Om 5u 30 ging de pastelleria open maar dat was vroeg voor mij, 7 u was OK temeer dat het kou was. Deze nacht heb ik moeten opstaan om mijn fleece en kousen aan te trekken en zo ben ik nog een paar uur in slaap gesukkeld. Een koffie gaan drinken met een croissant en ik kon de baan op. Voor de kerk stond er een pijlencombinatie en dus moest ik niet zoeken. Geel richting Compostela. Na een paar straten overgestoken te hebben en geen richtingaanduiding gezien te hebben kon ik niet anders dan Mr Smartphone te raadplegen. De website De vrienden van de caminhos van Fatima had ik al bezocht en daar had ik gemerkt dat de weg hoger lag. Het verwonderde mij dus dat ik voor de kerk, zó n 800 m van de uitgestippelde weg een merkteken zag maar men weet nooit. Dan maar op zoek naar de pijlen die ik in het volgende gehucht vond. Van hieruit zou het gemakkelijker moeten zijn Ansiao te bereiken. Het was goed uitkijken maar het was te doen. Veel viel er niet te zien onderweg daar ik dikwijls door een bos, geasfalteerde weg, moest lopen. Het was dan uitkijken waar ik een mooie foto kon schieten en de pijlen volgen. Het lukte tamelijk goed en de pijlen leidde mij via een rustplek voor een koffie en gebak. Iets verder moest ik de weg verlaten om en bos te kruisen en daar vielen de pijlen weg. De gele, richting Compostela, waren reeds een tijdje afwezig maar dan moest ik alleen de omgekeerde blauwe pijlen volgen wat ook al niet gemakkelijk was maar het lukte. In het bos dus niet. Bij een splitsing heb ik de verkeerde weg gekozen op mijn gevoel wel maar ook omdat de ene weg zo modderig was omdat ze daar een deel bos aan het kappen zijn. Op gevoel heb ik dan toch de weg teruggevonden. Van zodra ik op een grote weg terechtkwam zonder aanduiding ben ik die dan maar gaan volgen en om 14 u kon ik eten in de stad. OEF !!! Van hieruit naar Compostela zal ik minder gemakkelijk verdwalen omdat ik nu een kaart heb om mij te oriënteren wat veel eenvoudiger is dan een smartphone op boswegen. Buiten het de bossen was er weinig om fotos te maken maar ik heb dat maakt de wereld wel mooier als je moet zoeken naar een mooi kiekje, geniet er maar van ik in ieder geval wel.
8/03/2020 : Fatima - Caraxais : Een zondagse wandeling in de natuur
Het was koud deze nacht en ik had mij nochtans voorbereid met een warme deken en goed ingepakt. Ik kon dus op tijd opstaan en mij klaarmaken want daar liggen koukleunen zag ik niet zitten. Die warme tas melk was ZALIG en hartverwarmend bij mijn brood met pralines. Om 6u50 was Fatima nog stil en hier sliep de klokkentoren ook uit want ik heb de beiaard niet gehoord terwijl ik op maar 150 m afstand overnachtte. De straten stil en ik vond snel de pijlen maar niet voor lang. Het verschil met de stad inlopen en uitlopen is als de nacht en de dag. Bij het naar Fatima lopen vanuit Lissabon heb je bijna alle 100m een merkteken met dikwijls de afstand die nog moet gestapt worden en andere informatie en tekeningen terwijl bij het verlaten richting Porto de pijlen wat verwaterd zijn of ontbreken. Het is dus goed uitkijken hopend snel een nieuw merkteken te zien. Zo is het 22 km lang geweest en op het laatste stuk heb van ik dan toch de verkeerde beslissing genomen maar toch juist terecht gekomen. Slechts een supplement van 500m waarvoor ik heel blij was. Ik had geen doel vandaag daar ik ook geen slaapplaats had noch referenties. De wandeling was heel mooi en rustig, wel golvend maar dat maak het landschap zo mooi. Ik heb de indruk dat ik tussen de gehuchten heen alleen maar eucalyptusbossen heb doorkruist. Een grotere dorp heb ik gekruist met heel wat grotere bedrijven en waar dus wat mensen woonden, goed om een koffie te drinken. De stad waar ik naartoe liep Caxarias was ook van ver te zien daar ze in een dal ligt langgerekt de spoorweg volgen. Daar het al bijna middag was ben ik dan ook promp doorgelopen naar de bombeiros om overnachting te zoeken. Er was een ceremonie gaande en ik telde zeker al 50 brandweermannen/vrouwen in formatie. Ik veronderstel dat het de burgemeester was die een speech hield en nadien de vrouwelijke commandant (vrouwendag gisteren). Dus ik moest ik even geduld oefenen. Plaats hadden ze niet maar helpen doen ze waar mogelijk met een groot hart , het zijn hier allemaal vrijwilgers. Ze probeerde een parochiehelper te bereiken maar op een zondag is dat niet evident. Ze raadde mij dan ook aan te gaan eten en nadien verder te plannen. Aan het station vond ik een restaurant die kabeljauw (bakelau) op de wijze van de chef op de menu had staan. Samen met een karaf wijn, een dessert en koffie kwam ik voor een fantastische maaltijd op 10 euro. Nog wat boodschappen gedaan en dan terug naar de kazerne waar mijn contactpersoon al wat meer nieuws had. Ik moest wel wachten aan een bepaalde kerk waar ik zou afgehaald worden om 18 u. Ik kon overnachten in een parochiezaal en dan is het geweldig te weten waarom je een luchtmatras en slaapzak mee hebt. Ik heb mijn wachttijd nuttig kunnen invullen want de afspraakplaats was ook een ruimte waar de parochianen elke zondag samenkomen om iets te eten en drinken tesamen en waar iedereen iets meebrengt (taart, fruit, kippen,enz.) Dat dan wordt verkocht en de winst dient om de parochie te helpen. ELKE zondag.
Het was stil bij de bombeiros deze nacht, geen oproepen en dus rustig slapen. Ik was wel op tijd wakker want ik verwachtte een telefoon ivm zachte landing uit Zaventem. Ik had geen licht maar met mijn leeslamp heb ik al mijn voorbereiding kunnen organiseren zodat ik al om 7u30 aan het stappen was. Een mooie wandeling verder geborduurd op die van gisteren. Heel leuk zó n mooie wegen te kunnen ontdekken. Een klein pijnpunt op al die kilometers is de invasie van de eucalyptus bomen. Spijtig maar ik vrees dat ze daar niet meer van afgeraden. Nog een pijnpunt is dat ik zo snel vertrokken ben dat de cafés nog gesloten waren en dat ik ook onderweg geen kans gekregen heb om 1 euro (prijs koffie met melk) uit te geven. De tocht was vandaag maar 19 km en dus was ik om 10u45 al op mijn bestemming zijnde de Santuario van Fatima met zijn honderden bedevaarders. Het moet hier in de Mariamaand verschrikkelijk zijn van het volk als er begin maart al zoveel mensen komen. Ik was dus op tijd om de mis van 11 uur bij te wonen in een geweldige grote, mooie en moderne kerk waar een paar duizend mensen kunnen komen meevieren. Alles is strak georkestreerd en veel, mensen lopen rond om alles in goede banen te leiden. Ik heb weinig van de mis verstaan maar doordat het overal ter wereld hetzelfde ritueel is kan ik toch volgen en waar dat ik het nodig acht in het Vlaams vertalen. Na de mis moest ik het grote plein oversteken om in de oude kathedraal(tje) naar het graf te gaan van de drie herderskinderen. Ik had veel verondersteld maar het viel heel goed mee. Het is veel minder opgeklopt dan in Lourdes en serener heb ik de indruk. Een groot verschil zijn de kaarsen. Qua prijs geweldig goedkoop en je kan hier een kaars kopen van 1,5 m. De mensen zeulen ganse vrachten aan en die branden hier ook snel op. In het informatiecentrum haal ik mijn stempel op en de persoon wijst mij het opvanghuis voor pelgrims van het Santuario. Ik kan mij snel installeren en de gewone activiteiten opnemen (gaan eten, rusten, plannen en naar huis bellen. Morgen ga ik verder naar Porto en Compostela. Het is morgen zondag en ik ben nieuwgierig om te zien hoe ga overleven. Ik denk dat er nog 460 km aan wandelplezier klaar ligt met veel ontdekkingen hoop ik stilletjes.
6/03/2020 : Arneiro das Milhariças - Minde : wonderlijke route
Tijdens het stappen deze morgen viel het mij op dat ik niets verteld had over de omgeving waarin ik wandelde. Gisteren was het een grote overgang van het vlakke, de 3 eerste etappes, en het glooiend landschap dat ik nu ontdekte. Mooi en zoals in onze Ardennen steeds iets nieuw om naar te kijken. De natuur veranderde mee. Plots zag ik kurkeiken langs de weg en de olijfbomen namen ook de plaats in van de andere gewassen. Minder landbouwactiviteiten maar meer weilanden en boomgaarden als ik de olijven bij het fruit reken. Zo ging het ook vandaag verder maar MEER glooiend ter vergelijken met Umbrie of Toscane maar met als grote verschil de architectuur. Hier gewone huizen en de dorpen zijn niet wonder mooi maar klein, stil en gewoon. Maar wel nog bewoond met een café waar iedereen komt kijken of er niemand dood is en wat bij te praten, misschien een school en een winkel. Maar wij als pelgrims zijn al heel gelukkig als we een koffie kunnen drinken en even rusten. Als ik schreef dat het heuvelachtige was vandaag dan heb ik niets overdreven. De verbinding naar Minde, waar ik vandaag slaap, was wel een mooie klim en afdaling nadien, een muilezelpad dat de verbinding maakt tussen dorpen. Geweldig om zulke wegen te belopen en Portugal op een andere manier te ontdekken. Na 4 uur lopen kwam ik in Minde aan en daar het middag was ben ik onmiddellijk een restaurante gaan zoeken om samen met de werkmensen te eten. Zulke restaurants zijn enkele op de middag open en ik vrees de zondag niet, maar dat ontdek ik binnen enkele dagen. Ik bestelde iets Portugees met gekookt vlees en groenten met soep maar had geluk dat mijn buur zijn schotel kreeg om nog mijn tijdig de soep af te zeggen. Zó n schotel !! Met een dessert en wat wijn had ik Portugees gegeten voor 9,5 euro. De omgeving en folklore inbegrepen. Dit is een belangrijk deel van het reizen te voet. Nu moest ik nog alleen slaapplaats zoeken en dat vond ik 100 m verder bij de bombeiros en dat is ook geweldig want ik slaap in een grote feestzaal boven de garage van de voertuigen en de bar der pompiers waar vele mensen naartoe komen om iets te drinken. Een heel gezellige boel waar ik nu zit te tikken op mijn klavier terwijl de ouderen van het dorp iets komen drinken, wat bijpraten en een nootje kraken, gezellig. Morgen ga ik verder tot Fatima.
5/03/2020 : Satarem - Arbeid des ..... : een prachtige ontdekking !!!!
Ik voelde het onmiddellijk deze morgen, mijn lichaam was moe. Ik kwik en met veel moed maar dat volstaat niet. Gelukkig had ik gisteren vreemd genoeg de beslissing genomen om het kalmer aan te doen en dan maar een dag langer te stappen. Ik kon dan deze morgen rustig mijn blog bijwerken en om iets voor 8 u was ik de straat op. Eventjes oriënteren en ik kon mijn weg vinden. Het was even stappen vooraleer ik buiten de stad was en ik moest maar de blauwe pijlen volgen. Na een uur werd het stiller en de omgeving mooier. Het autoverkeer viel weg en ik kon rustig weer gaan zwalpen over de straten. Het weer was niet erg stabiel met af en toe de zon of wat miezelregen met windvlagen. Zon weer waarop men zich niet kan kleden. Een fleece aantrekken is te warm en zonder net iets te kou. Zoals ik al schreef wou het lichaam niet mee en desondanks haalde ik de eerste 2 uur mijn 5 km/u. Niet dat ik dat steeds in het oog houdt maar vandaag zou ik maar 20 km stappen en dan een rustplaats zoeken. Ik had in Sartarem gevraagd waar de weg naar Santiago zich zou splitsen van de weg naar Fatima maar niemand kon mij een duidelijk antwoord verschaffen. Mijn weg, naar Fatima was goed aangegeven en dat was voldoende buiten het feit dat het boekje dat ik gekocht had nu geen nut meer had. Geen eet- of slaapadressen om te raadplegen maar gewoon vertrouwen op wat mij gaat overkomen. Onderweg kwam ik een soort hut tegen met allerlei vlaggen en prullaria dat pelgrims achter gelaten hadden en dat bewaakt werd door een oude man. Zijn soort tijdverdrijf en sociaal contact. Koffie kon ik er niet krijgen maar wel de info dat ik 2 km verder een café zou tegenkomen. Hier heb ik zo naar verlangd om wat rust te vinden bij een warme koffie. Wandelen door een mooie streek verveelt nooit en zo kom ik voorbij kleine dorpen met veel ruïnes van boerderijen. Rond 12 u stap ik een café binnen en vraag of ik er iets kan eten waarop er snel een maaltijd wordt voorbereid. Ik geniet van de plaatselijke folklore terwijl ik op mijn eten wacht. Nu is het niet ver meer naar het volgend dorp waar er een hostel is. Dit is toch wat ik op een paneel langs de weg heb opgevangen. Ik stap het dorp binnen en klop aan bij de woning maar geen antwoord. Uit het café rechtover het huis komt een man mij ter hulp en verschijnt de eigenaar van het hostel. Gered en hoe. Een prachtig pand dat vroeger een kruidenierswinkel was en nu omgevormd is tot pelgrimsoord. Waar ik zit weet ik niet maar ik heb een slaapplek en café gescoord. Een ruime woning mooi en met alle faciliteiten maar eerst zou ik mijn was doen. De eigenaar had mij wel verteld dat er nooit nog 2 pelgrims hadden geboekt en had ze reeds een kamer gereserveerd. Terwijl ik mijn was doe zie ik de Française over het plein zoeken om te weten waar ze zich moet melden. Ik help haar binnen en vooraleer ik mijn was heb opgehangen komt ook de andere Fransman toe. Ze waren beide zeker ¾ uur voor mij vertrokken maar blijkbaar verkeerd gelopen of wat meer genoten. In Sartarem was blijkbaar de splitsing naar ofwel Fatima ofwel Compostela maar ik heb de splitsing niet gezien. Nog niet het koppel dat gereserveerd heeft. Wat later lopen deze samen met nog een Duitser het huis in. We kunnen in dit huis gemakkelijk met 18 pelgrims terecht. Veel voor zó n klein dorpje. De eigenaar heeft de stiel van zijn voorouders verder gezet en zo kunnen we bij hem terecht in zijn supermercado voor ons avondeten. Een veilige en mooie plaats in een geweldige omgeving, moet een mens nog meer hebben. Savonds eten we gezellig samen en drinken een glaasje wijn bij vele verhalen maar rond 8 u gaat iedereen naar dromenland, ik blijf nog wat wakker. De weg naar Fatima is van hieruit nog 36 km. Teveel voor mij en dus knip ik di afstand nog eens door 2 om gemakkelijk onderkomen te vinden morgen.
Ik was niet de eerste wakker maar wel 2 Duitse vrouwen. Ze hadden in dezelfde ruimte "geslapen" als de nederlanders maar door de luidruchtige slaap heel vroeg wakker. Voor mij een uitstekende kans om mij snel klaar te maken en te vertrekken. Ik was op 6u20 al de straat op en op zoek naar een cafë. Dat zal wel 10 km duren vooraleer ik iets van nederzetting tegenkom en mij kan zetten voor een koffie met gebak. ZALIG. Ik rits mijn broek af en zo zien mijn witte benen weer eens de zon. Lang rusten kan ik niet xant ik zou graag rond 13 uur aangekomen zijn om te kunnen eten. De weg slinsgert zich langs de dijk die de akkers beschermen tegen de Taag. Ik zie dikwijls mensen de dijk opgaan om nar de natuur, akkers en water te kijken. Hier geen grote dorpen maar gehuchten waar nog maar weinig mensen wonen. Heel rustig is het wel en weinig verkeer . De landerijen zijn zeer uitgestrekt en ik zie ook een landingsbaan waar vliegtuigjes kunnen opstijgen om de akkers te sproeien. De eerste wijn stokken zie ik hier en dat worden snel grote oppervlakten wijngaarden. De boeren zijn al druk bezig want de grond is droog en de knoppen van de wijnranken zijn aan het botten. Een leuke wandeling maar net als gisteren kan ik geen ooievaar op de gevoelige plaat zetten. Ze schuwen mij en vliegen op als ze mij zien. Die pelgrims en toch......... Rond 13 u bereik ik dan de stad Satarem dat op een heuvel gebouwd is en al van ver te zien was. Na een stevige klim bereik ik een groot plein waar de Casa di Misericordia is gevestigd. Als ik niet mis ben een van de adressen waar ik kan overnachten. Ik meld mij aan maar kan pas vanaf 14 u inchecken. Tijd genoeg om te gaan lunchen iets verder. Ik Portugal kan je ook goed eten waar de locals komen aan een zachte prijs. Wel op tijd zijn want rond 14 u is alles op. Het bord wordt proper gekuisd voor morgen. In deze casa kunnen 8 mensen overnachten maar we verblijven er maar met 4. Ruimte genoeg en verdomd stil.
Op tijd opgestaan na een verquikkende slaap om voor míjn vertrek al een bericht te posten op mijn blog. Het is weer moeilijk om foto's te plaatsen en zo Verlies ik wel wat tijd en staan de foto's OK niet online. Het is heel stil in de kazerne en mijn medepelgrims liggen nog in een diepe roes. Ik geniet van die rust in de morgen. Voor 7 u zal ik geen brood noch koffie kunnen scoren in de stad en dan is het tot dan wachten al lezend en schrijvend. Om 7u20 kan ik dan toch vertrekken en de etappe van vandaag is maar 25 km. Met een beetje geluk moet ik rond de middag binnen zijn. De wandeling gaat tussen de Taag en de spoorlijn die we een paar keer moeten oversteken om in een dorp te komen (bevoorrading voor de hongerigen) en een gans deel logistieke firma's. Niet zó n mooie weg maar we zijn nog maar net de hoofdstad uit en dan valt het best mee. Het is wel veilig en zo kunnen we snel de km malen. Ik ontdek ook de eerste ooievaar maar als ik een foto wil nemen vlieg hij weg. Wat verder zie ik op een silocomplex wel 10 nesten. Het complex is wat verder verwijderd maar ik hoop dat mijn foto toch zuiver is. In Azambuja is er een huis voor pelgrims maar dat opent maar rond 16 maart. De dame die het hetnsuis runt stuurt mij wel een SMS met gegevens waar ik kan overnachten. Om 13 u is mijn rugzak gedropt, kousen en ondergoed gewassen en kan ik gaan eten. Aan de kerk vind ik 2 pelgrims die aan het wachten zijn naar Mevr Rita die de opvang organiseerd. Zelfs in het centrum van de stad zijn er ooievaarsnesten maarbtot 3maal toe vliegen ze weg net als ik mijn ontspanner wil activeren. Het zal voor later zijn, die mooie foto. Tegen de tijd dat ik gegeten heb kan ik ze begeleiden naar het huis. Ik heb namelijk de sleutel en ze moesten toch wachten voor hun stempel. Ik ga genieten van een siesta en dan verder borduren aan de plannen voor de volgende dagen. Maar dat is nobele hoop daar Mevr Rita rond 17 u nog 5 pelgrims meebrengt. In het kleine huisje zijn we nu met 8 pelgrims zinde 2 Fransen , 3 Duitsers, 2 Nederlanders en ik. Het huis is goed gevuld en er moet georganiseerd worden om te eten, naar buiten te kunnen en ons te wassen. Het is wel gezellig en afspraken moeten gemaakt worden ommorgenvroeg te vertrekken. Mevr Rita brengt nog eten aan voor de hongerigen en zo gaan tesamen aan tafel. Veel verhalen worden uitgewisseld en naar gelang de avond wordt het rustiger. Om 7 u zie ik dat het over stil is en de lichten gedoofd. Jiedereen vertrekt hier naar dromenland. Ik blijf zolang mogelijk wakker maar het zandmannetje komt bij mij ook langs om 8u30. Rusten Want morgen is weer een lange dag.
Vandaag de eerste stapdag. Ik heb in hetzelfde hostel al een dame gezien die ook dezelfde weg gaat lopen en dus zijn we op tijd wakker maar we kunnen pas ontbijten om 8 u en zodoende lopen we wat rond de tafel. Om 8u15 kan ik de straat op en de startplaats zoeken hoefde niet meer en kon onmiddellijk de pijlen volgen. Ongelofelijk hoe ze hier de weg hebben gepijld want je moet hier straf doen om verkeerd te lopen. Gewoon weg fantastisch. Het is een hele eind lopen om Lissabon te verlaten maar wel mooi met de kleine straten van Obama met de eigen levenswijze. Bij het verlaten van de stad moet ik een heel eind de Taag (Tejo) volgen zo langs de site van wereld expo 98 met zij Vasco da Gama toren, gondels en het park dat ze hebben aangelegd voor dit evenement. Het is er nog steeds mooi wandelen en vooral rustig. Eenmaal daar voorbij moet een andere rivier volgen. Ik hoopte nog een plaats te vinden om een koffie te drinken maar nu was het rustig met niets dan het pad en de rustige omgeving. Om 12 u kwam ik in een klein dorpje aan waar ik kon eten. Daar het vandaag 33 km wandelen zou zijn heb ik van de plaats gebruik meegemaakt om te rusten en te eten. In het restaurant, uitgebaat door een sociedad was het geweldig druk maar door hun menu verliep alles geweldig snel en was het eten best OK tussen de locals. Nadien was het nog een eindje lopen en ik had nog geen slaapplaats voor de nacht. Op de adressen die ik had was alles volzet en een fietser die naast mij stopte herinnerde er mij aan bij de brandweer te gaan kijken maar in Alverca hebben ze geen slaapaccomodatie. Wel waren ze zo vriendelijk de collega’s van het volgende dorp te vragen of ze konden helpen en daar was er geen probleem. Het enige was dat ze 5 km verder gekazerneerd waren. Daar het al laat werd en met het oog op de volgende etappes heb ik dan maar de bus genomen. Ik heb dan van andere pelgrims vernomen dat dit deel niet mooi maar druk en industrieel was. Ik kon mij wassen en slapen en voor vandaag was dat meet dan voldoende.
Daar het gisteren toch laat ging worden en in Lissabon zou vertrekken had ik op voorhand al besloten om de eerste dag in de stad te blijven en allerlei zaken te regelen zodat ik dan op 2 maart op tijd kon vertrekken. Na het ontbijt om 8 u glipte ik snel weg de straat op. De voormiddag zou ik doorbrengen met te wandelen in de stad , s'middags warm te eten en dan gaan rusten in de hostel. Om 10u30 zou ik aansluiten bij een free guide tour en zo nog wat mooie plekjes ontdekken. Het was OK want we waren maar met 6 personen om de wandeling dat 2u30 zou duren te volgen. Enkele mooie plekjes, zoals een heel fijn mozaïek in een kerk dat voor onbekende een schildering zou lijken of binnen stappen in de oudste boekenwinkel ter wereld. Voor mij fantastisch !!! Je kunt in Lissabon op veel plaatsen eten en daar het toeritischer is dan 20 j geleden moet je wel uitkijken. Juist de oude trams zijn gebleven en zijn nog steeds de visitekaart van Lissaobon, samen met de tegels. Ik had al s' morgens een adres genoteerd en daar heb ik dan ook lekker gegeten. Terug bergop naar het hostel en rusten. Rond 3 u op zoek naar het startpunt van mijn route en mijn eerste stempel gaan halen in de kathedraal waren mijn doelstellingen alsook een paar foto's maken voor de blog want deze morgen was ik mijn fototoestel vergeten. De zon was van de partij en dan is alles nog zoveel mooier. Als afsluiter een Ginginha gaan drinken en dan op tijd naar bed. Ik had graag naar de mis geweest maar van het Portugees versta ik niets wat een groot verschil is met het Italiaans waar ik toch een conversatie kan volgen en mij ook kan uitdrukken. Dit wordt voor de volgende dagen een probleem maar de mensen zijn hier heel vriendelijk en blijkbaar moeten ze op school Engels en Frans volgen. Frans omdat de Europese commissie in Brussel en Straatsburg is gevestigd wat voor ons een positief punt is.
Vandaag begin ik aan een nieuw avontuur, zijnde stappen van Lissabon via Fatima naar Santiago de Compostela. Een wandeling van zo een 680 km. Daar het voor mij wat te kort leek vertrek ik dan ook te voet naar Zaventem. Dat is op zijn eentje al een avontuur want ik moet mijn weg zoeken en een groot deel door Brussel ( Laken en Schaarbeek) stappen. Na mijn vrouwtje te hebben gedropt op Zaventem om 8 u s' morgens keer ik terug naar huis, neem mijn rugzak en vertrek. Het is dan 8u50 en mijn vlucht is om 15u45. Normaal gezien moet dat makkelijk zijn want het is maar 20 km en als ik niet verkeerd loop moet ik daar 4 u over doen. Door de moerassen van Ganshoren en Jette kom ik snel in het centrum van Jette aan en dan zo recht mogelijk naar Diegem. Ik vind gemakkelijk de weg en ik had maar twijfels over het deel Diegem- Luchthaven want dat was voor mij onbekend. Ik heb via Google Maps snel de weg gevonden en zo was ik na 3u45 al droog en wel aangekomen. Een hele opluchting en eenmaal de rugzak gedropt kon ik rusten en wachten tot de tijd om te boarden. Na de landing in Lissabon wou ik ook te voet naar de hostel wat nog een avondwandeling van 7 km zou zijn en dan liefst nog via de Ginginha corner om zeker het gevoel te benadrukken aangekomen te zijn. Dat smaakt zo'n druppelke na 55 dagen vasten en zeker een omweg waard. Nu mijn smartphonebaterij leeg is moet ik mijn weg zoeken op dat ik al opgezocht had voor vertrek. De lift naar de Castelo heb ik niet gevonden maar de trappen omhoog hebben me snel naar de hostel geleid. Tijd voor rust maar met een zeer warm hart om snel en zonder omwegen te zijn aangekomen.
Vandaag de laatste etappe op mijn terugweg. Ik heb deze morgen de tijd genomen om de blog bij te werken daar ik de vorige dagen geen goede wi-fi had en geen dubbel
werk wou verichten bij het uitvallen van internet. De terugkeer verloopt vlot en op ritme. Eerst een deel te voet, daarna de boemeltrein aan 40km/u om te versnellen en verbeteren qua trein. Mooi om niet ineens aan 800km/u naar huis te vliegen. Ik kan afkicken. Vandaag terug naar Brindisi waar ik al overnacht heb om mijn pakje op te halen waar ik al geslapen heb, nog eens gaan eten in mijn restaurantje en tenslotte mijn laatste gelato te verorberen van deze reis. Mijn restaurantje schrijf ik en met een kleine reden. Ik ga er altijd als ik Brindisi ben (3x) s'middags eten en dan heb ik de zaak voor mij alleen. Mama aan het fornuis en vers eten en vader komt een praatje doen over mijn reilen en zeilen. Het gaat snel als je allerlei zaken wilt regelen en het zwaarste is wel afscheid te nemen van Italie ,dan moet je voortdoen. Ik weet dat ik terug kom maar telkens doet het toch wat en word ik wat emotioneel. Ik ben belg en zou nooit verkassen maar het blijft zo authentiek Italie dat als je ervan houdt het je hart verovert. Morgen mijn laatste stressmoment, zal de boot varen!
16/10/2019 : Otranto - Lecce : Op avontuur met de trein
Ik mocht vandaag lekker lang uitslapen want de trein die ik zou nemen was om 10u32. Niets daarvan vertelde mijn inwendige klok. Ik was al om 4 u wakker en met wat woelen opgestaan om 6u30. Misschien kan ik nog een zonsopgang zien en dus loop ik naar de lungomare, bij ons dijk. Net op tijd maar een zware wolk zou de pret kunnen bederven. Maar nee, alles komt goed en ik kan nog een paar foto's toevoegen aan de vele andere zonsop- of ondergangen. Ik ontbijt en daar ik toch slechte wi-fi heb besluit ik de trein vroeger te nemen en in de stad waar ik moet overstappen een wandeling te maken. Ik ben onderweg en kan ondertussen een indruk opdoen van Maglie. Zo gezegd en zo gedaan want de treinen reden op tijd en ik kwam veilig aan in Lecce op het middaguur. Van het station naar de cattedral om mijn stempel te gaan halen dat ik vergeten was een 10tal dagen geleden. Van ver zie je de torenspits al staan en het is niet ver maar verdwalen in de kleine straten hoort erbij. Ik moet een paar keer de weg vragen en geraak zo bij mijn bestemming. Leuk want je ziet ander straatjes en bezigheden dat een gewone toerist niet ziet. Ik loop langs een restaurantje waar ze een menu aanbieden en eet er eerst voor dat ik mij ga aanmelden in de B&B. Met wat geluk, een wasserij komt het proper linnen afgeven, kan ik mijn rugzak achterlaten en een wandeling maken door de stad. Een mooie stad waar achter elke hoek wel iets te ontdekken valt. De winkels zijn gesloten tijdens de middag en de toeristen eten en rusten wat de stad leeg maakt, zodat het gemakkelijk is een kerkgevel of een straatje te fotograferen. Ik moet nog boodschappen doen en dus meld ik mij om 4u om in te checken. De avond wordt een wandelavond door de stad met zijn vele terrasjes en mooie verlichting. Ik kan morgen Lecce verlaten met een goed gevoel en mooie beelden.
In mijn hoofd de gemakkelijkste terugloop etappe. In het opkomen had ik het goed gememoriseerd en het was het merendeel rechtdoor lopen. De mist maakte een zonsopgang nog wat misterieuzer over de kleine landwegen maar die trok snel op en dan kon de zon de rest van de dag haar taak volbrengen. Tweemaal heb ik toch op mijn plannetje moeten kijken bij een splitsing omdat het bijna een automatisme is de gewone weg te volgen en geen kleiner veldweg in te duiken. Maar een steengroeve, met wat lawaai, en een merkteken, visje, deden mij de juiste weg te kiezen. Het liep vlot en 4u later was ik al in Otranto. Eerst kijken of het mercato eetstandje open was om deze middag te gaan eten en dan een cappucino bestellen met een gebak in een caffeteria. Zalig aangekomen te zijn en weten dat het stappen enkele dagen gaat stoppen. Genieten en anders reizen. Ik stap door naar mijn overnachtingsplaats en daar vind ik de sleutel op de deur zodat ik mij kan omkleden en sandalen kan aan doen. Eerst moet ik zien uit te vissen hoe ik aan een treinticket geraak. Mijn idee van ik stap een tabacchi binnen is verkeerd maar de mensen wijzen er mij op dat er een automaat in het station staat waar ik terecht kan. En ja, het toestel doet zijn werk en ik kan morgen reizen. Ik wil deze namiddag nog eens de kleine stad in om mijn gelato te gaan halen en een paar winkels te bezoeken, als ze open zijn. Het weer valt best mee en dus kan ik wat later buiten zitten om te eten en ondertussen naar het nieuws te kijken. Nu wordt het zaak mijn aangekocht eten op te krijgen zodat ik niet te veel moet weg gooien.
14/10/2019 : Vignacastrisi : Les in 'Dolce far nientes'
Dat het vandaag een overgangsdag zou worden stond in de sterren geschreven. Verblijven in een klein dorp, weinig animo, en dat voor een ganse dag. Ik ben het eens met 'Het Zalig Nietsdoen' maar dan moet men er geboren en getogen zijn en de kleine knepen van het nietsdoen kennen. Voor mij nog een lang leerproces en ik weet niet of ik ooit mijn brevet zal halen. Je moet alle handelingen rekken, wat al moeilijk is voor mij. Ik had nochtans een plan en was er ook op voorbereid.s' Morgens eerst naar de winkel zodat ik de witte wijn kan koelen in de voormiddag. Rond 9 u met de fiets vertrekken richting kust om naar de plaatselijke haven te gaan kijken en het stadje te ontdekken. Dat lukte. En de beklimming naar het stadje Castro was ook best te doen. Castro 'Oude stad 'heeft een kleine kern ter grote van enkele straten en je moet moeite doen om er langer dan een half uur te blijven. Het is een toeritisch stadje van 5 straten rondom een oude burcht. Gelukkig voerde de straatkeerder er een schouw op die me wat langer deed zitten. Ik kon niet anders dan proberen wat te verdwalen maar ook dat lukte mij niet. Terwijl ik daar specialist in ben. Kortom een dag rusten en in de namiddag nog eens door de straten drentelen maar helemaal alleen want de ouderen kwamen vandaag ook niet naar de banken op het plein om te keuvelen of te kaarten. Gelukkig leef ik op hoop morgen nog een stapdag, dan naar Lecce en wat boodschappen doen om donderdag verder te reizen naar Brindisi. De laatste 2 dagen reis ik wel met de trein. Die dagen voelen heel wat beter aan omdat je in een stad, hoe klein ook, wel altijd iets kan zien of bezoeken.
13/10/2019 : Tricase - Vignacastrisi : de weg der kerkhoven
Deze morgen nog wat van de cakejes gegeten zodat ik voort kon tot de middag. Het was wat nevelig in de stad maar de zon was al aan het duwen om die wolken weg te branden. Mijn rugzak gepakt dat wel wat zwaarder zou wegen dan de voorbije 10 dagen ,maar drank en voedsel moesten mee, je weet nooit. Vandaag moest ik de weg van de 3 kerkhoven terugvinden. Het grootste, dat van Tricase ligt buiten de stad op een helling en is gemakkelijk te herkennen aan de crypressen die er rondom zijn aangeplant. Ik liep er al voorbij om 8 uur en de eerste bezoekers stonden er al geparkeerd. Vandaaruit had ik wat aanknopingspunten opgeslagen, pijlen of publiciteitsborden, om toch iets zekerheid te hebben. En die waren op die enkele dagen niet verwijdert. Ik kon zo vooruit op zoek naar een gsmmast dat aan de binnenkant van het kerkhof van Andrano is geplaatst en van ver te zien is. Op dit kerkhof moest ik nog eens binnen gaan om de vorderingen van de in aanbouw zijnde capella te zien en ook nog eens naar die mooie zerk te gaan kijken. Er liep veel volk rond, een zondags uitje voor de ouderen. Het gewelf stak in elkaar en was heel mooi gelukt. Op een terugweg ziet men andere zaken wat normaal is en zo ontdekte ik dicht bij het centrum van het dorpje een oude steengroeve. Wel veilig afgesloten en aan de buitenkant zou men het niet weten want de afsluiting is een hele mooie die hier rond een villa zou staan. Af enmteo, maar nogal veel, gluur ik binnen in een openstaande deur en dan kan je ook wel eens een mooie foto maken. Door de dorpjes stappen en voorbij het kerkhof van Marittima naar links. Zo ben ik snel terug op mijn rustpunt van enkele dagen gelegen en kan ik mijn was opzetten. De host ging de sleutel achterlaten zodat ik binnen kon en dan snel mijn eten in diepvries en frigomstoppen. Hier in het dorp zijn alle winkels gesloten, uitgezonderd de bar/cafe waar talrijke mannen ronddrallen. Ik ben blij dat ik eten meegesleurd heb en deze middag is het paella op het menu. Eens iets anders. Rond 4 u ga ik kijken of de gelateria ook sluit op een prachtige, zonnige zondag.
Het zalig niets doen. Echt een italiaans gebruik dat veelvudig gebeurt. Ik moet het aanleren en dat is pijnlijk want ik wil altijd iets te doen hebben. Mijn ontbijt was heel lekker met pasteitjes van bij de bakker. Ik zou het als dessert zien maar voor hier is het zoetigheid voor boj de koffie s'morgens. Cakejes gevuld met creme en chocolade, een bom. Om 9u kan ik'de fiets op en door de stad peddelen naar de kust. Rustig kan ik genieten van de weg en het laatste deel is dalend naar de zee. Daar het rotsen zijn is er geen strand maar een betonnen platform van waar de mensen zich in het water kunnen begeven. Weinig hotels en pensions daar er moeilijk kan gezond worden. Het is mooi de grillen van de natuur samen met de mens te bewonderen en het grootse van de zee te overzien met die kleine vissersboten. Hier niets groots. Tricase heeft het geluk 2 van die plaatjes te hebben, de ene met haven en de andere zonder. Het is wel even fietsen tussen de twee daar je eerst terug omhoog moet om dan terug te dalen naar het volgende plaatje. Maar het loont de moeite de rust te zien bij het water. Ik eet mijn appel en keer terug zodat ik deze middag kan eten en rusten. Ik heb mijn uitstapje gehad en heb een beeld van de zuidelijke kustlijn. Het was voor mij al te warm aan het worden zonder schaduw. Ik moet boodschappen doen om mee te nemen morgen zondag want ik vrees dat het in Vignacastrisi morgen nog stiller zal zijn dan op de andere zondagen dat ik hier geweest ben. Gelukkig heb ik op mijn volgende adres een tuin en als het weer meezit kan ik daar genieten.
Slapen kon niet meer en dan was het maar tijd om te vertrekken. Hoewel ik had gedroomd van een mooie zonsondergang en opkomst zat het weer niet mee. De wolken speelden parten en wachten had geen zin, juist gelijk gisterenavond. Hier had ik het geluk zowel de op als afgaande zon te kunnen bewonderen maar dan speelt geluk nog mee. Maar niet getreurd, we krijgen nog kansen ofwel genieten we van andere mooie momenten op onze weg. Nu was de zaak de weg terug vinden naar Tricase. Maar dit ging vlotter dan gehoopt. Ik kon op diverse plaatsen punten herkennen dat opgeslagen waren in mijn geheugen, tot afval toe. Daarom had ik ook de afstanden wat ingekort, wat mogelijk was doordat er dorpen onderweg waren om te overnachten, om niet te veel te moeten memoriseren. Ik moest niet zo snel lopen want in de stad gekomen kon ik zo naar het rustadres lopen. Hier in Tricase is het een fijn adres waar ik alles ter mijne beschikking heb en waar ik zelf kan koken, opwarmen of koffie zetten. Een grote luxe, en als je dan nog alleen bent is de rust nog innemerder. Ik geniet en kan de rustdag van morgen voorbereiden. Ik moet nog juist een plaats reserveren in Lecce maar daarvoor heb ik nog tijd. Aan de host heb ik al gevraagd of ik morgen een fiets kan gebruiken om naar de zee te fietsen zodat ik wat beweging heb en de dag ingevuld geraakt.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
