6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
30-11-2007
Papierwerk, onderzoeken en testen.
Een beetje administratie hoort erbij. Alles moet op tijd aangevraagd worden, documenten binnen de termijnen ingevuld en opgestuurd, schema's en planningen maken, ..... Zo liggen al een paar afspraken voor opvolgingsbezoeken aan de dokter vast (geen risico's meer nemen voor overtraining, bloedonderzoeken op z'n tijd om eventueel snel te kunnen ingrijpen), binnenkort volgen nog lactaattesten voor mezelf en positionering op de fiets voor Koen.
Een eerste bezoek aan de dokter voor het invullen van de vergunningsaanvraag resulteerde in een paar lichtpunten maar ook weer een kleine ontgoocheling.
Voor mezelf kan ik kort zijn, een echo van het hart toonde aan dat rond het hart geen water gevormd werd. Blijkbaar kon dit ook een gevolg zijn van problemen aan de schildklier. Maar hier kon Dr Vermylen mij dus wel geruststellen. Een lactaattest bij Karel van Endocard is voorzien voor februari. Oorspronkelijk was het gewoon de bedoeling om verder te werken op de gegevens van mijn laatste test (oktober 2006) maar door de gezondheidsproblemen van vorig seizoen zou het meer aangewezen zijn om een nieuwe lactaattest af te leggen. Deze mening kan ik wel bijtreden, in het verleden was het de gewoonte om dit jaarlijks minstens 1 keer te doen. Het geeft een indicatie van het huidige conditieniveau en geeft aanleiding om eventueel bij te sturen in de trainingen. Het vraagt wel telkens een (kleine) investering maar ik ben ervan overtuigd dat dit toch héél nuttig is. En uiteraard is (hoe klein ook) sponsoring altijd welkom .....! Het leven van een wielrenner is niet bepaald goedkoop. Laat staan, de omkadering van 2 renners!
Voor Koen liggen de kaarten anders. Een voorlopige conclusie is gewoon dat Koen laat-matuur is. Je ziet het in z'n lichaamsbouw, z'n ontwikkeling, z'n krachtsontwikkeling, ..... Vergeleken met zijn tweelingzus (!) staat hij enkele lichtjaren achter. En uiteraard laat dit zich voelen bij de uitoefening van zijn geliefde hobby. De kleine test die hij deed op de ergometer bij de dokter liet niet veel beterschap uitschijnen. Koen's lichaam staat nog niet direct op het punt om te ontploffen. Moeder Natuur doet het echt aan een gezapig tempo. De conditie van Koen blijkt wel een stap vooruit gezet te hebben tegenover één jaar geleden maar spieren en pezen volgen niet echt. Een echte vooruitgang op gebied van kracht en algemene ontwikkeling is er niet. En nu komt het: deze valt ook niet voor onmiddellijk te verwachten .....! Hier knijpt het schoentje dus geweldig. Letterlijk niet want Koen zal nog een bijkomend seizoen kunnen doen met dezelfde schoenen(maat) ..... Maar wat moeten we hier nu mee? Het antwoord hierop is ook duidelijk: niet panikeren, niks proberen te overhaasten en vooral geduldig afwachten. Het zal er dus op aankomen de motivatie niet te verliezen en blijven voort te bouwen aan een goeie basis. Echte goeie resultaten en een merkbare verbetering in de uitslagen zal dus nog niet voor 2008 zijn. Zoals ook niet de bedoeling was, maken we hier dus nog steeds geen prioriteit van. Maar het zou toch veel leuker zijn dat ...... enfin, met als en dan komen we geen stap verder. Rustig verder werken is de boodschap, geen stress en geen plaats laten voor grote ontgoocheling. En met dezelfde steun en aanmoedigingen als in 2007 moet dit gewoon lukken.
Half november, de eerste koude, korte dagen en snel donker, nattigheid in de lucht, kriebels in de benen ..... Dàt betekent traditioneel het begin van de wintertrainingen, de aanloop naar een nieuw seizoen. De meeste mensen denken stilaan aan de feestdagen, aan de voorbereiding van de komende feesten.
Wij, wielrenners (en uiteraard ook de atleten uit andere zomersporten als triatlon, nietwaar Karel ....) denken dan spontaan aan voorbereidingen die ons iets meer zouden moeten liggen. Want, zeg nu zelf, enkele weken uit de strakke planning van trainen, eten en rusten kan geweldig deugd doen maar eens de eerste sensaties van het goede (en soms Bourgondische) leven achter de rug zijn, begint het weer onvermijdelijk te kriebelen. We beginnen kregelig te lopen, hebben last van kleine kwaaltjes, ons lichaam vraagt naar enkele prikkels (neen, geen bier-, wijn- of chipsprikkels meer) en meer van die lastige dingetjes. Dus, wat doen we? We doen wat ons lichaam vraagt: actie! Een beetje lopen, sleuren met gewichten bij het fitnessen, af en toe eens gaan zwemmen, de mountainbike van stal halen en starten maar!
Toch ook nog een beetje genieten maar de gedachten gaan al uit naar 2008. De planning ligt klaar, het trainingsschema is uitgetekend en de eerste afspraken staan al op de kalender. Met de idee aan komende (hopelijk) mooie momenten in het achterhoofd is het niet moeilijk om het luie nietsdoen achter ons te laten.
Voor de eerste keer lopen de voorbereidingen voor Koen en mezelf redelijk gelijklopend. Dat wil zeggen dat we weer vele uren samen zullen doorbrengen. Zo zijn we al enkele weken de bossen onveilig aan het maken met de mountainbike. Het moet gezegd, Koen heeft me al een paar keer verbaasd. Uiteraard werken we helemaal niet op kracht maar qua uithouding loopt het al lekker. Volhouden zit er bij hem ingebakken en ik heb het gevoel dat hij over een tamelijk grote motor beschikt. Als we daar later nog een hoop pk's aan kunnen toevoegen, ziet de toekomst er mooi uit. Aan uitslagen denken we nog niet; graag fietsen, veel bijleren en zich amuseren moeten voor Koen nog altijd het belangrijkste uitgangspunt vormen. Vanaf vandaag beginnen ook de zaaltrainingen met de jongens en meisjes van Olympia Tienen. Lopen, coördinatie-oefeningen, sport en spel vormen daar de belangrijkste elementen. Qua planning naar volgend seizoen toe zullen we ook andere accenten leggen dan het voorbije jaar. In 2007 heeft Koen met uitzondering van 3 of 4 weekends, aan alle wedstrijden deel genomen. Dat was niet helemaal zo voorzien maar de mogelijkheid was er (ikzelf lag bijna een gans seizoen in de prullenmand ...) en dan is het moeilijk om het beestje binnen te houden. In 2008 zou Koen graag deelnemen aan wedstrijden die tellen voor enkele klassementen. Onder andere de 'Challenge FCWB' op de piste en het 'Criterium Hageland en Haspengouw'. Het seizoen begint rond half april met de eerste wedstrijd op piste en een eerste gedeelte zal duren tot einde mei. Daarna volgen de schoolexamens en de tweede seizoenshelft van juli tot begin oktober.
Koen's planning geeft mezelf de mogelijkheid om me volledig toe te spitsen op een vroege start (einde februari tot einde april) om dan een beetje relatieve rust in te bouwen tijdens de maand mei (weer voorrang aan Koen) en toe te werken naar een drukke periode vanaf juli met waarschijnlijk een heel aantal volgeboekte weekends. Weekends van 2 verplaatsingen (Koen èn Gert) zullen geen uitzondering zijn .....
Je ziet het, onze plannen beginnen vorm te krijgen en op de motivatie zit nog geen sleet. Hopelijk blijven we verstoken van tegenslagen allerhande en mogen we blijven hopen op een geweldig seizoen 2008.
Eerlijk gezegd, we keken er wel naar uit. Het was al voelbaar sinds vorige zondag. Hoe dichterbij het kwam, hoe sneller het kwam, hoe liever. Voor een goed begrip, ik heb het hier over de laatste koers van het seizoen ..... De goesting was er net iets minder, de motivatie botte wat af, ... aan kleine dingetjes konden we merken dat het voor Koen tijd was voor een laatste uitspatting.
Wij dus zondag, nog maar eens met een mooie najaarszon in de lucht, op weg richting Corswarem. Mooi parcours, lichtjes op en af. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een mooie afsluiter.
26 dapperen stonden aan de start. Met de ervaring van vorige week in Kumtich in het achterhoofd nestelde Koen zich onmiddellijk in het midden van de groep. Het was eindelijk tot hem doorgedrongen waar de beste plaatsen in het peloton te vinden waren. Leuk om te zien. Mooi meegenomen ook dat het niet Koen was die de eerste gaten van de eerste afvallers moest dicht rijden. Hij leek dus op de goeie weg om een schitterende uitslag te rijden.
Na 4 van de 7 af te leggen ronden werd het echter toch ietsje te zwaar om de groep te volgen. Het peloton brak in 2 en Koen belandde in de 2e groep. Maar ook daar werd het moeilijk en opeens was de veer gebroken. Zijn groepje viel verder uit elkaar en verbrokkelde volledig. De fut was eruit en de laatste kilometers van het seizoen waren er een beetje teveel aan.
Koen sloot de koers af als 20e van de 26. Eigenlijk een weerspiegeling van het ganse seizoen, deze plaats is zo'n beetje zijn plaats geweest in het peloton. Geen topper, geen uitschieter maar zeker en vast ook geen achterblijver. Koen heeft getoond dat hij kan volhouden en doorbijten. Dàt, samen met het plezier dat hij altijd gevonden heeft in het fietsen is en blijft het allerbelangrijkste. Mede door de fysieke problemen van papa waardoor deze (bijna) niet kon koersen in 2007 maken dat Koen zo goed als elke week gekoerst heeft. De weken dat we niet koersten, hebben we samen de wegen onveilig gemaakt in Frankrijk. En beweren dat dat licht verteerbare kilometers waren, is de waarheid enorm geweld aandoen.
Elke week koersen en trainen, zowaar niet makkelijk voor een jonge kerel van zijn fysiek kaliber, nog eens geen 12 jaar. Waar voor vele anderen de lat om zelfs nog maar gewoon te sporten en te bewegen véél te hoog ligt, heeft Koen getoond dat hij er heel wat voor over heeft om zijn droom te bereiken; een goeie renner worden en af en toe een graantje, een kruimeltje dat de grote beren hebben laten vallen, meepikken. Liefst in de vorm van een mooie plaats in de uitslagen van volgende jaren.
Kerel, een dikke proficiat voor je inspanningen en voor je gelijkmatige seizoen 2007. Geweldig wat jij ervoor over hebt om halsstarrig je droom na te jagen. We werken er samen verder aan tijdens deze winter en volgend seizoen.
Het begint zwaar te worden voor de ket. De motivatie is er nog wel maar aan details kan ik merken dat ook die serieus begint af te botten: liever binnen blijven en een half uurtje op de rollen in plaats van een uur in de miezerige regen, in koers wil het hoofd nog wel maar de benen sputteren tegen, ..... Het einde van het seizoen komt dichterbij en valt geen week te laat. We hadden voorzien om ook het weekend van 13-14 oktober bij te nemen maar daar zijn we vanaf gestapt; 't is mooi geweest en 2007 heeft lang genoeg geduurd. Volgende week nog een mooie koers; nog 1 keer opladen en dan: bàsta. Maar vorige zondag was er nog Kumtich, een inrichting van Koen's team Olympia Tienen. Het moet gezegd: dit was een prachtige omloop voor aspiranten misschien wel de schoonste van het ganse jaar. Brede wegen, goed asfalt, licht bergaf en een lichtlopende helling met een stukje vals plat naar de aankomst toe. Rondjes van bijna 2 km, ideaal voor renners en zeker ook voor het publiek. Met 4 waren ze, de aspiranten 12 jaar van Olympia Tienen. En zoals op training hingen ze al voor de start achteraan het peloton te babbelen en te zeveren. Jammer genoeg was het niet om mekaar op te peppen. Ze vonden het tof om samen enkele ronden achteraan het slabbakende peloton te hangen. De kerels vonden zelfs nog tijd om bij te praten tijdens de koers! Met alle gevolgen vandien ... Hoe dikwijls heb ik onze Coppi al ingepeperd dat hij van een traag rijdend peloton moet profiteren om vooraan plaats te nemen en zich op de helling laten mee te drijven en boven opnieuw z'n karretje aan te haken? Neen, dan was het leuker om de tijdelijke stilte voor de storm op te vullen met gepalaver over koetjes en kalfjes. Wacht tot de meisjes hun opwachting maken in hun leven, dan is er nòg meer te bespreken. Hopelijk gebeurt dat dan nà de koers en niet tijdens. Bij de eerste de beste versnelling van de sterkere jongens (bijna de gehele top 5 van het Belgisch kampioenschap was weer present) vielen de eerste slachtoffers. Hierbij een mooie afvaardiging van het plaatselijke comité van Olympia. Gelukkig viel het een ronde later opnieuw stil en zagen onze helden kans om opnieuw aan te sluiten. Niet voor lang echter. De volgende keer was het goed prijs. Een eerste groep van 10 jongens, gevolgd door een achtervolgend pelotonnetje van 10 werd gevormd. Hierbij welgeteld 1 Olympiaan. En dan nog niet de (in onze ogen) juiste. Inderdaad, Koen en kompanen konden aan een hopeloze achtervolging beginnen. Ondertussen was het vloeken mij al vergaan, 't werd eerder berusting. Maar kom, iedereen moet leren en wellicht krijgt elke renner wel eens het deksel op de neus na niet opgelet te hebben tijdens de koers. Koen lukte er nog wel in om een mooie remonte te maken tijdens de laatste 2 km en komaf te maken met een paar concurrenten. Hij eindigde op een lichtelijk teleurstellende 20e plaats van 23 vertrekkers. Ik moet toegeven dat de papa er iets meer van verwacht had. Volgens mij moet het mogelijk geweest zijn om minstens met de 2e groep van 10 mee te zijn. Dat heeft hij in vroegere koersen al bewezen. Of was het vaderlijke overschatting. Ik hoop het niet. Ik denk eerder dat het 'eindeseizoensmoeheid' was. Voor de laatste inspanning van dit seizoen gaan we proberen om zondag nog eens alle zeilen bij te zetten. Maandag en woensdag zat Koen een half uurtje op de rollen, donderdag is het de wekelijkse training in Goetsenhoven en (misschien) vrijdag maar zeker zaterdag profiteren we nog van de aangename temperaturen om lichtjes los te rijden om er zondag in Corswarem de laatste keer te staan. Hopelijk vindt Koen nog ergens een vaatje energie. 't Zal nodig zijn om nog eens extra te tanken na een lang seizoen.
Geen problemen met recuperatie meer, geen zere benen, geen moe gevoel, ..... een geweldig gevoel. Het was al een tijdje opnieuw in orde maar iedereen met een beetje ervaring kan het bevestigen: trainen is niet hetzelfde als wedstrijden rijden. Niemand wist het en ik wou het ook niet aan de grote klok hangen, gewoon rustig voorbereiden en starten. Na 5 maanden zonder competitie was de goesting enorm groot om vóór de winter nog eens het gevoel hebben van wat het is, deel uit te maken van een peloton. Koersen dus. En 't was meteen ook de laatste als ..... A-renner.
Druk was er helemaal niet en ongelooflijk genoeg had ik zelfs geen greintje zenuwachtigheid. Wat een verschil met vorige koersen; 't lijkt wel een vorig leven! Dan speelt het al van 2 dagen tevoren op: zenuwen en lastig worden. Natuurlijk zal het zo niet blijven want verstoken blijven van competitie tijdens zo'n lange periode brengt een gretigheid teweeg die je je niet kunt voorstellen. Het volgende seizoen kan niet snel genoeg beginnen. We zijn ondertussen woensdag en ik heb nog 2 dagen op de fiets getraind en een looptraining ingelast. Ik pas wel op voor overdrijven en heb me voorgenomen om genoeg rust en recuperatie in te bouwen. De wintervoorbereiding ligt al vast in m'n hoofd, blijft alleen nog dit schema aan het papier toe te vertrouwen. Kortom, het lichaam reageert hoe het moet en in het kopke zit het snor. Als we nu nog gezond mogen blijven, staan we voor een nieuw begin .....
Ik wil ook van deze gelegenheid profiteren om de ploegmaats te bedanken die af en toe een opbeurend woordje deden terwijl ze wisten dat het moeilijk was om niet te mogen/kunnen rijden. Bedankt ook aan degenen die een leuke opmerking hadden bij het weerzien in Marchin, voor het mailtje of telefoontje achteraf. Ik mag wel van geluk spreken om van zo'n ploeg deel te mogen uitmaken. Hopelijk kan ik volgend seizoen iets voor jullie terug doen. En uiteraard ook een dikke 'dankuwel' voor al degenen die een tof berichtje lieten op de site. Zowel voor Koen als voor de oudste van de twee.
Ach ja, de wedstrijd in Marchin. Kort samengevat: de snelheid lag van bij het begin te hoog, dat was ik niet meer gewoon. En met mijn fabuleuze startproblemen (dat is inderdaad nog niet opgelost ... 't zal voor eeuwig dieselen blijven) zorgde dat ervoor dat het veel te snel ging voor mij bij het peloton van zowel de A's als de B's. Aan de conditie is dus nog veel werk. Maar eens de kaap van de 20 à 25 km bereikt, begon het wonderwel weer te lopen en zoals vanouds begon toen pas de wedstrijd voor mij. Ik slaagde er zelfs in om de koers uit te rijden! Weliswaar op 1 ronde want een groepje van een man of 15 (met ploeggenoten Filip en Peter) dubbelde mij toch nog. Niet getreurd, deze koers heeft me toch genoeg moral gegeven om er weer een goeie winter van te maken en er van bij de hervatting, begin maart, stevig in te vliegen.
Zo leek het wel ... Als er iemand was die een mooie ode bracht aan 'de geweldige hit' van de Vlaamse bard Luc Steeno, dan was het Koen wel. Maar het was wel een genietbaar stuk dat hij opvoerde.
We maakten zondag de verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur). Prachtig weer, ideaal koersweer eigenlijk, zowel voor publiek als renners. Er stond wel een wind die heel goed voelbaar was op de open vlaktes door de velden. Een omloop van 2,5 km zonder hellingen. Maar de wind maakte het zwaar genoeg. Bij de verkenning hadden we dus ook doorgenomen waar het moeilijk zou worden. Maar we wisten ook dat we er mochten op rekenen dat de koers op bepaalde plaatsen zou stilvallen. En dat was gelukkig ook het geval. De eerste van 7 af te leggen rondes deden de renners tegen een gezapig tempo, de ideale opwarming om het dieseltje van Koen in gang te trekken. Toen begon het grote werk .....
In het pelotonnetje van 10 renners (waaronder 2 meisjes) begonnen er enkelen als een razende te rijden en de ene demarrage na de andere volgde. Teveel voor een paar renners en ook Koen, deze opeenvolging van spurtjes. Er viel dus een breuk en Koen bleef een tijdje op een paar honderd meter van de rest hangen. Hij wist ook dat er kans was dat het toch nog stilviel en gaf het dus niet op. Rijen, rijen, rijen, stoempen, stoempen, stoempen ..... En het lukte nog ook! Niet één keer, geen 2 keer en ook geen 3 keer maar ... 4 keer nog wel. Het bleef werken, aan de rekker hangen, erbij komen, proberen te recupereren maar geen tijd krijgen ... Degenen, zoals o.a. de papa die dit spelletje kennen weten wat dat betekent: je moet sterk (ook in het hoofd) zijn om dit vol te houden. Met het risico dat het hele vat leeg is als de sprint eraan komt.
Het draaide uit op een groepsspurt waarbij Koen eindigde op de 7e plaats van 8 jongens. Maar hij mag terugkijken op een hele verdienstelijke koers. Hij heeft eruit gehaald wat er in zat. Op meer mogen we momenteel niet hopen; ongeveer hetzelfde verhaal als de vorige weken.
We trekken er ons niet teveel van aan en blijven er 100% voor gaan. Geen gezeur, geen al te grote teleurstellingen na op het eerste zicht tegenvallende resultaten maar ons optrekken aan de manier waarop gekoerst werd. En op dat gebied heeft Koen zich helemaal niets te verwijten. Gewoon nog 3 weken volhouden en we mogen terugkijken op een seizoen waar we weer heel wat van opgestoken hebben.
Volgende week staat een koers in Kumtich op het programma. Geen verre verplaatsing en daarenboven een inrichting van Koen's ploeg Olympia Tienen. Iedereen welkom vanaf 14 uur!
Na wikken en wegen hebben we toch beslist om niet naar de wedstrijd in Landen te gaan maar voor Opprebais te kiezen. Geen slechte keuze. Het parcours is er zeker even zwaar maar iets minder bochtig dan Landen. Een korte omloop, amper 1,3 km met een slepende helling die de rennertjes 12 keer mochten beklimmen. Niet echt steil maar zwaar en lang genoeg om direct het kaf van het koren te scheiden.
Het koersverloop kwam ongeveer overeen met dit van de vorige weken. De snellere en sterkere jongens reden van bij de 2e ronde weg en ook bij deze groep werd even later een schifting doorgevoerd. Met 9 vertrekkers was de spoeling al dun, na een kwartier lagen de posities dus al redelijk vast : een kopgroep van 5, kort op de hielen gereden door 2 renners 'aan de rekker'. Achter deze 2 pelotonnetjes leverde Koen een gevecht met zichzelf en een concurrent.
Papa had de mooiste plaats gekozen om de belevenissen van kleine Coppi op de fiets te volgen ; 100 m na de bocht onderaan de helling. En elke ronde kreeg ik hetzelfde scenario voorgeschoteld. Koen die telkens een versnelling plaatst om zijn collega af te schudden. Het heeft wel een aantal rondes geduurd maar ... de volhouder wint. Na 8 ronden was het gaatje uiteindelijk geslagen, de volgende ronden werd de voorsprong elke keer iets groter en bleef uiteindelijk behouden. 't Was mooi om zien hoe hij elke ronde het onderste uit de kan haalde en probeerde om de inspanning zo lang mogelijk op de oplopende strook vol te houden.
Een gevecht op zijn niveau want jammer genoeg kan hij het nog niet aan om met de grote groep mee te gaan. Zeker op een iets zwaardere omloop is het verschil duidelijk te zien. Maar het siert hem dat hij elke week weer wil vechten tegen die sterkere jongens en zèlf ervoor kiest om koersen te rijden waar iets of wat helling in voorkomt. Ik heb wel de indruk dat een aantal jongens tijdens de zomervakantie merkelijk sterker geworden zijn. Koen zeker en vast ook maar wel in mindere mate. Geen paniek, ook dat laatste verschil zullen we uiteindelijk wel kunnen wegwerken. Het zal nog wel wat duren en ook niet meer voor dit jaar zijn maar het volgt wel. Koen werd uiteindelijk 8e en voorlaatste maar zal de geleverde inspanningen wel voelen tot dinsdag .....
Er staan nog 4 koersen op de kalender. Te beginnen met een verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur), volgende zondag. We verwachten dus iets minder supporters dan in Opprebais. Maar we houden er wel aan om iedereen die er zondag bij was te bedanken voor de aanmoedigingen : peter Dirk die de verplaatsing maakte met meter en Jos (deze week geen rommelmarkt dus allen naar de koers ...) en de tante en nonkel van mama Tamara, die we nog veel sterkte wensen in de revalidatie.
Uiteraard houden we ook rekening met de goeie raad van de mama en papa van Gert-Jan Decoster. Hij is ondertussen al aan z'n 7e (of is het 8e) overwinning van het seizoen toe. Proficiat!
Emptinne, gelegen in het glooiende landschap van de Naamse Ardennen, op het boogscheut van het bekendere Ciney. De organisatoren hadden een mooie omloop uitgetekend met een helling van +/- 800 m lengte aan +/- 6%, een stukje door de velden en een snelle, rechte afdaling. Zo'n helling is uiteraard op het lijf geschreven van de sterkere renners uit de lichting. Dus stonden er weer enkele kleppers aan de start (o.a. de Belgische kampioen, die er een demonstratie van maakte). Niet getreurd, we wisten het op voorhand en resultaten zijn nog enkele tijd van geen enkel belang. Koen verkiest zèlf zulke omlopen boven de vlakkere koersen. Onze bedoeling is en blijft om sterker te worden, ervaring op te doen en af en toe hopen we op een uitschieter.
Ondanks een beginnende verkoudheid had onze ket een goed gevoel na een bijna volledige week van recuperatietrainingen, hij was dus niet bang van deze zware wedstrijd. Bij de opwarming hebben we goed doorgenomen hoe er geschakeld moest worden en uitgekeken waar er eventueel tijd was voor recuperatie. De voorbereiding zat dus goed, de temperatuur fris maar ideaal om te koersen (16°C).
Het was duidelijk dat het niet lang zou duren alvorens het peloton van 15 renners (+ 2 meisjes) uit elkaar zou vallen. Alles zou gebeuren tijdens de 4 beklimmingen. Na een, al bij al rustige verkenningsronde kwam het ganse peloton samen aan de voet van de klim voor de 2e ronde. Eens boven gekomen viel het eerste kloofje en onze kleine Coppi was bij de eerste slachtoffers. Heel logisch op dit parcours en met zijn gestel en dus ook helemaal geen schande. Hij zou trouwens niet de enige afvaller blijken. Ook bij anderen leek het wel of ze hadden een goeie scheut van de plaatselijke Tripel-streekbier in hun drinkbus gegooid ..... Enfin, hij was weer klaar voor weer eens een eenzame achtervolging.
De verschillen in het verbrokkelde peloton waren uiteindelijk niet zo groot. Het verschil tussen de meerderheid van de groep en Koen echter, leert ons dat het nog wat wachten is op het moment dat de krachten zo ontwikkeld zijn dat hij op zo'n parcours z'n mannetje echt kan staan. Maar we hebben geleerd om geduld te hebben en de moed erin te houden, ook al krijgen we wel elke week een pak(je) slaag en blijft het afzien. Elke keer weer.
Koen heeft voor mij en voor iedereen die hem een warm hart toedraagt nog maar eens bewezen dat hij een volhoudertje is en dat hij de wil heeft om verder te werken en te trainen zoals het hoort. Alleen zo kunnen we proberen om er te komen. Hij doet echt zijn uiterste best. En dat toont het uiteindelijke resultaat ook wel. Koen werd 12e op 15 deelnemers.
Volgende week is er een korte verplaatsing gepland naar Opprebais (bij Incourt) voor weer een koers mèt helling. We krijgen er maar niet genoeg van .....
Het was te verwachten, het zat er een beetje aan te komen. Er waren al tekenen van vermoeidheid die maar niet weg te werken waren door het losrijden van vrijdag en zaterdag. De opwarming verliep nog goed maar al tijdens de eerste ronde werd het duidelijk: vandaag wordt het niks. De benen willen niet mee, ze zijn niet pijn te doen en niet te forceren. Het logisch gevolg van een paar zware trainingsweken. De ontgoocheling was groot na al dat werk. Maar geduld is en blijft een schone zaak. En leg maar eens uit aan zo'n jonge kerel wat supercompensatie betekent .....
We hebben bewust een paar zwaardere trainingen ingelast tijdens de laatste 2 weken van de zomervakantie. Door ook voluit te blijven koersen werd de vermoeidheid opgebouwd en was er geen tijd voor recuperatie. Dus kunnen ook de resultaten niet onmiddellijk zijn wat er verwacht wordt. Maar ..... dat hebben we nog opzij liggen voor de volgende weken.
Na de uithoudings-, snelheids- en een beetje krachtoefeningen is het nu tijd om volledig te bekomen en te recupereren. Dat wil zeggen dat er deze week enkel hersteltrainingen op het programma staan, alleen donderdag op de groepstraining zal er iets dieper getraind worden. En dan is er geen excuus meer mogelijk, volgend weekend èn de daarop volgende weken moeten we kunnen profiteren van de opgebouwde conditie en mooie resultaten halen.
Oh ja, het verslagje van de wedstrijd in Amay. Niet veel te melden. Koen moest al na enkele kilometers lossen uit het peloton en bleef in het gezelschap van enkele anderen. Veel meer dan gewoon volgen zat er niet in, voluit gaan was zelfs nodig om simpelweg in het wiel te blijven. Kortom, een wedstrijd om snel te vergeten. Uitslag: 17e van 21 vertrekkers.
Afspraak volgende zondag in Budingen bij Zoutleeuw.
Gepakt op snelheid en op kracht ... maar niet op doorzetting!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Aan de start stonden, naast de Belgische kampioen ook nog enkele provinciale kampioenen. Het was mooi om Koen naast deze Belgische kampioen te zien staan. Vanuit een ooghoek keek hij eens naar die mooie trui ..... De blikken van de 2 renners kruisten mekaar. Je zag de grote denken: 'Sta ik hier tussen de miniemen aan de start ...?'. En Koen die opkeek en zich afvroeg waar hij nu weer aan begonnen was. Een jongeman tegenover nog een kind. Als vader denk je dan: hier staat weer een ontgoocheling in de steigers .....
Wat we vreesden kwam ook uit. Van bij de start volgde een spervuur van demarrages. Koen zat nog niet goed in z'n pedalen of hij kon al achtervolgen. Een groep met de 11 sterksten reed snel weg om nooit meer teruggepakt te worden. Daarna kwam een groepje van 3 en iets verder reed Koen, samen met nog 3 lotgenoten.
De 3 metgezellen van Koen waren niet sterk genoeg om mee te rijden tot bij het volgende groepje en hij probeerde het dan maar alleen. Op de foto zie je de werken van Koen, de 3 companen moeten breken. Van de 18 ronden reed Koen er uiteindelijk 14 helemaal alleen ..... alleen in een hopeloze achtervolging. Hij kwam geregeld iets korter op het groepje van 3, moest dan weer iets toegeven maar zag ze constant voor zich uit rijden. Om moedeloos van te worden ..... als je alles geeft, de benen pijn doen en je er maar niet bij komt! Maar hij gaf niet op, toonde weer oeverloos veel karakter en bewees dat hij een constant tempo aankan. Natuurlijk moest hij inbinden tegen de sterkeren uit het peloton, zelfs tegenover het kleine groepje dat voor hem reed. Maar het feit dat die 3 ook niet verder van hem wegreden moet hem de moed geven om het nooit op te geven en om voluit te blijven trainen. De resultaten zijn op dit moment van geen enkel belang maar ik ben er zeker van dat ook deze wel zullen volgen.
Dikke proficiat, kerel. Je komt er wel en hopelijk komt je droom ooit nog uit .....! We werken er samen aan!
Stap voor stap, week na week leren we bij. Koen heeft, met zijn mogelijkheden een hele goeie meeting gereden op de piste in Ans. Hij is (nog) geen sprinter, geen afwerker, dat kan zijn carrosserie en motor momenteel nog niet aan. Maar de wil is er en hij toont enorm veel bereidheid om te rijden, om door te bijten en om pijn te hebben. 3 verschillende disciplines stonden op het programma: scratch, afvalling en puntenkoers.
Bij de scratch (gewone wedstrijd) over 9 ronden rijdt de ganse groep samen om pas op 2 ronden van het einde uit elkaar te vallen. Koen haalt hier een 10e plaats op 15 deelnemers.
Het is bij de afvalling dat papa bijna omver valt van verbazing. Bij wat normaal zijn minst sterke punt is, haalt Koen de beste uitslag. Voor de leken: bij deze discipline valt elke ronde de laatste renner af (het achterwiel telt bij het overschrijden van de lijn). Koen had begrepen dat bij deze wedstrijd steeds vooraan moet gereden worden en dat je je vooral niet moet laten opzij drummen. En hij deed het nog ook! Geen schrik, rijden maar! Alleen toen de grote kerels overbleven en elke ronde een verschrikkelijke sprint uit hun kuiten persten, moest hij de rol lossen. Maar wel met een 8e plaats tot gevolg!
Bij de puntenkoers werden 9 ronden gereden en was er een tussenspurt bij de 3e, de 6e en uiteindelijk de laatste ronde (aankomst). Van bij de eerste sprint viel het peloton in brokken uiteen en werd het alles uit de kast halen en toch maar volhouden om een mooie plaats bij mekaar te rijden. Uiteindelijk bleven 3 renners vooraan, achtervolgd door een groep van 9 waar Koen nog bij zat. Bij de laatste, langgerekte sprint speelde de vermoeidheid op en moest Koen ze nog allemaal laten voorgaan. Behalve 3 afvallers. Hij werd 12e.
Al bij al een mooie uitslag in een wedstrijd vol afwisseling, tempo rijden en sprinten. Scratch 10e op 15 Afvalling 8e op 15 Puntenkoers 12e op 15
Dreigende wolken, een donkere hemel, ..... en een veelbelovend parcours. Althans, in omgekeerde richting .....
De verkenning van de wedstrijd hebben we inderdaad gedaan in omgekeerde zin. Gelukkig waren de mensen van de wielerbond rijkelijk laat begonnen met de inschrijvingen en daar vernamen we puur toevallig dat het parcours andersom gereden werd. Het werd hierdoor iets lichter maar er bleef toch nog een lange aankomststrookmet tegenwind over. Hierna volgde een 200 meter lange (niet steile) helling en een lange afdaling waarna opnieuw de aankomst in zicht kwam.
15 vertrekkers aan de start en de wandel- en zoektocht kon beginnen .....
Het was een wedstrijd (?!) die vermoeiender leek voor de toeschouwers dan voor de renners. Aan een slakkengangetje werden de eerste 5 van 12 rondes afgelegd. Ideaal voor Koen, z'n motor kon rustig aanslaan. Een ideaal scenario dus. Tot hier het wandelgedeelte. Dan kon de zoektocht beginnen. Op de korte helling werd bijna elke ronde even getest maar wegraken lukte niemand; het was zoeken en proberen om een een gaatje te slaan. Helaas.
Ondanks het zenuwachtige werk van de papa langs de zijlijn (rij toch meer vooraan, hoe dikwijls !) kon Koen het hoofdje tamelijk koel houden. Z'n slechte gewoonte om helemaal achteraan het peloton te hangen (of nog liefst ernaast in volle wind of op enkele meters na de laatste ...) werd gebroken, de meeste schrik leek overwonnen en naarmate de wedstrijd naar z'n einde fietste, kroop Koen zowaar stilaan naar voren. Hij nestelde zich mooi in het voorste gedeelte. Je moest al moeite doen om hem te vinden als kleinste en weerom jongste (!) deelnemer tussen al die beren (bijgevoegde foto maakt het iets duidelijker, je vindt hem achteraan links). Onze Teddy(beer) kan je ergens tussen de Grizzly's terugvinden.
Het draaide zoals verwacht uit op een sprint met de ganse groep en toen wisten we wel dat we Koen niet vooraan moesten verwachten. Niet getreurd, tegen zoveel kracht en sterkte was toch geen kruid gewassen. Mede door het wandelwerk kwamen de sterksten dan nog eens (relatief) fris aan de sprint.
Tja, wat kan je daar tegen inbrengen. Niet veel.
Einduitslag: 14e op 15.
Bij onze bespreking achteraf kwamen we tot de conclusie dat er niet veel méér inzat vandaag. Koen heeft vorige dinsdag een zware training ingelast (sprintjes op de befaamde Paardenstraat in Bertem, ongeveer het enige stuk berijdbaar asfalt in de gemeente) en donderdag werd er tijdens de aspirantendag van zijn team een duurtraining van 45 km afgelegd. Een soort 'crash-week' dus die ervoor zorgde dat de benen dit weekend niet al te fris meer waren. Maar hierdoor is de hoop wel gewettigd dat deze trainingen, na de nodige recuperatie vruchten zullen afwerpen in de weken die volgen.
Koen wist ook wel dat, als het op een pelotonsprint zou uitdraaien, hij niet veel kans zou hebben. Hij moest het dus alleen proberen en trachten op kousenvoeten weg te rijden tijdens de voorlaatste of laatste ronde. Waarom het toch niet geprobeerd? Je moet kunnen, natuurlijk. Het antwoord op deze laatste vraag vind je enkele regeltjes hoger.
De volgende dagen zijn toegespitst op recuperatietrainingen, losrijden. Als het weer het toelaat, lassen we donderdag een pistemeeting in (meer snelheid, minder kracht en ook niet al te intensief). Daarna kijken we uit naar de wedstrijd van volgende zondag in Keerbergen.
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... Er waren ook enkele supporters die profiteerden van de korte verplaatsing. Hartelijk bedankt aan iedereen die op één of andere manier onze ket kwamen steunen. Dat doet altijd deugd.
19 renners kwamen aan de start, hierbij een paar beren van kerels waarvan de benen al geschoren waren en de beginnende snor was al duidelijk te zien! 12 jaar!
De wedstrijd kende eigenlijk een simpel verloop. Na een gemiste start van Koen, hij raakte niet onmiddellijk in z'n klikpedaal (dodelijk bij een start bergop) bleef het ganse peloton samen tot aan de voet van de helling. De groep brak en 11 renners reden weg. Door het probleem bij de start reed Koen op dat moment achteraan en miste dus de goeie groep. Een aantal rennertjes haakten dan al definitief af en Koen kon beginnen rijden volgens het scenario van de voorbije weken; d.w.z. (meestal alleen) achtervolgen. Uiteindelijk reed hij nog een tijdje met 2 lotgenoten maar samen kwamen ze niet dichter bij de grote groep. Jammer want hierin zou hij zich toch een tijdje moeten kunnen schuil houden. Ik ben er zeker van dat hij het tempo van het peloton aan kan. Maar dan moet je er wel van het begin bij zijn. Na een tijdje begonnen de inspanningen te wegen en 3 ronden voor het einde moest Koen de 2 anderen laten gaan. Alhoewel hij met een geweldige alles-op-alles-inspanning in de laatste ronde nog bij een voorganger kwam, moest hij toch met een half wieltje de duimen leggen in de sprint. Uiteindelijk eindigde hij de wedstrijd op een 14e plaats op 19 starters.
Nog een opmerkelijke vaststelling: Koen was zaterdag de jongste van het ganse deelnemersveld. De 2e jongste vierde z'n verjaardag al in de maand mei, Koen moet ondertussen nog 12 worden ..... Voor wanneer die snor?
Het is een tijdje geleden maar de 'oudste' heeft ook nog een beetje nieuws ..... De verhalen moeten niet altijd over het jonge geweld gaan. Deze ochtend had ik afspraak met de behandelende dokter ivm de diverse medische problemen. Na een 6-tal weken van rustige duurtrainingen, af en toe eens een krachttraining maar geen specifieke wedstrijdvoorbereiding (geen intervals, geen snelkracht) voel ik mezelf toch al beter in m'n vel; het lijkt wel of het lichaam blij is dat er opnieuw impulsen komen in de trend van "ha, eindelijk, er komt opnieuw beweging in". Die 'beweging' is overigens niet voor alle lichaamsdelen letterlijk te nemen want het onontbeerlijke hormoon, genaamd testosterone blijft nog steeds onder het strikte minimum ..... Voor het overige gaat het goed, ten gevolge van de training is de ochtendpols weer gezakt tot het normale ritme van 41-42 sl/min, spierkracht komt stilaan terug en de beenspieren krijgen weer hun normale volume.
Verder is er nog de de bevestiging dat het virus helemaal verdwenen is. Dat neemt niet weg dat ik er vanaf nu veel gevoeliger voor blijf dan vroeger. Dit wil zeggen dat er genoeg tijd moet zijn voor rust en recuperatie na training. Iets waar het altijd aan ontbroken heeft.
De scan van de schildklier maakt duidelijk dat één helft van de schildklier niet genoeg werkt. Hiervoor brengt medicatie de oplossing. Het probleem zou hiermee na een tijdje verholpen moeten zijn en complicaties zijn niet te verwachten. Dat gaat dus de goeie richting uit.
Blijft dus nog één werkpunt, en niet het minste. Het testosteronegehalte moet absoluut omhoog. Om hier aan te verhelpen wordt momenteel geen medicatie voorgeschreven, eerst wachten we af wat een optimaal werkende schildklier teweeg brengt. Ondertussen blijf ik enkele tabletjes op natuurlijke basis bijnemen. Soit, ik moet helemaal niet met een bang hart naar de dopingcontrole. Dat ligt wel anders voor een aantal collega-renners .....
Dit alles maakt dat er toch lichte ontgoocheling is. Ik was al een beetje warm gelopen voor een mooi seizoenseinde. Misschien wel zonder goeie uitslagen maar toch met een beetje koersritme. Kwestie van met een goed gevoel de winter in te gaan. De honger is er, de goesting, ... het zal het uitkijken naar de eerste wedstrijd van 2008 er niet minder om maken. Want dat is de eigenlijke conclusie en de oorzaak van de ontgoocheling; voor mij zit het seizoen er wel degelijk op. Een seizoen om snel te vergeten. Maar één belofte moet me nog van het hart: volgend jaar zal er met de oude Deno nog rekening moeten gehouden worden (met de jonge trouwens ook ...). Ik verzeker u dat de motivatie er nu al is om er een stevige winter van te maken, een winter vol variatie (MTB, kracht, intensiteit, ...), een winter waar de basis gelegd wordt om volgend jaar een bom in het peloton te gooien! Daar mag iedereen op rekenen. Niet in het minst de collega's. Want daar hebben ze nog geen oplossing voor gevonden; het aanvallen zit er goed ingebakken en opgeven is niet iets wat het eerste in mij opkomt.
Muur van Geraardsbergen verplaatst naar Chaumont-Gistoux .....
Je kan wel verwachten dat het kan voorkomen maar als je het voor je neus ziet opduiken, slik je toch even een brokje weg. Gisteren in Chaumont-Gistoux was het zover. Een omloop van 1,7 km met elke ronde de beklimming van een 'muur' van ongeveer 150 m slechte kasseien. Jonge rennertjes die de ambitie hebben van het ooit bij de profs te maken, krijgen hier een voorsmaakje van wat hen te wachten staat. De gevolgen lieten zich raden: kettingen die aflopen bij het schakelen van de grote naar de kleine vooraan, valpartijen, gebroken versnellingen, geroep en getier alom, ..... Gecombineerd met een warmte van 32 graden waren alle ingrediënten voorhanden voor een spannend middagje koers. We wisten wat ons te doen stond: een goeie opwarming en een snelcursus techniek. Wanneer schakelen? Welke is de ideale versnelling? Waar te rijden op de kasseien? Waar drinken en waar (proberen) recupereren? Wat we verwachtten gebeurde ook. Van in de eerste ronde viel alles uit elkaar, iedereen zocht z'n plaatsje en het eigen ritme. En de sterkste beren trokken er onmiddellijk op uit. Onze kleine beer vond z'n plaatsje en reed z'n eigen wedstrijdje. Geen topkoers, ook niet slecht. En geschrokken van het ritme die een paar leiders erop nahielden toen ze hem tijdens de voorlaatste ronde voorbij snelden op de kassei. Het was alsof hij stil stond. Moeder Natuur heeft de krachten niet evenredig verdeeld ..... Uitslag: 14e op 18 vertrekkers. Maar niet gewanhoopt, we hebben waarschijnlijk weer iets bijgeleerd. En we kijken al uit naar de volgende koers, zaterdag, dicht bij huis in Haasrode. Bij de verkenning van dit parcours konden we al zien dat het ook daar bergop zal gaan. Een iets langer stuk zelfs maar dan wel zonder kassei, niet zo steil en de kans is groot dat het niet zo warm zal worden.
Gisteren heeft Koen deelgenomen aan de pistemeeting in Ans (Alleur). Dat vormt altijd een leuke afwisseling in het programma en is eigenlijk een heel complete training. Vorige week hebben we iets meer op kracht gewerkt (korte sprintjes op een helling), deze week lag de nadruk op souplesse en snelheid. Een pistewedstrijd past dus perfect in de planning. Naast snelheid en souplesse komt het er ook op aan om goed in groep te rijden en kort op het wiel. Een goeie leerschool waar alle aspecten van wielrennen aan te pas komen (buiten klimwerk, tenzij men de bochten van de piste als helling indeelt .....). De uitslag en de manier waarop Koen gisteren gereden heeft, maakt nog eens duidelijk dat er vooruitgang gemaakt is, zeker tegenover vorig seizoen. Hij is (nog) geen sprintbom maar moet ook niet afhaken, komt nog kracht tekort maar maakt veel goed met zijn karakter en volharding.
Uitslag: scratch 11e op 14 (pelotonsprint) afvalling 9e op 14 puntenkoers 11e op 14 (pelotonsprint)
13 vertrekkers aan de start, een korte omloop van 1 km die de renners 20 keer moeten afleggen. Van bij de start is het onmiddellijk alle hens aan dek wanneer de Limburgse kampioen aanzet en het peloton uit mekaar wil ranselen. Hij lukt hier ook in en Koen is bij de eerste slachtoffers. Hèt probleem (moet erfelijk zijn want de papa heeft hier ook enorm veel moeite mee ...) van Koen is de snelle start. De keel wordt dichtgesnoerd, de benen blokkeren, ..... het heeft een tijdje nodig alvorens het lichaam aanpast aan de snelheid. Na 4 ronden komt de groep opnieuw bij mekaar maar op dat moment volgen er opnieuw enkele demarrages van de sterke jongens. Met als gevolg dat er 2 renners wegrijden, 6 achtervolgers en daarachter onze ket, samen met nog 4 andere jongens. Terwijl de eersten verder afstand nemen, is de samenwerking bij de achtervolgers niet optimaal en Koen kan ze altijd in het vizier houden. Hij rijdt weg uit zijn groepje en probeert alleen aan te sluiten. Alleen is dit niet gemakkelijk maar hij heeft geen andere keuze dan te proberen. En dan toont hij toch dat hij over een hele goeie conditie beschikt. Beetje bij beetje komt hij korter bij het eerste peloton en rijdt verder weg van zijn groep. Hij kan dat ongeveer 10 km volhouden! Helemaal alleen, zonder al te veel tijd te verliezen. Je moet het maar doen, zo'n mooie inspanning getuigt van karakter. Bij het peloton komen, lukt niet meer maar de uiteindelijke 9e plaats is méér dan verdiend. Echt sterk gereden van onze beer! Jammer van de eerste ronden en de snelle start. Maar uit ervaring weet ik dat aan het probleem van de '2e adem' vinden niet gemakkelijk te verhelpen valt. Zo'n wedstrijd rijden, helemaal alleen een peloton achtervolgen en bijna geen tijd verliezen, is niet iedereen gegeven. De inspanningen op training beginnen te renderen en volgende week proberen we beter te doen. Ze zijn nog niet van de ket af.
Terug van vakantie - trainingskamp ..... en al de eerste wedstrijd achter de rug.
Terug van vakantie ..... Er zijn weer enkele weken voorbij gevlogen. Het deed toch goed om een beetje tijd in de zon door te brengen. 's Morgens training en platte rust in de namiddag. Af en toe een duik in het zwembad ... meer moet dat niet zijn. De enige stress die er tijdens die 2 weken bestond, was de twijfel tussen welk zwembad te kiezen .....
2007 zal voor ons echt behekst zijn. Na de tamelijk hoog oplopende kosten (vooral aan de auto) en de verschillende fysieke beslommeringen was het arsenaal blijkbaar nog niet uitgeput. We dachten dat we het ergste wel gehad hadden met regen van bij de start thuis tot op 20 km van onze vakantieplaats, Volonne. Neen, dus. Aangekomen aan onze bungalow merkten we dat de bestelde airconditioning het niet deed. Hierdoor was het 5 dagen puffen en blazen om uiteindelijk toch in slaap te vallen op slechte matrassen. Dat, gecombineerd met een te lage waterdruk waardoor de boiler niet aansloeg, maakte er een vakantiebegin van dat in de lijn lag van de eerder doorstane kleine en grote stormen. Kortom, een 2007 zoals een we blijkbaar ook een zomer zullen krijgen: wisselvallig en met geregeld ups en downs. En om de opsomming van de materiële tegenslag(jes) helemaal af te ronden (tot vandaag ...) kan ik nog vermelden dat ons vertrek huiswaarts ook met enkele uren uitgesteld werd. Helemaal ingepakt en iedereen in de auto klaar voor vertrek ... behalve de auto zelf, die gaf geen kick. Batterij stuk. Gevolg: vloeken en ketteren. En na enkele minuten gewoon gezond verstand gebruiken. Autobijstand gebeld, depanneur opwachten, auto starten en naar de garage rijden, nieuwe batterij plaatsen en vertrekken. Dit alles in een nieuwe recordtijd van nog geen 2 uren! Heeft er nog iemand klachten over de service en beschikbaarheid van de zuiderse stielmannen?
De trainingen dan. Bedoeling was om met Koen enkele mooie uitstapjes te maken en er een soort trainingskamp in mooi weer van te maken. Dat hebben we zonder problemen kunnen afwerken! Om de 2 dagen trokken we er op uit: trainingen van 1 tot 2 uren, uithouding, snelheidsoefeningen ingelast, sprintjes uitgevoerd, zelfs een beklimming van een 5-tal km ..... kortom, het ganse gamma van oefeningen kwam aan bod. Hier zal Koen zeker sterker uitkomen. In elk geval zit de 'moral' goed want zaterdag bij het losrijden was er geen houden aan: hij vloog! Maar koersen is natuurlijk nog iets anders .....
Gisteren zijn we dan naar de wedstrijd in Schulen geweest. 9 vertrekkers en een vlakke omloop met 4 bochten. Hier zat ook een stuk van 300 m tussen waar de wind vol in het aangezicht stond. Na 5 van de 13 ronden brak het peloton in 2 stukken. Na de aanpassing aan het ritme en het vinden van de '2e adem' kwam Koen er door maar reed te ver achteraan om met de sterksten mee te kunnen; 4 aanvallers die ongeveer 2 keer zo groot waren als Koen. Dat worden we ondertussen gewoon. Voor wanneer komt die scheut in groei en fysieke mogelijkheden ...? In het 2e pelotonnetje van 5 achtervolgers moest iemand reageren. En wat doet een renner met een goeie moral dan? Inderdaad, rijden! De kleinste, smalste en meest frêle mannetje van de groep kwam keer op keer (en eigenlijk veel te lang) z'n deel van het werk doen. Door de wind, door de regen ..... Jammer genoeg lukte hij er in om maar 1 rennertje te doen breken, een ploegmaat dan nog. Hij kreeg nog wel hulp van een collega van de ploeg uit Betekom maar de andere 2 jonge profiteurs bleven plakken en reageerden niet. Uiteraard wachtten ze op de sprint om hun slag te slaan. Koen werd uiteindelijk 8e. Maar uitslagen interesseren ons minder, op de langere termijn zal hij meer profijt halen uit de geleverde zwaardere inspanningen tijdens de wedstrijd. En als je dan enkele profiteurs in je wiel hebt zitten, dan kan het al eens zijn dat je ontgoocheld bent door het behaalde eindresultaat. Schrijf maar op: dat krijgen ze allemaal terugbetaald als ik groot en sterk zal zijn!
Voor mezelf is er niet zoveel te vermelden. Uit het bloedonderzoek van juni is gebleken dat het CMV-virus volledig verdwenen is. Blijft het probleem van het testosterongehalte (bijna 0) en de slecht werkende schildklier. Bij onze thuiskomst, vorige donderdag ben ik in het ziekenhuis onder de scanner geweest voor de schildklier. Waarschijnlijk zal de dokter de resultaten hebben in de loop van deze week. Als het geen onoverkomelijk probleem is, kan er onmiddellijk gereageerd worden met eventuele medicatie. Afwachten. Qua training is het ook wat improviseren. De dokter heeft toegelaten om te fietsen maar raadt aan om het nog kalm aan te doen. Daarom heb ik mij tijdens de vakantie beperkt tot de ritjes met Koen. Behalve 1 keer. Ik kon het niet laten om toch een colletje te beklimmen. 1700 m leek me haalbaar dus ... we gaan ervoor. Had ik beter niet gedaan. Na enkele km's klimmen had ik er al redelijk spijt van maar toch maar volhouden, zo zwaar zou het toch niet zijn. Toch wel dus. En dan nog met mijn erbarmelijke conditie ..... Waar ik dacht dat ik eindelijk de top bereikt had, bleek het een klim in 2 gedeelten te zijn. Dus nog eens 2 km klimmen tot de echte top en de volle 1700 m hoogte. Zelden zó genoten van een afdaling. Daarna restten mij nog 12 glooiende kilometers tot de camping. Deze bleken uiteindelijk nog de zwaarste km's van het ganse traject te zijn. Volledig leeg na 86 km ..... de conditie is ooit beter geweest. Gelukkig kon ik daarna rusten. En wat een verschil met enkele maanden geleden! Nu was er geen probleem meer om te recupereren. Na een paar dagen voelde ik geen tegenwerking van spieren of uitzonderlijke vermoeidheid meer. Mijn besluit was dus genomen; de echte (en intensievere) trainingen mogen herbeginnen. Hopelijk volgt er binnenkort groen licht van de dokter en dan zit er misschien nog een mooie competitiemaand in. Enkele koersen rijden om zo met een goed gevoel de winter in te gaan. Dat zou pas leuk zijn.
Het is om moedeloos van te worden ..... Voor mezelf toonden de nieuwe bloedtesten aan dat het virus stilaan overwonnen was. De hoop om eindelijk opnieuw te kunnen beginnen trainen schoot omhoog ..... maar was even snel weer verdwenen. Want zoals we gewoon beginnen te worden, was er ook weer slecht nieuws. Nu blijkt dat mijn schildklier onvoldoende werkt. Alvorens dus één of andere medicatie of kuur op te starten, moet ik eerst een scanneronderzoek ondergaan. Maar tegenslag komt nooit alleen: de eerstvolgende mogelijkheid is pas op 19 juli. Dat wil zeggen dat een eventuele herneming van de trainingen pas zou kunnen hernemen begin augustus. Te laat dus om nog uitzicht te hebben op enkele koersen in 2007. Ondertussen voel ik me ook niet helemaal 100% en mijn lichaam laat dat ook op allerhande verschillende manieren merken. Ach, ooit zal het toch nog wel eens omslaan, zeker?
Je zou kunnen denken: gelukkig wordt Koen een beetje van die tegenslag gespaard. Tot nu toe was dat inderdaad zo. Maar wat gebeurt er? Vandaag, zondag en dus koersdag, bij het wakker worden blijkt hij gestoken te zijn door een mug of gebeten door een spin! Een oogbol, zo dik als een biljartbal. Hij krijgt z'n oog helemaal niet open. Geen sprake van om zo te gaan koersen of trainen. Dat kan er ook nog wel bij! Dinsdag vertrekken we met vakantie. De schrik slaat ons al om het hart. Wat staat ons daar nog allemaal te wachten? Hopelijk blijven problemen met auto, verblijf, gezondheid, ..... een beetje achterwege want het begint allemaal een beetje veel te worden.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... 
