Lezersbrief "De signalen van de kerk" - niet gepubliceerd. ********************************************************** Wie verwacht had dat de kerk eindelijk eens ernstige signalen zou doorsturen om duidelijk te maken dat ze ten strijde wil trekken tegen seksueel misbruik van kinderen door geestelijken gedurende vele decennia, zich onvoorwaardelijk achter de slacht- offers zou scharen, die kwam bedrogen uit. Onlangs gaf de opperste kerkelijke autoriteit, de paus, tijdens zijn bezoek aan de UK de buitenwereld te verstaan dat pedofilie een ziekte is waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld. De daders waren dus SLACHTOFFER van een onweerstaanbare drang. "We zijn niet waakzaam genoeg geweest" ... tot zover het mea culpa van de kerk. Een nederige bekentenis zal er dus nooit inzitten, een toegeven dat ze ten allen tijde aan imagobescherming hebben gedaan en daardoor verder seksueel misbruik in de hand hebben gewerkt. Afgelopen weekend kwamen meer dan 80 slachoffers van seksueel misbruik binnen de kerk naar mekaars verhalen luisteren op de (H)Erkenningsdag die de Werkgroep "Mensenrechten in de Kerk" had georganiseerd. Hoe zwak was het signaal dat we te horen kregen van bisschop Johan Bonny, die aanwezig was op de bijeenkomst. "Wat moet ik doen? Ik ben GEBONDEN" !!! Wat kwam de man daar dan eigenlijk uitrichten? Als dat het enige signaal naar de slachtoffers toe was, dan was hij maar beter niet komen opdagen. Het mag, kan toch niet de bedoeling zijn alleen maar een zalfje over de wonde te strijken. Of toch, vergeven en amen. Alhoewel, als we de uitspraken van de paus er bijhalen, dan begint het daar meer en meer op te gelijken. Het relaas van de oudere man, die als kind misbruikt werd, en enkele weken geleden met zijn verhaal naar een bevriende pater franciscaan trok, een zogezegd breeddenkend progressief geestelijke, maakt pijnlijk duidelijk dat binnen het instituut kerk nog heel wat geestelijken rondlopen die niet in staat zijn de impact van seksueel misbruik te vatten. "Het slachtoffer zou een doodzonde begaan hebben indien hij van het misbruik zou genoten hebben." Een bewering de schaamte voorbij, maar die kadert in wat vroeger zo dikwijls werd beweerd :"Het kind zal wel aanleiding gegeven hebben." Het verklaart ook de druk die gezet werd op onderzoek naar seksueel misbruik door geestelijken indertijd. De rollen omdraaien en met de beschuldigende vinger wijzen in de richting van het slachtoffer. -zie 2'de voorbeeld in artikel hieronder "Geestelijken als beschermers van pedofielen". Het slachtoffer bovendien nog intimideren door te beweren dat hij aan de afbraak van de kerk meewerkt door lid te zijn van de organisatie "Mensenrechten in de Kerk". Zwijgen dienden de slachtoffers te doen en vergeven de walgelijke daden van hen die een groot deel van hun leven geruïneerd hebben. Veelzeggend is de reactie van Rik Devillé van de Werkgroep :"Wat hier gebeurd is speelde zich niet af in de 16'de eeuw, maar amper twee weken geleden in Vlaanderen (Zie artikel HLN van maandag "Heb je genoten? Dat is zonde"). Inderdaad allemaal signalen die boekdelen spreken. Je zou het voor minder op een lopen zetten als slachoffer - wat dan ook effectief is gebeurd ! ***********************************************************************
Nawoord bij "Geestelijken als beschermers van pedofielen" ************************************************ Die voordtdurende tegenwerking van kerkelijke autoriteiten (van pastoor tot ...) in onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen, de dubieuze rol van het gerecht in veel te veel gevallen (behalve bij ernstige fysieke letsels bij een slachtoffer - zie 1ste verhaal "De rekbare punten van broeder X"), dat is één van de redenen waarom ik met deze verhalen naar buiten ben gekomen. De belangrijkste reden kan ik het best aantonen door te verwijzen naar een lezersbrief verschenen in een krant in april van dit jaar : "Het wordt tijd dat de media nu stoppen met verdachtmakingen allerhande over misbruiken door priesters die dateren van een halve eeuw geleden. Deze niet meer te controleren gebeurtenissen en cowboyverhalen worden door ongelovigen gebruikt om de Kerk te beschadigen". Daarom heb ik besloten de verhalen te brengen zoals ze door mijn vader zijn opgetekend, mét de getuigenissen van daders en slachtoffers ... woordelijk. Ik kan begrijpen dat slachtoffers zich niet goed voelen bij het lezen van al die walgelijke details. Op een bepaald moment dacht ik er mee te stoppen, omdat ik het grootste respect heb voor de slachoffers van seksueel misbruik. Na zovele decennia zijn velen onder hen met hun verhaal gekomen, en dat moet zeker niet gemakkelijk geweest zijn. Dat bepaalde mensen hun relaas afdoen als een cowboyverhaal van een halve eeuw geleden, dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Indien ik slachtoffers hiermee kwets, dan bied ik hiervoor mijn verontschuldigingen aan. Een mailtje n.a.v. van al die zaken is altijd welkom. Groeten. Ivan B.
Lezersbrief van woensdag 29 september n.a.v. de discussie rond taalonderricht. ====================================================== Reactie op lezer die onderricht van meerdere vreemde talen geen meerwaarde vindt. (niet gepubliceerd in krant)
Een taal beheersen biedt sowieso altijd een meerwaarde. Lezer A.M. schrijft in Dialoog van woensdag : "Ik zou het beter vinden als het buitenland ons zou prijzen als innovatieve technici i.p.v. als uitstekende taalkundigen." Heel wat technici en wetenschappers van bij ons genieten nochtans waardering in het buitenland mede verworven door hun talenkennis. Kan toch niet ontkend worden? In alle uithoeken van de wereld hebben Vlamingen het waargemaakt, en de kennis van één of meerdere vreemde talen is hen daar ongetwijfeld behulpzaam bij geweest. De ideale "ijsbreker" in vele situaties. Dat enkel de exacte vakken van belang zijn voor de wetenschappelijke welvaart en de ermee gepaard gaande verhoging van de levenskwaliteit (standpunt van diezelfde lezer), dat is wel héél kort door de bocht. In de medische sector alleen al zijn de oude talen niet weg te denken. Hoeveel artsen, verpleegkundigen, technici, ontwikkelingswerkers, enz... trekken niet naar het buitenland? Moeten zij geen beroep doen op hun talenkennis om barrières te doorbreken - ook om met bepaalde autoriteiten aldaar te kunnen communiceren? Vergeten we niet even dat heel wat cursussen, gastcolleges, ... in het Engels worden gegeven? En wat doen we met de vele uitwisselingsprojecten wanneer je niet kan terugvallen op een behoorlijke kennis van de taal? Geen probleem om de opsomming verder aan te vullen en het belang van de kennis van vreemde talen te onderstrepen. Verder stelt A.M. :"Hoeveel jongeren zou de waterval naar technisch of beroepsonderwijs bespaard kunnen worden als ze meer tijd kregen om dezelfde hoeveelheid leerstof wiskunde, chemie of fysica onder de knie te krijgen?" Het zijn toch niet noodzakelijk de taalvakken die een leerling van richting doen veranderen!? Foute redenering ook omdat vakken als wiskunde in bepaalde technische richtingen zwaarder zijn dan in een richtaing van het ASO. En bovendien zijn er richtingen in het technisch en beroepsonderwijs waar talenkennis ook van groot belang is (vb. Secretariaat-Talen in TO). Nee, een taal studeren is nooit tijdverspilling en biedt altijd een meerwaarde ... vroeg of laat! =========================================================
Lezersbrief in krant van dinsdag 28 september. Aanleiding : Minister van Onderwijs wil Engels als tweede taal. ============================================== ALWEER VERANDEREN ! +++++++++++++++++++++++ Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet schudt op zijn beurt een aantal voorstellen uit zijn mouw. Het schooljaar is amper een paar weken oud of de man die voor de nodige rust en stabiliteit moet zorgen, stormt de onderwijswereld binnen als een olifant in een porseleinenwinkel. Zijn vorig voorstel, dat heel wat stof deed opwaaien, is nog niet goed en wel verteerd, of daar komt de man al met een nieuw voorstel voor de dag : Hij wil in het Vlaams onderwijs het Frans als tweede taal vervangen door het Engels. Ben leerkracht met pensioen (35 jaar Engels gegeven), en kan me niet voorstellen hoeveel ministers van Onderwijs het in al die jaren nodig gevonden hebben om te "knoeien" met de uren Frans en Engels. Wat ik me altijd heb afgevraagd : Leggen die mensen wel eens echt hun oor te luisteren op het terrein? Of willen ze allemaal per se hervormingen door- voeren om hun passage als minister in de verf te zetten? Akkoord, onderwijs moet evolueren, mag niet ter plaatse blijven trappelen, maar door om de haverklap twee taalvakken "haasje-over" te laten spelen kan je de efficiëntie van het taalonderricht bezwaarlijk bevorderen. Ten tijde van het VSO kon je (in het GO) kiezen tussen Frans of Engels als tweede taal. Later volgde een periode waarin met gelijk aantal uren Frans(3) en Engels(3) in het 1'ste middelbaar werd begonnen. In 1989 kwam het onderwijskabinet met een nieuwe "eenheidsworst" aandraven. De zoveelste wijziging sinds het begin van mijn loopbaan. Het aanbod van een gelijk aantal uren Frans en Engels werd naar de prullenmand verwezen. Ben er altijd voorstander van geweest beide talen in het lesurenpakket evenwaardig aan te bieden, evenveel uren dus. Frans is nu eenmaal belangrijk, niet alleen omwille van de staatkundige situatie in ons land, maar ook in veel bedrijven bij ons is kennis van de taal in veel gevallen onontbeerlijk (zie vacatures). En Engels is nu eenmaal een wereldtaal en zal dat altijd blijven. Dé voertaal op het internationale platform. Bovendien mogen we niet vergeten dat heel wat studenten op een bepaald moment cursussen in het Engels dienen te volgen. Redenen genoeg dus om de twee talen volwaardig (voldoende lesuren!) en evenwaardig aan te bieden in het onderwijs.
Sommigen werpen op dat aan het Engels niet zoveel uren moeten besteed worden, omdat de taal gemakkelijker aanleert en veel jongeren sowieso al vlotter kunnen communiceren in het Engels. Een foute redenering, want in een later stadium wordt het Engels (niet alleen omwille van de talloze idioms) behoorlijk moeilijk, zoals ELKE taal trouwens. En diegenen die beweren dat niet zoveel uren nodig zijn, zien een heel belangrijke factor over het hoofd, nl. dat er ook heel wat leerlingen zijn die weinig of minder aanleg hebben voor talen, over weinig taalgevoel beschikken. Mag met hen ook even rekening gehouden worden?
Tot slot even dit : We maken ons best niet te veel illusies over "definitieve aanpassingen". Zoveel ministers van Onderwijs er nog komen, zoveel voorstellen zullen allicht nog het daglicht zien, mogelijks uitgevoerd worden, om dan tijdens het ambtstermijn van een volgende minister terug afgevoerd te worden.
Ik heb het in 35 jaar onderwijs nooit anders geweten ! -In de krant verscheen een ingekorte versie van dit artikel.
Even een sportief intermezzo. Vorige woensdag kwam het tijdens het treffen tussen Lierse en Anderlecht tot een incidentje tussen de doelman van paarswit en een ballen- jongen van de thuisploeg. Veel heisa en beschuldigende vingertjes, breed uitgesmeerd in de pers ... YouTubefilmpje op het net geplaatst ... of hoe men van een mug een olifant maakt. Hieronder de volledige versie van mijn lezersbrief, maandag in verkorte versie gepubliceerd in de krant. ************************************************************************ Proto en de ballenjongen. ==================== De uitgebreide berichtgeving over het incident tussen de goalie van Anderlecht en een ballenjongen van de Pallieters, met daarbovenop nog eens een YouTubefilmpje (worden straks alle menselijke gedragingen tot YouTube filmpjes verpakt ?) deden me denken aan de uitdrukking "van een mug een olifant maken". In elk geval is hier van een muggetje een levensgrote olifant gemaakt. Wat is dit incidentje eigenlijk meer dan een overhitte reactie van een supporterende ballenjongen - en hoe reageert een puber nu eenmaal? - en een geprikkelde profvoetballer, bij wie op dat eigenste moment de adrenaline door de aderen stroomt? Het ergste van al is dat nu ook volwassenen zich aan een puberaal "spelletje" van "Hij is begonnen" hebben begeven. Nochtans kon met een klein beetje creativiteit dit hele voorval in positieve zin omgebogen worden Maar blijkbaar verhit koning voetbal de gemoederen zo fel, dat "de andere" nu eenmaal als de vijand in de ogen moet blijven gezien worden. Nu werd een banaal incident (is het meer?) in negatieve zin overdreven op de spits gedreven en houdt iedereen zich aan zijn eigen grote gelijk. Geen ruimte voor nuance, voor het relativeren van dit voorval. Zou het echt zo moeilijk zijn twee mensen, de profspeler en de ballenjongen, eens samen te brengen? Een initiatief van de twee betrokken ploegen : Nodig die twee uit om eens een halfuurtje eender waar "balletje te trappen" ... tesamen. Laat Damon een paar strafschoppen nemen met Proto in doel en/of omgekeerd. Als de knaap er ééntje binnentrapt of hij kan er ééntje tegenhouden, dan spreekt hij er binnen x jaren met kinderen en kleinkinderen nog over. Zou zo'n gebaar, vertrekkend vanuit de wereld van de volwassene, haat en nijd niet doen omslaan in respect en vriendschap? Hier is, jammer genoeg, vanuit de wereld van de volwassenee; tot nu toe geen enkel positief signaal gekomen.
Steven B. schokt nabestaanden van doodgereden studentes ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "Zonder rijbewijs kan ik geen werkstraf doen." ================================ "Ik kan geen werkstraf uitvoeren of op scholen gaan spreken. Zonder rijbewijs geraak ik daar niet." Steven B. (22), de jongeman die op 11 november vorig jaar dronken en aan te hoge snelheid drie studentes doodreed, moest gisteren opnieuw in beroep voor de rechter verschijnen. De vraag van de ouders van de slachtoffers om met zijn eigen ervaring andere jongeren te waarschuwen voor dronkenschap in het verkeer, wees hij resoluut af ...
Krant van woensdag 22 september.
Lezersbrief in krant van donderdag 23 september. ---------------------------------------------------------------- Ongeval Oosterzele §§§§§§§§§§§§
Vorig jaar in november werden in Oosterzele drie studentes door een dronken chauffeur van 22 met hun fiets van de weg gemaaid. Ze overleefden de klap niet. De rechter in eerste aanleg stelde zich heel mild op in zijn vonnis : Zes maanden voorwaardelijke celstraf en twee jaar rijverbod. Een straf die nu iets zwaarder kan worden, maar nooit kan opwegen tegen de schade die de jongeman heeft aangericht : Drie meisjes, in de fleur van hun leven, doodgereden. Drie families in rouw gedompeld, zovele vrienden en vriendinnen die de meisjes nooit zullen vergeten (getuige daarvan de vele reacties, ook nu nog, op Facebook). De ouders van de slachtoffers hebben zich bijzonder sereen opgesteld tegenover de jongeman die hen zoveel verdriet heeft bezorgd. Ze hadden al een hele tijd geleden voorgesteld Steven als werkstraf in scholen te laten praten, om zijn leefijdsgenoten te gaan waarschuwen voor de gevaren van alcohol achter het stuur. Tot hun grote verbijstering liet de jongeman bij monde van zijn advocaat weten dat niet aan te kunnen. Hij zou rood worden en beginnen te stotteren. En dan!? Het zou in elk geval betekenen dat hij emotioneel heel begaan blijft met het gebeuren en zijn inzet op dat vlak zou ongetwijfeld van groot belang zijn bij het verwerken van het verdriet van de nabestaanden. Maar van een mogelijke werkstraf is blijkbaar geen sprake - zelfs geen klassieke, zoals begeleiding van mensen die na een ongeluk met een handicap leven. Steven wil niet "nog bekender" worden, luidt het. Indien de jongeman daar positief had op gereageerd, had het een gunstig effect gehad op zijn verdere leven. Nu zal hij als een lafaard beschouwd worden, die zijn advocaat nog koudweg laat zeggen : "Zonder rijbewijs kan ik geen werkstraf doen. Hoe moet ik mij verplaatsen?" Stel je eens in de plaats van de nabestaanden als je zoiets te horen krijgt ! Niet alleen gaat de rechtbank niet in op de vraag van de ouders, ze blijft ervan uitgaan dat de dronkenschap van Steven niets te maken heeft met het ongeluk en de dood van de drie meisjes, zelfs niet als medeoorzaak. Tart zoiets niet elke verbeelding? De zoveelste striemende slag in het gezicht van de ouders. En welk signaal geeft de rechtbank hier aan jongeren? ============================================================================= PS.: Vervolg verhaal "De rekbare punten van broeder X" volgt later op de dag. Groeten. Ivan
Inleiding : ====== De lezersbrief van april 2010 (zie 2'de bericht) is gebaseerd op een waarheidsgetrouw verhaal opgetekend door Gaston Bontinck. "De rekbare punten van broeder X" is het eerste verhaal dat hier zal gebracht worden. De verhalen worden overgenomen in zijn eigen verteltrant. In de inleiding van zijn boek schrijft hij : "Dit komt niet van de hand van een schrijver, maar van een rijkswachter, die in eigen stijl en eigen vorm vertelt over zijn belevenissen bij onderzoeken naar zedendelicten." Gezien de lengte heb ik besloten de verhalen telkens in een viertal delen op te splitsen. De aangehaalde feiten zijn bijwijlen grof, maar hoe de woorden en uitdrukkingen ook mogen overkomen, zij komen uit de mond van daders, slachtoffers, getuigen, ... Belangrijk : Deze verhalen worden niet gebracht uit sensatiezucht of wat dan ook, maar PROBEREN gewoon te duiden hoe slachtoffers zich moeten gevoeld hebben tijdens de walgelijke feiten, bij overhoringen, of de vele jaren erna. Proberen, want wij kunnen in de vertse verte niet beseffen wat slachtoffers echt hebben meegemaakt. Leed, té moeilijk om onder woorden te brengen, maar bepaalde getuigenissen spreken boekdelen. En net zij zijn het die keer op keer in de kou zijn blijven staan. Dat hebben de recente gebeurtenissen meer dan eens aangetoond. Laten we bovendien niet vergeten dat vele gevallen van pedofilie, incest e.a. gevallen van seksueel misbruik steeds een "diep bewaard geheim" zullen blijven (zie lezersbrief april 2010). Groeten. Ivan B.
ALLE SCHULD ONTKEND ++++++++++++++++++++++ Het statement van de paus tijdens de persconferentie op het vliegtuig naar het Schotse Edinburgh laat aan duidelijkheid niets te wensen over. "Pedofilie is een ziekte waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld. En wij, de kerk, zijn alleen onvoldoende waakzaam geweest." In plaats van ootmoedig het hoofd te buigen wordt alle schuld ontkend. De geestelijken die kinderen seksueel hebben misbruikt waren dus het slachtoffer van een onweerstaanbare drang. Geen verregaande perversiteit waarbij het weerloze kind als slachtoffer werd "genomen" (verkracht of bepoteld). Geen woord over machtsmisbruik, een misdrijf op zichzelf, gezien de piëdestal waarop de geestelijke (van pastoor tot bisschop) zich bevond. Aanvankelijk klonk het "We hebben het niet geweten." Nu zijn de kerkelijke autoriteiten onvoldoende waakzaam geweest ... Nochtans waren ze van de vele walgelijke feiten maar al te goed op de hoogte (gezien de vele overplaatsingen). Eerst werd seksueel misbruik van kinderen toegedekt met het brede gewaad van de liefde, nu wordt het brede gewaad van de ziekte bovengehaald.
Het laatste zinnetje werd niet opgenomen in de reactie in de krant.
Dit korte stukje werd door middel van een SMS'je doorgestuurd naar de redactie. Gewoon een reactie vanop de trein bij het lezen van de krant.
Misbruik in de kerk. =============== Lezersbrief gepubliceerd in april. Voor het eerst maakte ik gebruik van een fragment uit de verhalen van mijn vader. Aanleiding was de reactie van enkele lezers, die al de verhalen over seksueel misbruik door geestelijken probeerden te minimaliseren. Uiteraard vind je pedofilie terug in alle geledingen van een samenleving, maar hier gaat het toch over mensen die van hun machtspositie en vertrouwensfunctie misbruik hebben gemaakt om zich te vergrijpen aan de zwakste schakel in onze samenleving : het kind.
-In Dialoog van dinsdag schrijft R. :"Het wordt hoog tijd dat de media stoppen met verdachtmakingen over misbruiken door priesters die dateren van een halve eeuw geleden." Ik zou best willen dat het maar cowboyverhalen zijn. Jammer genoeg is dat niet zo. Hierbij een fragment uit een boek van mijn vader gebaseerd op FEITEN : "Een krantenartikel uit 19.. vermeldt (piepklein artikel ergens op pag.12 van de krant!) : Een walgelijke zedenzaak aan het licht gekomen te ... Een jonge priester werd aangehouden en opgesloten. De feiten vonden plaats in een internaat. Een 10-jarig jongetje brengt het weekend thuis door. Voor het eerst kan hij een goed rapport voorleggen. Enkele uren nadien hoort de moeder haar kind huilen op het toilet. Tot haar verbijstering stelt ze vast dat de aarsopening van het kind bebloed en gezwollen is. De huisarts stelt bloedige ontstekingen vast als gevolg van herhaalde gewelddadige penetraties. Het kind diende gehospitaliseerd te worden. Moeizaam kwamen tijdens een discreet verhoor de feiten aan het licht. De 10-jarige werd regelmatig uitgenodigd in de kamer van broeder X, die het kind meermaals misbruikte. 'In ruil' kreeg het betere punten.Zijn resultaten stegen van 55 naar 72% ... (dit is uiteraard een fel ingekorte versie van het verhaal.
De priester-leraar werd veroordeeld tot 3 jaar cel. Maar wat gebeurde daarna met hem ? Dat is nu één van de zaken die wel aan het licht is gekomen. Hoeveel zedendelicten zijn niet 'een diep bewaard geheim' gebleven ? Menselijk toch dat velen de stilte niet konden/kunnen doorbreken. Schaamte? Schuldgevoel? Ouders die als de dood waren om klacht in te dienen, bevreesd voor een schandaal? Daarom vind ik het zo belangrijk dat religieuze leiders kindermisbruik door geestelijken scherp veroordelen, waar en wanneer dat ook gebeurd is. Dat had trouwens al jaren geleden moeten gebeuren. Ook de paus hoort een duidelijk standpunt in te nemen. Geen doofpotoperaties meer.
Welkom ! Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik deze stap durfde te zetten. Ben eigenlijk nog maar een tweetal jaren "vertrouwd" met het werken met de laptop ... en af en toe loopt nog wel eens iets mis. 't Zal sober zijn in het begin ... even zoeken hoe alles in zijn werk gaat. Mijn bedoeling is tweeërlei : De lezersbrieven die ik geregeld naar krant of tijdschrift verstuur (al dan niet gepubliceerd) hier onder te brengen. Vele reacties zijn in de loop van de jaren verloren gegaan, anderen heb ik in mappen verzameld, maar heel wat niet-gepubliceerde reacties verdwenen in de prullenmand. De redacties van kranten moeten dagelijks een soms moeilijke keuze maken tussen de talrijke brieven die ze binnenkrijgen. Je moet dus aanvaarden dat zij een bepaalde inbreng niet altijd kunnen plaatsen.
Verder zou ik een aantal verhalen willen brengen die mijn vader in boeken verwerkt heeft (verhalen die tot nu toe in de huisbibliotheek gebleven zijn). Gaston Bontinck (+1986) was in de jaren '60 als rijkswachter verbonden aan de bijzondere dienst "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Zijn verhalen zijn gebaseerd op feiten, en handelen inhoudelijk over onderzoeken naar zedendelicten. Geen zucht naar senstatie, maar de belevenissen van iemand die vertelt over de eerste onderzoeksdaden die hij diende te verrichten in heel wat onkiese zaken. De recente gebeurtenissen hebben me het besluit doen nemen enkele van zijn verhalen hier in deze blog te plaatsen. Grauwe realiteit, heel dramatisch bijwijlen, verteld ook met de woorden en uitdrukkingen van slachtoffers, getuigen, daders, ... De namen van de betrokken personen heeft mijn vader in zijn boeken bijna altijd vervangen door fictieve initialen.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
