Het kernkabinet is gisteren bijeengekomen om de crisis te bespreken. In Oost-Congo, wel te verstaan. First things first. Na twee uur vergaderen hebben de ministers besloten dat ze de rebellenleider zullen vragen om op te houden met schieten. Daar is ongetwijfeld heel lang over nagedacht. Een uur en drie kwartier, om precies te zijn. Het eerste kwartier gaat altijd verloren aan het opnemen van bestellingen. - "Wat mag het voor u zijn, Didier?" - "Doe mij maar een Irish Coffee met veel koffie. Ik moet nog rijden." - "En voor jou, Yves?" - "Een pint. Het moet niet goed zijn, als 't maar veel is". - "Laurette?" - "Sex on the beach" - "Kunt ge krijgen, Laurette. Maar wacht tot na de vergadering. Karel?" - "Tequila Boom Boom". - "Boom Boom?" - "Boom Boom, ja" - "Ik ben niet doof. Ge moet alles geen twee keer zeggen". - "Dat doe ik niet.Tequila Boom Boom is een drank". - "Rare naam voor een drank, Boom Boom. Het doet me trouwens aan iets denken..." - "God ja, da's waar... Boom Boom ... Nu weet ik het weer. We hadden Oost-Congo nog op de agenda staan. Als we nu eens zouden zeggen dat ze daar moeten ophouden met mekaar zeer te doen en dat ze allemaal terug vriendjes moeten zijn." - "Tegen wie gaat ge dat zeggen?" - "Ik weet niet. Wie woont daar? Kent gij daar niemand?" - "Even kijken. Ligt hier ergens een telefoonboek van Oost-Congo?" ... En de uren vliegen voorbij. De tijd gaat snel als je je amuseert.
27-10-2008
Zou het kunnen?
Gisteren horen zeggen: "Als Miet Smet dat geld van het voorhuwelijkssparen niet zou gaan afhalen zijn, zou het nu geen crisis zijn die ze tot in Amerika voelen".
24-10-2008
RTBF: Vlaamse hoop in bange dagen
Rosenborg - Club Brugge. Niet één Vlaamse zender werd bereid gevonden de 'spotgoedkope' uitzendrechten (65.000 euro in plaats van de gebruikelijke 80 à 100.000) te betalen. Ze hadden allemaal wel een reden. VRT vindt de wedstrijden van kampioen Standard belangrijker en had al diep in de beugel moeten tasten om het competitievoetbal te mogen uitzenden, 2BE had het contract voor de Champion's League al in de wacht gesleept, VT4 had in de zomer al gestunt door het EK voetbal binnen te halen, Prime had de wedstrijd van Bern tegen Club al betaald als een cadeautje aan zijn abonnees. Om het in cafépraat te vertalen: ze hadden allemaal al eens getrakteerd en nu wilden ze een beurt overslaan. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Dankzij onze Waalse vrienden van de RTBF werd Rosenborg - Club Brugge wél uitgezonden. Meer zelfs: de Nederlandstalige kijkers werden bij aanvang van de uitzending op de RTBF in hun eigen taal verwelkomd. Kun je je het omgekeerde voorstellen? Nauwelijks. Ik heb in elk geval nog nooit een Vlaamse voetbalreporter de Franstalige kijker in het Frans weten toespreken. En ik zie het nog niet meteen gebeuren ook. Chapeau voor de RTBF. Niet zozeer voor de drie zinnetjes in het Nederlands -al waardeer ik die geste wel- maar vooral voor de keuze om verder te kijken dan de taalgrens en geld over te hebben om een wedstrijd van Club Brugge uit te zenden. Rosenberg - Club Brugge eindigde op een gelijkspel. De enige winnaar gisteren was de RTBF. Verdiend gewonnen, trouwens.
22-10-2008
Wielrennerslogica
Begin deze week was veldrijder Bart Wellens te gast bij Frieda Van Wijck in De Laatste Show. Frieda wilde weten waarom hij dit nieuwe seizoen geen platte prijs rijdt. "Ik doe het niet slecht, maar de anderen zijn gewoon beter", antwoordde Bart. Af en toe kunnen ook coureurs eerlijk en zonder omwegen zeggen waar het op staat.
Bankierslogica
Daarstraks gebabbeld met een bevriende bankier, en dit prachtige citaat gehoord: "Als je vandaag 100 euro wilt lenen, moet je over 120 euro beschikken. 120%: dat is de garantie die banken tegenwoordig eisen voor ze een lening mogen toestaan". Zouden bankiers er ooit bij stilstaan dat je geen 100 euro moet lenen als je 120 euro hebt?
Van AC/DC naar Leonard Cohen: het is een grote stap voor de mensheid, maar een kleine voor Roel Sels. Gisteren in Vorst heb ik een van de mooiste concerten van mijn leven gezien. De 74-jarige Cohen, in een keurig, zwart maatpak en met grijze gleufhoed, gaf er een drie uur durend overzicht van zijn carrière. Hij nam zijn tijd voor zijn nummers en behandelde ze met het respect dat ze verdienen. "Ain't no cure for love", "Bird on the wire", "Dance me to the end of love", "Everybody knows", "First we take Manhattan", "Hallelujah, "Suzanne", "The partisan", "So long, Marianne" en "I'm your man" klonken nooit mooier. Het publiek bedankte de Canadese singersongwriter ergens halverwege het concert al met een minutenlange staande ovatie. Cohen was er zichtbaar door aangedaan en schonk -een klein uur later- het publiek zeven bisnummers. De stem van Cohen was dieper en krachtiger dan op cd, de tienkoppige band klonk goddelijk, de akoestiek was perfect, solo's dienden enkel om de nummers nog meer glans te geven (en niet om de virtuositeit van de muzikanten te onderstrepen, zoals dat tijdens liveconcerten helaas meestal het geval is). Erg spraakzaam was Cohen niet. Regelmatig dankte hij het publiek en af en toe stelde hij de bandleden voor. Ieder woord uit zijn mond was pure poëzie. Een saxofonist en klarinettist voorstellen als "The master of breath on the instruments of wind": het is weinigen gegeven. Na afloop van het concert richtte hij zich nog even tot het publiek. Wij werden uit de grond van zijn hart bedankt omdat we zijn liedjes na al die jaren nog willen horen. Waarna hij ons waarschuwde dat het kil aan het worden was buiten, dat we geen verkoudheid mochten oplopen en dat we voorzichtig naar huis moesten rijden. Alsof hij in eigen persoon een warme sjaal rond onze nek hing en de kraag van onze jas omhoog trok. Aan dit concert kan ik me nog wekenlang warmen. Wat een man, wat een songs, wat een vakmanschap, wat een persoonlijkheid! Tot op de dag van gisteren was ik niet eens een groot fan van Leonard Cohen. Nu wel. Hij is een héle grote. Zeg dat ik het gezegd heb.
18-10-2008
Nog 146
'k Voel mij vandaag heel erg "hoemparapapero", om het eens met de woorden van Marva te zeggen. Na 35 minuten proberen ben ik binnengeraakt bij Ticketmaster en heb ik een kaartje kunnen kopen voor AC/DC in Ahoy Rotterdam. "Back in black" knalt door de boxen, de luchtgitaar is omgord, ik huppel "duck walkend" door de kamers. Heeft iemand nog een korte broek met bijhorend schooluniform om uit te lenen? Ik ben er nu al klaar voor. "Hells bells" nog aan toe, dat wordt genieten! Pfffff, nog 146 keer slapen.
15-10-2008
AC/DC
Vanmorgen heb ik geprobeerd om kaartjes te kopen voor AC/DC, want venten en gitaren: dat is toch altijd iets speciaals. Maar driewerf helaas. Om 8u begon de online en telefonische ticketverkoop, om 9u was er al één volledig Sportpaleis gevuld, onmiddellijk werd er een tweede concertdag aan toegevoegd in het Sportpaleis, om 10u was ook dat uitverkocht en om 10.15u verschenen de eerste tickets al op de veilingsites: 379 euro per stuk, het achtvoudige van de oorspronkelijke kostprijs. Dan maar geen AC/DC voor mij. Jammer, maar helaas. Ik heb geprobeerd en ik heb er naast gepakt. 't Is niet anders. Maar er een cent meer voor betalen dan wat ze nu al kosten, doe ik niet. Wellicht probeer ik zaterdag nog eens. Dan start de voorverkoop voor Ahoy Rotterdam. Of zou Graspop AC/DC nog kunnen strikken? Naar verluidt staan ze heel hoog op het Dessels verlanglijstje.
14-10-2008
Eerst eten, dan filosofie
Ik ben net terug van een interview met een patiënt van het OPZ in Geel. "Een zot van Geel", om het heel lelijk te zeggen. Een op het eerste gezicht doodgewone kerel wacht me op en schudt me de hand. 36 jaar oud, intelligente blik, verzorgd uiterlijk, vlekkeloos Nederlands pratend. Het beangstigende idee overvalt me dat de man veel normaler is dan ik ooit geweest ben. Alleen had hij, zo liet hij verstaan, iets te lang en te diep nagedacht over de zin van het leven en de ware betekenis van kunst. "Dat heeft mij uit mijn evenwicht gebracht", vertelde hij. "Filosofie is gevaarlijk. Jaap Kruithof heeft het ooit gezegd: als kunst en filosofie je leven gaan domineren, word je gek. Daarom lees ik tegenwoordig meer boeken over wiskunde en fysica. Filosofie is heel zwaar. Heel vermoeiend. Je moet altijd eerst eten voor je gaat filosoferen. Nooit andersom. Altijd eerst eten." We zijn nu een halve dag later. De woorden zinderen nog na in mijn hoofd.
iPhone3G
Reclame in de bus. Mobistar praat me een iPhone3G aan. De mogelijkheden zijn ongekend. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn, en ikzelf ook niet, als ik nu een iPhone koop. Voortaan zal ik mijn mails, mijn agenda en mijn contacten altijd bij me hebben. Of ik nu -ik citeer- "buitenshuis werk voor kinesitherapeutisch onderzoek op de universiteit of onderweg ben naar een seminarie", dankzij mij iPhone3G zal ik altijd en overal mijn kantoor op zak hebben. Ik zal zelfs online informatie kunnen opzoeken, want dankzij het 3G-netwerk gaat dat heel snel. En in een handomdraai zal ik weersvoorspellingen kunnen raadplegen en tijdens het joggen zal ik altijd bebreikbaar zijn. Ik denk dat ik weet waarom de verkoop van iPhones in ons land voorlopig nog tegenvalt. Universitaire medewerkers hebben een secretaresse om alle afspraken bij te houden, researchers internetten niet op een scherm dat de omvang heeft van een luciferdoos, wie onderweg een weerbericht wil horen, luistert naar de radio en joggers joggen juist om even niet bereikbaar te zijn. Ik heb zelden een toestel op de markt weten komen dat zoveel nutteloze taken kan uitvoeren als de iPhone. Als de brochure van Mobistar me één ding geleerd heeft, is het dat. Het is ongetwijfeld niet de boodschap die Mobistar mij wilde meegeven. Jammer. Zou ze veel geld gekost hebben, die brochure?
12-10-2008
50 jaar Nederpop
Vannacht heb ik met bijzonder veel plezier naar 50 jaar Nederpop gekeken, op Nederland 3 (VPRO). Uren- en urenlang geweldig goeie muziek, gemaakt door onze noorderburen. Bepaald indrukkend wekkend, als je de beste nummers van Herman Brood, Focus, Boudewijn de Groot, Gruppo Sportivo, Shocking Blue (prachtig neergezet door Krezip), Margriet Eshuijs, The Scene, Peter Koelewijn, Claw Boys Claw en Cuby and the Blizzards achter mekaar hoort. En dan bleven -wegens te duur- Anouk, Doe Maar, Ilse Delange, Golden Earring en Tiësto nog afwezig. Het doet verlangen naar de zesdelige documentaire die Canvas in de schuif heeft zitten over 50 jaar Belpop. Want met TC Matic, Raymond Van het Groenewoud, dEUS, Allez Allez, Technotronic, Arbeid Adelt!, The Wallace Collection en Plastic Bertrand doet de Belpop niet onder voor de Nederpop. Te zien vanaf dinsdag 18 november.
09-10-2008
Aanhouwerij
Moeder Teresa leeft en ze houdt aan in Salamanca. Er zijn geen zekerheden meer.
04-10-2008
Sels goes Salamanca
Vier dagen Spanje: dat moet kunnen. Laat de zonnekloppers maar aan de costa's liggen, laat de citytrippers maar paraderen over de avenida's in Barcelona en Madrid. Mijn favoriete Spanjebestemming is Salamanca. Vanzelfsprekend omwille van de Plaza Mayor. Tot iemand mij van het tegendeel kan overtuigen, is dat het mooiste marktplein ter wereld. Maar ook omwille van de oudste universiteit van het land (200 jaar ouder dan Leuven), van de zalige tapa's en de heerlijke rioja's, van de gele gevels, en van de dubbele kathedraal. Salamanca heeft inderdaad een joekel van een kathedraal. Kan ook niet anders, want eigenlijk zijn het er twee. De oudste was wat van zijn pluimen aan het verliezen en -zoals dat dan blijkbaar ging in die tijd- hebben ze er gewoon een nieuwe naast gebouwd. Tot men vond dat die oudste toch te mooi was om af te breken. Ze hebben de oude dan gerestaureerd, de nieuwe verder afgemaakt en tegen en rond de andere geplakt. "Zo megagroot dat je verloren kunt lopen als je er gewoon rond wilt wandelen. Ergens tussen de linker- en de rechterzijbeuk raakte ik de weg kwijt", schreef collega Stijn Janssen ooit. De volgende vier dagen zie ik het leven door een gele bril. Sels goes Salamanca.
02-10-2008
Soms wel
In Duitsland heeft een man van 91 heeft een apotheker overvallen met een speelgoedpistool, uit wraak omdat hij in de jaren zestig onterecht veroordeeld werd. In Amerika is een dakloze voor de 1.333ste keer gearresteerd. In Servië heeft een kok het eerste testikelkookboek ter wereld voorgesteld. Soms is de krant lezen plezant.
30-09-2008
T-shirt voor op reis
Ik was meteen geneigd om het te kopen, dit T-shirt voor op reis. Aan de hand van de tekens op het shirt kun je, waar je ook bent, op een vrij eenvoudige manier duidelijk maken dat je een hotel of een restaurant zoekt, dat je wilt telefoneren of een brief wilt posten. Ferm gemakkelijk in den vreemde, want van zodra mijn sympathieke gesprekspartner in pakweg Letland of Hongarije te kennen geeft dat hij alleen zijn moedertaal spreekt, ben ik zo hulpeloos als een kreeft in kokend water. God kan getuigen hoeveel uren ik in totaal al verloren heb met vragen stellen in gebarentaal. Acht jaar geleden, Brazilië. Mijn vriendin en ik hebben in Rio de Janeiro een gammele kar gehuurd waarmee we in Salvador de Bahia proberen te geraken. De avond valt en we zijn genoodzaakt de nacht door te brengen in het gat van Pluto, dat daar Porto Seguro blijkt te heten. We vinden er een hotel, of iets dat er op lijkt. Halleluja! Maar hoe brengen we de hoteleigenaar aan zijn verstand dat we morgenvroeg om 7u gewekt willen worden? Niet in het Engels en het Frans, en zelfs niet in het Spaans: dat is allemaal boven de pet van de hotelbaas. En van Portugees hebben wij dan weer geen verstand. Tot overmaat van ramp lukt het ook in gebarentaal niet. Wat volgt, is nauwelijks met woorden te beschrijven. We voeren een toneelstuk op dat nog jarenlang een succesnummer op bontenavonden had kunnen zijn. Ik doe alsof ik slaap, rechtstaand weliswaar, maar luid snurkend, met mijn ogen toe en mijn handen onder mijn scheefgehouden hoofd. Mijn vriendin speelt voor wekker en gilt keihard "tring" in mijn oren. Ik doe alsof ik wakker schiet, sla op haar hoofd om het alarm af te duwen en daarna steken we zeven vingers in de hoogte. Om er zeker van te zijn dat de plaatselijke Basil Fawlty ons begrijpt, voeren we de komedie nog een keer of drie op, tot groot jolijt van de omwonenden die inmiddels zijn toegesneld om het schouwspel gade te slaan. Uiteindelijk dringt onze boodschap tot de eigenaar door. Zowel de hotelbaas, de omwonenden als wijzelf barsten in een schaterlach uit. Om nooit te vergeten. Dat zijn dus dingen die je niet meer kunt meemaken als je zo'n T-shirt voor op reis koopt. Ferm gemakkelijk, dat wel. Maar ik denk dat ik het toch niet ga kopen.
28-09-2008
Een grote stap voor de mensheid, een kleine voor Mart Smeets
Ik heb al wel eens vaker de lof bezongen van de uiterst genietbare liveverslagen van de Nederlandse sportjournalisten tijdens wielerwedstrijden. Tijdens het WK in Varese zijn goeie ouwe Mart Smeets en Maarten Ducrot de commentatoren van dienst. Zalig. Vooral in het begin van de wedstrijd, als er nog 150 km moet gefietst worden en er op sportief vlak nog niks te melden is, laten de twee zich heerlijk gaan. Het is een zonnige zondagochtend. Mart Smeets begint het lied "Sunday morning coming down" te neuriën. En dan begint hij te keuvelen met Ducrot. - "Ken jij dat nummer?" - "Het zegt me vaag iets". - "Het is 'Sunday morning coming down'. Het werd geschreven door Kris Kristofferson. - "En weet jij nu hoe je een brug kan slaan tussen Kris Kristofferson en de wielrennerij?" - "Geen idee, maar je trekt er een gezicht bij alsof je mij dat nu gaat vertellen". - "Kris Kristofferson was getrouwd met Rita Coolidge. Zij kregen een kind: Casey. En Casey trouwde later met Eric Heiden. Dat was een meervoudig olympisch kampioen schaatsen, die op het einde van zijn carrière overstapte naar het wielrennen. Alstublieft". ... Ondertussen probeert ook Michel Wuyts op Sporza de leegtes vol te praten: - "U hoort ons af en toe even smakken en vraagt zich wellicht af wat wij zoal te eten krijgen. Wel, het zijn van die platte Italiaanse broodjes, panini's, met een schel hesp tussen. Wel lekker." Neen Michel, ik vroeg het me niet af. Ik zap terug naar Nederland. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Het zijn inderdaad platte broodjes op Sporza.
27-09-2008
Truitjes
Het wereldkampioenschap wielrennen! Altijd weer iets om naar uit te kijken. Al was het maar om de Belgen aan het werk te zien in de mooiste truitjes van het hele peloton. Terwijl de andere ploegen aantreden in vlammende kleuren en tekeningen op hun shirt, rijden de Belgen in pure retrotruitjes. Tenues waar zowel Tom Boonen als Eddy Merckx -41 jaar geleden- wereldkampioen in werden. Ik zit morgen weer een hele namiddag Belgen te spotten. Ze hoeven de wereldtitel zelfs niet te pakken. Deelnemen is belangrijker dan winnen... op voorwaarde dat je wél het mooiste truitje aanhebt.
Kapoenen
Gisteren, naar aanleiding van een quizvraag over beroemde keizers, probeerde ik me de schitterende eretitel te herinneren die Bokassa voor zichzelf bedacht had. Het schoot me niet te binnen. Als het verstand het laat afweten, is google in de buurt. Blijkt dat ik Jean-Bédel Bokassa verwarde met die andere "kapoen" (dank u, Eric Van Looy): Idi Amin Dada. Idi Amin kroonde zichzelf in 1977 tot: "Zijne Excellentie, President voor het Leven, Veldmaarschalk en Doctor 'Al Hadj' Idi Amin Dada, Drager van het Militaire Kruis, Koning van Schotland, Heer van alle Dieren op Aarde en Vissen in de Zee en Veroveraar van het Britse Rijk in Afrika in het Algemeen en van Oeganda in het Bijzonder". Ze gebruikten in die tijd nog geen visitekaartjes, denk ik. Of ze waren een stuk groter dan nu.
25-09-2008
Soms vraagt een mens zich af
Gisteren in De Laatste Show had dokter Hendrik Cammu het over Alzheimer. En over het feit dat het wetenschappelijk onderzoek nog niet ver gevorderd is en dat er niet meteen een medicijn moet verwacht worden. "Er zijn alleen enkele hoopgevende resultaten bij muizen. Daar moeten we het voorlopig mee doen". Voor je een middel tegen Alzheimer bij muizen kunt ontwikkelen, moet je de diagnose kunnen stellen, lijkt mij. Maar hoe kan je weten of een muis aan de ziekte van Alzheimer lijdt? Daarover zit ik nu al een halve dag na te denken. Wie is de slimmerik die bepaalt of een muis Alzheimer heeft? En waarop baseert hij zich? Anyone?
23-09-2008
Tefrenten
Daarnet in de winkel. Een kereltje, ik schat hem tien jaar, heeft net boodschappen gedaan voor zijn ouders. Van de winkelier mag hij een doosje snoep kiezen. - "Zitten in alle doosjes dezelfde snoepjes, meneer?" vraagt de knaap in perfect AN. - "Neen, jongen", antwoordt de winkelier in zijn beste Nederlands. "Daar zitten overal ... euh ... tefrenten in". Geweldig woord, tefrenten. Lang geleden dat ik het nog gehoord had.
