6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
30-09-2007
The day after ...
Geen problemen met recuperatie meer, geen zere benen, geen moe gevoel, ..... een geweldig gevoel. Het was al een tijdje opnieuw in orde maar iedereen met een beetje ervaring kan het bevestigen: trainen is niet hetzelfde als wedstrijden rijden. Niemand wist het en ik wou het ook niet aan de grote klok hangen, gewoon rustig voorbereiden en starten. Na 5 maanden zonder competitie was de goesting enorm groot om vóór de winter nog eens het gevoel hebben van wat het is, deel uit te maken van een peloton. Koersen dus. En 't was meteen ook de laatste als ..... A-renner.
Druk was er helemaal niet en ongelooflijk genoeg had ik zelfs geen greintje zenuwachtigheid. Wat een verschil met vorige koersen; 't lijkt wel een vorig leven! Dan speelt het al van 2 dagen tevoren op: zenuwen en lastig worden. Natuurlijk zal het zo niet blijven want verstoken blijven van competitie tijdens zo'n lange periode brengt een gretigheid teweeg die je je niet kunt voorstellen. Het volgende seizoen kan niet snel genoeg beginnen. We zijn ondertussen woensdag en ik heb nog 2 dagen op de fiets getraind en een looptraining ingelast. Ik pas wel op voor overdrijven en heb me voorgenomen om genoeg rust en recuperatie in te bouwen. De wintervoorbereiding ligt al vast in m'n hoofd, blijft alleen nog dit schema aan het papier toe te vertrouwen. Kortom, het lichaam reageert hoe het moet en in het kopke zit het snor. Als we nu nog gezond mogen blijven, staan we voor een nieuw begin .....
Ik wil ook van deze gelegenheid profiteren om de ploegmaats te bedanken die af en toe een opbeurend woordje deden terwijl ze wisten dat het moeilijk was om niet te mogen/kunnen rijden. Bedankt ook aan degenen die een leuke opmerking hadden bij het weerzien in Marchin, voor het mailtje of telefoontje achteraf. Ik mag wel van geluk spreken om van zo'n ploeg deel te mogen uitmaken. Hopelijk kan ik volgend seizoen iets voor jullie terug doen. En uiteraard ook een dikke 'dankuwel' voor al degenen die een tof berichtje lieten op de site. Zowel voor Koen als voor de oudste van de twee.
Ach ja, de wedstrijd in Marchin. Kort samengevat: de snelheid lag van bij het begin te hoog, dat was ik niet meer gewoon. En met mijn fabuleuze startproblemen (dat is inderdaad nog niet opgelost ... 't zal voor eeuwig dieselen blijven) zorgde dat ervoor dat het veel te snel ging voor mij bij het peloton van zowel de A's als de B's. Aan de conditie is dus nog veel werk. Maar eens de kaap van de 20 à 25 km bereikt, begon het wonderwel weer te lopen en zoals vanouds begon toen pas de wedstrijd voor mij. Ik slaagde er zelfs in om de koers uit te rijden! Weliswaar op 1 ronde want een groepje van een man of 15 (met ploeggenoten Filip en Peter) dubbelde mij toch nog. Niet getreurd, deze koers heeft me toch genoeg moral gegeven om er weer een goeie winter van te maken en er van bij de hervatting, begin maart, stevig in te vliegen.
Zo leek het wel ... Als er iemand was die een mooie ode bracht aan 'de geweldige hit' van de Vlaamse bard Luc Steeno, dan was het Koen wel. Maar het was wel een genietbaar stuk dat hij opvoerde.
We maakten zondag de verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur). Prachtig weer, ideaal koersweer eigenlijk, zowel voor publiek als renners. Er stond wel een wind die heel goed voelbaar was op de open vlaktes door de velden. Een omloop van 2,5 km zonder hellingen. Maar de wind maakte het zwaar genoeg. Bij de verkenning hadden we dus ook doorgenomen waar het moeilijk zou worden. Maar we wisten ook dat we er mochten op rekenen dat de koers op bepaalde plaatsen zou stilvallen. En dat was gelukkig ook het geval. De eerste van 7 af te leggen rondes deden de renners tegen een gezapig tempo, de ideale opwarming om het dieseltje van Koen in gang te trekken. Toen begon het grote werk .....
In het pelotonnetje van 10 renners (waaronder 2 meisjes) begonnen er enkelen als een razende te rijden en de ene demarrage na de andere volgde. Teveel voor een paar renners en ook Koen, deze opeenvolging van spurtjes. Er viel dus een breuk en Koen bleef een tijdje op een paar honderd meter van de rest hangen. Hij wist ook dat er kans was dat het toch nog stilviel en gaf het dus niet op. Rijen, rijen, rijen, stoempen, stoempen, stoempen ..... En het lukte nog ook! Niet één keer, geen 2 keer en ook geen 3 keer maar ... 4 keer nog wel. Het bleef werken, aan de rekker hangen, erbij komen, proberen te recupereren maar geen tijd krijgen ... Degenen, zoals o.a. de papa die dit spelletje kennen weten wat dat betekent: je moet sterk (ook in het hoofd) zijn om dit vol te houden. Met het risico dat het hele vat leeg is als de sprint eraan komt.
Het draaide uit op een groepsspurt waarbij Koen eindigde op de 7e plaats van 8 jongens. Maar hij mag terugkijken op een hele verdienstelijke koers. Hij heeft eruit gehaald wat er in zat. Op meer mogen we momenteel niet hopen; ongeveer hetzelfde verhaal als de vorige weken.
We trekken er ons niet teveel van aan en blijven er 100% voor gaan. Geen gezeur, geen al te grote teleurstellingen na op het eerste zicht tegenvallende resultaten maar ons optrekken aan de manier waarop gekoerst werd. En op dat gebied heeft Koen zich helemaal niets te verwijten. Gewoon nog 3 weken volhouden en we mogen terugkijken op een seizoen waar we weer heel wat van opgestoken hebben.
Volgende week staat een koers in Kumtich op het programma. Geen verre verplaatsing en daarenboven een inrichting van Koen's ploeg Olympia Tienen. Iedereen welkom vanaf 14 uur!
Na wikken en wegen hebben we toch beslist om niet naar de wedstrijd in Landen te gaan maar voor Opprebais te kiezen. Geen slechte keuze. Het parcours is er zeker even zwaar maar iets minder bochtig dan Landen. Een korte omloop, amper 1,3 km met een slepende helling die de rennertjes 12 keer mochten beklimmen. Niet echt steil maar zwaar en lang genoeg om direct het kaf van het koren te scheiden.
Het koersverloop kwam ongeveer overeen met dit van de vorige weken. De snellere en sterkere jongens reden van bij de 2e ronde weg en ook bij deze groep werd even later een schifting doorgevoerd. Met 9 vertrekkers was de spoeling al dun, na een kwartier lagen de posities dus al redelijk vast : een kopgroep van 5, kort op de hielen gereden door 2 renners 'aan de rekker'. Achter deze 2 pelotonnetjes leverde Koen een gevecht met zichzelf en een concurrent.
Papa had de mooiste plaats gekozen om de belevenissen van kleine Coppi op de fiets te volgen ; 100 m na de bocht onderaan de helling. En elke ronde kreeg ik hetzelfde scenario voorgeschoteld. Koen die telkens een versnelling plaatst om zijn collega af te schudden. Het heeft wel een aantal rondes geduurd maar ... de volhouder wint. Na 8 ronden was het gaatje uiteindelijk geslagen, de volgende ronden werd de voorsprong elke keer iets groter en bleef uiteindelijk behouden. 't Was mooi om zien hoe hij elke ronde het onderste uit de kan haalde en probeerde om de inspanning zo lang mogelijk op de oplopende strook vol te houden.
Een gevecht op zijn niveau want jammer genoeg kan hij het nog niet aan om met de grote groep mee te gaan. Zeker op een iets zwaardere omloop is het verschil duidelijk te zien. Maar het siert hem dat hij elke week weer wil vechten tegen die sterkere jongens en zèlf ervoor kiest om koersen te rijden waar iets of wat helling in voorkomt. Ik heb wel de indruk dat een aantal jongens tijdens de zomervakantie merkelijk sterker geworden zijn. Koen zeker en vast ook maar wel in mindere mate. Geen paniek, ook dat laatste verschil zullen we uiteindelijk wel kunnen wegwerken. Het zal nog wel wat duren en ook niet meer voor dit jaar zijn maar het volgt wel. Koen werd uiteindelijk 8e en voorlaatste maar zal de geleverde inspanningen wel voelen tot dinsdag .....
Er staan nog 4 koersen op de kalender. Te beginnen met een verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur), volgende zondag. We verwachten dus iets minder supporters dan in Opprebais. Maar we houden er wel aan om iedereen die er zondag bij was te bedanken voor de aanmoedigingen : peter Dirk die de verplaatsing maakte met meter en Jos (deze week geen rommelmarkt dus allen naar de koers ...) en de tante en nonkel van mama Tamara, die we nog veel sterkte wensen in de revalidatie.
Uiteraard houden we ook rekening met de goeie raad van de mama en papa van Gert-Jan Decoster. Hij is ondertussen al aan z'n 7e (of is het 8e) overwinning van het seizoen toe. Proficiat!
Emptinne, gelegen in het glooiende landschap van de Naamse Ardennen, op het boogscheut van het bekendere Ciney. De organisatoren hadden een mooie omloop uitgetekend met een helling van +/- 800 m lengte aan +/- 6%, een stukje door de velden en een snelle, rechte afdaling. Zo'n helling is uiteraard op het lijf geschreven van de sterkere renners uit de lichting. Dus stonden er weer enkele kleppers aan de start (o.a. de Belgische kampioen, die er een demonstratie van maakte). Niet getreurd, we wisten het op voorhand en resultaten zijn nog enkele tijd van geen enkel belang. Koen verkiest zèlf zulke omlopen boven de vlakkere koersen. Onze bedoeling is en blijft om sterker te worden, ervaring op te doen en af en toe hopen we op een uitschieter.
Ondanks een beginnende verkoudheid had onze ket een goed gevoel na een bijna volledige week van recuperatietrainingen, hij was dus niet bang van deze zware wedstrijd. Bij de opwarming hebben we goed doorgenomen hoe er geschakeld moest worden en uitgekeken waar er eventueel tijd was voor recuperatie. De voorbereiding zat dus goed, de temperatuur fris maar ideaal om te koersen (16°C).
Het was duidelijk dat het niet lang zou duren alvorens het peloton van 15 renners (+ 2 meisjes) uit elkaar zou vallen. Alles zou gebeuren tijdens de 4 beklimmingen. Na een, al bij al rustige verkenningsronde kwam het ganse peloton samen aan de voet van de klim voor de 2e ronde. Eens boven gekomen viel het eerste kloofje en onze kleine Coppi was bij de eerste slachtoffers. Heel logisch op dit parcours en met zijn gestel en dus ook helemaal geen schande. Hij zou trouwens niet de enige afvaller blijken. Ook bij anderen leek het wel of ze hadden een goeie scheut van de plaatselijke Tripel-streekbier in hun drinkbus gegooid ..... Enfin, hij was weer klaar voor weer eens een eenzame achtervolging.
De verschillen in het verbrokkelde peloton waren uiteindelijk niet zo groot. Het verschil tussen de meerderheid van de groep en Koen echter, leert ons dat het nog wat wachten is op het moment dat de krachten zo ontwikkeld zijn dat hij op zo'n parcours z'n mannetje echt kan staan. Maar we hebben geleerd om geduld te hebben en de moed erin te houden, ook al krijgen we wel elke week een pak(je) slaag en blijft het afzien. Elke keer weer.
Koen heeft voor mij en voor iedereen die hem een warm hart toedraagt nog maar eens bewezen dat hij een volhoudertje is en dat hij de wil heeft om verder te werken en te trainen zoals het hoort. Alleen zo kunnen we proberen om er te komen. Hij doet echt zijn uiterste best. En dat toont het uiteindelijke resultaat ook wel. Koen werd 12e op 15 deelnemers.
Volgende week is er een korte verplaatsing gepland naar Opprebais (bij Incourt) voor weer een koers mèt helling. We krijgen er maar niet genoeg van .....
Het was te verwachten, het zat er een beetje aan te komen. Er waren al tekenen van vermoeidheid die maar niet weg te werken waren door het losrijden van vrijdag en zaterdag. De opwarming verliep nog goed maar al tijdens de eerste ronde werd het duidelijk: vandaag wordt het niks. De benen willen niet mee, ze zijn niet pijn te doen en niet te forceren. Het logisch gevolg van een paar zware trainingsweken. De ontgoocheling was groot na al dat werk. Maar geduld is en blijft een schone zaak. En leg maar eens uit aan zo'n jonge kerel wat supercompensatie betekent .....
We hebben bewust een paar zwaardere trainingen ingelast tijdens de laatste 2 weken van de zomervakantie. Door ook voluit te blijven koersen werd de vermoeidheid opgebouwd en was er geen tijd voor recuperatie. Dus kunnen ook de resultaten niet onmiddellijk zijn wat er verwacht wordt. Maar ..... dat hebben we nog opzij liggen voor de volgende weken.
Na de uithoudings-, snelheids- en een beetje krachtoefeningen is het nu tijd om volledig te bekomen en te recupereren. Dat wil zeggen dat er deze week enkel hersteltrainingen op het programma staan, alleen donderdag op de groepstraining zal er iets dieper getraind worden. En dan is er geen excuus meer mogelijk, volgend weekend èn de daarop volgende weken moeten we kunnen profiteren van de opgebouwde conditie en mooie resultaten halen.
Oh ja, het verslagje van de wedstrijd in Amay. Niet veel te melden. Koen moest al na enkele kilometers lossen uit het peloton en bleef in het gezelschap van enkele anderen. Veel meer dan gewoon volgen zat er niet in, voluit gaan was zelfs nodig om simpelweg in het wiel te blijven. Kortom, een wedstrijd om snel te vergeten. Uitslag: 17e van 21 vertrekkers.
Afspraak volgende zondag in Budingen bij Zoutleeuw.
Gepakt op snelheid en op kracht ... maar niet op doorzetting!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Aan de start stonden, naast de Belgische kampioen ook nog enkele provinciale kampioenen. Het was mooi om Koen naast deze Belgische kampioen te zien staan. Vanuit een ooghoek keek hij eens naar die mooie trui ..... De blikken van de 2 renners kruisten mekaar. Je zag de grote denken: 'Sta ik hier tussen de miniemen aan de start ...?'. En Koen die opkeek en zich afvroeg waar hij nu weer aan begonnen was. Een jongeman tegenover nog een kind. Als vader denk je dan: hier staat weer een ontgoocheling in de steigers .....
Wat we vreesden kwam ook uit. Van bij de start volgde een spervuur van demarrages. Koen zat nog niet goed in z'n pedalen of hij kon al achtervolgen. Een groep met de 11 sterksten reed snel weg om nooit meer teruggepakt te worden. Daarna kwam een groepje van 3 en iets verder reed Koen, samen met nog 3 lotgenoten.
De 3 metgezellen van Koen waren niet sterk genoeg om mee te rijden tot bij het volgende groepje en hij probeerde het dan maar alleen. Op de foto zie je de werken van Koen, de 3 companen moeten breken. Van de 18 ronden reed Koen er uiteindelijk 14 helemaal alleen ..... alleen in een hopeloze achtervolging. Hij kwam geregeld iets korter op het groepje van 3, moest dan weer iets toegeven maar zag ze constant voor zich uit rijden. Om moedeloos van te worden ..... als je alles geeft, de benen pijn doen en je er maar niet bij komt! Maar hij gaf niet op, toonde weer oeverloos veel karakter en bewees dat hij een constant tempo aankan. Natuurlijk moest hij inbinden tegen de sterkeren uit het peloton, zelfs tegenover het kleine groepje dat voor hem reed. Maar het feit dat die 3 ook niet verder van hem wegreden moet hem de moed geven om het nooit op te geven en om voluit te blijven trainen. De resultaten zijn op dit moment van geen enkel belang maar ik ben er zeker van dat ook deze wel zullen volgen.
Dikke proficiat, kerel. Je komt er wel en hopelijk komt je droom ooit nog uit .....! We werken er samen aan!
Stap voor stap, week na week leren we bij. Koen heeft, met zijn mogelijkheden een hele goeie meeting gereden op de piste in Ans. Hij is (nog) geen sprinter, geen afwerker, dat kan zijn carrosserie en motor momenteel nog niet aan. Maar de wil is er en hij toont enorm veel bereidheid om te rijden, om door te bijten en om pijn te hebben. 3 verschillende disciplines stonden op het programma: scratch, afvalling en puntenkoers.
Bij de scratch (gewone wedstrijd) over 9 ronden rijdt de ganse groep samen om pas op 2 ronden van het einde uit elkaar te vallen. Koen haalt hier een 10e plaats op 15 deelnemers.
Het is bij de afvalling dat papa bijna omver valt van verbazing. Bij wat normaal zijn minst sterke punt is, haalt Koen de beste uitslag. Voor de leken: bij deze discipline valt elke ronde de laatste renner af (het achterwiel telt bij het overschrijden van de lijn). Koen had begrepen dat bij deze wedstrijd steeds vooraan moet gereden worden en dat je je vooral niet moet laten opzij drummen. En hij deed het nog ook! Geen schrik, rijden maar! Alleen toen de grote kerels overbleven en elke ronde een verschrikkelijke sprint uit hun kuiten persten, moest hij de rol lossen. Maar wel met een 8e plaats tot gevolg!
Bij de puntenkoers werden 9 ronden gereden en was er een tussenspurt bij de 3e, de 6e en uiteindelijk de laatste ronde (aankomst). Van bij de eerste sprint viel het peloton in brokken uiteen en werd het alles uit de kast halen en toch maar volhouden om een mooie plaats bij mekaar te rijden. Uiteindelijk bleven 3 renners vooraan, achtervolgd door een groep van 9 waar Koen nog bij zat. Bij de laatste, langgerekte sprint speelde de vermoeidheid op en moest Koen ze nog allemaal laten voorgaan. Behalve 3 afvallers. Hij werd 12e.
Al bij al een mooie uitslag in een wedstrijd vol afwisseling, tempo rijden en sprinten. Scratch 10e op 15 Afvalling 8e op 15 Puntenkoers 12e op 15
Dreigende wolken, een donkere hemel, ..... en een veelbelovend parcours. Althans, in omgekeerde richting .....
De verkenning van de wedstrijd hebben we inderdaad gedaan in omgekeerde zin. Gelukkig waren de mensen van de wielerbond rijkelijk laat begonnen met de inschrijvingen en daar vernamen we puur toevallig dat het parcours andersom gereden werd. Het werd hierdoor iets lichter maar er bleef toch nog een lange aankomststrookmet tegenwind over. Hierna volgde een 200 meter lange (niet steile) helling en een lange afdaling waarna opnieuw de aankomst in zicht kwam.
15 vertrekkers aan de start en de wandel- en zoektocht kon beginnen .....
Het was een wedstrijd (?!) die vermoeiender leek voor de toeschouwers dan voor de renners. Aan een slakkengangetje werden de eerste 5 van 12 rondes afgelegd. Ideaal voor Koen, z'n motor kon rustig aanslaan. Een ideaal scenario dus. Tot hier het wandelgedeelte. Dan kon de zoektocht beginnen. Op de korte helling werd bijna elke ronde even getest maar wegraken lukte niemand; het was zoeken en proberen om een een gaatje te slaan. Helaas.
Ondanks het zenuwachtige werk van de papa langs de zijlijn (rij toch meer vooraan, hoe dikwijls !) kon Koen het hoofdje tamelijk koel houden. Z'n slechte gewoonte om helemaal achteraan het peloton te hangen (of nog liefst ernaast in volle wind of op enkele meters na de laatste ...) werd gebroken, de meeste schrik leek overwonnen en naarmate de wedstrijd naar z'n einde fietste, kroop Koen zowaar stilaan naar voren. Hij nestelde zich mooi in het voorste gedeelte. Je moest al moeite doen om hem te vinden als kleinste en weerom jongste (!) deelnemer tussen al die beren (bijgevoegde foto maakt het iets duidelijker, je vindt hem achteraan links). Onze Teddy(beer) kan je ergens tussen de Grizzly's terugvinden.
Het draaide zoals verwacht uit op een sprint met de ganse groep en toen wisten we wel dat we Koen niet vooraan moesten verwachten. Niet getreurd, tegen zoveel kracht en sterkte was toch geen kruid gewassen. Mede door het wandelwerk kwamen de sterksten dan nog eens (relatief) fris aan de sprint.
Tja, wat kan je daar tegen inbrengen. Niet veel.
Einduitslag: 14e op 15.
Bij onze bespreking achteraf kwamen we tot de conclusie dat er niet veel méér inzat vandaag. Koen heeft vorige dinsdag een zware training ingelast (sprintjes op de befaamde Paardenstraat in Bertem, ongeveer het enige stuk berijdbaar asfalt in de gemeente) en donderdag werd er tijdens de aspirantendag van zijn team een duurtraining van 45 km afgelegd. Een soort 'crash-week' dus die ervoor zorgde dat de benen dit weekend niet al te fris meer waren. Maar hierdoor is de hoop wel gewettigd dat deze trainingen, na de nodige recuperatie vruchten zullen afwerpen in de weken die volgen.
Koen wist ook wel dat, als het op een pelotonsprint zou uitdraaien, hij niet veel kans zou hebben. Hij moest het dus alleen proberen en trachten op kousenvoeten weg te rijden tijdens de voorlaatste of laatste ronde. Waarom het toch niet geprobeerd? Je moet kunnen, natuurlijk. Het antwoord op deze laatste vraag vind je enkele regeltjes hoger.
De volgende dagen zijn toegespitst op recuperatietrainingen, losrijden. Als het weer het toelaat, lassen we donderdag een pistemeeting in (meer snelheid, minder kracht en ook niet al te intensief). Daarna kijken we uit naar de wedstrijd van volgende zondag in Keerbergen.
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... Er waren ook enkele supporters die profiteerden van de korte verplaatsing. Hartelijk bedankt aan iedereen die op één of andere manier onze ket kwamen steunen. Dat doet altijd deugd.
19 renners kwamen aan de start, hierbij een paar beren van kerels waarvan de benen al geschoren waren en de beginnende snor was al duidelijk te zien! 12 jaar!
De wedstrijd kende eigenlijk een simpel verloop. Na een gemiste start van Koen, hij raakte niet onmiddellijk in z'n klikpedaal (dodelijk bij een start bergop) bleef het ganse peloton samen tot aan de voet van de helling. De groep brak en 11 renners reden weg. Door het probleem bij de start reed Koen op dat moment achteraan en miste dus de goeie groep. Een aantal rennertjes haakten dan al definitief af en Koen kon beginnen rijden volgens het scenario van de voorbije weken; d.w.z. (meestal alleen) achtervolgen. Uiteindelijk reed hij nog een tijdje met 2 lotgenoten maar samen kwamen ze niet dichter bij de grote groep. Jammer want hierin zou hij zich toch een tijdje moeten kunnen schuil houden. Ik ben er zeker van dat hij het tempo van het peloton aan kan. Maar dan moet je er wel van het begin bij zijn. Na een tijdje begonnen de inspanningen te wegen en 3 ronden voor het einde moest Koen de 2 anderen laten gaan. Alhoewel hij met een geweldige alles-op-alles-inspanning in de laatste ronde nog bij een voorganger kwam, moest hij toch met een half wieltje de duimen leggen in de sprint. Uiteindelijk eindigde hij de wedstrijd op een 14e plaats op 19 starters.
Nog een opmerkelijke vaststelling: Koen was zaterdag de jongste van het ganse deelnemersveld. De 2e jongste vierde z'n verjaardag al in de maand mei, Koen moet ondertussen nog 12 worden ..... Voor wanneer die snor?
Het is een tijdje geleden maar de 'oudste' heeft ook nog een beetje nieuws ..... De verhalen moeten niet altijd over het jonge geweld gaan. Deze ochtend had ik afspraak met de behandelende dokter ivm de diverse medische problemen. Na een 6-tal weken van rustige duurtrainingen, af en toe eens een krachttraining maar geen specifieke wedstrijdvoorbereiding (geen intervals, geen snelkracht) voel ik mezelf toch al beter in m'n vel; het lijkt wel of het lichaam blij is dat er opnieuw impulsen komen in de trend van "ha, eindelijk, er komt opnieuw beweging in". Die 'beweging' is overigens niet voor alle lichaamsdelen letterlijk te nemen want het onontbeerlijke hormoon, genaamd testosterone blijft nog steeds onder het strikte minimum ..... Voor het overige gaat het goed, ten gevolge van de training is de ochtendpols weer gezakt tot het normale ritme van 41-42 sl/min, spierkracht komt stilaan terug en de beenspieren krijgen weer hun normale volume.
Verder is er nog de de bevestiging dat het virus helemaal verdwenen is. Dat neemt niet weg dat ik er vanaf nu veel gevoeliger voor blijf dan vroeger. Dit wil zeggen dat er genoeg tijd moet zijn voor rust en recuperatie na training. Iets waar het altijd aan ontbroken heeft.
De scan van de schildklier maakt duidelijk dat één helft van de schildklier niet genoeg werkt. Hiervoor brengt medicatie de oplossing. Het probleem zou hiermee na een tijdje verholpen moeten zijn en complicaties zijn niet te verwachten. Dat gaat dus de goeie richting uit.
Blijft dus nog één werkpunt, en niet het minste. Het testosteronegehalte moet absoluut omhoog. Om hier aan te verhelpen wordt momenteel geen medicatie voorgeschreven, eerst wachten we af wat een optimaal werkende schildklier teweeg brengt. Ondertussen blijf ik enkele tabletjes op natuurlijke basis bijnemen. Soit, ik moet helemaal niet met een bang hart naar de dopingcontrole. Dat ligt wel anders voor een aantal collega-renners .....
Dit alles maakt dat er toch lichte ontgoocheling is. Ik was al een beetje warm gelopen voor een mooi seizoenseinde. Misschien wel zonder goeie uitslagen maar toch met een beetje koersritme. Kwestie van met een goed gevoel de winter in te gaan. De honger is er, de goesting, ... het zal het uitkijken naar de eerste wedstrijd van 2008 er niet minder om maken. Want dat is de eigenlijke conclusie en de oorzaak van de ontgoocheling; voor mij zit het seizoen er wel degelijk op. Een seizoen om snel te vergeten. Maar één belofte moet me nog van het hart: volgend jaar zal er met de oude Deno nog rekening moeten gehouden worden (met de jonge trouwens ook ...). Ik verzeker u dat de motivatie er nu al is om er een stevige winter van te maken, een winter vol variatie (MTB, kracht, intensiteit, ...), een winter waar de basis gelegd wordt om volgend jaar een bom in het peloton te gooien! Daar mag iedereen op rekenen. Niet in het minst de collega's. Want daar hebben ze nog geen oplossing voor gevonden; het aanvallen zit er goed ingebakken en opgeven is niet iets wat het eerste in mij opkomt.
Muur van Geraardsbergen verplaatst naar Chaumont-Gistoux .....
Je kan wel verwachten dat het kan voorkomen maar als je het voor je neus ziet opduiken, slik je toch even een brokje weg. Gisteren in Chaumont-Gistoux was het zover. Een omloop van 1,7 km met elke ronde de beklimming van een 'muur' van ongeveer 150 m slechte kasseien. Jonge rennertjes die de ambitie hebben van het ooit bij de profs te maken, krijgen hier een voorsmaakje van wat hen te wachten staat. De gevolgen lieten zich raden: kettingen die aflopen bij het schakelen van de grote naar de kleine vooraan, valpartijen, gebroken versnellingen, geroep en getier alom, ..... Gecombineerd met een warmte van 32 graden waren alle ingrediënten voorhanden voor een spannend middagje koers. We wisten wat ons te doen stond: een goeie opwarming en een snelcursus techniek. Wanneer schakelen? Welke is de ideale versnelling? Waar te rijden op de kasseien? Waar drinken en waar (proberen) recupereren? Wat we verwachtten gebeurde ook. Van in de eerste ronde viel alles uit elkaar, iedereen zocht z'n plaatsje en het eigen ritme. En de sterkste beren trokken er onmiddellijk op uit. Onze kleine beer vond z'n plaatsje en reed z'n eigen wedstrijdje. Geen topkoers, ook niet slecht. En geschrokken van het ritme die een paar leiders erop nahielden toen ze hem tijdens de voorlaatste ronde voorbij snelden op de kassei. Het was alsof hij stil stond. Moeder Natuur heeft de krachten niet evenredig verdeeld ..... Uitslag: 14e op 18 vertrekkers. Maar niet gewanhoopt, we hebben waarschijnlijk weer iets bijgeleerd. En we kijken al uit naar de volgende koers, zaterdag, dicht bij huis in Haasrode. Bij de verkenning van dit parcours konden we al zien dat het ook daar bergop zal gaan. Een iets langer stuk zelfs maar dan wel zonder kassei, niet zo steil en de kans is groot dat het niet zo warm zal worden.
Gisteren heeft Koen deelgenomen aan de pistemeeting in Ans (Alleur). Dat vormt altijd een leuke afwisseling in het programma en is eigenlijk een heel complete training. Vorige week hebben we iets meer op kracht gewerkt (korte sprintjes op een helling), deze week lag de nadruk op souplesse en snelheid. Een pistewedstrijd past dus perfect in de planning. Naast snelheid en souplesse komt het er ook op aan om goed in groep te rijden en kort op het wiel. Een goeie leerschool waar alle aspecten van wielrennen aan te pas komen (buiten klimwerk, tenzij men de bochten van de piste als helling indeelt .....). De uitslag en de manier waarop Koen gisteren gereden heeft, maakt nog eens duidelijk dat er vooruitgang gemaakt is, zeker tegenover vorig seizoen. Hij is (nog) geen sprintbom maar moet ook niet afhaken, komt nog kracht tekort maar maakt veel goed met zijn karakter en volharding.
Uitslag: scratch 11e op 14 (pelotonsprint) afvalling 9e op 14 puntenkoers 11e op 14 (pelotonsprint)
13 vertrekkers aan de start, een korte omloop van 1 km die de renners 20 keer moeten afleggen. Van bij de start is het onmiddellijk alle hens aan dek wanneer de Limburgse kampioen aanzet en het peloton uit mekaar wil ranselen. Hij lukt hier ook in en Koen is bij de eerste slachtoffers. Hèt probleem (moet erfelijk zijn want de papa heeft hier ook enorm veel moeite mee ...) van Koen is de snelle start. De keel wordt dichtgesnoerd, de benen blokkeren, ..... het heeft een tijdje nodig alvorens het lichaam aanpast aan de snelheid. Na 4 ronden komt de groep opnieuw bij mekaar maar op dat moment volgen er opnieuw enkele demarrages van de sterke jongens. Met als gevolg dat er 2 renners wegrijden, 6 achtervolgers en daarachter onze ket, samen met nog 4 andere jongens. Terwijl de eersten verder afstand nemen, is de samenwerking bij de achtervolgers niet optimaal en Koen kan ze altijd in het vizier houden. Hij rijdt weg uit zijn groepje en probeert alleen aan te sluiten. Alleen is dit niet gemakkelijk maar hij heeft geen andere keuze dan te proberen. En dan toont hij toch dat hij over een hele goeie conditie beschikt. Beetje bij beetje komt hij korter bij het eerste peloton en rijdt verder weg van zijn groep. Hij kan dat ongeveer 10 km volhouden! Helemaal alleen, zonder al te veel tijd te verliezen. Je moet het maar doen, zo'n mooie inspanning getuigt van karakter. Bij het peloton komen, lukt niet meer maar de uiteindelijke 9e plaats is méér dan verdiend. Echt sterk gereden van onze beer! Jammer van de eerste ronden en de snelle start. Maar uit ervaring weet ik dat aan het probleem van de '2e adem' vinden niet gemakkelijk te verhelpen valt. Zo'n wedstrijd rijden, helemaal alleen een peloton achtervolgen en bijna geen tijd verliezen, is niet iedereen gegeven. De inspanningen op training beginnen te renderen en volgende week proberen we beter te doen. Ze zijn nog niet van de ket af.
Terug van vakantie - trainingskamp ..... en al de eerste wedstrijd achter de rug.
Terug van vakantie ..... Er zijn weer enkele weken voorbij gevlogen. Het deed toch goed om een beetje tijd in de zon door te brengen. 's Morgens training en platte rust in de namiddag. Af en toe een duik in het zwembad ... meer moet dat niet zijn. De enige stress die er tijdens die 2 weken bestond, was de twijfel tussen welk zwembad te kiezen .....
2007 zal voor ons echt behekst zijn. Na de tamelijk hoog oplopende kosten (vooral aan de auto) en de verschillende fysieke beslommeringen was het arsenaal blijkbaar nog niet uitgeput. We dachten dat we het ergste wel gehad hadden met regen van bij de start thuis tot op 20 km van onze vakantieplaats, Volonne. Neen, dus. Aangekomen aan onze bungalow merkten we dat de bestelde airconditioning het niet deed. Hierdoor was het 5 dagen puffen en blazen om uiteindelijk toch in slaap te vallen op slechte matrassen. Dat, gecombineerd met een te lage waterdruk waardoor de boiler niet aansloeg, maakte er een vakantiebegin van dat in de lijn lag van de eerder doorstane kleine en grote stormen. Kortom, een 2007 zoals een we blijkbaar ook een zomer zullen krijgen: wisselvallig en met geregeld ups en downs. En om de opsomming van de materiële tegenslag(jes) helemaal af te ronden (tot vandaag ...) kan ik nog vermelden dat ons vertrek huiswaarts ook met enkele uren uitgesteld werd. Helemaal ingepakt en iedereen in de auto klaar voor vertrek ... behalve de auto zelf, die gaf geen kick. Batterij stuk. Gevolg: vloeken en ketteren. En na enkele minuten gewoon gezond verstand gebruiken. Autobijstand gebeld, depanneur opwachten, auto starten en naar de garage rijden, nieuwe batterij plaatsen en vertrekken. Dit alles in een nieuwe recordtijd van nog geen 2 uren! Heeft er nog iemand klachten over de service en beschikbaarheid van de zuiderse stielmannen?
De trainingen dan. Bedoeling was om met Koen enkele mooie uitstapjes te maken en er een soort trainingskamp in mooi weer van te maken. Dat hebben we zonder problemen kunnen afwerken! Om de 2 dagen trokken we er op uit: trainingen van 1 tot 2 uren, uithouding, snelheidsoefeningen ingelast, sprintjes uitgevoerd, zelfs een beklimming van een 5-tal km ..... kortom, het ganse gamma van oefeningen kwam aan bod. Hier zal Koen zeker sterker uitkomen. In elk geval zit de 'moral' goed want zaterdag bij het losrijden was er geen houden aan: hij vloog! Maar koersen is natuurlijk nog iets anders .....
Gisteren zijn we dan naar de wedstrijd in Schulen geweest. 9 vertrekkers en een vlakke omloop met 4 bochten. Hier zat ook een stuk van 300 m tussen waar de wind vol in het aangezicht stond. Na 5 van de 13 ronden brak het peloton in 2 stukken. Na de aanpassing aan het ritme en het vinden van de '2e adem' kwam Koen er door maar reed te ver achteraan om met de sterksten mee te kunnen; 4 aanvallers die ongeveer 2 keer zo groot waren als Koen. Dat worden we ondertussen gewoon. Voor wanneer komt die scheut in groei en fysieke mogelijkheden ...? In het 2e pelotonnetje van 5 achtervolgers moest iemand reageren. En wat doet een renner met een goeie moral dan? Inderdaad, rijden! De kleinste, smalste en meest frêle mannetje van de groep kwam keer op keer (en eigenlijk veel te lang) z'n deel van het werk doen. Door de wind, door de regen ..... Jammer genoeg lukte hij er in om maar 1 rennertje te doen breken, een ploegmaat dan nog. Hij kreeg nog wel hulp van een collega van de ploeg uit Betekom maar de andere 2 jonge profiteurs bleven plakken en reageerden niet. Uiteraard wachtten ze op de sprint om hun slag te slaan. Koen werd uiteindelijk 8e. Maar uitslagen interesseren ons minder, op de langere termijn zal hij meer profijt halen uit de geleverde zwaardere inspanningen tijdens de wedstrijd. En als je dan enkele profiteurs in je wiel hebt zitten, dan kan het al eens zijn dat je ontgoocheld bent door het behaalde eindresultaat. Schrijf maar op: dat krijgen ze allemaal terugbetaald als ik groot en sterk zal zijn!
Voor mezelf is er niet zoveel te vermelden. Uit het bloedonderzoek van juni is gebleken dat het CMV-virus volledig verdwenen is. Blijft het probleem van het testosterongehalte (bijna 0) en de slecht werkende schildklier. Bij onze thuiskomst, vorige donderdag ben ik in het ziekenhuis onder de scanner geweest voor de schildklier. Waarschijnlijk zal de dokter de resultaten hebben in de loop van deze week. Als het geen onoverkomelijk probleem is, kan er onmiddellijk gereageerd worden met eventuele medicatie. Afwachten. Qua training is het ook wat improviseren. De dokter heeft toegelaten om te fietsen maar raadt aan om het nog kalm aan te doen. Daarom heb ik mij tijdens de vakantie beperkt tot de ritjes met Koen. Behalve 1 keer. Ik kon het niet laten om toch een colletje te beklimmen. 1700 m leek me haalbaar dus ... we gaan ervoor. Had ik beter niet gedaan. Na enkele km's klimmen had ik er al redelijk spijt van maar toch maar volhouden, zo zwaar zou het toch niet zijn. Toch wel dus. En dan nog met mijn erbarmelijke conditie ..... Waar ik dacht dat ik eindelijk de top bereikt had, bleek het een klim in 2 gedeelten te zijn. Dus nog eens 2 km klimmen tot de echte top en de volle 1700 m hoogte. Zelden zó genoten van een afdaling. Daarna restten mij nog 12 glooiende kilometers tot de camping. Deze bleken uiteindelijk nog de zwaarste km's van het ganse traject te zijn. Volledig leeg na 86 km ..... de conditie is ooit beter geweest. Gelukkig kon ik daarna rusten. En wat een verschil met enkele maanden geleden! Nu was er geen probleem meer om te recupereren. Na een paar dagen voelde ik geen tegenwerking van spieren of uitzonderlijke vermoeidheid meer. Mijn besluit was dus genomen; de echte (en intensievere) trainingen mogen herbeginnen. Hopelijk volgt er binnenkort groen licht van de dokter en dan zit er misschien nog een mooie competitiemaand in. Enkele koersen rijden om zo met een goed gevoel de winter in te gaan. Dat zou pas leuk zijn.
Het is om moedeloos van te worden ..... Voor mezelf toonden de nieuwe bloedtesten aan dat het virus stilaan overwonnen was. De hoop om eindelijk opnieuw te kunnen beginnen trainen schoot omhoog ..... maar was even snel weer verdwenen. Want zoals we gewoon beginnen te worden, was er ook weer slecht nieuws. Nu blijkt dat mijn schildklier onvoldoende werkt. Alvorens dus één of andere medicatie of kuur op te starten, moet ik eerst een scanneronderzoek ondergaan. Maar tegenslag komt nooit alleen: de eerstvolgende mogelijkheid is pas op 19 juli. Dat wil zeggen dat een eventuele herneming van de trainingen pas zou kunnen hernemen begin augustus. Te laat dus om nog uitzicht te hebben op enkele koersen in 2007. Ondertussen voel ik me ook niet helemaal 100% en mijn lichaam laat dat ook op allerhande verschillende manieren merken. Ach, ooit zal het toch nog wel eens omslaan, zeker?
Je zou kunnen denken: gelukkig wordt Koen een beetje van die tegenslag gespaard. Tot nu toe was dat inderdaad zo. Maar wat gebeurt er? Vandaag, zondag en dus koersdag, bij het wakker worden blijkt hij gestoken te zijn door een mug of gebeten door een spin! Een oogbol, zo dik als een biljartbal. Hij krijgt z'n oog helemaal niet open. Geen sprake van om zo te gaan koersen of trainen. Dat kan er ook nog wel bij! Dinsdag vertrekken we met vakantie. De schrik slaat ons al om het hart. Wat staat ons daar nog allemaal te wachten? Hopelijk blijven problemen met auto, verblijf, gezondheid, ..... een beetje achterwege want het begint allemaal een beetje veel te worden.
Na een maand zonder wedstrijden was het zondag opnieuw de beurt aan Koen. In Herve kregen de 13 vertrekkers een mooi parcours voorgeschoteld: 1,5 km lang waarvan een goeie 500 m licht bergop in 2 gedeelten, een kort stukje bergaf en ook licht dalend naar de aankomst toe. Het beloofde dus een snelle maar zware wedstrijd te worden. Na 4 van de 12 af te leggen ronden brak het peloton in 2. 7 renners waren weg en Koen was niet mee. Hij reed enkele ronden helemaal alleen achter de groep maar kwam niet dichter. Hij werd uiteindelijk ingehaald door nog 2 gelosten en samen reden ze 2 ronden achter de groep. Tijdens de voorlaatste ronde moest Koen z'n inspanningen bekopen en moest de 2 laten gaan. Ietwat ontgoocheld werd hij 10e van de 13. Na de laatste wedstrijd, een maand geleden waren we toch optimistisch naar Herve afgereisd. Maar de omloop en de snelle wedstrijd bleken toch iets te zwaar uit te vallen voor Koen. De uithouding is er zeker wel maar dat tikkeltje kracht komt hij nog altijd tekort. Dat vraagt tijd maar er wordt aan gewerkt. Deze week zal Koen (bij goeie weersomstandigheden) nog op de piste rijden te Elewijt (woensdagavond om 18 uur) en zondag gaan we naar Saint-Georges. Daarna wordt er 2 weken aan de conditie gewerkt in Zuid-Frankrijk. Een echte stage zowaar! En ook een beetje rust voor papa en mama .....
Op aanraden van een kennis heb ik onlangs afspraak genomen bij een sportdokter. Deze heeft een jarenlange ervaring met sporters en met wielrenners in het bijzonder. Dit bleek ook tijdens een eerste gesprek vandaag. Ook hebben we een nieuwe bloedafname gedaan, de resultaten hiervan zullen begin volgende week gekend zijn. Het komt er nu op aan om de staat te kennen van het CMV-virus èn vooral om alle gekende tekorten in het lichaam weg te werken (vooral testosteron en in mindere mate vitamine B-complex en foliumzuur). Als het resultaat van het bloedonderzoek gekend is, kan er hopelijk weer aan de conditie gewerkt worden. Volgens deze dokter is het helemaal niet onmogelijk om nog dit seizoen een aantal wedstrijden te rijden! Dat is het goede nieuws van de dag. Want het is toch maar niks om zomaar een beetje rond te rijden, 3x per week zonder doel voor ogen. Praktisch betekent dit dat ik het nog een paar weken rustig aan moet doen maar stilaan mag hopen op méér echte training. Eerst vakantie (met de fiets!) zonder overdrijven met fietsen en dan ..... licht op groen voor 2 maanden koers. Nu nog hopen op een goed resultaat van de bloedtesten .....
De titel van dit bericht is niet overdreven; nu is de bodem helemaal bereikt. De graafwerken zijn zelfs begonnen..... Maar genoeg is genoeg, nu is het echt wel tijd om volledige rust in te lassen. Dit duurt nu al maanden, er komt maar geen eind aan. Geen koersen meer voor mij tot eind juli of begin augustus. Vorige week begon nochtans goed, de training verliep ideaal, goeie recuperatie en dus ook met goeie moed naar Baelen vertrokken voor een koers op een mooi parcours. Het begin liep goed, ik heb zelfs mee gezeten in een ontsnapping. Ze duurde wel niet lang maar het gaf toch een gevoel van "eindelijk, terug in het peloton". En dan liep het mis. Bij de eerstvolgende helling werd ik gewoon uit de wielen gereden, zonder pardon. Forceren had geen zin, ineens was alle kracht weg. En meteen ook de moral en alles wat ook nog maar aanleiding gaf tot een goed gevoel. Puur op karakter heb ik de wedstrijd uitgereden en geëindigd op 1 ronde (dikke 10 minuten!) van de winnaar. En dat terwijl de ganse ploeg z'n steentje kon bijdragen tot de sprintzege van Peter. Het beestje is dus nog niet uit mijn lijf. In deze toestand kan ik zelfs niet hopen dat het er nog ooit uit zal gaan. Ook op gebied van mijn fysieke en mentale kracht is de bodem stilaan in zicht. Vandaag, 4 dagen na de wedstrijd voelt mijn lichaam aan alsof het net enkele bergetappes achter de rug heeft. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Zo kan ik ook geen carrière afsluiten. Dus, er komt zeker een vervolg. Hopelijk kan dit nog dit seizoen.
Inderdaad, Koen lag erop gebrand om voor een competitiestop van 4 weken nog een sterke prestatie af te leveren. En het lukte zowaar! Niet zoveel vertrekkers aan de start in Hélécine maar het vlakke parcours stond garant voor een snelle wedstrijd. Van bij de start werd er doorgetrokken en al in de eerste ronde vielen er enkelen door de mand. Koen niet. Méér nog, hij kwam enkele keren mee aan kop van het uitgedunde pelotonnetje rijden zonder echter al z'n pijlen te verschieten. Slim want de wedstrijd moest nog openbreken. Het regende demarrages maar niemand geraakte weg, de 7 bleven de ganse koers samen. Bij elke versnelling had Koen het iets moeilijker (een gevolg van het feit dat we nog geen intervaltrainingen inlassen) maar kwam telkens opnieuw aansluiten. Uiteraard bleek toen al dat het aanklampen zou worden bij een eventuele sprint. En die kwam er ook. De 7 hielden het uit tot bijna op de streep en Koen mocht meedoen aan de lange sprint voor de overwinning en ereplaatsen. Hij werd uiteindelijk ontgoocheld 7e. Papa in de wolken met deze wedstrijd en vooral met de manier waarop Koen het aanpakte, hardnekkig volhield en telkens terug kwam. Geen gejuich bij Koen. Tranen in de plaats. Waarom? Hij had er méér van verwacht. De ganse tijd in de kopgroep creëert hoge verwachtingen maar het afmaken is nog iets anders. Daar is het nog wat vroeg voor. Vooral iets sterker worden, zal nodig zijn. Maar dat komt vast en zeker nog. Er waren nu al heel bemoedigende woorden van mensen van de club die ook het verschil met vorig jaar zien en die opgemerkt hebben dat Koen al een mooie sprong voorwaarts gemaakt heeft. Chapeau voor wat hij er nu al voor doet en (vooral) laat. Doe zo voort, kerel!
De afsluiter van het weekend werd op Pinkstermaandag gereden met het bekende, zware criterium van Grâçe-Hollogne. De wedstrijd werd ingekort en dit kwam mij niet slecht uit. Bij de opwarming bleek al dat ik de helling helemaal niet goed verteerde en moeilijk recupereerde op het vals plat achteraf. Er moesten (maar) 22 ipv 26 ronden afgelegd worden. Het was dus onmiddellijk na de start terugvallen op het eigen ritme en zorgen voor geen al te grote achterstand. Maar elke beklimming was een marteling voor benen en onderrug. Zelden zo blij geweest dat de wedstrijd er op zat. Eindresultaat: 31e plaats op 41 deelnemers. Wéér een uitslag om heel snel te vergeten. Het lukt me dus nog steeds niet om de nodige kracht op te brengen. Niet dat ik niet wil, het kan gewoon niet. Het is forceren vanaf de eerste minuut, elke helling lijkt wel een col, de grote versnelling rondkrijgen lijkt onmogelijk, ..... Alles vraagt zoveel tijd en geduld. Om nerveus van te worden. Volgende week staat weer een zware wedstrijd op het programma. De hellingen zullen langer aanslepen maar zijn niet zo steil als de voorbije 2 weken. En er is (hopelijk) tijd voor recuperatie tussen de zware stroken. We proberen er dan maar weer het beste van te maken.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... 
