8 jaar geleden: je wordt wakker en er komen enorm veel indrukken binnen. De woorden beperking, handicap komen binnen als een mokerslag. Wat nu? Ik krijg veel tijd om na te denken want ik ben veel alleen in het ziekenhuis. Bezoek komt en gaat maar Inge blijft liggen. Inge kan niet bewegen en in het begin kon ik ook niet praten. De frustratie loopt op omdat ik niet weet wat er aan het gebeuren is. Daar lig ik dan helemaal alleen na te denken over wie ben ik nu en wat is er aan de hand. Ik voel me vooral alleen en de nachten duren lang. Ik slaap weinig en maak me veel zorgen. Ik krijg medicatie om te kunnen slapen en dat helpt om in te slapen maar doorslapen kan ik niet. Mijn jongens komen dagelijks op bezoek en daar geniet ik van en trek me eraan op. Ik mis mijn kerels maar ook mijn werk, sociale contacten. Ik mag tv kijken maar kijken doe ik in het ijle. Ik kan niet zappen ook al heb ik een afstandsbediening in mijn handen. Ik krijg te horen dat ik naar Pellenberg moet om te revalideren. Ze zeiden een opname van 1 jaar in het ziekenhuis. Dit werden 16 maanden. 16 maanden van incasseren, relativeren en denken het is wat het is.

Maar wat doet het met een mens om te horen en vooral te voelen dat ik niet alles meer kan. Helemaal in het begin ik had net mijn stem terug en kon 1 vinger bewegen en ik kon zappen zei An mijn zus ‘zie eens Inge wat je allemaal al kan!”. Ik antwoorde heel sec ‘An, ik kon alles’ en zucht heel diep en gelaten, ik zal het nooit vergeten.

Ik ontdekte wat ik allemaal kwijt was en op een moment kon het me niet meer schelen en had ik het gevoel alles op een hoop te gooien. De pijn, mijn oog, oor, NAH, de verlammingen,… het was allemaal zoveel en ik ik moest het maar slikken en vaak hoorde ik leg je er bij neer en je moet het  gewoon aanvaarden. Gelukkig zeg ik ‘waar een wil is is Inge’ en moet ik me ook sussen met het feit ‘dat het is wat het is’.

Maar het blijft moeilijk me een benaming te geven. Een handicap, gehandicapt wil ik echt niet en heeft een ongelooflijke negatieve bijklank. Persoon met een functiebeperking klinkt zo melig maar noodgedwongen ben ik toch een persoon met een beperking maar liefst ben ik gewoon Inge. Inge mama, zus, nichtje van…, vriendin en gewoon kennis. En ja de rolstoel is er maar ik kan ook stappen met krukken wat ooit begon met stappen met een looprekje tussen bed en tafel en dan terug 2 meter, 4 meter, 10 meter en nu een 20 tal meter over ongeveer 10 minuten. Het is niet snel maar ik doe het wel en ooit is er gezegd geweest aanvaard de situatie maar Inge. Maar ik ben blijven dromen blijven vechten EN VECHTEN ZAL IK BLIJVEN DOEN.