|
Bij het thuiskomen van Torhout dacht ik als een blok in slaap te vallen maar niks was minder waar. De beelden van de nachtloop bleven terugkomen telkens ik mijn ogen sloot begon ik opnieuw te lopen. Dus afwisselend slapen en opnieuw wakker. Rond acht besloot ik dan maar op te staan. Ik voelde me ellendig, vooral de maag protesteerde enorm.
Dan maar direct den garmingegevens op pc gezet en aan de wedstrijdanalyse begonnen. Conclusie was rap gemaakt: vrij constant gelopen tot ik volledig alleen viel en ja samen met het ondergaan van de zon was ook mijn licht een beetje uitgegaan.
Op de middag dan om mijn geschenk naar de frituur: pak friet met frikandel maar dat viel dik tegen en na enkele frieten was de goesting over. De maag lag volledig overhoop (waarschijnlijk had mijn tikker te veel werk gehad met de wisselende gevoelstemperaturen en was er zo te weinig bloed naar de maag gepompt) en dat heeft eigenlijk geduurd tot zondag. Op zaterdag toch nog een wandeling rond de damvallei gaan doen om de spieren direct los te krijgen. Op zondag stond er een jogging rond het donkmeer op het programma, daar er verschillende start to runners deelnamen aan de 3,5 km, liep ik ook mee. Was dat bekken trekken de eerste kilometer, het waren als messen in de dijspieren. Maar nadien vlotte het vrij behoorlijk en had den indruk dat zelfs na een 22 minuten lopen de stramheid uit de dijspieren verdwenen waren.
Vandaag een 5-tal kilometer gaan loslopen met de joggers en dat verliep al zeer vlot. Ook is het mentale dipje (want zo een marathon vergt toch ook psychisch enorm veel) verwerkt en ik betrap er mijn eigen op dat is soms met een brede smile van contentement (en ja een zekere fierheid) rondloop en dat de beelden die in mij opkomen een euforisch karakter krijgen.
Slechter nieuws kwam van mijn loopvriendin Chris, van wie ik meldde dat ze anderhalve week geleden gevallen was, die blijkt nu een rib gebroken te hebben. Maar
toch is ze er rotsvast van overtuigd om zondag in Oudenaarde het PK halve marathon te lopen
Mijn deelname in Oudenaarde hangt af van hoe ik gerecupereerd ben en ook wat de weersomstandigheden zijn (vorig jaar was het daar zeer warm).
En voor de rest nagenieten, nagenieten en nog eens nagenieten want Torhout was de meest harde van alle zes maar nadien heb je er dan ook des te meer plezier aan.
21-06-2010 om 21:38
geschreven door danny 
|
.
. Zelfs vandaag heb ik nog een pijnlijke, opgezwollen arm. Dus voor de mensen die deze avond komen lopen: wrijf je goed in tegen insectenbeten
Gans de dag liep ik met de vraag of ik zou lopen of niet. Eigenlijk hoopte ik erop dat Maurits een bericht ging laten dat het te warm was om te lopen. Het enige bericht dat kwam was dat hij zeker ging lopen. Dus naar Evergem gebold waar er tegen de verwachtingen in er toch vrij veel lopers waren. We schreven allemaal in voor de 5 km. En ja het voelde vrij warm aan en ik had toch wat schrik voor de onderneming.
) was de opkomst toch meer dan goed.Een gedeelte liep hun 5 km en een ander groep liep richting Sluis (met een ommetje langs het bos kwam met aan 7,3 km) aan een vrij stevig tempo (44'06"). Moet meegeven dat de bossen toch een verkoelend effekt blijven hebben dat in tegenstelling met stroken waar je langs het riet/hoger gras loopt waar het dan plots aanzienlijk warmer is.
Deze middag kwamen Roger en Chris mij halen om richting Oudenaarde te trekken. Het was zomers en de thermometer ging richting dertig graden. De opkomst voor deze wedstrijd was heel matig en ja de weersomstandigheden zullen daar wel voor iets tussen gezeten hebben maar ... ook de organisatie was nu niet bepaald een hoogvlieger (een tekort aan seingevers - geen goede wegaanduiding ...).
en ik loop onder het olympisch motto 'deelnemen is belangrijker dan winnen'.
. Om half vijf kwamen Kurt en Dirk mij ophalen (ook Hendrik was aanwezig die de 10 K liep). In Torhout heerste er een gezellige drukte en liep ik al vlug enkele bekenden tegen het lijf. Moet wel zeggen het was er niet dezelfde zenuwachtige bedoening dan dat je anders bij de start van een marathon ziet. Even later arriveerden ook onze wederhelften. Mijn vrouw en Franky (die als GPS werd gebruikt) stapten naar het 'knooppunt' waar lopers verschillende keren worden gezien.
