|
Beste Lezers,
Het was niet echt eenzware dag. Iets over de middag was ik in Moesty. Op tijd om in een kleine winkel wat voedsel te kunnen kopen. De boulangerie even verder was bijna uitverkocht, een baguette ordinaire was ok voor mij.
Wat later werd ik verwelkomd door Jean-Claude, man met een flinke snor en een goede humor. De tipy die ik toegewezen kreeg zou in de avond wel afkoelen, van ongeveer 40 naar 10 °C.
Het middagmaal, thon mixte, ging er goed in. Marie-Hélène en Alain, ook tipy bewoners, stonden er echter op om eerst te aperitieven.
De witte wijn van de regio en gemengde noten/ rozijnen waren ter ere van moederdag.
Na een siesta ging ik aan de slag om een overnachtingsplaats voor morgen te versieren. Al enkele dagen slaap ik met weinig volk of alleen. Nu bleek alles volzet of werd de telefoon niet opgenomen.
Op een bepaald moment had ik beet, wel al 100km verder. Zoveel kilometers per gewone stapdag is van het goede te veel.
Toch nog eens de telefoon opgenomen en nu heb ik voor morgen hebergement, repas et ptdejeuner inclus.
De aanhouder wint. Zei de snor ook.
De fransen komen van Bretagne en hebben elkaar ontmoet op de route. De dame, Marie-Helene heeft een hersenbloeding overleefd en heeft haar leven omgegooid. Gezonder leven, niet roken of te veel eten, meer bewegen en vooral minder stress, en deze boodschap uitdragen, ook via de camino.
Ze loopt van Finistere naar Finistere.
Ze is afkomstig van het dorp met de bijnaam: le fou du bois. Vertaald naar het Bretons, le Folgoët.
Een koppel uit Duffel doen de beeweg par vélo en slapen in hun tent. Ook zij ondervinden regelmatig problemen om een camping te vinden. Het is zoals met cafés en winkels, ze verdwijnen als sneeuw voor de medditerane zon.
Grtjs
Hugo_peregrinus
Nog slechts twee dagen zonder toegang tot tinternet. Hoop ik. Vreemd niet?
|
