gisteren was het 3 jaar geleden dat ik mijn stamcel transplantatie kreeg. Wat gaat de tijd snel. Ik ben al een lange weg door gegaan, en ben al heel wat gerecupereerd, maar ik denk dat het nooit meer zal worden zoals voorheen. Toch is het moeilijk om je daarbij neer te leggen. We hebben zaterdag een wandelzoektocht gedaan in Ieper, met het gezin en ik was stik kapot. Ik kon niet meer. Het was "maar" 5km, maar ik heb het lelijk onderschat. Je stapt niet door, want je moeten vragen oplossen en foto's zoeken, de kinderen begonnen op den duur te zagen,.... Ik wou het niet tonen en hield me flink, maar de laatste meters moest ik me bijna vooruit slepen. Ik werd nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik niet meer kan zoals vroeger. Het is zwaar en je wil het niet aanvaarden, maar als je lichaam zegt: "genoeg", dan heb je geen keus. Ik heb het zondag en maandag ook nog goed gevoeld. Maar al bij al, ik vond het toch heel leuk! Ben gisteren zelfs nog eens terug geweest naar de Menenpoort omdat we een vraag waren vergeten. (Ik had wel mijn auto op de markt geparkeerd, dus het was niet ver!)
Deze morgen op controle in Gent. Ik kreeg een beenmerg punctie en wacht nu de resultaten af. Mijn rode en witte bloedcellen waren ok, evenals de plaatjes. De rest zal ik morgen horen. (leverfunctie, nieren, ...)
Ik voel me goed, dus we duimen voor het beste.
Groetjes, Heidi
Reacties op bericht (1)
07-08-2013
volg je lichaam
We duimen met je mee voor het allerbeste! Onderschat jezelf niet en volg je eigen lichaam... gr Anja
