwijl net de Vlaamse onafhankelijkheid er voor moet zorgen dat Vlaanderen rechtstreeks deelneemt aan de Europese besluitvorming.
3.De N-VA wil verruimen en wordt net als de Volksunie gedwongen tot een spagaat tussen links en rechts. Paars boegbeeld en logebroeder Bracke treedt niet toe tot de N-VA om een tweederangsrol te spelen. Op termijn zal hij zijn progressieve ideologische standpunten opleggen aan de (in zijn ogen) enge nationalisten. Hoe heterogener de samenstelling van een partij, hoe moeilijker om tot duidelijke standpunten te komen en hoe meer ieder standpunt het resultaat is van geschipper.
4.Er bestaat een duidelijk verschil tussen de manier waarop de leden hun partij ervaren en het imago dat de partij heeft in de buitenwereld. De N-VA zwakt naar buiten uit een aantal standpunten af uit schrik dat de radicaal Vlaamse houding en de ethisch- conservatieve waarden kiezers zal weghouden.
Het klopt dat het binnen het Vlaams Belang intern heeft gerommeld. Aan de basis lagen discussies over de te volgen strategie, in het slechtste geval persoonlijke tegenstellingen. Maar het radicale gedachtegoed is nooit verwaterd, noch afgezworen. Er werd nooit ingrijpend aan het partijprogramma gesleuteld en gemorreld. Nooit werd de rechtlijnigheid in vraag gesteld. Er kan dan ook niet de minste onduidelijkheid bestaan over de waarden die we voorop stellen. Uiteindelijk is en blijft het Vlaams Belang de enige onafhankelijkheidspartij die een duidelijke en rechtlijnige koers vaart. Het voornaamste programmapunt is dan ook de realisatie van een onafhankelijk Vlaanderen!
Olaf EVRARD, Nevele
(voorheen kaderlid N-VA, sedert 2004 onvoorwaardelijk Vlaams Belang).
Een gemeente waar het aardig mis gaat de voorbije jaren: geweld in het uitgangswereldje, rondhangende jongeren die een sfeertje van terreur laten hangen, drugsproblematiek en een sluipende vervreemding.
Het Vlaams Belang liet zich de voorbije maanden geregeld opmerken en heeft met Patrick De Roo dan ook een lokale kandidaat die goed gekend is in kanaalgemeente.
Met een grote - en ook enige politieke ploeg op de markt - groep militanten kon dan ook de lokale markt bezocht worden. En het werd duidelijk: in de kanaalgemeente zit men duidelijk te wachten op een Vlaams Belang. Dat belooft voor 2012.
In ons derde campagnejournaal brengen we een flits over de voorstelling van ons verkiezingsprogramma in het Vlaams Parlement en over een actie tegen boerkas en islamisering.
Onze reportage handelt over het catastrofale asiel- en immigratiebeleid van de regering-Leterme. Een opendeurpolitiek die onze sociale zekerheid bedreigt en een bom legt onder onze samenleving. Ook daarvoor moeten CD&V en Open VLD straks afgestraft worden.
Deze keer strikten we Barbara Pas voorzitster van onze jongerenafdeling voor een interview. En tot slot stellen we u graag nog twee lijsttrekkers voor: Guy Dhaeseleer in Oost-Vlaanderen en Bert Schoofs in Limburg. Veel kijkplezier! Wie ons eerste of tweede campagnejournaal heeft gemist, kan daarvoor uiteraard nog altijd terecht op onze verkiezingswebsite.
Deze namiddag vond in Antwerpen het verkiezingscongres van het Vlaams Belang plaats. Voor de tweede keer in nauwelijks zes weken tijd liep de Zuiderkroon vol met enthousiaste en strijdbare militanten en kaderleden.
In haar welkomstwoord vatte Anke Van dermeersch de inzet van deze verkiezingen samen: Als u op 13 juni naar de stembus gaat, dan kiest u voor of tegen uzelf. Dan kiest u voor of tegen uw land. Dan kiest of voor of tegen uw volk. Dan kiest u voor tegen uw toekomst. Nadien brachten kandidaten een groet uit de verschillende provincies en volgde nog een panelgesprek met onze parlementsleden Gerolf Annemans, Joris Van Hauthem, Alexandra Colen en Nele Janseghers. Het geheel was doorspekt met videopresentaties, die de boodschap van het Vlaams Belang op een originele manier in beeld brachten.
In zijn daaropvolgende toespraak gaf Filip Dewinter een bloemlezing uit de reeks opeenvolgende criminele feiten die Antwerpen recentelijk teisterde. Hij hekelde het falende veiligheidsbeleid van deze regering, die hij vergeleek met de sheriff van Nothingham: niet het volk wordt beschermd tegen de criminelen, maar de criminelen worden beschermd tegen het volk. Dewinter stelde dat het tijd is voor een oorlog tegen de criminaliteit en pleitte in dat verband voor een superminister voor Veiligheid en een operatie recht in orde voor onze steden. Dewinter stond ook stil bij de sluipende islamisering en de ongebreidelde immigratie naar onze contreien,waardoor leven als God in Frankrijk tegenwoordig wordt vertaald als leven als Mohammed in België. Net zoals ze de kop in het zand blijft steken voor het almaar nijpender wordende immigratieprobleem, wil de politieke klasse nog altijd niet inzien dat het gedaan is met België, wat Dewinter de indruk gaf dat ze allemaal, CD&V, VLD, SP.a en N-VA, een tricolore boerka te dragen.
Ook Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers wees in zijn slottoespraak op het feit dat er van het voorspelde Vlaams opbod in deze campagne helemaal geen sprake is, maar dat integendeel het afbieden al volop is begonnen: Als er al van enig opbod sprake is, is dat van een opbod in federalisme. Van een opbod in Vlaams minimalisme en Belgische compromissen dus. Het Vlaams Belang, zo ging hij verder, bedankt als enige consequente partij voor om het even welk Belgisch federalisme omdat niet alleen de voorbije drie jaar, maar al 180 jaar lang, is aangetoond dat er voor Vlaamse problemen geen Belgische oplossingen bestaan en omdat België net het probleem van Vlaanderen is. Vervolgens wees Valkeniers er op dat de Vlaamse establishmentpartijen op àlle vlakken het omgekeerde hebben gedaan van wat ze hun kiezers hadden beloofd, omdat ze telkens weer de Franstalige vetos en dictaten hebben geslikt. Hij riep de kiezers dan ook op om deze partijen op 13 juni te beoordelen op hun gebroken beloftes van gisteren en zich niet te laten verleiden door de nieuwe beloftes van vandaag, net zomin als door witte konijnen. Vlaanderen heeft trouwens geen nood witte konijnen, maar aan Vlaamse reuzen, aldus nog Valkeniers. Aan het slot van zijn betoog stelde hij dat het Vlaams Belang er moet voor zorgen dat de politieke klasse op 13 juni geen blanco cheque in de schoot krijgt geworpen, maar integendeel een gepeperde rekening wordt gepresenteerd. Een stem voor het Vlaams Belang is niet alleen de beste peper om die factuur te kruiden, maar meteen ook de enige garantie dat uw stem na 13 juni nog wordt gehoord. Kortom: Een stem voor het Vlaams Belang blijft ook nà 13 juni een stem voor Vlaanderen en de Vlamingen eerst!
Een kort biografisch-verhaal over de maagd van Orléans
In de dertiger jaren van de vijftiende eeuw ging door vele landen het ware verhaal, dat nog eeuwen nadien steeds weer zal worden verteld, het verhaal van het boerenmeisje Jeanne d'Arc uit het kleine Franse dorpje Domrémy. Ze was zeer vroom; toen ze dertien jaar oud was hoorde ze voor het eerst stemmen in zich spreken.
In de Honderdjarige Oorlog werd deze Jeanne een nationale heldin. Toen ze zeventien jaar oud was en Orléans door de Engelsen bezet werd, ging ze - zonder dat haar ouders het wisten - enkele malen naar de naburige stad Vacouleurs, waar zij commandant Baudricourt met moeite overtuigde van haar roeping, om Orléans te ontzetten en de kroonprins ter kroning naar Reims te voeren.
Op 20 februari 1429 vertrok ze te paard in mannenkleren, door enkele ruiters begeleid, zuidwaarts om Orléans heen naar Chinon. Ze werd door Karel VII ontvangen. Uitvoerig werd nagegaan of haar roeping al dan niet uit God was, o.a. door een onderzoek naar haar maagdelijkheid.
Hoewel ze veel tegenwerking ondervond kreeg ze de beschikking over een legermacht. Deze rukte naar Orléans op. Op 8 mei was de stad ontzet. Er volgden, onder aanvoering van het meisje, nieuwe overwinningen. Het optreden van 'de heks van Armagnacs' zaaide grote paniek onder de Engelsen en vele soldaten deserteerden.
Op 30 juni werd de tocht naar Reims ondernomen. De poorten werden voor de koning geopend. Op 17 juli vond de kroning in de kathedraal plaats. Tijdens de plechtigheid hield Jeanne d'Arc haar standaard boven de koning. Ze werd als een heilige vereerd. Jeanne wilde 'met de punt van de lans' de Engelsen uit Frankrijk verjagen, maar ze kreeg niet de medewerking waarop ze gehoopt had. Haar plannen werden uitgesteld of slecht uitgevoerd. Bij een mislukte aanval op Parijs werd Jeanne aan de dij gewond. Het leger werd teruggetrokken achter de Loire en met tegenzin ging het meisje mee naar deze streek.
In maart 1430 vertrok Jeanne met een aantal vrijwilligers weer naar het front. Bij een poging tot ontzet van Compiègne werd ze gevangen genomen op 23 mei. Toen ze uit de gevangenis van de Bourgondiërs - de bondgenoten van Engeland - wilde ontsnappen sprong ze uit een torenraam en werd bewusteloos opgenomen. De Bourgondiërs verkochten haar aan de koning van Engeland. Ze werd naar Rouaan overgebracht en daar op Kerstmis 1430 in een kasteeltoren in ketenen opgesloten.
Het proces tegen Jeanne d'Arc begon op 21 februari 1431. In werkelijkheid was het een politiek geding en bovendien werd het opgezet om in deze tijd van toenemende heksenvervolging als een voorbeeld te dienen. Voorzitter van de opvallend sterk bezette rechtbank was Pierre Cauchon de Sommièvre, bisschop van Beauvois, die er voor uitkwam dat hij er behagen in schepte, zoveel mogelijk ketters te zien verbranden. Om niet alleen de verantwoordelijkheid te hoeven dragen betrok hij de inquisiteur van Frankrijk bij het proces.
Formeel ging het om de vraag of de daden van Jeanne d'Arc uit God of van de duivel waren. Duivelskunsten bleken echter niet bewezen te kunnen worden en daarom werd de kwestie vereenvoudigd tot de rechtzinnigheid van de beklaagde.
Maar in wezen was het begonnen om de aanspraken, die zowel het Engelse als het Franse koningshuis op de troon van Frankrijk maakten. Het had er eerst op geleken dat de Engelsen met hun grote overwinningen hun aanspraken door God bevestigd zagen. Maar toen was de kroning te Reims gekomen en velen zagen daarin Gods vinger. Als Jeanne d'Arc nu tot heks verklaard kon worden, dan zou deze koningskroning een duivelswerk en niet een goddelijke wijding zijn.
Op allerlei manieren werd door de rechtbank geprobeerd Jeanne's ketterij aan te tonen. Er werden haar hoogmoed en wederspannigheid verweten. Ze was uit het ouderlijk huis weggelopen. Haar sprong uit het torenraam van de gevangenis werd als een poging tot zelfmoord uitgelegd. De stemmen, die steeds weer in haar hadden geklonken en tot haar daden hadden geleid, werden haar als influisteringen van de boze zwaar aangerekend.
Op 24 mei ondertekende het meisje op het kerkhof van Saint Quen een herroeping van die stemmen, toen ze bedreigd werd met onmiddellijk in het vuur te zullen worden geworpen. Ze nam weer vrouwenkleren aan en werd als een berouwvolle ketterin tot levenslange gevangenschap op water en brood veroordeeld.
Maar de Engelsen waren daar niet tevreden mee; ze wilden, dat Jeanne d'Arc een smadelijke dood zou sterven. Nadat men Jeanne er toe had gebracht opnieuw mannenkleren aan te trekken werd het proces tegen haar spoedig weer heropend. Op 30 mei 1431 werd ze ter dood veroordeeld. Het moedige 19-jarige meisje liet het leven op de brandstapel in Rouaan. Karel VII, die zijn kroon aan haar dankte, had geen enkele poging gedaan haar te redden.
29.05.2010 12.00u - Het Europees Parlement heeft duidelijk geen last van de economische crisis: deze week stelde de secretaris-generaal voor om alle 751 volksvertegenwoordigers volgend jaar een iPad cadeau te geven (winkelprijs 479 euro). U las het niet in de krant Het Nieuwsblad liet wel alle andere partijen aan het woord maar de Europarlementsleden van het Vlaams Belang kanten zich vanzelfsprekend tegen het voornemen van de secretaris-generaal.
Volgens Dirk Sterckx (Open VLD) zou een iPad wel nuttig kunnen zijn, maar het Vlaams Belang vindt het ongeoorloofd dat er in deze tijden van crisis en besparingen op een dergelijke manier met het geld van de belastingbetalers wordt gegooid. Het Europees Parlement moet dringend de tering naar de nering zetten. Het gaat om een onnodige luxe-uitgave. Wie absoluut toch zo'n toestel wil, moet dat dan maar op eigen kosten aanschaffen, aldus Frank Vanhecke en Philip Claeys. De Vlaams Belangers zullen de iPads in elk geval weigeren indien effectief tot de aankoop wordt overgegaan.
Zo kreeg Alain Mathot, burgemeester van Seraing en Kamerlijsttrekker in Luik, ook speurders over de vloer. Zijn woning werd doorzocht in het kader van een onderzoek naar corruptie en witwaspraktijken met betrekking tot een afvalverwerkend bedrijf. De zaak kwam aan het rollen door een anonieme brief uit 2007, waarin naast Mathot ook vader en zoon Daerden beschuldigd werden.
Ook in Bergen klopten de speurders aan. Het kantoor van schepen Nicolas Martin, vierde opvolger voor de Kamer en eveneens vertrouwenspersoon van Elio Di Rupo, werd doorzocht. Net zoals bij Van Cauwenberghe, zou het ook hier gaan om fraude in de immobiliënsector en zou Edmée De Groeve er bij betrokken zijn. De Groeve, ook al een vertrouwenspersoon van Di Rupo, verbraste als voorzitster van de luchthaven van Charleroi heel wat belastinggeld voor privé-uitgaven.
Elio Di Rupo zelf wast zijn handen in onschuld, maar het is toch op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat de man die al jaren roept dat hij zijn partij gaat vernieuwen, zich omringt met figuren zoals De Groeve en Martin
28.05.2010 11.49u - Afgelopen zondag hielden de Grijze Wolven een bijeenkomst in Luik. De organisatie beschouwt het Turkse ras als superieur en schuwt geen geweld, bedreigingen en intimidatie.
Opmerkelijke aanwezigen op de meeting waren Antwerps gemeenteraadslid Ergun Top (CD&V) en de Genkse schepen Ali Caglar, die overigens de vierde plaats bekleedt op de Limburgse CD&V-Kamerlijst. Dankzij een artikel in een Turkse krant kwam de aanwezigheid van beide CD&Vers aan het licht.
Het Vlaams Belang vraagt zich af in hoeverre de CD&V mag rekenen op de christelijke en democratische loyaliteit van haar Turkse mandatarissen, nu zij zich vertoond hebben op een bijeenkomst van een erg omstreden vereniging. Het is overigens niet de eerste keer dat Ergun Top in opspraak komt. Zo ontkende hij ook de Armeense genocide en zei hij dat in geval van een oorlog tussen België en Turkije voor Turkije zou vechten.
Beide heren doen nu alsof hun neus bloedt. Ze wisten zogezegd niet dat de bijeenkomst georganiseerd werd door de Grijze Wolven. Hoogst ongeloofwaardig, aangezien op fotos van de bijeenkomst leden van de Grijze Wolven duidelijk herkenbaar zijn en op affiches ook de komst van de voorzitter van de MHP, de partijpolitieke arm van de Grijze Wolven, werd aangekondigd.
Het Vlaams Belang laat het hier niet bij. Op de eerstkomende Genkse gemeenteraad zal onze fractie alvast Ali Caglar ondervragen. Indien de schepen geen geloofwaardige verklaring kan geven voor zijn aanwezigheid op de bewuste bijeenkomst, moet hij opstappen.
In Egypte is een Brusselse toerist op het nippertje ontsnapt aan de dood. Hij werd uit het niets aangevallen en kreeg verschillende messteken toegediend. Reden? Het boerkaverbod
De 29-jarige man was samen met vrouw, kind en schoonouders op rondreis in Egypte. Toen hij over de markt slenterde, werd hij plotseling in de rug aangevallen. De Brusselaar kreeg messteken in de arm en de keel en was een tijdlang in levensgevaar. De dader, een 33-jarige ex-islamleraar, verklaarde aan de politie dat hij de man wilde onthoofden omdat hij een T-shirt droeg met het opschrift Made in Belgium, wat volgens de Egyptenaar een provocatie was gezien het recentelijk gestemde boerkaverbod.
In Het Laatste Nieuws verklaart een woordvoerder van Buitenlandse Zaken dat er nu al gewaarschuwd wordt voor het risico op geweld in Egypte. We voorzien voorlopig geen grote bijsturingen van ons beleid, maar dit incident zal zeker nog besproken worden, luidt het.
Ook in Londen is er protest tegen het boerkaverbod. Een groep moslims kwam er onlangs samen aan de Belgische ambassade en scandeerde er leuzen zoals Islam for Belgium, Shariah for Europe en Freedom go to hell. Bekijk hier het filmpje op YouTube.
De beelden die Broederlijk Delen en co. voor de buitenwereld verborgen willen houden
De beelden die Broederlijk Delen en co. voor de buitenwereld verborgen willen houden
Woensdag 26 Mei 2010 19:33
Cactus Roots Club in Gaza
We horen van organisaties als Broederlijk Delen en Intal wel vaker over de erbarmelijke humanitaire situatie in de Palestijnse gebieden. Wij doorprikten al vaker dit vertekend beeld en blijven dit doen. Ditmaal met beelden van een luxe restaurant en cateringservice in Gaza. Bezoek de website en val letterlijk van je stoel!!!
Het uitgebreid menu inkijken? Dat kan hier. Let wel voor wie moeilijk kan beslissen het menu bevat maarliefst 16 paginas met tientallen hoofd- en voorgerechten. Je bent dus gewaarschuwd! Wij zouden alvast kiezen voor de Chateaubriand in Bernaise saus of de Pavés de Rumsteak au Poivre vert alhoewel de Sole Munière en de Cordon blue kip (blz. 12) ons ook niet slecht lijken
We durven erop wedden dat Brigitte Herremans (Palestina gezant van Broederlijk Delen, nvdr.) hier wel vaker haar boterhammen komt opeten. En mochten jullie in de buurt zijn, ziehier alvast het adres: Cairo Street, Rimal, Gaza. Een tafel bestellen kan door op voorhand te emailen of te bellen naar +970 8 288 8666.
Hierbij nog enkele fotos
En vergeet ook niet deze video van het sjieke establishment in bijlage bon appetit alvast!
Met enige vertraging door ziekte breng ik jullie nog ons tweede Campagnejournaal.
22.05.2010 Het campagnejournaal dat we vorige week zaterdag lanceerden werd enthousiast onthaald en massaal bekeken. Ons journaal werd opgepikt door diverse websites, waaronder de politieke website http://www.politics.be. Daar ontspon zich op het forum al snel een verhitte discussie of het wel geoorloofd was om verkiezingspropaganda van onze partij aan te bieden. Wat bewijst dat de waarheid in dit land niet meer mag gezegd worden en dat men nog altijd schrik heeft van het Vlaams Belang.
In ons tweede campagnejournaal brengen we opnieuw enkele flitsen van de campagne. Er is een interview met Filip Dewinter, onze lijsttrekker voor de Senaat. Onze reportage gaat deze week over Justitie. En we stellen twee provinciale lijsttrekkers voor de Kamer voor: Peter Logghe in West-Vlaanderen en Hagen Goyvaerts in de kieskring Leuven.
Doorbreek de mediacensuur. Bekijk ons journaal en stuur het door naar vriend en vijand.
In de dertiger jaren van de vijftiende eeuw ging door vele landen het ware verhaal, dat nog eeuwen nadien steeds weer zal worden verteld, het verhaal van het boerenmeisje Jeanne d'Arc uit het kleine Franse dorpje Domrémy. Ze was zeer vroom; toen ze dertien jaar oud was hoorde ze voor het eerst stemmen in zich spreken.
In Egypte is een Brusselse toerist op het nippertje ontsnapt aan de dood. Hij werd uit het niets aangevallen en kreeg verschillende messteken toegediend. Reden? Het boerkaverbod
