Ostuni - Cistenino : Wandelen in een oud levend museum
De gewoonte is gegroeid en ik voel mij er goed bij. Ik heb zo wat mijn routine opgebouwd dat vlot loopt. Dus nu is het 5 uur en schrijf ik mijn tekst van gisteren. sAvonds lukt het me moeilijk wakker te blijven en is het schrijven ook langzamer en anders. Het is ook niet gezellig s'avonds nog een wandeling te maken in verlaten steden, dorpen. Wat een tegenstelling met de nazomer als de oudere van het dorp verzamelen op de banken van de piazza. Denk er dan nog een kopje koffie bij en de setting is compleet. Het weer geeft heel wat blauw maar is kou en dus trek ik dezelfde kledij aan. Ik heb van veel dingen spijt maar dat ik een muts en mijn oude regenjas uit de auto heb gehaald bij mijn vertrek in Matera niet. Ik had nooit verwacht een jas voor de kou en wind nodig te hebben maar hij dient nu voor de honderd procent. Een foto van deze reis zonder die attributen zou niet voor echt aangenomen worden. Ik ben dan ook elke dag klaar om te vertrekken om 7u. De smartphone in de hand om uit dit doolhof te geraken en de rode lijn te volgen en merktekens te herkennen. Ik vind het snel en mag op een rustige weg de stad uit. Ik had een kortere weg gevonden maar als ik dan in het landschap sta begrijp ik de omweg. Ik kom mensen tegen die olijfbomen snoeien en daar ik een toerist ben spreken ze mij aan. Ik vertel dat ik uit België ben en dicht bij Brussel woont waarop een van de mannen in het frans zegt op de ninoofsesteenweg gewoond te hebben. De wereld is klein. Wat verder loop ik langs een klooster en daar de poort openstaat en de kerk deur uitnodigd, stap ik binnen. De mis is bezig voor 1 gelovige en de paar kloosterzusters. Ik keer mij snel om en loop verder. Ik bedenk mij dat door te lopen tussen de olijfbomen ik mij in feite bevind in een museum van levende eeuwenoude gebeeldhouwde kunstwerken van moeder natuur. Hoe ouder hoe mooier ze worden, spijtig dat de waarde er niet van stijgt. Ze worden ook regelmatig onderhouden en ik hoor toch steeds meer elektrisch gereedschap ratelen. Een mooie weg. Mijn lijntje zijde rekt wat en ik krijg meer zon en de jas mag uit. Door al die gedachte wisselingen en mooie weg mis ik een teken en loop iets te lang rechtdoor. Wie, wat, hoe zal het weten maar ik ga toch maar eens mijn rode lijn controleren en stel vast dat ik even terug moet lopen om op de juiste weg te komen. Misschien wel de mooiste weg van deze reis, een muilezelpad die mij naar een oud Santuario leidt met een verbluffend beeld over een olijfbomenwoud en de zee. Fantatisch daar te mogen staan en genieten. Alleen het weer valt tegen. Ik ben terug gestopt om jas en muts uit de rugzak te halen want de wind blaast hier met volle kracht en ik krijg er werkelijk kou van. De weg wordt dan een asfaltbaan en ik nader nu stap bij stap snel Trulli-land. De eerste zijn nog overblijfselen van lang geleden maar al meer zie ik goed onderhouden gebouwen en nog meer nieuwe, voor de toeristen, ik denk met alle luxe bekleed. Ik zie er ook veel dat niet afgewerkt geraken, de gebouwen staan er wel maar de omgeving en vooral zwembad ontbreken. Hier ook zal de crisis en covid lelijk huis gehouden hebben. Projecten lopen achter en klanten blijven weg. Als we de brandstofprijzen van dit jaar nog bijtellen dan zal de crisis nog niet snel afgewend worden. Zonder zwembad zou je verblijfplaats heel saai zijn, niets in de omgeving, veel te warm in de zomer en alleen een smartphone of boek om de tijd te verdrijven. Die nieuwe gebouwen zíjn dan nog eens dicht bij drukke weg gebouwd dat de rust ook verminderd. Ik kijk graag naar de oude trullis met een heel verhaal en waar soms nog in geleefd wordt. Ik verlaat de gemerkte weg om via een dorp, waar ik koffie kan krijgen, Cistenino te bereiken. De drukke weg di ik dan moet volgen is ook een mini autostrade voor de Vespa driewielers. Ik hoor dat de meeste zich laten bollen in de bergaf en terug starten als de weg klimt. Dit deden de taxis in Matera ook, de helft van de rit winst, alleen de remmen moeten in orde zíjn ! Ik ga eerst naar de oude stad in de hoop een kerk open te vinden voor mijn stempel maar de Centro Storico is zo klein en stil dat ook de kerk toe blijft. Bij het verlaten van de stad krijg ik een beeld van het kerkhof waar een hele verkaveling is gebeurd voor nieuwe Capella's. Ze boeren hier goed, aan de Capellàs kan men de rijkdom van de stad meten! Ik kan er mijn weg verder zetten naar mijn hotel dat nog wel 3 km verder ligt. Ik slaap in het ene hotel en moet gaan eten in een ander 100 meter verder waar het restaurant wel open is. Met weinig klanten, ik alleen, blijven ze in betere tijden geloven. Het weer is helemaal omgedraaid en ik zie in de verte boven de stad regen vallen. Een namiddagje kameren maar lekker warm, met boek of spel en vooral opzoek naar onderkomen voor de volgende dagen.
Carovigno -Ostuni: De kortere weg naar de witte stad van Puglia
Zoals iedere dag op deze reis is het eerste wat ik doe naar de hemel gaan kijken, niet om hulp maar gewoon om te weten welk weer ik eventueel zou kunnen krijgen. Het kan pas vanaf 6u15 maar dan gebeurt het zeker. Met de smartphone op Il Meteo gluur ik naar omhoog en stel vast dathet bewolkt is. De app geeft mooi weer aan maar ik zie wolken en nog dreigende ook. Het is nog vroeg en dus plan ik te vertrekken naar Ostuni, 20 km, om 8u. Verschillende malen ga ik gluren maar kan geen juist resultaat pinnen. Ik zoek de bussen op die rijden tussen de twee steden en beslis om 8u45 de keuze te maken tussen bus of wandeling. Met veel twijfel vertrek ik te voet en na 100 m zie ik mijn einddoel al liggen, ver weg op een heuvel. De weg daalt en loopt langs het kerkhof en dan neem ik de tijd voor een toertje op het kerkhof. Een heel andere stijl als wat ik al gezien heb maar het bekoort mij. Na wat kliekjes kan ik verder. Af en toe valt een verloren druppel maar ik word er niet nat van. Ik had wel besloten een verharde asfaltweg te volgen en niet door zand of slijk te gaan baggeren. Ik neem wat volgens mij de juiste weg is en kom op een rustige straat. Ik loop wat en merk dan op dat ik een verkeerde straat heb genomen maar die mij ook leidt naar Ostuni. Geweldig !! Af en toe vallen nog wat druppel en soms ook een ware hagelbui maar ik blijf droog. Hoe verder ik stap hoe meer kleur er verschijnen tussen de wolken. Van dat mooie blauw maar dan nog heel ver van mij. Ik loop alsof en een lange zijden draad aan mijn rugzak hangt die geen vlieger maar een donker grijze wolk mee sleurt. Het is een rustige mooie weg niet alleen maar bereden wordt door mensen die er een eigendom hebben. Af en toe moet ik op een muurtje klauteren om over een enorme plas water te geraken maar ik kan mijn route droog verder zetten. Tussen de olijfgaarden door zie ik af en toe de zee die wel heel ver aanwezig is. Stilaan duiken de eerste Trulli op die allen worden gerestaureerd want het is hard goud voor wie er één te bezitten daar ze een onderkomen kunnen bieden aan toeristen, die gretig willen verblijven. Allemaal wit beschildert zoals het stadje dat steeds dichterbij komt. De witte stad van Puglia. Net een grote trulli en fel begeert door de toeristen. Ik wandel de stad in langs de toeristen parking waar maar een paar voertuigen staan. Het weer en COVID hebben hier hevig toegeslagen. Langs één zijde goed voor mij maar als en stadje overgenomen wordt toerisme is het dan ook doods al er geen zijn. De handelaars staan wat op de uitkijk en de meeste horecazaken zijn toe en daarvan is deze stad vergeven. Een paar groepen lopen rond met een gids maar er zit niet zoveel swoeng in. De mensen dolen maar en eerlijk gezegd is er niet zoveel te zien. Het is meer een stadje voor een terrasje te doen. Ik zie een groep de kerk in komen met gids en die kijk gewoon wat rond zonder uitleg terwijl het altaar een pronkstuk is. Voor italianen gewone kost maar voor wie het wilt zien een merkwaardige creatie. Ik geniet van een oudere vrouw die de schoonmaak op zich genomen heeft van de kerk en waaraan ik een stempel had gevraagd voor mijn kaart. Ik was al aan de kathedraal gestopt maar die was dicht en andere een andere kerk maar die was nu archeologisch museum, alles voor de toeristen die er niet langskomen. Ik kan maar beter een slaapplaats gaan zoeken want ik heb niets gereserveerd omdat ik geen plan kon opstellen. Het is wel wat zoeken door al die kleine straten en mijn GPS weet zich soms ook geen raad maar om 11u45 zit ik voor een deur en bel ik de eigenaar. Na wat discussie komt hij toch langs en verhuurt hij mij de woning voor een dag. Een mooi onderkomen en ik voel me gelukkig mijn rugzak neer te zetten. Hij duidt mij een restaurant aan waar ik zou kunnen lunchen maar die blijkt gesloten. Te veel bezoek vrees ik. Ik koop dan maar wat focacia bij een bakker en ga naar huis om te eten en te rusten want alles gaat toch dicht. Ik kan lekker genieten van een leuke rustplaats, een koffie en mijn boek. Buiten is het nog kou en dus geen optie lang het grijze wolkendek te aanschouwen. Om 4 uur ga ik eerst mijn boodschappen doen en loop nadien naar het historisch centrum die nog steeds doods is. Zelfs om 5u 30 als ik terug loop is er weinig beweging en blijven de meeste winkels dicht met als resultaat dat alles er nog doodse uitziet. De kathedraal is nu wel open en ik probeer hier een stempel te krijgen maar het lukt mij niet. Daar er toch niets te beleven valt ga ik terug en loop toch nog een kerk binnen dicht bij mijn slaapplaats. Ik zie een vrouw doorlopen naar achter het altaar en spreek haar aan. Zij help me naar de pastoor die nog bezig is een biecht aan te horen en ik wacht even. Als het gesprek afgelopen is kan ik eindelijk mijn credenziale laten afstempelen. Nu de dag afsluiten en genieten van een warm gezellig nestje.
Met veel lawaai van regen en wind word ik om 4u15 wakker. Als ik aan het raam ga kijken regent het fel door, maar geen paniek want ik veilig en droog in mijn knusse kamer. Ik zet de verwarming weer op en kijk wat de weerman voorspelt voor vandaag. Regen maar tussen 9 en 11 u wel wat opklaringen en een droge pauze. Ik lees en schrijf wat en maak mij af en toe een koffie want het ontbijt wordt pas opgediend vanaf 8 u. Het is genieten van rust en tijd en als de tijd er is schuif ik aan een lekker ontbijt. Het moet gezegd je vind dit niet dikwijls in Italië. Hun verpakte koekjes zijn ook aanwezig maar er is vers brood en fruit en zelfgemaakte confituur. De eigenaar spreekt mij aan over de aanhoudende kou in de regio en de regen. Hij stelt zelf voor een nacht langer te blijven maar ik heb geboekt 10 km verder aan het einde van de volgende etappe. Om 9u10 vertrek ik en dan druppelt het een beetje. Met de vooruitzichten die ik gelezen heb moet ik droog binnenlopen. Een rustige weg doorheen olijfgaarden die één voor één worden verkocht om grote vakantiehuizen te bouwen. Carovigno grens ook aan de kust en daar het wat hoger gelegen is zie men er de Mare. Wel loopt er nog een drukke weg langs en een spoorlijn. De regen heeft op sommige plaatsen kleine vijvers doen ontstaan en het is laveren om de voeten droog te houden. Als ik halverwege ben. Wordt de regen feller en ik stap door. Het kan maar 5 km meer zijn. Het zicht wordt totaal grauw en ik stap door zonder veel aandacht voor de omgeving. De wind steekt een tandje bij en ik neem een snellere weg om toch nog eens een paar 100 meters te winnen maar dan langs een drukkere weg. Ik kan op sommige plaatsen schuilen maar in mijn hoofd is het geen optie want volgens de weerdiagnose van de morgen zou het na de middag blijven regenen. Dikwijls moet ik wat meer op straat gaan lopen om plassen, beekjes te vermijden en ik word een echte tamboer major doordat ik met mijn wandelstok zwaai om aankomend verkeer te waarschuwen stiller te gaan rijden en voorzichtig te zijn. Zo hevig de italianen kunnen rijden zo kalm rijden ze in de regen. De wegen, omgeving en de mens zijn het totaal niet gewoon regen te zien, er in te leven. Na 2 lange uren kom ik aan de voet van de heuvel waarop het oude Carovigno is gebouwd. Nu nog zoeken naar mijn slaapplaats en zo snel mogelijk want mijn kledij en schoenen hebben lang stand gehouden maar hebben toch de strijd verloren en zijn druipnat. Als ik bel naar mijn host merkt hij op dat ik geboekt had voor gisteren maar er was geen probleem want de kamer stond toch leeg. We regelen wat te regelen is en ik strip mij tot op mijn ondergoed. Hij heeft de verwarming al opgezet en ik kan in warme kledij de omgeving bestuderen en een strategie opstellen om alles zoveel mogelijk te drogen. Ik kan op mijn sandalen niet naar de winkel die nog moet zoeken maar ik mijn kamer in oud Carovigno is geen internet. De ontvangst buiten is ook niet de beste en de sprekende hulp bij Google Maps geraakt in de kleine straten ook de weg kwijt. Als ik eindelijk om 14 u naar de winkel kan achter eten vertrek ik met de hoop een warmere kamer terug te vinden bij mijn terugkeer. Van zodra ik de stad ben binnen gelopen ben ik heel voorzichtig en mijd ik de voetpaden om een val te voorkomen, wat mij ook lukt maar dat vraagt wat meer tijd. Terug op de kamer bel ik de host om te melden dat de verwarming het toch niet doet en 5 minuten later komt hij ter hulp. Inderdaad het toestel moet bij geregeld worden en dat doet hij plichtsbewust terwijl ik mijn warme maaltijd opeet. Ik ben klaar met eten en de verwarming draait en ik duik onder de dekens voor een dutje. Buiten is er niets te leven in een doodse (siësta) en miezerige dorpskern, dan maar beter wat slapen en opwarmen. Het fantastische van een haardroger heb ik vandaag ontdekt, de ideale schoenen en kledij droger en ik gebruik de rest van de middag om kledij te drogen en mijn boek te lezen en weg te dromen naar warmere en leukere oorden want zoveel ik van Italië hou, in de regen en kou valt het niet te genieten. Ik informeert naar het weer voor de volgende dagen en kom te weten dat Il Meteo een betrouwbare app is wat het weer betreft. Later op de middag loop ik tussen druppels door om het dorp toch wat te zien en enkele fotos te maken en ga In een bar zitten om naar huis te bellen. Als het donker is ga ik terug naar mijn kamer om de dag af te sluiten en duik weer tussen de bladzijden van mijn boek. Het is al warmer in de kamer maar 20 graden zal het nooit worden. In de zomer met 35°en meer op de thermometer moet het zalig zijn in deze koele ruimte maar nu kan het mij niet bekoren. Uiteindelijk is alles nog goed meegevallen en kan ik onder warme dekens de dromen gaan opzoeken die morgen wel zonnig zouden kunnen zijn. De uil uit de fabeltjeskrant zou zeggen Dat zien we morgen dan wel meer. Wel is het zo dat de regen moet ophouden want anders stop ik met deze wandeling. Ik heb er weinig aan in zon omstandigheden te wandelen en weinig te genieten. Het zou een heel plan zijn in Matera te geraken maar dat is dan reizen en avontuur, ik zie morgen wel !!!
Brindisi - Serranova : Door de modderige akkers op weg naar olijfgaarden
Daar ik vandaag maar om 7u30 de winkel in kon om boodschappen te halen kon ik op mijn gemak ontbijten en rustig vertrekken. Een etappe van 26 km zou ik gemakkelijk om 12 u kunnen beëindigen. Met wat stress wat betreft de winkel vertrek ik uit de oude stad met mijn smartphone in de hand op zoek naar merktekens. Geen te vinden en dan moet mr Smartphone het maar doen. Ik val een paar keer zonder schade maar moet wel wat opletten. De winkel vind ik gemakkelijk en doe mijn aankopen. Alles in de rugzak en dan maar stappen. In het begin geen al te mooie weg door akkers en in de omgeving van 2 treinsporen. Het is moeilijk lopen want de regen heeft hier wel wat slijk en plassen achter gelaten, gelukkig loop ik hier alleen en kan ik makkelijk mijn spoor uitzetten. Nog steeds geen markeringen en ik vrees dat er vandaag geen zullen zijn. Al een geluk dat GPX bestaat zodat ik naadloos mijn weg vind en kan aanpassen. Ik vind soms een afkorting en daar er geen mooie plaatsjes zijn onderweg is het dan ook geen zonde deze te volgen. Van wijnranken in Brindisi naar artisjokken naar kolen, met velden vol opgeschoten broccoli , de akkers staan hier vol van. Kleur komt er ook stilaan tussen het groenen, de eerste klaproos is ook al aanwezig. Nu nog wachten op de eerste zwaluw en de lente kan echt beginnen.Als de ondergrond rotsige wordt dan verschijnen de olijfbomen die stilaan de overhand nemen. Mooier dan de slijkeriger akkers waar de mensen moeten oogsten. Ik wandel verder met mijn verlenging in de hand en kom op een oude Romeinse weg, vlak en recht. Deze hebben ze niet vervangen en het is misschien het mooiste stukje van deze etappe en ook de olijfbomen langsheen de weg maken het plaatje compleet. Ik kom in Serranova aan op de middag. Ik denk dat alle inwoners, een stuk of acht rond de bar dwarrelen. Het dorpje heeft een kerkje, school 1st leerjaar en een olijfperserij. Dit gebouw neemt het grootste oppervlakte in en is merkbaar aanwezig. Ik kan nog wat wijn kopen en een koffie drinken terwijl mensen al contact nemen met mijn host die mij komt oppikken. Het huisje waar ik ga verblijven ligt tussen de olijfgaarden en heet Eremo degli Ulivi, het doet mij wat denken aan de slotklooster op weg naar Firenze, 2jaar geleden. In de B&B is ook een keukentje waar ik mijn middagmaal kan klaarmaken. Ik ben er voorlopig alleen en kan ook wat kleren wassen en buiten ophangen om te drogen. In normale tijden geen foto waard maar door de weersomstandigheden vandaag wel. Of het zal drogen is de vraag want het is kou. Rustig op het platte land heb ik de woning nu voor mij alleen en kan mijn blog bijwerken een tasje koffie bij de hand. Rond 5u komen nog een moeder en dochter toe die op verlof zijn in de omgeving maar die zie ik even en ben dan weer alleen, zaig !!!
Bitetto-Bari-Brindisi : einde van de eerste Cammino, op naar de volgende
5u45 als ik mijn ogen open en ik ben dan al gelukkig want ik heb wat langer kunnen slapen. Wel is het dan wel tijd om een keuze te maken nog wat liggen woelen tot 8u 30 of opstaan, stilletjes alles inpakken en vertrekken. Ik kies voor op te staan en zo stil en efficiënt mogelijk te pakken en de kamer te verlaten. De twee andere pelgrims spraken gisteren van maar om 8u of 8u30 op te staan en te vertrekken om 9 u. Dus als ik snel was konden ze nog een 2de slaap vinden en nog wat genieten van hun warme nest. Ik daarentegen was al om 6u15 fotos aan het maken van de steegjes die aan het opdrogen waren van de kuisbeurt van gisteren. Tot Bari is het maar 3 uur lopen en op een zondag is er weinig verkeer. Voeg er dan nog aan toe dat ik onmiddellijk bij het verlaten van de oude stad een rustige weg wordt opgeleid waar ik niemand zou zien tot aan het winkelcentrum waarlangs ik de stad binnen loop. Alleen olijfbomen en plassen water trekken mijn aandacht. Zoals steeds probeer ik in oude olijfbomen beelden te herkennen en dikwijls zie ik ook figuren. Kwestie van bezig te zijn tijdens het stappen. Het blijft bewolkt en ik hoop vandaag toch even de zon te zien. Ik wandel langs een middeleeuws kasteel of wat er van overblijft maar kan geen duidelijke foto nemen door de stellingen die er rond staan. Bari binnenlopen is zoals vele steden niet het aangenaamste parcour maar het moet. Het wordt dan uitkijken waar ik de eerste bar zal tegenkomen. Het duurt nog even want na commerciële en industriële site kom ik aan een hoge brug. Die is gebouwd om de weg over alle sporen te brengen. Nog maar recent in gebruik want mooi van kleur. Een verrassing is het als ze ook langs het kerkhof ligt en ik vanop een hoogte een uitzicht heb. Ook hier zijn de mensen van de partij om een bezoek te brengen aan overleden familieleden zoals ik vele steden en dorpen in heel Italië . Ik loop de stad in en kan naar mijn cappuccino uitkijken. Samen met vele mensen geniet ik van koffie en croissant en vervolg mijn route naar de basiliek van San Nicola. Weinig volk maar er zijn veel kerken in deze omgeving en toeristen zijn er ook niet in massa. Ik loop en rondje door de kerk om te groeten en vervolg mijn route naar het station. Een poster van de smurfen trekt mijn aandacht want hier noemen ze I Puffi, wel mooi vind ik. Het weer klaart op en het is aangenaam slenteren door de winkelstraat. Ik koop eerst mijn ticket en merk dat ik nog 1u 30 moet wachten. Ik koop een middagmaal avant la lettre om 11u zodat ik klaar ben voor mijn treinrit naar Brindisi. Wachten kan ik best in het station maar ga eerst op zoek naar de toiletten. Zover kom ik niet want in een lokaal iets voor de WC is een kapel ondergebracht waar de pastoor juist aan de preek bezig is. Ik volg verder de mis mee om mijn tijd nuttiger in te kleuren en als de mis teneinde is kan ik al naar het perron waar de trein al klaarstaat. 1u20 later stap ik in Brindisi uit de trein en zoek het adres waar ik ga overnachten. Het is doods in het anders bruisende stadje. Alles toe en stil. Een dutje hoef ik niet te doen want die kon ik al doen tijdens mijn reis. In Brindisi waait het stevig en is het ook nog kou. Dan maar de route van morgen bekijken en plannen want ik moet nog boodschappen doen morgenvroeg. In het dorpje waar ik naartoe moet wonen misschien 100 mensen en is er slechts een winkel/bar/ontmoetingsruimte/broodjezaak en dus moet ik zien alles mee te hebben. In de namiddag ga ik nog eens buiten en loop naar vaargeul om toch een zicht te hebben op de zee en koop een ijsje. Nu het 17u is gaan de bars en winkels weer open en komen wat mensen slenteren op de grotere lanen. Ik kan nu van de avond gaan genieten met wat brood beleg en een glaasje wijn en boer zoekt vrouw.
Cassano delle Murge - Bitetto : Veel te veel regen om te lopen
Deze etappe zou ik heel kort kunnen houden daar ik hem gereden heb en niet gestapt. Ik zal er toch een verhaal aanbreien voor het lees- en souvenirplezier. Ik had de gisterenavond de rolluik van de garage willen sluiten als de host mij kwam helpen. Ik zei vroeg te vertrekken en dat kwam hem goed uit want ook hij zou een les Nordic wandelen gaan geven om 7u. Ik was dus al klaar met mijn tekst, was aan het ontbijten en zou mij klaarmaken om te vertrekken als er op mij werd geroepen. Il piove sprak hij me toe. Ik ben dan even gaan piepen in de garage en kon alleen zijn woorden beamen, het regende en ook nog wel goed door. Dit leidde tot een gesprek van wat ik nu ging doen. Hij zou geen les gaan geven want iedereen belde af en ik kon daar niet blijven want zij hadden andere plannen. Naar de volgende eindpunt reed geen openbaar vervoer en dus stelde hij voor mij of mijn bagage weg te brengen. Het zou ook de hele dag regenen en in dit weer is er dan ook weinig plezier in het wandelen. Ik besloot dan maar deze etappe te skippen en rijdend Bitetto te bereiken. Hij belde naar de host om alles te regelen en ik was daar welkom vanaf 12 u. De stress viel weg en ik kon mijn dag anders gaan indelen. Af en toe ging ik nog eens kijken maar het bleef maar regenen. Tijd dus om fotos te downloaden en bij op mijn blog te plaatsen, plaatsen te reserveren en wat te lezen. Hij zou mij rond 10u30 wegbrengen en stelde voor wat rond te rijden zodat ik toch iets van mijn route zou zien. Dus stond ik gepakt en gezakt klaar en kon de rit beginnen. Hij reed met mij naar een Santuario buiten de stad en speelde gids in de kerk en crypte dat vroeger en nog steeds een grot was maar waar vroeger wel water doorstroomde. Heel mooi en intiem. In de wand bleek er ook nog een scheenbeen van een mammoet zichtbaar te zijn. Blijkbaar zou het dier in de grot gesukkeld zijn en daar overleden zijn. Ik neem deze theorie voor waarheid want heb geen enkel argument om dit te betwisten. Vanop de parking is er normaal gezien een heel mooi panorama die tot de zee reikt maar nu is het is er geen zicht door de regen, alleen een watergordijn. We rijden verder door de olijfgaarden en fabrieken en komen met regen aan in Bitetto. Wat is Italië mooi in de zon. De grauwe huizen lijken nu nog ruwer. Hij belt de nieuwe host die met paraplu afkomt want door de nauwe straten is het te voet te doen. Lang blijven we niet praten want ieder wilt terug in het droge. Ik word naar de kamer gebracht en er begint voor mij een nieuwe oriëntatie van stad, kamer en omgeving. Rond de middag wordt er aangeklopt en de host staat daar met een bord focacia met hesp en mozzarella. De bedoeling was eerst te wachten op 2 pelgrims die uit Bari kwamen om samen te eten maar die hadden vertraging en dus kon ik eten en rusten. Zalig !! Rond 16u30 strompelen de kletsnatte pelgrims binnen en zijn zowaar verkleund. De host roept mij met een list weg om het koppel zich te laten douchen en omkleden. Ik krijg mijn stempels en we babbelen over van alles terwijl de host al aan het koken is. De twee uit Bari hadden niets gegeten en waren aan een maaltijd toe. Rond 5u45 schuiven ze aan en worden de borden gevuld met een glazen met wijn en een stevige Salute. De bekentenissen gaan verder en de maaltijd ook en om 18u 40 sta ik op om naar de mis te gaan. Er is een kathedraal op 2 minuten lopen maar daar die in restauratie is moet ik 20 minuten stappen naar een ander Santuario. Door de regen die matig valt haast ik mij naar de kerk. Na de mis loop ik nog even rond en verlaat ver als laatste het portaal. De regen is nu iets heviger en ik plets dikwijls met mijn voeten in plassen. De dakgoten eindigen op de stoep en kleine beekje stromen over het voetpad. Natte voeten hou ik er aan over. De infrastructuur is hier niet voorzien op regen en dus stroomt het water maar war het wilt. Het moeilijkste is mijn weg terug te vinden in de oude stad. Ik had niet moeten zoeken bij aankomst en nu is het nog donker ook. Het duurt wel 10 minuten voor ik de kamer bereik dat ik deel met de andere pelgrims in stapelbedden. Ik instaleer mij om de avond door te brengen als ik word geroepen om op bezoek te gaan naar een kerststal. Niet zomaar een kerststal maar een bouwer van Persepe in het italiaans. Een hele kunst hier met Napels als hoofdstad. Hij specialiseert zich in kerstallen in een oude ton, wijnkruik of televisie. Piepklein en tot in de details afgewerkt. Prachtige kunststukken. Het is al laat en zaterdag als Nino nog bezig is en met vuur alle details toont en hoe hij ze maakt. Lampen met ampules van medicijnen, lantaarns met doppen van flessen en zo meer. Je bent er gauw 1 uur kwijt terwijl hij maar voorbeelden blijft aandienen. Toch nog een mooie afsluiter voor deze verloren, miezerige dag. De jeugd kruipt snel met kleren en als onder de lakens want in de kamer is het ook niet al te warm en ze zijn nog wat onderkoeld. Ik kijk nog even naar TV en ga dan ook naar dromenland.
Santeramo in Colle - Cassano delle Murge : De strijd der boerderijen
De kou van gisterenmiddag heeft me een moeilijke nacht bezorgd. Dus op tijd op en mijn tekst herschrijven. Gisterenmiddag had ik mijn dagtrip al beschreven en in de avond wou ik hem posten en vond hem niet terug. Zeker één uur al mijn bestanden doorploetert maar niet te herkennen en de moed had ik niet om dan opnieuw te beginnen. Bij een lekkere koffie kwamen de woorden terug en heb ik niet getwijfeld om te posten. Om 6u45 trok ik de deur dicht en vertrok voor deze etappe. Het weer was dezes morgen een paar graden boven nul, geen wind en een beetje zon achter een sluier en al snel ging mijn jas uit. De GPX gaf aan dat er veel omwegen waren maar dikwijls heeft de uitstippelaar van de etappe zo zijn redenen. De weg zoals hij gisteren was vervolgde langs wegen met ommuurde weiden. Wel kwamen er wat bosomgevingen bij en het landschap was meer golvend. Niet dat ik veel meer landschap zag want door de bomen aan de zijkanten werd het zicht beperkt. Een rustige etappe met mooie wegen en zoals op deze reis meestal het geval geen dorpen onderweg. Soms moet ik weer een akker over steken maar dat wordt een gewoonte. Mooi en buiten wat vogels geen dieren te bekennen. Als ik langs een masseria moet wandelen merk ik op dat ze ook horeca faciliteiten hebben en zelf een hotel en ga opzoek naar en Capucinno. Ik vraag een man of het mogelijk is en onmiddellijk werd ik geholpen. Hij vertelde mij dat hij de boer was en tussen twee werken door snel een koffie voor mij zette. Ik betaalde hem 1 euro en hij nam afscheid om zijn werkzaamheden weer op te nemen. Ik drink mijn koffie op en zet mijn reis verder. Ik merk enkele zalen op en dus is dit niet meer een kleine boerderij annex winkel voor hoeve producten maar ook een plaats voor feesten. De weg leidt me langs een andere masseria waar arbeiders bezig zijn een lange oprit aan te leggen naar ook feestzalen. Een groot project verteld een arbeider die spreekt van 3 jaar, wel te verstaan met het heropbouwen van muren, zuilen en andere elementen. Ik voel zo de concurrentie tussen de boerderijen leven. Grote zaken die, zo zal ik zien onderweg, moeten strijden tegen privé initiatieven die dan Tenuta genoemd worden, zonder boerderij activiteiten. Ik kom dan een vader en dochter tegen die in omgekeerde richting lopen en hun weg zoek zijn. Ik help hun verder en wijs hun ook op de luxe van de GPX. Ze komen uit Venetië en ontdekken Apulië. Ik stap verder en bereik rond de middag mijn einddoel. Ik word vriendelijk opgevangen en vraag waar ik dan kan gaan eten, op de middag. De host belt en reserveer een plaats voor 13u15. Ik vertrek op tijd want ik moet zoeken. Toch niet want nog geen half uur geleden was ik er gestopt omdat ik een sticker van de organisatie herkent had. In de deur zat een oudere man en als ik rond hem keek leek het me een oude tweedehands winkel. Maar neen, dit was de plaats waar ik zou eten. Ik durfde eerst niet binnen te gaan en keek wat rond tot ik iemand zag binnen gaan. Ik zette de stap door de deur en de bazin wees mij vriendelijk een stoel aan, je bent toch de pellegrino. Dit was nog eens een avontuur !!! Ik denk dat ik in mijn hele leven zoveel niet gelachen heb. Tussen allerlei zaken, souvenirs, fotos en noem maar wat, was een plaatje gedekt voor mij met wijn, brood, water. Onmiddellijk werd een bord antipasti gebracht en kon ik eten. Heel lekker en mij vervelen hoefde niet want ik had veel om naar te kijken. Het was ook een komen en gaan van mensen die eten kwamen afhalen, het was tenslotte een forno, bakker die ook met afhaal maaltijden zijn kassa vulde. De borden werden gewisseld en zo ging mijn lunch door met vier gangen + likeurtje. Ik heb genoten van de gedachten iemand mee te hebben die op hygiëne gesteld was of misschien een Piet Van Themsche zou uitnodigen. In België zou deze zaak op de seconde gesloten worden maar verder in Europa nog steeds aanwezig. Ik merkte ook allerlei documenten op en bij nader inspecteren zag ik dat het teksten van andere pelgrims waren. Alles werd bewaard en opgehangen en zo ook mijn bijdrage. Voor deze etappe misschien wel de MAX. Ik heb nog de hele middag genoten van mijn lunch en denk dat het mij nog veel zal doen lachen, nu ook terwijl ik deze woorden schrijf. Na mij siësta was ik snel wat kledij en geniet van een koffie. S'avonds ga ik nog een wandeling maken om iets van het dorp te zien en wat boodschappen te doen en trek mij dan terug op mijn slaapplaats.
Altamura- Santeramo in Colle : de wondermooie wandeling nar Puglia
Om 4u45 was het nog stil in en rond mijn grotje en is kon ik rustig mijn tekst afwerken en op mijn blog plaatsen, een koffietje drinken en wat lezen. Tijdens het ochtendnieuws op de radio snel even naar buiten om een paar fotos te nemen van de verlichte straatjes, ontbijten en mij klaar maken om te vertrekken. Tijdens de fotosessie zag ik al een blauw streepje tussen de gebouwen wat veel mooier was dan de kleur van gisteren. Ik had gemerkt dat er onderweg een splitsing was met een snellere en een wat langere weg, een verschil van 5 km, dus moest ik wel attent zijn om de juiste te nemen. Gekleed zoals de vorige dagen ga ik op zoek naar mijn route en onderweg loop ik een kerk binnen waar enkele nonnen hun ochtendgebed aan het lezen zijn, collegas van de tweeling in Rome en dat is al een positieve noot voor vandaag. Altamura zal mij als de wiskundige stad van Italië bijblijven met al zijn stellingen. Heel de stad is aan het verbouwen, mee met de vlucht van Matera. Het verlaten van een stad is steeds dalend en langs drukke wegen en al snel kom ik tussen de akkers, mijn benen zijn pijnlijk en ik hoop dat het snel betert. Een spoorwegovergang is afgesloten met betonblokken maar mijn pijlen wijzen me er langsheen zoals ook de autos doen. De zon breekt stilletjes door de sluier wolken en de wind komt uit de rug en heel wat gematigder. Het besluit is snel genomen en mijn jas gaat uit. Een mooier beeld voor de kiekjes. De eerste 5 km zijn vlak en ik wandel terug door akkers. Pas als de weg rotsige wordt gaan de akkers over in weiden en begint het landschap te veranderen. Het eentonige verandert snel en geeft de omgeving een swoeng. Veel plezanter om te stappen en te ontdekken maar vooral voorzichtig zijn tussen de rotsen. Pelgrims dat ik de vorige dagen tegenkwam vertelden mij over een masseria waar ze lekkere kaas produceerden en het is as een uitgelezen kan op en koffie, misschien wel mijn enige kans op deze etappe. Ik werd ontvangen door een gastvrije boer die onmiddellijk aan mijn koffie begon. Bij de koffie werden ook koekjes geserveerd en fier bracht hij ook een planken met zijn producten. Voor mij te vroeg om van te genieten maar ik vroeg alles in te pakken om mee te nemen. Tijdens een babbel met veel uitleg en smile kwam vooral de overgang in de natuur ter sprake dat de volgende kilometers zouden zichtbaar worden. Ik vroeg om te betalen maar zijn antwoord was niente . Terwijl ik mijn geld bovenhaalde verdween hij terug en als ik klaar was om te vertrekken stond hij er plots terug met een flesje wijn. Het was een sombere kamer om mensen te ontvangen maar een warme cocon met een groothartige boer. Alles verdwijnt in mijn rugzak al ook mijn fleece en muts. De zonnebril wordt op de neus geschoven en de pet geven mij een ander look. Ik loop verder en zijn woorden worden werkelijkheid. De weg wordt met de stap plezanter. Op een splitsing heb ik de keus langs een masseria te lopen of de weg te volgen maar het rode streepje op mijn smartphone wijst mij de weg. Nodig want ik moet door een rotsige weide waar een zeug mij steevast begeleid. Het is wat zoeken naar de juiste richting want een weg is er niet en de merkpalen verdwijnen in de omgeving. Ik kom terug op normale wegen en mijn aandacht wordt getrokken door overstekende schapen. Rustig stappen ze met hun herder verder en enkele kijken mij verbaasd na. Om deze momenten is het zalig lopen in Italië, de tijd blijft op sommige plaatsen stilstaan. Mooi is de weg en ik zou honderden fotos kunnen maken maar ik moet vooruit. Ik kom ook een schoolklas tegen maar ook daar heb ik buiten de beleefdheden geen tijd voor een babbel. Ik zou te snel kou krijgen en het ritme zou uit mijn stap verdwijnen. Op deze mooie weg langsheen stapelmuurtjes nader ik de stad. Een grote verandering want deze stad ik kou en gruw. Heel wat anders dan de vorige steden. Ik ga op zoek naar mijn overnachtingsplaats en opgevangen door een aangename host die mij helpt waar nodig. Op zijn aanraden ga ik naar de plek dat hij mijn aanwijst maar ik zou er nooit binnen stappen zonder advies. Binnen is het heel wat anders. Veel werklieden zijn er aan het lunchen in buffetformule en zij worden gewisseld door bedienden. Vele mensen komen en gaan voor een semiwarme maaltijd. Ik ben blijkbaar de enige die vraagt zijn lasagne of maaltijd nog eens op te warmen. Frietjes worden koud gegeten. Ik de namiddag ga ik opzoek naar mijn stempel voor de kaart en ontdek dat deze stad niet veel te bieden heeft. Tomaten en melk heb ik nodig om de avond door te brengen bij mijn kaas en koffie. Er zal deze avond niet meer gewandeld worden maar rustig de dag afsluiten met allerlei taakjes.
Gravina di Puglia -Altamura : Wandelen door akkers
Alles goed geplant en warm aangekleed was ik klaar om te vertrekken, juist nog de stempel zoeken in het kantoor van de host om mijn credenziale aan te vullen. Ik had opgemerkt bij het inchecken waar de timbro zich bevond en had geen goesting de man te storen voor een onnozele stempel. Na de kleine inbraak kon ik mij begeven naar de ontbijtplaats om mijn croissant en koffie te nuttigen. Het was meteen de startplaats van deze etappe die mij naar Altamura zal leiden. Het was heel kou maar in de begin kilometers geen wind. Juist buiten de stad moest ik wel een heuvel op die mij op een plateau zou brengen waar ik het grootste deel van de tocht op zou blijven. De weg was wel licht golvend maar doenbaar. Het enige nadeel op deze etappe was alleen dat ik een drukke verbindingsweg tussen de twee steden driemaal moest kruisen. Veiligheid stond vandaag hoog in het vaandel. In de eerste kilometers dacht ik op een bepaalde plaats dat mensen een vuurtje hadden gestookt maar bij nader kijken bleek het een filmpje sneeuw te zijn. Ja op de akkers lag een laagje sneeuw mooi in lijntje, je zou gaan denken dat het poedersuiker was. De weg is goed aangeduid maar er valt weinig te beleven, akkers en nog eens akkers. Dan maar de robot in gang zetten en stappen. De wind zit vandaag in de goede richting en ik heb er weinig last van temeer dat hij ook matiger is. Altamura is snel herkenbaar in het landschap maar het zal nog 15 km duren vooraleer er te geraken. Onderweg loop ik langs zonnepanelenweiden en bij 1 van deze zijn 2 mannen aan het werk, de afsluiting herstellen. Als ik dan rondkijk zie ik dat wat panelen gestolen zijn en dus is er weer werk aan de winkel. Cameras en alarmen hebben blijkbaar geen vat op dieven. Het is voor de dieven ook heel gemakkelijk om aan de panelen te geraken, de afsluiting omheen het terrein is flinterdun. Eén plaats is er onderweg waar je even kan rusten en misschien iets nuttigen maar er is niemand thuis. Al snel bereik ik de stad maar vandaag geen groots aankomst. Eerst onder de spoorweg lopen en dan door industriegebied, een volledige nieuwe wijk en daar is de stad. Ik ga opzoek naar een bar voor vijf minuten rust en een koffie. Met de gps in de hand ga ik op weg naar mijn slaapplaats in de oude binnenstad. Een mierennest aan straatje waar je zelf verdwaald als je naar de bakker moet. Wel de ideale plaats om verstoppertje te spelen. Ik vind mijn grot voor de nacht, ideaal met keukentje geïntegreerd. De gps brengt mij naar de dichtstbijzijnde winkel voor wat aankopen en dan kan ik eten en rusten. In de namiddag ga ik de stad wat verkennen en kan ik ook wat spelen door plaatsen terug vinden zonder de smartphone te gebruiken. Een heel mooie kathedraal waar ik mijn stempel ga halen, zo mooi dat twee gidsen aanwezig zijn die heel fier vertellen over het interieur en tips geven van kijk daar en daar eens. Hier een groot aantal altaars met inleg mozaiekstenen. Ook de biechtstoelen zijn uniek want onzichtbaar gebouwd in de zuilen en van marmer. Zelf het deurtje, dat in hout is vervaardigd, dat toegang biedt aan de pastoor verdwijnt in het geheel. Volgens de gids uniek in de wereld. Ik dool terug naar mijn grot na een lekker ijsje en ga verder rusten en genieten van een glaasje wijn.
Santuario da Picciano - Gravina di Puglia : Klei en wind zullen deze weg als herinnering zijn.
Ik ben op tijd op want om 7u komen ze mij ophalen om mij naar mijn vertrekpunt te brengen en ik moet eerst nog gaan ontbijten op een plaats dat ik ook nog moet zoeken. Ik had dus wat tijd om de tekst van gisteren te typen en mij klaar te maken. Als ik de deur uitloop in mijn short krijg ik het wel even heel kou maar loop snel naar het ontbijtpunt. Een croissant en cappucino gaan vlot binnen en ik beslis toch ander kledij aan te trekken voor de tocht van vandaag, ook weer 30 km maar zonder rugzak. Stipt op tijd sta ik klaar voor de rit van 18 km met mijn knapzakje met wat proviand en een supplementaire pull. Onderweg verteld mijn host nog over de wandeling van vandaag en de weersvoorspellingen, SNEEUW vanaf de middag. Ik kan vertrekken aan de tocht van vandaag goed ingepakt en daar het Santuario op een top lag is het eerst dalen. Wel een mooi glooiend landschap rondom mij en ik moet enkele malen stilstaan om deze te bewonderen. Beneden de heuvel ligt het borgo van Picciano, 1 straat met een paar huizen, de laatste dat ik zal zien voor Gravina. Ik volg de weg die van asfalt overgaat in een velden, mooi egaal maar alleen klei, VOCHTIGE klei. 2 stappen en mijn schoenen wegen 4 kg meer. Geen ontkomen aan, er is maar 1 weg en die is vooruit. Het is trekken bij elke stap dat ik doe en snel wordt ik het gewaar in mijn spieren. Niet meer gewoon stappen maar sleuren aan de schoenen. Zware schoenen zijn één maar als we de wind er nog bijtellen die blijft waaien recht in mijn gezicht dan zijn de volgende 5 à 6 km wel heel zwaar. Ik zoek een oplossing maar links en rechts zijn de akkers bezaaid en nog slijkerig ook. Met heel het gevecht dat ik nu strijd tegen de elementen ben ik mij wel bewust dat door deze aardsoort hier gewassen kunnen geteeld worden. Klei blijft langer vochtig en droogt uit tegen de oogst. Goed voor de boer. Vooruit zwoegen is mijn enig zicht en af en toe hulp inroepen van boven met een vloek. Sorry maar het inslikken zou nog meer schade aanbrengen. Mijn geluk kan niet op als ik eindelijk en asfaltbaan bereik die mij leidt naar het bos. Hier had mijn host de mond van vol en blijkbaar één van de grootste bossen van Puglia. Ik zou er 12 km doorwandelen. Het grootste deel van het BOS is afgebrand vele jaren geleden en de jonge bomen hebben het blijkbaar moeilijk om er terug een bos van te maken. Veel verschroeide stammen en lage beplanting vormen deze bosco. Het is wel mooi wandelen maar ook hier is de ondergrond nog dikwijls klei, afgewisseld met stroken gras of bosgrond waar ik mijn schoenen kan afkuisen. De wind valt soms weg door een heuvel of beplanting en dan komt de rust onmiddellijk terug en is er meer genieten aan. Het landschap is alleen bosco en het is pas na 2 uur wandelen dat ik weerde gestrektheid van de omgeving kan aanschouwen. De weg daalt en brengt mij langs een oude boerderij, hier masseria genaamd die net als andere gebouwen nu bouwmaterialen depot is waar mensen delen komen halen voor nieuwe projecten. Het zou ideaal gelegen zijn om een pelgrimsonderkomen te zijn maar de kosten zouden de baten niet kunnen dekken, temeer het heel afgelegen is. De wandeling gaat verder en stilaan valt de wind minder op maar voor het hoofd is het zwaar. De weg verandert van asfalt naar klei en is gemakkelijker te beheren. Qua mensen blijft het saldo op 0 staan. Geen kat, muis of mier te bekennen alleen de wroetplaatsen van everzwijnen erken ik. Een roofvogel cirkelt boven mij en kiert naar ander bosbewoners. De paasbloemen fleuren sommigen plaatsen op alles wacht op een beetje warmte en zon om tot leven te komen. Ik bereik stilaan de stad maar moet nog een ganse toertje doen om de stad in te lopen. Wel een mooie weg via ommuurde wegen die mij aan mijn vorige reis in deze omgeving doen terugdenken. Muurtjes en olijfbomen zijn nu aanwezig en begeleiden mij naar de stadspoort. Poort is het verkeerde woord want ik loop over de aquadotto de stad in. Het is de enige toegangsweg te voet. De aquadotto overbrugt een diepe ravijn die de stad weleer beschermde en nu een toeristische troef is. Veel tijd kan ik niet genieten van dit historische bouwwerk want mijn lichaam is op en heeft rust nodig. Ik voel heel duidelijk dat deze weg mij veel energie gekost hebben en weet zeker dat ik er nog een paar dagen last van zal hebben. Een beetje geluk was op deze weg geen sneeuw of regen te trotseren. Dat zou denk ik niet mogelijk geweest zijn. Rusten zoveel als mogelijk is alleen de juiste oplossing. Dient ga ik doen en mijn dag weer afsluiten met een lekker diner. Ik kan ondertussen plannen voor de volgende dagen en wat teksten schrijven.
Matera - Santuario da Picciano : Hier leven de weergoden
Vandaag de eerste stapdag op deze reis. Het eerste wat ik doe is het gordijntje open schuiven om naar de hemel te kijken om het weer iets in te schatten. Heel moeilijk ! Om 6u30 ga ik buiten om het onnodige weg te bergen in de auto. Koud maar droog en dus moet ik toch iets warmer gekleed vertrekken. Als ik ga ontbijten om 7u30 zie ik toch wat zonnestralen de ruimte verlichten. Ik vertrek dan om 8u en de zon is aanwezig. Hop en daar gaan we weer, de weg op. Maar voor ik het wel en goed weet schuif ik uit en zit op mijn poep. Geen schade maar ik moet wel letten op de verharding. Delen van het voetpad zijn in keramische stenen en als die vochtig zijn worden ze een glijbaan. Ik moet richting mijn cammino lopen en vind dan de merktekens die de weg aanwijzen. Duidelijk zijn ze wel maar mister smartphone moet soms eens bijspringen. Als ik de stad uitloop en de eerste voetweg neem plakken mijn schoenen in de klei. Een paar passen verder wegen mijn voeten 2 kilo meer. De regen heeft de wegen goed slijmerig gemaakt en het is maar goed dat ik en dag gewacht heb om te vertrekken want het had toch niet gelukt. Het geluk is wel dat het niet altijd klei is en mijn schoenen kan afschoppen. Het weer is zo goed dat ik snel mijn broekspijpen moet afritten en de zon mij kan opwarmen en het landschap kan opfleuren. Heel mooi lopen is het in deze golvende omgeving. Al de akkers staan mooi groen van de granen die in het najaar gezaaid zijn. Weinig bomen of struiken. Het eindpunt van vandaag ligt maar 18 km verwijderd van Matera maar de wandeling gaat wel 30 km lang zijn. Hier telt niet het doel maar de weg ernaar toe door een wondermooie omgeving. Dat is ook het belang van de reis steden of omgevingen te ontdekken. Het is af en toe zoeken maar nooit lang om terug op de juiste weg te komen, ook een aanpassing van mij om te begrijpen hoe de plaatsers van de merktekens gedacht hebben. Als ik de ik kaart bekijk begrijp ik de omwegen niet maar op het terrein is het duidelijk. Het glooiend landschap wordt doorklieft met een canyon van je welste. Een diepe groef in de grond die zo ook het landschap van Matera heeft gecreëerd. Niet over te steken zonder brug. Ik moet dan op een bepaald moment een drukke weg oversteken en aan de andere zijde kan ik even een koffie drinken in een tankstation. Het enige punt op mijn weg waar een snack, koffie of water kan aangekocht worden. Door al dat omlopenmoet er toch een plaats zijn waar ik die beek over moet en dat is dan ook wat nat want geen stapstenen. De schoenen zijn weer proper en de weg leidt mij naar een stuwdam die een enorm meer veroorzaakt met ook recreatieve doel. Lopen langs het water geeft rust en de stilte van de omgeving is te genieten. Maandag en dus geen dagjesmensen alleen een man die wat kruiden kom plukken om te eten. Dit zie je dikwijls in Italië. De weg klimt langzaam en ook het weer verandert. De zon gaat schuilen en de wind neemt toe. Zo fel zelf dat ik mijn jas aantrek om mij te beschermen tegen die aanval van de wind. Het eerste deel van de weg had ik de wind in de rug en dan was ik goed beschermd door mijn rugzak maar nu blaast de wind frontaal. Als er dan ook nog regen bij komt dan ben ik snel bestraald en nat. Een geluk want het was maar een bui en nu is de wind nuttig om mij op te drogen. Het wordt 1u30 en ik stop om wat proviand op te diepen en iets te eten want de laatste km zijn berop naar het Santuario. Heel lang geleden dat ik nog eens gepicnict heb want meestal tracht ik de middag aangekomen te zijn. Vandaag was ik voorbereid want om 8u vertrekken en 30 km moeten lopen is niet mogelijk op 5u. Ik geniet van mijn voorraad en kan verder naar mijn einddoel. Een stevige klim doet mij dikwijls stoppen om op adem te komen en het weer houdt zijn adem in zodat ik min of meer droog het Santuario bereik. Doodstil is het er. GEEN mens te zien en dit is ook de eerste maal dat ik dit meemaak. De kerk is open en ik drentel naar binnen om een foto te maken. Achter een zuil kom plots een zuster tot leven die zo vriendelijk is de timbro op mijn kaart te drukken. Ik bel naar mijn boost om mee te geven dat ik aangekomen ben en wacht. Hier in het klooster hebben ze een hostel maar weigeren ze nu overnachtingen deels door corona en misschien ook omdat het niet winstgevend is. Een geluk dat Leonardo uit Gravina di Puglia de moeite neemt de pelgrims en op te pikken en ze de dag nadien weer naar hun vertrekpunt te brengen. Klanten voor hem en een dienst naar ons toe want in de omgeving is er niets, zelfs aan het heiligdom kan je niets drinken. 18 km verder, onder een geweldige regenbui (waaraan ik ontsnap ben) en met veel uitleg over mijn volgende etappe bereiken we Gravina, droog dat wel maar uitgeput. Douche en rusten want ik kan maar gaan eten om 19u30. Wel heel lekker want een Osteria biedt een pelgrimsmenu aan voor 15 euro. Ik heb de zaak voor mij alleen maar na mijn eerste gerecht strompelen nog 3 pelgrims binnen en kunnen we wat praten. De ober brengt mij een limoncello en dat is wat broeder lichaam nodig heeft om de dag af te ronden Ik ben te moe om nog lang te blijven en strompel de trap van de B&B op naar mijn bed. Morgen wordt het weer een lange dag en laat ons hopen dat de weergoden beter gemutst zijn.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
