Het weer eens een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op de blog maar het is razend druk op dit moment waardoor ik niet steeds de tijd vind om te schrijven. Vele ideeën spoken door mijn hoofd maar het uitvoeren hinkt wat achterop.

Vorig week ben ik terug gaan spreken voor een klas laatstejaars verpleegkunde. Een bende gemotiveerde jongens en meisjes had ik voor me en er zijn nog enkele vragen die ik moet oplossen maar daar ga ik deze week werk van maken om ze in de blog te verwerken. Ik was zenuwachtig maar niet zo erg als de vorige keer. Ik was mijn verhaal thuis vergeten waardoor ik me tijdens het vertellen vooral op de vragen verder ging. Maar mijn verhaal is toch de belangrijkste bron om op verder te gaan. Maar het was goed en er zaten toch wel enkele gevoelige vragen bij. Over zorgplanning naar later toe enz. het was een leuke ochtend en over 2 weken ben ik er weer op school. Ik zal dit elke module moeten 2à3 keer moeten doen dus kan ik me nu al voorbereiden. Wat het leuk maakt is dat de leerlingen op het einde naar me toe kwamen en me bedankten voor mijn getuigenis.

Het is allemaal niets die getuigenis maar soms kom ik mezelf enorm hard tegen. Zo ben ik nu een boek aan het lezen van die man die meegedaan heeft aan Taboe. Ken de man die in een rolstoel belande na een foute sprong heeft een boek geschreven over zijn ervaring maar vooral hoe het was voor vrienden en familie. Toen ik dat las zag ik alles voor mij uit flitsen van hoe het is geweest bij mij. Liggend op intensieve waar ik niets vanaf weet, de Mid-Care en dan naar een gewone kamer revalidatie in het revalidatiecentrum. Het leren mijn vingers en armen bewegen, opzitten, ‘staan’, rijken, transfer,… Ken is veel zwaarder geraakt is echt *pech gehad. Hij en zijn familie en vrienden kunnen het allemaal heel mooi verwoorden en ook al voel je dat ze een heel proces hebben doorstaan goede en kwade hij heeft niet opgegeven. Hij zit zoveel verder in zijn verwerkingsproces en geeft het gevoel de situatie te aanvaarden. Aanvaarden heb ik belange nog niet gedaan maar ik heb me wel berust in mijn situatie. Ik zeg het is wat het is en ik maak er het beste van ik denk positief, ik leef positief maar ik kan maar niet vergeten en lijmen wat er met me gebeurt is. De situatie is zo anders maar zowel hij als ik hebben er een beperking aanvoer gehouden. Ik heb het geluk mijn handen, armen en deels de functie van mijn benen nog heb. Maar spasticiteit en zenuwpijn ken ik wel en het is verdomd vervelend. De zenuwpijn is iets dat bijna niet onder controle te krijgen is en wat ik ervan weet dat is dat zenuwpijn heel moeilijk te bestrijden is en dat het plots ook kan verdwijnen. Ik hoop dat dit snel gebeurt.

De spasticiteit dat is er en ik neem al spierontspanners maar toch heb ik soms een trek in mijn arm als ik bv. eten opschep, als ik stap begint mijn been af en toe heel fel te trillen enz. Het is altijd wel iets met mijn lijf en er is altijd de angst voor een infectie longinfectie, blaasontsteking of zelfs nog maar een virale infectie. Het kan het begin zijn van zoveel erger.

Maar ik ga me deze week wat meer inspannen en wat meer schrijven. Al is het gewoon al op papier dat ik dan gewoon nog moet uitwerken op de computer. Maar morgenavond en overmorgen zijn mijn jongens er want het is nationale staking.