Life is what happening, while you are making other plans ... De telefoon van mijn reisgenoot staat niet aan ... getuigt een apje dat ik gistermorgen verstuurde.
In eerste instantie dacht ik ... hij heeft zich verslapen ... een paar uur later dacht ik ... ik loop een blauwtje ... tussendoor dacht ik hij is misschien wel ziek of dood.
Het is in ieder geval een les in onthechting ... in accepteren wat IS. Dus ik las, als altijd, de zaterdagkrant. Keek films. At de broodjes die ik had klaargemaakt voor onderweg en maak me in een hoekje van hoofd en hart ongerust, zonder dat dat iets oplost.
Wat mij bespaard is gebleven zijn zware sneeuwval in de Alpen, zware regen met overstromingen in Noord Italië én de uitdaging om 24/7 in iemands gezelschap te zijn.
Goddank ben ik gezond, heb ik een warm, droog en comfortabel huis, een supermarkt op de hoek, vriendinnen die vinden dat ik troost verdien en het vermogen flexibel te zijn. Ik hoop dat ik een blauwtje liep en dat mijn reisgenoot alleen maar koudwatervrees kreeg op het laatste moment.
maar dan heb je ook wat ... Onder dat motto ben ik blij met weer blondere en kortere lokken. Ik houd van mijn kapster en heb daar graag geld voor over. Maar dan moeten andere dingen uit de breedte. De bijstandsparaplu is fantastisch maar natuurlijk wel beperkt. Ik liet mijn laarzen verhakken. Het lijkt er op dat zij mij binnenkort door Rome zullen dragen. Ik houd van wandelen, wil heel veel dingen gaan bekijken en dat gaat met minder ongemak en voordeliger op ingelopen schoeisel.
Opvallend veel mensen droegen mondkapjes in de nieuwe Hema, die ik aandeed voor wat laatste dingen voor mee op reis. Een riem maakt dat de broek van vorig seizoen weer lekker draagt. Al met al leverde ik mijn bijdrage aan de plaatselijke economie.
Gisteren zag ik Joy voor het eerst in real life los door de kamer lopen. Ze is daarin sneller dan Saar was. De puzzels die Saar destijds met 10 maanden maakte bezorgde Joy nog wel hoofdbrekens. Ook hier komt het uit de lengte of uit de breedte. Je kunt niet alles tegelijk ontdekken. Saar begint letters te schrijven en leert steeds beter te verliezen met spelletjes. Het gaat steeds meer om het plezier dat je samen hebt. Ik probeer Saar uit te leggen dat maandag, dinsdag, woensdag en zo voort niet alleen een rijtje is. Dat de ene halve dag woensdag heet en dat de volgende halve dag vrijdag heet en dat donderdag daar tussen zit.. Dat zaterdag en zondag samen weekend heten, dat wist ze al. Daarna bekeken we een verjaardagskalender ... maar het idee van dagen die weken en weken die maanden en maanden die een jaar worden .... dat was nog wel een beetje moeilijk.
Ik zag Saar knippen met de tuinkruidenschaar. De schaar waarvan vorig jaar nog gegrapt werd dat ze daar vanaf haar 16e wel mee zou mogen knippen. We maakten slingers en een soort lampion.
Ik ben zo blij met mijn familie om de hoek en trots op hoe mijn dochter alle ballen in de lucht houdt. Op hetzelfde moment stellen we dezelfde opvoedkundige grenzen. Er mag veel, maar je mag er niet bij miepen, zeuren of jengelen, niet wippen met de grote mensen stoel en naar bed is naar bed.
Terwijl ik speel vouwt zij de was, smeert voor iedereen broodjes, ruimt een afwasser uit en weer in, haalt Joy met een schone luier uit bed, ondertussen ook nog luisterend en babbelend. Thuisgekomen vind ik een doorgestuurde link. Informatie over een besproken onderwerp. Mijn dochter ... de duizendpoot.
Netflixaanraders: The score, Inception, Catch me if you can en The intern.
De moeite waard op Netflix: The social dilemma. Confronterend, beangstigend hoe medewerkers van de techreuzen Facebook, Twitter, LinkedIn zich 'schuldig' voelen over het maken van features die hordes mensen verslaafd maken aan de dopamineshots middels pingeltjes op hun telefoon. Ook ik zit nog steeds behoorlijk te vaak met mijn telefoon in mijn hand en dan ben ik relatief off the grit. Niet meer verbonden met Insta, Facebook en Twitter.. Maar erger nog hoe AI, de slimmer wordende algoritmes voor iedereen een eigen bubbel van gelijk hebben maken en daarmee, volgens hun eigen zeggen, bijdragen aan polarisatie en het ondermijnen van democratische processen. Iedereen heeft recht op een eigen mening, maar meningen zijn lang niet altijd feiten.
Optimistischer werd ik van Levensregels van een coach. Voetbal, tennis, basketbal ... korte en langere wegen naar het einddoel: succes van pupillen en teams. Ieder met een eigen achtergrond en een eigen set regels. Allemaal hardwerkend. Bij niemand vliegen de gebraden hanen de mond in.
Ik besteed mijn tijd graag aan het kijken naar documentaires.
Van het een komt soms het ander ... Ik realiseerde me dat ik niet persé meer een reisgenoot nodig heb om ooit met een camper te reizen. Ik kan en durf meer alleen dan 30,20 of 10 jaar geleden. Maar ja, ik heb geen camper ... Daarover babbelend met een dierbare kennis, die zijn brood met auto's verdient, kwam het aanbod om er eentje van zijn bedrijf te mogen lenen ... Daarna kwam het idee dat we ook wel samen een vakantiereis zouden kunnen doen. Harde werker als hij is heeft hij nog wel wat vakantie tegoed en hij is nog niet toe aan alleen op reis te willen. Wij zien elkaar wel zitten als reisgenoten.
Ik wil heel graag naar Rome, waar ik nog nooit eerder was, en terug omhoog reizen via Siena, Florence en Venetië. Steden die in deze coronatijd allemaal veel rustiger zullen zijn dan toen ik ze lang geleden bezocht. Steden waar het dragen van mondkapjes gewoner is dan bij ons. Steden die vast blij zullen zijn met gasten.
De films naar aanleiding van de boeken van Dan Brown, die Net 5 de afgelopen maandagen uitzond, speelden zich af in die steden en prikkelen nog meer. De enige hobbel die ik zie is of we überhaupt nog per auto een grens over mogen. Frankrijk kleurt dagelijks roder. Het is nog niet zover. Als het gebeurt is het goed, als het niet gebeurt was het weer een aardige dagdroom.
Ik volg nog steeds de Thaise les en het nieuws over de openstelling van dat land voor toeristen. Op korte termijn zoekt men mogelijkheden voor mensen uit Scandinavië en de Aziatische regio. Het is maar goed dat ik een groot verleden voor de boeg heb. Genoeg plannen om dagen te vullen en wie weet ooit zelfs uit te voeren.
Kijktip op Netflix: Challenger. Een beklemmende reconstructie over waarom het af en toe fout ging in de ruimtevaart. It is, ook daar, all about the money ... Deadlines die gehaald moeten worden om de subsidies te blijven krijgen. Ego's die niet groot genoeg zijn om als enige NEE te blijven zeggen. Ego's die te groot zijn om falen of twijfel toe te geven. Ik keek in stukjes van 30 minuten ... zo beklemmend vond ik het.
Pas op jezelf ... houd afstand ... gebruik een mondkapje ... was je handen ... houd je bubbel klein ... blijf zo gezond als kan. Maak plannen in de hoofd, reis in de ruimte via een scherm.
Zaterdag reageerde ik op een kennismakingsadvertentie. Een bijna leeftijdgenoot met prepensioen, die een deel van zijn tijd reizend in een camper doorbrengt, zocht een nieuwe liefde. Het is een oude droom van mij om op die manier meer van Europa te zien. Soms kan ik me een nog leuker leven dankzij een some-one special ook voorstellen. Ik ben ondernemender met iemand samen. Er volgde een briefje, een foto en zelfs een telefoongesprek. Na ruim een half uur meldde ik het feit dat ik een roker ben ... en daarmee was het gelijk einde oefening. Een onoverkomelijke hobbel. Zo hebben we allemaal wel een of meer grenzen waar we niet over heen willen.
En als je niet weet wat je mist ... dan weet je niet dat je wat mist. Het was weer een aardige fantasie, voor een weekend.
Na elkaar meer dan een jaar niet te hebben gezien komt een dierbare vriendin 2,5 uur met een mondkapje op per trein uit Wolvega. Haar bed staat schoon opgemaakt. Garnalen marineren in olie en knoflook. Het samen eten van garnalen is ons ritueel. Waarschijnlijk bekijken we Haarlem vanaf het water met een rondvaartboot en zien we de zee in Zandvoort. Ik haal haar op op het station en ga voorafgaand even langs bij de bieb. Gisteren kreeg ik mijn Haarlem Stadspas 2020 met de post. Nog een welkom bijkomend voordeel van schuilen onder de bijstandsparaplu. Met de pas mag ik ook gratis naar een aantal musea. Het laatste kwartaal van dit jaar kan ik zo ook nog wat cultuuruitjes plannen. Kortom ... het gaat goed met het vullen van de dagen.
Kleindochter Joy zit onder de waterpokkenvlekken. Ruim een jaar eerder dan Saar en zelfs 5 jaar eerder dan haar moeder destijds, die het zonder KDV moest doen. Mijn dochter moedert fantastisch, werkt tussen de babyslaapjes door en houdt zichzelf ondanks gebroken nachten op de been.
Morgen komt een cursus Thais binnen met de post. De prachtige 44 alfabet lettertekeningen tekens gaan een nieuwe uitdaging vormen en voorzien misschien wel beter in mijn tekenbehoefte dan mislukkende poezen. In een grijs verleden leerde ik het Griekse alfabet en jaren later werd ik goed in steno. Een paar jaar geleden leerde ik de grammatica van Swahili, voldoende om een verhaaltje voor de kleuterschoolkinderen te kunnen schrijven. Te weinig om vloeiend te kunnen spreken. Met veel te vullen uren in de dag, een denkhoofd dat bezig gehouden moet worden om niet te gaan tobben én de fantasie nog eens te gaan overwinteren in Thailand zou dit zomaar een passende hobby kunnen worden.
In de dagelijkse nieuwsbrief Thailandblog waar ik me op geabonneerd heb kwam ik vandaag het volgende bericht tegen. De toerisme-impuls was, ingaande oktober, bedoeld voor 200 personen uit Australië en Nieuw Zeeland. Door inmiddels een ontdekte nieuwe besmetting in het binnenland is dit plan weer even terug de kast in. Daar gaat mijn fantasie ... tot de situatie weer verandert. Voor vandaag, morgen en de komende weken maakt het allemaal niet uit. Met elke dag een draadje heb ik rustige, tevreden en goddank gezonde dagen. Ik volg zelfs de Tour de France, die show must go on.
Thaise quarantaine zou moeten plaatsvinden op het eiland Phuket. Hoe streng je aldaar binnen of geïsoleerd zou moeten blijven heb ik nog niet kunnen ontdekken. Wel kijk ik inmiddels documentaires en films over Thailand en bezoek websites van kloosters en andere attracties. Volgens een Indiase astroloog zou ik in een vorig leven Boeddhistische monnik geweest zijn ... de beschrijving van slapen op stenen bedden met houten hoofdkussen spreekt me niet echt aan. Anderzijds slaap ik altijd overal. Ik weet dat ik grote delen van de dag mijn mond kan houden, kan leven zonder internet en voor de gezondheid zou leven op 2 vegetarische maaltijden per dag, waarvan de laatste om 11 uur in de morgen, niet verkeerd zijn. In India had ik de afgelopen keer geen moeite met rookloos zijn. Terug in Nederland is het dan direct al weer anders. Zo reis ik in mijn hoofd al een eind. Of het er van gaat komen? Ik heb geen idee. Maar elke actie begint met een idee en elke reis met een eerste stap.
Vandaag verkenden Saar en ik weer eens schatten uit de speelgoedkist in mijn huis. Aan een interactief Winny de Poeh boek is ze nu toe. Na een bladzij verhaal komen er vragen en door een druk op rode of groene knop geef je antwoord. Bij een goed antwoord krijg je een hartelijk compliment. Saar vond het helemaal spannend. Op de kleurpotloden en een aardige puzzel na is ze eigenlijk te groot gegroeid voor simpeler puzzels. Toch kwamen ze allemaal aan de beurt. Ergens, in ieder geval in mijn hoofd, klikten er geheugenlaadjes open. Happy memories.
Via de buitenschoolse opvang kan ze op judo-les. Stoer vindt ze het en ik ook. In mijn jonge jaren haalde ik een oranje slip aan een gele band en een aantal basisdingen herinner ik me 60 jaar later nog.
Van de week las ik op MNS dat de Thaise regering bezig is aan een plan om overwinterende toeristen te willen werven. Thailand is al 3 maande Coronavrij. Besmettingen worden alleen nog onder inkomende reizigers geconstateerd en iedere binnenkomer moet in ieder geval 14 dagen in quarantaine. Daarna mag je vrij, zonder beperkingen eventueel tot nog 8,5 maand rondreizend in het land verblijven. Als ik mijn vliegschaamte laat varen kan ik voor mezelf een aardige besteding van de komende winter bedenken. Ik fantaseer ...
Kleindochter Joy had gisteren haar DKTP-prikjes volgens voorschrift gekregen, en kreeg vandaag, volgens verwachting licht verhoging. In coronatijd reden om niet op het KDV te mogen blijven. Haar thuiswerkende moeder besloot samen met haar bij mij langs te lopen om gezamenlijk 2 spijbeluurtjes, tussen de slaapjes, door te brengen in de Kweektuinen. Een onverwacht, en daardoor misschien nog wel groter genoegen. Met 74,5 cm en 8,5 kilo is Joy ietsje kleiner en iets lichter dan Saar was in dezelfde fase. Joy kruipt meer en heeft daardoor minder babyvetjes. Ik was weer even helemaal terug in de oma-modus. Met liedjes, klap eens in je handjes en een puzzel. Na 2 uurtjes vrolijkheid en een rondje boodschappen vonden we het allemaal weer genoeg. Joy naar bed, mijn dochter naar de video-calls en ik terug naar mijn hoekje in de bank met een heerlijke serie. Een rustig leven ... ik begin er langzaam aan te wennen.
Kleindochter Saar had voor het eerst écht belangstelling voor de foto's die hangen aan een muurtje in mijn huis. Het blijft raar dat mama Puck ooit zo groot was als zij nu is. Dat oma ooit jonger, zelfs ook een baby, was. Zij vraagt zich wel af waar Joy en zij waren voordat ze geboren werden. Dat niemand het eeuwige leven heeft is nog niet in haar denken gestopt. Saar kwam uit school met het kleuterblad Bobo ... de eerste aanzetten tot golvende bewegingen maken tussen de lijntjes worden al gegeven. Het herkennen van schaduwen wordt moeilijker. We oefenden samen met het aantrekken van kniekousen, moeilijker dan korte sokken. Puck verklaarde dat een legging een broek is voor meisjes. Onder die noemer wil Saar hem wel aan. Handig voor de gymlessen op school. Ze kreeg nieuwe schoenen met klittenband ipv veters. Allemaal omdat een kleuterjuf niet de tijd heeft om 32 kleuters in een majo en veterschoenen te helpen. De BSO meldt dat Saar veel eet van de warme maaltijd om 17.00 uur. Niet verwonderlijk omdat ze lang niet alle meegegeven lunch boterhamstukjes op eet. Gelukkig wel al de fruitjes. Ze groeit en bloeit en is gezond. Net als Joy, die kruipt als een speer en danst omdat lopen nog één stap te ver is.
De hei staat prachtig in bloei, schapen proberen de vergrassing weg te grazen. Ondanks hoog-zomer en vakantie in eigen land waren mijn reisvriendin en ik tot 2 maal toe de enige bezoekers van dit stukje natuur. Stortregens met onweer hadden verkoeling gebracht en zelfs plassen achtergelaten. Toch zie je aan het land, de stroompjes en de bomen die voortijdig blad verliezen dat het veel en veel te droog is.
Mijn stoeptuintje kan ik bijhouden met 30 liter water per dag. Als ik de douche een dagje oversla voel ik me niet bezwaard om het groen voor de deur groen te houden. Af en toe geholpen door de bui die soms ook Haarlem aandoet.
In Zomergasten had Carola Schouten het ook over de kracht van haar geloof. In het verleden keek ik voordrachten van Henri Nouwen. Thema's die rode draad voor mij zijn geworden gedurende de afgelopen 10 jaar. Je mag er gewoon ZIJN ... je bent een geliefd kind van God .. Je bent niet wat je hebt, noch wat je doet voor de kost, noch wat andere mensen over je zeggen of van je vinden. Dat betekent niet dat je niet anders hoeft dan op de bank Netflix kijken. In recensies vroeg men zich af wat de minister zichzelf te vergeven zou hebben. Haar openheid, kwetsbaarheid en reflectie werden geroemd. Ik zag een nadenkende, dappere jonge vrouw met een takenpakket dat je niet op je bord wilt hebben. Eentje waarvan ik zou willen dat er meer van zouden zijn. Een die probeert mensen te zien in plaats van dossiers, maar die wel knopen moet doorhakken die pijnlijk kunnen zijn voor mensen.
Met teveel aan tijd kijk ik soms verkoop televisie. Zonder hondje beweeg ik te weinig. Na een half jaar zegde ik mijn lidmaatschap bij de sportschool weer op. Ik wil niet naar een zwembad en ook geen andere hond. Maar bewegen moet ik wel ... omdat het gezond is ... omdat ik gezond wil blijven.
Sinds 2 dagen staat er een bibberapparaat in de kamer met de dure naam vibroshaper. Op dit moment mijn nieuwste beweeghobby. Een paar maal per dag trillen spieren van armen, benen en buik zonder dat het mij enige inspanning kost. Niet langer dan 10 minuten, maar wel een paar maal daags. Goed voor de bloedsomloop, goed voor de stoelgang en wie weet scheelt het ook nog een paar kilo. Hij kwam met niet goed geld terug binnen 30 dagen garantie. Maar zoals het nu lijkt mag hij gewoon blijven.
Een tienerfiguur zal ik niet meer krijgen ... maar iets strakker rond de taille, daar zou ik wel blij van worden.
Tot mijn verrassing staat Saar met blauwe prinsessenverkleedkleren op de foto's die getuigen van een geslaagd kinderpartijtje dat zij gisteren vierde in de Kweektuinen, samen met 3 vriendinnen. Daarmee lijkt zij op Elsa. het animatiefiguurtje waar ze al een jaar dol op is. Mijn dochter bericht dat ze hebben genoten maar wel zijn gesmolten.
Mijn buren zijn veilig en gebruind teruggekeerd uit Zuid Frankrijk. Autobingo en een dvd-speler hielden de 3 kinderen bezig. In mijn jonge jaren reisde ik ook met de bedrijfs-bus, tent en dochter op een kinderzitje tussen ons in langs Franse kastelen. Zij herkende op 5 jarige leeftijd alle verkeersborden en veel automerken. Wij hadden geen dvd-speler aan boord. Die was zelfs nog niet uitgevonden. Het meest bijzondere bord stond bij een verzorgingshuis en waarschuwde voor overstekende bejaarden.
Hier in Haarlem is het op het moment nog redelijk bewolkt en in huis nog redelijk koel.
Om half 9 zijn alle planten gewaterd, ook die in de tuin van de buren. Hun stoeptuin met lavendel gedijt van meer water dan ze gewend is en zoemt van de bijen. Poes Floortje ligt tevreden in haar mandje. De brokjes en schoon water vindt ze wel als het haar uitkomt. In mijn huis blijft het relatief koel. Was droogt voor de ventilator, de semi-airco doet het beter met een ijsblok in de buik. Zonneschermen zijn een groot goed dezer dagen en zonder hondje in huis kan de deur een poosje open om de boel te laten doorwaaien. Er is genoeg te eten in huis om niet voor boodschappen de warmte in te hoeven ... én ik heb een dikke zaterdagkrant. Vanmiddag maak ik weer contact met Amma in India en laaf mij aan wijze woorden. Blijf zitten waar je zit is zo nog wel een dagje vol te houden. Pas op jezelf ... houd het hoofd en hart koel ... In India en Afrika is het altijd zo warm.
Toen ik aan de tuinpoort klopte reageerde Saar met "Oma is er alweeeeeer". Soms ben ik er vaker dan anders. Terwijl mijn dochter haar huis spic en span poetste, Joy haar ochtendslaapje deed, konden Saar en ik een spel doen met een dobbelsteen. De dobbelsteen die niet onder bereik van Joy mag komen, omdat zij,zoals een echte baby betaamt, werkelijk alles in haar mond stopt. We speelden kwartet en bekeken uitgebreid tekeningen in het verjaardagscadeau Alfabet. Iedere bladzij een eigen letter met alleen afbeeldingen van dingen die beginnen met die letter. De aap bij A is een aap, de aap bij de letter G is een Gorilla. Volgens mij een uitstekend hulpmiddel om te leren lezen. Volgende week begint voor Saar de basisschool, aangevuld met 3 dagen buitenschoolse opvang, omdat zij hardwerkende ouders heeft. Gelukkig is ze al het grootste deel van haar leven gewend aan 2 dagen per week KDV van half 9 tot half 6. Dus ik verwacht dat ze snel gewend zal zijn. Ik zag dat de box opgehaald werd door nieuwe eigenaren. Joy wil niet meer in de box. Ze wil staan, lopen, alles in haar mond stoppen en alles naar zich toe trekken. Ook het wijnrek, waar Saar nooit naar omgekeken heeft, heeft haar belangstelling. Met een beetje weemoed neemt mijn dochter afscheid van babytijd. Als ze geluk heeft krijgt ze ooit nog oma-geluk.
Soms heb ik weinig te melden en soms zit ik niet lekker in mijn vel. In beide gevallen schrijf ik dan niet. Alleenwonend en eigenwijs maak ik me al jaren niet meer echt boos, laat staan ruzie. Toen dat 'opeens' wél gebeurde was ik net zo van slag als ieder ander. Gelukkig kropen we door het oog van de storm, beiden wijs genoeg om een waardevolle vriendschap niet op de vuilnisbelt te gooien door gelijk belangrijker dan blij met elkaar te laten zijn. Een tussen neus en lippen door opmerking van mijn dochter: "mam, ben je daar niet te oud voor geworden om boos te blijven ..." heeft zeker geholpen. In de kamer straalt een prachtige hortensia. Een 'zoenoffer'.
Mijn stoeptuintje kreeg aandacht en tijd. Planten raakten verpot in grotere manden met kleikorrels en nieuwe aarde. De komende dagen is het waterdragen. Want net als bij vriendschap ... onderhoud, soms snoeien, soms een nieuwe plant en water blijven geven werpen hun vruchten af.
Gisteren keek ik op tv naar leven in de dierentuin ... en verbaasde me. Een oude bruine beer werd verdoofd, vervoerd en gescand. Gezien zijn leeftijd, ouder dan hij in het wild zou zijn geworden, een deel daarvan levend als mishandelde dansende beer werd vermoed dat hij moeizaam beweegt als gevolg van pijn, waarschijnlijk als gevolg van artritis. Uiteindelijk werd besloten hem pijnmedicatie voor de artritis te geven in plaats van direct over te gaan tot euthanasie. En ja hoor ... de beer bewoog beter en had een beter humeur. Wat ik me dan afvraag is: waarom is met niet begonnen met pijnstilling ... al die andere actie had óók gekund als dat geen resultaat had opgeleverd.
Men bekeek met een echo apparaat het binnenste van een vrouwelijke schildpad en constateerde eieren. Er werd een afzetplek voor de eieren gemaakt in een grote zandbak. De eieren werden vervolgens voorzichtig uitgegraven en bebroed in een machine. Na 30 dagen bleken de eieren niet bevrucht. Wat ik me afvraag: had datzelfde echo-apparaat dat niet al veel eerder kunnen zien?
Wat ik in een ander programma leerde ging over ijsberen. Zij paren en raken bevrucht in het voorjaar. Pas in het najaar én als moeder ijsbeer voldoende vet en overlevingskans heeft tijdens de winterslaap nestelt de embryo. Voor alle ijsberen geldt ... het ijs smelt te snel en daarmee hun leefgebied. Op het land vinden ze te weinig eiwitrijk voedsel.
