Vandaag treinde ik naar Zandvoort. Zat op een bankje en keek rond. Liep langs de boulevard, door het dorp en dacht op een terras nog even iets te eten. Omdat eten met nieuwe tanden nog steeds moet wennen vroeg ik de ober of ik zachte vissticks met appelmoes en frites mocht bestellen van het kindermenu. Het terras was alles behalve druk bezet. Desondanks had hij liever geen omzet dan gebroken regels. Op het bewolkte, winderige strand waren dappere vakantiegangers. In bikini op een almaar opwaaiende handdoek achter een windscherm. Nog dapperder vond ik het handje vol mensen dat te water ging. De voertaal was overwegend Duits. In de trein was het superrustig. Reizen met een mondkapje gaat net voor een kwartier. Ik denk dat ik het verjaardagbezoek in Wolvega eind van de week niet ga doen. Die reis duurt meer dan 2 uur. Het went langzaam het mezelf bezig houden nu het werk echt gestopt is.
Gisteravond keek ik naar een docu van de BBC over Wildlife in Afrika. Beeld: duizenden babyschildpadjes komen tegelijk boven de grond. Ze zijn 7 cm klein en moeten honderden meters, in moordend tempo, afleggen naar zee. Boven hen zwermen hongerige vogels, op de grond loeren sprinkhanen. Slechts 1 op de 1000 haalt de zee. Daar is het een hele kunst om door de branding te komen. Als je eenmaal zover gekomen bent heb je de rest van de mogelijke 80 jaar om in de oceaan te zwemmen.
Pinguïns hebben in Zuid Afrika ook geen makkelijk bestaan. Beesten die bestand zijn tegen 40 graden onder nul moeten hun eieren gekoeld zien te houden bij 40 graden boven nul. Er zijn jaren dat niet een kuiken levend uit het ei komt, alle inspanningen van om de beurt broedende ouders ten spijt.
Bolkopmakrelen zijn in zee echte rovers. Eens per jaar gaan ze in een grote school meditatief drijvend een heel eind de rivier op om op een specifiek punt langdurig rondjes te zwemmen. Niet om zich voort te planten, niet om te jagen. Kennelijk hebben ze vakantie.
Beeld dat me bij bleef: een woestijn aan de oceaan die 'overnight' verandert in een indrukwekkende bloemenzee. In een gesloten madeliefje overleeft een kever de koude nacht om de volgende dag, geheel bedekt met stuifmeel gehoor te geven aan voortplantingsdrift. Hij vecht een robbertje met een concurrent, paart, geeft stuifmeel af en bevrucht en staat daarmee niet alleen garant voor de volgende generatie kevers, maar ook de volgende generatie madeliefjes.
Vanmorgen keek ik via een livestream verbinding een paar uur in de ashram van Amma in India. Helemaal eerste rij. Ik keek naar een ceremonie voor de Guru, een eerder opgenomen vertelling, een geleide meditatie en er werden liederen gezongen. Ik voldeed aan een oproep op de website een kleine donatie te doen. De crisis doorkruist ook Amma's reisprogramma's. Programma's die altijd druk bezocht worden en waar donaties rijkelijk vloeien. Donaties waar alle sociale initiatieven van Amma van worden betaald.
Alle beetjes helpen ik bid dat andere kijkers ook doeners zijn. De oceaan bestaat uit druppels.
Sinds gisteren lees ik geboeid in het 300 pagina's tellende autobiografische boek De hel en andere bestemmingen van Madeleine Albright. Ze beschrijft, springend door de tijd, gebeurtenissen in haar leven, beginnend na haar ministerschap. Biografische boeken waren tot nu toe niet in mijn leesrepertoire. Maar met nog veel toekomst te vullen ben ik blij met deze ontdekking. Films en documentaires gebaseerd op waar gebeurd kijk ik ook vaak geboeid. Op t.v. volg ik de laatste weken de serie In de voetsporen van Jezus. En als altijd denk ik: "ik weet veel van veel maar wat weet ik nog veel meer niet".
Met dank aan de glazenwasser is het ondanks bewolking buiten een paar tinten lichter in huis. Altijd goed voor een nog betere stemming. Ik duik weer onder in het leven van iemand anders.
Gister had ik een lang uitgesteld uit-eten afspraakje. De eetgelegenheden bij mij in de buurt zijn gesloten. Daardoor werd het een voor mij nieuwe gelegenheid in de stad. Een restaurant, La Plume, met een Franse kaart. Met een menukaart vol herkenning. Ik at uiensoep, verrukkelijke escargots en creme brulee. Franser wordt het niet. Aan moeilijker te behappen gerechten durfde ik me nog niet te wagen. Maar een volgende keer wil ik best de kaasfondue of entrecote proberen.
Het terras, voor het toetje, had verwarming. Binnen waren er schermen en kleine, rustige gezelschappen. Alle tafeltjes waren beide shifts bezet. Het personeel had er zichtbaar weer zin in en was zeer gastvriendelijk.
De aardige persoon tegenover mij bleek onderhoudend gezelschap. Na 3 uur gingen we bij het station ieder ons eigen weg. Beiden nog steeds in de kleren. Dat is het verschil tussen werken en een afspraakje.
In plaats van de stof af te geven bij het naaiatelier maakte ik zelf een zoom in een doek. Tijd heb ik in overvloed en naald en draad kosten weinig. Ze waren zelfs nog in huis. Wat je niet uitgeeft hoef je niet te verdienen. Ik paste van de week een lief zomerjurkje, maar besloot toch om het weer terug te hangen in het rek. Tot er een vaccin is ga ik zeker niet meer aan het werk, dus de mogelijkheid om 'het morgen te verdienen' is er voorlopig niet. Ik voel me gezegend en rijk met bijstandsgeld, maar je kunt er beperkt van uitgeven. Dus waste ik de zomerjurken van vorige jaren weer fris en fruitig en ben daar weer blij mee. Relatief sober leven doe ik al een hele poos. De vrijheid en veiligheid die ik voel nu ik niet meer hoef te werken zou ik voor geen geld willen missen, of willen ruilen. Wat wel helpt is het perspectief van pensioen. Over 3 maanden koop ik vast 'gewoon' een nieuwe winterjurk. Niet omdat het moet, maar omdat het dan weer kan.
In de aangename tuin van de familie op de hoek hadden we een prettig uurtje. Er was een feministisch memoriespel. Saar herkende Elisabeth als Koningin aan kroon en staf. Van de andere dames, alleen de voornaam moest het doen, herkende ik Marie Curie, Hilary Clinton, Rosa Parks. Wat zijn er nog een boel verhalen te vertellen. Een nieuw verhaal dat ik Saar vertelde was over tanden krijgen eerst melktanden jij hebt ze al Joy krijgt er 1 en dan over een poosje duwt een nieuwe tand een oude er uit en dan krijg je grote mensen tanden. Voor dat ik stap 3 kon maken naar Oma-tanden zei mijn dochter fijntjes: "Ik denk dat dit voor vandaag wel genoeg informatie is mam".
Mijn kin heeft een blauwe plek sik. Slapen is helend, dat doe ik veel.
Het voelt allemaal nog beurs en ongewoon. Mijn hele mond is voor het eerst in jaren zowel onder als boven gevuld met tanden van de tandtechnieker. Ik hoefde daar minder moeite voor te doen dan kleindochter Joy, die inmiddels 1 tandje door heeft en kleindochter Saar, met haar bijna 4 jaar, voorzien van een compleet melkgebit. Voor ik het weet is zij al aan wisselen toe. Mijn dochter zei jaren geleden al: "Mam ik word een strenge moeder als het gaat om gebitsverzorging". Ook zij moet voor haar eigen gebit bewust moeite doen omdat ik dat onderdeel opvoeding destijds te laconiek heb benaderd. Met het getob met mijn gebit als dreigend voorbeeld doen ze allemaal beter hun best. Voortschrijdend inzicht.
Wat wonen we toch in een prachtig land. In India en Tanzania zag ik vele oudere mensen het jaren moeten doen met nog 1 schamele voortand. Ik oog met de dag mooier. Nu moet ik er nog mee leren eten iets anders dan yoghurt.
Gisteravond zag ik Sigrid Kaag vertellen dát en waarom zij lijststrekker wil worden van D66. Een prachtige, ervaren, nadenkende vrouw. Misschien wel de nieuwe minister president. Het zou mij niet verbazen als haar manier van politiek bedrijven veel mensen aan gaat spreken. Luisteren én leiden. Stippen op een horizon verder weg dan de volgende verkiezingen. Er zijn genoeg bewijzen de afgelopen maanden geleverd dat in het verleden niet altijd de meest verstandige keuzes zijn gemaakt,
Dat marktwerking niet zaligmakend is. Dat kennis snel veroudert. Dat gewoontes kunnen veranderen. Dat we met elkaar best verstandig kunnen zijn. Dat geld 'gewoon' bijgedrukt kan worden. Dat onder druk alles vloeibaar wordt.
Er zijn nog veel problemen op te lossen. Klimaat, woningnood, onzekere banen, te veel beesten te dichtbij wonend bij te veel mensen, vergrijzing en tekort aan mensen die in de publieke sector willen werken. Een helder, overdacht en verbindend geluid kunnen we in de politiek goed gebruiken. Ik word er optimistisch van.
Met de slaapkamer klaar richt ik nu mijn pijlen op het oppimpen van de keuken. Groot voordeel van het niet krijgen van onbekenden over de vloer is dat het work in progress mag zijn. Ik verwijderde keukenkastjes en maakte daarmee ruimtelijk minder opbergruimte dus ook hier uitzoeken, hergroeperen en wegdoen van wat overbodig is. En soppen De buizen ven de centrale verwarming zijn hummig geworden door muizenvoetjes. Muizen die ik al in geen maanden meer gezien heb. Muizen die waarschijnlijk door mijn logeerhondje op andere gedachten zijn gebracht. Door de openstaande deur is het een komen en gaan van hommels, bijen en lieveheersbeestjes.
Gisteren picknickten we, op afstand, in de Kweektuin. Joy rolde van haar buik, op haar zij en kwam voor het eerst zelf tot zit en bleef los zitten. Saar verdeelde haar aandacht tussen alle grote mensen. Ze had het meeste schaterlachpret met mijn lang-mee-oplopende vriendin uit Amsterdam. Feest om naar te kijken. Feest om te zien hoe mijn 86 jarige vriendin genoot van het weerzien met ons allen. Nog altijd een hit voor Saar is kleuren en er daarna verf van maken met aquarelpotloden. Die komen en gaan met mij en blijven daardoor bijzonder.
Gisteren zag ik een aantal reuzeschildpadden verhuizen terug naar de oceaan voor een welverdiend pensioen, na een geslaagd fokprogramma dat deze soort voor uitsterven heeft behoed. Een stuk van de reis ging per rugzak. Op de zij liggend en trappelend ik vermoed een stressvolle ervaring voor zo'n beest.
Na het hebben geschilderd van 1 muurtje ben ik van klussen weer overgestapt op decorbouwen. In het plafond zaten onverwijderbare schroefjes. Althans voor mij, zonder elektrische schroevendraaier. Die oneffenheden heb ik nu gebruikt om iets aan op te hangen. Daarmee werd het overschilderen van het plafond overbodig. Al het houtwerk is gesopt, de vloer grondig gezogen. Het bed weer terug. Een uit het zicht geraakte sprei is fris gewassen. Ongebruikte plantenbakken blijken, verzwaard met een stapeltje boeken, uitstekende nachtkastjes. Mijn slaapkamertje is nog steeds klein maar heeft een heel andere look en feel, gebruikmakend van wat ik in de loop van de tijd al verzameld heb. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het kan.
Op Bol.com zag ik beoordelingen voor Muur Glad om de granolmuren te behandelen. Ik zie er van af en leef met muren met bobbeltjes. Een daarvan heeft inmiddels voor 3/4 een nieuwe kleur. Vanmorgen plakte ik zorgvuldig een hele rol afplaktape langs randjes. Goede voorbereiding is het halve werk, leerde ik onderweg naar oud worden. Rustig aan en genoeg pauze nemen en morgen is er weer een dag. Daarmee is het een aangenaam, creatief, bijna meditatief klusje. Het gisteren helemaal leegmaken van de slaapkamer kostte meer zweet op de rug. Maar dankzij een liefdevol handje hulp staat mijn bedje nu in de woonkamer en is de rest van de spullen uit het zicht opgeborgen.
Mijn to-do-lijstje wordt groter in plaats van kleiner. Van mezelf vervelen achter de geraniums is nog geen sprake. Gelukkig maar ik heb nog een groot verleden om mezelf bezig te houden voor de boeg.
Gisteren verraste mijn schoonzoon met onverwacht bezoek én 2 boeken cadeau. Een ter ere van mijn verjaren, de andere ter viering van vervroegd pensioen. Beide gaan over GELUK... Geluk vinden en hebben en houden. Samen genoten we van de onderzoeksactiviteiten van Joy. Gekleurde onderdelen van leeftijdsadequaat kinderspeelgoed verdwenen in haar mond en kwamen er gelukkig ook weer uit. Joy begint te kruipen, de volgende stap na rollen. Ze heeft inmiddels een tandje door. Door Coronamaatregelen zijn de bezoekjes aan het consultatiebureau opgeschort. Hoeveel kilo zij weegt en hoeveel ze gegroeid is is daarom niet nauwkeurig geboekstaafd. Maar ze past steeds in een volgende maat kleren, houdt van eten en knuffelen. Aan een kleintje zie je dat gelukkig zijn onze fabrieksinstelling is, zoals in een van de boeken beweerd wordt. Ons, zich onvermijdelijk ontwikkelende EGO, zorgt voor tobben, stemmen in je hoofd, hangen aan gisteren en vrezen voor morgen. Ouder worden, oefening en voortschrijdend inzicht kunnen het Ego weer doen krimpen. Leren loslaten, van méér en willen hebben terug komen bij de fabrieksinstelling: Leven in het NU, blij met genoeg, almaar onderzoekend. Dankbaar voor geborgenheid en verbondenheid. Je komt bloot, zonder bezit het leven binnen en gaat uiteindelijk met niets weg. Wat overblijft zijn herinneringen. Aan wat je deed, aan wat je deelde.
Toen ik ruim 3,5 jaar geleden dit huis ging bewonen kreeg het 50 tinten wit Kennelijk verandert smaak onder invloed van klusprogramma's en aanbod in winkels. Granolmuren en een schrootjeswand zijn niet meer van deze tijd. En ik vind het al een poos allemaal té wit. Met veel tijd voor de boeg en het feit dat het niet meer uitmaakt als het huis naar verf ruikt verzin ik een klusplan. Tot nu toe alleen in mijn hoofd en mezelf scholend via YouTube. Inmiddels weet ik dat granolmuren bewerkt kunnen worden met Muur glad als alternatief voor stucwerk. Misschien kom ik zelfs een vullende muurverf tegen als ik wat door zoek. Inmiddels heb ik geleerd dat haast niet hoeft en dat je met elke dag een draadje uiteindelijk ook resultaat bereikt. Voor mijn verjaardag kreeg ik een nieuwe kleurrijke bloemendoek. Decorbouwend verstop ik daarmee een 2e deur die functioneel was in de tijd dat de vorige bewoner haar praktijkruimte deelde op de plek die nu mijn woonkamer is. Het groeiend groen buiten helpt ook om het geheel kleurrijker te maken. Met nog meer geduld wordt buiten bijna binnen. Vanmiddag ga ik op pad met kind en kleinkinderen. Ter ere van mijn verjaren gaan we met elkaar ergens lunchen. De horeca wordt blij van bezoekers die komen.
De dag is half voorbij en er was gezellige aanloop met taartjes en pakjes. Lieve mailtjes en apjes Al die dingen die een dag feestelijk maken. Mijn dochter schreef na een leven met veel werk vanaf nu veel leven zonder. De 46 gewerkte jaren krijg ik er vast niet nog bij. Maar nog een jaar of 20 in goede gezondheid ik teken er voor bij het kruisje.
Het is maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Zelfs het bezoek van vandaag had ik niet voorzien. Ik voel me rijk met trouwe vrienden en vriendinnen. Ik voel me rijk met mijn heerlijke dochter en haar gezin op een steenworp afstand. Ik voel me rijk met mijn liefdevolle zus ver weg. Ze zijn als sterren je hoeft ze niet altijd te zien om te weten dat ze er zijn. Ik verheug me op een nieuw levensjaar. Ieder jaar lijkt beter dan het voorgaande. Ieder jaar denk ik dat het niet beter kan worden. Ik ben benieuwd wat de verrassing dit jaar zal zijn.
Jarenlang onvoldoende poetsen en flossen en relatief veel snoepen leiden uiteindelijk tot verval tot het punt dat ik eind van de middag een afspraak heb met de tandtechnieker om te gaan happen voor een kunstgebit. Over een paar weken volgt dan een bezoek aan de kaakchirurg en daarna begint het grote wennen aan meer kiezen dan ik de laatste jaren rijk ben geweest. De voortanden bleken ook sleetse plekken te vertonen en daarmee is het hek echt van de dam, merkte ik jaren geleden toen ik hetzelfde traject liep voor de bovenkaak. Inmiddels heb ik tijd en toch geen cliënten die ik onder ogen moet komen. Als het dan toch onvermijdelijk is dan maar zo snel mogelijk. Ooit zei mijn dochter: "Mam, gebitsverzorging aanleren is een van de dingen die ik opvoedend bij mijn kinderen anders, beter, ga doen". Iedere volgende generatie doet het beter dan de vorige. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Met mijn nieuwe boventanden werd ik mooier. Waarschijnlijk met nieuwe ondertanden nog mooier. In ieder geval kauwt het beter dan zonder. Look at the bright site.
Elke dag maakt Kees van Eunen uit Amsterdam een kaboutertekening. Zo houdt hij zichzelf bezig in deze tijd van veelal afzondering. Zo troost hij anderen via whatsapp en nu via een blog waarop je je zelfs kunt abonneren.
Ik vind het inspirerend te zien hoe mensen talenten ontdekken en ontwikkelen. Ik heb, hoop ik, een groot verleden voor de boeg. Tijd in overvloed nu de periode van pensioen vervroegd is aangebroken. Ja, ja ... het bericht dat ik ben toegelaten onder de bijstandsparaplu is gekomen. De last is van mijn schouders ... voelbaar. Ik ben benieuwd welke talenten ik nog zal ontdekken. Je bent nooit te oud.
Van de week liet ik me verleiden door een aanbieding Choco-toffs een paar dagen verder zit ik nu met een zeer pijnlijke tong ten gevolge van een lelijk afgebroken kies. Pijnstillers werken maar beperkt. Raar is de gewoonte dat ik een deel van de tijd toch mijn tong voel bewegen richting de ongerechtigheid. Morgenochtend kan ik bij de tandarts terecht. Ik hoop op een reparatie. Mocht deze kies ook niet meer te redden zijn dan vrees ik op korte termijn een ondergebit. Eigen schuld dikke bult aan sommige verleidingen kun je beter niet toegeven.
ben ik steeds vaker blij met mijn sociale media onthouding. Behalve via dit blog ben ik nergens meer actueel te vinden op het wilde web. Natuurlijk komt er nog het nodige onder mijn aandacht via de kranten en de nieuwsfeeds. Dan ben ik blij dat ik geen groots en meeslepende ambities heb waargemaakt. Je zal burgemeester of minister zijn.
In mijn jonge jaren liep ik iedere week met een ander bord voor mijn hoofd mee in demonstraties om de wereld te redden, op zijn minst beter te maken. De kruisraketten verdwenen uit Nederland, de zalm kwam terug in de Rijn, de zure regen verdween, vrouwen moeten hun eigen brood kunnen verdienen. Na activistische jaren richtte ik me meer op mijn kleine wereld. Ik was een goede moeder, ben een aardige oma, een trouwe vriendin. Ik plantte 1000 bomen in Afrika, kookte emmers soep, schreef boekjes en masseerde ontelbare mensen. Van de week word ik 66. Sommige dingen zijn veranderd, soms beter geworden. Sommige dingen veranderen niet of langzamer dan ik zou willen. Wat niet minder is geworden is hoop. Hoop dat 'we' betere keuzes zullen maken. Meer plezier zullen beleven aan geven en delen dan aan hebben en houden.
Maak iets moois van het weekend. Ben lief voor jezelf en je naasten.
Dezer dagen kijk ik, op Netflix, naar seizoen 1 van een serie over Merlijn. Ridders, kastelen, zwaarden, zware levens voor boeren en buitenlui. Codes en regels over wat hoort en wat eervol is. Eerder al las ik boeken over Koning Arthur en zag ik ook films. Maar ik vergeet steeds meer dan ik onthoud. In deze verfilming moet Merlijn zijn toverkrachten geheim houden, althans tot het punt waar ik nu ben. Op toverkunst en magie staat de doodstraf. Ik vind het ontspannend en verrijkend om uren onder te dompelen in de verbeelding van anderen. Kijken naar sprekende draken, eenhoorns en prachtige paarden. Vriendschap en respect zien groeien tussen de mannen wiens levens zijn als 2 kanten van 1 munt. Met elkaar verbonden.
Er zijn 5 seizoenen. Nog een boel zwaardgevechten te gaan. Ik ben benieuwd of ik zo lang geboeid zal blijven. Vandaag ben ik er in ieder geval zoet mee.
