Aantal ontvoeringen koptische meisjes in Egypte neemt fors toe

             

CAÏRO – Sinds het vertrek van de Egyptische president Mubarak neemt het aantal ontvoeringen van koptische meisjes door vooral salafistische moslims fors toe.

De Amerikaanse organisatie Carnegie Endowment beschreef vorig jaar de positie van de koptische christenen ten tijde van de Egyptische president Mubarak als volgt: „De Egyptische regering vervolgt de kopten niet, maar er is een permissief juridisch klimaat geschapen dat zowel Egyptische ambtenaren als privépersonen toestaat om volkomen straffeloos christenen te discrimineren.”

Media en moskeeën, vaak gefinancierd door de Egyptische overheid, moedigen geweld tegen kopten aan. In het geval christenen slachtoffer worden van geweld initieert de Egyptische overheid zogenaamde ”verzoeningssessies”. Dan dienen het slachtoffer (standaard een kopt) en de dader (vrijwel zonder uitzondering een moslim) zich te verzoenen. Daardoor gaat de dader vrijuit, zonder enige strafrechtelijke vervolging.

In vrijwel alle internationale rapporten over Egypte wordt melding gemaakt van het ontvoeren van koptische meisjes om hen onder dwang te islamiseren en vervolgens uit te huwelijken aan een veelal veel oudere moslim man. De koptische paus Shenuda sprak reeds in 1976 over dit probleem. Hij kwam er enkele jaren geleden op terug toen hij verklaarde jaarlijks duizenden brieven te ontvangen van familieleden van ontvoerde meisjes.

De paus sprak over „islamitische bendes die koptische meisjes lokken door hun te vertellen dat ze een prijs hebben gewonnen die ze op de bovenste verdieping van een winkel in ontvangst kunnen nemen. Vervolgens verdwijnen de meisjes spoorloos.”

Loverboys

Sinds het vertrek van de Egyptische president Mubarak zijn met name gewelddadige salafisten een ware campagne van intimidatie en terreur tegen de kopten begonnen. Onder ex-president Mubarak werden deze salafisten –vergeleken met hen zijn de moslimbroeders gematigd– scherp in de gaten gehouden.

Vooral het aantal ontvoeringen van koptische meisjes neemt fors toe. Zorgwekkend is het ook dat de meisjes steeds jonger worden. Ontvoering van 10- tot 12-jarigen lijkt thans eerder regel dan uitzondering te zijn. Recentelijk heeft de organisatie Egypt4Christ hierover een schokkend rapport gepubliceerd. In het rapport komen koptische priesters aan het woord uit wier parochies dagelijks meisjes verdwijnen.

Het rapport wijst met een beschuldigende vinger naar groepen salafisten. Ook noemt het een aantal (hoge) ambtenaren bij name. Zij zouden actief bij de ontvoeringen betrokken zijn.

Slechts enkele ontvoeringszaken kregen de afgelopen maanden in Egypte media-aandacht. Een van de zaken betrof de ontvoering van de 17-jarige Jackline Ibrahim Fakhry. Zij verdween spoorloos uit haar ouderlijke woning in Caïro.

Haar ouders lieten het er niet bij zitten en begonnen een sit-in voor het plaatselijke gemeentehuis. Ze waren er namelijk van overtuigd dat de autoriteiten op de hoogte waren van de ontvoering. Hun actie had succes. Een aantal dagen later dook hun dochter plotseling weer op. Het bleek dat ze was ontvoerd door de 31-jarige moslim Shokry Abdel-Fatah.

De ontvoerder verklaarde later in een televisie-interview dat hij met Jackline wilde trouwen sinds ze 9 jaar oud was. Hij had het meisje ontvoerd en naar Alexandrië gebracht. Daar hadden vele islamitische sjeiks tevergeefs geprobeerd Jackline te bekeren tot de islam. „Zij weigerde echter resoluut”, aldus Abdel-Fatah.

Het verhaal van Jackline staat niet op zichzelf. Er lijkt sprake te zijn van goed georganiseerde misdaad. Wanhopige ouders vertellen dat ze geen enkele medewerking krijgen van de lokale politie.

In de ontvoering en gedwongen bekering van koptische meisjes zit overigens ook een raadselachtig element. Volgens de islamitische wet mogen moslimmannen namelijk trouwen met christelijke meisjes zonder dat deze afstand hoeven te doen van hun christelijk geloof.

Het rapport van Egypt4Christ lijkt dit raadsel gedeeltelijk op te lossen. De auteurs verwijzen naar een goed georganiseerde en door Saudi-Arabië gefinancierde campagne om Egyptische kopten te islamiseren. Het rapport wijst de Fatahmoskee in Alexandrië aan als centrum van de zendingscampagne.

Aan de Fatahmoskee is de salafistische leider sjeik Osama Borhammi verbonden. Hij wil zich kandidaat stellen voor de komende presidentiële verkiezingen in Egypte. Het rapport van Egypt4Christ meldt dat rond de moskee in Alexandrië een kring van jonge moslims is ontstaan die op scholen en universiteiten koptische meisjes in de leeftijd van 9 tot 15 jaar oud benaderen.

Hun werkwijze vertoont veel overeenkomsten met die van de zogenaamde loverboys in Nederland. De meestal oudere moslimstudenten brengen de koptische meisjes in een compromitterende situatie, waarna ze gemakkelijk chanteerbaar zijn en uit schaamte vaak niet meer naar huis durven.

In deze situatie lijken de Egyptische loverboys de enige uitweg te zijn. De meisjes worden vervolgens naar salafistische sjeiks gebracht, die hen tot de islam proberen te bekeren en vervolgens zeggen dat een huwelijk met een islamitische man hun ‘redding’ betekent.

Nog afgezien van het feit dat een moslimechtgenoot zo’n meisje ook zou kunnen ‘redden’ zonder dat zij zich tot de islam zou bekeren, is de al dan niet gedwongen bekering van koptische meisjes onder de 18 jaar in Egypte strafbaar.

Bankroet

Het rapport van Egypt4Christ noemt de namen van islamitische geestelijken en Egyptische bestuurders die direct betrokken zijn bij deze goedgeplande islamiseringscampagne van koptische meisjes. Egypt4Christ aarzelt niet om de campagne te bestempelen als „georganiseerde misdaad, gefinancierd met Egyptisch en Arabisch geld.”

Evenals ten tijde van president Mubarak reageren de nieuwe Egyptische autoriteiten niet op de inhoud van het rapport. Egypte, dat volgens sombere cijfers lijkt af te stevenen op een financieel bankroet, is miljarden dollars ondersteuning toegezegd door het Westen.

Koptische advocaten vragen zich af waarom westerse donorlanden deze financiële steun niet koppelen aan de eis aan de nieuwe machthebbers in Egypte om keihard op te treden tegen dit soort vormen van georganiseerde misdaad, waarvan minderjarige koptische meisjes dagelijks het slachtoffer worden.


bron> "Reformatorisch Dagblad"

Een paar weken terug alweer – het durft al eens druk zijn – stak ik het water over om in Sint-Amands naar de twee keer per jaar doorgaande boekenmarkt te trekken. Toegegeven, als er niet ook een rommelmarkt was aangekondigd, dan had ik dat niet gedaan. Op boekenmarkten ligt dan wel héél veel te koop dat ik wel zou willen, maar de prijzen zijn er over het algemeen ook naar en met enige teleurstelling moet ik over het algemeen veel meer interessante dingen laten liggen dan ik er koop. Nu goed, de rommelmarkt stelde uiteindelijk niks voor en op de boekenmarkt kocht ik toch een achttal boeken. Hieronder, ter afwisseling van de publicaties in “De leeshoek”, krijgt u een overzichtje:

- “Doodlopend strand” van J.G. Ballard (overleden op 19 april 2009), uitgegeven bij Meulenhoff te Amsterdam in de “Science Fiction”-serie (nr. 37) in 1970. “Doodlopend strand” is een verhalenbundel, met daarin opgenomen “Eindspel”, “Onder de bewustzijnsdrempel”, “De laatste wereld van de Heer Goddard”, “De tomben des tijds”, “Nu ontwaakt de zee”, “De Venusjagers”, “Eén doorhalen”, “Opeens in de middag” en het titelverhaal “Doodlopend strand”, en J.G. Ballard is zelfs de meest onbelezenen onder u wellicht bekend vanwege ... een film: “Empire of the Sun”. Deze film is gebaseerd op een boek dat eigenlijk niét in zijn oeuvre past en dat de autobiografie van zijn jeugd in Shangai (en in het bijzonder in het gevangenenkamp Lunghua) vormt. Maar meer van zijn boeken en verhalen werden verfilmd. Wie het iets alternatievere circuit volgde in de jaren negentig zal zich ongetwijfeld nog “Crash” (in een regie van David Cronenberg, beslist een van mijn favoriete films) herinneren, maar ook “The Atrocity Exhibition”, “Low flying aircraft”, “Thirteen to Centaurus” en een aantal andere van zijn verhalen werden verfilmd. Hoe dan ook is de auteur bekend vanwege zowel zijn apocalyptische sf-romans als vanwege zijn magisch-realistische fantasy-verhalen. Zeggen u misschien iets: “De brandende aarde”, “De klap” (“Crash”), “Wakend oog” of een van zijn talloze kortverhalen. Zullen u misschien ook niet onbekend zijn: Brian Aldiss, Alex Garland, Jean Baudrillard, Ian Curtis, Cabaret Voltaire, The Sisters of Mercy, The Buggles, allemaal sterk beïnvloed door de werken van Ballard. En als u de niet zo “mainstream” “new wave” kent, dan zal ook “Warm Leatherette” van “The Normal” uit 1978 (later gecoverd door onder andere Grace Jones) u wel wat zeggen: rechtstreeks geïnspireerd door “Crash”;

- “Chronopolis”, eveneens van J.G. Ballard. Uitgegeven bij Meulenhoff in 1975 en bevattende de kortverhalen (“condensed novels”) “De eeuwige dag”, “Gevangene van de koraaldiepten”, “Morgen duurt een miljoen jaar”, “De man op de 99ste verdieping”, “Billennium”, “Chronopolis”, “De tuin des tijds”, “De wachttorens”, “De zandkooi” en “Het einde van het diepzeeleven”. Alle uitleg hierboven natuurlijk, maar toch nog even kort naar de achterflap: “het verhaal over de overbevolkte dolgedraaide supermaatschappij waar alles volgens precieze en zeer gecompliceerde tijdschema’s was geregeld voor al haar bewoners: winkelen, werken, slapen, het gebruik van de openbare weg – totdat er een revolutie uitbrak die de klok verbood; of het verhaal van de onheilspellende wolken die de mensheid observeerden tot in hun huizen, of de Doornroosje-variatie over de stervende tuin van de tijd. Ballard is in deze fantastische verhalen (geschreven tussen 1957 en 1962) een moderne magiër van groot formaat”;

- “Dertig dagen oorlog” van Wies Moens, uitgegeven bij “Wiek Op” te Brugge in 1941. Tweede druk, voorzien van pentekeningen van René De Pauw. Wies Moens voorstellen hoeft allicht niet, dus houd ik het bij de intro die hij schreef bij het boek: “In Zuid-Brabant, midden in de vruchtbare, heuvelende streek tusschen Zenne en Dender, ligt de plaats, waar dit ‘oorlogsdagboek’ geschreven werd. De tijdspanne, die het omvat, loopt van 10 mei tot en met 8 juni 1940. Gedurende deze drie decaden heb ik de boven-aangeduide plaats mijner woning slechts voor een paar korte uitstappen verlaten”;

- “Cyriel Verschaeve” door Luc Vilsen. Verschenen bij Desclée De Brouwer in de reeks “Ontmoetingen” in 1964. Gekocht omdat ik al jaren boeken van en over Verschaeve verzamel en de moeite waard alleen al omwille van het besluit: “In de tijd toen ook de Vlaamse beweging door de romantiek werd aangedreven, hebben vele van zijn volgelingen en bewonderaars de vergissing begaan zijn letterkundige produktie even hoog op te hemelen als hun eigen politiek-volkse betrachtingen, waarvan hij het symbool was. Zijn verguizers hebben precies het omgekeerde gedaan. Aldus werd hij een omstreden figuur. Voor onze generatie, sceptisch en nuchter uit de wereldoorlog gekomen, die zelfs de schouders ophaalt voor het ‘Nooit meer oorlog!’ van haar vaders, en voor wie Vlaamse Beweging een kwestie is geworden van werkloosheidscoëfficiënten, economische streekplanning en industriële expansie, kan Verschaeve niet meer betekenen wat hij was voor de generatie der IJzersoldaten. Hun strijd is echter onze verworvenheid geworden. Daarom weigeren wij Verschaeve (en zijn tijd) als historisch verschijnsel te klasseren, zoals anderen dat deden. De smaak van vandaag is de smaak van gisteren niet, en niemand kan zeggen welke de smaak van morgen zal zijn. Van onze generatie af zal de politieker-Verschaeve in de vergeethoek geraken; de geschiedenis zal hem alleen oordelen op grond van zijn artistieke betekenis”. Wat op zijn zachtst gezegd niet echt het geval is gebleken. Ten slotte nog de laatste twee zinnen van het boek: “En wat men ook over de mens moge denken: in vreemde grond te moeten rusten, heeft hij niet verdiend. Daarvoor heeft hij Vlaanderen te zeer bemind”.

Binnen een paar dagen krijgt u deel twee van dit overzichtje.

Bjorn Roose.

De nota-Di Rupo werd aanvankelijk gunstig onthaald. Opvallend was dat sommige opiniemakers snel hun enthousiasme verloren. Dit lijkt bevreemdend, maar is het helemaal niet. Bij een eerste lectuur lijkt de nota evenwichtig. Alleen is de nota gelaagd geschreven: wat de ene pagina geeft, neemt een andere terug.

Neem bijvoorbeeld B-H-V. Unisono werd geschreven dat dit een vrij zuivere splitsing is. Dit is juist wanneer men alleen het hoofdstuk over B-H-V leest. De kieskring wordt gesplitst in drie kieskringen: Brussel, Vlaams-Brabant en Waals-Brabant. Het enige onzuivere element is dat de inwoners van de zes Vlaamse randgemeenten ook kunnen stemmen voor de kieskring Brussel, net alsof ze Brusselaars waren. Deze splitsing heeft tot gevolg dat geen enkele Vlaming zal verkozen zijn te Brussel. Maar hier toont Di Rupo zich vrijgevig. Hij vervangt de gecoöpteerde senatoren door gecoöpteerde Kamerleden, zodat de Vlaamse partijen één of meerdere Brusselaars kunnen aanduiden als Kamerlid. Hij noemt dit het corrigeren van "ondervertegenwoordigingen". Tot hier niets dan staatsmanschap en verdiend applaus.

Frans als gerechtstaal
Maar wat staat er in de andere hoofdstukken? Wat het gerechtelijk arrondissement betreft volgt Di Rupo ogenschijnlijk het wetsvoorstel-Vandenberghe. Het parket wordt verticaal gesplitst in een parket Halle-Vilvoorde en Brussel. De rechtbanken worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de gerechtstaal, net alsof men niet in Vlaanderen woont.

In een ander hoofdstuk komt het taalgebruik in de randgemeenten aan bod. Voor een periode van zes jaar verlopen de contacten met de gemeente in het Frans. Na verloop van zes jaar krijgt men een Franstalig schrijven met het verzoek deze periode te verlengen. Dit betekent dat de Franstaligen in de zes Vlaamse randgemeenten nooit een Nederlandstalig contact hebben met hun gemeentebestuur, net alsof ze niet in Vlaanderen wonen.

Hoe zit het dan met wat Mangain omschrijft als de "democratisch verkozen burgemeesters"? Een burgemeester wordt niet verkozen, maar benoemd door de gewestregering. Dit is niet alleen in Vlaanderen zo, maar ook in Brussel en Wallonië. In 1988, met de zogenaamde Pacificatiewet, hebben de Franstaligen al verkregen dat de schepenen in de zes randgemeenten rechtstreeks worden verkozen, net als de gemeenteraadsleden. Bovendien bepaalt de Pacificatiewet dat er een onweerlegbaar vermoeden bestaat dat deze mandatarissen Nederlands kennen. Surrealistischer kan moeilijk: zelfs indien een mandataris kennelijk geen woord Nederlands spreekt, dan wordt hij wettelijk geacht Nederlands te kennen. Dit is het soort van akkoorden uit de tijd van grote staatsmannen als Mark Eyskens en Louis Tobback, twee Leuvense orakels die nu graag de les lezen aan anderen.

De enige gemeentemandataris waar de Vlaamse regering nog vat op heeft is de burgemeester. Wat stelt nu de nota-Di Rupo? Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse gemeenten zijn.

Een ander hoofdstuk roept een samenwerkingsorgaan tussen gewestregeringen, provincies en gemeenten in het leven, de Brusselse "grootstedelijke gemeenschap" onder meer bevoegd op het vlak van werk, economie, ruimtelijke ordening, mobiliteit, openbare werken en milieu. Wat er staat, is echter niet wat het is.

Door gemeenten te laten toetreden tot dit orgaan wordt ook een culturele samenwerking mogelijk - handig verzwegen in de nota - tussen een Brusselse gemeente en een verfranste gemeente uit de rand. Beide kunnen dan bijvoorbeeld gezamenlijk op Vlaams grondgebied een Franstalige bibliotheek oprichten die subsidies krijgt van de Franse Gemeenschap. Dit zijn extraterritoriale bevoegdheden en dus een doorbreken van het territorialiteitsbeginsel. Zo wordt de Franse Gemeenschap bevoegd in Vlaamse gemeenten, net alsof het Brusselse gemeenten zijn.

Belgitude
En wat met de toepassing van de taalwetgeving? Voortaan is niet langer een Nederlandstalige kamer van de Raad van State bevoegd, maar wel het taalparitair samengestelde Grondwettelijk Hof. Subtiel gevonden, maar in de feiten komt dit neer op een afzwakken van de taalwetgeving. Waar de Raad van State steeds heeft gewaakt over het territorialiteitsbeginsel, beoefent het Grondwettelijk Hof, naar de woorden van emeritus voorzitter Paul Martens, een "belgitude juridictionnelle". Ruim geïnterpreteerde faciliteiten neigen naar tweetaligheid, net alsof deze gemeenten Brusselse gemeenten zijn.

Als toetje maakt de nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel. Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden. En de kers op de taart is dat 10 Kamerleden verkozen worden in een federale kieskring, zodat men van Oostende tot Hasselt kan stemmen voor Franstalige kandidaten.

Is dit groot staatsmanschap? Of is dit boerenbedrog? Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel.

 

Vandaag voerden een 35-tal militanten van de Vlaams-nationalistische en heel-Nederlandse beweging Voorpost actie in Kortrijk. In deze stad werd ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag zwaar publiciteit gevoerd. Daar hebben wij geen probleem mee, ware het niet dat deze campagne Kortrijk verkocht als een quasi-Franse stad.

Onze militanten trokken, gewapend met Vlaamse Leeuwenvlaggen, pamfletjes waarin het Vlaamse karakter van Kortrijk toegelicht werd, en kleine Leeuwenwimpels de winkelstraten in. Daar deelden zij aan de schaarse winkelaars – het slechte weer zat daar voor veel tussen – de pamfletjes uit en aan de kinderen de Leeuwenwimpels.

De actie werd positief onthaald door de winkelaars en verliep geheel zonder incidenten.

Kortrijk heeft een middenstand om fier op te zijn, een middenstand van noeste werkers, dappere doorzetters en initiatiefrijke denkers. Een middenstand, kortom, die zo Vlaams is als maar zijn kan.

Kortrijk heeft ook een unieke ligging. Dicht bij “de schreve”, centraal in het oude Graafschap Vlaanderen, in het midden tussen onze Vlaamse hoofdstad Brussel en het historisch even Vlaamse Bonen (tegenwoordig Boulogne-sur-Mer), tussen Brugge en Dowaai (Douai). Kortrijk en de Leiestreek hebben eigen streekproducten, Kortrijk en West-Vlaanderen als geheel hebben eigen volksgebruiken, Kortrijk en het Vlaanderen dat langs beide kanten van “de schreve” ligt hebben een eigen rijke geschiedenis. Die geschiedenis, die gebruiken, die producten gebruiken om klanten van overal ter wereld, ook van aan de andere kant van “de schreve”, aan te trekken, daar kan Voorpost zich voor de volle honderd procent achter scharen. Handelaars die dat doen, kunnen dan ook op onze volle steun rekenen.

Een stadsbestuur dat echter via de koopmanszin van zijn inwoners doet wat in zoveel eeuwen niet gelukt is, zijnde de Vlaamse stad Kortrijk verfransen, dat kan niét op onze steun rekenen. Kortrijk wordt omwille van zijn ligging al meer dan genoeg bedreigd door de verfransing, het is niet nodig die commercieel in de hand te werken. In Kortrijk hoort de Vlaamse Leeuw te wapperen, niet de Franse driekleur. Kortrijk Vlaams, Kortrijk troef!

Johan Vanslambrouck

Voorzitter

Luc Vermeulen

Actieleider

0475 / 29 57 65

Björn Roose

Persverantwoordelijke

0476 / 45 34 19