Zondagavond
Deze nacht weer niet goed geslapen (Loramet 1mg ewel mijn voeten hoor), maar ja, mag ik dat hier verwachten. Ik lig in een box, de muur naar de gang bestaat uit een venster en het licht blijft branden op de gang. En dat voor iemand die gewend is om te slapen in het donker!
Was dus tamelijk moe, maar ik moet hier niets doen en ik heb deze middag wat ingedommeld.
Ik kreeg ook weer wat bezoek en dat verzet de zinnen. Men vraagt of ik bang ben?
Ewel ang
st is nu niet echt aanwezig. De overlevingsdrang zit er zodanig diep in geworteld dat ik maar aan 1 iets kan en wil denken en dat is: GENEZEN!
De eerste dagen hier waren verwarrend, de traantjes zaten heel hoog en bij het minste dat ik dacht aan mijn kinderen, Quentin, mama, broer, zus waren ze daar, maar dat is nu wat gepasseerd. Ik moet verder, vechten en ik ga ervoor.
Ik word hier ook ontzettend goed opgevangen, iedereen maakt veel tijd voor je zelfs gisteren en vandaag kwam de professor langs, dus ik kan nergens beter zijn.
Mijn fibrinogeen stond vanmorgen nog steeds te laag, dus ik heb weer 4 zakjes plasma binnen (= 1l extra vocht bij al het andere) en omdat mijn RBC ook wat aan de lage kant blijven krijg ik vanavond nog 2 zakjes bloed.
Ik moet heel goed mijn gewicht opvolgen want door al dat extra + nog wat meer water drinken om de afvalstoffen van de chemo uit te scheiden zou ik kunnen water ophopen. Dan volgt Lasix! Jaja collega's de plaspil: ik zal meedoen met de mictietraining! Alle geluk dat ik mezelf nog kan behelpen en alleen naar het toilet ga. Ik loop hier wel met een perfusiepomp met alle zakken aan en moet er geregeld aan denken dat ik mijn kapstok overal meeneem en uit het stopcontact trek als ik te ver loop. (deze namiddag kreeg ik wel hulp van Fabian en Iwein om mijn kapstok te duwen!)
De kindjes zijn deze namiddag nog eens geweest (ik zal ze nu waarschijnlijk weer een week moeten missen) en alles verliep naar wens. De wereld gaat open voor Iwein nu hij hier op de computer kan spelen. (ongelooflijk hoe hij daar weg mee kan, zelfs zonder muis). Hermelien was precies ook heel blij mama te zien en speelde wat op mijn bed, alleen voor Fabian valt hier weinig tot niets te beleven. De verpleegster bracht hem een opgeblazen handschoen waarmee hij wat speelde en ik ben dan met hem wat op de gang gaan wandelen.
Mijn drie schatjes, ik hoop dat jullie er geen trauma, slechte ervaring op na houden nu mama er het komende jaar zo weinig zal zijn, maar papa, meme, meter Joke, peter en bobonne gaan alles doen om dat gemis zo draaglijk mogelijk te maken en jullie zijn niet uit mijn gedachten te krijgen.
Ik ben de computer vandaag nu wat beu, ik sluit hem sebiet af en vanavond kijk ik nog eens naar de pappenheimers. Ik hoop dat ik eens goed kan lachen en met dat beetje endorfines beter slaap!
Dikke knuffel iedereen, bedankt voor de vele berichten, telefoontjes en de talrijke steun!
Groetjes, Heidi
|
