Kleindochter Joy had gisteren haar DKTP-prikjes volgens voorschrift gekregen, en kreeg vandaag, volgens verwachting licht verhoging. In coronatijd reden om niet op het KDV te mogen blijven. Haar thuiswerkende moeder besloot samen met haar bij mij langs te lopen om gezamenlijk 2 spijbeluurtjes, tussen de slaapjes, door te brengen in de Kweektuinen. Een onverwacht, en daardoor misschien nog wel groter genoegen. Met 74,5 cm en 8,5 kilo is Joy ietsje kleiner en iets lichter dan Saar was in dezelfde fase. Joy kruipt meer en heeft daardoor minder babyvetjes. Ik was weer even helemaal terug in de oma-modus. Met liedjes, klap eens in je handjes en een puzzel. Na 2 uurtjes vrolijkheid en een rondje boodschappen vonden we het allemaal weer genoeg. Joy naar bed, mijn dochter naar de video-calls en ik terug naar mijn hoekje in de bank met een heerlijke serie. Een rustig leven ... ik begin er langzaam aan te wennen.
Kleindochter Saar had voor het eerst écht belangstelling voor de foto's die hangen aan een muurtje in mijn huis. Het blijft raar dat mama Puck ooit zo groot was als zij nu is. Dat oma ooit jonger, zelfs ook een baby, was. Zij vraagt zich wel af waar Joy en zij waren voordat ze geboren werden. Dat niemand het eeuwige leven heeft is nog niet in haar denken gestopt. Saar kwam uit school met het kleuterblad Bobo ... de eerste aanzetten tot golvende bewegingen maken tussen de lijntjes worden al gegeven. Het herkennen van schaduwen wordt moeilijker. We oefenden samen met het aantrekken van kniekousen, moeilijker dan korte sokken. Puck verklaarde dat een legging een broek is voor meisjes. Onder die noemer wil Saar hem wel aan. Handig voor de gymlessen op school. Ze kreeg nieuwe schoenen met klittenband ipv veters. Allemaal omdat een kleuterjuf niet de tijd heeft om 32 kleuters in een majo en veterschoenen te helpen. De BSO meldt dat Saar veel eet van de warme maaltijd om 17.00 uur. Niet verwonderlijk omdat ze lang niet alle meegegeven lunch boterhamstukjes op eet. Gelukkig wel al de fruitjes. Ze groeit en bloeit en is gezond. Net als Joy, die kruipt als een speer en danst omdat lopen nog één stap te ver is.
De hei staat prachtig in bloei, schapen proberen de vergrassing weg te grazen. Ondanks hoog-zomer en vakantie in eigen land waren mijn reisvriendin en ik tot 2 maal toe de enige bezoekers van dit stukje natuur. Stortregens met onweer hadden verkoeling gebracht en zelfs plassen achtergelaten. Toch zie je aan het land, de stroompjes en de bomen die voortijdig blad verliezen dat het veel en veel te droog is.
Mijn stoeptuintje kan ik bijhouden met 30 liter water per dag. Als ik de douche een dagje oversla voel ik me niet bezwaard om het groen voor de deur groen te houden. Af en toe geholpen door de bui die soms ook Haarlem aandoet.
In Zomergasten had Carola Schouten het ook over de kracht van haar geloof. In het verleden keek ik voordrachten van Henri Nouwen. Thema's die rode draad voor mij zijn geworden gedurende de afgelopen 10 jaar. Je mag er gewoon ZIJN ... je bent een geliefd kind van God .. Je bent niet wat je hebt, noch wat je doet voor de kost, noch wat andere mensen over je zeggen of van je vinden. Dat betekent niet dat je niet anders hoeft dan op de bank Netflix kijken. In recensies vroeg men zich af wat de minister zichzelf te vergeven zou hebben. Haar openheid, kwetsbaarheid en reflectie werden geroemd. Ik zag een nadenkende, dappere jonge vrouw met een takenpakket dat je niet op je bord wilt hebben. Eentje waarvan ik zou willen dat er meer van zouden zijn. Een die probeert mensen te zien in plaats van dossiers, maar die wel knopen moet doorhakken die pijnlijk kunnen zijn voor mensen.
Met teveel aan tijd kijk ik soms verkoop televisie. Zonder hondje beweeg ik te weinig. Na een half jaar zegde ik mijn lidmaatschap bij de sportschool weer op. Ik wil niet naar een zwembad en ook geen andere hond. Maar bewegen moet ik wel ... omdat het gezond is ... omdat ik gezond wil blijven.
Sinds 2 dagen staat er een bibberapparaat in de kamer met de dure naam vibroshaper. Op dit moment mijn nieuwste beweeghobby. Een paar maal per dag trillen spieren van armen, benen en buik zonder dat het mij enige inspanning kost. Niet langer dan 10 minuten, maar wel een paar maal daags. Goed voor de bloedsomloop, goed voor de stoelgang en wie weet scheelt het ook nog een paar kilo. Hij kwam met niet goed geld terug binnen 30 dagen garantie. Maar zoals het nu lijkt mag hij gewoon blijven.
Een tienerfiguur zal ik niet meer krijgen ... maar iets strakker rond de taille, daar zou ik wel blij van worden.
Tot mijn verrassing staat Saar met blauwe prinsessenverkleedkleren op de foto's die getuigen van een geslaagd kinderpartijtje dat zij gisteren vierde in de Kweektuinen, samen met 3 vriendinnen. Daarmee lijkt zij op Elsa. het animatiefiguurtje waar ze al een jaar dol op is. Mijn dochter bericht dat ze hebben genoten maar wel zijn gesmolten.
Mijn buren zijn veilig en gebruind teruggekeerd uit Zuid Frankrijk. Autobingo en een dvd-speler hielden de 3 kinderen bezig. In mijn jonge jaren reisde ik ook met de bedrijfs-bus, tent en dochter op een kinderzitje tussen ons in langs Franse kastelen. Zij herkende op 5 jarige leeftijd alle verkeersborden en veel automerken. Wij hadden geen dvd-speler aan boord. Die was zelfs nog niet uitgevonden. Het meest bijzondere bord stond bij een verzorgingshuis en waarschuwde voor overstekende bejaarden.
Hier in Haarlem is het op het moment nog redelijk bewolkt en in huis nog redelijk koel.
Om half 9 zijn alle planten gewaterd, ook die in de tuin van de buren. Hun stoeptuin met lavendel gedijt van meer water dan ze gewend is en zoemt van de bijen. Poes Floortje ligt tevreden in haar mandje. De brokjes en schoon water vindt ze wel als het haar uitkomt. In mijn huis blijft het relatief koel. Was droogt voor de ventilator, de semi-airco doet het beter met een ijsblok in de buik. Zonneschermen zijn een groot goed dezer dagen en zonder hondje in huis kan de deur een poosje open om de boel te laten doorwaaien. Er is genoeg te eten in huis om niet voor boodschappen de warmte in te hoeven ... én ik heb een dikke zaterdagkrant. Vanmiddag maak ik weer contact met Amma in India en laaf mij aan wijze woorden. Blijf zitten waar je zit is zo nog wel een dagje vol te houden. Pas op jezelf ... houd het hoofd en hart koel ... In India en Afrika is het altijd zo warm.
Toen ik aan de tuinpoort klopte reageerde Saar met "Oma is er alweeeeeer". Soms ben ik er vaker dan anders. Terwijl mijn dochter haar huis spic en span poetste, Joy haar ochtendslaapje deed, konden Saar en ik een spel doen met een dobbelsteen. De dobbelsteen die niet onder bereik van Joy mag komen, omdat zij,zoals een echte baby betaamt, werkelijk alles in haar mond stopt. We speelden kwartet en bekeken uitgebreid tekeningen in het verjaardagscadeau Alfabet. Iedere bladzij een eigen letter met alleen afbeeldingen van dingen die beginnen met die letter. De aap bij A is een aap, de aap bij de letter G is een Gorilla. Volgens mij een uitstekend hulpmiddel om te leren lezen. Volgende week begint voor Saar de basisschool, aangevuld met 3 dagen buitenschoolse opvang, omdat zij hardwerkende ouders heeft. Gelukkig is ze al het grootste deel van haar leven gewend aan 2 dagen per week KDV van half 9 tot half 6. Dus ik verwacht dat ze snel gewend zal zijn. Ik zag dat de box opgehaald werd door nieuwe eigenaren. Joy wil niet meer in de box. Ze wil staan, lopen, alles in haar mond stoppen en alles naar zich toe trekken. Ook het wijnrek, waar Saar nooit naar omgekeken heeft, heeft haar belangstelling. Met een beetje weemoed neemt mijn dochter afscheid van babytijd. Als ze geluk heeft krijgt ze ooit nog oma-geluk.
Soms heb ik weinig te melden en soms zit ik niet lekker in mijn vel. In beide gevallen schrijf ik dan niet. Alleenwonend en eigenwijs maak ik me al jaren niet meer echt boos, laat staan ruzie. Toen dat 'opeens' wél gebeurde was ik net zo van slag als ieder ander. Gelukkig kropen we door het oog van de storm, beiden wijs genoeg om een waardevolle vriendschap niet op de vuilnisbelt te gooien door gelijk belangrijker dan blij met elkaar te laten zijn. Een tussen neus en lippen door opmerking van mijn dochter: "mam, ben je daar niet te oud voor geworden om boos te blijven ..." heeft zeker geholpen. In de kamer straalt een prachtige hortensia. Een 'zoenoffer'.
Mijn stoeptuintje kreeg aandacht en tijd. Planten raakten verpot in grotere manden met kleikorrels en nieuwe aarde. De komende dagen is het waterdragen. Want net als bij vriendschap ... onderhoud, soms snoeien, soms een nieuwe plant en water blijven geven werpen hun vruchten af.
Gisteren keek ik op tv naar leven in de dierentuin ... en verbaasde me. Een oude bruine beer werd verdoofd, vervoerd en gescand. Gezien zijn leeftijd, ouder dan hij in het wild zou zijn geworden, een deel daarvan levend als mishandelde dansende beer werd vermoed dat hij moeizaam beweegt als gevolg van pijn, waarschijnlijk als gevolg van artritis. Uiteindelijk werd besloten hem pijnmedicatie voor de artritis te geven in plaats van direct over te gaan tot euthanasie. En ja hoor ... de beer bewoog beter en had een beter humeur. Wat ik me dan afvraag is: waarom is met niet begonnen met pijnstilling ... al die andere actie had óók gekund als dat geen resultaat had opgeleverd.
Men bekeek met een echo apparaat het binnenste van een vrouwelijke schildpad en constateerde eieren. Er werd een afzetplek voor de eieren gemaakt in een grote zandbak. De eieren werden vervolgens voorzichtig uitgegraven en bebroed in een machine. Na 30 dagen bleken de eieren niet bevrucht. Wat ik me afvraag: had datzelfde echo-apparaat dat niet al veel eerder kunnen zien?
Wat ik in een ander programma leerde ging over ijsberen. Zij paren en raken bevrucht in het voorjaar. Pas in het najaar én als moeder ijsbeer voldoende vet en overlevingskans heeft tijdens de winterslaap nestelt de embryo. Voor alle ijsberen geldt ... het ijs smelt te snel en daarmee hun leefgebied. Op het land vinden ze te weinig eiwitrijk voedsel.
Vandaag kijk ik meer dan geboeid naar een docuserie op Netflix, Connected. Ik moest even wennen aan de jeugdige presentator. Onderwerpen zijn uiteenlopend en hebben als overeenkomst hoe bijzonder alles in de natuur op een of andere manier met elkaar verboden is. Overeenkomst voor mij is dat ik van bijna alle onderwerpen zelfs nog nooit een klok had horen luiden.
Bijvoorbeeld: Stof, overgebleven van dode algen na het droogvallen van een oceaan, dat opwaait uit de Sahara heeft invloed op de ontwikkeling van orkanen, geeft voedsel aan plankton in de oceaan en helpt daarmee zuurstof in de lucht te brengen, veroorzaakt op een andere plek Rood Getij met vergiftiging van zeeleven tot gevolg en voorziet het Regenwoud van bodem verbeterend fosfor. Alle die fenomenen worden gemonitord en onderzocht door meteorologen. Verwacht wordt dat er nog voor 1000 jaar stof te verwaaien ligt.
Vandaag wordt kleindochter Saar 4 jaar. Vandaag viert ze het met gezins ontbijt, uitdelen op het KDV en vanavond frites met haar vaste oppas-oma en opa. Zaterdag is er een tuinfeestje voor de andere dichtbij bijzondere grote mensen. De feestelijke uitnodiging daartoe kwam met de postbode. Mijn dochter maakt er ieder jaar een memorabel feest van. Saar is gezegend met overgrootouders, grootouders, een bonus-oma en een broer van haar moeder die ze Tante Roel is gaan noemen. Voor hem een geuzenaam. De week daarna is er nog een kinderfeestje in de Kweektuin gepland. Met een profi mevrouw die verhalen vertelt aan en speelt met kinderen in verkleedkleren. Dit jaar doe ik haar een prachtige pop én het traditionele boek over het afgelopen jaar cadeau.
Toen Saar 4 jaar geleden geboren werd woonde ik nog in Zwolle, met zelfs nog geen uitzicht op verhuizen naar Haarlem. En nu is het alsof zij er altijd al was en ik nooit ergens anders woonde.
Trouwe lezers weten dat ik het regelmatig heb over voor- en napret. Ik heb regelmatig mee-leef-2e hands-pret. Ik geniet van de foto's en filmpjes die mijn dochter stuurt van hun gezins- mini vakantie in eigen land. Ik kreeg het verhaal dat ze onverwacht een hele dag aan het strand hadden genoten, levend op liflafjes en hapjes. Iedereen blij tot 3 uur in de nacht. Baby Joy krijste op ongekende manier uit haar hum. Gelukkig bedachten haar ouders, na eerste verwarring, dat honger wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. En ja hoor na een fles warme pap, die verdween als sneeuw voor de zon, sliep het kind weer in en tot 8 uur de volgende morgen door. Dit verhaal bracht mij terug in de tijd toen mijn borstvoeding beter leek dan het was en ik dankbaar was voor flesvoeding. Een baby met honger het ergste dat je als moeder kan gebeuren.
Onverwacht snel kon ik gisteren binnen een uur al terecht bij de kaakchirurg. Na een stevige wandeling was ik juist op tijd ter plekke. Verdovingsprikken waarvan ik had gedacht die nooit meer te hoeven voelen deden wederom pijn. Het verwijderen van 2 stukjes bot kostte net zo veel tijd als een paar weken geleden het trekken van de elementen die ik toen nog had. Nu zijn 2 knoopjes hechtdraad oorzaak dat de prothese nog steeds niet geheel pijnloos past. Maar die knoopjes zijn volgende week opgelost. Wachten op het 'vanzelf' uitgroeien van de splinters zou nog maanden hebben kunnen duren. Niet meer bang zijn om een zeur gevonden te worden, tijd hebben om direct onderweg te kunnen gaan zijn zegeningen en bewijsjes dat ik goed voor mezelf zorg. Iemand moet het doen. Maak je eigen feestjes en geniet extra als iemand anders de slingers ophangt.
Vorige week mijmerde ik dat ik wel weer eens 'iets' met paarden zou willen ervaren. In een ver verleden bewoonde ik een grote boerderij en zorgde, met hulp, voor 12 paarden, waaronder 3 zelf gefokte veulens. Gisteren kreeg ik een foto van een manegepaard van 22 jaar met artritis dat door welwillenden gered was van de euthanasienaald en nu gesponsord met andere gepensioneerde paarden van rust en weidegang mag genieten. Ik tekende in voor een bijdrage van een tientje per maand, ingaand met mijn pensioen op voorwaarde dat ik af en toe op paardenvisite mag gaan. Zo komen de ervaringen waar ik om vraag soms op onvoorziene manier op mijn pad. Ben voorzichtig waar je om vraagt je zou het kunnen krijgen. Ik speel niet meer in loterijen. Ik ben bang dat ik win en de belofte met die prijs een universiteit in Tanzania te gaan helpen bouwen moet gaan waarmaken.
Een aantal weken geleden kreeg ik nieuwe ondertanden en vandaag vielen er 2 daarmee samenhangende rekeningen in de bus. Een totaal van meer dan 500 Euro, opgebouwd uit eigen risico van de ziektekostenverzekering en de eigen bijdrage aan het werk van de technieker. In het oude normaal zou ik betaalregelingen treffen, aflossen met 50 euro per maand. Maar nu ben ik onder de paraplu van de bijstand en ben ik erkend 'armlastig'. Iemand deed de suggestie de Gemeente te bellen en wat blijkt er zijn regelingen die kunnen helpen. Natuurlijk zijn er daarvoor 2 verschillende afdelingen, ieder met hun eigen formulieren en werkwijze. Een formulier kwam direct binnen per mail. Het andere komt met de post. Het kost mij natuurlijk de nodige tijd aan papierwerk, invullen, scannen, opsturen. Aan tijd ben ik rijk, dus dat is geen probleem. Zoals het er nu naar uitziet scheelt het een slok op een borrel welk bedrag er uit mijn eigen budget moet komen. We leven we in een goed georganiseerd land als je de weg weet als je over je schaamte heen durft te stappen en als je hulp durft te vragen. Ergens onderweg naar oud worden heb ik dat geleerd en ik zeg oprecht Dank je wel voor die hulp.
Gisteren zag ik hoe een mestkever in de Sahara zich levenslang gevoed waande toen hij een kamelenhoop vond. Een balletje, zeker 3 maal zijn eigen omvang wilde hij naar een vochtiger, beschuttere plaats brengen. Daartoe gebruikte hij zijn achterpoten, maar uiteindelijk kiepten beiden over de rand van een zandduin. Dat komt er van als je niet ziet waar je loopt. Als een echte Sisyphus ploeterde hij voort en rolde meerdere malen mét hoop naar beneden. Omdat de temperatuur tot boven de 40 graden steeg moest hij uiteindelijk de poging staken omdat hij anders geroosterd dan wel gestoofd zou zijn. Als een helikopter steeg hij op en vloog naar onbekende bestemming. Dan denk ik: was toch tevreden geweest met DAGELIJKS brood. Nou ja, in zijn geval mest. Al die inspanning, al dat geploeter en gezwoeg uiteindelijk voor niets.
Ik schrijf een paar dagen niet. Ik mag 2 nachtjes een huisje aan zee lenen en hoef zelfs niet 1 dag te ploeteren voor dagelijks brood.
Aan het raam kleeft een plexiglas vogel voederhuisje. Af en toe komt er een klein vogeltje even kijken. Als ik dat zie maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Elke keer weer.
Een paar maanden geleden zaaide ik klaprozen. Opeens zijn er een paar. Kleiner dan ik had gedacht, minder dan ik had gehoopt. Maar ook goed voor vreugdesprongetjes.
Elke keer als ik ze zie als ik voorbij loop.
Ik keek naar de preek van Hour of Power. En hoorde, heel kort door de bocht, wat ik al weet: "Hoe je denkt maakt hoe je de wereld ziet en je leven beleeft". Ik koester vreugdesprongetjes. En zaai hoopvolle, blije, dankbare gedachten en soms bolletjes en zaadjes. Elke dag gaat het op alle gebieden beter en beter. Mijn onderkaak heeft nog wat botsplinters te verwijderen en geeft ongemak. Ik neem Arnicadruppels, extra vitamine C, slaap een uurtje extra en zeur een beetje. Alles gaat voorbij.
Via omroep Max volg ik nu een 12 delige cursus bridge voor beginners. Ieder blokje duurt een klein kwartier. Net genoeg informatie om te kunnen verwerken. Afgestemd op 50 plus. Wereldkampioen Barry Westra legt geduldig en behapbaar uit. Ik neem zelfs de moeite om aantekeningen te maken. Als ik toch aan tafel achter mijn schetsblok zit, oefen ik ook nog wat in het tekenen. Ik ben beter in 6 * 10 minuten wat dan ook oefenen, dan een uur achter elkaar concentratie opbrengen. In de ogen van Saar tekent oma binnenkort een wereldkat.
Buiten genieten de bomen en de bodem hopelijk van de regen. Ik ben blij dat ik niet met kinderen op een camping verblijf. Ik had zelfs een kwartiertje de kachel aan.
Zo gaan de dagen voorbij. Met niets bijzonders maar aangenaam genoeg.
In een ver verleden was ik dol op spelletjes klaverjassen, mahjong, Monopoly you name it. Vandaag verdiepte ik me een paar uurtjes in de beginselen van bridge. Dan vliegt de tijd voorbij en kraken de grijze cellen. Ik ken diverse mensen voor wie het spelen van bridge een aangenaam tijdverdrijf is in gepensioneerde tijd. Wie weet eerst maar eens een paar weken studeren. Met elke dag een draadje kom je op een heleboel gebieden een heel eind.
Vandaag komt het verjaardagscadeau voor kleindochter Saar van de drukkerij Pumbo. Een jaar met Saar en Joy. Veel foto's en stukjes uit dit blog van hun afgelopen jaar. Omdat het traditie aan het worden is. Omdat we zoveel vergeten omdat er steeds nieuwe dingen gebeuren. Omdat ik toch tijd in overvloed heb. Omdat het kan omdat ik hier regelmatig stukjes zaai.
