Gisterenavond heb ik alles in het werk gesteld om mijn verhalen en foto’s te kunnen posten en zo heb ik reeds om 17u mijn tekst beëindigd wetend dat ik nog naar huis zou bellen, even de vespers bij de zusters bijwonen en vooral klaarstaan om 19u om mijn avondschotel in ontvangst te nemen. Ik had ook vernomen dat ik op een bepaalde plaats wi-fi kon capteren en dus heb ik alles in volgorde gedaan zodat ik snel op die plaats kon gaan zitten na het nuttigen van de diner. Als ik er even zat kwam de zusters de banken rondom mij verplaatsen en ik begreep dat ik verkeerd zat en zij de bank nodig hadden. Dus ik verhuis en zet mij aan de voordeur van mijn nederige stulp. Een voor een komen de zusters buiten en zetten zich op de banken om samen wat bij te praten en de laatste gebeden van de dag te prevelen. Terwijl ik de foto’s  op de blog probeer te zetten gaat de zon langzaam onder en de hemel krijgt bloedrode kleur. Het licht, oranje, gaat aan en de zusters zitten daar nu zo heilzaam dat ik niet anders kan te vragen voor een foto, wat mij wordt toegekend. De hele setting is fenomenaal want dit kan je normaal gezien nooit bijwonen. Als ze hun laatste gebed gericht aan Maria bidden ga ik ook staan en leg ook hiervan een beeld vast. Als wordt opgeruimd en de deur gaat op slot. Einde dag, maar ik blijf nog wat zitten en geniet van de opkomende nacht. 

Deze morgen ben ik op tijd op en ga een frisse neus halen om het weer te evalueren. Ik kijk ook of de poort al open staat en zie een voertuig binnen rijden. Ik denk de pastoor voor de mis van 7u maar nee, het is een chauffeur die 2 zusters naar Rome brengt. De zusteroverste wens mij nog een goede reis en alle zwaaien ze me toe voor ze wegrijden. Ik ga snel nog even iets in mijn mond steken om de medicijnen te verzachten en maak me klaar om te vertrekken. Ik heb geen haast en ga op stap om een bar te zien waar ik kan ontbijten. Het is een stevige afdaling uit de oude stad die mij brengt naar een nieuwere staddeel met winkelcentrum, waar alles nog gesloten is, bedrijven en ook een nieuwe wijk met dezelfde huisje om families op te vangen die getroffen zijn door de aardbeving van 2016. Hier pas zie je de schade dat zo’n aardse kracht met de mens doet, u ontnemen van de warmte van een natuurlijk habitat, duidelijk zichtbaar. Na een tijdje gaat de weg klimmen en ik besef dat met mijn beschuiten en confituur, ik niet ver zal lopen. Gelukkig heb ik een noodrantsoen bij en nodigt een fontein mij uit even te rusten bij haar eentonige klanken, wat te eten en te genieten van een zicht op de stad. De rust mag niet lang duren als ik stap en zo ga ik de golvende wegen tegemoet. Een rustige weg brengt mij naar een dorpje Seppio, waar ik het centrum een bar is. Ik had niet verwacht hier leven te ontmoeten maar niets is minder waar. De bar annex winkel is open en ik bestel een cappucino en cornetto en zet me op terras. Het gehucht dat je op de kaart dood zou hebben verklaart is springlevend met de gepensioneerden die er komen ontbijten, de ene wat fitter dan de andere maar behouden blijkbaar een ritueel in stand want de terras is snel vol. Ik moet mijn weg verderzetten en nu gaat het wel dalend zodat ik wat rustiger ga lopen en er soms een valse noot weerklinkt, ik stoor niemand en dan mag het. Ik wandel nu recht naar een kloof in de rotsen waar de natuur, een rivier, eeuwen aan gewerkt heeft en de enige doorgang is om Piocaro te bereiken. Ik loop langs een oude kerk waar het dak van verwijdert is en kan zo binnenin kijken  zonder door een deur te moeten lopen.  De weg was zo smal en de stad onbereikbaar dat er tunnels zijn geboord om het verkeer de stad in te laten. Het is voor voetgangers nog steeds mogelijk langs een wandelpad, trappen en bruggen de stad te bereiken. Ondertussen wordt je gratis getrakteerd op watervallen en grotten waar het water zijn weg heeft gevonden om de berg te trotseren. In Piocaro is niet veel animo want het is slechts een groot dorp. Ik zou graag een stempel bemachtigen maar ook hier zijn de kerken gesloten. Gelukkig word ik door mijn nieuwsgierigheid geholpen. Ik ontdek een oude kloostergang en een deur die openstaat, een gemeentedienst en die hebben stempels. Dus vraag en krijg ik het kleinood en kan ik verder. Eens het stadje uit kom ik in een breed dal waar het riviertje mooi rechtlijnig in zijn bedding ligt. De volgende kilometers zijn lichthellend maar na de zware beklimmingen voelt het vlak. Ik wandel verder naar het stadje waar ik een slaapplaats heb geboekt maar via een omtoer van Google Maps zie ik het stadje niet en loop ik bergop naar een gehucht buiten de stad. De B&B ligt meer dan een km uit de stad en er wonen misschien 30 mensen, zonder winkel, bar, enz. Gelukkig is mijn gastheer bij de pinken en biedt hij mij een rit terug naar de stad aan om boodschappen te gaan halen zodat ik tot de volgende 24u eten in huis heb. Voor de rest is het weer plannen, rusten en geniet van het niets doen.  Dolce far niente.