Gisteren dus mijn eerste chemo gekregen en zo goed ik me toen nog voelde, zo belabberd voel ik me vandaag. Heb deze nacht ook niet veel geslapen waardoor ik nu ook zo moe ben. Straks komen ze nog met mijn chemo van vandaag en dat zou dan echt de allerlaatste moeten zijn. Morgen rustdag en dan begint de bestraling. Gelukkig zijn ze hier allemaal heel medelevend en krijg ik vanalles om de misselijkheid wat weg te werken. Quentin is juist geweest met Fabian en Iwein (Hermelien was bij peter en bobonne gebleven) en nu zal ik nog wat rusten.
Hopelijk tot morgen, Heidi
Reacties op bericht (2)
31-07-2010
De laatste beklimming
Heidi,
Ik wil je gewoon laten weten dat wij hier ook meeduimen voor jou vanuit Roeselare. Ik kom elke dag eens piepen hier en ik hoop dat je deze laatste storm nu ook kan doorstaan, al zal het de zwaarste zijn. Ik wens je alle sterkte toe om deze zware weken door te komen. Laat de moed niet zakken, laat je niet klein krijgen hé! Je kunt het! Je hebt al bijna de Mount Everest beklommen, je bent nu bezig aan het laatste steile stuk , dat moet ook nog lukken! Heel veel groetjes
Delphine en Veti
31-07-2010, 22:14
Geschreven door Delphine
dag Heidi
ik zit hier achter mijn pc te denken welke toer moet ik vandaag op gaan die van zwansende serieuse of zeurende tante? De zeurenende laat ik maar weg want gans de periode dat je thuis was heb je je laten helpen door iedereen die er voor je was en zodoende de nodige krachten op gedaan die je nu nodig hebt De zwansende ,had iemand me ooit 10 jaar geleden gezegd dat ik dat ooit zou doen khad ze gek genoemd maar de jaren en ook het leven doet je soms inzien dat je dat moet kunnen hoe moeilijk het soms ook is.Dus nu de vraag waarom heb je het kapersschip verlaten om over te stappen naar de indianen want al die tekeningen op iemands lichaam trekken toch op niets(kzeg dat wel duizend keer tegen Pascal maar ja ik ben nu eenmaal een ouderwetse doos zeker!!) Nu dus serieus ik bezef dat alles wat er nu met jou gebeurd noodzakelijk is voor de misschien moeilijkste weg die jou nu te wachten staat,maar ook de belangrijkste ,de weg om weer voorgoed thuis te zijn en weer volop te genieten van het leven samen met Quentin en de kids en jammer genoeg moet je deze weg alleen afleggen maar niet zonder steun van duizenden mensen die heel veel om je geven en vooral van je houden wat iedereen denkt over de manier waarop ik mijn berichtjes schrijf aan jou kan me niet meer deren in het begin heb ik er veel gewist nu niet meer want ze komen recht uit mijn hart we houden nu eenmaal van jou heel veel groetjes knuffels en kusjes van nonkel Rony en tante Mariane
