Lander gaat deze middag tot morgen logeren bij Hermes een maatje van hem en donderdag op vrijdag komt Hermes hier logeren. Het word dus een qualitymoment voor Volker en mij. Samen wat babbelen, samen spelen, gewoon samen dingen doen.

Maar iedereen weet ik ben een alleenstaande mama met 2 opgroeiende kinderen en een fysieke beperking. Een hele opdracht maar ik geniet met volle teugen van het mama zijn. Toen ik aan het stappen was met de kine deze ochtend om 8 uur kwam lander uit zijn kamertje. Hij stond geblokkeerd en dan kan ik het niet laten om hem even rechtstaand te knuffelen. Ik zet de ene kruk aan de kant en ik leg mijn arm rond zijn schouder en knuffel hem terwijl ik snuffel in zijn pluimpjes. Echt een heel simpel gebaar met een grote betekenis.

Ook kwam vandaag de thuisbegeleider en die zei tegen mijn mama ‘amai, mevrouw je hebt een straffe dochter’. Oma antwoorde op haar manier en zei dat al haar kinderen sterke mensen waren. En wuifde alles van mij een beetje weg. Maar oma zal niet snel in haar kaarten laten kijken en zeker de ene niet voortrekken op de andere. Maar ik wist waarop hij doelde en hij zei uw Inge. Oma bleef rond de cirkel draaien en dan ben ik erop in gegaan. Ik zei nog je hebt ook geen gelijkbaar materiaal want je kent mijn broer en zussen niet. Maar ik wuifde het compliment gewoon van tafel.

Ik ben geen sterke madam! Ik ben gewoon Inge en ja ik heb pech gehad. Direct parreerde hij erop maar kijk Inge wat jij hebt voor gehad. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, 10 weken coma, beademd,… je was echt bijna dood.

Maar het was opzich wel mooi en ook al voel ik me niet altijd gelukt in het leven ik ben nog steeds Inge die positief in het leven staat.

Want na het ziek zijn en mijn revalidatie ben ik toch op een emotionele rollercoaster gesprongen die ik niet gestopt kreeg. De enige uitweg die ik toen zag was weg gaan om helemaal opnieuw te beginnen. En dat heb ik gedaan. Ik ben nu 5 jaar verder en ik kan er alleen maar van zeggen ik ben er geraakt. Ik kijk er niet wrang op terug op mijn traject maar het was toen dat mijn weg terug bergop ging. Helemaal alleen heb ik het gedaan en ik ben er echt trots op en ik heb het toch gedaan. Mijn jongens hebben het allemaal ondergaan en hebben 2 bedjes om te slapen, een pyjama hier en een pyjama daar, tandenborstel hier en tandenborstel daar zo loopt het hier en ze zijn niet alleen ondertussen ken ik al verschillende mama’s en papa’s die het zo doen.

Maar het enige wat ik niet zo find vind is dat ik als mama er vaak alleen voor sta. Maar mijn thuisbegeleider was vooral trots op het trajact dat ik heb afgelegd. Ziek zijn, coma, revalidatie, mezelf terug opnieuw leren kennen maar ook leren opnieuw te bewegen. Inge springt niet meer uit bed maar Inge wringt zich uit bed. Inge heeft een badlift en zwiert haar been niet meer in en uit bad, Inge moet kine volgen, Inge moet sporten, Inge moet medicatie nemen en Inge moet…

Maar vind ik het erg om dit allemaal te doen en te ondergaan? Neen maar ook geen ja, het is wat het is maar terug kijken van wat ik kon dat doe ik ook niet meer. Dromen over rolstoelen doe ik niet ik loop nog steeds rond. Wat ik ooit zei tegen mijn zus toen ik nog steeds op de Mid-Careafdeling in GHB lag ik kon net praten en 1 vinger bewegen en ze zei ‘maar Inge kijk eens wat je allemaal terug kan!’ Mijn antwoord kwam hard aan bij haar ‘An, zie wat ik kan? Ik kon alles.’ Ik zal ze nooit vergeten en nu zou ik dat antwoord niet meer geven maar ook niet beantwoorden met een grote smile. Als ik erbij stil sta ben ik er nog steeds niet goed van en aanvaarden heb ik nog steeds niet gedaan. Ik heb er leren mee omgaan maar ik heb het nog geen plaats kunnen geven. Ook al kom ik positief over en ben ik een vechter er was toch een tijd waar ik alles kon.