|
Als ik met de auto rondrijd en ik de mensen zie genieten van de zon, ramen kuisen, fietsen, wandelen,....
dan ben ik toch wel een beetje jaloers. Ik zou ook graag wat aktiever zijn. Ik denk (niet te geloven maar toch) zo dikwijls met weemoed aan
de collega's dat zij kunnen werken en ik kan voorlopig niets. Stappen gaat traag en wat moeilijk, ik geraak niet te voet aan school, mijn huishouden moet ik uit handen geven,...
Gelukkig kan ik voor en na school wel zorgen voor de kinderen. Ik ben wel versleten tegen dat Quentin thuis is, maar dat kan ik toch nog.
Het gebeurt dikwijls dat ik om 20u in slaap val als we de kinderen in bed hebben gestopt.
Nu we bijten nog wat op de tanden en het kan alleen maar beteren hé. Eens mijn transplantatie achter de rug beginnen we aan de revalidatie en volgend jaar staan we er weer volledig!
|
