Hallo, vandaag, 7 jaar getrouwd. Niet te geloven dat de tijd zo snel gaat. We hebben er in het weekend een goed glas opgedronken en zijn naar zee geweest. De beloofde zon was wel ver te zoeken, maar we hebben toch genoten. De kinderen hebben gefietst op de dijk dat het een lieve lust was. Iwein heeft het nu goed onder de knieën om met 2 wielen te rijden. Zaterdagavond zaten we dan samen in de zetel naar het nieuws te kijken. Toen hij de begrafenis van Marie-Rose Morel zag vroeg hij wie dat was en van wat ze dood was. (hij had al iets van kanker opgevangen.) Toen ik zei dat die mevrouw gestorven was van kankertjes begreep hij het niet. Ik ben toch niet dood van mijn kankertjes? Hoe kan dat dan bij die mevrouw? En zal ik ook nog doodgaan? Wat zeg je dan tegen een kind van bijna 6 jaar? Mijn soldaatjes hebben gewonnen en de kankertjes weggedaan. Bij de mevrouw hebben de soldaatjes verloren. Hij begreep het nog niet helemaal en stelde nog verschillende vragen maar hij was toch gerust gesteld. Zo besef ik dat de kinderen er toch nog meer mee bezig zijn dan dat ze tonen. Nu ik ben op de goede weg en zal alles doen om er nog heel lang te zijn.
