Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
06-06-2022
Off
Beste Lezers,
Een off-day maakt nog geen slechte camino, al zeker niet als toch het doel is bereikt. Geratia is een toeristisch dorp aan de kust, vandaar de titel van de fotoreeks.
Het is nu 19u gepasseerd als ik aan mijn blog begin. Heb zopas een babbel gedaan met de Hospitalero die dit al doet sinds 2014. Met dank aan Kozzen. Chiaro is een sterke en geduldige dame. En ze heeft ervaring en gezag. Een Italiaans fiets koppel was al binnen getreden, om al eens te visiteren maar werden vriendelijk verzocht eerst in te schrijven.
Ik zie zelf dat de bedden maar voor de helft zijn bezet. Dat komt vooral door de afwezigheid van de Duitsers, die anders wel 40 à 50 % van de pelgrims uitmaakten. Verder merkt Chiaro opvallend minder Aziaten op, in het bijzonder de Koreanan. Daarentegen zijn er meer Zuid-Amerikanen te tellen.
Het strikte sluitingsuur, 10u stil - 10u30 afsluiten albergue, houdt ook vele tourist pilgrims tegen. Zij geven dan de voorkeur aan de dure hostels beneden in het dorp.
Voor mij is dit, egoïstisch zijnde, beter. Minder plastic gewriemel, meer plaats op en kans in de hygiënische ruimte ofte het huisje.
Heb deze namiddag al een flinke uil gevangen en geniet nu van de rust, de koele zeewind e una cerveza.
Morgen een relatief korte tocht tot het treinstation van Deba. Ik tikte deze albergue eens in uit curieuzetijd en trof een recensie aan dat die al twee jaar zou zijn gesloten. Chiaro weet beter en ik geloof zowiezo geen reviews.
Nog dit, vandaag van Zarautz naar Getaria, is een prachtige boulevard langs en bijna in zee.
Vandaag was pretty heavy. Ik lig nu op een kamer met 8 bedden. Zowel mijn buren boven als naast me zijn Americans.
De linkse twee zijn studenten, de ene is bezig met zijn eindwerk doctoraat de andere heeft het al en studeerd verder voor specialisatie biometriek. Voor dergelijke studies heb je in hun vaderland 200 tot 220 duizend Dollar nodig. Beide hebben, net zoals Geordie van boven, een 36 uur lange vlucht(en) achter de rug. Geordie is pas laat in de namiddag gearriveerd. Maar of hij daardoor ook een dag winst zal maken is zeer de vraag, hij heeft nog geen credential. Dus morgen eerst naar de kathedraal waar pas vanaf 9u een vertegenwoordiger van de Jacobsvrienden zal zitting houden.
Verder, op voor velen de eerste stapdag, kennis gemaakt met mensen uit Finland, Portugal, Frankrijk, Italië en uiteraard Spanje. De vijfentwintig voorziene palen zijn berekend op de eerste jeugdherberg in de stad. Diegene waar ik nu verblijf is 5,4km verder. Het hoogtemeter cijfer ligt ver boven 800. Gelukkig was er steeds die zeebries die het zweet goed verdampte.
Ik was toch blij dar er nog bedden beschikbaar bleken.
In de hal kwamen nog mensen toe, ik was toen al met alles in orde (was en strijk), en ja het ging erover dat het een redelijk zware eerste stapdag was.
De man kijkt me aan en zegt dat ik waarschijnlijk niet met hem zou willen wisselen, daarbij zijn vrouw aankijkend. Ik slik even ongemerkt en bekijkk hem schattend maar zeg niks. Hoe oud ben je vraagt hij plots. 70 blijt hem te verassen. Ik bekijk zijn vrouw terug en vraag haar of hij nog zou willen wisselen. Ik denk het niet, want hij is 65. Stilte. De andere iets oudere man is 75 maar ook hij lijkt jonger dan de uitdager. Nog even lachen, iets groener dan.
Goede Spaanse kost gegeten, nog een goede nachtrust en morgen kunnen we er weeral tegenaan.
In de albergue van Irun is voldoende plaats. Ondanks de onheilspellende berichten over te veel volk op de camino Frances lijkt het hier wel mee te vallen. Ernst, een Duitser, komt van SJPdP en wist te vertellen, volgens St-Jacques, dat er dagelijks 2000 duizend pelgrims willen vertrekken. Dus hier aan de Golf van Biskaya is het goed te doen.
Weeral fijne ontmoeting met een Amerikaan van Mexicaanse origine. Heeft al meerdere tochten met de fiets, meegebracht, op zijn Europees palmares. Is gestart in Amsterdam en wil tot Santiago. Daar zal hij de trein nemen naar Sevilla en te voet de de La Plata lopen om in Santiago zijn fiets terug te nemen en verder naar Madrid te fietsen.
Vooral een humoristische man en uitstekende tolk voor de hospitalero die eentalig is.
Heb vandaag een deel van de route verlaten wegens te toeristisch. Morgen volgt het zwaardere werk over de Jaizkibel, bijna 600 hoogtemeters. De jeugdherberg in San Sebastián zal deugd doen na 25km.
Bij het nalezen van mijn gekrabbel gisteravond wrong er iets in de tekst, maar kon er de vinger niet opleggen. Ik was pas vertrokken deze morgen (7u) toen ik het had: de Y.
Een abeille vliegt soms wel eens in een abbeye, omgekeerd lijkt me nogal moeilijk. Nog gene zonneslag gekregen, want manneken zet zijn hoedje op.hé.
Nog even hebben de Hugo's samen gelopen, hij moest rechts en ik dus niet.
Al ras waren de oevers van de Gave, les Gaves Réunies en de Audour de gideline.
Planning (!) was iets na de middag de laatste kilometers te skippen en in Urt de trein te nemen, kwestie op een ordentelijk uur in het klooster te arriveren. NOPPES.
Treinen genoeg op de lijn Pau-Bayonne, maar enkel stoptreinen voor de werkmensch.
15km ging er nog wel bij en ze lieten me nog binnen in het Maison Diocésane Association.
Ik vermoed dat hier een allegaartje mensen samenkomen, pilgrims included. Morgen na het ontbijt ben ik hier weg, richting Spanje.
Bij de Jacobsvrienden kreeg ik mijn stempel en wat stencils met nuttige info.
Ben op deze camino mijn eerste Italiaan tegen gekomen. Zijn tattoo betekent zoiets als af en toe eens stilstaan en rustig de tijd nemen. Afijn, zo heb ik het begrepen.
En van wateroverlast kennen ze hier ook teeentander. Huizen gebouwd na 1952 staan op een terp.
Morgen, astlukt, overnacht ik in de Calle Lesaka n°1 te Irun. En dan beginnen we aan de trektocht, voor wie wil boetetocht.
Ultreia
Grtjs
Hugo_peregrinus
Nog een weetje: er is getijde werking op de Adour tot de samenvloeiing met de Gave.
Nog een vraagje: wie kent het verschil tussen une rivière en une fleuve.
Het is niet zo warm geworden als voorspelt. Integendeel, het was ideaal wandel weer. De zon hield zich schuil achter een af en toe zelfs dreigend wolkendek. Klokslag 11u heb ik dan ook mijn regenjassen aangetrokken. Die andere was voor de sac à dos. En de paraplu zat stand-by, het waren dikke druppels. Maar 10u10 zaten de regen spullen alweer opgeborgen. Tot daar het reisverslag.
In Cagnotte, zowat ergens halverwege, kwam ik haar toevallig tegen. Zelfs twee. Het betrof twee oudere dames en een vergelijkbare heer die elkaar en mij verwelkomde voor een épicerie. Bonjour aussi en kan ik hier koffie drinken. Jazeker, kom binnen, zet u. Toen het de beurt was aan één van de dames vroeg deze aan de andere of zij ook een tasje lustte en bestelde twee kopjes. Dat tweede was voor de Pèlerin.
Bon, de tweede dame is aan de beurt en biedt me een croissant aan. Deze laatste vertelde me ook wat een zegen het is dat er terug een zaak is waar je een krant of huiselijke spullen kan kopen. Want daaraan is in vele Franse dorpen enorme nood aan. Alles is gericht op de auto.
In Sorde de l'abeille moest ik een uurtje wachten op de hospitalero. 15u stipt arriveerde twee dames. Ze verwelkomde me met: allo Hugo le Belge.
Beide Parisiennes, want dat zijn ze, komen voor ee drietal weken dienst doen in de refuge. Heel goed voor de pelgrims want zij verzorgen ook de maaltijden, repas et pt dejeuner.
Weeral goed gegeten en vooral veel gepraat. Ook de andere Hugo verblijft hier en gaat morgen richting SJPdP. Ik heb nog 35 km te gaan tot Bayonne.
Over mozaïk weet ik nu veel, pas tout, want wat de gids erover heeft verteld tijdens het bezoek aan het voormalige klooster Sorde heb ik niet alles verstaan.
Beste Lezers, Er zijn twee Hugo's en twee Fluppen, euh Phillippe. Er zou een Hugo komen met de fiets en een le Belge. Dat zeg ik bij reservatie, makkelijker schrijven voor de Fransen. De tweede Hugo maakte het kwartet kompleet. En de dame van de parochie, Sylviane, verwelkomde ons met een frisse pint. Bij temperaturen rond 30°C is de fijne en gezellige avond buiten verlopen. Hugo had patatjes en ajuin en gooide er enkele eieren met spekjes over en klaar de tortilla. Ervoor wat gemixte peekkes met daarbij een frisse witte en het feest kon beginnen. Iedereen heeft zijn verhalen of we hebben al dezelfde camino gangers ontmoet. Afijn, 10u was het voor mij tijd om de afwas te doen en te proberen slapen. Morgen 30km tot Sorde l' abbye, overmorgen naar Urt en dan verder naar Bayonne. Grtjs Hugo
Het was niet echt eenzware dag. Iets over de middag was ik in Moesty. Op tijd om in een kleine winkel wat voedsel te kunnen kopen. De boulangerie even verder was bijna uitverkocht, een baguette ordinaire was ok voor mij.
Wat later werd ik verwelkomd door Jean-Claude, man met een flinke snor en een goede humor. De tipy die ik toegewezen kreeg zou in de avond wel afkoelen, van ongeveer 40 naar 10 °C.
Het middagmaal, thon mixte, ging er goed in. Marie-Hélène en Alain, ook tipy bewoners, stonden er echter op om eerst te aperitieven.
De witte wijn van de regio en gemengde noten/ rozijnen waren ter ere van moederdag.
Na een siesta ging ik aan de slag om een overnachtingsplaats voor morgen te versieren. Al enkele dagen slaap ik met weinig volk of alleen. Nu bleek alles volzet of werd de telefoon niet opgenomen.
Op een bepaald moment had ik beet, wel al 100km verder. Zoveel kilometers per gewone stapdag is van het goede te veel.
Toch nog eens de telefoon opgenomen en nu heb ik voor morgen hebergement, repas et ptdejeuner inclus.
De aanhouder wint. Zei de snor ook.
De fransen komen van Bretagne en hebben elkaar ontmoet op de route. De dame, Marie-Helene heeft een hersenbloeding overleefd en heeft haar leven omgegooid. Gezonder leven, niet roken of te veel eten, meer bewegen en vooral minder stress, en deze boodschap uitdragen, ook via de camino.
Ze loopt van Finistere naar Finistere.
Ze is afkomstig van het dorp met de bijnaam: le fou du bois. Vertaald naar het Bretons, le Folgoët.
Een koppel uit Duffel doen de beeweg par vélo en slapen in hun tent. Ook zij ondervinden regelmatig problemen om een camping te vinden. Het is zoals met cafés en winkels, ze verdwijnen als sneeuw voor de medditerane zon.
Grtjs
Hugo_peregrinus
Nog slechts twee dagen zonder toegang tot tinternet. Hoop ik. Vreemd niet?
Rond achten deze morgen was ik klaar met mijn kommisies en op weg naar mijn volgende halteplaats. De groente verkoper had me juist een compliment gegeven. Je suit un homme gentile parceque je met les batons et sack en dehor. Even daarvoor was ik hem al gepasseerd en gegroet omdat ik eerst naar de bakker ging. Maar hij doelde op het feit dat les merde pèlerins met hun bepakking overal potten uit de rekken sloegen of fruitmanden omkieperden.
Had ik dat mooi vermeden.
Maar ik had beter vermeden om naar een bord langs de weg te kijken. Het bedrijf dat ook in België actief is had 10000 bomen aangeplant. De rest van de tekst was ineens weg en ik op de grond. Ik sloeg mijn linkervoet om op de rand van het vers aangelegde asfalt. En dat gaf enkele merktekens op mijn lijf. Maar ik heb terug geslagen. Bloed tekende zich af op het asfalt en de graskant.
Tegen de tijd dat de EHBO kist was boven gehaald verschenen er rode spikkels op ....
Maar wees gerust, schaafwonden zijn ontsmet en verzorgd.
De rest van de tocht verliep vlekkeloos.
Iets na de middag kom ik aan een rustplaats voor pelgrims. Mijn sobere maaltijd is juist verorberd als er een persoon voorbij komt, blijkbaar een loco. Een begroeting volgt en ik stel me voor. En als ik België vernoem zeg ik er steeds bij, du partie nord. Ha dat ken ik zegt hij.
Bleek Herman afkomstig van tegen Herentals. Had een eigen bedrijf gerunt in Luxembourg en had een achtal jaren geleden dit stukje grond met huis gekocht. De pelgrimsroute loopt over zijn eigendom, de rustplaats is een mooi initiatief. Omdat ik sprak over het gemis van een cafeetje wees hij me erop dat er wel een was op de baan. Ook de supermarkt is langs de baan gevestigd en bijgevolg missen nogal wat pelerins dit mooie zithoekje.
Maar niet getreurd, mag ik je een trappist aanbieden of mag het ook een Triple d'Anvers zijn. Die laatste viel voor beiden best te pruimen.
Santé Herman.
Nog iets verder op de weg kruiste ik de rivier de L'Eyre. Jaren geleden heb ik deze met de kano afgevaren tot Arcachon.
Ook deze avond zit ik alleen in de gîte. Kan ik luidop dromen
Nog dit, er is geen internet dus ik weet niet wanneer jullie dit zullen lezen.
Gisteren logeerde ik bij Marie-Claude en Christian in Escourse. Na een warme en eentonige passage langs de autoroute kon ik genieten van de maaltijd samen met de gastvrouw en gastheer. M-C bracht me een schotel tapioca waarvan ik dacht, das wel veel. Bleek dat zo te zijn. Alleen, zij namen elk een kwart en ik de rest. Ahja een pelerin moet goed eten. Hetzelfde bij de hoofdschotel. Het dessert was eerlijker verdeeld, na de kaas nog een kom met aardbeien met room.
Hierna was het voor Christian teletijd, hij is geabonneerd op een Spaanse zender die regelmatig stierengevechten uitzend. M-C maakte me nog wegwijs om deze morgen te ontbijten en het was tijd voor dodo.
Alleen moest ik nog de chaos ivm tinternet bijsturen. Dankzij Agnes en haar groot geduld is het in orde gekomen en kan ik nu aan de slag. Verleden tijd bijna voorbij, op papier want het is nu weeral voorbij....
Grtjs
Hugo_peregrinus
Volgens Christian worden er nu alle soorten groenten gekweekt in Les Landes,, niet alleen maïs en bomen.
Hij heeft vele jaren lang dagelijks twee voetbalvelden pin des landes vloeren gezaagd.
Gisteren was ik goed moe, vandaag ook. Het verschil zit hem in de setting. Gisteren was de maaltijd samen met de gastheer en vrouw, vandaag zit ik in een refuge en is het van tirez votre plan.
In het dorp is niks, rien du rien. De pizzabakker is open woe-zon en de bar tabac is definitief gesloten. Gelukkig is het onderkomen perfect en goed voorzien van etenswaren vo noodgevallen.
Vanmiddag was er in Lesperon, het vorige dorp, een restaurant. Ik vroeg om enkel één gang en geen menu, het mocht. Het viel wel iets duurder uit maar ik kon/kan weeral een dag verder. Zo zie je maar weer, het pakken als de kans daar is.
Dan is er nu een beetje tijd om de artikels te plaatsen.
Voor alle duidelijkheid zal de datum vermeld staan. De fotos verschijnen apart in chronologische volgorde.
Een drietal dagen bleef ik verstoken van het wereldwijde web. Dankzij Agnes en haar vele geduld is dit probleem nu van de baan. Vandaag heb ik echter geen zin meer om lang op de www te vertoeven. Het waren lange stoffige en lawaaierige wegen. Maar daarover en de voorbije dagen vernemen jullie morgen meer.
Het gemis aan fotos lag natuurlijk bij ondergetekende. Hier en daar stonden vinkjes niejust. En dan maar kafferen op die operators. Niettemin (om mijn geliefkoosde woord niet te gebruiken) is het niet eenvoudig om met al die eenvoudige spullen om te gaan. Training en begeleiding is voor iets oudere mensen niet altijd evident. Bon, desalniettemin wil ik het toch in de juiste volgorde op de blog zetten.
Vandaag kon ik 28 keer de titel zingen. Voor een 2e dag zeker niet slecht. Af en toe priemt de zon er door en dat merk je meteen, het mannetje zet zijn hoedje op. Dat zal morgen zeker nodig zijn, volop madame soleil en de temperatuur iets meer dan de kilometers vandaag.
Voor de volgende etappes blijven de afstanden beperkt, 20 paaltjes of daaromtrent.
De huidige gite is van dezelfde association als gisteren. Een luxe voor een pelgrim. Ik dien nog enkele voedingwaren in te slaan en dan kunnen we weeral verder.
Tijdens het stappen overpeinzde ik het aantal auto's waarmee ik had gereden. Zo telde ik twee Fords, een Toyota, een Golf, drie Renaults en een JEEP. Maar die Just Enough Essential Parts had wel een Renault motor. 100 meter verder staat er zo'n vierkante Jeep Cherokee, alle deuren en achterklep open. Ik stop effen bij de man die de wagen aan het opblinken is en vraag hem naar de motor. En effet, c'est un R, 1,9 Diesel. Zouden mijn gedachten nu gestuurd worden sinds ik de mis heb bijgewoond in Bordeaux?
Le jour un, was zoals gemeld een rustige 1e dag. En das goed. De rugzak terug gewend worden, het gewicht goed verdelen, het ritme verkennen, de stokken afstellen, kortom van alles en nog wat uitproberen om geen last te krijgen.
Thérèse, waar ik overnachtte (niet bijslapen!) vond het riskant om dit lang weekend te starten. Ze dacht dat er geen winkels open zouden zijn en dat de refugios overval zouden zitten. Het was inderdaad heel rustig in de stad en onderweg. Tot daar zat ze juist. Nu zit ik in Gradignan chez les Amis de Saint-Jacques de Compostelle. Er zij tien bedden waarvan er drie zijn bezet. Ikzelf en twee dames, Madeleine et Genevieve, hebben het rijk voor ons alleen.
Voor morgen ben ik tot hiertoe nog alleen, in Le Barp, bij dezelfde vereniging.
Deze morgen aanwezig geweest in de kathedraal voor de mis van ons heer klimop. Is hetzelfde ritueel als bij ons, alleen van langere duur.
Voor fotos zal het wachten zijn tot morgen, zwak internet.
Vandaag den toerist uitgehangen en gewoon door de stad gelopen. Bordeaux is een grote en mooie village. Gelegen aan een getijde rivier waar het water zeer krachtig stroomt. Maar kanoërs schrikt het niet af. In de kathedraal een kaarsje, jazeker, ontstoken. En die jazeker slaat op de prijs. 2.50 voor een minieke is niet mis.
Maar goed, voor een veilige tocht is het nog steeds een habbekrats. Helemaal doelloos is deze citytrip nu ook niet, een bezoek aan La Maison du Pèlerin stond op het programma.
Ik heb me daar een Credential aangeschaft, deze van de Vlaamse Compostelagenootschap is ondertussen al twee jaar oud. En wat goodwill is steeds nuttig.
Het middagmaal heb ik genoten in een kleine kroeg. De patron is een kleine maar krachtige dame. En bovendien heel vriendelijk en zelfs een toekomstige pèlerinne. Vóór het afrekenen kwam ze een praatje maken. Terloops vroeg ik of ze een groen biljet wou wisselen. Ze antwoorde gevat: ils sont tous faut. Ik antwoorde even gevat: c'est vrai. Daarop begon ze te lachen, c'est pour rire hein. Maar toen ik toch die flap bovenhaalde was er toch even overleg. Ze nam het briefje mee, naar de buren, en kwam terug met wisselgeld. Ik zou het ook hebben gedaan. Volgende keer beter opletten aan de bank automaat.
Voor de volgende twee dagen is de slaapplaats al geregeld. Morgen volgt een korte trip, half toeristisch, naar Gradignan. Even controleren wat Jan daar tien jaar geleden heeft uitgespookt. De volgende dag begint het serieuze gedeelte, 27km tot Le Barp.
Met tien minuutjes vertraging bolde de TGV la gare de St-Jean binnen. Thérèse was ook pas gearriveerd en na een hartelijke begroeting zat ik een half uur later al aan tafel.
Een toer in het noordelijke deel van de stad, met de dokken, werd begeleid met enkele fikse regenbuien. Maar in een aangename 21°C viel dat best mee.
Voor het diner was Alain overgekomen wat het gesprek zeker niet deed stil vallen. Zo rond de klok van tienen was het bedtijd. En zo geschiedde. Amen.
Vooraleer te vertrekken ben ik een donatie gaan geven bij het RK. De verlof periode komt eraan en dan is er gewoonlijk meer bloed nodig voor bloedtransfusie. Na zovele giften heb ik toch nog eens de info brochure doorgenomen. De vraag Mag ik geven? is terecht. Het Rode Kruis stelt de veiligheid van zowel de donoren als de ontvangers prioritair. En dat mag en de regels van de hele procedure worden stingend opgevolgd. Telkenmale opnieuw worden de gegevens gevraagd en vergeleken. Alles, flesjes tot naalden toe, worden nog eens gescand met de code die elke gift vergezeld.
Is het deze secure werkwijze die mensen afschrikt om bloed te geven? Dat zou jammer zijn. Indien het uw beurt zou zijn om een transfusie te krijgen zou je toch ook willen dat er: voldoende voorraad zou en zijn en bovendien van de juiste en goede kwaliteit.
Dus aan iedereen die geschikt is ga naar de website van het RK om je aan te melden.
Of tik gewoon in: RodeKruis.be - Geef bloed - Rode Kruis
Er is nog een item waarvoor ik reclame wil maken. Gewoonlijk tijdens een pelgrimstocht roep ik mensen op te doneren voor het BCG, Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw.
Gisteren zijn we met een afvaardiging van Op Stoapel langs geweest bij Galloo. Galloo is de afbraak werf in de Gentse haven alwaar de Godetia tot schroot wordt herleid. Het afbreken van een Boelwerf schip doet steeds een beetje pijn, zeker als het een zeer respectabele leeftijd heeft bereikt.
Als erfgoed vereniging trachten we dan om enige relikwieën te verkrijgen. Jammer genoeg zijn de werkzaamheden al ver gevorderd. Desalniettemin konden enige artefacten worden gered. Ook kleine voorwerpen hebben hun waarde. Een bijl, een lamp en een contact doos zullen verder gevrijwaard worden en gearchiveerd onder de hoofding: A960.
Een van de metgezellen, Guy, heeft er na het faillissement enkele jaren gewerkt. Hij had enkele fotos, uit de tijd dat het bedrijf nog opereerde onder de naam Vanheyghen Recycling, in een mapje gestopt. De bedrijfsleider nam het met genoegen in ontvangst. De ontvangst verliep gemoedelijk, herinneringen werden opgehaald en gedeeld met nog enkele anciens.
We kregen allen een fluo vestje en een helm waarop een korte trip naar de restanten volgde. Zoals al aangehaald zijn er nog weinig bruikbare voorwerpen. Er is Op Stoapel nog een stukje van de boeg beloofd.
Net voor het onweer los barste stapten we terug in de auto.
