Even heb ik getwijfeld of ik me al dan niet op eigen kracht zou verplaatsen maar ik ben toch maar op de trein gestapt,na de fiets mijn preferé.
Het is een oude diesel-boemeltrein, opeen enkel spoor zodat we soms moeten wachten op de trein uit de andere richting. Tot halfweg,almendricos,rijden we door een vlakte, dan komt een heuvelachtig terrein,vandaar mijn keuze.
Het weer is prachtig, ik heb vanmorgen mijn pull ingepakt,al heb ik door mijn vestimentaire overmoed een begin van een verkoudheid.
Tegen de middag komen we in eindstation aguilas. Toch nog een redelijk grote stad. In het toeristenbureau krijg ik het adres van een goedkoop(?) pension, de geafficheerde prijs is 30 maar als ik daar kom kan het ook voor 15.. Het is me toch te minnetjes, ik dwaal wat door de stad en vind een hotel waar ik voor 45 2 nachten terecht kan, en dan heb ik het eigenlijk niet hard gespeeld.
Mijn enige lange broek is weer helemaal gescheurd, dus ga ik shoppen,tezelfdertijd sporten want de Decathlon ligt buiten het centrum. Ik rij dan nog verder door naar het volgend dorp, op 10 km,de weg is niet vlak maar het is lekker warm, ik zag een thermometer van een apotheek die 30° aanwees. Geen volk te bekennen, ik mis de venters langs de stranden een beetje. Ook de bouw lijkt hier in verlof. Overal zie ik ruwbouwskeletten waar niet verder aan wordt gewerkt.
De meeste zaken zijn erg toeristisch, Ik vind eindelijk een stek in de vissershaven, in de kantine van de visafslag. Die begint om half zes,ik heb net de tijd om me in het hotel te gaan verkleden voor de avond,die toch weer fris wordt.
De vis wordt geveild in kleine bakjes, zo tussen 1 en 5kg per bak.een twintigtal bieders waarvan 5-6 grote kopers, die een honderd kg verzetten. Inschat de totale omzet op niet veel meer dan een ton, super vers,natuurlijk,allemaal dezelfde dag gevangen, dat vind je bij ons bijna niet weet ik van mijn dochter die expertise heeft in die materie.
Veiling afgelopen, nu nog iets leuks vinden om te eten, ik moet er toch eens uit geraken of het nu comida of cienna is,enfin, mijn Spaans is gruwelijk,ik moet er toch eens iets beginnen aan doen. Vragen helpt: Medio dia es comer, la noche es cenār .Tenminste, dat vertelt de madam ,heel vriendelijk, die hier mijn preferé café openhoudt.Zo, weet ik nu ook ondertussen.
Cenar is om half negen,ondertussen heb ik een nog een leuke Skype met mijn vriend josé die een teruggetrokken leven leidt in de buurt van bergerac. Ook een compostelaganger. We babbelen over kleren en over wijven, als mannen ondereen.
In de bar van het hotel is een internetcafé,ondertussen ook al passé,tenzij misschien in het toeristisch seizoen. Enkel een paar mannen van mijn leeftijd en ouder houden zich hier bezig met ernstige berichten.
Nog even en het is cenartijd, ik kijk er naar uit wegens gemiste comer. Het is toch aanpassen aan die andere etenstijden.
Morgen ga ik nog even fietsen in de richting van Almeria, niet zo ver natuurlijk want da's toch een 200 km, en eigenlijk wil ik eerst eens naar Granada,al vrees ik dat ik daarvoor terug moet naar murcia.. Bekijk ik morgen wel.
Lekker etentje in een goed restaurant aan de vissershaven. Niet overdreven veel,lekkere calamares met een goeie sla.Een halve rioja van een goed jaar, meer moet dat niet zijn,anders wordt mijn doktermisschien boos als hij dat leest. Nu terug in het hotel, de baas valt meer en meer in mijn smaak.. Buenas noches!
Ik sliep goed. Even wakker rond half zes, dan gesoesd tot na achten,lekker.
Na mijn douche ging ik terug naar mijn kroeg van gisteravond om te ontbijten. Goedkoper dan in het hotel en gratis wifi,want in het hotel is mijn tijd op,en het ontbijt is stinkend duur. Ik laad mijn krant en ga dan terug naar mijn kamer, een afspraak om te Skypen, ik kreeg ondertussen nieuwe zendtijd.
Weer tegen tienen vertrek ik naar murcia. Mooi weertje, de zon in de rug , algauw kan ik in t-shirt rijden. Ik volg meer de wegwijzers dan mijn gps want die heeft soms rare kuren, de weg op zeven . Buiten dé stad bots ik op een beesten'''boerderij, ik loop binnen en mag vrij de boel bekijken. Wat mestvee, jonge stieren,maar vooral veel kippen op minilegbatterijtjes die met de hand worden bediend, ik schat in vijf stalletjes alles samen een .1000-tal kippen. Ook een paar melkkoeien, maar die lijken eerder te wachten op het abbatoir dan op gemolken te worden. Leuk om eens te zien.'
Tot nu toe volg ik mijn gps,maar algauw neem ik een andere piste, de omweglijkt me te groot. Veel braakgrond zie ik, afgewisseldmet enkele citrusplantages en wat tuinbouw.ik rij de oude weg naar murcia, maar die loopt dood en is vervangen door de snelweg.daarnaast loopt een dienstweg, zonder verkeer en aan de luwzijde van de snelweg. Tegen het advies van mijn gps volg ik die, en dat gaat goed tot op 25 km van murcia. Waar de bergrug begint-het klimt al de hele tijd gezapig- eindigt de dienstweg. Ik rij een dorp in om wat inlichtingen,maar ik kan niet anders dan een omweg maken van een dertig km om met de fiets in murcia te geraken. Klimmen! Ik probeer de moed er in te houden maar ben blij als ik eindelijk een stopplaats vind, na minstens een uur niets te hebben gezien. Ik recupereer op onder andere water,een hele fles. Nog 20 km als ik weer op dé fiets stap, maar tot mijn verrassing bijna alleen naar beneden. Ik zoef aan 50 per uur, gelukkig bijna geen verkeer.
Bij het binnenkomen van murcia bots ik nog op een melkveebedrijf, helemaal ingebed aan de rand van de stad in een soort industriegebiedje.goeie holsteinkoeien, zie ik zo.geen volk te bekennen, ik loop zo maar over het erf.
Met veel navragen en veel moeite vind ik mijn hotel, mijn gps was niet behulpzaam want kende maar één straat van die naam, duidelijk de verkeerde.
Het was een zware dag, al dat rijden en dat klimmen, ik heb 75 km in de benen. Loop nog even rond in 't stad, verdwaal een beetje en vind mijn draai niet, dit is een grootstad die niet aan mij is besteed, of ik zou morgen iets anders moeten ontdekken.
Na een rustige nacht en een goeie douche ga ik buiten het weer peilen. Het is zachter dan gisteren.
Voor mijn desaiuno vergeet ik aan te geven dat ik café solo wil,slecht begin. Het ontbijt is Frans geïnspireerd,dus magertjes. En de zwarte koffie is me te sterksprekend een tip van een lezer bekijk ik de info over cartagenanog een keer: wiki spreekt van een Spaanse kuststad zonder toerisme en zonder nachtleven: dat wil ik toch eens meemaken,dus stel ik murcia even uit.
Rond tien uur ben ik op weg,weer langs een viervaksweg, weer met afgescheiden fietspad,dat loopt goed. Het blijft redelijk vlak.de. Weg is gedeeltelijk nieuw, dus rond de stadjes of dorpen. Waar hij in zijn oud tracé blijft is het leuker, dan gaat het door de dorpen.na een tijd wordt het minder druk, het meeste verkeer is afgeslagen naar de autoweg,en de weg wordt erg provinciaal en smaller,maar toch goed bereikbaar.veel groenteteelt op grote geïrrigeerde velden:kool en sla en artisjok. Ook op zondag wordt geoogst,met hele groepen. Je zou je bijwijlen langs een weg in het roeselaarse voelen.
Af en toe ook immense plastiek serres, maar niet altijd beteeld,eigenaardig vind ik dat.
Het weer verandert, ik voel wat spetters en ga eerst maar eten in een wegrestaurant. De zwaardvis is verpieterd wegens te koud geserveerd.
Het miezeren is ondertussen toch weg.het blijft zacht onder een flauwe zon.
Cartagena is redelijk groot. Ik rij ineens langs het station naar de haven, trekt me steeds aan. Spijtig dat ik er geen hotelletje of pension vind, ik moet terug naar de stad,vind er moeilijk mijn gading tussen te duur en niet gezellig genoeg, ik opteer voor het eerste. De prijzen vallen toch nog mee na skandinavië.
Geen siësta,ik ga wat flaneren in de oude binnenstad, daarna wellicht iets eten in de haven
Na een korte rit door de binnenstad -een beetje steenstraat Brugge of meir antwerpen-niveau beland ik gauw op de promenade langs de jachthaven naar de vissershaven toe. Heel nieuw en ook wel mooi. Grootvaders met een poussette-al heet dat nu anders- en ander schoon volk. Al vind ik de Spaanse types niet echt mooi,tenzij carricaturaal.geen mooiere dikke konten dan hier!
Dit is een rijke stad,ook zonder toeristen, je merkt het aan de luxe en de prijzen van de consumpties,toch in dit deel van de stad.
Zo beland ik.weer aan de vissershaven waar alle restaurants dicht zijn. Geen nood, tapa s zat, lekkere calamares in een annex van een visrestaurant waarvoor ik overweeg een halve dag langer te blijven, daarna queso en jamón in een andere zak, ik ben verzadigd. Ondertussen heb ik - ter compensatie van vandaag- een goedkoper hotelletje geboekt voor morgen in murcia.
Ik vraag hier mijn laatste glas,en verlang naar mijn luxueuze bed.
Hassans la manãna!
10 december
Het was vroeg dag vandaag, dat ben ik wat ontwend. Om drie uur loopt mijn wekker af, ik zet koffie en ga ondertussen mijn fiets inpakken. Ik neem nog vlug een ontbijt, ik moét ietseten voor ik buiten kom,macht der gewoonte. Claudine is tegen haar gewoonte in zéér stipt op tijd! Gelukkige verjaardag!
Zo komen we tegen vijf uur in Oostende, ruim op tijd. Er is een probleempje, mijn fiets is niet geboekt. Ring,ring en het is opgelost. De vlucht gaat stipt om zes uur. Ik lees wat en doe een dutje. 0815 staan we in alliantie op de grond. Alles gaat vlot. Een uur later zit ik op mijn fiets, gemonteerd en wel, alleen nog een tankstation opzoeken om mijn banden te blazen. Ik laat er mijn verloopstukje achter, nu maar hopen dat ik niet moet bijpompen..
De weg naar elche/elx is breed maar zonder verkeer.zaterdag..ik fiets langs en door het beroemde palmbos, maar een lokale variant van kerstmarkt jaagt me de stad uit. Het is nog geen middag en ik besluit door te rijden naar torrevieja, een stadje aan de kust. De zon komt er maar niet door en het is killig, een thermometer onderweg geeft 12° aan, ik kan mijn trui niet uittrekken. De baan is rustig en vlak, met een afgeschermd fietspad. Om de haverklap kom ik aan ronde punten en eethuizen/cafés. Ik stop in zo'n gelegenheid,terzelfdertijd buurtwinkel en carniceria ofte beenhouwerij, ik weet niet of dezelfde voedselinspectie hier pplangskomt als bij ons.. Ik neem mijn eerste tapa's: ensalada van tomaat en olijven en pepers ,atum,en Vino tinto,kost net 5. Eviva espana! Ondertussen komt de zon er helemaal door, kan ikeindelijk in hemdsmouwen verder rijden, al wordt het nooit écht warm, hoogstens 17 graden. Het verkeer wordt drukker op de weg die tussen twee lagunes loopt. Hier zitten blijkbaar veel Engelsen want ik zie reclameborden en winkels in hun taal.
Torrevieja is een stad als benidorm,langs de strandboulevards de klassieke kraampjes met zwarten,hoewel hier geen tourist te bespeuren valt. Ik rij meer naar de oudé stad toe, op zoek naar een hotelletje,wat ik vind op aanraden van een Russische,die hier ook al hun plaats hebben gevonden.
Het hotel is proper,zonder overdreven luxe. Een siësta van een uur en een douche doen wonderen. Fris als een hoen ga ik wandelen,weinig gevaar om te verdwalen door het rastersysteem van de straten. Veel barretjes waar je overal tapa's krijgt bij een glas wijn, gemiddelde prijs 1per glas.geen megadancings gezien, wel een paar alternatieve kerken,pinkstergemeente & zo. Voor acht uur kan ik niet eten, ik hou me zolang bezig. Morgen trek ik verder, dit is niet echt mij ding maar toch min of meer een verplicht nummer, net als mijn volgend doel:murcia,waar zoveel serres schijnen te staan ,dat moet ik eens met mijn eigen ogen zien.pas dan trek ik meer het binnenland in -denk ik-
Na de tapa's een simpel avondmaal,een ensalada en een portie mojillos ofte mosselen,wel met Spaans brood dat lekkerder is dan ik al heb meegemaakt. De wifi is blijkbaar afgesloten, dus tik ik dit bericht in de morgen,en lees nog even verder in mijn brusselmansboek dat ik nu toch eens wil tot het eind doorworstelen. Ik slaap een diepe slaap.
Het nakend vertrek maakt mijn slaap onrustig,ik droom dat ik mijn papieren kwijt ben. Niet goed wakker controleer ik ze, wetend dat het wel ok is, maar zo slaap ik vlugger weer.het angelus klepelt me om zeven uur wakker, het is nog halfdonker. Het ritueel van koffie zetten, brood en een krant halen.. Ik eet wat ik heb en laat de rest achter, voor een volgende gast of voor de vuilbak. Even de volkskrant diagonaal lezen, de rest hou ik voor de treinreis. Dan begint het inpakken, ik ben vlug klaar-routine- maar vind de sleutel niet van mijn fiets. Alles weer controleren, niks vinden en maar hopen dat hij op mijn fiets zit. Juist!
Na het afscheid van Laurence rij ik nog langs de coöperatieve, vul na lang aarzelen maar één fles en trap het dan af naar beziers,langs de grote weg, tamelijk druk maar goed wegdek en redelijk vlak. Na een uur sta ik in het station, waarin een kwartier in de rij sta voor ik aan de beurt ben voor een inlichting . Neen ,ik kan geen ticket boeken voor mijn fiets, ik moet hem weer inpakken. En neen, hier is geen bagagebewaarplaats, zodat ik de hele dag al mijn zakken moet meenemen op de fiets. Ik klim met zakken en al de steile helling op naar het centrum en beland op een terrasje aan de overdekte markt. Het is 22° in de schaduw, lees ik bij de apotheker.
Volgens de routard is hier een tapa/wijnbar , le chameau ivre . ik ga en vind,maar van tapa's geen sprake: er wordt aangedrongen om de plat dujour te degusteren,maar daar heb ik geen zin in. Rondom zitten koppels die het menu wél nemen, duidelijk niet met hun partner op stap,mooi, typisch Frans vind ik. De wijn is wél-excellent voor 3,5 het glas, met de nodige professionele duiding. Ik trek verder, naar les areènes, ik las dat de laatste stier hier verleden week gesneuveld is.. Ik zoek iets om te eten maar hier ben ik nog te veel in de stad,ik rij een kilometer of zo meer naar de ring toe en vind wat ik zoek,een routier zonder vrachtwagens maar vol bedienden in een airco zaal,buffet à volonté en van die dingen. Na een uur en een voortreffelijk dessertbuffet zonder kaas verlaat ik treden de zaak. Het is-als altijd als je uit een airco komt- bloedheet. De stad is weer steil omhoog,daar heb ik niets meer verloren, ik neem de ring richting station. In een garage onderweg bedel ik een sleuteltje om de bouten los te zetten die ik in Bordeaux heb gekregen. Ik laat mijn fiets achter aan het station en ga koffie drinken wat verder. Met mijn rug naar de tv kijk ik naar een twintig mensen die spelen op de tiercé,daar valt niet mee te praten. Binnen een uur kan ik beginnen aan het demonteren van mijn rijwiel.
Iedere keer opnieuw is dat een gevecht. Voorlopig win ik nog,zij het met steeds meer demonteren. Vroeger kreeg ik mijn fiets in de zak met alleen het voorwiel eruit, nu moet ik ook al het steunvoetje en het achterwiel demonteren,ik 'snap het niet.
De trein vertrekt met 10' vertraging. Gelukkig ishet redelijk fris in de open stationshal. Het is een dubbeldekwagon,wat ook betekent dat geen grote bagageruimen zijn voorzien, het lukt me toch mijn fiets mooi op te bergen zodat hij niemand stoort. Hopelijk verder geen verwikkelingen.. Het is wel lekker fris hier binnen. We rijden via montpellier,nimes en Lyon
Vanaf nimes gaat het hard. Het is al donker voor we Lyon bereiken. Hoewelde zetels zich niet echt tot slapen lenen dut ik een paar keer in en word zelfs wakker van mijn eigen gesnurk.. Het blijft rustig qua passagiers, ik kan zitten of liggen waar ik wil.. We zijn ondertussen al in Marne-la-vallée, het is bijna tien uur. Ik verwacht nog een tussenstop in de bietenvelden en dan Lille, bijna thuis.maar vlakbij is eerst Charles de Gaulle, 2 stations in 5 minuten, eigenaardig. De bietenvelden worden overgeslagen, en we arriveren stipt op tijd in Lille-flandres. Claudine die me zou komen halen moet ik uit de kroeg oproepen,maar dat had ik verwacht.
Blij thuis te komen.
Goeie nacht
In mijn eerste droom verloor ik al de koeien onderweg die ik naar de marktplaats aan het drijven was. In mijn tweede was ik in het geharrewar van het station één van mijn fietstassen kwijt. Die tweede droom was zo reëel dat ik de neiging had om effectief uit mijn bed te komen en de tas te controleren. Sommigen dromen erg erotisch,naar het schijnt, waarom ik niet ? Dàt lijkt .me pas ontspannend! Zo glijd ik door de nacht, als op een stroom met watervallen
Het wordt frisser,het. Lichte dekentje dat ik nu heb is nauwelijks nog voldoende. Rond zes uur ben ik wakker, is het onbewust voorbereiden op het ritme van thuis? Tot nog toe sliep ik telkens tot een uur of zeven.
Het is wel een zalig gevoel vakantie te kunnen nemen tot je er genoeg van hebt, en dat heb ik nu stilletjesaan wel, ik sluit mijn vakantie niet af met een tekort.
Voor vandaag heb ik eigenlijk geen opvulling, ik kan niets bedenken dan nog een dagje naar narbonne te gaan,zonder groter verlangen dan terug te keren via le viala, door de vlakte en de desolaatheid van le lac . Morgen wordt het dan een dagje blijven hangen in beziers,waar ik pas rond vijf uur de trein heb
In mijn eerste droom verloor ik al de koeien onderweg die ik naar de marktplaats aan het drijven was. In mijn tweede was ik in het geharrewar van het station één van mijn fietstassen kwijt. Die tweede droom was zo reëel dat ik de neiging had om effectief uit mijn bed te komen en de tas te controleren. Sommigen dromen erg erotisch,naar het schijnt, waarom ik niet ? Dàt lijkt .me pas ontspannend! Zo glijd ik door de nacht, als op een stroom met watervallen.
Het wordt frisser,het. Lichte dekentje dat ik nu heb is nauwelijks nog voldoende. Rond zes uur ben ik wakker, is het onbewust voorbereiden op het ritme van thuis? Tot nog toe sliep ik telkens tot een uur of zeven.
Het is wel een zalig gevoel vakantie te kunnen nemen tot je er genoeg van hebt, en dat heb ik nu stilletjesaan wel, ik sluit mijn vakantie niet af met een tekort.
Voor vandaag heb ik eigenlijk geen opvulling, ik kan niets bedenken dan nog een dagje naar narbonne te gaan,zonder groter verlangen dan terug te keren via le viala, door de vlakte en de desolaatheid van le lac . Morgen wordt het dan een dagje blijven hangen in beziers,waar ik pas rond vijf uur de trein heb.
Dikwijls is het zo dat je het mooiste vind als je het niet (meer) zoekt. Zo rij ik goedschiks het domein "le grand St. Nazaire" op,een paar honderd meter van de weg, het is afgesloten maar met open poort en wat me vooral intrigeert is de toren die erboven troont met grote ramen naar alle zijden. Het is inderdaad een oud groot domein, enigzins vervallen en duidelijk verkaveld, zo krijgt het de allure van een dorpje.
Iets verder rij ik montels binnen, een klein schattig gemeentetje,met kerk en gemeentehuis in één kluster.voor de eerste keer rij ik door, op wat een doodlopende veldweg lijkt, wat het niet is: daarachter ligt een verkaveling, langgerekt, en daarna kom ik toch wel bovenop le lac zeker! En ik die dacht dat het helemaal was drooggelegd.niet,dus. Het is een redelijk uitgestrekt moerasachtig gebied waar één weg doorloopt-niet toegankelijk voor voertuigen, hoewel voldoende breedte-. Warden verademing. Ik kuier anderhalf uur erdoor, geen kat te bekennen.alleen waarschuwend waterwild, niet als ik langsrijd maar als ik stil val. Steeds in de verte torent le domaniale van capestang wit afgetekend tegen de horizon,mooi. Ook le viala herken ik duidelijk, ver weg.. Datik las over le lac valt nu als een puzzel ineen. Blij dat ik het ontdekt heb! Ik kom ibij Périès weer in de bewoonde wereld, een vaag dorp rond een groot domein,heel onoverzichtelijk en wanordelijk. Ik heb geen keus dan de d609 naar narbonne te volgen tot buiten coursan, daar kan ik weer de velden induiken en narbonne via rustige wegen bereiken. De stad lijkt een eeuwig abonnement te hebben op de zon, het heeft iets doorlopend feestelijks. Ik fiets tot in les halles, waar verscheidene eettentjes zijn, maar alle plaatsen zijn voorlopig bezet,ik ga een wijntje drinken in de buurt en schrijf ondertussen wat. Het lijkt een geslaagde dag te worden.
Terug in de hallen kan ik toch een plaatsje bemachtigen chez bebelle,recommandé par le petit routard en Gault millau,dat kan niet slecht zijn. Het vlees komt vers van het mes, de maitre bestelt à la minute met een megafoontje,de slager gooit het vlees over het gangetje waar het opgevangen wordt door de handige jongen, die er ineens de naam of het nummer van de klant opschrijft. Handig , zo heeft men geen stock en geen frigo nodig., en het is een spektakel. Veel vlugger dan verwacht krijg ik het geserveerd. Simpel en goed.
Zo is het weer middag geweest en kan ik weer terug in de brandende zon. Ik kies voorin grote lijnen dezelfde terugweg, durf wat meer experimenteren zodat ik op een moment toch een grote gelukkig droge gracht moet doorkruisen,of kilometers terug rijden. De wegen zijn meestal niet verhard maar wel goed bereidbaar. Tegen vieren ben ik terug thuis
Het is bar heet, de 28°die zijn aangekondigd haal je alleen in de schaduw. Ik heb het geriskeerd een paar uur in mijn blote bast te rijden en mijn rug voelt toch verbrand. Een douche brengt wat soelaas,maar het blijft gloeien.
Vanavond kuis ik mijn frigo. Op het menu vissoep en een omelet.ik hou niet van eten weggooien.tegen de avond komen nog een pa& zoon aangespoeld, jawel, quebeqois. Bij navraag kan de enige reden een nieuwe luchtlijn zijn die rechtstreeks naar Bordeaux vliegt...
We praten nog wat over koetjes en kalfjes en fietservaringen, zij zijn benieuwd want pas aan hun eerste fietstocht toe.
Verder geen kat hier, het is nu 08.30 pm en ik twijfel tussen naar bed of nog even stappen..
Ik ben beter af in mijn nieuwe kamer dan voorheen. Niet alleen heb ik hier wifi maar vooral, het is rustiger dan aan de straatzijde en minder warm wegens noordelijk gericht, de andere kant warmt de hele dag op. Zo slaap ik als een roos, maar deze nacht niet lang, om twee uur ben ik klaarwakker, en voel dat ik dat ook zal blijven. Wat ik heb gedroomd weet ik niet meer, spijtig ,maar daar ligt het niet aan: gisteren was ik op zoek naar een melodie die ik ooit als bijlage bij een mail kreeg, en ik kan ze me niet meer herinneren. Die frustratie houdt me nu wakker. Gelukkig heb ik mijn iPad bij de hand -ik wil niet meer reizen zonder- en begin dan maar te googelen. Tot mijn eigen verbazing kom ik redelijk vlug tot resultaat: de Sloveense acapella groep "perpetuum jazzile" is het wat ik zoek, en nog meer bepaald het nummer avsenik medley. Ontzettend mooi! Spijtig krijg ik het niet opgeslagen op mijn pod,maar ik kan het altijd terugvinden op you tube..
Hoewel moe kan ik de slaap niet vatten, is het door het nakend einde van mijn zomertoer? Ik probeer een middel dat thuis altijd werkt bij slapeloosheid en zet een plaat op van de materies van chevetogne, koorzang vanuit chevetogne, ik denk niet dat ik ooit de hele plaat heb uitgeluisterd zonder in slaap te vallen, zo rustgevend werkt het op me.
Op die manier heb ik toch een verkwikkende nacht, word wakker met klokgelui dat ik veronderstel een soort angelus te zijn, al herinner ik me niet dat het angelus 's morgens ook werd geslagen.
De morgen ziet er veelbelovend uit. Terwijl de koffie pruttelt kleed ik me aan en trek naar de krantenboer en de bakker. Ik koop de Nederlandse Volkskrant,liever dan de telegraaf, hier ook beschikbaar, geen Belgische krant te bespeuren. Mijn ontbijt smaakt voortreffelijk. Verder bedenk ik een paar filosofische beschouwingen,mijn dag begint goed. In afwassen heb ik nog geen zin, het stoort niemand dat wat borden hier opgestapeld blijven staan, vanmiddag misschien , als ik thuis kom van mijn fietstocht en het te warm is om buiten iets te doen.
Lekker douchen, dit stukje plegen, nu ga ik er stilletjesaan vandoor..
Anders dan gisteren wordt het een minder inspannende wandeling, ik rij meer naar het zuiden en het westen,daar is het vlakker.. Ik rij ouveillan,mirepeisset,ginestas,St. Nazaire d Aude,St. Marcel sur aude,sallèlles d Aude,terug via ou elan naar capestang. Het is in vergelijking met gisteren een wandelingetje, niet echt afzien alhoewel het nooit helemaal vlak is ik geniet van het goeie weer,we zijn allebei uitbundig.op de middag ben ik in St. Nazaire,niet groot, met welgeteld één terras ,mooi overschaduwd met een soort klimop. Hoe klein het dorp ook is, er zit toch volk,ook kleine kinderen die zich hier duidelijk goed thuis voelen,net als hun vaders,ik vermoed dat zij hier samen hun middagpauze en -lunch nemen,een beetje bizar.toch laat ik me ook verleiden voor een dagmenuutje,ik neem een koude boss hotel en danog eens zalm, niks bijzonder maar het is zoals gesgd een lekker terras. Zelfs de mannen van de brandweer komen hier eten, en dat staat altijd voor goed heb ik al ondervonden. Tja, in het land der blinden is eenoog koning. Zo komt het dat ik moet verder fietsen in de brandende zon, maar ik neem het op mijn gemak.
Thuis doe ik ineens de afwas, en maar goed ook, want plots loopt de zaak vol met dagjesmensen. Één koppel blijft ook eten in de living, het zijn weer quebequers,raar hoeveel volk van daar hier de weg vindt. En ook compostelagangers,dat is geen toeval meer. Gezellige babbel nog met de man, zijn vriendin heeft zich al terug getrokken . ook beneden zijn veel activiteiten, er is een dansgroep luidruchtig aan het rocken,maar dat duurt wel niet lang. Geen siësta gehad, ik ga vroeg onder mijn laken,morgen hier mijn laatste dag.
À demain,
Ik word wakker met de klok van zeven, het is nog half donker buiten en plots beangstigt me dat, in mijn gevoel is de winter geboren, duistere tijden komen er aan,lichte paniek. Als ik kon reisde ik het jaar rond de lente achterna. Ik troost me dat ik altijd een stukje kan ontsnappen naar het korte zuiden,naar de zon ,als de nood hoog is. Inboorlingen maakten me enthousiast voor de lente hier, een ideetje om in het achterhoofd te bewaren. Hoewel, het is dan ook geen tijd om thuis te verlaten.
Ik negeer de halve baguette van gisteren die taai is geworden,de twee bakkers dichtbij zijn dicht,ik spring fluks op mijn fiets en ga een nieuwe halve baguette halen aan de andere kant van het stadje. Heerlijk knisperig en zacht vanbinnen, ik begrijp niet hoe dat hier mogelijk is en bij ons nooitzijn gelijke haalt. Ondertussen is de zon er weer helemaal,alleen boven dé laagvlakte waar vroeger l'etang was hangt nog nevel, het wordt een mooie dag.
Het aftellen probeer ik zo veel mogelijk te verdringen,maar het zit wel in mijn achterhoofd:slechts drie dagen resten me nog!
Laurence komt niet vandaag heb ik gezien op het bord met de openingsuren, ik zal mijn verhuis aan de poetsvrouw moeten uitleggen,anders zwiert ze misschien mijn hele zwik in het stort..
Het is Laurence zelf die de kuisdienst waarneemt, bij gebrek aan poetsvrouw voor het ogenblik, ze was geschrokken toen ze mijn kamer leeg vond en nog meer als ze me hier in de andere trof. Het is me vergeven.
Tegen tienen vertrek ik naar quarante, een dorp hier in de buurt maar wel een kwalijke lange klim, het zweet perst overal uit mijn lijf. De buurt stelt het economisch goed, overal zijn nieuwbouwwijken. Het centrum is wel authentiek, met een romaans kerkje dat verknald is door aanpassingen in de jaren 1800 of zo. Ik vertoef er een wijl, ga dan verder naar puissergier,wat ik gisteren niet haalde. Ook authentiek, geen nieuwbouw. Een groot dorp langs een drukke departementale,met smalle straatjes in het centrum waar geen auto door kan.
Ik zie een paar mooie onderhouden herenhuizen.oude (wijn?)glorie.hier zoals elders kan je een dagschotel eten in de plaatselijke bar, of beter buiten want geen mens gaat binnen zitten. Ik hou het bij een glaasje rood, een mooi glas kost hier 1,10..
Weer langs een heel rustige weg naar capestang, het klimt weer wel even, in de afdaling bezoek ik tevergeefs twee keer een vijgenboom. Even na de middag ben ik thuis, geen zin in een grote maaltijd dus eet ik alleen wat vissoep,bak croutes met een oud stuk stokbrood, de bijgekochte rouile is niet lekker. Het is erg warm en ik kan niets beter verzinnen dan een siësta.
Rond een uur of vier waag ik me buiten, de laatste zending kaartjes moet ik dringend versturen. Dan nog even winkelen , kleine porties toespijs, alleen heb je gauw van alles teveel.ikrek het nietsdoen met slenteren en de online krant lezen, zo wordt het toch tijd om te gaan eten in le relais bleu, mijn stamrestaurant.: een sla met rijst als hoofdbestanddel en dan een soort varkensvlees sauce diable, met veel mosterd in,ik mopper niet, kaas als toet,je, ik hoef geen dessert meer.
Vanavond koelt het meer dan anders af,vind ik,het wordt niet kil maar toch.
Nog even! Skypen met claudine, ik voel zand in mijn ogen..taptoe.
Goeie avond,beste kijkers,
Ik sliep met mijn raam en luiken wijd open: zo is het de eerste nacht dat ik halfweg een dun deken over me trek.
Tot na middernacht zijn jonge jongeren aan het roepen en lullen in de straat. Ik hoor ze maar krijg ze niet te zien. Het gewone puberaal gedoe, het eindigt met wegscheuren met piepende banden en gierende motoren van oude versleten karretjes,overal eender.
Vandaag is het zondag, en markt hier ter plekke. Rond zes uur hoor ik de eerste kramen arriveren, een half uurtje later ga ik kijken, markten blijven me bekoren, zowel de opbouw als de opkuis..
Ik neem een baguette mee naar huis, en een croissant, het is zondag toch? Ik ontbijt alleen, de quebeqois is nog niet wakker, hij kopglas oven water als ik net klaar ben. in zijn zangerig Frans beklaagt hij zich over het Frans ontbijt, hoewel hij Frans spreekt is zij voorkeur toch toch eerder Engels-continentaal wat dat betreft.
Hij is ook een compostelaganger, ging te voet van St.- jean pied de port,een beetje dezelfde periode als ik .is onderweg even opgenomen geweest in een Spaans hospitaal wegens gangreen aan zijn tenen, het scheelde niet veel of hij was er een paar kwijt...
Mijn fietsband ziet er goed uit, terwijl ik hem monteer doet hij de hele afwas,mooi van hem. Ik koop een Nederlandse Volkskrant bij gebrek aan Vlaamse gazet, het is de eerste keer dat ik het doe, ik zit ook een beetje door mijn literatuur en Franse lectuur ligt me een beetje moeilijk, da's nog anders dan Frans spreken vind ik. Een Nederlandse krant brengt weinig bij over België, maar ik zie toch meer cultuur dan in het Franse krantenaanbod,dat voornamelijk uit plaatselijk nieuws bestaat.
Voor de middag nog even toeren in het dorp, wat verse druiven zien te verzamelen. Het weer is zonniger dan gisteren, vanmiddag ga ik toeren, waarnaartoe bekijk ik nog wel.
Druiven vind ik niet naar mijn zin,algauw sta ik weer in het centrum op de markt,gewoon wat rondkijken. Twee kippenkramen vechten om mijn klandizie, ik kan niet kiezen. Ik neem een ricardje, ga bijzitten aan een tafel op het terras wegens niks anders vrij, de mensen -authentieke streekbewoners- hebben geen bezwaar, we kouten gemoedelijk over de streek, de bezoekers, het klimaat nu en in de winter en in het voorjaar en de zomer, alleen de winter is vervelend à cause du vent. Zij gaan ook op zoek naar olijven en wilde prei en amandels in het voorjaar en wilde asperges die ze hier bij bosjes vinden en ook cru eten...al van die dingen die belangrijk zijn in een goed leven. zij lachen met mijn ricard die ze zelf niet drinken maar geven toe dat mosselen hier de nieuwe culinaire mode zijn.
Ik koop tenslotte kip bij de ene en ratatouille bij de andere kippenboer,maak nog een wandeling te voet en ga dan smakelijk eten. Het is voorlopig te warm om te vertrekken, eerst even siësta met instrumentale muziek van onzen Willem op de achtergrond, dan misschien een toertje onder de schaduw van de platanen langs le canal, je verrai bien.
Dat is het dan ook geworden. Ik vertrok om drie uur,bloedheet was het, dus reed ik in de schaduw langs le canal. Het fietspad is er eigenlijk geen hier in de streek, ongeloofli voor een van de meest bereden Franse parcours. Er zijn niet allen de racines/wortels die soms wel 10cm uitsteken, ook de greppels die fietsen trokken in de regen en nu hard gedroogd zijn, als gebakken aardewerk. Enfin, ik kom toch tot foncerrannes, het indrukwekkendste sluizencomplex van het canal. Er wordt net een rijnaak versast., indrukwekkend, de sluizen worden maximum gevuld, er kan geen roeiboot bij.
Beziers laat ik verder rechts liggen, ik ga de linkerkant op richting puissergier, om van daar dan terug te fietsen naar capestang. Maar het is onwaarschijnlijk druk op de weg, ik vermoed dagjesmensen die terugkeren van een dagje aan zee. Daarom geef ik in maurelhan de pijp aan martin en keer van daar naar capestang terug. De weg is zeer landelijk, geen verkeer, de hele tijd licht klimmend tussen wijngaarden, die voor het grootste deel al gevendanget zijn.na de hele lange klim gaat het evengoed naar beneden . Ik onderbreek mij afdaling voor een vijgen oom tussen de wijngaarden, maar ook hier is het lied gezongen, ik oogst een mager kilootje, beter dan nix,toch. Onderweg pak ik dievelings nog een paar krabben verse druiven mee..
Thuis les ik mijn dorst met frisse rosé uit de frigo, het is niet mijn drank maar het smaakt toch. Voor mijjn avondmaal heb ik l'embarras du choix,ik kocht zo veel de laatste dagen dat ik vrees dat ik het niet meer op krijg voor ik hier moet vertrekken. Ik hou hét bij lekkere verse baguette en wat kaas en rillettes en zo.
Na de maaltijd nog niet moe, ik besluit een fikse wandeling in de vallende avond, een heel stuk west langs het canal en dan terug langsom een nieuwe stadswijk terug naar de oude stad via straten die ik deels nog niet aandeed. Stappen is eigenlijk ook leuk. Nog een verfrissende douche,ik heb er zelf last van mijn zweetvoeten, of eigenlijk meer van mijn sandalen, ik moest toch een paar extra schoenen meegenomen hebben om eens te kunnen afwisselen.
Het is rustig in de stad. Toch ben ik stiekem verhuisd naar de kamer van Luc,le quebeqois die vanmorgenis vertrokken: zijn kamer ligt aan de achterkant en daardoor minder warm,én er is wifi in de kamer,ligt op de hoogte van chambre 5, vandaar. Ik heb een tafel hier naartoe gesleurd, zo kan ik op MIJN kamer zitten tokkelen. Ik moet dat verhaal morgen nog aan Laurence zien te verkopen..
In de stad luidt als vanouds bij ons ieder uur de doodsklok. Hier gaat geen mens nog ter kerke, maar de religie blijft heel sterk, ook les communions en zo,et les marriages.. Straf!
Bonsoir à tous, nog 4 nachtjes slapen en ik kom er weer aangesjeesd..
Bonjour à tous!
Wakker iets na zeven, het is nog niet licht, ook hier valt de somberheid van de herfst ,stilletjesaan. In tegenstelling met het weerbericht is het erg bewolkt, maar niet koud.
Hoewel ik mijn luiken met een brede kier openlaat blijft ook in de morgen de warmte in mijn kamer hangen, ik slaap hier al nachten met alleen een laken. Na een eerste tas koffie bezoek ik de bakker aan de overkant, ik laat me zelfs verleiden tot een croissant beurre. De baguette smaakt me zo goed dat ik mijjn croissant bijna vergeet. Ik blijf wat lanterfanten met een tas koffie, bekijk de kaart en plan vaagweg een rit voor vanmiddag, ik wil een rit herdoen in de bled waar ik een vorige keer verdwaald ben,op de kaart ishet nochtans duidelijk.
Laurence is er vandaag niet, ik had haar nodig om een brief uit te printen. Dan maar naar l'office de tourisme, maar dat is nog een half uur dicht. Ik dood de tijd met de veldwegels in te trekken voorbij het oude station-nu wellicht de mooiste villa van de streek- waar ik vorig jaar vijgen heb geplukt. Helaas de bomen staan er nog maar de vijgentijd is duidelijk voorbij, er hangen alleen nog wat verdroogde exemplaren, niet mijjn ding. Ik rij wat verder over de zanderige wegels en pluk dan maar wat druiven van een geoogste wijngaard, het is wat zoeken om niet gekwetste trossen te vinden. Af en toe voel ik lichte spetters als bij uitvallende mist, je ziet ze niet maar voelt ze wel.
Het toeristenbureau is ondertussen open, de mensen die binnenkomen vragen allen alleen om wifi, de anderen zijn zonder uitzondering bootmensen,ik hoor alleen Engels. Gisteren bij een avondwandeling kwam iklangs een beter restaurant en ook daar was het de enige taal. Gisteren maakte ik een praatje met een paar inboorlingen een eindje van hier en die beweerden dat hun naburig dorp voor 80% uit Engelsen bestond: dat moet toch wat doen aan de eigenheid van de streek!
In de gîte blijft het rustig,tot nu toe ben ik de enige die van de keuken- en livingfaciliteiten gebruik maak, een passant -fietser die hier de nacht doorbracht komt even dag zeggen, nog meest uit verwondering omdat ik 's nachts mijn fiets niet binnen parkeer. Sommigen zouden hem liefst meenemen op hun kamer!
Geen zin in grote dagen vandaag, ik voel me een beetje landerig.
naar vijgen blijf ik zoeken, en wie zoekt die vindt. Vanmorgen, boven de stad was ik te laat. Beneden in de buurt van l'etang de capestang, een drooggelegd moeras vind ik nog een paar bomen met vruchten. Heerlijk zijn ze!
Rond half drie vertrek ik toch op trektocht. Ik rij helemaal binnendoor, kom in geen uur een kat tegen. De toestand van de weggetjes, veelal grind, moet je er bij nemen. Ik rij via le via le viala naar Périès waar ik aansluit op de grote weg van beziersnaar narbonne. Om de tocht wat langer te maken besluit ik via coursan en salles-d'aude naarL Nissan en dan terug. Op het eerste stuk, de grote weg, staan om de kilometer mooie zwarte dames aanlokkelijk te zijn, uitleg is niet vereist! Ik ben alweer blij als ik de d609 kan ruilen voor rustiger wegen,ook al betekent het dan weer mer klimmen. In Nissan bots ik op eer rally van oude wagens, er zotte prachtige exemplaren bij maar het meest valt een klein meubeltje in mijn smaak,het steekt schril af tussen de mastodonten.op de terugweg neem ik weer kleine weggetjes, kom weer voorbij le viala. In een afdaling daar loopt het mis. Ik bots in een korte scherpe put en rij lek. Gelukkig kan ik kmet om de 2 km pompen toch nog in capestang geraken, waar ik in de brico plakmateriaal kan kopen dat ik absoluut niet wou meenemen van thuis. In de gîte word ik opgewacht door een quebequois, Luc Janson, metwie ik de avond zal delen. Hij praat zo zangerig dat ik hem bijna niet versta. Ik,repareer mijn band, ga dan eten klaar maken: biefstuk met patatjes en sla, simple comme bonjour, en lekker. De moeheid slaat weer vroeg toe, ik geef me met graagte over.
Bonne nuit!
Eerst mijn band plakken, dan eten. Ik schrijf dit terwijl de lijm droogt, ik hoop op succes..
Goeie avond dames en heren,
Het is inderdaad avond ,tegen mijn gewoonte in , voor ik aan schrijven toe kom. Een samenloop van omstandigheden.
Gisteravond ging ik niet zozeer naar de supermarkt-les mousquetaires- om vis te kopen als aperitief dan wel om koffie te halen, maar in mijn euforie van de aperitiefhap ben ik de koffie toen vergeten. Nu kan ik 's morgens niet zonder een sloot, de rest van de dag kan het me gestolen worden. Ook hier is ongeveer de hele middenstand weggeconcurreerd, zodat ik mijn opwachting maak bij de supermarkten. Eentje gaat pas open om negen uur, de andere om half negen, zodat ik ondertussen nog even de velden in trek op zoek naar verse vijgen. Ik vind alleen druiven die ik pluk,achtergelaten op reeds geoogste wijngaarden, je vind er op de kopakkers in iedere rij,blijkbaar kan de plukmachine die niet nemen.
Nadat ik koffie had vlug naar huis want om negen uur stipt had ik eenskypeafspraak met claudine, zo blijf ik op de hoogte van het laatste homebasenews. Daarvoor moest ik wel eerst een deal afsluiten met Laurence, want op mij kamer heb ik geen wifi ontvangst, aan de deur van kamer 5 die vlak boven de bureau is gelegen wél. Zij laat dvoor mij de deur op een kier, de brave ziel!
Tijdens mijn o,tjokt krijg ik een bevestiging van ingrid en de haren dat ze ingaan op mijjn uitnodiging om langs hier naar narbonne terug te fietsen: ik vond dat ik ze gisteren had tekort gedaan door niet met hen mee te fietsen. Zo kon ik ten tweeden male naar de winkel om een en ander in te kopen voor de beloofde piknik hier. Ik rij hen tegemoet tot argiliers.
Wonderlijk vind ik hoe vrouwen o vereen komen. Ik hoor niets anders dan open en hoor nog beter verdoken opmerkingen. Maar het samen eten is toch leuk. We sluiten in capestang af met een reuze ijs ,daarna vergezel ik hen naar hun laatste stek in narbonne. Fluitend ,met de wind en de zon in de rug keer ik op mijn gemak alleen terug naar capestang. De plaatselijke garagehouder leent me met plezier een drupje olie voor mijn ketting, ik heb er een hekel aan als die maar even begint te knarsen.
De gîte is redelijk druk bezet, ik zie weinig maar hoor des te meer volk achter de kamerdeuren, dus doe ik maar vlug even mijn afwas die ik anders gewoon opstapel zo lang ik alleen ben. Daarna een lekkere douche. Lik heb mondvoorraad in huis voor wel 2 warme maaltijden, maar toch ga ik weer naar mijn relais bleu. Geen dagmenu vandaag wegens weekend, wel een waardig alternatief: moules marinieres. Anders klaargemaakt dan bij ons,maar minstens zo lekker. Met voorgerecht en karafje wijn: 8,5!
Ik maak nog een tochtje op zoek naar een terras met wifi uitzicht maar tevergeefs, zodat ik nu op chambre 5 mijn verhaal zit te doen. Buiten is een bandje beginnen spelen, er loopt hier een nazomerfestivalletje. Door het lawaai kom ik vooreerst toch niet aan slapen toe, ik denk dat ik daar nog eens een luchtje ga scheppen, morgen is het toch weekend dus niets dringends op het programma?!
À demain,
Acht uur, al gedouchet en gegeten en bijna vertrekkensklaar. Ik babbel nog even met Jon/ Juan/Jean, een echte bask van weerszijden. Het mannetje is 74 en trkt heel Frankrijk rond met de trein, telkens een vaste stek van een dag een of vier met dagelijkse uitstappen naar omliggende steden. In een vorig leven was hij professor in Zweden,doceerde Engels,Frans en Spaans. interessant mannetje. Nog evenl tanden poetsen en mijn spullen opladen, ik ga alleen, de dames zijn nog lang niet klaar en ik vrees teveel oponthoud.
Meer nieuws in de namiddag wellicht.
Alles loopt vlotter dan verwacht, de wind duwt in de rug, de weg is redelijk vlak , het wegdek goed en niet al te vel verkeer op de rd naarbeziers. Vertrokken om 09.00 hr kom ik om 11.00 hr reeds aan in homps, mooi dorpje op le canal. Ik rij er even door en houd halt in de .coöperative vinicole, het moet de kleinste zijn die ik ooit aandeed. Helemaal verstopt in het centrum ,bijna aan de kerk vastgebouwd. Grande misère want de vijzel van het enige stortbekken in werking blokkeert de hele tijd. Veel belangstelling van de cooperateurs,maar er is maar één jongen die zich in het zweet werktom het euvel te verhelpen, ikverlaat de zaak ,sympathiek door zijn kleinschaligheid, omdat ik het geklungel niet meer kan aanzien.
Toch nog een 30 km te gaan, en het wordt erg warm ondertussen. In angeliers koop ik en halve baguette en eet op een pleintje in de schaduw van platanen de rest van mijn proviand die ik vanmorgen gekoeld uit de frigo van de aj heb meegenomen.het smaakt, als ik meer brood had gekocht was het ook op. De weg wordtwat lastiger, het gaat wat meer op en neer. Omdat ik toch ruim op tijd ben maak ik een ommetje langs een klein dorp ,de naamschiet me niet te binnen, doet er niet toe,maar heb er al gauw spijt van, het klimt meer, het wegdek is slechter en er is minder schaduw. Zodra ik kan kies ik weer voor de grote weg, en ga er niet meer af voor ik in capestang ben. Eerste halte: de capitainerie/ office du tourisme. Er is inderdaad internet beschikbaar,ook wifi, vanwaar dit bericht. Nu ga ik eerst inchecken in mijn gîte,mijn vaste stek voor mijn laatste week. Misschien pleeg ik ineens een siësta..
Op de gîte ben ik pas rmorgen verwacht, een foutje van Laurence. Ik krijg kamer 1, ik heb nog geen andere gehad in de 5 keer dat ik hier kom.trots toont Laurence de nieuwe douche, niet dat die andere versleten waren maar deze is toch confortabeler, al was het maar door de thermostaatkraan. Ik maak er na het uitpakken ineens gebruik van. Geen siësta van doen op die manier. Ik ga navraag doen waar een wassalon is, maar ik hoef niet te zoeken: Laurence beschikt hier in de zaak over was-en droogmachine, ze neemt me de was uit handen,leuk toemaatje.
Zo kan ik ineens gaan winkelen, want ik voel me hier thuis en ben van plan om zelf te kokerellen. Als ik uit de gekoelde supermarkt kom slaat de hitte me bijna omver. Tijd om gewoon naar de gîte te gaan en even gedeisd houden, het is té geweldig. Misschien komt die siësta er toch nog aan..
Niet dus, blijf binnen wat prutsen. Probeer de belwaarde van mijn telefoon bij te vijzelen met mijn na klaart maar dat lukt niet. Ik ga te voet de straat op, laat me met mijn telefoon helpen bij een goedlachse uitbater van een tabac, en wandel even doorn naar de visafdeling van een grote supermarkteen beetje verderop, ik heb zin in bulots, de verkoopster weet me ook nog wat roze garnalen aan te smeren,prima verkoopster! Bij het wandelen zoek ik zo veel mogelijk dé schaduw. Zowel de garnalen als de bulots zijn vers maar een beetje flets, of zou de smaak van de ricard alles overdringen? Tegen half acht zakk ik af naar mijn vast restaurant, le relais bleu, gewoon goed, een papilotte van vis met een beetje alles er rond, goeie kaasschotel toe.
Hoewel er laat nog veel rumoer is vanop het dorpsplein even verderop, ga ik toch vroeg naar bed, ik slaap hier dat het niet mooi meer is.
À demain!
Na een lange nacht vol klassieke droomthema's en dus een onrustige tweede helft wakker geworden om half acht, verbaasd over mijn lange nachtrust. Na het ontbijt afgesproken met de meiden, vanmorgen heeft niemand zin in een fietstocht dus wordt het een stadswandeling, door de oude en de heel oude stad. Het is slenteren, ik ben er eigenlijk niet zo gek op,maar voor een keer kan het wel, anders kom ik nooit aan stadsverkenning toe. Nadien een lichte lunch (ik at zwaardvis met rijst, een portie om me niet in te verslikken)op het terras van le bistro, al had ik persoonlijk liever binnen gezeten.. In gezelschap reizen gaat me echt niet goed af, ik ben te veel en te lang op mijn alleen zijn geprogrammeerd denk ik.
Na het eten willen de dames ergens van de zon genieten, ik stel voor de oevers van de Aude te volgen, waar ze inderdaad algauw hun gading vinden. Zonnebaden is niet mijn ding, dus neem ik afscheid,en ga een beetje rondtoeren op mijn eentje.omdat het me te is in de middagzon trek ik naar een supermarkt, doe mijn inkopen voor vanavond. Eigenlijk wil ik nog naar de kapper om mijn baaerd te trimmen maar die waar ik naartoe wil, een echte mannenkapper, geeft niet thuis deze middag, misschien ga ik er straks weer naar toe, nu even rustig in de koelte van de aj blijven,even niets doen.,wellicht wat lezen.
Even op mijn bed gelegen, en een uurtje geslapen. De felste zon is ondertussen weg, ik voel me wat verbrand op mijn voorhoofd, wellicht omdat ik meestal fiets in de zon en dan meer omlaag kijk dan bij het wandelen?
De kapper staat nu wel buiten voor zijn zaak, een echte jeannet. Maar hij verlost me in een mum van tijd van mijn baard, scheren wil/kan hij niet, maar 't is al goed zo. Ik rij nog even naar de stad waar de dames aan het. Aperitieven zijn maar voel me daar een hond in een kegelspel, ze zijn aan het verzusteren met hun collega-fietssters-verpleegsters, de internal jokes gieren door de lucht, het ene verhaal straffer dan het andere. Tegen de zon in maak ik een tochtje langs de Aude,aan weerszijden van de stroom is het een parklandschap met veel honden en joggers die uitgelaten worden. Het is een mooi tochtje, ik had me voorgenomen
tot aan de volgende brug te rijden wat me verder brachtdan ik dacht,maar het was een leuke tocht. Op de duur werd het zo laat dat ik bijna niet meer aan brood geraakte,het lukte net voor sluitingstijd.
Ik genoot bij voorbaat van buiten op het terras te eten maar er zat al een groep jongeren te feesten, met het bijhorende lawaai en rumoer zodat ik me terug trok in de keuken met twee vrouwen, de een redelijk hoogzwanger, de andere zag er ook zo uit maar is het niet,alleen happily oversized.
Bij een glas wijn zit ik nu mijn voorraad fruit wat weg te werken, ik kocht er wel maar vergat het op te eten,morgen meesleuren heeft geen zin wegens niet reisbestendig.
Nog even de reisweg voor morgen bekijken. Al heb ik afgesproken met de dames om samen op te trekken,bekijk ik het nog wel: ik moet een heel stuk verder dan zij en moet voor zes uur arriveren, ze zijn daar nogal strikt in capestang heb ik vorige keer al ondervonden,ambtenaren! En de dames rijden hun (slakken) gangetje ,naar ik heb begrepen.
See you tomorrow,
Buenos dias, ik word wakker met een lichte kater. Na de fles wijn gisteren nog wat genuttigd met Duitsers die hier niet voor de eerste keer komen, wat m.i. navolging verdient.
Ik ben hier als eerste wakker, de uitbater vliegt rond alsof hij zich verschrikkelijk verslapen heeft. De wind is minder heftig dan gisteren maar dat kan nog verkeren,de zon is van de partij ,joepie!
Het is nog even wachten op de trein naar cerbere, ik dood de tijd met een fietstochtje door het dorp.het is erg rustig, je ziet wat mensen die brood of anders zijn gaan inkopen,verder niets. Op het traject van een tiental kilometer rijden we door drie tunnels.
In cerbere heb ik mooi de tijd om mijn ticket te trekken- die automaten zijn wel handig eens je er mee weg bent-. Dit keer kan ik blijven zitten, geen overstappen,confortabel!
Tegen de middag ben ik weer in carcassonne, mét mooi weer vandaag. Eerst ga ik eten in mijn "stamcafé",formule express in een deftige zaak:terrine, moules marinieres en een crêpe toe, met een karafje wijn, alles voor 15,50. Mooi toch?
Na de middag ga ik toch eerst eens langs de auberge. Ik had geen schoon goed of toiletgerief mee, wil .me even verversen en verfrissen. Om een beetje actief te zijn rij ik langs de weg heen naar trends en via le canal terug. Ondertussen is Ingrid met haar vriendinnen in de stad gearriveerd, ik vind ze pontificaal in de zon op een mooi plein midden in de stad, grotendeels uitgeteld en nu genietend van het lekker zonnnetje. Tussen de regels komt het me voor dat het niet zo eenvoudig is om met drieën op te trekken . Tja,alleen is ook niet alles.ik vergezel hen mee naar hun hotel,omte wete waar ze gaan dineren . Ze blijven in het hotel,daar heb ik geen zin in,het lijkt me te stijf. Ik doe inkopen in een Lidl, een fles wijn en een stuk kaas en wat groenten en fruit, vind onderweg een brood dat de bakkerin-jawel- kakelvers uit de oven schuift en ga piknikken in de keuken van de auberge. Allemaal en alleen maar mannen in de keuken! Het verse brood smaakt me uitbundig, ik moet mezelf intomen. De living is ingenomen door een jeugdige bende Spanjaarden, het is een geratel en geroffel waar ik niks kan van maken, harde taal ,staccato! Toch hoor ik het graag, het lijken wel castagnetten in plaats van lippen waar ze mee geboren zijn. Raar ook, hier staat een tv,maar er wordt nauwelijks gebruik van gemaakt,prettig idee. Aan de andere kant,veel laptops en minipc's en tabletten,iphones en dies meer. Veel directe interactie is er niet (meer) officieel is id deze auberge wifi afgesloten na 20.00 hr,maar in de praktijk gebeurt het niet.
Mijn wijntje, een cahors smaakt ook.ik voel vermoeidheid in mijn kuiten, al heb ik vandaag echt niet veel gereden , het moet nog de Pyreneese klim van gisteren zijn. Morgen ga ik wellicht toeren met de meiden, maar morgen is manãna,we zien wel. Vaya con dios!
Vroeg naar bed en toch vlug slapen, is dat niet verontrustend?
Ik word wakker gemaakt rond middernacht door het binnenkomen van twee nieuwe roommates, ze houden het echter rustig, geen evidentie met late gasten. Ik val weer in slaap, droom een stevige ouderwetse nachtmerrie met koeien histories en al, en dobber de rest van de nacht in flitsen onrustige slaap. Het is mijn wekker die om half acht afloopt,eerst had ik het niet door. Waarom zet ik een wekker in de vakantie?
Bij het ontbijt kom ik mijn verwarde schot weer tegen. Zijn Engels is goed verstaanbaar, geen zwaar schots accent maar hij prevelt meer binnensmonds zodat ik alles nog eens moet vragen. Het regent ondertussen pijpestelen met vlagen, hij overweegt om hier een dag of wat te blijven, ik denk dat ik naar Spanje ga per trein,ik weet het nóg niet.
De mogelijkheden zijn sinds gisteren niet veranderd: ik kan iets voor twaalf vertrekken, de trein van vanmorgen heb ik voorbij geslapen.
Twee uur moet ik zoek maken, ik installeer me in de verrukkelijke brasserie waar ik gisteren zat ,les de Franse krant met als hoofdnieuws het intervieuw met dsk gisteren op tv, opvallend weinig internationaal nieuws, voor Fransen is het buitenland minder belangrijk. Ik vind de Franse pers niet erg serieus, het laatste nieuws scheert in vergelijking hoge toppen.
Weinig volk in de mooie brasserie, stilte voor de storm wellicht want er is tegen de middag gedekt voor wel honderd mensen, ik heb al spijt dat ik hier gen dagschotel kan eten vandaag, morgen of vanavond misschien wel?
Het laatste half uur regent het niet meer maar de passanten blijven winters gekleed, ik denk niet dat het echt goed komt vandaag,al geeft de meteo in de krant hoop voor de namiddag.
. Tegen twaalven gaat mijn trein, ik moet 2 keer overstappen. In narbonne is het mooi weer,nam ik de verkeerde beslissing? Niet meer als de trein langs de enig mooie kust rijdt! Bij momenten rij je dwars door zee op een dijk waar alleen de trein komt. Het doet denken aan de camargue,maar ik IND het nóg mooier. Na de overstap in Perpignan gaat het echt de Pyreneeën in,met echte tunnels en al.
Het station van port bou ligt erg hoog, via een lange trap kom je in het stranddorp. Het is er erg rustig, de bar waar ik mijn verjaardag heb gevierd is quasi verlaten, tapa's zijn niet te krijgen bij het meisje van dienst, ik wou dat de uitbater er zelf was..
Op booking.com zag ik een aanrader in Llanca, zes kilometer in vogelvlucht.. Het waren er 15,sterk klimmen en dalen! Maar ik beklaag het me geenszins, de uitzichten van het uitstapje en de zon lonen de inspanning. Bij het arriveren laat ik me en fles wijn aansmeren boven mijn budget,en vér boven Spaanse mode: 12 voor een fles, maar ik geef toe dat hij smaakt, de castillo perelada 5 fincas reserva d.o. Emporda van 2006! Af en toe een beetje luxe kan geen kwaad..
Straks even op de fiets naar het centrum,tapa's of zo eten,het mag een beetje exotisch zijn, ik ben tenslotte op het keerpunt van mijn uitstapje. Tussendoor een Skype gesprek met josé, altijd leuk zo'n babbel.
Ik ben vertrokken zonder toilet gerief, zelfs geen handdoek. Moet nog kijken hoe dat hier te versieren. Straks wellicht nog meer..
Het was een mooie avond. Ik kwam in een albergue, de man was zijn zomerspullen aan het inpakken,ventilators en zo, het was voor hem Fin de saison, vanaf nu doet hij allen de weekends open voor de Catalanen, de rest vano de week loont niet meer. Nog eeon echte jeugdherberg met een zelfstandig uitbater, je komt ze niet meer tegen.
Spanje is laat qua eten, ik hen al. Wat wijntjes op voor ik aan een tafel geraak. Onder andere een heel lekkere tapa gegeten van vette ja on iberico met getoast brood met olijfolie,lichtjes getomateerd..goed dat de menu del dia achteraf niet zo veel meer voorstelde,al had ik er goede hoop op.
Terug in de albergue ,gezellig samenzijn met Duitsers,spaanse schonen en ik als internationale Belg. Voertaal in de kakafonie is Engels, wat niemand vloeiend spreekt maar het werkt af.doende.
Het waait buiten oorverdovend,tramontana noemen ze dat hier, voor hen is de herfst daarmee ok geboren, eno ze vinden het blibaar niet erg, want "anders was het hier als Lloret de mar". Het is waar de baaien zijn mooi en nog echt niet bedorven.
Morgen terug naar carcassonne waar ik mijn boel heb achter gelaten. Ik denk dat voor mij vanaf dan het aftellen naar huis begint. De kust war ik nu zit opent nieuwe einders voor volgende escapades..
Santé, ik drink mijn laatste glas en ga genieten van de stormachtige wind!
Vaya con dios!
Miel
