Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
16-08-2023
Nooit genoeg
Beste Lezers,
Ondanks mijn deelname aan de Dodentocht vorige week ben ik nog springlevend. De enige gevolgen van dit jaarlijks folietje zijn kleine bleintjes op de rechtervoet. Maar die moeten ook genezen en dat werd ik deze morgen al vlug gewaar. Toen ik naar Sint-Niklaas ging, om plasma te doneren, ging het eigenlijk wel vlot. Na de donatie, dat ongeveer een uurtje duurt, voelde die voet toch niet al te goed aan. Dus was de beslissing vlug genomen en stond ik met de trein al vlug terug in Temse. Geen erg hoor, wat verzorging en rust en tegen morgen kan ik alweer op weg. Maar wel met de fiets!
Vorige week was er echter een aankondiging van een topman van een grote bank. Hij zou klacht indienen tegen de federale regering omdat die een eenjarige staatsbon wil uitbrengen die fiscaal voordeliger is dan een belegging bij een bank. En dat is nu precies iets waar die topmannen niet van moeten weten. Als je maar niet aan hun dikke pree komt! En dat maakte me toch wel een beetje (!) boos.
Nooit genoeg is dan ook het thema van deze korte klaagzang.
De banken worden slapend rijk en dus ook die CEOs, die bonussen ontvangen. Nu diezelfde rijke banken schaamteloos kunnen profiteren van de rente aanpassing van de Europese Centrale Bank kan er geen stukje van een percentje af voor de (kleine) spaarders.
Door het najagen van steeds meer grotere winsten veroorzaakten de banken een financiële crisis. Die putten werden door de kleine spaarders en belasting plichtigen gedempt.
De bankensector zou eigenlijk beschaamd moeten zijn om de hand die hun heeft gered te negeren en eens een voordeel toe te wijzen. Maar de les uit het niet zo verre verleden is niet geleerd. Nooit genoeg!
Mijn woede is maar van korte duur, ik wil niet verzuurd raken door ongure types met een stropdas.
De titel Lucky Lady slaat vooral op Lotte K. Gisteren en de voorbije week weergaloos als sporter.
Dit betekent niet dat die andere Lucky Lady minder is.
De Lucky Lady II was voor de bevrijding van onze streek (en land) even belangrijk als vele andere gebeurtenissen.
Precies 80 jaar geleden, 30 juli 1943, werd de Lucky Lady II boven ons land neergeschoten door Duits afweer geschut. Van de tien bemanningsleden overleden er vijf bij de crash. De vijf anderen werden krijgsgevangen gemaakt.
Het is en blijft belangrijk om de herinnering aan deze ramp levendig te houden.
Dankzij Laurant Saegeman en Luc Hemelaer kan dat. Zij publiceerden in 2003, via Culturele Vereniging Spirit, het boek Luchtdrama boven Tielrode .
Via vele interviews met plaatselijke getuigen, archieven die her en der verspreid lagen, onderdelen van het vliegtuig zelf, werden de gebeurtenissen van die dag gereconstrueerd. Deze kroniek zou niet compleet zijn zonder de levensloop van de overlevenden te kennen. Contacten konden worden gelegd met enkele bemanningsleden en hun families via de ambassade en het internet.
Gisteren was er de onthulling van het memoriaal in de Hogenakkerstraat 68 in de aanwezigheid van de plaatselijke autoriteiten, dd. hoofd van de USA ambassade Tim Richardson, attaché van de USA luchtmacht kolonel Scott Adams en de Erewacht en Color Guard van de US Army. Verder was er de Red Cros Pipe Band van Hamme die enkele liederen ten gehore bracht na de bloemenhulde.
Na de plechtigheid, de Hogenakkerstraat was hiervoor afgesloten, werd er onder de vele aanwezigen (200) een brochure uitgedeeld met aanvullingen aan het boek.
Een prachtige aanvulling is het verhaal van de chirurg die Don Falk behandelde in de gevangenis van Sint-Gillis te Brussel.
Don Elstrom Falk copiloot F.O. verteld:
Op die dag was het de opdracht om in de buurt van Kassel onze bommenvracht te droppen, meer bepaald op de Fieselerfabriek van Waldau. Daar werden Focke-Wulf jachtvliegtuigen gefabriceerd. Veertig vliegende forten stegen rond 06u30 op. Tien toestellen zouden niet terug keren.
Onder andere onze Lucky Lady II werd door een Flack baterij boven Zeeland geraakt. De goede verzorging door een Duitse kapitein redde mijn leven. Hij stuurde de verpleegster weg uit de operatiezaal en we waren alleen. Opeens zei hij in het Engels: Mijn naam is Hauptman Von Buroker en ik ben uw nieuwe dokter. Laat eens zien hoe erg het is.
De juiste naam van de dokter kon, toen het boek uitkwam, niet achterhaald worden. Maar dat Don Falk na zijn gevangenschap nog kon lopen en zijn arm gebruiken is te danken aan die man. Via opzoekingswerk van Luc Hemelaer werd de juiste naam en levensloop van dr. Hans von Brücke bekent.
Er is ook een tentoonstelling georganiseerd in het voormalige gemeentehuis van Tielrode, waar een groot aantal relicten van de Lucky Lady II zijn uitgestald. En er is een wandel traject uitgestippeld van een dikke 6 km. Tijdens deze gegidste wandeling worden enkele markante plaatsen van die bewuste 30 juli bezocht. De gids, Gert Hooftman, besteed aandacht aan het dagelijkse leven tijdens de bezetting.
Deelnemen kan nog nu zaterdag en zondag, 5 en 6 augustus, telkens om 14u met vertrek aan het memoriaal Hogenakkerstraat 68.
Vijf top vier plaatsen en winst in de eerste rit, zes dagen gele trui en de groene trui mee naar huis, over wie zou het kunnen gaan. Lucky Lady Lotte Kopecky. En niet te veel tralala, vandaag al in Scotland om zich voor te bereiden op het WK. Hoe goed en sterk, zowel fysiek als mentaal, kan je zijn om dit allemaal te verwezenlijken. Proficiat Lotte.
Proficiat ook aan de organisatie Tour de France Femmes, Lotte verdiend voor haar ploeg 25.000 voor de tweede plaats. Bij de mannen verdient de Sloveen Pogacar het achtvoudige voor eenzelfde 2e stek.
Grtjs
Hugo
Noot: De Lucky Lady II was een Flying Fortress B-17F, met vleugelspanwijdte van 32 meter, lengte van 23 meter en een hoogte van 5.8 meter. Dit vliegende fort was uitgerust met vier Wright Cyclone motoren van 1380 pk en kon hierdoor aan 480 km/uur op een hoogte van 7.620 meter vliegen. Het toestel beschikte over twaalf beweegbaar opgestelde mitrailleurs .50.
De bemanning van de B-17 bestond in principe uit 9 man:
- de vluchtcommandant, dit was de hoogst in rang zijnde vlieger die verantwoordelijk was voor het gehele toestel en de bemanning; meestal kwam hij pas in actie als hij de besturing van het toestel overnam voor het direct aanvliegen van het doel voor het afwerpen van de bommen
- de copiloot, de vlieger die het toestel naar het doel en weer naar huis bracht
- de bommenrichter annex frontschutter, deze man had een dubbele functie en fungeerde onderweg als frontschutter die als taak had om de sector van de horizon van 180° voor het toestel af te dekken maar hij kwam bij nadering van het doel als bommenrichter in actie en wierp de bommen af
- de boordwerktuigkundige annex rugschutter, ook deze had een dubbele functie, was tijdens de vlucht verantwoordelijk voor de goede werking van de motoren maar bij naderend gevaar bediende hij de koepel op de rug van het toestel waarmee hij de sector van 360° boven het toestel afdekte
- de navigator annex radio operator, de belangrijkste man aan boord; niet alleen diende hij te zorgen dat het toestel op koers bleef maar ook onderhield hij de radioverbindingen met andere toestellen in de formatie en eventueel naar de thuisbasis
- de stuur- en bakboordschutters, de boordschutters aan de zijkant van het toestel die elk als taak hadden om de sector van 180° aan hun kant af te dekken
- de buikschutter, de boordschutter in de koepel onder de buik van het toestel die als taak had om de sector van 360° aan de onderzijde van het toestel af te dekken
- de staartschutter, de boordschutter in de staart die als taak had om de sector van 180° achter het toestel af te dekken.
Later werd de bemanning tot 10 man uitgebreid; het bleek dat de boordwerktuigkundige in gevechtssituaties vaak zo druk bezig was om de motoren goed draaiende te houden dat hij geen tijd had om de koepel boven op de romp te bemannen. Daarom kregen de bemanningen later een vaste rugschutter.
The whole world owes this beautiful, gentle creature an apology.
Literally nothing compares to Sinead. She's the true original and time proves her right.
Sinead, my all time favorite singer. She made you feel every word in every song she sang. The incomparable, Sinead. Nothing and no one will ever compare to you. She gave so much and seemed to receive so little. Way ahead of her time. A true warrior. Uncompromising in her beliefs for truth and justice for all. For those who did appreciate her, we will never forget you. Rest easy now, sweet angel!
RIP Sinead, you had an angelic voice, and your values and ethics have been misunderstood by many. Your contribution to music and the world will be greatly missed.
Sinead was standing alone against all the sins of this pathetic world and it broke her too soon nonrecoverable
Such a beautiful soul youll never be forgotten.
My sadness at the passing of Sinead is indescribable. One of the bravest tortured souls.
As a little Irish kid coming up she was my first crush, when she ripped the picture of the pope up on national tv it was the most punk thing id ever seen, it totally changed my objective on being Irish and opened so many trains of though, i still hate the catholic church, but this lady i will always love, her intelligence and empathy was striking, and always will be.
RIP
Im in love with this woman in a profound spiritual way. Have been since I first heard her pained but beautiful angelic voice on a song called Heroine. I heard the song and raced to every record store in and around Boston and found an imported cassette of The Lion and the Cobra. Her album was not yet officially released in the states. No other singer gives me chills in quite the same way that Sinead does. I truly feel the emotion in her voice, in her words and in her truth.
Sinead's the real deal. So powerful, strong and vulnerable. Thank you so much.
En de lijst blijft verdergaan ..
Kijk eens naar youtube: Sinead O'Connor Live at AB - Ancienne Belgique
Super, gewoon de max.
Beste lezers,
Ik heb deze uitzonderlijke dame gezien op Torhout, 1990, en krijg er nog steeds kippevel van. Het was water aan het gieten maar iedereen bleef recht. Zelfs het haar op mijn armen kwam omhoog.
Na haar optreden kwam The Cure. Maar na één nummer heb ik de uitgang opgezocht. Na zoiets uitzonderlijk mooi als het optreden van Sinead OConner kon de rest me niet meer bekoren.
Gelukkig had ik toen al Midnight Oil en Ry Cooder/David Lindley al gezien.
Sinead heeft geen mooi leven gehad. Hopelijk is ze nu wel op een vredevolle en rustige plaats.
In het verleden heb ik me enkele malen laten sponsoren bij één van mijn pelgrimstochten.
De geleidehonden via het BCG en KOTK liggen me nog steeds nauw aan het hart. Nu wil ik echter een oproep doen om jullie steun te vragen voor de actie SAMEN STERK MET RUNE.
Ik ben Rune
Ik werd in 2014 te vroeg geboren en kreeg de diagnose CP (Cerebrale Parese of hersenverlamming).
Een foute aansturing vanuit de hersenen zorgt hierbij voor te veel spanning in mijn beentjes.
Hierdoor lukt het stappen niet altijd even gemakkelijk en heb ik hulpmiddelen zoals spalken nodig.
Buiten levenslange en noodzakelijk kiné zijn mijn mama en papa op zoek gegaan naar een manier om me nog verder te helpen, het is nodig om verdere misgroeiingen te vermijden.
Zo mag ik binnenkort naar Griekenland voor een SPML surgery ingreep, deze wordt in ons land nog niet uitgevoerd.
De operatie zal mij helpen om beter te kunnen stappen en zorgt ervoor dat ik hopelijk geen zwaardere operaties zal moeten ondergaan en minder pijn bij het stappen.
Dit alles heeft jammer genoeg een prijskaartje omdat de kosten niet worden gedragen door het ziekenfonds.
Daarom willen we jullie om hulp vragen.
Alle kleine beetjes helpen.
Wij zijn iedereen erg dankbaar.
Wie Rune wil steunen kan dit via: https://gofund.me/a2033741.
Ik stuur deze link niet zomaar door. Rune ligt ons, mij en Agnes & Zonen nauw aan het hart. We kennen hem al sinds zijn geboorte en willen die jonge levenslustige kerel een goede toekomst geven.
Het was lang geleden dat we, de wandelbende, met meer dan drie waren, deze week dus met vier.
Het verslagje kan je beter volgen op https://janswandelblog.blogspot.com/. De lyrische verzen van Jan zijn mooier om lezen dan mijn gekrabbel.
Maar het moet wel lukken dat het tweemaal raak is als het op regenen op aan komt. Of juist het ontwijken van een nat pak dan. Als je kan schuilen in een weg kappelletje of een rustig cafeetje, dan zijn beide goed. Alleen is het eerste een klein wonder dat het open is en het tweede een groot wonder. Want beide zijn in de loop der jaren steeds meer no go zones voor wandelaars. Tistezeggen en schrijven, kapellen moeten hun inboedel beschermen en cafés hebben zeldzame openingsuren. Ook al is het volop zomer en toeristisch seizoen, als je langs trage wegen en kleine gehuchten wandelt, is de enige kans op verfrissing een stamineetje met bijna zeker een bejaarde dame achter de tapkast. Ook wat die tapkast betreft, meestal is het gewoon een fleske waaruit wordt geschonken.
Maar dat doet niks af aan het wandel plezier.
Dat was dit keer zelfs jonge jongens achtig. Wat streepjes en blaasjes op de benen maakten het zoveel spannender.
Ik ben deze week nogmaals naar de polder getrokken, met de auto weliswaar. In Kieldrecht ben ik het boek gaan ophalen:
De Waassche Koerier
Een blad in de Polder, de eerste 25 jaar 1944-1969.
Dit streekblad wordt nog steeds uitgegeven, nu al 79 jaar. Waar het tot 2011 een weekblad betrof is het nu een veertiendaags tijdschrift.
Op 22 oktober 1944 verscheen nummer 1 van de eerste jaargang. De kostprijs van een exemplaar was 1 frank. Het blad werd verdeeld in Kieldrecht, Doel, Nieuw-Namen, Verrebroek alsook in Kallo, Vrasene en De Klinge.
De naam was DE KOERIER, Gewestelijk weekblad voor het Waasland. Deze eerste uitgave werd gratis bedeeld, een week later verscheen het eerste betalende nummer op 4 bladzijden. Dit was een maand na de bevrijding, papier en inkt waren moeilijk te verkrijgen.
De indeling onder het logo was in de begin periode ook te zien in Het Vrije Waasland, dat een maand vroeger van start ging. Op te merken is het telefoon nummer: 51. (just ja, gisteren was het 14 juli, pastis dag)
In het Blad in de Polder ging het over het wel en wee van ongeveer alles. De dorpspolitiek, het verenigingsleven, de bewoners en uiteraard ook de sport.
Een uiterst bekende sportman uit Kieldrecht is Norbert Van de Walle. Ik heb die man nog gezien in Temse op een muziekquiz over Frank Sinatra. De vraag ging over de schrijver van My Way. Wat bleek, de man was een absolute fan van Frank en kende al zijn liedjes. Als toemaatje kroop hij op het podium om een live vertolking van dit lied te brengen en hoe!
Origineel is het nummer Comme dHabitude , geschreven door Jacques Revaux and Gilles Thibault samen met de Egyptische-Franse zanger Claude François. Die bracht het uit in 1968. Het is de Canadees Paul Anka die de Engelse versie schreef en Old Blue Eyes maakte er in 1969 een wereldhit van.
Om bij de muziek te blijven, op polderse podia verschenen sterren als The Blue Diamonds, Ferre Grignard, The Pebbles, Chrispian St Peters, Manfred Mann met zanger Mike DAbo en de Kinks met de gebroeders Davis. Ook The Shoes, The Sands, The Motions, Q65, The Jokers en The Heralds traden op in de polder.
En zeker niet te vergeten John Larry. Deze als Armand Parijs geboren Beverenaar vestigde zich later in Kieldrecht en opende er op de Kouter een bekende platenzaak. Hij bleef er niet ALLEEN want hij huwde in het grensdorp zijn lief Linda Laureys.
Nog vele Nederlandstalige artiesten vertoonden zich in de polder: Bonny St-Claire, Willy en Willeke Alberti, Rocco Granata, Bob Scholte, Jimmy Frey, Ria Valk, Zangeres Zonder Naam, Lilliane St-Pierre, Anja en uit Temse Jacques Raymond.
Ik kijk al uit naar deel II. Hierin zal de teloorgang van enkele dorpen en de polder wellicht, en jammer genoeg, de hoofdmoot van uitmaken.
Grtjs
Hugo
Eerste fotos van vorige week op het Belfort van het Gemeentehuis. Prachtige ervaring trouwens om een concert daar bij te wonen. Bedankt beiaardier Johannes Thuy.
Wat begon in de regen eindigde bijna - in de regen.
Op zaterdag morgen regende het gedurende de treinrit naar Brugge. Omdat er werken zijn op het traject tussen Lokeren en Gent Sint-Pieters maakte de IC 1827 en ommetje van Lokeren over Zele en Dendermonde om terug op het juiste spoor te komen in Gent.
De bus zou even afwachten worden. De Lijn had op 1 juli wijzigingen aangekondigd op verschillende trajecten, en Brugge was met enkele andere regios het eerst aan de beurt.
Wellicht viel de lijn 42, Brugge Oostburg - Breskens, hier niet onder omdat het grensoverschrijdend is. En dat kwam goed uit. Vanop het NMBS perron tot de bushalte had je 9 minuten, en dat is ruim voldoende. Met een tiental mede pelgrims nam ik de MOOVIT bus naar Sluis, nog steeds in de regen. Vertrokken om 6u12 was ik al om 8u30 op de Groote Markt 1 te 4524 CD Sluis. Een kopje koffie was nog nergens te verkrijgen. Dus wederom naar de bushalte alwaar een hotel een overdekt buiten terras heeft. Daar konden we, toch al gauw 12 pelgrims, iets warms nuttigen. Een uurtje later arriveerde de volgende lading pelgrims en was het tijd om ons aan te melden op het Belfort.
De verwelkoming vond plaats in de grote raadzaal, met een kopje koffie. De organisatie had ook een credencial stempelboekje voorbereid waarin nu tien stempels zijn geslagen.
En zo rond tienen werd er op de pui nog een groepsfoto gemaakt en trok de tachtig koppige bende zich op gang, richting Brugge. Bij die bende waren er 60 stappers die de vier dagen zouden meelopen. Zowel zaterdag als zondag liepen er veel dag stappers mee.
Ondertussen was de neerslag niet meer zo vrijblijvend, jassen, ponchos en paraplus kwamen te voorschijn.
Een stop was, uiteraard, voorzien in de Sint-Jacobkerk van Hoeke - Damme. Daar werd de zegen gegeven voor een behouden tocht. En bij het verlaten van het kerkje was de wind duidelijk aangewakkerd, de regen zou weldra ophouden. En zo geschiedde. De rest van de vier dagen is er geen druppel gevallen tijdens de tocht.
In Menen is bij het verlaten van de kerk de wind alweer in hevigheid toegenomen. Nu echter was het de voorbode van een fikse regenbui. Maar dan zat ik al in de auto op weg naar huis.
Bij aanvang van de pelgrimstocht ken je niemand. Vier dagen later moet je node afscheid nemen van een gezellige bende. Er ontspinnen zich altijd wel mooie gesprekken, en die gaan meestal niet over sport. Wel is het opvallend dat iedereen een gsm mee heeft en daar regelmatig mee bezig is.
Natuurlijk zijn er steeds zagers bij, het aantal decibels bij nacht was bij enkelingen niet te harden. Gelukkig slaap ik daar meestal wel doorheen. Wel zijn het vrij korte nachten ook al ga je om 21u30 onder zeil. Slapen op een militair veldbedje is nu niet ideaal.
In Roeselare, de laatste nacht, sliep iedereen in een eigen bed op een eigen kamer. Voor velen deed dit enorm deugd. De door mij geschatte leeftijd van de groep is zo rond de 63 jaar, dank zij enkele veertigjarige deelnemers. De oudste pelgrim is er 78, de jongste 41. Ik zit dus ook al boven het gemiddelde.
Het was weeral een heel fijne ervaring. Voor die weinigen die erbij waren die nog geen camino hadden gelopen was het zeker een positieve ervaring.
Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Lantis. Lantis is de opdrachtgever ofwel bouwheer van de Oosterweelverbinding. Deze beheersmaatschappij, vroeger bekent als BAM, werd opgericht door de Vlaamse overheid om de Oosterweelwerken in goede banen te leiden.
De naam Lantis staat voor Leefbaar Antwerpen door Innovatie en Samenwerken.
Het bezoek, met de Nauwen Band, was op de linkeroever, de werfkeet situeert zich aan de grote parkingtoren.
De verschillende werven zijn:
- RINKONIêN realiseert de bouw van de Oosterweelverbinding op Linkeroever en in Zwijndrecht.
- TM COTU staat voor Tijdelijke Maatschap Combinatie Oosterweeltunnel. Het consortium neemt de bouw van de Scheldetunnel en het bijhorende bouwdok in Zeebrugge op zich.
- ROCO werkt aan de bouw van de verdiepte Ring en de kanaaltunnels. Het is een afkorting die staat voor Respect, Oplossingsgericht, Connectie, Onderscheidend.
- De verkeers- en tunneltechnische installaties van de Oosterweelverbinding worden uitgevoerd door TM OCOTECH.
Als je informatie wil over de werken raadpleeg dan https://www.oosterweelverbinding.be/over-ons. Zeker de moeite van het bekijken.
Zo, vanavond zal ik eindelijk het belfort van Temse beklimmen. Ondanks het feit dat ik dat gemeentehuis redelijk ken ben ik nog nooit op die toren geweest.
De eerst volgende veertien dagen zijn wat rustiger. Tijd om me nog eens aan het schrijven te zetten en af en toe de benen en voetjes te trainen met het oog op de DDT.
Hoe komt het toch dat dik betaalde sporters, zelfs jongeren, er niet in slagen om eens een serieuze wedstrijd te winnen terwijl super gemotiveerde basketsters, jonge en minder jongere, zich tot Europees kampioen kunnen kronen. Die dik betaalde sporters zijn natuurlijk de voetballers. Het blijft de vraag of je nog van sporters kan spreken. Vandaag weer in de krant: 122 miljoen euro voor een speler in Engeland, een nieuwe duurste speler. Het voornaamste in het artikel is wel dat het in verhouding tot de ontvangsten van de club nogal meevalt. De loonmassa van de Premier League-clubs is in een jaar met 4 % gedaald terwijl de lonen eigenlijk zijn gestegen? De opbrengsten van de clubs stegen echter nog veel meer, tot 6.4 miljard euro.
En maar kinderachtig doen op het plein en er naast, om een bandje rond de arm. Die jongetjes zullen wellicht content zijn met hun geleide leventje zonder te moeten nadenken.
Geef me dan maar meer Cats op Canvas. Mooie sport om naar te kijken. Genieten van de inzet en doorzettingsvermogen van die jonge mensen. En die zullen ook wel een aardig zakcentje verdienen, maar dat mag.
Nog meer nieuws deze week. De crowdfunding voor onze Boelkraan is gestart.
Om te kraan te bewaren voor de toekomst zijn er enkele noodzakelijke werken nodig. Hier en daar zijn wat aanpassingen nodig aan het staalwerk. Het draaiwerk zal terug gangbaar worden gemaakt zodat de kraan terug in vaanstand kan en als een windhaan toerkes kan maken. De fundatie moet worden bijgewerkt waar betonrot zich manifesteert en uiteraard mag er een proper laagje verf worden uitgestreken.
Dit alles heeft een zekere kost. De gemeente kreeg al een subsidie van het Agentschap Onroerend Erfgoed van de Vlaamse Gemeenschap van 300.000 .
MLO (maatschappij Linkerschelde Oever) en Interwaas doneren elk 150.000 en hier en daar werden nog wat gelden gevonden zodat er nu een totaal van 840.000 in de pot zit. Nog lang niet het nodige bedrag dat werd berekend op 1.4 miljoen euro.
Met het opgestarte crowdfunding hopen het Gemeentebestuur en Op Stoapel een deeltje te kunnen bijdragen aan het nog resterende bedrag. Met nog andere mogelijke geldschieters worden nog gesprekken gevoerd. Om in scheepvaart termen te blijven: het kan beter van een schip dan van een schuit.
In ieder geval, een huis bestaat uit vele kleine stenen en alle beetjes helpen.
Doneren kan via Herita erfgoed rekening: BE 80 7330 5894 1977 met vermelding: GIFT 110-001-914.
Iedereen die een gift doet ontvangt een fiscaal attest en kan 45 % recupereren.
Bij het vijftienjarig bestaan van onze erfgoed vereniging werd de maandelijkse vergadering van juni gehouden in aanwezigheid van de heer Burgemeester Hugo Maes en Schepen Lieve Truyman. Hier kwam ook de wens van Op Stoapel ter sprake, het oprichten en inrichten van een museum rond scheepserfgoed en De Boelwerf. Schepen Truyman wist hierover te melden dat gesprekken lopende zijn met de voormalige directie van de werf. Verder kon ze melden dat er in het vernieuwde museum, dat opent op 6 oktober, op de tweede verdieping een vaste expo komt rond het scheepsbouw verleden. Onze OS maquette van de Kemira Gas er zal er tentoon worden gesteld worden.
En zo kom ik alweer naadloos terecht bij Op Stoapel. Dit keer met minder goed nieuws.
Door de hevige stortbui van vorige week dinsdag is water binnen gesijpeld in onze stuurhut. Hoe kan dat als je weet dat deze chalet binnen in een loods staat. Wel omdat men bezig is het dak, golfplaten, te vervangen met panelen. De Belgomine opslagloodsen op Cauwerburg worden aan vele bedrijven verhuurd.
Op Stoapel huurt een deeltje van een loods waarbinnen een vroeger bureeltje stond. Dat is eigenlijk een tweekamer chalet dat door ons is ingedeeld in een materiaal en archief ruimte en een vergaderzaaltje waarin een pak schilder en foto kaders zijn opgehangen. Rondom deze chalet is nog een beetje ruimte om houten panelen en ander tentoonstellingsmateriaal te bergen. Onder andere onze Op Stoapel, een zelfgemaakte maquette met dwarshelling, staat er op gesteld.
De firma die de werken uitvoert heeft op die bewuste dinsdag 20 juni ll. een deel van het dak verwijderd. Hoe het komt is nog te onderzoeken, maar de panelen ter vervanging werden die dag niet geleverd. Zodoende bleef wat in de loods stond, ook voor andere huurders, onbeschermd. En zoals het meermaals voorkomt, na weken van droogte kwam nu wel de langverwachte regen over het land.
Het plastiekje boven op het plat dak van de chalet is nu niet bepaald een degelijke dakbedekking te noemen. Het gevolg is dat binnen het archief en vergaderzaal het water langs wanden en steunbalken is binnen gestroomd.
Toen ik deze week binnen trad in het lokaal rook het al muf. Echt schrikken deed ik pas toen ik de schimmel op de vergadertafel opmerkte.
Gelukkig stonden het meest waardevolle archief in dozen in ijzeren kasten zodat de dossiers niet aan elkaar plakken. Andere papieren, laptop, boeken en meubilair is goed voor de vuilbak. Hoe dit allemaal zal worden gerecupereerd is nog koffiedik kijken.
Na een dagje dweilen en verhuizen, openzetten van boeken, kasten verzetten en leegmaken hoop je dat de schade te herstellen is.
Maar dit is voor later, nu mijn rugzak pakken en klaar maken om morgen de Via Brugensis aan te vatten. Deze pelgrimstocht op een Compostela route loopt van Sluis over Brugge, Torhout en Roeselare naar Menen. De afstand over de vier dagen, van 1 tot 4 juli, bedraagt een kleine 100 km.
De weersvoorspelling ziet er goed uit, niet te warm met frisse nachten, ideaal zou ik zeggen. Een buitje mag er bij maar niet overdrijven zoals die bui op 20 juni.
Buen Camino
Hugo Peregrinus
Nota:
Jammer dat het gemeentelijke infoblad, dat ruim aandacht besteed aan de crowdfunding en Op Stoapel (pag 17), geen plaatsje vrij had om het gedicht te publiceren.
Het uitje naar Falaises d'Etretat, met de stapmaten, zit er op. Prachtige wandelingen gemaakt langs de kust. En het was niet te warm dankzij de nabijheid van die grote koelkast. De steeds opstijgende winden brachten verkoeling, meer nog, snachts was het eerder aan de frisse kant.
De hele kustlijn rondom het Franse dorpje Etretat is indrukwekkend mooi. Om op sommige plekken te komen wandel je over steile paden. Het hoogteverschil kan tot 100m oplopen.
Falaise dAval is een witte klif met een natuurlijke boog. Bij laagwater kan je onderdoor lopen. Met laagwater valt ook de ingang van de grot Trou à l'homme vrij. Het is dus altijd aan te raden om het tij en de stand van het water in de gaten te houden.
Direct naast Falaise d'Aval ligt LAiguille, de rots in de vorm van een naald van 77 meter hoog.
La Manneporte is de naam van de witte krijtrots met een natuurlijke boog die aan de slurf van een olifant doet denken.
Hoewel Falaise d'Aval en LAiguille alle aandacht opeisen is eigenlijk de hele kust rondom dit dorpje heel erg mooi. De krijtrotsen spreken dan ook niet alleen vakantiegangers aan, maar ook voor fotografen is dit een interessante plek.
L'Oiseau Blanc kan men enkel bereiken met met het toeristentreintje of te voet. We namen uiteraard de benenwagen. Op het bankje voor de Notre-Dame de la Garde, een kapel die in 1854 door zeelieden eigenhandig werd opgetrokken, heb je een verbluffend mooi panorama. De kapel werd in 1942 door de Duitsers met de grond gelijk gemaakt, maar verrees in 1952 weer uit haar as. Erachter ligt het Nungesser en Coli monument, een betonnen vliegtuig voor een 24 m hoge, overhangende witte pijl. Nungesser en Coli poogden in 1927 met hun vliegtuigje L'Oiseau Blanc als eerste de Atlantische Oceaan over te steken. De pijl wijst de plek aan waar hun eenmotorige Levasseur uit het zicht verdween. Voorgoed, want van de piloten en hun vliegtuig ontbreekt sindsdien elk spoor. Het is een van de grote mysteries uit de luchtvaartgeschiedenis.
Guy De Maupassant spreekt lyrisch over Porte de l'Aval in volgende woorden: - Une roche dune forme étrange, arrondie et percée à jour, avait à peu près la figure dun éléphant énorme enfonçant sa trompe dans les flots.-
Niet alleen voor De Maupassant, ook voor zijn fantasierijke collega Maurice Leblanc was de 'olifantrots' een bron van inspiratie. Leblanc was de geestelijke vader van Arsène Lupin, alias de Franse Sherlock Holmes. Met dat verschil dat Holmes misdaden oplost en Lupin ze pleegt.
Niet alleen schrijvers, ook componisten en vooral schilders vonden inspiratie in de prachtige rotsformaties van de Côte d'Abatre. Delacroix, Boudin, Corot, Courbet en Renoir hebben er allemaal hun schildersezel neergezet. Toch was het Claude Monet die Étretat onsterfelijk maakte met z'n penseel. Monet verbleef er in de winter van 1868-69 en keerde er nadien nog vaak terug.
Toeristisch was het een topper, op wandelgebied evenzeer. Gelukkig is het voor mij een hobby en geen topsport, tijden en afstanden zijn minder belangrijk. Toch jammer van alweer een jonge wielrenner die omkomt, en vele anderen, bij het beoefenen van een sport. Vooral die bergen lijken gevaarlijk, klimmen of afdalen.
Vandaag algemene vergadering van BC The Pocket. Een nieuw bestuur zal worden verkozen. En volgende zaterdag is er het teerfeest waarop de kampioenen worden gehuldigd.
Er staan ook nog wat activiteiten voor Op Stoapel op stapel en een rondleiding voor de Vereniging van Oud Gedienden van brandweer Kruibeke op De Zaat.
Nog een tweetal activiteiten in verband met de kraan staan te gebeuren. Daarover later meer.
Van 1 tot 4 juli doe ik dan mee met een vierdaagse tocht van Sluis naar Menen, een stuk van de Via Brugensis ofte Compostela weg, georganiseerd door de afdeling Brugge-Kust.
Hoge bomen vangen veel wind. Dat gezegde was vroeger gewoon een gezegde. Het waaide even en het probleem loste zichzelf wel op, of toch meestel.
Heden ten dage is dat niet meer zo. In moderne tijden, tja wat is dat, is er zoveel mogelijkheid om iemand die veel wind vangt extra te bekladden. Dit gebeurt dan ook bijna altijd anoniem of onder een schuilnaam. En of je nu veel of minder veel verdiend, missen is menselijk. En jammer, vooral voor de misser himself. Blijkbaar zijn er wel mensen die zich hierover opwinden. En dat mag. Verwijten en totaal van de pot gerukte taal is echter niet meer te verdedigen. Tenzij je een grote gom hebt. Oeps, bijna trapte ik in dezelfde fuik, de onbeleefde.
Het enige dat ik hierover kwijt wil is dat de dik betaalde advocaten het vanaf het begin verkeerd hebben aangepakt, gestuurd vanuit hun verheven positie. Klasse justitie is wellicht een te gewichtige uitdrukking. Dat er een niveau verschil is in de maatschappij staat wel als een paal boven water.
En boven water blijven is wat die arme rode soldaatjes niet meer konden.
Om U allen, aandachtige lezers, gerust te stellen, dat van die pilletjes was niet om te lachten enkel om erop te wijzen dat het vinden van een juiste dosis niet altijd eenvoudig is. Maar de druk en het aantal slagen is normaal.
Zo normaal dat ik geen hinder what so ever ondervind. En morgen met enkele stapmaten vertrek op kamp naar Etretat. Dat kamp slaat enkel op het feit dat we op een camping zullen staan en slapen in een tent.
Étretat is een gemeente in het Franse departement Seine-Maritime en telt 1291 inwoners. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Le Havre. Het is vooral beroemd om de indrukwekkende krijtrotsen, en dan met name l'Aiguille. Een uitstekende rots in de vorm van een punt die 70 meter boven het water van de Atlantische Oceaan uitsteekt.
De afgelopen weken zijn druk geweest met het ophalen en verzagen van afbraak hout.
Ook Op Stoapel heeft al wat tijd in beslag genomen onder andere voor het transport en opslag van enkele houtbewerking machines van de Boelwerf. Een bedrijf in de buurt stopt ermee en wou die toestellen niet op het oud ijzer kieperen. Vandaar naar Op Stoapel.
Eind deze maand start er een crowdfunding, ook wel 'publieksfinanciering' genoemd, om het project De Kraan te financieren. Er is al geld gevonden maar alle bijkomende middelen zijn meer dan welkom. Dit project wordt opgestart door de Gemeente en loopt via Herita vzw dat de hele crowdfunding begeleid.
Alle schenkingen en geldelijke transacties gebeuren via deze erfgoed vereniging en niet via de Gemeente Temse.
In primeur een kort gedicht om deze actie te ondersteunen:
Eens was ik sterk
Kranig aan t werk
Stil sta ik heden
Bewaak het verleden
Om Boelvolk en kraan te eren
Zal ik je gift waarderen
H.E.M.
HEM staat voor Hugo, Eric en Marc.
En vorige week nog een trouw meegemaakt binnen de familie. Lang geleden dat dit met een feestje was. Maar eerst was er de receptie op de markt, buiten. Zie foto voor het bekende café.
En vrijdag moest ik dringend, voor de gsm, naar Antwerpen, in de buurt van het centraal station. Dit blijft toch wel een indrukwekkend gebouw, zeker met het onderliggende station en metro. Destijds heb ik (zeer) regelmatig de kans gehad om de werken vanaf het begin ter plaatse te kunnen volgen. En dan is het nog indrukwekkender als je weet dat het station zelf nooit is gesloten en eronder een heel kathedraal is gevormd.
Tenslotte ben ik in Kruibeke aanwezig geweest, gisteren bij de officiële opening van de nieuwe kazerne zowel als vandaag bij de open deur. Deze open deur heeft een immens aantal bezoekers gelokt.
Het meest positieve is dat alle brandweerlieden aanwezig waren en meerdere dagen hun best hebben gedaan om het geheel op voortreffelijke wijze plaats te laten vinden. En dat beste beentje zetten ze in post Kruibeke al decennia in, zowel voor interventies als verhuis en opbouw van een reserve kazerne en nu een mooi nieuw en functioneel gebouw. Dikke pluim!
